Άλλο ύδρευση, άλλο άρδευση!

Θα έχετε ακούσει και θα έχετε δει βέβαια, μια εκπομπή της τηλεόρασης του Sky με θέμα τους μεγάλους Έλληνες, ανά τους αιώνες, με τίτλο: «Μεγάλοι Έλληνες». Δεν θα μείνουμε στα αυτονόητα, ότι δηλαδή, το κανάλι κάνει το κομμάτι και την διαφήμισή του και ότι, στα πλαίσια αυτά, κολακεύει τα καλά αλλά και τα κακά της φυλής μας, όπως είναι η ελαφρότητα και η αρχαιολαγνεία χωρίς αρχαιογνωσία. Έτσι, στα πλαίσια αυτού του χαϊδέματος, εψήφισαν καμιά σαρανταριά χιλιάδες ενδιαφερόμενοι και "ανέδειξαν" τους 100 πιο μεγάλους Έλληνες, με σειρά αξιολογική, κατά την κρίση, την γνώση και τις αξίες τους, βέβαια. Είναι προφανές ότι, αυτός που ψήφισε για μεγαλύτερο Έλληνα τον Αριστοτέλη, δεν έχει την ίδια γνώση και την ίδια κλίμακα αξιών μ’ αυτόν που ψήφισε για μεγαλύτερο Έλληνα την Αλίκη Βουγιουκλάκη ή τον μακαρίτη αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Στο ίδιο τσουβάλι –προς αξιολόγηση και προς επιλογή- ο Μάνος Χατζιδάκης με τον Νίκο Γκάλη, ο Κ. Καβάφης με τον Θ. Ζαγοράκη, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος με τον Όμηρο και ο Αρχιμήδης με τον Χαρίλαο Φλωράκη. Επί το λαϊκότερο, η παροιμία: «πάτσ’ - πούτσ’, παπούτσ’».
Το ανόητο της υπόθεσης με τον ποδοσφαιρικό τρόπο της όλης διαδικασίας –δυστυχώς θέτει τα γνωστά ερωτήματα περί των αδυναμιών της δημοκρατίας.
Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Για να μην δημιουργούνται εντυπώσεις –οι οποίες δυστυχώς μένουν- και ανακυκλώνεται η εθνική μας ανοησία που αξιολογεί τον Κ. Καραμανλή, της αντιπαροχής και των εκλογών της βίας και νοθείας του ’61, σπουδαιότερο από τον Περικλή, του Παρθενώνα, της Αθηναϊκής Δημοκρατίας και του Επιτάφιου. Έλεος ρε παιδιά. Άλλο ύδρευση, άλλο άρδευση!

Προσοχή στις ευχές σας, μπορεί και να βγούν αληθινές

Γι αυτό, στους λογαριασμούς σας, να μην ξεχνάτε τον ξενοδόχο.

