Ο χώρος αυτός είναι χώρος διαλόγου και μπορεί να φιλοξενήσει τις απόψεις σας. Στείλτε στο email: synpolitisstagironakanthou@yahoo.gr

Επισκέψεις από 20-11-07

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Αυτό τους αξίζει


Ας με συγχωρέσουν οι νεοδημοκράτες, φίλοι και μη, αλλά η όλη ιστορία με την εκλογή του αρχηγού τους, εγγίζει –αν δεν τα έχει ξεπεράσει- τα όρια του γελοίου. Και μιλάω βέβαια για τους δύο, που περνάνε για σοβαρές περιπτώσεις, γιατί ο «Ζορός» έτσι κι αλλιώς είναι για τα πανηγύρια. Λαϊκά μεν, αλλά πανηγύρια.
Οι μνηστήρες, που μαλώνουν για το ποιος θα καθίσει στον σβέρκο τους, μιλάνε και μοιάζουν σαν να ήρθαν από άλλο πλανήτη ή από παρθενογέννεση. Λες και δεν ήταν εδώ, τόσα χρόνια που η κυβέρνησή τους έκανε αυτά που έκανε, λες και δεν ήταν πρωτοκλασάτοι υπουργοί με βαρύνουσα θέση και γνώμη στις αποφάσεις. Απουσίαζαν όταν έπεσε ο Ζαχόπουλος από το μπαλκόνι ή ήταν στην εντατική; Όταν φαγώθηκαν τα λεφτά με τα ομόλογα; Οι μίζες με την Siemens; Όταν οι Εφραίμηδες μπαινόβγαιναν στα υπουργικά γραφεία και οι υπουργοί και ο πρωθυπουργός θυμιάζονταν στο Βατοπέδι; Όταν ο Παυλίδης τους έδειχνε το δάχτυλο; Όταν οι κουμπάροι έκαναν τα γάλατα ριζόγαλα; Όταν, όταν, όταν…..
Που ήταν και οι δύο τους για να μιλήσουν; Όχι βέβαια πως μίλησε και κανείς άλλος –εκτός Τατούλη, που είναι όντως εκτός.
Τριγυρίζουν στις πόλεις και στα χωριά και βγάζουν λόγους της δεκάρας με στημένους ανόητους χειροκροτητές και υστερόβουλους υποστηρικτές, νομίζοντας ότι οι λωτοφάγοι θα τους περάσουν για καινούργιους και αμόλυντους.
Ας αναρωτηθούν οι Νεοδημοκράτες; Έχουν αυτοί οι δυο το ηθικό ανάστημα να οδηγήσουν την παράταξή τους σε ένα αξιοπρεπή δρόμο; Έχουν την έξωθεν καλή μαρτυρία ότι δεν είναι σαν τον Καραμανλή –ή και χειρότεροί του- αφού ούτε σ’ αυτόν δεν τόλμησαν να σηκώσουν ανάστημα; Τι έχουν να επιδείξουν στην προσωπική τους επαγγελματική ζωή; Μπούληδες του θερμοκηπίου, με την γνωστή προίκα της οικογένειας.
Η πιο υγιής στάση είναι να τους πουν: Ά σιχτίρ, και να μην πάνε να ψηφίσουν νομιμοποιώντας την σαπίλα και την ανεπάρκεια. Να τους αφήσουν γυμνούς στην μέση του δρόμου, καταλογίζοντάς τους τις ευθύνες για το κατάντημα στο οποίο οδήγησαν την παράταξή τους και την χώρα –κατά το μερτικό τους βέβαια, γιατί είναι κι άλλοι που έχουν μερτικό.
Όχι πως οι άλλες πολιτικές παρατάξεις είναι στα πάνω τους, στην έρημη την χώρα μας. Όλοι είναι κατώτεροι των περιστάσεων –πως άλλωστε φτάσαμε εδώ που φτάσαμε; αλλά η ΝΔ είναι απ’ όλους πιο διεφθαρμένη σαν χώρος. Περισσότερο από όπου αλλού καλλιεργείται η νοοτροπία του βολέματος, της συνδιαλλαγής, του «δικού» μας. Μακάρι να ήταν συντηρητικός χώρος, με την κλασσική έννοια του όρου, ότι δηλαδή έχουμε σταθερές αξίες –έστω λίγο ξεπερασμένες, αλλά σταθερές- τις οποίες κρατάμε και υπερασπιζόμαστε. Αυτοί, ενώ εμφανίστηκαν με την ρομφαία της ακεραιότητας και της ηθικής (αυτό πουλάει στην έρμη την κοινωνία μας), μέσα σε πέντε χρόνια ξεπέρασαν τις επιδόσεις του ΠΑΣΟΚ που πέτυχε στα είκοσι, καταφέρνοντας να μας εξαποστείλουν στην 71η θέση από την 56η που ήμασταν. Ο μόνος που τόλμησε και μίλησε, ο Τατούλης, είναι εκτός.
Φωνάξτε τους ά σιχτίρ, λοιπόν, Νεοδημοκράτες. Μόνο αυτό τους αξίζει.

