Ο χώρος αυτός είναι χώρος διαλόγου και μπορεί να φιλοξενήσει τις απόψεις σας. Στείλτε στο email: synpolitisstagironakanthou@yahoo.gr

Επισκέψεις από 20-11-07

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009

ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2009


Η Γερμανική Αριστερά δείχνει τον δρόμο

Πρέπει να σημειωθεί από την αρχή ότι το μεγαλύτερο ποσοστό στις κοινοβουλευτικές εκλογές της Γερμανίας τον Σεπτέμβρη του 2009 το είχε το κόμμα των μη ψηφισάντων όπως όπως ανέφεραν σχεδόν όλα τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία.
Ιστορική ήττα των δυο μεγάλων κομμάτων και ταυτόχρονα ήττα του δικομματισμού και όχι μόνον. Τα δυο μεγάλα λαϊκά κόμματα όπως θέλουν να αποκαλούνται συγκυβερνούσαν και από ότι έδειχναν τα πράγματα τα ζούσαν αυτοί καλά και εμείς χειρότερα. Είχε αποδειχθεί όμως παράλληλα και η σταδιακή έλλειψη εμπιστοσύνης του Γερμανικού λαού. Με ποσοστά 23 % για τούς Σοσιαλδημοκράτες και 33,2 % για τους Χριστιανοδημοκράτες σημαδεύτηκαν σκληρά από τούς πολίτες.
Για να κάνουμε μια μικρή ιστορική αναδρομή.
Το 1957 οι Χριστιανοδημοκράτες αποσπάσανε ποσοστό 50,2 %. Το 2009 Σοσιαλδημοκράτες και Χριστιανοδημοκράτες έλαβαν 57 %και το χειρότερο αποτέλεσμα σε κοινοβουλευτικές εκλογές απο την ύπαρξη σαν κράτος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας.Το 1969 τα δυο κόμματα μαζί είχανε ποσοστό 88,8 %. Το 1969 οι Σοσιαλδημοκράτες με καγκελάριο τον Βίλλι Μπράντ απέσπασαν ποσοστό 45,8 %.
Ο Peter Lφsche ειδικός πολιτικολόγος μιλάει πλέον για το τέλος των κατά τα άλλα λαϊκών κομμάτων.
Σημαντική νίκη φαίνεται να κατάφεραν οι Ελευθεροδημοκράτες του Βέστερβελλε με ποσοστό 14,5 % που τους καθιστά ικανούς να κατέβουν σε κυβέρνηση με τούς Χριστιανοδημοκράτες. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι το κόμμα της FDP των Ελευθεροδημοκρατών η των "εχόντων και κατεχόντων" όπως τούς αποκαλεί ο Γερμανικός λαός, θέλουν το περαιτέρω άνοιγμα των αγορών, περισσότερα πλεονεκτήματα για τούς πλουτοκράτες και αποκλεισμό κατακτημένων εργατικών δικαιωμάτων.
Το κόμμα των Οικολόγων με την Ρενάτε Κιναστ και τον Γιούργεν Τριτίν με ποσοστό 10,5 %, παραμένουν στο κοινοβούλιο στην πέμπτη θέση.
Το κόμμα με την μεγαλύτερη άνοδο, που δεν ήταν η μεγάλη έκπληξη όπως προσπάθησαν να το παρουσιάσουν τα ΜΜΕ, αναδείχτηκε Η Αριστερά, που είχε σωστή και λογική τοποθέτηση στα φλέγοντα αλλά άλυτα (από τα κόμματα εξουσίας) προβλήματα.
Το δίδυμο Γκίζι και Λαφοντέν έδωσαν κατά τον προεκλογικό τους αγώνα μεγάλη βάση στα καυτά ζητήματα όπως η ανεργία, ειρήνη, παιδεία, επαγγελματικός προσανατολισμός, ο έλεγχος της μέχρι σήμερα της τραπεζικής ασυδοσίας.
Με ποσοστά 12,2 % και αποσπώντας 1,8 εκατομμύρια ψηφοφόρους από τους Σοσιαλδημοκράτες και από άλλα κόμματα, δείχνει ότι έπιασε τον παλμό του κόσμου.
Η Αριστερά της Γερμανίας, ένα κόμμα δημοκρατικό, με ιδέες του αύριο και όχι του χθες, με βασική του αρχή τον δημοκρατικό σοσιαλισμό, κατάφερε να δώσει χρώμα και ουσία στα προβλήματα του λαού.
Ο Οσκαρ Λαφοντέν μίλησε για μεγάλη νίκη της Αριστεράς στην Γερμανία, σημειώνοντας όμως παράλληλα και την έκπληξή του για την άνοδο των Ελευθεροδημοκρατών, που τούς χαρακτήρισε υπεύθυνους για την παγκόσμια οικονομική κρίση.