Πολιτική οξυδέρκεια: υπό το μηδέν

Paul CEZANNE, Οι χαρτοπαίχτες

Κάθε φορά που μία καινούργια δημοσκόπηση δείχνει τα ποσοστά του ΣΥΝ να πέφτουν –και εδώ και πολλούς μήνες αυτό το βλέπουμε σταθερά- δεν σας κρύβω, αγαπητοί αναγνώστες, ότι νιώθω σαν την καημένη την Κασσάνδρα που προέβλεπε το κακό να έρχεται για τους δικούς της, επειδή έτσι την καταράστηκε ο Απόλλωνας. Λέει ο μύθος ότι είχε προβλέψει την πτώση της Τροίας, ακόμα και το πονηρό τέχνασμα του Δούρειου Ίππου των Δαναών, αλλά οι δικοί της δεν την άκουσαν και έγινε αυτό που έγινε.
Από την αρχή - αρχή της δημοσκοπικής ανόδου του ΣΥΝ είχαμε γράψει και ξαναγράψει* για την ευκαιρία που δεν έρχεται κάθε τόσο ώστε να έχεις την πολυτέλεια να την χάσεις γιατί σε λίγο θα ξαναπαρουσιαστεί. Το είπαμε με λόγια, το είπαμε με γελοιογραφίες, το είπαμε με άρθρα.
Είπαμε τότε για την θέληση της κοινωνίας και τον ρόλο του ΣΥΝ και είπαμε επίσης ότι για να τα θαλασσώσουμε θα πρέπει να είμαστε ανεπανόρθωτα ανεπαρκείς –χωρίς να πιστεύουμε τότε, ότι υπήρχε πράγματι έστω και η παραμικρή πιθανότητα να είμαστε τόσο ανεπαρκείς. Σχήματα λόγου ήταν, εκ του ασφαλούς διατυπωμένα.
Κι όμως, λίγους μήνες μετά τα ποσοστά που πλησίαζαν το 20%, φτάσαμε πλέον στο σημείο να κάνει ο ΣΥΝ σύνθημά του το: «Εμπρός για το 5%» και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Τραγικό, τραγελαφικό, διαλέγετε και παίρνετε. Δηλαδή πόση ανοησία χρειάζεται για να καταφέρει μια ηγεσία τέτοιον άθλο; Το λες και δεν το πιστεύεις. Δυστυχώς η ηγεσία του ΣΥΝ αποδείχτηκε κατώτερη των περιστάσεων.
Και το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι ότι ακολούθησαν την πολιτική των συμμαχιών που ακολούθησαν, έχοντας στο στόχαστρο το ΠΑΣΟΚ και την -μετά βδελυγμίας- άρνηση, έστω και της συζήτησης μαζί του. Κακό μεγάλο που του έκαναν: με τα καμώματά της, η ηγεσία του ΣΥΝ, του επέστρεψε ξανά όλο τον κόσμο που του έφυγε. Τέτοια πολιτική οξυδέρκεια είχαμε να δούμε από την εποχή της αποχής -του Ζαχαριάδη- για το Δημοψήφισμα του Βασιλιά, το '46, ή από την εποχή της διάλυσης της ΕΔΑ!!!!!!!!!!!
Το μεγάλο κακό όμως θα γίνει αν και όταν –ό μη γέννοιτο- επαληθευτούν στις κάλπες αυτά τα νούμερα. Τότε θα ζητηθούν ευθύνες και τότε κανείς δεν θα μασάει τα λόγια του, ούτε ευγένειες, ούτε προσχήματα θα υπάρξουν. Πολύ φοβάμαι ότι δεν θα υπάρξουν περιθώρια ούτε καν για συζήτηση.

Σημείωση: Την Κασσάνδρα, κανείς δεν την πίστευε, αλλά και κανείς δεν την αγαπούσε γιατί δεν έλεγε αυτά που ήθελαν να ακούσουν. Έλεγε όμως αλήθειες. Πικρές, αλλά αλήθειες.

*Σχεδόν κάθε 2-3 βδομάδες γράφαμε:
http://synpolitisstagironakanthou.blogspot.com/2009/03/blog-post.html
http://synpolitisstagironakanthou.blogspot.com/2009/02/blog-post.html
http://synpolitisstagironakanthou.blogspot.com/2009/01/blog-post_29.html
http://synpolitisstagironakanthou.blogspot.com/2008/12/blog-post.html
http://synpolitisstagironakanthou.blogspot.com/2008/11/blog-post.html
http://synpolitisstagironakanthou.blogspot.com/2008/10/blog-post_17.html
http://synpolitisstagironakanthou.blogspot.com/2008/10/blog-post.html
http://synpolitisstagironakanthou.blogspot.com/2008/09/blog-post_23.html
http://synpolitisstagironakanthou.blogspot.com/2008/09/blog-post_21.html
http://synpolitisstagironakanthou.blogspot.com/2008/09/blog-post_20.html
http://synpolitisstagironakanthou.blogspot.com/2008/09/blog-post_13.html
http://synpolitisstagironakanthou.blogspot.com/2008/06/blog-post_29.html
http://synpolitisstagironakanthou.blogspot.com/2008/04/schooligans.html
http://synpolitisstagironakanthou.blogspot.com/2008/04/blog-post_16.html
http://synpolitisstagironakanthou.blogspot.com/2008/03/ren-magritte.html
http://synpolitisstagironakanthou.blogspot.com/2008/03/blog-post_15.html
http://synpolitisstagironakanthou.blogspot.com/2008/03/15-18.html
http://synpolitisstagironakanthou.blogspot.com/2008/02/amadeo-modigliani-70.html
http://synpolitisstagironakanthou.blogspot.com/2008/02/blog-post_13.html
http://synpolitisstagironakanthou.blogspot.com/2007/12/blog-post_25.html
http://synpolitisstagironakanthou.blogspot.com/2007/12/blog-post_24.html
http://synpolitisstagironakanthou.blogspot.com/2007/12/blog-post_04.html
http://synpolitisstagironakanthou.blogspot.com/2007/11/24112007.html

