Ο χώρος αυτός είναι χώρος διαλόγου και μπορεί να φιλοξενήσει τις απόψεις σας. Στείλτε στο email: synpolitisstagironakanthou@yahoo.gr

Επισκέψεις από 20-11-07

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Γενικό Νοσοκομείο Πολυγύρου & Ταλαιπωρίας

Νοσοκομείο Πολυγύρου, σωτήριον έτος 2009, Τρίτη, 22 Δεκέμβρη, ώρα 10:15 το πρωί. Με το παραπεμπτικό της Ορθοπεδικής Κλινικής περιμένουμε στην σειρά, έχοντας το Νο 31, να βγάλουμε ακτινογραφία στο δεξί πόδι της ασθενούς μας, 80 χρονών, την οποία έχουμε στο αναπηρικό καροτσάκι. Η οθόνη με τα νούμερα έξω από την πόρτα του ακτινολογικού δείχνει το νούμερο 20. Μετά από αρκετή ώρα, η οθόνη εξακολουθεί να δείχνει 20 ενώ το προσωπικό του ακτινολογικού βγαίνει και φωνάζει ονόματα ασθενών οι οποίοι μπαίνουν για ακτίνες. Αφού έχουν μπει 4-5 ασθενείς, ρωτάμε κάποια στιγμή μία κυρία του ακτινολογικού εργαστηρίου: τι γίνεται, πως δουλεύει το σύστημα; Αντί απάντησης, δεχόμαστε επίπληξη γιατί καθόμαστε μπροστά στην πόρτα τους και τότε βέβαια ανταποδίδουμε το ύφος και την παρατήρηση, ότι δεν κάνουν σωστά την δουλειά τους. Σε λίγο η οθόνη πηδάει και πάει στο 25. Κάποια στιγμή παίρνουν το παραπεμπτικό και το χαρτί με το νούμερό μας και περιμένουμε ξανά στον γεμάτο διάδρομο. Μετά από ώρα, η ίδια κυρία με την οποία διαπληκτιστήκαμε, φώναξε το όνομά μας (ενώ το νούμερο στην οθόνη έδειχνε πάλι 25) και ξαπλώσαμε τον ασθενή μας στο μηχάνημα του ακτινολογικού. Όταν μας έδωσαν την ακτινογραφία, διαπιστώσαμε ότι δεν είχαν κάνει την ακτινογραφία στο σπασμένο πόδι αλλά στο άλλο, στο υγειές. Ξανά από την αρχή. Σύνολο μία ώρα. Ούτε προτεραιότητες ούτε σύστημα. Η κλασσική Ελληνική μας κατάσταση: αυτοσχεδιασμός, αυθαιρεσία, έλλειψη ελέγχου.
Γιατί τα γράφουμε όλα αυτά. Γιατί είναι η πολλοστή φορά που έχουμε υποστεί ανάλογες ταλαιπωρίες στο Νοσοκομείο Πολυγύρου. Γιατί έχουμε την βεβαιότητα ότι ταλαιπωρείται πολύς κόσμος από την ανεπάρκεια του προσωπικού, από την κακή τους οργάνωση και από την αγένειά τους. Εάν δε ο ασθενής είναι μεγάλος άνθρωπος χωρίς γνωστό και συνοδούς να τον πηγαινοφέρνουν μπορεί να μείνει ώρες και μέρες στους διαδρόμους της γραφειοκρατίας και της ανοησίας τους.
Επί τέλους, δεν υπάρχει κάποιος της διοίκησης, σ’ αυτό το νοσοκομείο να «ακολουθήσει» έναν ασθενή από την στιγμή που μπαίνει στα εξωτερικά ιατρεία, για να δει τον Γολγοθά που περνάει μέχρι που να τελειώσει την εξέτασή του για να μπορέσει να φύγει; Από πόσα γκισέ πρέπει να περάσει, πόσες σφραγίδες πρέπει να πάρει, σε πόσες ουρές πρέπει να στηθεί, πόσοι ανάγωγοι υπάλληλοι πρέπει να τον μεταχειριστούν σαν πολίτη Β! Κατηγορίας, για να μπορέσει –αν μπορέσει τελικά- να κάνει στοιχειωδώς την εξέταση που θέλει;
Δεν υπάρχει κάποιος που να κάνει ένα πείραμα και να πει: Έρχεται η μάννα μου από το χωριό της με το ΚΤΕΛ και την ακολουθώ νοερά από πίσω για να δω πως θα τα καταφέρει μέσα στους διαδρόμους, στις ταμπέλες και στην ανόητη γραφειοκρατία του Νοσοκομείου το οποίο διοικώ, για να βγάλει τα συμπεράσματά του και να διορθώσει κάπως την κατάσταση; Δεν μιλάμε για θαύματα, καθώς τα μεγάλα προβλήματα του συστήματος είναι γνωστά και θέλουν πολιτικές τομές και ανατροπές. Αυτά είναι τα ζητούμενα μιας άλλης Ελλάδας. Όμως μέχρι που να γίνουν αυτά, μια στοιχειώδης λογική αν διέπει την ροή του ασθενούς (που να είναι σεβαστή και να ακολουθείται από το προσωπικό), θα βελτίωνε κατά πολύ και την ποιότητα των υπηρεσιών και την παραγωγικότητα του προσωπικού και θα μας έκανε κι εμάς να νιώθουμε πολίτες μιας λιγότερο τριτοκοσμικής χώρας.
Προσοχή! Τα γραφόμενά μας, να μην εκληφθούν ως γενικεύσεις, καθώς και καλούς γιατρούς και καλούς νοσηλευτές συναντήσαμε, με ευγένεια και ανθρωπιά. Είναι έντονα και συχνά όμως και αυτά που καταγγέλλουμε.

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

Άϊ σιχτίρ ρε σύντροφοι

Αναγνωρίζω ότι δεν είναι πολιτική τοποθέτηση, ούτε καν κριτική, το άϊ σιχτίρ, αλλά, στο θεό σας, τι άλλο μας έμεινε να πούμε με όλες αυτές τις γελοιότητες που βλέπουμε να γίνονται εδώ και πολύν καιρό στον ΣΥΝ. Μέχρι που πρέπει να φτάσει ο εξευτελισμός τους (και ο δικός μας); που άραγε βρίσκεται ο πάτος;
Δεν σέβονται τον κόσμο που τους τίμησε τόσα χρόνια (δεκαετίες ολόκληρες) και –αφού δεν τα καταφέρνουν- να αποσυρθούν σεμνά στο σπίτι τους; Ας μην ανησυχούν, η κοινωνία –και η αριστερά- θα επιβιώσουν χωρίς την αυθεντία τους. Τι ανικανότητα και τι έπαρση και τι αυταρέσκεια και τι κόμπλεξ έχουν συσσωρευμένα μέσα τους για να εξακολουθούν –μετά από τόσα που έγιναν- να γεννούν τόση ανοησία και μικρότητα, ταλαιπωρώντας τις ψυχούλες μας στην συσσίφεια αυτή πορεία;
Ποιος άραγε είναι ο λόγος που επιμένουν να ρευστοποιήσουν τον ΣΥΝ μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ; Δεν καταλαβαίνουν ότι το σκοινί –που είναι ήδη πολύ φθαρμένο- δεν θ’ αντέξει; Διαλύοντας τον ΣΥΝ, σε ποιόν προσφέρουν υπηρεσίες; Ποιος μπορεί να επιχειρηματολογήσει σοβαρά ότι δεν "δουλεύουν" για το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ αποδομώντας την ανανεωτική αριστερά; Μήπως νομίζουν ότι τους δίνουν άλλοθι και ότι μας πείθουν οι στείρες και ανέξοδες αντιπασοκικές κορώνες που το μόνο που καταφέρνουν είναι η απομόνωσή τους; Το ίδιο δεν κάνει και η Παπαρήγα με την Κανέλη;
Μήπως όμως μπορούν να απαντήσουν και στο ερώτημα:
Γιατί όλοι αυτοί που θέλουν να βρούν ένα κόμμα να διοχετεύονται δεν εντάσσονται στον ΣΥΝ; Ποιος τους το αρνήθηκε; Κι αν αυτό δεν τους αρέσει, γιατί θεωρούν ότι ο ΣΥΝ είναι πολύ light για την επαναστατικότητά τους, γιατί δεν προσπαθούν να κάνουν ένα κόμμα μεταξύ τους –όλες οι συνιστώσες- για να δουν και πόσο εύκολο είναι να συνυπάρξουν με την πανσπερμία αυτή προελεύσεων και των απόψεων; Ας κάνουν ένα κόμμα και ας συνεργαστούν με τον ΣΥΝ σε νέα βάση.
Μάλλον όμως είναι αργά και για τις ερωτήσεις και για τις απαντήσεις: "Les jeux sont faits, rien ne va plus".
Κοιμηθείτε εν ειρήνη σύντροφοι, δεν θα ταράξουμε τον ύπνο με τα επαναστατικά όνειρά σας. Ο κόσμος άλλωστε άρχισε να φεύγει, δεν μας αντέχει άλλο. Μην ανησυχείτε, θα σας απαλλάξουμε κι εμείς από την ενοχλητική παρουσία μας που σας έκανε να απολογείστε στους αντισυστημικούς –τι όρος κι αυτός;- συμμάχους σας, για τις δεξιές μας θέσεις.
Βρείτε άλλους. Άλλωστε για πολλά χρόνια, σας κουβαλήσαμε στις πλάτες μας και σας κάναμε αρχηγούς, βουλευτές, ευρωβουλευτές, επαγγελματικά στελέχη, δημάρχους, συμβούλους. Αρκετά εκμεταλλευτήκατε και την καλή μας πίστη και την καλή μας πρόθεση. Αρκετά υποτιμήσατε και την νοημοσύνη μας, δεν αντέχει άλλη υποτίμηση.
Πόσο αριστεροί και πόσο δημοκράτες είστε, όταν –μετά από όσα έγιναν- δεν νιώσατε την ανάγκη να προχωρήσετε σε ένα δημοκρατικό συνέδριο για να ακούσετε τον κόσμο που πληγώσατε; Αντ’ αυτού, προτιμάτε τις ανταλλαγές και τις συναλλαγές, τις συναγωγές και τις παρασυναγωγές, τις θεσούλες και το μαγαζάκι σας, γνήσιοι συνεχιστές των πιο «ένδοξων» περιόδων του κομμουνιστικού κινήματος.
Τραβήξτε μόνοι, τον "επαναστατικό" σας δρόμο, δεν θα σας ακολουθήσουμε.

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Αυτό τους αξίζει


Ας με συγχωρέσουν οι νεοδημοκράτες, φίλοι και μη, αλλά η όλη ιστορία με την εκλογή του αρχηγού τους, εγγίζει –αν δεν τα έχει ξεπεράσει- τα όρια του γελοίου. Και μιλάω βέβαια για τους δύο, που περνάνε για σοβαρές περιπτώσεις, γιατί ο «Ζορός» έτσι κι αλλιώς είναι για τα πανηγύρια. Λαϊκά μεν, αλλά πανηγύρια.
Οι μνηστήρες, που μαλώνουν για το ποιος θα καθίσει στον σβέρκο τους, μιλάνε και μοιάζουν σαν να ήρθαν από άλλο πλανήτη ή από παρθενογέννεση. Λες και δεν ήταν εδώ, τόσα χρόνια που η κυβέρνησή τους έκανε αυτά που έκανε, λες και δεν ήταν πρωτοκλασάτοι υπουργοί με βαρύνουσα θέση και γνώμη στις αποφάσεις. Απουσίαζαν όταν έπεσε ο Ζαχόπουλος από το μπαλκόνι ή ήταν στην εντατική; Όταν φαγώθηκαν τα λεφτά με τα ομόλογα; Οι μίζες με την Siemens; Όταν οι Εφραίμηδες μπαινόβγαιναν στα υπουργικά γραφεία και οι υπουργοί και ο πρωθυπουργός θυμιάζονταν στο Βατοπέδι; Όταν ο Παυλίδης τους έδειχνε το δάχτυλο; Όταν οι κουμπάροι έκαναν τα γάλατα ριζόγαλα; Όταν, όταν, όταν…..
Που ήταν και οι δύο τους για να μιλήσουν; Όχι βέβαια πως μίλησε και κανείς άλλος –εκτός Τατούλη, που είναι όντως εκτός.
Τριγυρίζουν στις πόλεις και στα χωριά και βγάζουν λόγους της δεκάρας με στημένους ανόητους χειροκροτητές και υστερόβουλους υποστηρικτές, νομίζοντας ότι οι λωτοφάγοι θα τους περάσουν για καινούργιους και αμόλυντους.
Ας αναρωτηθούν οι Νεοδημοκράτες; Έχουν αυτοί οι δυο το ηθικό ανάστημα να οδηγήσουν την παράταξή τους σε ένα αξιοπρεπή δρόμο; Έχουν την έξωθεν καλή μαρτυρία ότι δεν είναι σαν τον Καραμανλή –ή και χειρότεροί του- αφού ούτε σ’ αυτόν δεν τόλμησαν να σηκώσουν ανάστημα; Τι έχουν να επιδείξουν στην προσωπική τους επαγγελματική ζωή; Μπούληδες του θερμοκηπίου, με την γνωστή προίκα της οικογένειας.
Η πιο υγιής στάση είναι να τους πουν: Ά σιχτίρ, και να μην πάνε να ψηφίσουν νομιμοποιώντας την σαπίλα και την ανεπάρκεια. Να τους αφήσουν γυμνούς στην μέση του δρόμου, καταλογίζοντάς τους τις ευθύνες για το κατάντημα στο οποίο οδήγησαν την παράταξή τους και την χώρα –κατά το μερτικό τους βέβαια, γιατί είναι κι άλλοι που έχουν μερτικό.
Όχι πως οι άλλες πολιτικές παρατάξεις είναι στα πάνω τους, στην έρημη την χώρα μας. Όλοι είναι κατώτεροι των περιστάσεων –πως άλλωστε φτάσαμε εδώ που φτάσαμε; αλλά η ΝΔ είναι απ’ όλους πιο διεφθαρμένη σαν χώρος. Περισσότερο από όπου αλλού καλλιεργείται η νοοτροπία του βολέματος, της συνδιαλλαγής, του «δικού» μας. Μακάρι να ήταν συντηρητικός χώρος, με την κλασσική έννοια του όρου, ότι δηλαδή έχουμε σταθερές αξίες –έστω λίγο ξεπερασμένες, αλλά σταθερές- τις οποίες κρατάμε και υπερασπιζόμαστε. Αυτοί, ενώ εμφανίστηκαν με την ρομφαία της ακεραιότητας και της ηθικής (αυτό πουλάει στην έρμη την κοινωνία μας), μέσα σε πέντε χρόνια ξεπέρασαν τις επιδόσεις του ΠΑΣΟΚ που πέτυχε στα είκοσι, καταφέρνοντας να μας εξαποστείλουν στην 71η θέση από την 56η που ήμασταν. Ο μόνος που τόλμησε και μίλησε, ο Τατούλης, είναι εκτός.
Φωνάξτε τους ά σιχτίρ, λοιπόν, Νεοδημοκράτες. Μόνο αυτό τους αξίζει.