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

Οι νεκροί δεν μιλούν

Κολάζ με τον Ριζοσπάστη της εποχής, την φωτογραφία με το κεφάλι του Άρη και ενός άλλου αντάρτη στην πλατεία των Τρικάλων και την αφίσα της ΚΝΕ

Εδώ και μερικές βδομάδες κυκλοφορεί μια αφίσα της ΚΝΕ με την γνωστή φωτογραφία του Άρη Βελουχιώτη καβάλα στ’ άλογό του και με την λεζάντα: «….αντάρτης, κλέφτης, παλικάρι, πάντα είν’ ο ίδιος ο λαός….».
Ο στόχος είναι προφανής. Ποντάρουμε στην άγνοια, στο συναίσθημα και στον ρομαντισμό των νέων. Τα παιδιά που δεν ξέρουν την ιστορία, ή την ξέρουν κατά πως την έχει γραμμένη το ΚΚΕ, είναι εύκολο να θεωρήσουν δεδομένο ότι η αποκλειστική κληρονομιά του Άρη Βελουχιώτη ανήκει στο ΚΚΕ. Σου λέει, μέλος του κόμματος ήταν, πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, έδωσε τον αγώνα και την ζωή του για «λεύτερη πατρίδα», έχει γίνει μύθος στην συλλογική μας συνείδηση, ας τον εκμεταλλευτούμε.
Έλα όμως που τα πράγματα δεν είναι έτσι και καθώς οι νεκροί δεν μπορούν να μιλήσουν, το ΚΚΕ τολμάει και καπηλεύεται ακόμα και ανθρώπους –μέλη του- που τους οδήγησε στον θάνατο γιατί διαφώνησαν με την πολιτική του. Μια τέτοια τραγική περίπτωση –ίσως η τραγικότερη- υπήρξε ο Άρης. «Ούτε ψωμί, ούτε νερό, στον Μιζέρια (Θανάση Κλάρα ή Άρη Βελουχιώτη)» ήταν η διαταγή του κόμματος στα μέλη του. Προδότη τον ανέβαζε και τον κατέβαζε, μέχρι που κατάφερε να τον οδηγήσει, αποδεκατισμένο, στο στόμα των φασιστοσυμμοριών και στον θάνατο.
Τώρα τον έχει ξανακάνει ήρωα και προσπαθεί να πουλήσει στα ανυποψίαστα παιδιά τον ηρωισμό του, σαν δικό του ηρωισμό, αποκρύπτοντας την εγκληματική συμπεριφορά απέναντί του. Ο Άρης Βελουχιώτης, κληρονομιά της Παπαρήγα και της Κανέλη. Θρασύτητα, ξετσιπωσιά και υποκρισία.