Η μέρα της ποίησης

Γιάννη Τσαρούχη: Νέος με άσπρα λινά

Η 21η Μαρτίου είναι η παγκόσμια ημέρα για την ποίηση. Και όπως υποψιάζεστε αφού οι κεφαλές αυτού του κόσμου την θέσπισαν ως τέτοια, φαίνεται ότι ή η ποίηση κινδυνεύει, ή τουλάχιστον δεν τυγχάνει επαρκούς εκτίμησης στις σύγχρονες κοινωνίες μας. Τηρουμένων των αναλογιών δηλαδή, όπως θεσπίστηκε ημέρα για την γυναίκα –επειδή προφανώς η θέση της στην κοινωνία μας δεν ήταν η αρμόζουσα-, ή όπως θεσπίστηκε ημέρα για το περιβάλλον ή το νερό –που αμφότερα βρίσκονται εν κινδύνω. Πριν μερικά χρόνια, το είπε ευθέως, χωρίς περιστροφές κι ένας υπουργός αλήστου μνήμης –Κούβελα νομίζω τον έλεγαν και ήταν και του πολιτισμού, τρομάρα μας- ότι «οι ποιητές είναι λαπάδες». Αυτά τα εισαγωγικά για την ιστορία. Κι επειδή αυτό το blog –ανάμεσα στα άλλα- πιστεύει ότι η τέχνη –η κάθε τέχνη- είναι ένα μέσο για τον εξανθρωπισμό του ανθρώπου, θα γιορτάσει φέτος την ημέρα της ποίησης –με όσους θέλουν να γιορτάσουν- σεμνά, επιλέγοντας ένα ποίημα από τα πολλά που μας αρέσουν, ευελπιστώντας να προκαλέσουμε έστω ένα χαμόγελό σας –χαμόγελο πικρό ή μειδίαμα. Κι ας μην έχουμε αυταπάτες. Όπως λέει κι ο αγαπημένος Μανώλης Αναγνωστάκης: «κανένας στίχος σήμερα δὲν κινητοποιεῖ τὶς μᾶζες, κανένας στίχος σήμερα δὲν ἀνατρέπει καθεστῶτα». Όπως και να ‘χει όμως, η κοινή συγκίνηση που φέρνει η τέχνη, είναι η βαθύτερη επικοινωνία.

Ἐπιτύμβιον του Μανώλη Αναγνωστάκη

Πέθανες- κι ἔγινες καὶ σύ: ὁ καλός,
Ὁ λαμπρὸς ἄνθρωπος, ὁ οἰκογενειάρχης, ὁ πατριώτης.
Τριάντα ἕξη στέφανα σὲ συνοδέψανε, τρεῖς λόγοι ἀντιπροέδρων,
Ἑφτὰ ψηφίσματα γιὰ τὶς ὑπέροχες ὑπηρεσίες ποὺ προσέφερες.
Ἄ, ρὲ Λαυρέντη, ἐγὼ ποὺ μόνο τὄξερα τί κάθαρμα ἤσουν,
Τί κάλπικος παρᾶς, μιὰ ὁλόκληρη ζωὴ μέσα στὸ ψέμα
Κοιμοῦ ἐν εἰρήνῃ, δὲν θὰ ῾ρθῶ τὴν ἡσυχία σου νὰ ταράξω.
(Ἐγώ, μιὰ ὁλόκληρη ζωὴ μὲς στὴ σιωπὴ θὰ τὴν ἐξαγοράσω
Πολὺ ἀκριβὰ κι ὄχι μὲ τίμημα τὸ θλιβερό σου τὸ σαρκίο.)
Κοιμοῦ ἐν εἰρήνῃ. Ὡς ἤσουν πάντα στὴ ζωή: ὁ καλός,
Ὁ λαμπρὸς ἄνθρωπος, ὁ οἰκογενειάρχης, ὁ πατριώτης.
Δὲ θά ῾σαι ὁ πρῶτος οὔτε δὰ κι ὁ τελευταῖος.

