Egon Schiele, Self-Portrait with Chinese Laterns, 1912Η Ευρώπη, αυτό που λέμε ευρωπαϊκό μοντέλο πάνω - κάτω, ήταν και είναι ότι καλύτερο υπάρχει σήμερα στον κόσμο, αν αναλογισθεί κανείς τι επικρατεί στις άλλες γωνιές του πλανήτη και που οδήγησαν τα «σοσιαλιστικά» πειράματα στις χώρες όπου επιχειρήθηκαν. Κι αυτό πρέπει να υπογραμμισθεί, χωρίς να αποσιωπώνται τα προβλήματα που υπάρχουν ούτε και οι δυνάμεις που επιχειρούν συστηματικά να ακυρώσουν τις κατακτήσεις των ευρωπαϊκών κοινωνιών που επετεύχθησαν μετά από αιώνες αγώνων, θυσιών και επαναστάσεων.
Το μοντέλο αυτό σήμερα, στις διεθνείς οικονομικές και πολιτικές συνθήκες, πρέπει να το υπερασπισθούμε, καθώς πολλοί, όλο και περισσότερο, θέλουν να το υποτάξουν στον οικονομισμό και την ανταγωνιστικότητα, ερήμην των ανθρώπων και της ζωής τους. Να το υπερασπισθούμε με λύσσα και να το αναπτύξουμε, να του προσδώσουμε αίγλη για όλες τις γωνιές του κόσμου.
Η ιστορία διδάσκει ότι οι κοινωνίες για να ενεργοποιηθούν χρειαζόταν πάντα ένα όραμα που να τις συνεπαίρνει. Σε άλλες εποχές, πιο δύσκολες και πιο βάρβαρες, τα οράματα υπήρξαν μεγαλεπήβολα και μερικές φορές ολοκληρωτικά που όμως δεν μπόρεσαν να πραγματοποιηθούν. Ο «σοσιαλισμός» κατέρρευσε κι αυτό πρέπει να το λάβουμε σοβαρά υπ’ όψη, χωρίς να εθελοτυφλούμε. Θα πρέπει να παραδεχτούμε, εμείς που πιστέψαμε σ’ αυτόν, ότι «εμείς στραβά αρμενίζαμε». Ίσως το σάπιο να ενυπάρχει μέσα μας και να μην το είδαμε ή να το αποσιωπήσαμε. Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα εκτιμήσουν τις αιτίες αυτής της αποτυχίας. Σημασία έχει ότι για τους λαούς που δοκίμασαν (με την θέλησή τους ή με το ζόρι), το εγχείρημα του «σοσιαλισμού», κατέληξε τραγωδία.
Αυτές οι γενικές αφετηριακές παραδοχές δεν νομίζω να αμφισβητούνται σοβαρά από κανέναν κι αυτοί που τις αμφισβητούν, παρακαλώ να προτείνουν ένα άλλο καλύτερο -και πιο ελκυστικό- μοντέλο και τότε «μετά χαράς θα πάμε μαζί τους».
Πιστεύω λοιπόν –με βάση τις παραπάνω παραδοχές- πως το ζητούμενο σήμερα για την χώρα μας είναι να γίνει ένα σύγχρονο, ευνομούμενο Ευρωπαϊκό κράτος. Ένα κράτος που θα σέβεται τους πολίτες του και θα ορίσει κοινούς και καθαρούς όρους του παιχνιδιού για όλους. Δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο να καταφέρει η χώρα μας να αποκτήσει ένα καλό σύστημα υγείας, ποιοτική παιδεία, καλές υπηρεσίες του κράτους, καλό επίπεδο διαβίωσης, αξιοπρεπή καθημερινότητα, όπως έχουν οι υπόλοιπες πιο αναπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες.
Κοντολογίς, αυτό πρέπει να αναχθεί σε όραμα της Ελληνικής κοινωνίας και για τον σκοπό αυτό πρέπει να δουλέψουν οι πολιτικές δυνάμεις. Αυτό το όραμα μιας καλύτερης καθημερινότητας δεν μπορεί παρά να είναι το όραμα της Αριστεράς, της καθ’ ημάς Αριστεράς, του ΣΥΝ δηλαδή. Γιατί η πιο μεγάλη επανάσταση είναι να βελτιώσεις την άθλια καθημερινότητα. Τα υπόλοιπα, περί σοσιαλισμού και περί των άλλων βαρύγδουπων ιδεοληψιών, ο κόσμος τα ακούει βερεσέ, χαμογελάει με κατανόηση, αλλά δεν πείθεται. Μήπως εσάς σας πείθουν τα πρόσωπα που αντιπροσωπεύουν αυτές τις ιδέες, σας πείθει η ιστορία τους και οι πρακτικές τους;
Το μοντέλο αυτό σήμερα, στις διεθνείς οικονομικές και πολιτικές συνθήκες, πρέπει να το υπερασπισθούμε, καθώς πολλοί, όλο και περισσότερο, θέλουν να το υποτάξουν στον οικονομισμό και την ανταγωνιστικότητα, ερήμην των ανθρώπων και της ζωής τους. Να το υπερασπισθούμε με λύσσα και να το αναπτύξουμε, να του προσδώσουμε αίγλη για όλες τις γωνιές του κόσμου.