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

Οι νεκροί δεν μιλούν

Κολάζ με τον Ριζοσπάστη της εποχής, την φωτογραφία με το κεφάλι του Άρη και ενός άλλου αντάρτη στην πλατεία των Τρικάλων και την αφίσα της ΚΝΕ

Εδώ και μερικές βδομάδες κυκλοφορεί μια αφίσα της ΚΝΕ με την γνωστή φωτογραφία του Άρη Βελουχιώτη καβάλα στ’ άλογό του και με την λεζάντα: «….αντάρτης, κλέφτης, παλικάρι, πάντα είν’ ο ίδιος ο λαός….».
Ο στόχος είναι προφανής. Ποντάρουμε στην άγνοια, στο συναίσθημα και στον ρομαντισμό των νέων. Τα παιδιά που δεν ξέρουν την ιστορία, ή την ξέρουν κατά πως την έχει γραμμένη το ΚΚΕ, είναι εύκολο να θεωρήσουν δεδομένο ότι η αποκλειστική κληρονομιά του Άρη Βελουχιώτη ανήκει στο ΚΚΕ. Σου λέει, μέλος του κόμματος ήταν, πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, έδωσε τον αγώνα και την ζωή του για «λεύτερη πατρίδα», έχει γίνει μύθος στην συλλογική μας συνείδηση, ας τον εκμεταλλευτούμε.
Έλα όμως που τα πράγματα δεν είναι έτσι και καθώς οι νεκροί δεν μπορούν να μιλήσουν, το ΚΚΕ τολμάει και καπηλεύεται ακόμα και ανθρώπους –μέλη του- που τους οδήγησε στον θάνατο γιατί διαφώνησαν με την πολιτική του. Μια τέτοια τραγική περίπτωση –ίσως η τραγικότερη- υπήρξε ο Άρης. «Ούτε ψωμί, ούτε νερό, στον Μιζέρια (Θανάση Κλάρα ή Άρη Βελουχιώτη)» ήταν η διαταγή του κόμματος στα μέλη του. Προδότη τον ανέβαζε και τον κατέβαζε, μέχρι που κατάφερε να τον οδηγήσει, αποδεκατισμένο, στο στόμα των φασιστοσυμμοριών και στον θάνατο.
Τώρα τον έχει ξανακάνει ήρωα και προσπαθεί να πουλήσει στα ανυποψίαστα παιδιά τον ηρωισμό του, σαν δικό του ηρωισμό, αποκρύπτοντας την εγκληματική συμπεριφορά απέναντί του. Ο Άρης Βελουχιώτης, κληρονομιά της Παπαρήγα και της Κανέλη. Θρασύτητα, ξετσιπωσιά και υποκρισία.

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009

"Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά είναι πιο ίσα από τα άλλα"


Εάν ρωτήσεις όποιον αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός, να σου απαριθμήσει τις βασικές αξίες της αριστεράς, διαχρονικά, είναι πολύ πιθανό να ακούσεις ανάμεσα στις πρώτες λέξεις που θα ξεστομίσει, τις λέξεις ισότητα, δικαιοσύνη, ισοπολιτεία, ελευθερία, αξιοκρατία.
Οι αξίες αυτές βέβαια δεν είναι προνόμιο της αριστεράς και των αριστερών μόνον, αλλά πρωτίστως εμείς τις διεκδικούμε περισσότερο, και –είναι αλήθεια- ότι πολλοί αριστεροί έδωσαν αγώνες με αυταπάρνηση και αλτρουισμό γι’ αυτές τις αξίες, άσχετα αν εκεί που πήραμε την εξουσία, τις κάναμε κουρέλια, τραγωδίες και τραγέλαφους.
Δικαιοσύνη και ισότητα και αξιοκρατία και ισοπολιτεία λοιπόν. Για να φέρουμε τώρα τις λέξεις αυτές στο σήμερα και ειδικότερα στο θέμα των STAGE που συζητιέται, και βγήκαν μαχαίρια από τους υποστηρικτές των «αδικημένων» παιδιών που απολύονται.
Αλήθεια 1η : Τα Stage από την σύλληψή τους (η ίδια η λέξη σημαίνει: Πρακτική Άσκηση) είναι προγράμματα τα οποία επιδοτούν μικρής διάρκειας απασχόληση (το πολύ εξάμηνη) για νέους που σπούδασαν μια δουλειά και κάνουν πρακτική άσκηση, πριν βγουν για τα καλά στο επάγγελμα, για να πάρουν δηλαδή –κατά κάποιο τρόπο- το «βάπτισμα του πυρός».
Αλήθεια 2η : Η Ν.Δ βρήκε μέσα από αυτό το κανάλι έναν τρόπο να «βολεύει» τα δικά της παιδιά στο Δημόσιο, αφού νομοθέτησε και πριμοδοτούσε «γενναιόδωρα» την εργασία στα Stage, ώστε στο ΑΣΕΠ να διορίζονται στο Δημόσιο κατά προτεραιότητα.
Αλήθεια 3η : Οι δεκάδες χιλιάδες των νέων που «προσελήφθηκαν» στα Stage τα τελευταία χρόνια, «είχαν μπάρμπα» στην Νεοδημοκρατική Κορώνη. Σεβαστή η ανάγκη των νέων ανέργων να βρουν δουλειά, αλλά οι πόρτες δεν άνοιγαν για όλους τους ανέργους.

Από προεκλογικά που βγήκε όλη αυτή η αθλιότητα στην επιφάνεια, όλοι –ανεξαιρέτως- μίλησαν για το εμπόριο της ελπίδας των νέων και ότι αυτή η αθλιότητα πρέπει να σταματήσει. Ακόμα και η ΝΔ που «εκπόρνευε» τους νέους, δια των Stage, βγαίνει τώρα δειλά-δειλά και τα καταδικάζει.
Ήρθε λοιπόν μια Κυβέρνηση, επαγγελλόμενη την αξιοκρατία την ισότητα και την δικαιοσύνη και αποφάσισε να σταματήσει αυτό το νταβατζιλίκι και δήλωσε ευθαρσώς ότι: Με το που λήγουν οι συμβάσεις των σημερινών συμβασιούχων, τέρμα τα Stage.
Θα δούμε, στην διάρκεια του χρόνου, αν αυτή η κυβέρνηση παραμείνει πιστή στις αρχικές της διακηρύξεις, γιατί στο παρελθόν, κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ αναγόρευσαν το ρουσφέτι και το κομματικό κράτος σε πολιτική επιβίωσής τους. Στρατιές πρασινοφρουρών έγιναν δημόσιοι υπάλληλοι προς δόξα της αναξιοκρατίας. Σήμερα όμως αποφάσισε να δώσει τέρμα σ’ αυτή την μορφή ευνοιοκρατίας, ανισότητας και κομματισμού.
Και ιδού τώρα ο παραλογισμός και η υποκρισία στο μεγαλείο τους.
Η Ν.Δ καταγγέλλει πολιτικές διώξεις και ανακαλύπτει την αγωνία του άνεργου. Και άντε η Ν.Δ βγαίνει και οδύρεται για τους νέους (της) που θα μείνουν άνεργοι. Δεν πείθει όμως κανέναν (σαν άλλος Ψεύτης βοσκός), ούτε καν τους βουλευτές της. Το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι: «Ουαί υμίν, Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί».
Εκεί που τρελαίνεσαι, είναι με την στάση της αριστεράς. Ζητάει να γίνουν μόνιμοι υπάλληλοι το ΚΚΕ, να μοριοδοτηθούν για το ΑΣΕΠ, ζητάει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και καλά το ΚΚΕ, πέρα από την γενική σύγχυση, είναι αλήθεια ότι θέλει να γίνουν όλοι δημόσιοι υπάλληλοι και να γίνει στην Ελλάδα «του υπαρκτού»........... «Δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε».
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως; Με ποια λογική, με ποιο πρόσωπο, βγαίνει και διαχωρίζει τους άνεργους σε δυο κατηγορίες; Αυτοί που μοριοδοτούνται –λόγω Stage και «μπάρμπα» στην Ν.Δ- και οι άλλοι, οι «μπάσταρδοι», που δεν είχαν ή που δεν θέλησαν -ή που δεν καταδέχτηκαν ρε αδερφέ-, να μπουν στα Stage; Ωραία αριστερή στάση. Και να διαχωρίζουμε τους ανέργους σε «αμνούς και ερίφια» και να επιβραβεύουμε την λογική του κομματισμού που στο τέλος –όσο κι αν τον καταγγέλλουμε- τον μοριοδοτούμε. Δηλαδή μπαίνουμε στην «Φάρμα των ζώων» του Όργουελ, όπου: «Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά είναι πιο ίσα από τα άλλα». Αν αυτή η στάση δεν είναι ο ορισμός του φτηνού λαϊκισμού και της υποκρισίας, τότε τι είναι; Που είναι όλες εκείνες οι ωραίες λέξεις που περιγράφουν τις αξίες της αριστεράς περί ισοπολιτείας, δικαιοσύνης και «άλλων ηχηρών παρομοίων»; Τι φοβόμαστε να πούμε όλη την αλήθεια, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ ανέδειξε το μέγεθος του προβλήματος; Μη τυχόν και μας υπερφαλαγγίσει το ΚΚΕ σε λαϊκισμό; Πως θα πείσουμε την κοινωνία ότι αυτά που λέμε δεν είναι άδειες λέξεις, αλλά τα εννοούμε; Μήπως μπορεί να φωτίσει κανείς αυτή την ανακολουθία, αυτό το «παράδοξο»;

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

Προτάσεις και λεβεντιά

Jean-Michel Folon - Τα πουλιά

Τώρα που πέρασε η μάχη των εκλογών και τα πράγματα ήρθαν «αισίως» για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, είναι σιγά – σιγά καιρός να ξαναπιάσουμε την κουβέντα που έμεινε στην μέση πριν τις εκλογές, για το μέλλον του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και για τα ζητήματα της πολιτικής μας φυσιογνωμίας που είναι αδιευκρίνιστα, ή ερμηνεύσιμα κατά το δοκούν από τον καθένα, κατά πως ταιριάζει στις επιδιώξεις και στην ιδεολογία του.
Είναι καιρός να συζητήσουμε –κι εδώ επανέρχεται η αναγκαιότητα του έκτακτου συνεδρίου- καθώς οι πολιτικές εξελίξεις έδειξαν, ότι δεν έρχονται όπως τις θέλουμε, ούτε είναι προκαθορισμένες όπως οι τέσσερις εποχές του χρόνου.
Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να το πούμε καθαρά χωρίς περιστροφές, «πήγε στον Άδη και γύρισε» μετά τα όσα μεσολάβησαν το προηγούμενο διάστημα. Το 4,6% δεν είναι βέβαια ζηλευτό ποσοστό, αλλά αν σκεφτείς από τι καταστροφή γλύτωσε, είναι πολύ μεγάλη επιτυχία, ανέλπιστα μεγάλη. Κι’ αυτό έγινε χάρη στον «πατριωτισμό» και την ωριμότητα των αριστερών, ακόμα και χάρη στο γινάτι τους, να μην χαθεί έτσι άδοξα η προσπάθεια της ανανεωτικής αριστεράς. Δεν είναι όμως μόνον αυτό που προσδοκάμε από την ανανεωτική αριστερά, μόνον την επιβίωσή της. Προσδοκάμε μεγαλύτερο ρόλο στην διακυβέρνηση του τόπου. Προσδοκάμε προτάσεις για την λύση των προβλημάτων, λύσεις ουσιαστικά αριστερές και όχι ψευδεπίγραφα αριστερές.
Υπάρχει χρόνος να γίνουν συζητήσεις για την όλη πορεία μας και να αποτιμηθούν τα γεγονότα, τα πρόσωπα και οι πολιτικές. Να αναγνωσθούν και να ερμηνευθούν τα εκλογικά αποτελέσματα. Μπορούμε να αναζητήσουμε τους λόγους και τις αιτίες της περιπέτειας, σοφότεροι. Κυρίως όμως πρέπει να σχεδιαστούν οι πολιτικές και να επεξεργασθούν τα σενάρια για την αντιμετώπιση του ΠΑΣΟΚ, στην κυβέρνηση πλέον.
Είμαστε ακόμα στην αρχή της διακυβέρνησής του, στον μήνα του μέλιτος, όπου όλα είναι καλά και στο επίπεδο των διακυρήξεων. Μακάρι να καταφέρει να κάνει πράξη τις φιλόδοξες διακηρύξεις του για την διαφάνεια, την αξιοκρατία και την διαφθορά. Η αριστερά δεν είναι μίζερη, δεν πρέπει να είναι μίζερη. Και να στηρίξει τα θετικά μέτρα, και να χειροκροτήσει τα τυχόν θετικά αποτελέσματα, πρέπει. Ο κόσμος στον οποίο απευθυνόμαστε αυτό προσδοκά από μας: προτάσεις, θάρρος και λεβεντιά. Είπαμε, μακάρι να πετύχουν για το καλό της κοινωνίας και το δικό μας, ως πολιτών. Δεν θα είναι η δική μας αριστερά που θα επιχαίρει με τις τυχόν αποτυχίες τις νέας διακυβέρνησης. Ο λόγος του ποιητή που λέει: «όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζέ την για πόρνη» πρέπει να είναι και δικός μας λόγος. Μόνο μια τέτοια στάση θα μας δώσει την έξωθεν καλή μαρτυρία και το «ευήκοον ούς» της κοινωνίας, να μας ακούσει, όταν θα χρειαστεί να «σηκώσουμε φωνή». Κι αυτό γιατί και υπάρχει επίγνωση της δυσκολίας του εγχειρήματος και υπάρχει βάσιμος φόβος ότι πολλές από τις εξαγγελίες μπορεί να μείνουν στα λόγια ή να «βαλτώσουν» στον δρόμο. Καλό είναι η αριστερά να είναι έτοιμη –με επεξεργασμένες πολιτικές και με την εμπιστοσύνη της κοινωνίας- να αναλάβει πρωτοβουλίες που θα την αναδείξουν ως δύναμη εγγύησης και πρωταγωνίστρια προς την κατεύθυνση της εξυγίανσης του δημόσιου βίου και του κράτους.
Εξυγίανση όμως δεν είναι απαραίτητα η κρατικοποίηση, ή τουλάχιστον δεν είναι η κρατικοποίηση της οποίας η υπεράσπιση έπεσε στα χέρια των εργατοπατέρων του λιμανιού με τους μισθούς των 5.000 και 10.000 Ευρώ, ενώ ο συνταξιούχος και ο εργαζόμενος πρέπει να ζήσει με 300 και 700 Ευρώ. Δεν μας πείθουν ότι νοιάζονται για το καλό του τόπου. Τι σχέση μπορεί να έχει η αριστερά με τέτοια φαινόμενα; Το ΚΚΕ μπορεί, η αριστερά όχι.