Ενός λεπτού σιγή για τους απελπισμένους

Αγαπητοί αναγνώστες, συν-πολίτες και συνομιλητές
Πολλοί συνάνθρωποί μας βασανίζονται και εξαφανίζονται στα τυραννικά και ανελεύθερα καθεστώτα ανά τον κόσμο.
Ίσως αξίζει τον κόπο, κάθε φορά που ανοίγετε τον υπολογιστή σας στο Ίντερνετ, να βάλετε ως πρώτη σελίδα την σελίδα της Διεθνούς Αμνηστίας: http://www.amnesty.org/en/appeals-for-action
Από την σελίδα αυτή μπορείτε να υποστηρίζετε τα αιτήματα για την απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων και κρατουμένων συνείδησης.
Ας αφιερώνουμε λίγα λεπτά καθημερινά (μέσα στην άνεση και την ευκολία μας) γι’ αυτούς τους ανθρώπους που γεννήθηκαν αλλού και έχουν δικαίωμα να ζήσουν. Μπορεί η υποστήριξή μας να είναι καθοριστική.
Έστω και μία ζωή να σωθεί χάρη στην κινητοποίησή μας, ….κι αν αξίζει τον κόπο.

Βάλτε το λιθαράκι σας, μην αμελείτε. «Κρατείστε ενός λεπτού σιγή, για τους απελπισμένους» όπως λέει και σ’ ένα του ποίημα ο Ντίνος Χριστιανόπουλος.

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΕΡΙΚ ΧΟΜΠΣΜΠΑΟΥΜ

Του Παύλου Τσίμα από τα ΝΕΑ

«Η ενότητα των προοδευτικών δυνάμεων είναι η μεγάλη δύναμη της Αριστεράς»
«Σε καιρούς όπου η Αριστερά βρίσκεται σε υποχώρηση στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, αξίζει να θυμόμαστε ότι η μεγαλύτερη δύναμη της Αριστεράς ήταν πάντα η ενότητα όλων των προοδευτικών δυνάμεων, ανεξάρτητα από διαφορές πολιτικής στρατηγικής και οργάνωσης». Με αυτό το καθαρό και επίκαιρο πολιτικό μήνυμα παρεμβαίνει σε ένα ιστορικό συνέδριο – αφιερωμένο στην μνήμη του Γρηγόρη Φαράκου – ο κορυφαίος ιστορικός του καιρού μας, ο Έρικ Χόμπσμπαουμ.
O Χόμπσμπαουμ ήταν καλεσμένος στο ιστορικό συνέδριο, με θέμα «Κρίσεις και διασπάσεις της Αριστεράς», που άρχισε την Παρασκευή στο Ναύπλιο, στα πλαίσια των εκδηλώσεων του δήμου της πόλης στη μνήμη του Γρηγόρη Φαράκου. Η υγεία του δεν επέτρεψε στον υπερήλικα ιστορικό να ταξιδέψει. Το μήνυμα που έστειλε όμως ανοίγει μια εξαιρετικά επίκαιρη συζήτηση όχι περί ιστορίας, αλλά περί τρέχουσας πολιτικής –στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Τη συζήτηση για τη συνένωση του ευρύτερου προοδευτικού πόλου στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, ώστε η απάντηση στην κρίση να έχει προοδευτικό πρόσημο.
Το κρίσιμο απόσπασμα του μηνύματος Χόμπσμπαουμ αναφέρει:
«O Γρηγόρης Φαράκος ήταν ένας άνθρωπος που αφιέρωσε τη ζωή του στο ιδανικό της δημιουργίας ενός καλύτερου κόσμου. Το κομμουνιστικό κίνημα, μέσω του οποίου εκείνος και πολλοί άλλοι ήλπισαν να επιτύχουν τον σκοπό αυτό, δεν αποτελεί πια μείζονα πολιτική δύναμη στην Ευρώπη. Και στα μέρη του κόσμου, όπου εξακολουθεί να παίζει σημαντικό ρόλο, έχει αλλάξει τον χαρακτήρα του. Μετά το 1948 και ακόμη περισσότερο μετά τη ρήξη ΕΣΣΔ - Κίνας το 1960 και τη σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία, το 1968, το κίνημα έδειξε μια αυξανόμενη τάση προς τις ρήξεις και τις διασπάσεις τόσο διεθνώς όσο και στα πλαίσια των εθνικών κομμουνιστικών κομμάτων. Παρ’ ότι οι ιστορικές εξελίξεις παρέμειναν ευνοϊκές για τη σοσιαλιστική και κομμουνιστική Αριστερά μετά τη δεκαετία του ’70, αυτές οι ρήξεις εξασθένησαν και αποθάρρυναν το κίνημα για έναν διαφορετικό και καλύτερο κόσμο. Στη χώρα μου, αυτές οι εσωτερικές συγκρούσεις κατέστρεψαν το κομμουνιστικό κόμμα και είναι φανερό ότι και στην Ελλάδα είχαν αρνητικές συνέπειες.
Σε καιρούς όπου η Αριστερά βρίσκεται σε υποχώρηση στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, αξίζει να θυμόμαστε ότι η μεγαλύτερη δύναμη της Αριστεράς ήταν πάντοτε η ενότητα όλων των προοδευτικών δυνάμεων, ανεξάρτητα από διαφορές πολιτικής στρατηγικής και οργάνωσης.
O Γρηγόρης Φαράκος, που από ορισμένες απόψεις ήταν το θύμα αυτών των διαρέσεων, αφιέρωσε τη ζωή του στην υπόθεση της Αριστεράς και τα βιβλία στη μνήμη όλων όσοι αφιέρωσαν τη ζωή τους στις ιδέες της. Χαιρετίζω τη μνήμη αυτού του ξεχωριστού διανοουμένου».

