Ο χώρος αυτός είναι χώρος διαλόγου και μπορεί να φιλοξενήσει τις απόψεις σας. Στείλτε στο email: synpolitisstagironakanthou@yahoo.gr

Επισκέψεις από 20-11-07

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2008

Το όνομα δίνει δικαιώματα

Egon Schiele: The Artist's Wife
ΑΡΚΕΤΟΙ θεωρούν ότι είναι ανώφελος ένας καβγάς για το όνομα της ΠΓΔΜ, ότι έχουμε σπαταλήσει χρόνο και διπλωματικό κεφάλαιο σε μία υπόθεση που δεν εξυπηρετεί εντέλει τα εθνικά μας συμφέροντα. Αλλοι μίλησαν για εθνικιστική έξαρση, αλλά έκλεισαν τα μάτια στον εθνικισμό των γειτόνων, μεγαλόψυχοι όντες για ένα μικρό κράτος, από το οποίο λόγω μεγεθών και οικονομίας δεν κινδυνεύουμε.Τα πράγματα θα ήταν απλά, αν τα ονόματα, οι λέξεις, είναι μόνο εργαλεία επικοινωνίας, αναπαράστασης και ερμηνείας του κόσμου. Συμβαίνει όμως ν' αποτελούν και φορείς ηθικών αξιών. Προσκτώνται στο μάκρος των αιώνων ένα ορισμένο ήθος. Και το ήθος αυτό γεννά υποχρεώσεις.Ο Θουκυδίδης μάς διδάσκει να μην θεωρούμε ότι κάτι που φαίνεται ανώδυνο και το παραχωρούμε, το παραχωρούμε χωρίς ζημιά. Οταν παραχωρείς λέξεις, έχεις ήδη παραχωρήσει εμπράγματο δικαίωμα. Αυτό που φαίνεται ως αθώος αυτοπροσδιορισμός, για να οικοδομηθεί η ταυτότητα ενός λαού, που δεν έχει ουδεμία σχέση με τους αρχαίους Μακεδόνες -σύμφωνα και με δήλωση του Γκλιγκόροφ, είναι Σλάβοι που κατοίκησαν μέρος αυτής της γεωγραφικής περιοχής από τον 6ο αιώνα- είναι η κερκόπορτα για πλήρη υφαρπαγή της Ιστορίας. Είναι τυχαίο ότι οι γείτονες απέρριπταν πάντα τον χαρακτηρισμό Σλαβομακεδόνες; Οταν ένα κράτος δείξει υποχωρητικότητα αυτό εκλαμβάνεται ως αδυναμία. Κι επειδή οι διεθνείς σχέσεις δεν λαμβάνουν χώρα σε κενό, το «μήνυμα» το «λαμβάνουν» κι άλλοι. Η Τουρκία που κλιμακώνει τις διεκδικήσεις της, γκριζάροντας ζώνες στο Αιγαίο, όσοι δειλά εγείρουν, έστω και με τη λογική, «κι αν πιάσει», θέμα «Τσαμουριάς». Αύριο ποιος αποκλείει να τεθεί ζήτημα μακεδονικής μειονότητας; Αναρωτιέμαι εάν υπήρξε ποτέ δυνατότητα λύσης ή απλά δημιουργήθηκε μια αχλή γύρω από το πακέτο Πινέιρο. Η διαπραγματευτική αφετηρία άλλαξε, προκρίθηκε η πραγματιστική προσέγγιση, αλλά ένα επινοημένο ψεύδος που πήρε τη θέση του γεγονότος δεν μπορεί να παραγραφεί.

Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΤΖΩΡΤΖΙΝΑΚΗ από την εφημερίδα ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2008

Η κοινωνία χτυπάει την πόρτα μας

Amadeo Modigliani: Κοπέλα με μεταξωτό μαντίλι

Όπως το περιμέναμε όλοι, ο Αλέξης Τσίπρας εξελέγη πρόεδρος του ΣΥΝ με το υψηλότατο ποσοστό του 70%. Ήδη ο πολιτικός χρόνος τρέχει πολύ πιο γρήγορα από τον πραγματικό –γρηγορότερα από όσο περιμέναμε, ακόμα κι οι πιο αισιόδοξοι-, καθώς οι δημοσκοπήσεις δίνουν πλέον στον ΣΥΝ διψήφια ποσοστά πρόθεσης ψήφου και ένας εκνευρισμός κατέλαβε τα «γειτονικά» κόμματα κατ’ αρχήν. Η ΝΔ έχει ακόμα λίγη πίστωση χρόνου αλλά έρχεται κι η σειρά της.
Στην επιτάχυνση του πολιτικού χρόνου, θα ήταν στρουθοκαμηλισμός να μην αναγνωρίσουμε ότι συνεπικουρούν, το κλίμα αυτοαπαξίωσης του δικομματισμού και οι απονενοημένες χυδαιότητες διαφόρων μεγαλοσχήμονων πασόκων που αντί να ενδοσκοπήσουν –να αναρωτηθούν τα γιατί- προσπαθούν να αναπαραγάγουν τον κακό εαυτό τους –καθισμένο παρακαλώ επί δεκαετίες πάντα σε καρέκλα. Στο ΚΚΕ τα πράγματα είναι χειρότερα, έχουν πάθει νευρική κρίση συνολικά. Άρον - άρον θα πάνε σε αλλαγή Γ. Γραμματέα, και να το θυμηθείτε, θα είναι στην λογική αντιΤσίπρα, νέος κι ευειδής. Προς το παρόν υβρίζουν και εγκαλούν τον ΣΥΝ για οπορτουνισμό και για δεκανίκι του συστήματος, αυτοί που κατασυκοφάντησαν την αριστερά παγκοσμίως και κατ’ εξακολούθηση. Η συμπεριφορά τους φέρνει στο μυαλό την «ορθόδοξη» ρήση: «Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων».
Και οι δύο όμως, Πάγκαλος και Παπαρήγα «βοηθούν εξ’ ίσου την υπόθεσή μας» για να παραφράσουμε τον Καβάφη.
Αλλά ας ξαναέρθουμε στην κοινωνία. Είναι πλέον ορατό ότι ο κόσμος έχει πάρα πολύ απογοητευθεί από τα δύο κόμματα που εναλλάσσονται στην κυβέρνηση της χώρας και ψάχνει εναγωνίως για καινούργια πρόσωπα, καινούργιες φωνές, να ξαναπιστέψει. Τον έχουν αγανακτήσει οι υποκριτές, οι ψεύτες, οι υφάρπαγες, οι βολεμένοι. Τα χαρακτηριστικά των πολιτών που φεύγουν από τα κόμματα εξουσίας και προσβλέπουν προς εμάς, δεν έχουν μόνο τα χαρακτηριστικά της διαμαρτυρίας. Όλος αυτός ο κόσμος, ή έχει ήδη μια συγγένεια με την αριστερά, ή είναι νέος κόσμος με προσόντα και απαιτήσεις δίκαιες που συνθλίβεται στην αγορά εργασίας, δεν μπορεί να ζήσει και βλέπει τα όνειρα για την ζωή του να διαψεύδονται. Άλλο στοιχείο είναι ότι στην συντριπτική του πλειοψηφία επιθυμεί την δημιουργία κυβερνήσεων συνεργασίας. Κοντολογίς, όλα αυτά τα χαρακτηριστικά του, δηλώνουν την ύπαρξη των προϋποθέσεων να βρεθεί μονιμότερα στην αριστερά, αρκεί αυτή να σταθεί στο ύψος των προσδοκιών του, πράγμα που δεν το έκανε η σοσιαλδημοκρατία.
Άλλωστε, τηρουμένων των αναλογιών, η σοσιαλδημοκρατία του 20ου αιώνα που γνωρίσαμε στην Ευρώπη και πραγματοποίησε επιτεύγματα, σήμερα δεν υπάρχει. Τι σχέση μπορεί να έχει ο Μπλέρ και ο Σολάνα με τον Μπράντ και τον Μιτεράν, τον Πάλμε ή την Αυστριακή σοσιαλδημοκρατία. Η τότε ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, για τα δεδομένα της Ελλάδας, σήμερα είναι κοντύτερα με τις ιδεολογικές αναφορές του ΣΥΝ. Αυτό δεν είναι κακό. Πρέπει να ειπωθεί όμως, γιατί δυστυχώς η αριστερά που μονοπώλησε την κοινωνική δικαιοσύνη και την αλήθεια και ακόμα δεν έχει διδαχθεί επαρκώς ότι τα πράγματα δεν ήταν έτσι, είχε ενοχοποιήσει και την σοσιαλδημοκρατία και την συζήτηση μαζί της.
Σήμερα η κοινωνία χτυπάει την πόρτα μας δυνατά και ζητάει από μας προτάσεις κι απαντήσεις στα προβλήματά της. Εάν είμαστε έτοιμοι να της ανοίξουμε και να ανταπεξέλθουμε στις προσδοκίες της, καλώς. Είναι όμως πολύ πιθανό πως αν δεν την ικανοποιήσουμε, αν δεν μας βρει έτοιμους και γρηγορούντες, να μην μας ξαναχτυπήσει. Εδώ είναι ο μεγάλος κίνδυνος και η μεγάλη μας ευθύνη, η ιστορική.
Σε μας η συζήτηση έχει μόλις ανοίξει και είναι ουσιαστική. Αυτό είναι ελπιδοφόρο. Το ερώτημα είναι: θα προλάβουμε;

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2008

Το χιούμορ είναι λυτρωτικό και διδακτικό

Το αστείο δεν είναι που νομίζουν οι Πασόκοι ότι ο ΣΥΝ είναι λύκος. Το ακόμα μεγαλύτερο αστείο θα είναι να το πιστέψει ο ίδιος ο ΣΥΝ για τον εαυτό του.

Είπαμε, από την εμφάνισή μας, ότι οι σελίδες αυτές αποδίδουν μεγάλη σημασία στο χιούμορ και στην σάτιρα. Όχι μόνο γιατί είναι μία από τις μεθόδους απόδειξης της αλήθειας -και μάλιστα πολύ διδακτική- αλλά και γιατί με σύντομο τρόπο λέει κανείς πράγματα που δεν καταφέρνουν να τα πούν σελίδες επί σελίδων αναλύσεις περισπούδαστες. Στα δύο σκίτσα του Γιάννη Καλαιτζή αποδίδεται αφοπλιστικά η κατάσταση που υπάρχει στο ΠΑΣΟΚ και στον ΣΥΝ καθώς και στις μεταξύ τους σχέσεις. Δροσερά και διδακτικά.




Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2008

Καλό Τριώδιο

Η φωτογραφία είναι πραγματική από το Βήμα της Κυριακής
3-2-08 με την λεζάντα: Ο σύγχρονος Βουκεφάλας
Εμείς έχουμε να προτείνουμε κι άλλους τίτλους:
  • Ποιός πραγματικά είναι ο Βουκεφάλας;
  • Θα φορεθεί στις αποκριές
  • Καλπάζει για Δήμαρχος Θεσσαλονίκης
  • Φαίνεται ότι ο εξευτελισμός μας πρέπει να γίνει τέλειος
  • Να γελάς με τσιρίδες
  • Η ξεφτίλα της αντιπολίτευσης στην Θεσσαλονίκη

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2008

Η συνέπεια του Κώστα Σημίτη

Henri Matisse, La musique
Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή τον θάνατο του Χριστόδουλου και την στάση του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη, βλέπουμε κάτι γραφικούς «εθνοθεοσεβούμενους» να του προσάπτουν ότι λέει, δεν πήγε να τον δει όσο ήταν άρρωστος ούτε προσήλθε τεθλιμμένος στην κηδεία του, ούτε βγήκε να κάνει δηλώσεις για το μέγα ανάστημα του εκλιπόντος και την ορφάνια στην οποία περιπίπτει ο τόπος και άλλα τέτοια κολακευτικά για τον θρησκευτικό και εθνικό οίστρο των νεοελλήνων, παρά μόνο σιώπησε, συνεπής και αξιοπρεπής –είδος εν ανεπαρκεία στον δημόσιο τηλεοπτικό μας βίο- για το μέχρι πού πρέπει να φτάνει ο ρόλος των ιερωμένων εν γένει. Για να μην πούμε και το άλλο: γιατί τόσος ντόρος για ένα άνθρωπο που αρρώστησε και πέθανε, τόσες τυμπανοκρουσίες; Η ίδια η ορθόδοξη θρησκεία μας άλλα διδάσκει για τον θάνατο.
Του Σημίτη μπορείς να του προσάψεις πολλά για τα χρόνια της διακυβέρνησής του. Επί των ημερών του το κράτος έγινε πιο διεφθαρμένο και οι μανδαρίνοι του (αυτές οι φάτσες που ακόμα ταλαιπωρούν το ΠΑΣΟΚ γαντζωμένοι στα στασίδια τους) επλούτισαν περεταίρω. Ο κοσμάκης αφέθηκε στην φτώχια του για να ευημερήσουν οι αριθμοί, οι εργασιακές σχέσεις τράβηξαν κατά τον μεσαίωνα και γενικώς κανένας εκσυγχρονισμός που επαγγέλθηκε δεν πραγματοποιήθηκε. Αυτά να λέγονται.
Πρέπει όμως να λέγονται κι άλλα αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι. Πιο σοβαρός πρωθυπουργός από τον Σημίτη δεν πέρασε από την Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Ούτε για τα παιδιά του ξέραμε ούτε για τα ξαδέρφια του. Ούτε για τις βίλες του, ούτε για τις γκόμενές του. Ο άνθρωπος ήταν και είναι σοβαρός, καλλιεργημένος και ευγενής. Την μπάλα την έχασε μέσα στο ΠΑΣΟΚ, αυτό δεν μπόρεσε να ελέγξει, να το βάλει σε τάξη. Μεγάλο το ξεχείλωμα.
Πρέπει επίσης να πούμε ότι όρθωσε ανάστημα απέναντι στον θρησκευτικό φονταμενταλισμό του Χριστόδουλου και των -συν αυτώ- ρασοφόρων που δήλωναν, συγχρόνως με τα συλλαλητήρια, ότι εκείνες τις άλλες εποχές δεν είχαν πάρει χαμπάρι τι γινόταν, «διάβαζαν». Και στην κόντρα του αυτή με τον θρησκευτικό φανατισμό –διάβαζε: «είναι πολλά τα λεφτά παιδί μου»- δεν βρήκε πολλούς συμπαραστάτες και μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Πέραν του ΣΥΝ που με συνέπεια και μιλάει και το εννοεί για τον χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος, όλοι οι άλλοι ή «επενδύουν» ή ταυτίζονται με το ποίμνιο της εκκλησίας και τις μεταφυσικές του υστερίες, καλλιεργημένες ή αυτοφυείς. Τώρα να μην ανοίξουμε την συζήτηση για την σχέση που υπάρχει ανάμεσα στις μαύρες μερσεντές της ιεραρχίας, το ξεκατίνιασμα –και εκ των τηλεοράσεων- των ρασοφόρων, την μεγάλη περιουσία, τις βίλες με άδεια ναοδομίας και τόσα άλλα γαργαλιστικά που ακούγονται για πολλούς παπάδες και ιεράρχες. Ποια σχέση έχουν όλα αυτά με την ουσία του Χριστού και το παράδειγμά του και πόσο πιστός είναι αυτός ο θρησκευόμενος κόσμος που ανέχεται και «τσοντάρει» με τον οβολό και την συμμετοχή του αυτά τα φαινόμενα εκφυλισμού; Μεγάλη κουβέντα περί συλλογικής υποκρισίας και περί «επενδύσεων» για μια «θέση στον παράδεισο». Που ξέρεις; κι αν υπάρχει;
Εν κατακλείδι μπράβο στον Κ. Σημίτη, γιατί η στάση του διδάσκει ήθος και συνέπεια, την στιγμή που εκατοντάδες, χιλιάδες άλλοι, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, άνθρωποι του «πνεύματος», προσήρχοντο γονυπετείς για το ύστατο χαίρε, από τηλεοράσεως, οπωσδήποτε.