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009

ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2009


Η Γερμανική Αριστερά δείχνει τον δρόμο

Πρέπει να σημειωθεί από την αρχή ότι το μεγαλύτερο ποσοστό στις κοινοβουλευτικές εκλογές της Γερμανίας τον Σεπτέμβρη του 2009 το είχε το κόμμα των μη ψηφισάντων όπως όπως ανέφεραν σχεδόν όλα τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία.
Ιστορική ήττα των δυο μεγάλων κομμάτων και ταυτόχρονα ήττα του δικομματισμού και όχι μόνον. Τα δυο μεγάλα λαϊκά κόμματα όπως θέλουν να αποκαλούνται συγκυβερνούσαν και από ότι έδειχναν τα πράγματα τα ζούσαν αυτοί καλά και εμείς χειρότερα. Είχε αποδειχθεί όμως παράλληλα και η σταδιακή έλλειψη εμπιστοσύνης του Γερμανικού λαού. Με ποσοστά 23 % για τούς Σοσιαλδημοκράτες και 33,2 % για τους Χριστιανοδημοκράτες σημαδεύτηκαν σκληρά από τούς πολίτες.
Για να κάνουμε μια μικρή ιστορική αναδρομή.
Το 1957 οι Χριστιανοδημοκράτες αποσπάσανε ποσοστό 50,2 %. Το 2009 Σοσιαλδημοκράτες και Χριστιανοδημοκράτες έλαβαν 57 %και το χειρότερο αποτέλεσμα σε κοινοβουλευτικές εκλογές απο την ύπαρξη σαν κράτος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας.Το 1969 τα δυο κόμματα μαζί είχανε ποσοστό 88,8 %. Το 1969 οι Σοσιαλδημοκράτες με καγκελάριο τον Βίλλι Μπράντ απέσπασαν ποσοστό 45,8 %.
Ο Peter Lφsche ειδικός πολιτικολόγος μιλάει πλέον για το τέλος των κατά τα άλλα λαϊκών κομμάτων.
Σημαντική νίκη φαίνεται να κατάφεραν οι Ελευθεροδημοκράτες του Βέστερβελλε με ποσοστό 14,5 % που τους καθιστά ικανούς να κατέβουν σε κυβέρνηση με τούς Χριστιανοδημοκράτες. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι το κόμμα της FDP των Ελευθεροδημοκρατών η των "εχόντων και κατεχόντων" όπως τούς αποκαλεί ο Γερμανικός λαός, θέλουν το περαιτέρω άνοιγμα των αγορών, περισσότερα πλεονεκτήματα για τούς πλουτοκράτες και αποκλεισμό κατακτημένων εργατικών δικαιωμάτων.
Το κόμμα των Οικολόγων με την Ρενάτε Κιναστ και τον Γιούργεν Τριτίν με ποσοστό 10,5 %, παραμένουν στο κοινοβούλιο στην πέμπτη θέση.
Το κόμμα με την μεγαλύτερη άνοδο, που δεν ήταν η μεγάλη έκπληξη όπως προσπάθησαν να το παρουσιάσουν τα ΜΜΕ, αναδείχτηκε Η Αριστερά, που είχε σωστή και λογική τοποθέτηση στα φλέγοντα αλλά άλυτα (από τα κόμματα εξουσίας) προβλήματα.
Το δίδυμο Γκίζι και Λαφοντέν έδωσαν κατά τον προεκλογικό τους αγώνα μεγάλη βάση στα καυτά ζητήματα όπως η ανεργία, ειρήνη, παιδεία, επαγγελματικός προσανατολισμός, ο έλεγχος της μέχρι σήμερα της τραπεζικής ασυδοσίας.
Με ποσοστά 12,2 % και αποσπώντας 1,8 εκατομμύρια ψηφοφόρους από τους Σοσιαλδημοκράτες και από άλλα κόμματα, δείχνει ότι έπιασε τον παλμό του κόσμου.
Η Αριστερά της Γερμανίας, ένα κόμμα δημοκρατικό, με ιδέες του αύριο και όχι του χθες, με βασική του αρχή τον δημοκρατικό σοσιαλισμό, κατάφερε να δώσει χρώμα και ουσία στα προβλήματα του λαού.
Ο Οσκαρ Λαφοντέν μίλησε για μεγάλη νίκη της Αριστεράς στην Γερμανία, σημειώνοντας όμως παράλληλα και την έκπληξή του για την άνοδο των Ελευθεροδημοκρατών, που τούς χαρακτήρισε υπεύθυνους για την παγκόσμια οικονομική κρίση.

Από Γερμανία
Δημήτρης Καραμσαλής

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009

Πρός αναποφάσιστους


Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που παραπέμπει την βελτίωση της ζωής των πολιτών, στην ανατροπή του καπιταλισμού και στην επανεγκαθίδρυση του -πάλαι ποτέ- «υπαρκτού σοσιαλισμού», κάτι δηλαδή σαν την ουράνια βασιλεία των γραφών που θα κερδίσουν οι πιστοί χριστιανοί ορθόδοξοι –και μόνον αυτοί- (το ίδιο παραμύθι έχουν και οι κάθε είδους ορθόδοξοι των απανταχού δογμάτων).
Όταν έχεις μια τέτοια θεώρηση για τα εγκόσμια, είναι λογικό να μην βρίσκεις καμιά αξία στο ερώτημα: ποιος θα κυβερνήσει την χώρα και τους ιθαγενείς από Δευτέρα; Σου λέει: αφού δεν θα είμαι εγώ στην κυβέρνηση για να σας σώσω, τι με νοιάζει ποιος θα είναι, άλλωστε τι σημασία έχει; Όλοι οι άλλοι ίδιοι είναι, σαν εμένα δεν έχει, και δεν συνεργάζομαι και με κανέναν. Ή «υπαρκτός σοσιαλισμός», ή τίποτα. Τώρα αν τους ρωτήσεις γιατί αυτοί που «σώθηκαν» τότε με τον «υπαρκτό», δεν θέλουν να ξανακούσουν για τέτοια «σωτηρία», αρχίζουν εκείνα τα παπαδίστικα των μαρτύρων του Ιεχωβά, σε βγάζουν τρελό –και σένα και τους λαούς που δεν καταλαβαίνουν το συμφέρον τους- και παραδίνεσαι, σκεπτόμενος την ρήση -νομίζω- του καημένου του Μπέρναντ Σώ, πως «οι ηλίθιοι είναι αήττητοι». Μερικοί μιλάνε για πολιτική αναπηρία, αλλά τέλος πάντων.
Όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις, αριστερόστροφες ή δεξιόστροφες, λένε ότι ενδιαφέρονται και για την καθημερινότητα των πολιτών και για το προσεχές αύριο, και λένε πως αν έχεις μια καλή κυβέρνηση –έστω και μέσα σ’ αυτό το σάπιο σύστημα- κάτι μπορεί αυτή να καταφέρει για την βελτίωση της χώρας και της ζωής μας. Στα πλαίσια αυτά, μιλάνε και για συνεννοήσεις μεταξύ τους, αλλά μάλλον μόνο για να είχαμε να λέγαμε. Δυστυχώς στην χώρα μας, με ευθύνη ΟΛΩΝ των πολιτικών δυνάμεων, δεν έχουμε αποκτήσει κουλτούρα συνεργασίας. Και η διαπαιδαγώγηση των πολιτών από τους πολιτικούς μας εκεί στοχεύει, στον διάλογο κωφών.
Με αυτά που γνωρίζουμε –από την μεταπολίτευση κι εδώ- τα εκλογικά συστήματα δίνουν αυτοδύναμες κυβερνήσεις με ποσοστά από 40% και πάνω. Έτσι –κοινή συναινέσει- φτιάχτηκαν όλα τα εκλογικά συστήματα και –κοινή συναινέσει- εδραιώθηκε ο δικομματισμός με όλες τις γνωστές καταστροφικές συνέπειες. Άρα, με την υπάρχουσα κατάσταση, για να κυβερνήσεις, πρέπει να σου δώσει ο λαός 40%. Αλλιώς, περίμενε, την βασιλεία των ουρανών.
Επειδή πιστεύουμε ότι εάν ο λαός δεν επιβάλει την ανατροπή αυτής της κατάστασης, τα πολιτικά μας κόμματα, από μόνα τους, δεν έχουν σκοπό να συζητήσουν σοβαρά και να συμφωνήσουν σε συνεργασίες, και το κακό θα συνεχίζεται έτσι ή κάπως έτσι, γι’ αυτό θεωρούμε ότι –δυστυχώς- πρώτα πρέπει να ωριμάσει ο λαός και να επιβάλλει στα κόμματα συνεργασίες. Κι αυτό θα γίνει με το να μην δώσει σε κανέναν αυτοδυναμία. Κι αυτό θα διασφαλιστεί εάν μπουν στην βουλή και τα έξι κόμματα –δηλαδή και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και οι Οικολόγοι. Τότε να δούμε τι παιχνίδι και τι ανάστημα έχει ο καθένας και αν αξίζει να υπάρχει στην πολιτική ζωή του τόπου.
Γι’ αυτό λοιπόν, είναι ανάγκη να ψηφισθεί και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και οι Οικολόγοι. Οι αναποφάσιστοι έχουν τέτοιους ή παρόμοιους προβληματισμούς και θα πρέπει να ενισχύσουν αυτές τις δύο πολιτικές δυνάμεις -ανάλογα και με την καταγωγή τους- για να διασφαλισθεί η είσοδός τους στην βουλή και να αποτραπεί η αυτοδυναμία.
Επαναλαμβάνουμε, εάν γίνεται αποδεκτή η ανάλυσή μας ότι χρειάζεται, ως λαός, να αποκτήσουμε μια κουλτούρα συνεννόησης και συνεργασίας.

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009

Τι να κάνουμε

Οι μέρες μας είναι δύσκολες, ημών των αριστερών, που θυμώσαμε, που απελπιστήκαμε, που δεν βλέπουμε φως. Που δεν καταλάβαμε ακόμα –και πολλοί δεν μπορούμε να το πιστέψουμε- πως έγιναν όλα αυτά.
Ανάμεσα στις σκέψεις για το τι να κάνουμε; ποιο είναι το σωστό; ανάμεσα στον θυμό και στην απόγνωση, ξεπρόβαλε στο μυαλό μου η ποίηση του Μανώλη Αναγνωστάκη, του δικού μας Άγιου, και –ώ του θαύματος- ανακάλυψα πως λειτουργεί σαν ψυχοθεραπεία.
Σας συνιστώ λοιπόν να ανατρέξτε στις πηγές μας, στην μάνα του νερού.
Ίσως δεν είναι τυχαίο που ο Μανώλης Αναγνωστάκης είναι -ο κατ’ εξοχήν- «ποιητής της ήττας» και ανεξάρτητα από το αν η «ορθοδοξία» -και η ανοησία- θεωρεί τον χαρακτηρισμό ως στίγμα. Μία παράδοξη εξήγηση είναι πως, διαβάζοντάς τον, ξεπερνάς την ήττα σου. Σε βοηθάει να πεις τον πόνο σου, δηλαδή να τον διαβάσεις, να τον εξομολογηθείς. Δηλαδή κάτι σαν ψυχοθεραπεία, που αν υποπτεύομαι σωστά, έτσι πρέπει να είναι η λυτρωτική της λειτουργία.
Σας συνιστώ λοιπόν αντί να κρατήσετε «ενός λεπτού σιγή, για τους απελπισμένους», να ανατρέξτε στα Ποιήματα του Αναγνωστάκη για να πάρετε θάρρος και κουράγιο, αλλά και επίγνωση.
Για του λόγου το αληθές σας παραθέτω δύο ποιήματα.

Κι ἤθελε ἀκόμη...
Κι ἤθελε ἀκόμη πολὺ φῶς νὰ ξημερώσει. Ὅμως ἐγὼ
Δὲν παραδέχτηκα τὴν ἧττα. Ἔβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφῆ ἔπρεπε νὰ σώσω
Πόσες φωλιὲς νεροῦ νὰ συντηρήσω μέσα στὶς φλόγες.
Μιλᾶτε, δείχνετε πληγὲς ἀλλόφρονες στοὺς δρόμους
Τὸν πανικὸ ποὺ στραγγαλίζει τὴν καρδιά σας σὰ σημαία
Καρφώσατε σ᾿ ἐξῶστες, μὲ σπουδὴ φορτώσατε τὸ ἐμπόρευμα
Ἡ πρόγνωσίς σας ἀσφαλής: Θὰ πέσει ἡ πόλις.
Ἐκεῖ, προσεχτικά, σὲ μιὰ γωνιά, μαζεύω μὲ τάξη,
Φράζω μὲ σύνεση τὸ τελευταῖο μου φυλάκιο
Κρεμῶ κομμένα χέρια στοὺς τοίχους, στολίζω
Μὲ τὰ κομμένα κρανία τὰ παράθυρα, πλέκω
Μὲ κομμένα μαλλιὰ τὸ δίχτυ μου καὶ περιμένω.
Ὄρθιος καὶ μόνος σὰν καὶ πρῶτα περιμένω.

Ἐπίλογος
Κι ὄχι αὐταπάτες προπαντός.
Τὸ πολὺ πολὺ νὰ τοὺς ἐκλάβεις σὰ δυὸ θαμποὺς
προβολεῖς μὲς στὴν ὁμίχλη
Σὰν ἕνα δελτάριο σὲ φίλους ποὺ λείπουν
μὲ τὴ μοναδικὴ λέξη: ζῶ.
«Γιατὶ» ὅπως πολὺ σωστὰ εἶπε κάποτε κι ὁ φίλος μου ὁ Τίτος,
«κανένας στίχος σήμερα δὲν κινητοποιεῖ τὶς μᾶζες
κανένας στίχος σήμερα δὲν ἀνατρέπει καθεστῶτα.»
Ἔστω.
Ἀνάπηρος, δεῖξε τὰ χέρια σου. Κρῖνε γιὰ νὰ κριθεῖς.

Και μετά την ψυχοθεραπεία ας πάμε και στο «τι να κάνουμε».

Έστω και τώρα, έστω κι έτσι, πρέπει να πείσουμε το μικρό κομμάτι της κοινωνίας που δεν μας σιχάθηκε ακόμα –με τα καμώματά μας και την εγκληματική μας ανεπάρκεια- ότι αξίζει να υπάρξουμε για να προσπαθήσουμε μια ανατροπή, στον εαυτό μας κατ’ αρχήν. Υπάρχει ένα μικρό κομμάτι της κοινωνίας και της αριστεράς, που είναι διατεθειμένο να εξαντλήσει την επιείκεια και τον –καλώς εννοούμενο- μαζοχισμό του και να ξαναψηφίσει ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Αν δεν υπάρχεις, δεν μπορείς ούτε να κάνεις την αυτοκριτική σου, ούτε αναθεωρήσεις ούτε να ανακάμψεις. Προϋπόθεση λοιπόν μιας άλλης πορείας για την ανανεωτική αριστερά, με άλλες αξίες και άλλες σταθερές, είναι η επιβίωσή της. Κι επειδή τα σφάλματα και οι αμαρτίες είναι –για πολλούς από μας- γνωστά και δεδομένα, η επιβίωση αυτή μοιάζει σαν «αναστολή εκτέλεσης», με άλλα λόγια πιο σκληρά. Έτσι κι αλλιώς, μετά τις εκλογές, -είτε υπάρξει αυτοδυναμία, είτε όχι- η κοινωνία και οι ίδιοι οι αριστεροί, θα επανέλθουν με τα ερωτήματά τους, και τότε –ανάλογα με τις απαντήσεις- η ποινή ή θα χαρισθεί ή θα είναι οριστική και τελεσίδικη.
Πρώτιστη επιλογή, λοιπόν η κοινοβουλευτική επιβίωση της ανανεωτικής αριστεράς –μέσω του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ- και, μέσω του σταυρού, να σταλεί το μήνυμα και το ράπισμα, στα πρόσωπα και στις πολιτικές.
Αυτό καταλήξαμε πως είναι το σωστό. Εάν έχετε κάποια άλλη λύση να προτείνετε, εάν ξέρετε κάποιον καλύτερο να ψηφίσουμε, να σας ακούσουμε.

Και θα τελειώσουμε πάλι με Αναγνωστάκη:

Αναζήτηση
………………….
Θά ‘ρθω μια μέρα, γυμνός απ’ αγάπη και μίσος
Αλύγιστος κι αδυσώπητος, μ’ οδηγό τη σιωπή
μου και σύντροφο.
Φίλε: αν νομίζεις πως δεν ήρθα πάλι αργά, δείξε
μου κάποιο δρόμο
Εσύ που ξέρεις τουλάχιστον πως γυρεύω ένα τίποτα
για να πιστέψω πολύ και να πεθάνω.

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009

Όλοι οι άλλοι τα βλέπουν, εκτός από μας

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009

Απωλέσαμε και την σοβαρότητα

Αντί άλλων σχολίων και αναλύσεων για τα συμβαίνοντα στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ (βαρεθήκαμε κι όλας είναι αλήθεια, γιατί δεν ξέρουμε που είναι ο πάτος αυτής της κατρακύλας), σας παραθέτουμε και το αφιερώνουμε και στους 11 (βλάπτουν άλλωστε όλοι τους εξ' ίσου την Συρία), το ποίημα του Καβάφη "Ας φρόντιζαν", που, χρόνια πολλά πρίν, καθάρισε και για μας και για πολλούς άλλους.
Όπως πορεύτηκαν κι όπως πορεύονται, είναι πλέον πολύ πιθανό, μετά τις εκλογές, να τους αφιερώσουμε το άλλο ποίημα του Καβάφη: "Απολείπειν ο θεός Aντώνιον".

Ας φρόντιζαν
Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.
Aυτή η μοιραία πόλις, η Aντιόχεια
όλα τα χρήματά μου τάφαγε:
αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.
Aλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.
Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος
(ξέρω και παραξέρω Aριστοτέλη, Πλάτωνα·
τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πεις).
Aπό στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,
κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.
Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.
Στην Aλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι·
κάπως γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί:
του Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.

Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα
ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,
την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.

Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω
να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Aυτή είν’ η πρόθεσίς μου.
Aν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους—
τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;
αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.

Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.

Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.

Aλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.
Aς φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν.

Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ 30 ΓΡΑΜΜΑΤΕΩΝ ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΩΝ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΤΟΥ ΣΥΝ ΓΙΑ ΕΚΤΑΚΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ

Είναι σε όλους αντιληπτά τα συναισθήματα που διακατέχουν τα μέλη του κόμματος την περίοδο μετά τις Ευρωεκλογές και τη διαχείριση του αρνητικού αποτελέσματος: Αγανάκτηση, οργή, απογοήτευση, ντροπή. Δεν ξέρουμε τι να πούμε, ειδικά απέναντι στους ανθρώπους που μας εμπιστεύθηκαν και μας ψήφισαν, αναζητώντας κάποια διέξοδο στο δικό μας πολιτικό χώρο.
Έχει ανοίξει ο «ασκός του Αιόλου» και τα ηγετικά στελέχη του κόμματος και του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζουν να διαγκωνίζονται για το ποιος θα αναδείξει το χειρότερο πρόσωπο.
Ταυτόχρονα όμως η βάση του κόμματος διατρανώνει τη θέλησή της να βρεθεί λύση, λύση ενότητας και προοπτικής, λύση που θα συμβαδίζει με τις ανάγκες της κοινωνίας, θεωρώντας ότι δεν είναι δυνατόν να μη μπορεί να λειτουργήσει ο ΣΥΝ σαν ένα σύγχρονο, σοβαρό, φερέγγυο, ενιαίο αριστερό κόμμα, με κοινά αποδεκτούς κανόνες λειτουργίας, όπου η φωνή των μελών θα συναντάται σε μια αμφίδρομη σχέση με αυτή της ηγεσίας.
Φτάνει πια η εικόνα «Βαβέλ» που εκπέμπει το κόμμα μας, φτάνουν πια οι μικροεγωισμοί και τα μικροσυμφέροντα! Εδώ και τώρα να ανασυντάξουμε το κόμμα μας και να συμβάλλουμε προωθητικά στην αναζωογόνηση του ΣΥΡΙΖΑ!
Θεωρούμε, λοιπόν, ότι ήρθε η ώρα η υπόθεση του κόμματος να γίνει υπόθεση των μελών. Τα μέλη να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Η μόνη λύση γιʼ αυτό είναι το Έκτακτο Συνέδριο.
Συμμεριζόμαστε όλες τις επιφυλάξεις και τους ενδοιασμούς που ακούγονται, όμως πιστεύουμε ότι τις περισσότερες φορές μιλά η φωνή των μηχανισμών και των κατεστημένων νοοτροπιών, της κομματικής γραφειοκρατίας, που λειτουργεί με τη δικιά της λογική, μακριά από τις ανάγκες της κοινωνίας, μακριά από τις ανάγκες του αριστερού κόσμου.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, τώρα είναι η στιγμή να πάρουμε το ρίσκο της δημοκρατικής αναβάπτισης του κόμματος μας, η στιγμή να αποδεχτούμε την πρόταση του Προέδρου για Έκτακτο Συνέδριο και να διαμορφώσουμε τους όρους για την επιτυχή έκβασή του.

1. B' ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2. ΕΒΡΟΥ
3. ΡΟΔΟΠΗΣ
4. ΞΑΝΘΗΣ
5. ΚΑΒΑΛΑΣ
6. ΔΡΑΜΑΣ
7. ΣΕΡΡΩΝ
8. ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ
9. ΠΕΛΛΑΣ
10. ΗΜΑΘΙΑΣ
11. ΚΟΖΑΝΗΣ
12. ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ
13. ΦΛΩΡΙΝΑΣ
14. ΛΑΡΙΣΑΣ
15. ΤΡΙΚΑΛΩΝ
16. ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ
17. ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
18. ΑΡΤΑΣ
19. ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑΣ
20. ΕΥΡΥΤΑΝΙΑΣ
21. ΕΥΒΟΙΑΣ
22. ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ
23. ΛΕΣΒΟΥ
24. Ν. ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΩΝ
25. ΣΑΜΟΥ
26. ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ
27. ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ
28. ΑΝ. ΑΤΤΙΚΗΣ
29. ΧΙΟΥ
30. ΦΩΚΙΔΑΣ


Επί τέλους, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και ο -καλώς ενοούμενος- κομματικός πατριωτισμός άρχισε να λειτουργεί στο σώμα του ΣΥΝ. Ας ελπίσουμε -δεν έχουμε κι άλλη επιλογή- ότι την ύστατη ώρα θα πρυτανεύσει η λογική και θα πάμε σε ένα συνέδριο σταθμό, σε ένα συνέδριο αναγέννησης. Είναι η τελευταία ευκαιρία πριν το οριστικό ναυάγιο του εγχειρήματος του ΣΥΝ που ξεκίνησε πριν 20 χρόνια.

Κυριακή 30 Αυγούστου 2009

Κατώτεροι και των προσδοκιών και των περιστάσεων

Συνέδριο Αλαβάνου, βαρύγλυκο

«Ώστε γι’ αυτό έβλεπα τόσο κόσμο μαζεμένο στις πλατείες και στα βενζινάδικα να συζητούν!.. Ξέρετε πόσοι, απλοί άνθρωποι, νέοι και νέες, παππούδες και γιαγιάδες με ρωτούσαν αν θα κάνουμε τελικά έκτακτο ή διαρκές συνέδριο;»
«Την κοινωνία δεν την ενδιαφέρει για το κάθε κόμμα αν θα κάνει τακτικό, αν θα κάνει έκτακτο, αν θα κάνει διαρκές συνέδριο, αν θα κάνει συνέδριο με ολίγη ή συνέδριο γλυκύ βραστό.»
Θαυμάστε το χιούμορ του ανδρός και την προσπάθεια απαξίωσης. Οι ανωτέρω αποστροφές στον λόγο του Αλαβάνου, αν αναλυθούν, αναδεικνύουν πολλά και αποτροπιαστικά.
Ιδιοκτησιακή αντίληψη του κόμματος. Σου λέει: Εικοσιέξι χρόνια πρωτοκλασάτος, βουλευτής, ευρωβουλευτής, πρόεδρος, και να μην μπορώ να κάνω κουμάντο, να με αμφισβητούν τα μειράκια που ανέδειξα, τα απλά μέλη του κόμματος και να θέλουν έκτακτο συνέδριο;
Αντιδημοκρατική αντίληψη. Φτύσιμο κατά πρόσωπο στα απλά μέλη του κόμματος που απαιτούν να αναλάβουν την κατάσταση στα χέρια τους –έτσι όπως την κατάντησαν αυτός, οι επιλογές και οι μεθοδεύσεις του, και η πολιτική «αυθεντία» του.
Κόμπλεξ. Η απαξιωτική και γελοία αντίδραση –εκτός από φτηνό και κρυόκωλο χιούμορ- μόνο κόμπλεξ και τρόμο μπορεί να φανερώνει.

Εκτός όμως του Α. Αλαβάνου και των συν αυτώ, θα πρέπει να αποδώσουμε «τιμές» και στους «ανανεωτικούς» που ούτε κι αυτοί θέλουν το έκτακτο συνέδριο, με διάφορες προφάσεις στην φιλολογία τους. Τους βολεύει φαίνεται περισσότερο η «διαβούλευση» και η «μοιρασιά» μεταξύ των «πεφωτισμένων» στελεχών, η πλέμπα δεν καταλαβαίνει. Η δική μας καμαρίλα δεν βρωμάει, μόνο των άλλων βρωμάει.
Η κρίση του ΣΥΝ είναι βαθειά. Είναι κρίση πολιτικής, είναι κρίση προσώπων και σχέσεων, κρίση ηθικής –εντέλει. Γι’ αυτό και σε κάθε θέμα που προκύπτει, ξαναχαράζονται οι διαχωριστικές γραμμές και οι στοιχίσεις. Αυτό –αν δεν ήταν μόνον θέμα υπολογισμών και τακτικισμών- θα μπορούσε να είναι ελπιδοφόρο, γιατί δείχνει ότι οι άνθρωποι δεν στοιχίζονται πίσω από τα στελέχη των τάσεων -σώνει και καλά- για κάθε θέμα, έχουν δική τους αντίληψη και άποψη.
Δεν ξέρουμε αν η πρόταση του Τσίπρα, για έκτακτο συνέδριο, ήρθε σαν η ύστατη λύση στην απόγνωση που βρίσκεται κι αυτός και ο ΣΥΝ, γιατί –πώς να το κάνουμε;- ήρθε λίγο αργά. Η τοποθέτηση όμως και η επιχειρηματολογία του, ήταν υπεύθυνη και αληθινή και καταδεικνύει ότι καταλαβαίνει και το μέγεθος της κρίσης που βασανίζει τον ΣΥΝ και το μέγεθος των ευθυνών του. Ακόμα και το ίδιο το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας (49 υπέρ, 48 κατά, 6 λευκά), είναι κι αυτό, επιβεβαίωση της κρίσης και του διχασμού. Ο Α. Τσίπρας όμως, αν θέλει να είναι συνεπής, μπορεί, παραιτούμενος, να οδηγήσει σε έκτακτο συνέδριο το κόμμα. Θα φανεί στην συνέχεια.
Ανεξάρτητα όμως από τον Α. Τσίπρα, στον διχασμό της Κεντρικής Επιτροπής ας απαντήσουν τα μέλη του κόμματος με την συγκέντρωση των υπογραφών για έκτακτο συνέδριο.
Υ.Γ.
Θα παρακαλούσαμε πολύ και τον Κοροβέση και τον Γλέζο και τον Μπανιά και τον Ρινάλντι και όλους αυτούς που βρήκαν έναν ρόλο στον ΣΥΡΙΖΑ, να μας αφήσουν ήσυχους να ρυθμίσουμε τα του οίκου μας. Ούτε τις συμβουλές τους θέλουμε, ούτε τις παραινέσεις τους. Ας κάνουν ένα κόμμα μεταξύ τους, αφού νομίζουν ότι έτσι εύκολα είναι τα πράγματα και εύκολα μπορούν να συμβιώσουν κι ας αφήσουν τον ΣΥΝ να «σωθεί» μόνος του, αν μπορεί. Αρκετά μας «βοήθησαν».

Σάββατο 29 Αυγούστου 2009

Για μια Αριστερά χωρίς κόμπλεξ


Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009

Έκτακτο συνέδριο του ΣΥΝ ζητά ο Αλέξης Τσίπρας

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα της Ελευθεροτυπίας


Στις αρχές Οκτωβρίου

Προτείνει να δώσουν τα απλά μέλη τη λύση στα εσωκομματικά προβλήματα.
Τη διεξαγωγή έκτακτου συνεδρίου, στις αρχές Οκτωβρίου, για την πολιτική ανασυγκρότηση του Συνασπισμού και την οργανωτική ανασύνταξη του ΣΥΡΙΖΑ προτείνει ο Αλέξης Τσίπρας. Ο πρόεδρος του ΣΥΝ επιχειρεί μ' αυτόν τον τρόπο να κόψει το γόρδιο δεσμό της εσωστρέφειας και να εξασφαλίσει την ανανέωση της εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του από την κομματική βάση.
Σε δηλώσεις που έκανε αμέσως μετά τη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΝ, ο Αλέξης Τσίπρας χαρακτήρισε προβληματική την εικόνα που παρουσιάζει η Αριστερά, από την επομένη των ευρωεκλογών και σημείωσε ότι το κατώτερο των προσδοκιών αποτέλεσμα έδωσε την αφορμή να τεθούν όλα υπό αμφισβήτηση: "Η πολιτική μας γραμμή, η ηγεσία, και εσχάτως ο,τι πολυτιμότερο έχει απομείνει στους χιλιάδες αριστερούς αγωνιστές και αγωνίστριες, η ηθική υπόσταση της αριστεράς".
"Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ο σεβασμός στην αξιοπρέπεια του κόσμου της Αριστεράς και βεβαίως η ανάγκη να δοθούν απαντήσεις σε σοβαρότατες πολιτικές και οργανωτικές αδυναμίες, μας οδηγούν σε μια και μοναδική επιλογή, την πιο δημοκρατική που διαθέτουμε: Να δοθεί ο λόγος στα μέλη του κόμματος. Και πρώτα από όλα η ηγεσία του κόμματος να κάνει τον απολογισμό της και να τεθεί υπό την κρίση τους", υπογράμμισε ο πρόεδρος του ΣΥΝ.
Ο Αλ. Τσίπρας γνωστοποίησε ότι ζήτησε τη σύγκλιση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του κόμματος, το σαββατοκύριακο. Εκεί, θα προτείνει τη διεξαγωγή εκτάκτου συνεδρίου στις αρχές Οκτώβριου. "Ο Συνασπισμός, ένα κόμμα με κατοχυρωμένες δημοκρατικές διαδικασίες μπορεί να ξαναβρεί τον βηματισμό του, μόνο αν στηριχτεί στους χιλιάδες φίλους, στα χιλιάδες μέλη του", τόνισε.

Δημ. Βίτσας: "Θέλουμε συνέδριο ενότητας"
Ο γραμματέας της ΚΠΕ του ΣΥΝ, Δημήτρης Βίτσας, σε δήλωσή του ανέφερε: "Θέλουμε ένα συνέδριο ενότητας και σύνθεσης για το ΣΥΝ, που θα δώσει και την απαραίτητη προωθητική δύναμη στο ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να είναι πιο ανοιχτός, πιο δημοκρατικός, πιο αποτελεσματικός. Ένα συνέδριο που θα βάλει τελεία στην εσωστρέφεια, ένα συνέδριο αντίστοιχο με τις απαιτήσεις της Αριστεράς και της κοινωνίας".

Τρίτη 25 Αυγούστου 2009

Πτωχή, πλην τίμια (;)

Amedeo Modigliani

Η αριστερά είναι, κατ’ αρχήν και πριν απ’ όλα, ένα ηθικό αίτημα. Κι αυτό ισχύει από την πρώτη-πρώτη εμφάνισή της, σ’ αυτό που λέμε πολιτική ζωή, δηλαδή από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης, από όπου έλκει, ως γνωστόν, την καταγωγή του ο τοπογραφικός –κατ’ αρχήν- όρος, με την έννοια που τον χρησιμοποιούμε μέχρι σήμερα. Τα αριστερά έδρανα του κοινοβουλίου κατείχαν οι Ιακωβίνοι και γενικότερα οι ριζοσπάστες, που ήταν υπέρ των πολιτικών αλλαγών και των ανατροπών στην γαλλική κοινωνία.
Κι αφού βέβαια θέλεις να αλλάξεις την κοινωνία και να την κάνεις ηθικότερη, εξυπακούεται ότι εσύ, ο φορέας της αλλαγής, είσαι ένα σκαλοπάτι τουλάχιστον ηθικότερος από την κοινωνία που θέλεις να αλλάξεις. Εξυπακούεται επίσης ότι η χρήση του όρου ηθικός δεν γίνεται με την τρέχουσα, ή –πολύ περισσότερο- με την σεξουαλική του απόχρωση.
Έκτοτε, κύλησε πολύ νερό και γράφτηκαν πολλά κεφάλαια στην ιστορία και της αριστεράς και της ανθρωπότητας. Λέξεις πολλές έχασαν το αρχικό τους νόημα, άλλες απογυμνώθηκαν κι άλλες μπασταρδεύτηκαν, άλλοτε από την πίεση της ίδιας της ζωής και της εξέλιξης κι άλλοτε από το ψευδεπίγραφό τους, ή την κακή τους χρήση και τον βιασμό τους, τον «παρά φύση», πολλές φορές. Όλα αυτά ισχύουν πρωτίστως για τις λέξεις «αριστερά, αριστερός» και τα νοήματα που κουβαλούν.
Ωστόσο, παρ’ όλα αυτά, όλα τα χρόνια υπήρχε διαδεδομένη η αίσθηση ότι η αριστερά, παρά το ανιστόρητό της, παρά την ανοησία της, τις αγκυλώσεις και τις ιδεοληψίες της, διατηρούσε ακόμα το ηθικό της κεφάλαιο. Τουλάχιστον έτσι νομίζαμε. Η ηθική των στελεχών της είχε κάποια ελάχιστα στάνταρ, αδιαπραγμάτευτα, που δεν τα έθεταν εν αμφιβόλω, ακόμα και οι αιώνιοι αντίπαλοί της. Ακόμα και πρόσφατα, ένα από τα προεκλογικά συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ διατυμπάνιζε ότι «δεν είμαστε όλοι ίδιοι» και η ελληνική κοινωνία το πίστευε, ανεξάρτητα αν διαφωνούσε με την πολιτική του.
Στην σύγχρονη, μεταπολιτευτική πολιτική μας ιστορία, δεν είχε ακουστεί –σοβαρή- φωνή που να καταγγέλλει τα κόμματα της αριστεράς για μίζες και κλοπές του δημοσίου χρήματος, ίδιες κι απαράλλαχτες μ’ αυτές που η ίδια κατάγγελλε για τα κυβερνητικά κόμματα, δεξιά κεντρώα ή σοσιαλδημοκρατικά. Κάτι ψιλά με μεμονωμένα στελέχη της –δεν είμαστε δα και στον παράδεισο με τους αγίους- δεν ήταν άξια λόγου και ξεκαθάριζαν πάραυτα.
Και βέβαια ήταν και η προσωπική ζωή των στελεχών που δεν άφηνε περιθώρια για τέτοιου είδους υπόνοιες.
Έτσι πορευόμασταν, συχνά πυκνά διαφωνώντας και μαλώνοντας μέχρι ανοησίας, αλλά η τιμή και η ακεραιότητα, δεδομένα και αναμφισβήτητα.
Κι έρχεται σήμερα, ένας βουλευτής της αριστεράς, με ολίγον διαφορετικές προδιαγραφές από τις κλασσικές των κομματικών στελεχών –είναι αλήθεια- και λέει το πρωτάκουστο: «ότι, αφού βγήκαν έγκριτοι δημοσιογράφοι –εγνωσμένου ήθους- και σας ξεφώνησαν ότι κι εσείς τα πήρατε από την Siemens, επί οικουμενικής που συγκυβερνούσατε με την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, και δεν είπατε τίποτα, δεν το διαψεύσατε με στοιχεία, τότε άρα είναι αλήθεια: και σεις τα πήρατε». Αυτά πάνω – κάτω είπε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Περικλής Κοροβέσης, προσθέτοντας –όταν προκλήθηκε να προσκομίσει στοιχεία- ότι αυτός δεν έχει στοιχεία, απλώς «ανακυκλώνει» ρήσεις άλλων.

Κι εμείς, ήμασταν που ήμασταν πάνω στα σαράντα κύματα, τώρα τα έχουμε και χαμένα.
Θαυμάστε όμως επιχειρήματα και αριστερό ήθος σ’ αυτά που ακούστηκαν, εκατέρωθεν. Ότι και να υποθέσεις, ότι ερμηνείες και να δώσεις, κινδυνεύεις να πέσεις μέσα, εξ’ ίσου με το να γελοιοποιηθείς.
- Μήπως ήταν ποτέ δυνατόν να υπάρξουν στοιχεία για τα χρήματα που πήρε ο τότε ενιαίος ΣΥΝ; Αυτά έτσι γίνονται πάντα, χωρίς αποδείξεις.
- Ο Π. Κοροβέσης είναι γραφικός, είναι μεθύστακας, είναι μέρος ενός σχεδίου διάσπασης του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ.
- Όταν τον έβαζαν στο ψηφοδέλτιο ήταν καλός, τώρα που λέει αυτά που λέει, έγινε γραφικός και μεθύστακας;
- Αφού ο Π. Κοροβέσης λέει και προσάπτει αυτά που προσάπτει, γιατί δέχτηκε να γίνει βουλευτής και μέλος της κοινοβουλευτικής ομάδας μαζί με βουλευτές που τότε ήταν υπουργοί και είναι απίθανο να μην ήξεραν τι έγινε; Η ηθική του είναι αποσπασματική και κατά περίπτωση.
- Να παραιτηθεί, να διαγραφεί.
- Δεν παραιτούμαι ούτε μπορείτε να με διαγράψτε.
- Δεν υπάρχει θέμα διαγραφής.
- Δεν περίμενε ότι κάποιοι θα αντιδράσουν με τον τρόπο που αντέδρασαν (βλέπε Λ. Κύρκος, Φ. Κουβέλης, Γ. Δραγασάκης);
- Και τι ανταπάντησε ο Π. Κοροβέσης στον Λ. Κύρκο; Αφού καταδίκασε κι αυτός με την σειρά του τον Σταλινισμό, είπε ότι τα λέει αυτά ο Κύρκος γιατί είναι Πασόκος. Δηλαδή αν ο Κύρκος δεν ήθελε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, δεν θα υπήρχε θέμα, θα είχε άγιο σκοπό η μίζα;
- Κι ο Κύρκος, αφού καταδίκαζε τον Σταλινισμό, γιατί έπαιρνε λεφτά από τον Τσαουσέσκου και την Βόρεια Κορέα για το ΚΚΕ εσωτερικού;
Κι άλλα πολλά ειπώθηκαν και γράφτηκαν στις εφημερίδες και στα κανάλια, που -σε κάθε περίπτωση- δεν είναι τιμητικά και για τα πρόσωπα και για την αριστερά. Όπως και να το δει κανείς, ότι και όποιον να πιστέψει, κατακλύζεται από την μαύρη σκέψη ότι «υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας».
Διαφωνούμε πολιτικά –θεμιτό; Ή μήπως δεν είναι θεμιτό;- και ακολουθούν οι οχετοί και τα «πούστικα» χτυπήματα, το ξεκατίνιασμα. Η παλιά καλή και γνωστή συνταγή στην ιστορία της αριστεράς, για να μην ξεχνιόμαστε. Λίγο ξύστηκε η πληγή και όρμηξε το πύον και η βρώμα της ιστορίας μας, που θέλουμε να ξεχάσουμε.
Με όσα διαδραματίζονται τελευταία, υπάρχει μια υποδόρια και ανεξήγητη αίσθηση ότι επιστρέψαμε στο 1968, στην παλιά «καλή» διαμάχη μεταξύ «ορθόδοξων» και «αναθεωρητών». Οι παλιοί λογαριασμοί ξανάνοιξαν. Η ιστορία όμως, ως γνωστόν, επαναλαμβάνεται είτε ως τραγωδία είτε ως κωμωδία. Διαλέγετε και παίρνετε.

Σάββατο 15 Αυγούστου 2009

Ώρα να μιλήσουν οι απλοί αριστεροί

Camille Pissarro: Το μάζεμα των μήλων στο Eragny
Είναι να εξακολουθεί να αναρωτιέται κανείς –εν έτει 2009-, κατά πόσο οι διακηρύξεις της αριστεράς για όλες τις αυτονόητες αξίες της, περί δημοκρατίας, ισοπολιτείας, σεβασμού στον πολίτη, έχουν πραγματικό αντίκρισμα στην λειτουργία της. Και άντε με το ΚΚΕ είναι εύκολοι οι λογαριασμοί και τα συμπεράσματα, καθώς υπάρχουν εξόφθαλμα παραδείγματα πολιτικής συμπεριφοράς δεκαετιών, με θαυμαστή συνέπεια στον Σταλινισμό και στις «αξίες» του. Δεν θα επανέλθουμε, το κεφάλαιο έκλεισε.
Ο λόγος είναι για την ανανεωτική αριστερά, για τον ΣΥΝ δηλαδή στα καθ’ ημάς, που άλλα επαγγέλλεται.
Ενώ έχουν μεσολαβήσει τόσα και τόσα, μέσα σε λίγους μήνες, ενώ ήρθαν τα πάνω κάτω με τις εκλογές, με τις ερμηνείες του αποτελέσματος, τις τάσεις και την λειτουργία τους, με την δημόσια εικόνα των στελεχών να διαπληκτίζονται, με άλλους να επισείουν μέχρι και τον κίνδυνο διασπάσεων, και με όλους να διαπιστώνουν ότι πολλά πρέπει ν’ αλλάξουν –και ο κατάλογος των ζοφερών διαπιστώσεων και των συμβάντων δεν έχει τέλος-, ενώ διαδραματίζονται όλα αυτά, βγήκαν μερικοί απλοί αριστεροί, που δεν ανήκουν σε κονκλάβια, και είπαν το αυτονόητο: Η κατάσταση απαιτεί έκτακτο συνέδριο. Ότι είναι να γίνει –μετά τα όσα μεσολάβησαν- να γίνει με την προσφυγή στην βάση, στα απλά μέλη του κόμματος. Να αναλάβουν αυτοί την ευθύνη. Να μιλήσουν. Τι πιο δημοκρατικό απ’ αυτή την πρόταση; Στα υψηλά κλιμάκια του ΣΥΝ δεν την κουβεντιάζουν. Φαίνεται ακόμα μετρούν και ζυγιάζουν.
Πότε δηλαδή γίνονται τα έκτακτα συνέδρια σε ένα κόμμα; Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να διαπιστώσουν οι ηγεσίες ότι δεν πάει άλλο κι ότι εξαντλούνται και τα τελευταία αποθέματα υπομονής και κατανόησης που έχουν απομείνει στον κόσμο της ανανεωτικής αριστεράς; Δεν καταλαβαίνουν ότι τίθεται θέμα επιβίωσης του χώρου –τουλάχιστον με την σημερινή του μορφή, καθώς η ζωή, έτσι κι αλλιώς, προχωράει και ερήμην μας; Δεν καταλαβαίνουν ότι στις επόμενες πράξεις των πολιτικών εξελίξεων, πάμε ξυπόλητοι στ’ αγκάθια και ενδέχεται να βαρέσουμε διάλυση;
Κανένας δεν ισχυρίζεται ότι ένα έκτακτο συνέδριο –από μόνο του- μπορεί να σταματήσει την κατρακύλα και ως από μηχανής Θεός να επαναφέρει την ομόνοια, την συμφωνία των απόψεων και την ανάταση. Μεταφυσικές θεωρήσεις. Εάν υπάρχει όμως ΜΙΑ δυνατότητα να γίνουν βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση, θα γίνουν μέσα από αυτήν την διαδικασία του συνεδρίου. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Η παρούσα κατάσταση οδηγεί σίγουρα στην ανακύκλωση και στον εκφυλισμό και μόνη διέξοδος –όχι σίγουρη, αλλά μόνη- είναι η προσφυγή στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης και στην σοφία των απλών αριστερών, των μελών του ΣΥΝ.
Εάν στην διαδρομή προς το συνέδριο, γίνει σοβαρή και ειλικρινής συζήτηση, χωρίς κόμπλεξ, αγκυλώσεις, προαπαιτούμενα και πρωτοκαθεδρίες –με άλλα λόγια: να συζητηθούν όλα από το μηδέν- τότε, ίσως υπάρξει διέξοδος και ανάκαμψη. Να σκεφτούμε και να μιλήσουμε, να συσκεφτούμε και να συνομιλήσουμε. Πρόκειται για την ύπαρξή μας.
Διαφορετικά, ακόμα και το έκτακτο συνέδριο, θα αποτελέσει ακόμα μία εκδοχή αλληλοσυμβιβασμών και μοιρασιάς, ακόμα μια πράξη της ανεπάρκειάς μας να εκφράσουμε την κοινωνία, ή ακόμα μπορεί και να αποτελέσει την τελευταία πράξη του δράματος.
Να πάμε σ’ ένα έκτακτο συνέδριο με την σκέψη ότι η κοινωνία μας χρειάζεται. Ότι πιο τίμιο και ανιδιοτελές και σκεπτόμενο υπάρχει στην κοινωνία, ή είναι στον χώρο μας, ή μας ακούει και περιμένει από μας, ή μπορεί να συνυπάρξει και να συνεργαστεί μαζί μας. Είναι κρίμα να τελειώσει έτσι -άδικα και άδοξα- αυτό το εγχείρημα.

Τετάρτη 5 Αυγούστου 2009

Υπάρχει καθόλου λεβεντιά;


Τρίτη 28 Ιουλίου 2009

Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ότι είναι αληθές

Διαβάζοντας τον Γιώργο Βότση στην Ελευθεροτυπία, δεν μπορεί παρά να μην έρθει στο μυαλό σου η φράση του Διονυσίου Σολωμού που λέει ότι «το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ότι είναι αληθές».

Τρίτη 21 Ιουλίου 2009

ΣΥΝεχίζουν


Μετά τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών και την εικόνα που καθημερινά αποπνέει ο χώρος, το πιό τίμιο και παλικαρίσιο από την ηγεσία του ΣΥΝ θα ήταν η συλλογική παραίτηση και η δρομολόγηση των εξελίξεων για ένα μεγάλο έκτακτο συνέδριο, όπου θα μιλήσουν τα μέλη. Αυτό επιβάλει η στοιχειώδης δεοντολογία -πόσο μάλλον η αριστερή. Αντ' αυτού παρακολουθούμε ένα γαιτανάκι "ερμηνειών" -κατά πως βολεύει στον καθένα και στην καρέκλα του. Κρίμα. Ο ΣΥΝ εξακολουθεί να τροφοδοτεί τους γελοιογράφους, και πολλά στελέχη του, όλο και περισσότερο, μοιάζουν με τους πολιτικούς των αστικών κομμάτων που προσπαθούν απεγνωσμένα και παράλογα να κάνουν το άσπρο, μαύρο, ενώ συγχρόνως διατείνονται ότι "δεν είμαστε όλοι ίδιοι". Μ' αυτές τις συμπεριφορές ο ΣΥΝ θα απωλέσει και το ελάχιστο εναπομείναν ηθικό του κεφάλαιο. Ξανά κρίμα.

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009

ΕΚΤΑΚΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ

Τα απλά μέλη του ΣΥΝ από όλη την Ελλάδα, κάνοντας χρήση του καταστατικού του κόμματος, κινητοποιούνται και μαζεύουν υπογραφές για την πραγματοποίηση έκτακτου Συνεδρίου. Η πρωτοβουλία, την οποία ανέλαβαν αρκετά Blogs που βρίσκονται στον χώρο του ΣΥΝ, μόλις ξεκίνησε. Για περισσότερες πληροφορίες και συμμετοχή στην διαδικασία της συλλογής υπογραφών κάντε κλίκ εδώ

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2009

Ζητούμενο; Κόμμα λογικής ενότητας

Fernando Botero, Η οικογένεια
Με τις απανωτές συνάξεις, τα κόψε-ράψε και την εκλογή του νέου Γραμματέα, τελείωσε -συμβιβαστικά υποτίθεται- η μετεκλογική πράξη του Συνασπισμικού δράματος. Όλοι ξέρουν όμως πολύ καλά ότι –για μια ακόμα φορά και ανομολόγητα- έβαλαν τα σκουπίδια κάτω από το χαλί. Και οι πλειοψηφίες και οι μειοψηφίες ξέρουν ότι δεν δόθηκαν απαντήσεις ούτε στους αριστερούς ούτε στην κοινωνία που προσδόκησε από τον χώρο. Αν εσείς καταλάβατε τι είναι αυτά που πραγματικά διαφοροποιούν την ομάδα του Αλαβάνου από την ομάδα του Τσίπρα, να μας το πείτε, γιατί εμείς δεν καταλάβαμε τίποτα. Στο «δια ταύτα» συμφωνούν αμφότεροι.
Ο πρόεδρος διαπίστωσε την καταστροφική λειτουργία των τάσεων –τώρα το διαπίστωσε;- αλλά ουδέν πέραν της διαπίστωσης και παρέπεμψε τα «σπουδαία» στο διαρκές συνέδριο του Σεπτεμβρίου.
Το διαρκές συνέδριο –με τα μυαλά που κουβαλάν οι πλειοψηφίες- δυστυχώς δεν θα λύσει τίποτα. Θα επαναβεβαιώσει τις βεβαιότητες, τις στοιχίσεις, το συμπαγές του 70% - 30%, κι από την επαύριο ξανά στο μαγγανοπήγαδο για το 3% πλέον του εκλογικού σώματος, το οποίο εκλογικό σώμα δεν το ακούσαμε και εξακολουθούμε να μην το ακούμε, παρά τα ηχηρά του χαστούκια και παρά τις –περί του αντιθέτου- διαβεβαιώσεις.
Και μόνον αυτός ο απαράδεκτος τρόπος λειτουργίας των τάσεων είναι, από μόνος του, η απόδειξη του ιδεολογικού χάσματος που χωρίζει τον οργανωμένο κόσμο του ΣΥΝ. Έχουμε δύο κόμματα στην συσκευασία του ενός (;) κι αυτό προφανώς επειδή δεν τους «παίρνει να χωρίσουν». Και δεν τους παίρνει να χωρίσουν όχι γιατί τα παιδιά είναι μικρά, αλλά επειδή είναι μεγάλα και ανεξάρτητα και θα τους πάρουν με τις πέτρες.
Το γράψαμε και παλαιότερα ότι αυτό που θα μπορούσε –αν τελικά μπορέσει- να ανατρέψει την πτωτική πορεία του ΣΥΝ, είναι ένα ανοιχτό συνέδριο με μεγάλη αντιπροσώπευση (5000 αντιπρόσωποι), όπου θα συζητηθούν όλα με όλα τα μέλη, αλλά πρωτίστως θα συζητηθούν με την κοινωνία, αν θέλουμε να την ακούσουμε. Και η φωνή της κοινωνίας είναι το κλειδί του δράματος. Το συνέδριο είναι η μόνη λύση που μπορεί να οδηγήσει στην ανάκαμψη, εάν δεν υπάρξουν αγκυλώσεις και κόμπλεξ, αλλά συντροφικότητα και αναβάπτιση στην κοινή λογική και στις πρωτογενείς αξίες της αριστεράς. Άλλωστε, εδώ που φτάσαμε, το ζητούμενο δεν είναι ένα κόμμα ιδεολογικής ενότητας –πού τέτοιες αφέλειες και τέτοιες πολυτέλειες;- το ζητούμενο είναι απλά ένα κόμμα λογικής ενότητας.
Αυτό πρέπει να γίνει το γρηγορότερο κι ας μην το φοβούνται. Η καμαρίλα που επικρατεί τώρα είναι απείρως πιο επικίνδυνη. Ίσως η σοφία του κόσμου του ΣΥΝ αποδειχθεί σωτήρια. Αλλιώς, σε λίγο, τα σκουπίδια που βάλαμε κάτω από το χαλί, θα αρχίσουν να ξαναβρωμούν και δεν θα μπορεί πλέον να μείνει κόσμος στο σπίτι.

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009

Υπάρχει αριστερή σκέψη

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΟ

Το κείμενο που ακολουθεί υπογράφουν τα στελέχη της ανανεωτικής αριστεράς της περιόδου του ΚΚΕ Εσωτ. και του Ρήγα Φεραίου : Αντώνης Μαργαρίτης, Γιάννης Πετρόπουλος, Δημήτρης Μαρκάκης, Θανάσης Αθανασίου, Νικηφόρος Σταματάκης.
Το αναδημοσιεύουμε, όχι μόνο για την αξία και την τόλμη των ξεκάθαρων απόψεων που διατυπώνει αλλά κυρίως σαν απόδειξη της νεότητας στην σκέψη των παλιών αυτών συντρόφων σε αντιπαράθεση με τη ρηχή και γερασμένη αυταρέσκεια και τον ξύλινο λόγο που πολλοί ανυποψίαστοι περί την παραγωγή πολιτικής, νέοι σύντροφοι - προεξάρχοντος του προέδρου του Συνασπισμού Αλέξη Τσίπρα - εκφωνούν το τελευταίο διάστημα, θεωρώντας ότι αυτό που συμβαίνει είναι απλά μια "καταστροφική διαχείριση" ενός "όχι ιδιαίτερα κακού" εκλογικού αποτελέσματος. Διαβάστε το λοιπόν και κάντε τη σύγκριση ..

αριστερή στρουθοκάμηλος


Η ΑΥΓΗ / Διάλογος για ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ, 30/6/09 :
Οι ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου του 2009 διεξήχθησαν σε ένα κλίμα τόσο ευνοϊκό για την αριστερά όσο ποτέ άλλοτε. Η ηθική απαξίωση του αστικού πολιτικού συστήματος, η καταδίκη στη συνείδηση των εργαζομένων του συστήματος διαπλοκής και διαφθοράς που έχει επιβληθεί στον τόπο μας από μια μικρή αλλά πανίσχυρη κρατικοδίαιτη οικονομική ολιγαρχία, η χειραγώγηση όλων των πολιτικών δυνάμεων από οικονομικά συμφέροντα που λυμαίνονται τον μόχθο του λαού μας και η πραγματική περιθωριοποίηση της κοινωνίας, σε συνδυασμό με τη σοβαρότερη οικονομική κρίση που γνώρισε ο καπιταλιστικός κόσμος μετά τη Μεγάλη Κρίση του 1929, δημιουργούσαν συνθήκες ικανές να δώσουν στις δυνάμεις της αριστεράς μεγάλη ώθηση. Όμως, φαίνεται πως μεγάλος αριθμός αριστερών αποφάσισαν να δώσουν στους «καπετάνιους» του σχήματος ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ το ηχηρό προειδοποιητικό μήνυμα ότι στραβά αρμενίζουν και να αλλάξουν ρότα. Φαίνεται όμως ότι το μήνυμα δεν βρήκε παραλήπτη....
Έτσι, περισσότερο αποθαρρυντικό ακόμη και από το αρνητικό αποτέλεσμα των εκλογών για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι η αδυναμία να γίνει αντιληπτό το μήνυμα της έντονης εκλογικής αποδοκιμασίας. Το εκλογικό αυτό αποτέλεσμα θα μπορούσε να μην είναι μοιραίο εάν και εφόσον αποτελούσε την αφετηρία για πολιτικό αναστοχασμό σε βάθος. Αν υπήρχε κριτικός αυτοέλεγχος της πορείας του χώρου και ευρύς εσωτερικός διάλογος με στόχο τον επαναπροσανατολισμό.
Πρώτα-πρώτα, πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι το αριθμητικό αποτέλεσμα καθεαυτό συνιστά εκκωφαντική πολιτική αποδοκιμασία που έχει να κάνει με τις κεντρικές πολιτικές του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία που θα εστιάζει σε «οργανωτικά» ζητήματα, σε «υπονόμευση εκ των έσω», σε επικοινωνιακή αστοχία, στα ΜΜΕ, κ.λπ., είναι υπεκφυγή και αποπροσανατολισμός από το ουσιώδες.
Επίσης, πρέπει να γίνει η παραδοχή ότι, πέρα από ποικίλες άλλες αφετηρίες, η αποχή (όπως και το άκυρο και το λευκό) των ψηφοφόρων συνιστά -στην προκειμένη περίπτωση- επίσης, συνειδητή πολιτική στάση και συμπεριφορά που συμπυκνώνεται στη γενική αποδοκιμασία του πολιτικού συστήματος και των πολιτικών, του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβανομένου. Από την άποψη αυτή, κομματικά στελέχη και δημοσιογράφοι αντί να αποδοκιμάζουν -μερικές φορές υβριστικά- εκείνους που απείχαν από την ψηφοφορία θα προσέφεραν κάποια υπηρεσία στο χώρο που υπηρετούν αν παραδέχονταν ευθέως ότι η στάση των πολιτών αυτών ήταν στάση πολιτικής αποδοκιμασίας που οφείλουν να τη λάβουν σοβαρά υπόψη τους και να την εξηγήσουν.Ειδικότερα, υποστηρίζουμε ότι ορισμένα από τα κεντρικά ζητήματα πολιτικής που οδήγησαν στο γνωστό αποτέλεσμα (και ό,τι αυτό προοιωνίζεται για τις εθνικές εκλογές, αν δεν υπάρξει αναθεώρηση και επαναπροσανατολισμός) συνοψίζονται στα ακόλουθα:
Πρόγραμμα
Απουσία ενός ρεαλιστικού προγράμματος που θα ανατέμνει τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας σήμερα (παθογένειες που δεν έχουν να κάνουν μόνο με τους καπιταλιστές, το επιχειρηματικό περιβάλλον και τη δημόσια διοίκηση, αλλά και το συνδικαλισμό, την αυτοδιοίκηση, το πανεπιστήμιο, τους συνεταιρισμούς, τις νοοτροπίες μεγάλων κατηγοριών εργαζομένων, κ.λπ.), θα αντιμετωπίζει τα ώριμα λαϊκά προβλήματα και θα προωθεί τη συγκρότηση δομών και θεσμών στην κατεύθυνση του δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό.
Απουσία προτάσεων για την τρέχουσα οικονομική κρίση τόσο βραχυπρόθεσμου χαρακτήρα όσο και προτάσεων με ευρύτερο χρονικό ορίζοντα για την εποπτεία και τη λειτουργία των αγορών, τον παρεμβατικό ρόλο του κράτους και των εργαζομένων, τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, την οργάνωση των πολιτών κ.λπ. Η πρόταση για την αντιμετώπιση της τρέχουσας οικονομικής κρίσης εξαντλούνταν στο «να πληρώσουν εκείνοι που δημιούργησαν την κρίση και όχι οι εργαζόμενοι», δηλαδή, μια στάση ηθικά αποδεκτή αλλά πολιτικά μετέωρη.
Πολιτική συμμαχιών
Όσον αφορά την πολιτική των συμμαχιών και την πρόταση για τη διακυβέρνηση της χώρας θεωρήθηκε ότι η συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η συμμαχία για το σήμερα, ενώ η συγκρότηση του "τρίτου πόλου" με το ΚΚΕ είναι η συμμαχία για το αύριο προκειμένου να έχουμε μια "αριστερή" διακυβέρνηση.
Προφανώς, εδώ έχουμε μια αδιανόητη σύγχυση στοιχειωδών όρων, που δεν μπορεί, κατά κανένα τρόπο, να δικαιολογηθεί από το γεγονός ότι σήμερα δεν υπάρχουν οι όροι και οι προϋποθέσεις για οποιαδήποτε γενική πολιτική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Πόσο, δηλαδή, πρέπει να επιχειρηματολογήσει κανείς ότι άλλο πράγμα είναι η συμμαχία ευρύτατων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων και των πολιτικών τους εκπροσωπήσεων και άλλο η υπέρβαση της διάσπασης ή έστω η συνεργασία των ποικιλώνυμων φορέων της αριστεράς; Πρόκειται για απουσία πρότασης, για αναίρεση της λογικής των συμμαχιών, δηλαδή, για αναίρεση θεμελιώδους συστατικού του δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό. Ύστερα, ποια ενότητα και με ποια αριστερά; Η όποια υπέρβαση της διάσπασης της αριστεράς δεν μπορεί παρά να γίνει μόνο με κατάκτηση της ηγεμονίας από την ανανεωτική ριζοσπαστική και οικολογική αριστερά και όχι με συγκόλληση με τη σταλινική αριστερά, δηλαδή, με τον φορέα εκείνο που αναιρεί την έννοια, το νόημα και την απελευθερωτική ουσία της αριστεράς.
"Κινηματική" αριστερά - λαϊκισμός - δημαγωγία
Η διασύνδεση ενός αριστερού πολιτικού φορέα με τις λαϊκές και νεολαιΐστικες οργανώσεις, με τα σύγχρονα μαζικά κινήματα πραγματοποιείται με τη συμμετοχή των στελεχών και των μελών του σε αυτά, και με την αμοιβαία πολιτική όσμωση που, όμως, δεν πρέπει να παραβιάζει την οργανωτική και πολιτική αυτονομία των κινημάτων ούτε και το διακριτό ρόλο του κόμματος που σε συγκεκριμένες περιπτώσεις μπορεί να είναι επικριτικός ακόμη και απορριπτικός θέσεων και πρακτικών τους. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να ταυτίζονται και να συγχέονται κόμμα και μαζικό κίνημα. Όταν το κόμμα γίνεται ουρά του όποιου κινήματος διαλύεται μέσα σ' αυτό. Αυτό, εν πολλοίς, συνέβη στα γεγονότα του Δεκέμβρη, ειδικότερα με τη δράση των κουκουλοφόρων και την ανοχή της αριστεράς στην προβοκατόρικη καταστροφική τους μανία, θυμίζοντας κόμματα λαϊκιστικά και εύκολης δημαγωγικής αντιπολίτευσης. Εκεί παραβιάστηκε η μακρόχρονη πείρα ότι τέτοια φαινόμενα δεν έχουν σχέση με την αριστερά, υπονομεύουν τα κινήματα, συντηρητικοποιούν τον πολίτη. Ακόμη, το πρωτοφανές φαινόμενο, στελέχη της αριστεράς να αντιπαρατίθενται συγκρουσιακά με πολίτες στον δρόμο - π.χ. όταν είχαν ανοίξει κάποια εμπορικά καταστήματα στην Αθήνα για μια Κυριακή ύστερα από τα γνωστά γεγονότα ή με κατοίκους στον Άγιο Παντελεήμονα- δεν ήταν παρά στρέβλωση του νοήματος του ακτιβισμού, θυμίζοντας θλιβερές εικόνες άλλων εποχών.
Μεταναστευτικό
Στην ίδια λογική της "ευκολίας" εντάσσεται και η θέση όσον αφορά το μεταναστευτικό και την εγκληματικότητα. Όσο σωστό είναι ότι οι μετανάστες είναι άνθρωποι που χρειάζονται συμπαράσταση, αλληλεγγύη και υποστήριξη άλλο τόσο σωστό είναι ότι η Ελλάδα, εκ των πραγμάτων, αδυνατεί να επιλύσει το πρόβλημα εκατομμυρίων ανθρώπων του Τρίτου Κόσμου. Η ανεξέλεγκτη είσοδος και συσσώρευσή τους σε απεριόριστους αριθμούς δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στους ίδιους (γίνονται αντικείμενο άγριας εκμετάλλευσης, στοιβάζονται σε άθλιες συνθήκες, μένουν άνεργοι και εκτρέπονται σε πράξεις παραβατικότητας κ.λπ.) και στον ντόπιο πληθυσμό. Επομένως, το να μένει κανείς σε ηθικολογικές παραινέσεις (πάλι) και αβασάνιστα να απορρίπτει τη Frontex και την ενεργοποίηση συμφωνιών επανεισδοχής, κ.λπ., δεν αντιμετωπίζει πολιτικά το πρόβλημα, ξεπερνιέται από τα γεγονότα και ξεπερνιέται και στις συνειδήσεις των πολιτών ως δύναμη που μπορεί να συμβάλει στην επίλυση ή άμβλυνση των καυτών προβλημάτων της καθημερινότητάς του. Η αποδοκιμασία των κυβερνητικών κομμάτων σε ευρωπαϊκό επίπεδο και η ενίσχυση των ακροδεξιών και ρατσιστικών κομμάτων εκφράζει ακριβώς τη χρεοκοπία των κυβερνώντων κομμάτων να αντιμετωπίσουν ρεαλιστικά το πρόβλημα, τροφοδοτώντας έτσι την ξενοφοβία και τον ρατσισμό, δηλαδή, αυτό που θέλουν να αποφύγουν (την ατζέντα δεν την καθορίζει το ΛΑΟΣ αλλά η ίδια η πραγματικότητα).
Συντεχνιακές λογικές - ματαίωση του ριζοσπαστισμού
Σε μια σειρά ζητημάτων για τα οποία όφειλε η αριστερά να συνιστά παράγοντα αλλαγής και ανατροπών παρουσιάστηκε, αντίθετα, να γίνεται υποστηρικτής ενός θλιβερού status quo. Μερικά παραδείγματα χαρακτηριστικά της συντηρητικής αυτής λογικής:
- Η απουσία προτάσεων για ριζικές αλλαγές στα πανεπιστήμια, η υποστήριξη του status quo και της συντεχνιακής λογικής της διακομματικής πανεπιστημιακής νομενκλατούρας, που έχει οδηγήσει το πανεπιστήμιο σε πλήρη ανυποληψία και εκφυλισμό.
- Η υποστήριξη, στην πράξη, της φοροδιαφυγής των επαγγελματιών και μικρομεσαίων, όταν η κυβέρνηση αποτόλμησε να καταργήσει το αφορολόγητό τους (ενόψει του ότι δήλωναν κατά μέσον όρο 7.500 ευρώ ετήσιο εισόδημα) χωρίς να αντιπροτείνεται εναλλακτικός τρόπος φορολόγησής τους.
- Η συλλήβδην υποστήριξη κρατικών επιχειρήσεων που ουδεμία σχέση έχουν με κοινωνική πολιτική και κοινωνικό κράτος, εκτός του να καταβροχθίζουν εκατομμύρια των αγρίως φορολογουμένων υποζυγίων και να αποτελούν θερμοκήπιο ρουσφετιών.
- Η άκριτη υποστήριξη κάθε συντεχνιακού αιτήματος ακόμη και αν αυτό αντιβαίνει στο ευρύτερο κοινωνικό συμφέρον, υποβιβάζοντας το πολιτικό κόμμα σε συντεχνιακό σωματείο.
- Η απουσία κριτικής ανεπίτρεπτων νοοτροπιών εργαζομένων στο δημόσιο, παλαιοκομματικών συμπεριφορών δημάρχων, συνεταιριστών κ.λπ.
Εθνικά θέματα - εξωτερική πολιτική
- Η απόλυτη στήριξη του σχεδίου Ανάν.
- Η υποστήριξη της πρωτοφανούς διαστρέβλωσης της ιστορίας με το γνωστό βιβλίο που συνιστά ακραία μορφή ιδεολογικής χρήσης της ιστορίας.
- Η παραγνώριση των κινδύνων από την επιθετική πολιτική της Τουρκίας που συνεχώς διευρύνει τις διεκδικήσεις της σε βάρος της Ελλάδας και η αναφανδόν υποστήριξη της ένταξής της στην Ε.Ε. (χωρίς τις απαιτούμενες προϋποθέσεις καλής γειτονίας, την αποχώρηση των στρατευμάτων από την κατεχόμενη Κύπρο και την άρση του casus belli κ.λπ.).
- Η στάση ευμένειας απέναντι στο αμερικανικό προτεκτοράτο FYROM που εμφορείται από εθνικισμό του 19ου αιώνα -στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αποκαλούν κατά τρόπο προκλητικό «Μακεδονία» τα Σκόπια νομίζοντας ότι δίνουν εξετάσεις διεθνισμού και επαναστατικότητας(!)- με αποκορύφωμα την καταγγελία του «ελληνικού εθνικισμού» με διαδήλωση στα Σκόπια. Για τη μαφιόζικη, όμως, σύλληψη και τον εγκλεισμό σε ψυχιατρείο του φιλέλληνα Γκλικόριεβιτς, επειδή τόλμησε να υποστηρίζει στον δικτυακό του τόπο ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν Έλληνες, και οι σημερινοί κάτοικοι των Σκοπίων είναι σλαβικής καταγωγής, δεν θεώρησαν σκόπιμο να διαμαρτυρηθούν.
- Ο συνωστισμός άρθρων στον Τύπο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που διακηρυγμένο στόχο έχουν την «εξάλειψη της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων», και γενικά η υποβάθμιση και παραγνώριση ζητημάτων που αφορούν την εθνική ταυτότητα, όλα αυτά συνιστούν ένα πλέγμα που προκαλεί μεγάλο σκεπτικισμό για τη σοβαρότητα και την πολιτική διαύγεια του χώρου.
Ζητήματα πολιτικού πολιτισμού
- Οι ανεπίτρεπτες λεκτικές ακροβασίες στη Βουλή και η κατάχρηση του γυμνού καταγγελτικού λόγου.
- H εκ προοιμίου άρνηση συμμετοχής σε "εθνικό διάλογο" (π.χ. για την παιδεία, ακολουθώντας ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ) ή σε διάλογο με τα άλλα κόμματα (εκλιπαρώντας, ωστόσο, το ΚΚΕ για συμπόρευση).
- H διαιώνιση ενός υβριδικού οργανωτικού σχήματος που έχει οδηγήσει, στην πράξη, σε αναίρεση της δημοκρατικής λειτουργίας του κόμματος, σε αναίρεση του κόμματος των μελών και την υποκατάστασή του στο κόμμα των ομάδων και των αρχηγών τους, δεν συνάδουν με τον πολιτικό πολιτισμό μιας σύγχρονης δημοκρατικής αριστεράς.
Τέλος, τα παραδείγματα αυτά συνιστούν στο σύνολό τους μια πολιτική φυσιογνωμία των φορέων της αριστεράς που δεν είναι καθόλου ελκυστική για πολλούς αριστερούς. Θα μου πείτε, από την άλλη, μια διαφορετική φυσιογνωμία που θα αναδυόταν από τις προσεγγίσεις που προαναφέρθηκαν δεν θα ήταν ελκυστική για πολλές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Τότε, λοιπόν, αν δεν υπάρχει ανάγκη αναστοχασμού, και η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ήταν «βασικά σωστή», δεν έχετε παρά να την συνεχίσετε. Απομένει στον κόσμο της Αριστεράς να κάνει τις επιλογές του.

Κυριακή 28 Ιουνίου 2009

Παρασκευή 26 Ιουνίου 2009

Δυστυχώς δικαιωθήκαμε

Είναι άσχημο να επιβεβαιώνεσαι στις απαισιόδοξες εκτιμήσεις σου. Περίπου σαν τον γιατρό που κάνει την διάγνωση της κακιάς αρρώστιας σε αγαπημένο του πρόσωπο. Και τότε τι να την κάνεις την επάρκεια στην διάγνωση αν ο άνθρωπός σου χαθεί. Δεν μπορείς να επιχαίρεις. Δυστυχώς, αυτό το blog επαληθεύτηκε, μέχρι κεραίας, στις εκτιμήσεις του για την πορεία του ΣΥΝ.
Πρέπει όμως να ομολογήσουμε ότι, όταν γράφαμε, πριν ενάμιση χρόνο, για το απαισιόδοξο σενάριο της πορείας του ΣΥΝ -βλέποντας τα πρώτα σημάδια της ανοησίας- δεν πιστεύαμε ότι μπορεί οι φόβοι μας να βγουν αληθινοί. Δεν πιστεύαμε ποτέ ότι, στα στελέχη μας που είχαν την ευθύνη της πορείας, θα υπήρχε τέτοια ανεπάρκεια. Ακόμα και τώρα, που έχουν συντελεστεί πολλές πράξεις του δράματος, ακόμα και τώρα, αδυνατούμε να το πιστέψουμε.
Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν από την αρχή τα πράγματα. Ο πρώτος και κύριος υπεύθυνος για την κατάσταση στην οποία οδηγηθήκαμε είναι ο Αλέκος Αλαβάνος κι από κοντά όσοι συντάχθηκαν με τις πολιτικές επιλογές του.
Του αναγνωρίζουμε την ευθιξία να παραιτηθεί όπως του αναγνωρίζουμε και ότι αυτός είναι που, με τις κινήσεις του πριν ενάμιση χρόνο, άνοιξε έναν δρόμο για να πρωταγωνιστεί ο ΣΥΝ και η αριστερά στις εξελίξεις. Όμως πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: Όχι μόνον το σχέδιό του έπασχε συνολικά –όπως φάνηκε- αλλά και αυτοί που επιλέχτηκαν για να το πραγματώσουν, αποδείχτηκαν ανεπαρκείς.
Δική του ήταν η επιλογή του Α. Τσίπρα. Ακόμα κι αν παρακάμψουμε τον κάπως άκομψο τρόπο που έγινε (ας μην κρυβόμαστε, δαχτυλίδι δόθηκε κι εδώ), υπό άλλες προϋποθέσεις, η επιλογή Τσίπρα, θα μπορούσε να αποδειχθεί αριστοτεχνική. Δυστυχώς όμως αποδείχτηκε κακή, πάντα κατά τα λεγόμενα ή υπονοούμενα του Α. Αλαβάνου. Και βέβαια θα ήταν ανόητο και απολιτικό να υποστηρίξει κάποιος ότι έφταιξε ο χαρακτήρας ή η χημεία των πρωταγωνιστών.
Το βασικό πρόβλημα, που δεν τολμούν ακόμα και σήμερα να θίξουν, είναι ότι το πολιτικό σχέδιο που είχαν ήταν αφελές, νεφελώδες έως και τυχοδιωκτικό, ανεφάρμοστο και ξένο με την ελληνική κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα.
Όποιος τους άκουσε τόσες μέρες, στις διάφορες κεντρικοεπιτροπές, κουβέντα δεν άρθρωσαν για την ταμπακέρα. Κάνουν την γνωστή αυτοκριτική, τύπου ΚΚΕ. Αναγορεύουν τα επιμέρους σε κεφαλαιώδη και «καθαρίζουν» με μια γενικόλογη «αυτοκριτική» του τύπου: «έγιναν λάθη χειρισμών, αλλά η πολιτική μας ήταν σωστή και δεν πρέπει να αλλάξει». Και οι δύο προσπαθούν να ρίξουν ο ένας την ευθύνη στον άλλο, εστιάζοντας στα ανώδυνα και στα επιμέρους. Κανείς τους δεν έβαλε βαθειά το δάχτυλο στην αιμορραγούσα πληγή –κι εδώ είναι και το έλλειμμα της λεβεντιάς που τους προσάπτει ο Λ. Κύρκος.
Και βέβαια η βασική ευθύνη είναι του Αλαβάνου γιατί αυτός ήξερε, ή όφειλε να ξέρει. Γιατί άλλο είναι να είσαι 60 χρονών, με την εμπειρία και την γνώση -πάνω στα σαράντα κύματα της αριστεράς-, κι άλλο να είσαι 35 με την φόρα και τον βολονταρισμό, αλλά ανυποψίαστος και άπειρος.
Ο Αλαβάνος, ή δεν είχε καθόλου σχέδιο και πήγαιναν όπως να ‘ναι, ή το σχέδιό του ήταν κακό. Πάνω σ’ αυτήν την πρωταρχική αναπηρία ήρθαν κι έκατσαν και οι επιλογές για τα πρόσωπα, που κλήθηκαν να υπηρετήσουν αυτήν την πολιτική. Οι επιλογές όμως των προσώπων είναι δευτερεύον θέμα. Το πρωτεύον είναι οι λάθος πολιτικές. Ο Τσίπρας ήρθε να υπηρετήσει μια λάθος πολιτική που και ο ίδιος –όπως κι ο Αλαβάνος- την πίστευαν για σωστή. Εδώ είναι το πρόβλημα.
Από αυτή την πρωταρχική διαπίστωση εκπορεύεται και το συμπέρασμα ότι, καμιά αλλαγή στα πρόσωπα δεν θα φέρει κανένα αποτέλεσμα εάν δεν αλλάξουν οι πολιτικές. Κι εδώ είναι το πρόβλημα του ΣΥΝ. Τα αποτελέσματα των εκλογών δικαιώνουν αυτούς που είχαν χτυπήσει την καμπάνα από καιρό, αλλά δεν εισακούστηκαν.
Εάν ο ΣΥΝ δεν αλλάξει πολιτική, τότε ή θα διαλυθεί ή θα γίνει γκρουπούσκουλο. Κι όχι μόνον αυτό. Η αλλαγή πολιτικής πρέπει να γίνει συνειδητά κι όχι επίπλαστα, μετά από ειλικρινή συζήτηση και επιλογή, όχι κάτω από το βάρος της εκλογικής ήττας. Ακόμα όμως κι αν γίνουν όλα αυτά, πρέπει να ξέρουμε ότι ο δρόμος θα είναι δύσκολος και ότι η μεγάλη ευκαιρία για να πρωταγωνιστεί η αριστερά, χάθηκε. Τώρα θα παλέψει ξανά για την επιβίωσή της, κι αν τα καταφέρει, ίσως μιαν άλλη φορά στο μέλλον –με σοφότερες ηγεσίες- μπορεί να της ξαναπαρουσιασθεί η ευκαιρία.

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009

Ο Στάθης Σταυρόπουλος και ο Λεωνίδας Κύρκος


Έγραψε ο Στάθης Σταυρόπουλος στην Ελευθεροτυπία πολλά και διάφορα, για να στηλιτεύσει την μετεκλογική τοποθέτηση του Λεωνίδα Κύρκου, ο οποίος δήλωσε ότι το αποτέλεσμα ήταν «ταπεινωτικό για τον ΣΥΡΙΖΑ» και σε ότι αφορά την ανάληψη των ευθυνών από τον Αλαβάνο και τον Τσίπρα, είπε ότι «χρειάζεται μια γενναιότητα από τη μεριά τους που δεν ξέρω αν την έχουν».
Και γιατί τα είπε αυτά ο Λ. Κύρκος, του έσυρε ο Στάθης τα «εξ αμάξης». Πήγε μέχρι το 1977 για να συγκρίνει –και άρα να δικαιωθεί- τις πενιχρές εκλογικές επιδόσεις του τότε ΚΚΕ εσωτερικού, και με την ευκαιρία –αφού ντύθηκε παπάς- απεφάνθη και για την αποτυχία του εγχειρήματος της ανανέωσης της αριστεράς που αποπειράθηκαν, από το 1968 και δώθε, ο Λ. Κύρκος και οι σύντροφοί του.
1. Ας μην ξεχνά ο Στάθης ότι αν –από το 1968- ο Λ. Κύρκος δεν ακολουθούσε αυτήν την πολιτική πορεία του Γολγοθά, σήμερα δεν θα υπήρχε ΣΥΝ για να τον στεγάζει. Ας αφήσει λοιπόν τις λαθροχειρίες για τα 0,5 και τα 2,72 και τα 1,35, γιατί θα τον ρωτήσουμε σε ποιο μετερίζι βρίσκονταν τότε αυτός -και πολλοί απ’ αυτούς που στηλιτεύουν και απαιτούν την σιωπή του Λεωνίδα; Είπαμε να τα ξεχάσουμε και να δούμε μπροστά, θεωρώντας ότι -για τότε και για την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος-, βγήκαν τα απαραίτητα συμπεράσματα. Όχι όμως να φτάσουμε και στο «χίμηξε η φακή να φάει το λάδι».
2. Τι έπρεπε να κάνει, δηλαδή, ο Λ. Κύρκος; Να βγει και να στρογγυλέψει και να βαφτίσει το αποτέλεσμα επιτυχία, υποτιμώντας την λογική των πολιτών, για να φανεί καλός στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και να τηρήσει τις παραδόσεις; Λίγη αξιοπρέπεια.
3. Είχε την απαίτηση από τον Λ. Κύρκο, να βγει νομιμόφρων και να κάνει την γνωστή προεκλογική έκκληση για υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή να καλέσει τους πολίτες και τους αριστερούς να μπουν στο μαντρί και να υπερψηφίσουν μια πολιτική με την οποία δεν συμφωνεί. Τόση υποκρισία; Δηλαδή –κατά τον Στάθη- η πολιτική μας πρέπει να υπερψηφίζεται είτε καλή είναι είτε κακή, και όλα καλά και άγια: οι ηγεσίες στην θέση τους, οι μηχανισμοί δοξασμένοι και οι πολίτες στην γωνία. Έχουμε την απαίτηση να καταδικάζονται από τον κόσμο, όλα τα άλλα κόμματα, όχι όμως εμείς - οι περιούσιοι. Κι όλα αυτά ο Στάθης τα διατείνεται και τα υπονοεί, ως γνήσιος αριστερός, υποθέτουμε.
4. Τον Ν. Κωνσταντόπουλο να μην τον επικαλείται κατά το πώς τον «συμφέρει». Αν είναι τίμιος, ας πάρει όλες τις τοποθετήσεις του Κωνσταντόπουλου, όλο αυτό το διάστημα. Δυστυχώς για τον Στάθη, τα είχε πει κι αυτός, όπως και ο Λεωνίδας και πάρα πολλοί άλλοι, που όχι μόνον δεν εισακούστηκαν, αλλά βαφτίστηκαν «Πασόκοι» και θεσιθήρες, κατά την προσφιλή σταλινική ταχτική της αριστεράς, να σπιλώνει ανθρώπους που δεν ταυτίζονται με τις ηγεσίες.
5. Και για να χαϊδέψει τον κομματικό πατριωτισμό, ο Στάθης, βάζει στην συνταγή του και λίγο Πάγκαλο και λίγο Καρατζαφέρη και λίγο Πρετεντέρη, στο ίδιο καζάνι με τον Λ. Κύρκο, μιλώντας συγχρόνως και για σταλινισμό. Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση.
6. Η διαφαινόμενη αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος από τον Αλαβάνο και τον Τσίπρα, μάλλον θα δικαιώσουν τον Λεωνίδα και ως προς το έλλειμμα της γενναιότητας.
7. Ο Λ. Κύρκος έδωσε πολλά από την ζωή του στην αριστερά, για να μπορεί να μιλάει και να λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Η σιωπή δεν του πρέπει.

Στάθη Σταυρόπουλε, αν δεν το κατάλαβες, πέρασε ο καιρός των αμνών για τους αριστερούς που «έβγαζαν λόγους» και υμνούσαν «τον σοφό αρχηγό τους». Και αυτό βέβαια ισχύει για όλους, και για τον Λ. Κύρκο. Θα μιλάμε, θα καταψηφίζουμε, θα απέχουμε, θα φτύνουμε τους μηχανισμούς –όλους τους μηχανισμούς. Το τι σημαίνει αριστερός και το πώς θα είμαστε αριστεροί δεν θα μας το υπαγορεύουν τα ιερατεία.

Τρίτη 9 Ιουνίου 2009

Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε

Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών έδειξαν και απέδειξαν πάρα πολλά πράγματα. Ασφαλώς και οι αναγνώσεις που μπορούν να γίνουν είναι πολλές και διαφορετικές, ανάλογα ποιος τα διαβάζει και ποιο είναι το ενδιαφέρον του στην ανάγνωση. Υπάρχουν πράγματα που είναι πια πολύ εμφανή –σχεδόν αποδεδειγμένα- και άλλα που χρήζουν δεύτερης και τρίτης ανάλυσης για να βγάλει κανείς ασφαλή συμπεράσματα.
Οτιδήποτε όμως κι αν κάνει κανείς, πρέπει να το κάνει με λογική και αξιοπρέπεια για να μην κινδυνεύσει την αυτογελοιοποίησή του, πράγμα πιθανό και διαφαινόμενο. Μπορείς δηλαδή να ισχυρισθείς ότι είσαι ο νικητής των εκλογών ενώ οι αριθμοί λένε το αντίθετο, ή να πεις ότι «έλαβα το μήνυμα» της λαϊκής ετυμηγορίας για να αποφύγεις την αυτοκριτική και την λεβέντικη έξοδο. Με άλλα λόγια «να βαφτίσεις το κρέας, ψάρι και να το φας», κατά το πώς κάνουν οι καλόγεροι με την προσφιλή ταχτική τους, εξ’ ου και το: «βάλε πινέζα στο καλυμμαύκι». Το δύσκολο είναι να βγεις και να παραδεχτείς ότι η πολιτική που ακολούθησα δεν έπεισε τον κόσμο και άρα, ή πρέπει να την αλλάξω εάν διδάχτηκα και εάν εξακολουθώ να έχω το ηθικό ανάστημα για κάτι τέτοιο, ή να πάω σπίτι μου, αφού δεν τα καταφέρνω.
Συμπέρασμα 1ο. Το πρωτοφανές ποσοστό της αποχής δείχνει ότι οι πολίτες αμφισβητούν πια σοβαρά το πολιτικό σύστημα και τους πολιτικούς που το διαχειρίζονται, είτε για την λαμογιά τους και την υποκρισία τους, είτε για την ανεπάρκειά τους να συλλάβουν τις επιταγές της κοινωνίας. Χοντρά – χοντρά δεν τους έπεισε κανείς ούτε για τις προθέσεις του ούτε για την ηθική του, ούτε για τις προτάσεις του -έστω και κατά τι, έστω και συγκριτικά-, γι’ αυτό και απείχαν. Βεβαίως και δεν έχουν όλοι αυτοί την ίδια πολιτική ανάλυση στο μυαλό τους και τις ίδιες αφετηρίες. Σημασία έχει όμως, ότι πολλοί από αυτούς που απείχαν, αμφισβητούν σοβαρά το πολιτικό σκηνικό, και αυτό -κατά την άποψή μου- είναι μια υγιής αντίδραση, εύκολη μεν, αλλά υγιής. Κι αυτό γιατί, τι να κάνει κι ο κόσμος, πώς να αντιδράσει; Αντί να τους φτύσει –γιατί αυτό ήθελε κατά βάθος- απείχε.
Συμπέρασμα 2ο. Η Ν.Δ. έχασε τον 1 στους 4 ψηφοφόρους της και έπιασε από τα χα-μηλότερα ποσοστά στην ιστορία της. Είναι βαριά τραυματισμένη, χωρίς πολιτική νομιμοποίηση και δύσκολα θα ανακάμψει. Που ακούστηκε το 32,3% να κυβερνάει μια χώρα με 151 βουλευτές και με τόσους και τόσους απ’ αυτούς, ύποπτους χρηματισμών και παρανο-μιών; Τα όργανα θα αρχίσουν σε λίγο και για τον ίδιο τον Καραμανλή, οποίος απο-μυθοποιήθηκε, όμηρος και ανεπαρκής, εν αναμονή για το σπίτι του.
Συμπέρασμα 3ο. Ναι μεν το ΠΑΣΟΚ νίκησε, αλλά έχει ακόμα πολύν δρόμο για την αυτοδυναμία που επιθυμεί, και πρέπει να πληρωθούν πολλές προϋποθέσεις για να την αποκτήσει στις βουλευτικές εκλογές, που δεν θα αργήσουν έτσι κι αλλιώς. Ο κόσμος έδειξε ότι δεν θέλει αυτοδυναμίες. Θα τις δώσει μόνον αν δεν έχει άλλη επιλογή.
Συμπέρασμα 4ο. Το ΚΚΕ «κράτησε» περίπου τις δυνάμεις του, αν και αυτό οφείλεται κυρίως στην μεγάλη αποχή. Όπως είναι γνωστό, οι ψηφοφόροι του, με θρησκευτικό καθήκον, τρέχουν να ψηφίσουν όπου κι αν βρίσκονται, πράγμα που ανεβάζει το ειδικό βάρος της ψήφου τους στο σύνολο, κυρίως όταν οι άλλοι απέχουν. Στην πραγματικότητα έχασε, αλλά δεν έχασε πολύ.
Συμπέρασμα 5ο. Η σημαντική άνοδος του ΛΑΟΣ δείχνει ότι αυξάνει «τα ποσοστά συνιδιοκτησίας στην δεξιά πολυκατοικία» και δίνει μια διέξοδο στον δεξιό ψηφοφόρο. Θα το πούμε πιο λαϊκά, μας αρέσει δεν μας αρέσει: «Ο Καρατζαφέρης είναι μάγκας». Ξέρει σε ποιο τμήμα του εκλογικού σώματος απευθύνεται και ξέρει πως απευθύνεται. Επίσης ξέρει να κάνει πολιτική «φιλίας» απέναντι στην Ν.Δ (απομυζώντας τους ψηφοφόρους της) αλλά ξέρει να κάνει πολιτική και απέναντι σε πολλές ιδεοληψίες της αριστεράς και να την αφοπλίζει. Κι όλα αυτά, με ένα στελεχικό δυναμικό: δευτεράντζα. Μάλλον θα παίξει μεγαλύτερο ρόλο στο μέλλον.
Συμπέρασμα 6ο. Οι οικολόγοι κέρδισαν ένα στοίχημα –κυρίως χάρη στην κρίση και στην ανεπάρκεια των άλλων- καθώς κατάφεραν –με το «απολιτίκ» προφίλ τους- να γίνουν εύκολη δεξαμενή διαμαρτυρίας για ψήφους κάθε προέλευσης. Ο χρόνος θα δείξει εάν ήρθαν για να μείνουν.
Συμπέρασμα 7ο. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο μεγάλος χαμένος της όλης ιστορίας, καθώς δεν κατάφερε να πείσει ούτε αυτούς που τον ψήφισαν το 2007, ενώ ένα χρόνο πριν, πολύς κόσμος ήθελε να τον ψηφήσει και κανείς δεν φανταζόταν ότι θα είχε τέτοια κατάληξη. Στο κάτω-κάτω, η Ν.Δ έχασε όντας στην κυβέρνηση και με όλα όσα μεσολάβησαν- ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ, όντας στην αντιπολίτευση και με ένα σκηνικό -καλύτερο παρά ποτέ, αυτοχειριάστηκε. Εάν δεν γίνει μια σοβαρή και ειλικρινής αποτίμηση, με αυτοκριτική από τους υπεύθυνους για την πορεία του και με αλλαγή στην πολιτική του και στα πρόσωπα, θα έρθουν ακόμα πιο δύσκολες μέρες στις βουλευτικές εκλογές που έρχονται και ίσως ακόμα πιο πριν. Εάν πείσει τον κόσμο του και τον κόσμο γενικότερα ότι κατάλαβε τα λάθη του και τα διορθώνει, ίσως να έχει ακόμα μία ευκαιρία, την τελευταία. Αλλιώς, «δεν έχει πλοίο, δεν έχει οδό». Η μόνη λύση είναι: Έκτακτο Συνέδριο το φθινόπωρο στον ΣΥΝ, με 5.000 αντιπροσώπους για να εκφραστεί καθαρά και αντιπροσωπευτικά ο κόσμος του. Τίποτα δεν θα είναι εύκολο και δεδομένο στο εξής, αλλά αξίζει να γίνει η προσπάθεια. Ο χώρος της ανανεωτικής αριστεράς είναι πολύτιμος χώρος για την κοινωνία, αρκεί να ξαναγίνει και ανανεωτικός και αριστερός. Επί της ουσίας όμως.