Από Γερμανία
Δημήτρης Καραμσαλής

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009

Πρός αναποφάσιστους


Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που παραπέμπει την βελτίωση της ζωής των πολιτών, στην ανατροπή του καπιταλισμού και στην επανεγκαθίδρυση του -πάλαι ποτέ- «υπαρκτού σοσιαλισμού», κάτι δηλαδή σαν την ουράνια βασιλεία των γραφών που θα κερδίσουν οι πιστοί χριστιανοί ορθόδοξοι –και μόνον αυτοί- (το ίδιο παραμύθι έχουν και οι κάθε είδους ορθόδοξοι των απανταχού δογμάτων).
Όταν έχεις μια τέτοια θεώρηση για τα εγκόσμια, είναι λογικό να μην βρίσκεις καμιά αξία στο ερώτημα: ποιος θα κυβερνήσει την χώρα και τους ιθαγενείς από Δευτέρα; Σου λέει: αφού δεν θα είμαι εγώ στην κυβέρνηση για να σας σώσω, τι με νοιάζει ποιος θα είναι, άλλωστε τι σημασία έχει; Όλοι οι άλλοι ίδιοι είναι, σαν εμένα δεν έχει, και δεν συνεργάζομαι και με κανέναν. Ή «υπαρκτός σοσιαλισμός», ή τίποτα. Τώρα αν τους ρωτήσεις γιατί αυτοί που «σώθηκαν» τότε με τον «υπαρκτό», δεν θέλουν να ξανακούσουν για τέτοια «σωτηρία», αρχίζουν εκείνα τα παπαδίστικα των μαρτύρων του Ιεχωβά, σε βγάζουν τρελό –και σένα και τους λαούς που δεν καταλαβαίνουν το συμφέρον τους- και παραδίνεσαι, σκεπτόμενος την ρήση -νομίζω- του καημένου του Μπέρναντ Σώ, πως «οι ηλίθιοι είναι αήττητοι». Μερικοί μιλάνε για πολιτική αναπηρία, αλλά τέλος πάντων.
Όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις, αριστερόστροφες ή δεξιόστροφες, λένε ότι ενδιαφέρονται και για την καθημερινότητα των πολιτών και για το προσεχές αύριο, και λένε πως αν έχεις μια καλή κυβέρνηση –έστω και μέσα σ’ αυτό το σάπιο σύστημα- κάτι μπορεί αυτή να καταφέρει για την βελτίωση της χώρας και της ζωής μας. Στα πλαίσια αυτά, μιλάνε και για συνεννοήσεις μεταξύ τους, αλλά μάλλον μόνο για να είχαμε να λέγαμε. Δυστυχώς στην χώρα μας, με ευθύνη ΟΛΩΝ των πολιτικών δυνάμεων, δεν έχουμε αποκτήσει κουλτούρα συνεργασίας. Και η διαπαιδαγώγηση των πολιτών από τους πολιτικούς μας εκεί στοχεύει, στον διάλογο κωφών.
Με αυτά που γνωρίζουμε –από την μεταπολίτευση κι εδώ- τα εκλογικά συστήματα δίνουν αυτοδύναμες κυβερνήσεις με ποσοστά από 40% και πάνω. Έτσι –κοινή συναινέσει- φτιάχτηκαν όλα τα εκλογικά συστήματα και –κοινή συναινέσει- εδραιώθηκε ο δικομματισμός με όλες τις γνωστές καταστροφικές συνέπειες. Άρα, με την υπάρχουσα κατάσταση, για να κυβερνήσεις, πρέπει να σου δώσει ο λαός 40%. Αλλιώς, περίμενε, την βασιλεία των ουρανών.
Επειδή πιστεύουμε ότι εάν ο λαός δεν επιβάλει την ανατροπή αυτής της κατάστασης, τα πολιτικά μας κόμματα, από μόνα τους, δεν έχουν σκοπό να συζητήσουν σοβαρά και να συμφωνήσουν σε συνεργασίες, και το κακό θα συνεχίζεται έτσι ή κάπως έτσι, γι’ αυτό θεωρούμε ότι –δυστυχώς- πρώτα πρέπει να ωριμάσει ο λαός και να επιβάλλει στα κόμματα συνεργασίες. Κι αυτό θα γίνει με το να μην δώσει σε κανέναν αυτοδυναμία. Κι αυτό θα διασφαλιστεί εάν μπουν στην βουλή και τα έξι κόμματα –δηλαδή και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και οι Οικολόγοι. Τότε να δούμε τι παιχνίδι και τι ανάστημα έχει ο καθένας και αν αξίζει να υπάρχει στην πολιτική ζωή του τόπου.
Γι’ αυτό λοιπόν, είναι ανάγκη να ψηφισθεί και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και οι Οικολόγοι. Οι αναποφάσιστοι έχουν τέτοιους ή παρόμοιους προβληματισμούς και θα πρέπει να ενισχύσουν αυτές τις δύο πολιτικές δυνάμεις -ανάλογα και με την καταγωγή τους- για να διασφαλισθεί η είσοδός τους στην βουλή και να αποτραπεί η αυτοδυναμία.
Επαναλαμβάνουμε, εάν γίνεται αποδεκτή η ανάλυσή μας ότι χρειάζεται, ως λαός, να αποκτήσουμε μια κουλτούρα συνεννόησης και συνεργασίας.

