Ο χώρος αυτός είναι χώρος διαλόγου και μπορεί να φιλοξενήσει τις απόψεις σας. Στείλτε στο email: synpolitisstagironakanthou@yahoo.gr

Επισκέψεις από 20-11-07

Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009


Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009

Γράφε Κώστα, γράφε

Ο πλασιές και οι κλάπα-κλάπες

Έπαθε πλάκα ο καημένος ο γεωργός που βρέθηκε στο υπουργείο Γεωργίας με την αντιπροσωπεία των γεωργών. Προφανώς ο τρόπος που λεγόταν η συγκεκριμένη φράση στο γραμματέα, τον Κώστα, ήταν δηλωτικός για το πού γραφόταν τα αιτήματα των γεωργών.
Έχουμε να κάνουμε με μια κυβέρνηση ανικάνων και λαμόγιων. Αλλά και ο κόσμος που τους στηρίζει έχει πολύ μειωμένες ηθικές αρχές. Που ακούστηκε, σε ποια άλλη χώρα των πέντε Ηπείρων –πλην της Αφρικής ενδεχομένως- θα έφευγαν όλοι οι κυβερνητικοί βουλευτές από την βουλή, μη τυχόν και ξεστρατίσει κανείς στην κρυφή ψηφοφορία και παραπεμπθεί κανένας υπουργός για το σκάνδαλο Βατοπεδίου; Ανέλαβε λέει την πολιτική ευθύνη και τον χειροκρότησαν κιόλας, τον πρωθυπουργό τους, για την γενναιότητά του. Κανένας τους να μην πληρώσει τίποτα, γιατί βέβαια όλοι ήξεραν και όλοι συμμετείχαν, του κ. Καραμανλή προεξάρχοντος. Αυτός τα καθοδηγούσε όλα και απ’ ότι φαίνεται οι καλόγεροι πρέπει να έχουν ντοκουμέντα και να τους κρατάν στο χέρι.
Ούτε ένας βουλευτής τους από τους 151 δεν βρέθηκε να πει: «Εγώ θα πάω ρε. Και συνείδηση έχω και αρχίδια έχω». Είδη αμφότερα εν ανεπαρκεία, στον κόσμο που ζούμε και ειδικά στους πολιτικούς, αλλά όπως φαίνεται, σε πλήρη απουσία στην κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ.
Και πείτε μου: ποιόν από τους 151 βουλευτές, βρέθηκε ένας ψηφοφόρος του, ένας που τους πίστεψε, να του ρίξει μια ροχάλα κατάμουτρα κι ας καμωθεί αυτός ότι βρέχει.
Γι’ αυτό σας λέω, η ηθικές αρχές και αντιστάσεις αυτού του κόσμου, είναι από χέρι ελαστικότερες των υπολοίπων Ελλήνων, κατά κανόνα. Πάνω στην σιωπή αυτών των χριστανονοικοκυραίων της υποκρισίας στηρίχτηκαν στην χώρα μας οι εμφύλιοι, οι δικτατορίες, οι εξορίες, οι φυλακές. Η δουλίτσα μας, το ρουσφετάκι μας. Τα καταπίνουν όλα: Ζαχόπουλους, Βατοπέδια, άγονες γραμμές, ομόλογα, υποκλοπές, πυρκαγιές, κουμπάρους, Δαιλάκηδες, Κεφαλογιάννηδες και άλλα πολλά που δεν τα θυμόμαστε ούτε εμείς πλέον, την ώρα που γράφουμε.

Κουκούλωμα και χειροκρότημα.

Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2009

Οι άρχοντες της παρακμής

Διαβάζοντας το βιβλίο «Οι άρχοντες της παρακμής», του Κωνσταντίνου Ι. Αγγελόπουλου σε πιάνει σιγά-σιγά, σελίδα την σελίδα ένα αίσθημα ανησυχίας το οποίο στην συνέχεια γίνεται φόβος, για να καταλήξει στο τέλος απελπισία.
Κι αυτό γιατί, όχι πως διαβάζουμε πράγματα πρωτάκουστα που δεν τα υποψιαζόμασταν κ’ αν. Απ’ εναντίας, όλοι οι στοιχειωδώς υποψιασμένοι πολίτες αυτής της χώρας, βολεμένοι και ξεβόλευτοι, ξέρουν πολύ καλά, μέσες άκρες, τι γίνεται με την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας μας και πως δουλεύει το πράμα, δεκαετίες τώρα. Κι αυτός ίσως είναι και ο λόγος του τρόμου μας, επειδή ξέρουμε ποιοι είναι αυτοί που μας κυβερνούν, πως αναδεικνύονται, σε ποιους δίνουν αναφορά και τι ποιότητα έχουν.
Η κατάθεση του Κωνσταντίνου Ι. Αγγελόπουλου, ως κατάθεση ενός δημοσιογράφου που όχι απλά «παροικεί την Ιερουσαλήμ», αλλά κατοικεί μέσα στο κέντρο της και έζησε πρόσωπα και πράγματα από τα μέσα, προσδίδει στους φόβους μας την βεβαιότητα της διάγνωσης αξονικού τομογράφου. Και τα λέει πολλές φορές στην διάρκεια του βιβλίου του, τόσο που παρ’ όλη την καλή του γραφή και την καλή του γλώσσα, από ένα σημείο και μετά, έχεις την αίσθηση ότι πολλά τα ξαναδιάβασες λίγες σελίδες πριν. Παρά τις επαναλήψεις όμως η ουσία είναι αυτή: ζοφερή ελληνική πραγματικότητα.
Την ξέρουμε και σιωπούμε. Άλλος από ωχαδερφισμό, άλλος από κούραση και έλλειψη κουράγιου, άλλος επειδή δεν βλέπει φως στον ορίζοντα κι άλλος από ότι άλλο σας αρέσει. Και σοβαρές αιτίες και προφάσεις, υπάρχουν πολλές. Όλα όμως αυτά χτίστηκαν πάνω στην ποιότητα ενός λαού που ήταν και έγινε ακόμα πιο αμόρφωτος (γιατί νομίζει ότι δεν είναι πλέον) και είναι και επιρρεπής στην ποιότητα του πολιτικού προσωπικού των αρχόντων του, γιατί κατά βάθος και η δική του ποιότητα αυτή ήταν και εξακολουθεί να είναι. Από κει και μετά, οι δύο τους, άρχοντες και λαός, αλληλοτροφοδοτούν τις ποιότητές τους σε έναν ατέρμονα φαύλο κύκλο. Αυτό ίσως είναι και το σημείο που δεν τονίζεται στους «Άρχοντες της παρακμής», δηλαδή η ποιότητα του λαού στον οποίο ευδοκιμούν όλοι αυτοί.
Έχουμε και μία ακόμα ένσταση πολύ συγκεκριμένη. Στην σελίδα 216 –κάτω-κάτω- λέει: «Η Νέα Δημοκρατία….., μπορεί να έχει έναν αξιόλογο αρχηγό,….». Που τον είδε ο κ. Κ. Ι. Αγγελόπουλος τον αξιόλογο αρχηγό; Ήμαρτον. Τι το ήθελε αυτό, μέσα σ’ ένα τόσο ωραίο βιβλίο, τέτοια αστοχία; Ούτε σαν υπόθεση εργασίας δεν στέκει μια τέτοια φράση. Ότι πιο αντιπροσωπευτικό και τερατώδες, του συστήματος που περιγράφεται στους «άρχοντες της παρακμής», είναι ο σημερινός πρωθυπουργός μας κι ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, πρωθυπουργός εν αναμονή. Αξιοσύνες ολκής, αμφότεροι.
Διαβάζοντας το βιβλίο περίμενα το τέλος με προσμονή και ελπίδα, μήπως υπάρξει στο τελευταίο κεφάλαιο ένα φως, μία πρόταση λύτρωσης, μία λύση στην χρόνια αρρώστια μας. Περίμενα αλλά δυστυχώς ο συγγραφέας –τι να σου κάνει ο άνθρωπος, θαύματα;- δεν βρήκε κανέναν Αϊ-Γιώργη να σκοτώσει τον δράκο.
Μια δηλητηριώδη απάντηση είχε να μας δώσει –εν πλήρη ειλικρίνεια- και την έδωσε, από την αρχή-αρχή, με τον διάλογο από το θεατρικό του Μαριβώ:

Φρεντερίκ:..Ποιος δεν θα επιθυμούσε να κυβερνήσει;
Λελιό: Αυτός που θα ήταν άξιος να το κάνει.
Φρεντερίκ: Αυτός που θα ήταν άξιος;
Λελιό: Ναι. Είναι ο άνθρωπος, η αρετή του οποίου είναι ισχυρότερη απ’ τη φιλοδοξία και τη φιλοχρηματία. Για έναν τέτοιον άνθρωπο η διακυβέρνηση δεν είναι παρά μόνο μόχθος.
(Μαριβώ, «Ο μεταμφιεσμένος πρίγκιπας», Α΄ Πράξη, 10η Σκηνή).

Αυτός είναι ακριβώς κι ο λόγος που στην σύγχρονη Ελλάδα, αυτοί που έχουν κάτι να πουν, δυστυχώς σιωπούν, αφήνοντας όλο και περισσότερο χώρο στα αλαλάζοντα κύμβαλα.