Τα διλλήματα (εκ) των δυό συγκοινωνούντων δοχείων

Rene Magritte, Οι Σειρήνες

Το ότι η αριστερά και το ΠΑΣΟΚ απευθύνονται ιστορικά στο ίδιο περίπου ακροατήριο, αυτό ισχύει πέραν κάθε αμφισβήτησης. Οι χώροι είναι συγγενείς και κοινωνικά και πολιτικά και ιστορικά.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν επίσης ότι οι ψηφοφόροι του Συνασπισμού και του ΠΑΣΟΚ σε ένα μεγάλο μέρος τους λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία, περισσότερο από ότι συγκοινωνούν άλλοι πολιτικοί χώροι μεταξύ τους. Οι λόγοι είναι προφανείς και δεν είναι του παρόντος να αναλυθούν. Το φαινόμενο –των συγκοινωνούντων δοχείων- αυξάνει την κινητικότητά του όταν ο κόσμος αγανακτεί με τον έναν από τους δύο χώρους, καθώς επίσης κι όταν αγανακτεί από την δεξιά και θέλει να την εκδιώξει από την κυβέρνηση. Αυτά, ως κοινές λογικές διαπιστώσεις που δεν σηκώνουν αμφισβήτηση.
Εάν κάνουμε την παραδοχή –πάλι με βάση τα όσα δείχνουν οι δημοσκοπήσεις εδώ και πολύ καιρό- ότι οι αυτοδυναμίες έχουν τελειώσει, το παρόν εκλογικό σύστημα απαιτεί, για να φύγει η ΝΔ από την κυβέρνηση, να έρθει το ΠΑΣΟΚ πρώτο στις επερχόμενες εκλογές, ώστε να υπάρξει σενάριο συνεργασίας του ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ για την δημιουργία κεντροαριστερής κυβέρνησης. Το δίλλημα του κόσμου είναι πόσο πολύ πρέπει να ενισχύσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε βάρος του ΠΑΣΟΚ ώστε αυτό και πρώτο να είναι και αδύναμο επαρκώς, για να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ηγεμονισμούς, για να στραφεί το σκάφος αριστερότερα.
Τα σημερινά δεδομένα λένε ότι δεν επίκειται μεγάλη ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, πράγμα που δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις. Δηλαδή ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν φαίνεται να πέφτουν κάτω από 30% το καθένα. Λέμε τώρα. Η ΝΔ που ιστορικά δεν υποχώρησε κάτω από το 36% (1981), ποσοστό που είναι και ο σκληρός πυρήνας της δεξιάς στην Ελλάδα, φαίνεται ότι εκεί οδηγείται στην παρούσα πολιτική συγκυρία με την αγανάκτηση του κόσμου από την ακρίβεια, την φτώχεια, την κλεψιά και τα σκάνδαλα.
Το ΠΑΣΟΚ λοιπόν θα πρέπει να ξεπεράσει το 36%, αλλά όχι πολύ. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνουν την πιο έξυπνη δυνατή πολιτική. Γιατί αν την έκαναν, θα μεγάλωνε το ποσοστό τους, αλλά θα έφερνε και το ΠΑΣΟΚ 2ο κόμμα, δυσκολεύοντας έτσι την απομάκρυνση της ΝΔ από την κυβέρνηση. Γιατί βεβαίως, αν η ΝΔ είναι 1ο κόμμα, θα συνεργαστεί με το ΛΑΟΣ, παρά τα περί του αντιθέτου διατυμπανιζόμενα. Γιατί –πώς να το κάνουμε;- και έρωτας υπάρχει και κοινή καταγωγή και κοινό θρήσκευμα. Και αν αυτό συμβεί, τότε: ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ βράσε όρυζα.
Στους παραπάνω συλλογισμούς, ας μην μείνουμε τόσο αυστηρά στα νούμερα των ποσοστών, γιατί βεβαίως η κάλπη θα τα κρίνει όλα. Ας μείνουμε όμως στην λογική που καταθέτουμε, η οποία έχει βάση.
Μακάρι ο κόσμος να ωριμάσει σε τέτοιο σημείο, που να δώσει ένα τέτοιο χτύπημα στα δύο μεγάλα κόμματα και στον δικομματισμό, ώστε να μην ξανασηκωθούν και να περάσουμε εκ των πραγμάτων στην απλή αναλογική και στις κυβερνήσεις συνεργασίας. Δεν το βλέπουμε πολύ πιθανό. Από έναν λαό που γεμίζει το στάδιο με 75.000 για να ακούσει την Μαντόνα ακριβοπληρώνοντάς την, ας μην περιμένουμε τόσο ώριμη σκέψη και τόσο ηρωικά πράματα.

Υστερόγραφο
Οι εξελίξεις είναι τόσο ραγδαίες που δεν προλαβαίνεις να γράψεις κάτι και έρχεται άλλη μέρα να το μπαγιατέψει. Ο λόγος για τις εξαναγκασμένες παραιτήσεις των εισαγγελέων και την παραπομπή –τελικά και επιτέλους- στην βουλή, του σκανδάλου του Βατοπεδίου. Δεν μπόρεσαν να το σκεπάσουν άλλο, μπας και την σκαπουλάρουν.
Ο πλασιές αναγκάστηκε να το πάει στη βουλή. Κι εκεί όμως η στάση της αντιπολίτευσης δεν είναι ενιαία μπας και μπορέσει να αποκαλυφθεί κάτι και κυρίως να μην παραγραφεί. Κομματικές στρατηγικές. Άλλος θέλει «εξεταστική επιτροπή» κι άλλος «προανακριτική επιτροπή». Άραγε, αν δεν μπορούν να γίνουν και τα δύο ώστε να πάει όλη η αντιπολίτευση μαζί, είναι τόσο δύσκολο να συμφωνήσουν στην επιλογή που διασφαλίζει τα περισσότερα;