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009

Τι να κάνουμε

Οι μέρες μας είναι δύσκολες, ημών των αριστερών, που θυμώσαμε, που απελπιστήκαμε, που δεν βλέπουμε φως. Που δεν καταλάβαμε ακόμα –και πολλοί δεν μπορούμε να το πιστέψουμε- πως έγιναν όλα αυτά.
Ανάμεσα στις σκέψεις για το τι να κάνουμε; ποιο είναι το σωστό; ανάμεσα στον θυμό και στην απόγνωση, ξεπρόβαλε στο μυαλό μου η ποίηση του Μανώλη Αναγνωστάκη, του δικού μας Άγιου, και –ώ του θαύματος- ανακάλυψα πως λειτουργεί σαν ψυχοθεραπεία.
Σας συνιστώ λοιπόν να ανατρέξτε στις πηγές μας, στην μάνα του νερού.
Ίσως δεν είναι τυχαίο που ο Μανώλης Αναγνωστάκης είναι -ο κατ’ εξοχήν- «ποιητής της ήττας» και ανεξάρτητα από το αν η «ορθοδοξία» -και η ανοησία- θεωρεί τον χαρακτηρισμό ως στίγμα. Μία παράδοξη εξήγηση είναι πως, διαβάζοντάς τον, ξεπερνάς την ήττα σου. Σε βοηθάει να πεις τον πόνο σου, δηλαδή να τον διαβάσεις, να τον εξομολογηθείς. Δηλαδή κάτι σαν ψυχοθεραπεία, που αν υποπτεύομαι σωστά, έτσι πρέπει να είναι η λυτρωτική της λειτουργία.
Σας συνιστώ λοιπόν αντί να κρατήσετε «ενός λεπτού σιγή, για τους απελπισμένους», να ανατρέξτε στα Ποιήματα του Αναγνωστάκη για να πάρετε θάρρος και κουράγιο, αλλά και επίγνωση.
Για του λόγου το αληθές σας παραθέτω δύο ποιήματα.

Κι ἤθελε ἀκόμη...
Κι ἤθελε ἀκόμη πολὺ φῶς νὰ ξημερώσει. Ὅμως ἐγὼ
Δὲν παραδέχτηκα τὴν ἧττα. Ἔβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφῆ ἔπρεπε νὰ σώσω
Πόσες φωλιὲς νεροῦ νὰ συντηρήσω μέσα στὶς φλόγες.
Μιλᾶτε, δείχνετε πληγὲς ἀλλόφρονες στοὺς δρόμους
Τὸν πανικὸ ποὺ στραγγαλίζει τὴν καρδιά σας σὰ σημαία
Καρφώσατε σ᾿ ἐξῶστες, μὲ σπουδὴ φορτώσατε τὸ ἐμπόρευμα
Ἡ πρόγνωσίς σας ἀσφαλής: Θὰ πέσει ἡ πόλις.
Ἐκεῖ, προσεχτικά, σὲ μιὰ γωνιά, μαζεύω μὲ τάξη,
Φράζω μὲ σύνεση τὸ τελευταῖο μου φυλάκιο
Κρεμῶ κομμένα χέρια στοὺς τοίχους, στολίζω
Μὲ τὰ κομμένα κρανία τὰ παράθυρα, πλέκω
Μὲ κομμένα μαλλιὰ τὸ δίχτυ μου καὶ περιμένω.
Ὄρθιος καὶ μόνος σὰν καὶ πρῶτα περιμένω.

Ἐπίλογος
Κι ὄχι αὐταπάτες προπαντός.
Τὸ πολὺ πολὺ νὰ τοὺς ἐκλάβεις σὰ δυὸ θαμποὺς
προβολεῖς μὲς στὴν ὁμίχλη
Σὰν ἕνα δελτάριο σὲ φίλους ποὺ λείπουν
μὲ τὴ μοναδικὴ λέξη: ζῶ.
«Γιατὶ» ὅπως πολὺ σωστὰ εἶπε κάποτε κι ὁ φίλος μου ὁ Τίτος,
«κανένας στίχος σήμερα δὲν κινητοποιεῖ τὶς μᾶζες
κανένας στίχος σήμερα δὲν ἀνατρέπει καθεστῶτα.»
Ἔστω.
Ἀνάπηρος, δεῖξε τὰ χέρια σου. Κρῖνε γιὰ νὰ κριθεῖς.