Δημιουργείται ψυχολογικό ρήγμα στον ΣΥΝ

Rene Magritte, La promesse

Τον τελευταίο καιρό πλήθαιναν τα «φαινόμενα εσωστρέφειας» στον ΣΥΝ. Έτσι το λένε το ξεκατίνιασμα στην πολιτική, εσωστρέφεια. Την μια ο Παπαδημούλης που υπονομεύεται, την άλλη ο Κουβέλης που δείχνει «εκκαθαρίσεις», την άλλη κάποια νεογνά που επιτίθενται με τρόπο απρεπή στον Λεωνίδα Κύρκο.

Ανεξάρτητα αν δίνει κανείς δίκιο ή άδικο στην μία ή στην άλλη πλευρά, μία είναι η διαπίστωση: όλα αυτά δεν είναι φαινόμενα που αρμόζουν στην ανανεωτική αριστερά και στο ήθος που διατείνεται ότι κομίζει.
Τα πράγματα δεν πάνε καλά. Αρχίζει πλέον και δημιουργείται ένα ψυχολογικό ρήγμα μεταξύ των στελεχών που δεν λέει να επουλωθεί και όσο πάει κακοφορμίζει. Με τις συνεχόμενες τελευταίες δημοσκοπικές επιδόσεις δε, επανεμφανίζεται και το γνωστό σύμπτωμα «όπου φτώχεια και γκρίνια», μαζί με τις προσωπικές φιλοδοξίες των στελεχών, ανεξαρτήτως τάσεων.
Η άποψή μας είναι ότι στον πυρήνα αυτών των διενέξεων βρίσκονται οι διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις που υπάρχουν στον ΣΥΝ, σε σχέση με την πολιτική που ακολουθεί σε πολλά, αν όχι σε όλα τα θέματα. Υπάρχουν τέτοιες διαφορές που γεννώνται εύλογα ερωτηματικά για το κατά πόσο μπορούν να συνυπάρχουν πολλοί με πολλούς. Αν δε επεκταθεί κανείς και στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, εκεί τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα. Νομίζεις ότι αναβιώνουν οι παλιές εποχές του ΚΚΕ και του ΚΚΕ εσωτερικού. Είναι φανερό ότι υπάρχουν δύο διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις, σε μερικούς η ιδιοκτησιακή λογική και σε άλλους "στασίδια", σχεδόν κληρονομικώ δικαίω.
Πολύ σωστά ο Λεωνίδας Κύρκος μίλησε για απόπειρα μιας ομάδας που οδηγεί στην «βαθμιαία κατολίσθηση και αλλοίωση των χαρακτηριστικών του ΣΥΝ», για να συμπληρώσει πως «κάνουν λάθος αν μερικοί νομίζουν ότι μπορούν να του επιβάλλουν πολιτική γραμμή η οποία είναι περισσότερο αριστερίστικη παρά αριστερή». Κι επειδή για τον κόσμο της ελληνικής αριστεράς ο Λεωνίδας Κύρκος είναι από τους πρώτους που σήκωσαν το ανάστημα και την φωνή τους στον σταλινισμό και στον φασισμό της αριστεράς, σε χρόνους δύσκολους. Κι επειδή ο Λεωνίδας Κύρκος με την ζωή του έδειξε ότι και ανιδιοτελής είναι και ήθος έχει, καλό θα ήταν όλοι αυτοί, που έγιναν «ανανεωτές» μετά το 1989, να σκέφτονται και να ξανασκέφτονται την βαρύτητα αυτών που λέει, πολύ δε περισσότερο να σκέφτονται τον τρόπο που απαντούν. Όχι «αγιοποιήσεις» βέβαια, αλλά ούτε και αφορισμοί.