Η ιστορία διδάσκει ότι οι κοινωνίες για να ενεργοποιηθούν χρειαζόταν πάντα ένα όραμα που να τις συνεπαίρνει. Σε άλλες εποχές, πιο δύσκολες και πιο βάρβαρες, τα οράματα υπήρξαν μεγαλεπήβολα και μερικές φορές ολοκληρωτικά που όμως δεν μπόρεσαν να πραγματοποιηθούν. Ο «σοσιαλισμός» κατέρρευσε κι αυτό πρέπει να το λάβουμε σοβαρά υπ’ όψη, χωρίς να εθελοτυφλούμε. Θα πρέπει να παραδεχτούμε, εμείς που πιστέψαμε σ’ αυτόν, ότι «εμείς στραβά αρμενίζαμε». Ίσως το σάπιο να ενυπάρχει μέσα μας και να μην το είδαμε ή να το αποσιωπήσαμε. Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα εκτιμήσουν τις αιτίες αυτής της αποτυχίας. Σημασία έχει ότι για τους λαούς που δοκίμασαν (με την θέλησή τους ή με το ζόρι), το εγχείρημα του «σοσιαλισμού», κατέληξε τραγωδία.
Αυτές οι γενικές αφετηριακές παραδοχές δεν νομίζω να αμφισβητούνται σοβαρά από κανέναν κι αυτοί που τις αμφισβητούν, παρακαλώ να προτείνουν ένα άλλο καλύτερο -και πιο ελκυστικό- μοντέλο και τότε «μετά χαράς θα πάμε μαζί τους».
Πιστεύω λοιπόν –με βάση τις παραπάνω παραδοχές- πως το ζητούμενο σήμερα για την χώρα μας είναι να γίνει ένα σύγχρονο, ευνομούμενο Ευρωπαϊκό κράτος. Ένα κράτος που θα σέβεται τους πολίτες του και θα ορίσει κοινούς και καθαρούς όρους του παιχνιδιού για όλους. Δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο να καταφέρει η χώρα μας να αποκτήσει ένα καλό σύστημα υγείας, ποιοτική παιδεία, καλές υπηρεσίες του κράτους, καλό επίπεδο διαβίωσης, αξιοπρεπή καθημερινότητα, όπως έχουν οι υπόλοιπες πιο αναπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες.
Κοντολογίς, αυτό πρέπει να αναχθεί σε όραμα της Ελληνικής κοινωνίας και για τον σκοπό αυτό πρέπει να δουλέψουν οι πολιτικές δυνάμεις. Αυτό το όραμα μιας καλύτερης καθημερινότητας δεν μπορεί παρά να είναι το όραμα της Αριστεράς, της καθ’ ημάς Αριστεράς, του ΣΥΝ δηλαδή. Γιατί η πιο μεγάλη επανάσταση είναι να βελτιώσεις την άθλια καθημερινότητα. Τα υπόλοιπα, περί σοσιαλισμού και περί των άλλων βαρύγδουπων ιδεοληψιών, ο κόσμος τα ακούει βερεσέ, χαμογελάει με κατανόηση, αλλά δεν πείθεται. Μήπως εσάς σας πείθουν τα πρόσωπα που αντιπροσωπεύουν αυτές τις ιδέες, σας πείθει η ιστορία τους και οι πρακτικές τους;
Τι άλλο παρά σαν ιδεοληψία θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί η εμμονή στο ότι όλα πρέπει να είναι κρατικά, αν δεν εξυπηρετούν τον πολίτη; Το μετρό, ας πούμε, της Αθήνας το διαχειρίζεται ιδιώτης -με κανόνες- είναι καθαρό και εξυπηρετεί. Για φανταστείτε πως θα ήταν αν το διαχειριζόταν δημόσιοι υπάλληλοι. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα και προς μίμηση και προς αποφυγή.
Η ΝΔ, στα τέσσερα χρόνια της διακυβέρνησης, απέδειξε με καταστροφικό τρόπο ότι ούτε θέλει ούτε μπορεί να οδηγήσει την χώρα σε άλλον δρόμο. Τα υλικά της και οι νοοτροπίες της είναι παλιές, πολύ παλιές. Ήρθε και παραμένει στα πράγματα όχι με τρόπο θετικό, επειδή πείθει, αλλά γιατί οι άλλοι είναι ανεπαρκείς, κούρασαν και απογοήτευσαν τον κόσμο. Άνθρωποί της, Υπουργοί της, Νομάρχες της, ερωτοτροπούν με τα συμφέροντα, τα εκπροσωπούν και τα υπηρετούν. Ερωτοτροπούν με τα πρότυπα «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια», με την ευτέλεια και την χυδαιότητα. Η ΝΔ είναι ανίκανη και γι’ αυτήν ακόμα την διαχείριση.
Τι γίνεται όμως με τους από δω; Με τον «προοδευτικό χώρο»; Ο όρος είναι με εισαγωγικά για την ανάγκη της συνεννόησης, γιατί –όπως έγιναν τα πράγματα- θέλει μεγάλη κουβέντα ο ορισμός του προοδευτικού.
Το τελευταίο διάστημα με την διαδικασία εκλογής αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ ήρθαν ανάγλυφα στο προσκήνιο αυτά που πολλοί έλεγαν κατά καιρούς και ακόμα περισσότεροι δεν εννοούσαν να καταλάβουν. Θα το πούμε καθαρά και απροκάλυπτα: Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι ο εαυτός του, τα στελέχη του, από τα μικρά ως τα μεγάλα. Είναι οι καρέκλες τους, η νοοτροπία που απόχτησαν, για πολλά χρόνια, στους διαδρόμους της εξουσίας, στην άσκησή της, στην συνδιαλλαγή. Φάνηκε ότι πολλοί είναι αθεράπευτα «εκπορνευμένοι» και είναι απίθανο να υπερβούν τους εαυτούς τους.
Ποιος όμως μπορεί να ισχυρισθεί ότι εμείς στην αριστερά δεν έχουμε «φρούτα», δεν έχουμε «κολλημένους», δεν έχουμε φιλόδοξους; Λίγους άντλησε από μας το ΠΑΣΟΚ;
Για το ΚΚΕ τι να πει κανείς; Σας δίνουν την εντύπωση ότι έχουν διδαχθεί τίποτα από την ιστορία; Εγώ νομίζω πως δεν αντιλήφθηκαν ότι το «Τείχος του Βερολίνου» έπεσε και τους πλάκωσε. Στα γραφεία τους θαυμάζουν ακόμα την αυθεντία του Στάλιν στα πορτρέτα που έχουν κρεμασμένα. Είναι κρίμα για την ιστορία αυτού του κόμματος και των ανθρώπων που θυσιάστηκαν για τις ιδέες του, αλλά φοβάμαι μετά βεβαιότητας, ότι με το ΚΚΕ όπως είναι, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για συνεργασίες.
Τα κόμματα όμως είναι αυτά, η κοινωνία είναι αυτή. Τι θα κάνουμε, θα περιμένουμε να αλλάξει για να προχωρήσουμε ή θα προσπαθούμε να την αλλάζουμε προχωρώντας; Εγώ πιστεύω στο δεύτερο γιατί το πρώτο οδηγεί στον μοναχισμό και στις καλένδες.
Πίσω τους όμως υπάρχουν οι άνθρωποι του μεροκάματου, οι άνεργοι, οι νέοι των 500 €, οι ηλικιωμένοι με τις συντάξεις πείνας. Όλους αυτούς δεν μπορούμε να τους αγνοήσουμε, είναι οι άνθρωποι που θα φτιάξουν την κοινωνική συμμαχία και θα επιβάλλουν νέα πρόσωπα. Μπροστά σ’ αυτούς οφείλουμε να καταθέσουμε την πρότασή μας για συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ κι όποιος θέλει ας την αγνοήσει για να εισπράξει την αντίδρασή τους.