Και μετά την ψυχοθεραπεία ας πάμε και στο «τι να κάνουμε».

Έστω και τώρα, έστω κι έτσι, πρέπει να πείσουμε το μικρό κομμάτι της κοινωνίας που δεν μας σιχάθηκε ακόμα –με τα καμώματά μας και την εγκληματική μας ανεπάρκεια- ότι αξίζει να υπάρξουμε για να προσπαθήσουμε μια ανατροπή, στον εαυτό μας κατ’ αρχήν. Υπάρχει ένα μικρό κομμάτι της κοινωνίας και της αριστεράς, που είναι διατεθειμένο να εξαντλήσει την επιείκεια και τον –καλώς εννοούμενο- μαζοχισμό του και να ξαναψηφίσει ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Αν δεν υπάρχεις, δεν μπορείς ούτε να κάνεις την αυτοκριτική σου, ούτε αναθεωρήσεις ούτε να ανακάμψεις. Προϋπόθεση λοιπόν μιας άλλης πορείας για την ανανεωτική αριστερά, με άλλες αξίες και άλλες σταθερές, είναι η επιβίωσή της. Κι επειδή τα σφάλματα και οι αμαρτίες είναι –για πολλούς από μας- γνωστά και δεδομένα, η επιβίωση αυτή μοιάζει σαν «αναστολή εκτέλεσης», με άλλα λόγια πιο σκληρά. Έτσι κι αλλιώς, μετά τις εκλογές, -είτε υπάρξει αυτοδυναμία, είτε όχι- η κοινωνία και οι ίδιοι οι αριστεροί, θα επανέλθουν με τα ερωτήματά τους, και τότε –ανάλογα με τις απαντήσεις- η ποινή ή θα χαρισθεί ή θα είναι οριστική και τελεσίδικη.
Πρώτιστη επιλογή, λοιπόν η κοινοβουλευτική επιβίωση της ανανεωτικής αριστεράς –μέσω του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ- και, μέσω του σταυρού, να σταλεί το μήνυμα και το ράπισμα, στα πρόσωπα και στις πολιτικές.
Αυτό καταλήξαμε πως είναι το σωστό. Εάν έχετε κάποια άλλη λύση να προτείνετε, εάν ξέρετε κάποιον καλύτερο να ψηφίσουμε, να σας ακούσουμε.

Και θα τελειώσουμε πάλι με Αναγνωστάκη:

Αναζήτηση
………………….
Θά ‘ρθω μια μέρα, γυμνός απ’ αγάπη και μίσος
Αλύγιστος κι αδυσώπητος, μ’ οδηγό τη σιωπή
μου και σύντροφο.
Φίλε: αν νομίζεις πως δεν ήρθα πάλι αργά, δείξε
μου κάποιο δρόμο
Εσύ που ξέρεις τουλάχιστον πως γυρεύω ένα τίποτα
για να πιστέψω πολύ και να πεθάνω.

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009

Όλοι οι άλλοι τα βλέπουν, εκτός από μας

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009

Απωλέσαμε και την σοβαρότητα

Αντί άλλων σχολίων και αναλύσεων για τα συμβαίνοντα στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ (βαρεθήκαμε κι όλας είναι αλήθεια, γιατί δεν ξέρουμε που είναι ο πάτος αυτής της κατρακύλας), σας παραθέτουμε και το αφιερώνουμε και στους 11 (βλάπτουν άλλωστε όλοι τους εξ' ίσου την Συρία), το ποίημα του Καβάφη "Ας φρόντιζαν", που, χρόνια πολλά πρίν, καθάρισε και για μας και για πολλούς άλλους.
Όπως πορεύτηκαν κι όπως πορεύονται, είναι πλέον πολύ πιθανό, μετά τις εκλογές, να τους αφιερώσουμε το άλλο ποίημα του Καβάφη: "Απολείπειν ο θεός Aντώνιον".

Ας φρόντιζαν
Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.
Aυτή η μοιραία πόλις, η Aντιόχεια
όλα τα χρήματά μου τάφαγε:
αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.
Aλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.
Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος
(ξέρω και παραξέρω Aριστοτέλη, Πλάτωνα·
τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πεις).
Aπό στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,
κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.
Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.
Στην Aλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι·
κάπως γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί:
του Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.

Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα
ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,
την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.

Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω
να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Aυτή είν’ η πρόθεσίς μου.
Aν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους—
τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;
αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.

Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.

Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.

Aλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.
Aς φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν.