Ο χώρος αυτός είναι χώρος διαλόγου και μπορεί να φιλοξενήσει τις απόψεις σας. Στείλτε στο email: synpolitisstagironakanthou@yahoo.gr

Επισκέψεις από 20-11-07

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

Tο μέλλον θα έχει πολύ ξηρασία

Rene Magritte
Η αριστερά παγκοσμίως δείχνει να μην έχει συνέλθει ακόμα από το σοκ της ήττας του ’89. Κι αυτό δεν το έχει πάθει μόνο η αριστερά που χρεώθηκε την προσκόλλησή της στο αποτυχημένο και καταρεύσαν σοβιετικό μοντέλο, ούτε μόνο η κινεζόφιλη (στην Κίνα που κάποτε «βρισκόταν η μισή μας καρδιά» και μετά θριάμβευσαν, ο αριστερός φασισμός, ο αριστερός καπιταλισμός και όποιος άλλος αριστερός παραλογισμός λαχταράει η ψυχή σας). Την αποτυχία λοιπόν, έστω κι αυτής της αριστεράς -της κατ’ όνομα μόνον, αν θέλουμε να είμαστε ακριβολόγοι-, την πληρώνει ακόμα σύμπασα κάθε προοδευτική και στοιχειωδώς αριστερόστροφη πολιτική. Ακόμα κι αυτοί που πολέμησαν τον αριστερό φασισμό, που φώναζαν ότι αυτό το πράγμα δεν έχει σχέση με την αριστερά, ακόμα κι αυτοί, στην συνείδηση του κόσμου χρεώνονται στο ίδιο στρατόπεδο. Μέχρι και οι σοσιαλδημοκράτες βρίσκονται σε υποχώρηση για τους ίδιους λόγους.
Είναι τόσο μεγάλη η κατασυκοφάντηση –εκ των ένδον- που έχουν υποστεί οι αριστερές ιδέες, που ο κόσμος, ακόμα και μέσα σ’ αυτήν την παγκόσμια οικονομική κρίση, δεν στρέφεται προς τα κει.
Είκοσι χρόνια μετά την πτώση του τείχους και πολλά περισσότερα μετά τον σταλινισμό και τα παράγωγά του, η αριστερά δεν μπορεί να αρθρώσει παγκοσμίως μια πειστική πρόταση για να δώσει στίγμα και κατεύθυνση στην κοινωνία, να δώσει ξανά όραμα. Δεν πείθει. Κι όχι μόνον δεν πείθει, αλλά κατάφερε, με τον τρόπο που υποστήριζε και υποστηρίζει την έννοια του κοινωνικού κράτους, να έχει κατασυκοφαντήσει και το κοινωνικό κράτος, το οποίο όλο και πιο εύκολα πλέον συρρικνώνεται από τις κυβερνήσεις στην Ευρώπη και στον κόσμο.
Δυστυχώς έτσι, η κοινωνία αφοπλίστηκε και δεν πείθεται να δώσει μάχες υπεράσπισης ακόμα κι αυτών των κεκτημένων που είναι δίκαια και αυτονόητα. Με το να μην μιλάμε τόσα χρόνια γι’ αυτούς που εκμεταλλευόταν το σύστημα και έβγαιναν στην σύνταξη στα 45, σήμερα κινδυνεύουμε να μην μπορούμε να υπερασπιστούμε ούτε το δικαίωμα για σύνταξη στα 65. Κοντά στο ξερό θα καεί και το χλωρό. Ζούμε μία υποχώρηση. Ο αδηφάγος καπιταλισμός και η αγορά, με τους ανεξέλεγκτους νόμους της, είναι σε επίθεση.
Η Ελλάδα είναι μια προχωρημένη περίπτωση, αυτού που προηγουμένως περιγράψαμε ως κατασυκοφάντηση του κοινωνικού κράτους. Ο απλός εργαζόμενος σου λέει: Γιατί να πολεμήσω εγώ, που παίρνω 500, 600, 700, 1000 ευρώ και θα βγω στην σύνταξη στα 65 το λιγότερο; Για να μην χάσει τα επιδόματα, τα προνόμια και τα αφορολόγητα, ο εφοριακός, ο υπάλληλος της βουλής, ο δικηγόρος, ο ταξιτζής, ο μηχανικός και τόσοι άλλοι; Κι έτσι, σ’ ένα διαρρηγμένο μέτωπο, η υποχώρηση θα είναι συνολική.
Υπάρχει καχυποψία μεταξύ των εργαζομένων, η οποία είναι -εν πολλοίς- δικαιολογημένη, καθώς στο παρελθόν -και κατά συρροήν- όσοι από τους εργαζόμενους μπορούσαν –λόγω θέσης, ή συγκυρίας- να παίρνουν παραπάνω κομμάτια από την κοινή πίτα, το έκαναν, σε βάρος των υπολοίπων και μάλιστα με το ιδεολογικό άλλοθι της αριστεράς, η οποία ποτέ δεν μίλησε γι’ αυτήν την αδικία και για την τορπίλη στα θεμέλια –σε τελευταία ανάλυση- της ίδιας της ύπαρξής της. Κοντόφθαλμη, παραμορφωτική, επιφανειακή και -εν τέλει- ψευδεπίγραφη.
Που είναι σήμερα, σ’ αυτήν τη συγκυρία, η αριστερά να σηκώσει την σημαία και να μιλήσει ενωτικά, καθαρά και δίκαια; Αλλά πώς να μιλήσει, ποιος να την ακούσει και ποιος να την πιστέψει, που όλα τα χρόνια δεν τόλμησε να μιλήσει για τα μέλη της που είναι γιατροί και παίρνουν φακελάκια, που είναι καθηγητές και κάνουν ιδιαίτερα, που είναι εφοριακοί και έχουν βίλες και κότερα; Για να μιλήσεις γι’ αυτά και να σ’ ακούσει ο κόσμος, και την έξωθεν καλή μαρτυρία πρέπει να έχεις, και να έχεις ξεκαθαρίσει τι είναι αριστερό και τι είναι δήθεν αριστερό.
Έχουμε ακόμα πολύν δρόμο και «το μέλλον θα έχει πολύ ξηρασία». Ένα ελπιδοφόρο μήνυμα ήρθε από την Γαλλία με τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών. Ίσως εκεί οι παραμορφώσεις να έχουν κάνει τον κύκλο τους –η ευρύτερη αριστερά είναι και πιο παλιά και πιο ώριμη- και η κοινωνία να περνάει σε μία άλλη, ανώτερη φάση, με την συμμαχία σοσιαλιστών, αριστερών και οικολόγων, διδαγμένων από το παρελθόν και τα λάθη τους, σε μια καινούργια βάση και αρχή. Εκεί. Γιατί εδώ οι επίγονοι, πιστοί στις παραδόσεις και κατώτεροι των περιστάσεων, ασχημονούν.

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

Auguste Renoir, La Grenouillère

Το κείμενο που ακολουθεί είναι αναδημοσίευση από το blog της Πολιτικής Κίνησης του Συνασπισμού στην Φρανκφούρτη της Γερμανίας (http://syn-fra.blogspot.com/) και ως εκ τούτου έχει μία ιδιαίτερη αξία γι' αυτά που λέει.

Μέσα στη θύελλα των αντιδράσεων που προκάλεσαν κάποιες δηλώσεις Γερμανών αξιωματούχων και το εξώφυλλο του περιοδικού Focus, δεν προσέχθηκαν οι αφορισμοί ορισμένων δικών μας πνευματικών ανθρώπων. "Ο γερμανικός πολιτισμός βασίζεται στην γενοκτονία" (Γιάννης Σμαραγδής σκηνοθέτης κινηματογράφου), "οι Γερμανοί έχουν και κάποια χιτλερικά γονίδια" (Παύλος Μάτεση συγγραφέας). Από κοντά και ο σκιτσογράφος Στάθης (Σταυρόπουλος) που εδώ και χρόνια ταυτίζει τη φιγούρα του Γερμανού με τον ένστολο αξιωματικό της Βέρμαχτ και των Ες Ες. Μάλιστα σε σκίτσο της 26ης Φεβρουαρίου (αναδημοσιεύτηκε την επομένη στην "Αυγή") υπαινίσσεται πογκρόμ κατά των Ελλήνων που ζουν στη Γερμανία.Φυσικά όλα αυτά είναι προκαταλήψεις και εμμονές διαδεδόμενες μεν στην ελληνική κοινωνία, αβάσιμες δε. Όσοι ζήσαμε και εργαστήκαμε στη Γερμανία δεν νιώσαμε ποτέ ότι οι Γερμανοί αντιπαθούν τους Έλληνες ή ότι τους θεωρούν υποδεέστερο λαό.Ας δούμε όμως ποια είναι σήμερα η θέση στη γερμανική κοινωνία των ομάδων του πληθυσμού που κατεδίωξε το ναζιστικό καθεστώς.Η χώρα βρίθει μνημείων που μαρτυρούν τα δεινά που υπέστησαν οι εβραϊκής καταγωγής Γερμανοί και πολίτες των κατεχόμενων χωρών της Ευρώπης. Οι χώροι των περισσοτέρων στρατοπέδων συγκεντρώσεως έχουν μετατραπεί σε μουσεία. Η 9η Νοεμβρίου ημέρα της καταστροφής των συναγωγών και των καταστημάτων που ανήκαν σε Γερμανοεβραίους το 1938 εορτάζεται επισήμως. Οι εβραϊκές κοινότητες γνωρίζουν περίοδο άνθισης χάρη και στην εγκατάσταση χιλιάδων ανθρώπων εβραϊκής καταγωγής από την τέως Σοβιετική Ένωση.Οι ανάπηροι που εξοντώθηκαν μαζικά στο πλαίσιο του προγράμματος ευθανασίας απολαμβάνουν σήμερα την φροντίδα του κράτους και τον σεβασμό των συμπολιτών τους. Είναι αδιανόητο στη Γερμανία να παρκάρει όχημα σε σημείο πρόσβασης αναπηρικού αμαξιδίου.Οι ομοφυλόφιλοι που έφεραν τότε το ροζ αστέρι σήμερα καταλαμβάνουν υψηλά αξιώματα (π.χ. υπουργός Εξωτερικών, δήμαρχος Βερολίνου) και φυσικά δεν αντιμετωπίζουν διακρίσεις ή την χλεύη της κοινωνίας.Οι γυναίκες που από την εποχή των Κάιζερ όφειλαν να είναι αφοσιωμένες στα τρία Κ (= Kinder Kirche Kueche δηλ. παιδιά εκκλησία κουζίνα ) έχουν εδώ και δεκαετίες εκπορθήσει τα φρούρια της ανδροκρατίας στην πολιτική, στην κοινωνία στην τέχνη. Η αυταρχική εκπαίδευση- κληρονομιά του πρωσικού κράτους - πάνω στην οποία στηρίχθηκε το ναζιστικό καθεστώς έχει αντικατασταθεί από ένα φιλελεύθερο σύστημα που βρίσκεται σε αντιστοιχία με μια προηγμένη αστική δημοκρατία. Ας θυμίσω ακόμη τη συνταγματικά κατοχυρωμένη παροχή πολιτικού ασύλου που μέχρι τουλάχιστον την τροποποίηση του σχετικού άρθρου ήταν απλόχερη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κρατικός μηχανισμός της Δυτικής και σε πολύ μικρότερο βαθμό της Ανατολικής Γερμανίας στηρίχθηκε και σε ανθρώπους που υπήρξαν μέλη του ναζιστικού κόμματος. Η γενιά αυτή έχει αποδημήσει εις Κύριον και απομένουν οι υπερήλικες που θέλοντας και μη ήσαν μέλη των οργανώσεων νεολαίας (π.χ. ο πάπας Βενέδικτος, ο συγγραφέας Γκύντερ Γκρας κ.ά.).Αλήθεια γιατί δεν ενοχλούν τους υπερευαίσθητους Νεοέλληνες οι περιπτώσεις γνωστών προσωπικοτήτων που διετέλεσαν μέλη της μεταξικής ΕΟΝ (π.χ. Μίκης Θεοδωράκης). Συμπερασματικά η σημερινή Γερμανία δεν έχει καμία ομοιότητα με τη Γερμανία του Χίτλερ. Η ύπαρξη και λειτουργία νεοναζιστικών οργανώσεων δεν αποτελεί δυστυχώς γερμανική αποκλειστικότητα. Ας μας προβληματίσουν τα οικεία κακά: η μη ανεκτική κοινωνία, η υπολογίσιμη εμφάνιση νεοφασιστικών τάσεων με ή χωρίς κοινοβουλευτικό μανδύα.
Δημήτρης Καραμσαλής