Η αριστερά και η κοινωνία μόνον να κερδίσει έχει από την πρόταση αυτή, είτε το ΠΑΣΟΚ είναι ειλικρινές είτε όχι, όταν μιλάει για συνεργασία. Και στο κάτω – κάτω δεν καταλαβαίνω γιατί επιδιώκουμε την, με κάθε τρόπο, συνεργασία με το ΚΚΕ και με το ΠΑΣΟΚ όχι; Μας χωρίζουν περισσότερα πράγματα; Ποιος έχει το γράδο και γραδάρει και αποφαίνεται, ότι αυτός κάνει κι εκείνος όχι;
Για την πραγμάτωση αυτού του οράματος οφείλει η Αριστερά να επιδιώξει συνεργασίες με όλους όσους θέλουν, χωρίς αποκλεισμούς και αποκλειστικότητες, χωρίς copyright. Υπάρχουν δυσκολίες, υπάρχει το παρελθόν, «οι απατημένοι σύζυγοι», όλα αυτά είναι δυσκολίες που πρέπει να τις υπερβούμε με εξετάσεις βήμα – βήμα.
Εν γνώσει λοιπόν των δυσκολιών που λίγο – πολύ σημαίνουν ότι πρέπει να υπερβούμε τους εαυτούς μας – κι αυτό θα ήταν ένα στοίχημα με ουσία - θα ήταν ενδιαφέρον να επιχειρηθεί αυτή η συνεργασία για την συμφωνία στα κάτωθι ελάχιστα:
· Ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα
· Αναπροσαρμογή των ελάχιστων ημερομισθίων
· Κατάργηση της μερικής εργασίας
· Αναθεώρηση του συστήματος ασφάλισης (συνταξιοδοτικό)
· Αναπροσαρμογή της σχέσης έμμεσων – άμεσων φόρων
· Εθνικό Σύστημα Υγείας
· 5% του προϋπολογισμού για την παιδεία και αξιολόγηση όλων των συντελεστών της
· Μη αναθεώρηση του άρθρου 16
· Διαχωρισμός της εκκλησίας από το κράτος
· Εθνικό κτηματολόγιο και προστασία του φυσικού περιβάλλοντος
· Απλή αναλογική σε όλες τις εκλογές (βουλευτικές, αυτοδιοικητικές)
· Μια καλύτερη τηλεόραση που να προάγει και όχι να ευτελίζει την παιδεία και την αισθητική.
Με τις σκέψεις – προτάσεις αυτές, πηγαίνοντας προς το συνέδριο, ας ακούσουμε το ρεύμα, την φωνή της κοινωνίας.
Η ΝΔ, στα τέσσερα χρόνια της διακυβέρνησης, απέδειξε με καταστροφικό τρόπο ότι ούτε θέλει ούτε μπορεί να οδηγήσει την χώρα σε άλλον δρόμο. Τα υλικά της και οι νοοτροπίες της είναι παλιές, πολύ παλιές. Ήρθε και παραμένει στα πράγματα όχι με τρόπο θετικό, επειδή πείθει, αλλά γιατί οι άλλοι είναι ανεπαρκείς, κούρασαν και απογοήτευσαν τον κόσμο. Άνθρωποί της, Υπουργοί της, Νομάρχες της, ερωτοτροπούν με τα συμφέροντα, τα εκπροσωπούν και τα υπηρετούν. Ερωτοτροπούν με τα πρότυπα «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια», με την ευτέλεια και την χυδαιότητα. Η ΝΔ είναι ανίκανη και γι’ αυτήν ακόμα την διαχείριση.
Τι γίνεται όμως με τους από δω; Με τον «προοδευτικό χώρο»; Ο όρος είναι με εισαγωγικά για την ανάγκη της συνεννόησης, γιατί –όπως έγιναν τα πράγματα- θέλει μεγάλη κουβέντα ο ορισμός του προοδευτικού.
Το τελευταίο διάστημα με την διαδικασία εκλογής αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ ήρθαν ανάγλυφα στο προσκήνιο αυτά που πολλοί έλεγαν κατά καιρούς και ακόμα περισσότεροι δεν εννοούσαν να καταλάβουν. Θα το πούμε καθαρά και απροκάλυπτα: Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι ο εαυτός του, τα στελέχη του, από τα μικρά ως τα μεγάλα. Είναι οι καρέκλες τους, η νοοτροπία που απόχτησαν, για πολλά χρόνια, στους διαδρόμους της εξουσίας, στην άσκησή της, στην συνδιαλλαγή. Φάνηκε ότι πολλοί είναι αθεράπευτα «εκπορνευμένοι» και είναι απίθανο να υπερβούν τους εαυτούς τους.
Ποιος όμως μπορεί να ισχυρισθεί ότι εμείς στην αριστερά δεν έχουμε «φρούτα», δεν έχουμε «κολλημένους», δεν έχουμε φιλόδοξους; Λίγους άντλησε από μας το ΠΑΣΟΚ;
Για το ΚΚΕ τι να πει κανείς; Σας δίνουν την εντύπωση ότι έχουν διδαχθεί τίποτα από την ιστορία; Εγώ νομίζω πως δεν αντιλήφθηκαν ότι το «Τείχος του Βερολίνου» έπεσε και τους πλάκωσε. Στα γραφεία τους θαυμάζουν ακόμα την αυθεντία του Στάλιν στα πορτρέτα που έχουν κρεμασμένα. Είναι κρίμα για την ιστορία αυτού του κόμματος και των ανθρώπων που θυσιάστηκαν για τις ιδέες του, αλλά φοβάμαι μετά βεβαιότητας, ότι με το ΚΚΕ όπως είναι, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για συνεργασίες.
Τα κόμματα όμως είναι αυτά, η κοινωνία είναι αυτή. Τι θα κάνουμε, θα περιμένουμε να αλλάξει για να προχωρήσουμε ή θα προσπαθούμε να την αλλάζουμε προχωρώντας; Εγώ πιστεύω στο δεύτερο γιατί το πρώτο οδηγεί στον μοναχισμό και στις καλένδες.
Πίσω τους όμως υπάρχουν οι άνθρωποι του μεροκάματου, οι άνεργοι, οι νέοι των 500 €, οι ηλικιωμένοι με τις συντάξεις πείνας. Όλους αυτούς δεν μπορούμε να τους αγνοήσουμε, είναι οι άνθρωποι που θα φτιάξουν την κοινωνική συμμαχία και θα επιβάλλουν νέα πρόσωπα. Μπροστά σ’ αυτούς οφείλουμε να καταθέσουμε την πρότασή μας για συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ κι όποιος θέλει ας την αγνοήσει για να εισπράξει την αντίδρασή τους.
Η αριστερά και η κοινωνία μόνον να κερδίσει έχει από την πρόταση αυτή, είτε το ΠΑΣΟΚ είναι ειλικρινές είτε όχι, όταν μιλάει για συνεργασία. Και στο κάτω – κάτω δεν καταλαβαίνω γιατί επιδιώκουμε την, με κάθε τρόπο, συνεργασία με το ΚΚΕ και με το ΠΑΣΟΚ όχι; Μας χωρίζουν περισσότερα πράγματα; Ποιος έχει το γράδο και γραδάρει και αποφαίνεται, ότι αυτός κάνει κι εκείνος όχι;
Για την πραγμάτωση αυτού του οράματος οφείλει η Αριστερά να επιδιώξει συνεργασίες με όλους όσους θέλουν, χωρίς αποκλεισμούς και αποκλειστικότητες, χωρίς copyright. Υπάρχουν δυσκολίες, υπάρχει το παρελθόν, «οι απατημένοι σύζυγοι», όλα αυτά είναι δυσκολίες που πρέπει να τις υπερβούμε με εξετάσεις βήμα – βήμα.
Εν γνώσει λοιπόν των δυσκολιών που λίγο – πολύ σημαίνουν ότι πρέπει να υπερβούμε τους εαυτούς μας – κι αυτό θα ήταν ένα στοίχημα με ουσία - θα ήταν ενδιαφέρον να επιχειρηθεί αυτή η συνεργασία για την συμφωνία στα κάτωθι ελάχιστα:
· Ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα
· Αναπροσαρμογή των ελάχιστων ημερομισθίων
· Κατάργηση της μερικής εργασίας
· Αναθεώρηση του συστήματος ασφάλισης (συνταξιοδοτικό)
· Αναπροσαρμογή της σχέσης έμμεσων – άμεσων φόρων
· Εθνικό Σύστημα Υγείας
· 5% του προϋπολογισμού για την παιδεία και αξιολόγηση όλων των συντελεστών της
· Μη αναθεώρηση του άρθρου 16
· Διαχωρισμός της εκκλησίας από το κράτος
· Εθνικό κτηματολόγιο και προστασία του φυσικού περιβάλλοντος
· Απλή αναλογική σε όλες τις εκλογές (βουλευτικές, αυτοδιοικητικές)
· Μια καλύτερη τηλεόραση που να προάγει και όχι να ευτελίζει την παιδεία και την αισθητική.
Με τις σκέψεις – προτάσεις αυτές, πηγαίνοντας προς το συνέδριο, ας ακούσουμε το ρεύμα, την φωνή της κοινωνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου