Ο χώρος αυτός είναι χώρος διαλόγου και μπορεί να φιλοξενήσει τις απόψεις σας. Στείλτε στο email: synpolitisstagironakanthou@yahoo.gr

Επισκέψεις από 20-11-07

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009

Η αναζήτηση των ηδονών

Ένα σπουδαίο βιβλίο κυκλοφόρησε. Ο λόγος για την "Αναζήτηση των ηδονών" του Μισέλ Ονφρέ. Παλαιότερα σας είχαμε συστήσει και το προηγούμενο βιβλίο του, "Πραγματεία περί αθεολογίας", άλλη μία σημαντική φιλοσοφική κατάθεση του συγγραφέα.
Η «Αναζήτηση των ηδονών» είναι ένα βιβλίο ανατρεπτικό -υπό μία θεώρηση- αιρετικό για θρησκευόμενους, θρησκόληπτους και συντηρητικούς κάθε απόχρωσης, το ξεκαθαρίζουμε απ’ την αρχή. Όλοι οι ανωτέρω θα το βρουν βλάσφημο και τρισάθλιο και καλά είναι να το αποφύγουν για να μην σκανδαλιστούν και αμαρτάνουν.
Απ’ εναντίας, αυτοί που πιστεύουν ότι «εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ», αυτοί που ψάχνουν γενικώς και αμφισβητούν τα θέσφατα και τα δεδομένα, θα το βρουν υπέροχο και λυτρωτικό, καθώς θα αναζητήσουν, μαζί με τον συγγραφέα, τις αιτίες της εγκληματικής ερωτικής στέρησης που έχει επιβάλλει ο χριστιανισμός στον άνθρωπο και τον έχει μαραζώσει μέχρι ψυχοσωματικής πάθησης, με σχιζοφρενικό αντάλλαγμα το παραμύθι της αιώνιας ζωής και του παραδείσου. Ποιος ελεύθερος άνθρωπος μπορεί να ισχυρισθεί σοβαρά ότι η ερωτική στέρηση –για οποιονδήποτε λόγο- δεν δημιουργεί ψυχολογικά προβλήματα σ’ αυτόν που την υπομένει; Σκεφτείτε λοιπόν, αν στο άτομο γεννά την ψυχική αρρώστια, τι γίνεται με την κοινωνία που έχει γαλουχηθεί επί χιλιετίες από τους παπάδες, τους δασκάλους και τους θεολόγους που ενστάλαξαν το φαρμάκι για τον έρωτα και την ηδονή στην συλλογική μας συνείδηση. Ευτυχώς που υπήρχε, από πάντα, η αμαρτία ως καταφυγή, ως μέριμνα της φύσης και ως αυτοάμυνα, ακόμα και γι’ αυτούς που δίδασκαν.

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009

Το χάσαμε το τρένο;

Diego Rivera
Απ’ αυτό εδώ το βήμα και από την αρχή της παρουσίας του, τέλος του 2007, σε πολλούς τόνους, επιχειρηματολογήσαμε για την αναγκαιότητα διαμόρφωσης μιας προγραμματικής πρότασης συνεργασίας του ΣΥΝ με τις όμορες πολιτικές δυνάμεις, με σκοπό την διακυβέρνηση της χώρας. Πρόταση που θα απευθυνόταν ανοιχτά, μπροστά στα μάτια της κοινωνίας, προς όλες, τις πέραν της ΝΔ, δυνάμεις, του ΠΑΣΟΚ συμπεριλαμβανομένου βεβαίως.
Δυστυχώς οι πλειοψηφίες που επικρατούν στον ΣΥΝ δεν έχουν την ίδια πολιτική θεώρηση, με αποτέλεσμα να μην έχει αποπειραθεί κανένα βήμα προς την κατεύθυνση αυτή.
Ο δικός τους μόνιμος έρωτας είναι να φτιάξουν την «Μεγάλη Αριστερά» με το ΚΚΕ, το οποίο βαρέθηκε να μας φτύνει και να μας ξαναφτύνει, μέχρι που να καταλάβουμε ότι η αξιοπρέπεια είναι «εκ των ών ούκ άνευ» της αριστεράς. Πέραν του ΚΚΕ, το ΔΗΚΚΙ, η ΚΟΕ, ο Μπανιάς, ο Θεωνάς με τον Κωστόπουλο κι ακόμα κα’ να δυο. Κι αυτά τα λέμε χωρίς καμία διάθεση υποτίμησης ή αποκλεισμού, όχι μόνον των συγκεκριμένων, αλλά και κανενός άλλου. Πρέπει όμως να σημειώσουμε ότι δεν μπορούν όλοι αυτοί να καθορίζουν την πολιτική του ΣΥΝ (μέσω του ΣΥΡΙΖΑ), ούτε η σημερινή συμπόρευση θα μας απαγορεύσει να διαγράψουμε τις ευθύνες και την στάση του Θεωνά και του Κωστόπουλου στην διάσπαση του ΚΚΕ και του ΣΥΝ και στο πισωγύρισμα που ακολούθησε.
Αυτή είναι η πραγματικότητα κι όσες φορές, κάποιοι από την ηγεσία μίλησαν για συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, το έκαναν για τα μάτια και τα προσχήματα, κάτω από το βάρος της κοινωνίας που δεν έκρυψε την θέληση και την προσδοκία της γι’ αυτή την συνεργασία.
Όλα αυτά η κοινωνία τα κατάλαβε. Κατάλαβε ότι εμείς –η ηγεσία μας δηλαδή- δεν έχουμε σκοπό –μήπως δεν έχουμε και τις ικανότητες τελικά;- να διεκδικήσουμε παραπάνω ρόλο για το κόμμα μας, στην κοινωνία και στην πολιτική, και σιγά – σιγά αποσύρει το βλέμμα της από το πρόσωπό μας.
Ισχυρίζομαι ότι ο ΣΥΝ περνάει και θα περάσει πολύ δύσκολες ώρες στο εγγύς μέλλον. Έτσι όμως έστρωσε κι έτσι θα κοιμηθεί. Η διάσπαση και η βαθμιαία αποσύνθεση είναι πράγματα που είναι πιθανά στον ορίζοντα. Δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και της ευκαιρίας που του παρουσιάστηκε να κεφαλοποιήσει τις δημοσκοπικές του επιτυχίες. Η κοινωνία του έδωσε την ευκαιρία να αλλάξει τους συσχετισμούς της δύναμής του με το ΠΑΣΟΚ, προσδοκώντας απ’ αυτόν να επιβάλει όρους σε μια συνεργασία μαζί του. Δεν το έκανε και τώρα θα αντιμετωπίσει τα επίχειρα της ανεπάρκειάς του.
Ποια όμως είναι η εξήγηση γι’ αυτή την ανεπάρκεια; Είναι μόνο θέμα της ηγεσίας του; Όχι. Όχι αποκλειστικά τουλάχιστον.
Το πρόβλημα του ΣΥΝ είναι πρόβλημα φυσιογνωμίας, γιατί είναι πολλά πράγματα μαζί κι από λίγο, και άρα τίποτα σταθερό. Ολίγον σοσιαλισμός (δημοκρατικό τον ονομάζουν) χωρίς όμως συγκεκριμένο περιεχόμενο, για να το καταλάβει κι ο κόσμος, θολούρα δηλαδή. Ολίγον λαϊκισμός, και υπέρ κάθε διεκδίκησης (αυτό έρχεται από την κουκουέδικη καταγωγή). Όχι στους φόρους των μικρομεσαίων και των επαγγελματιών. Ολίγον δημόσια υγεία και παιδεία, ας είναι και στα κακά τους χάλια αρκεί να είναι δημόσια, για τον έρμο τον κοσμάκη που δεν τα έχει για τα φροντιστήρια και τα φακελάκια. Κι άλλα πολλά, από ολίγον και συγκεχυμένα. Αυτό είναι που δημιουργεί και την σύγχυση στις πολιτικές μας.
Αυτοί που θέλουν σοσιαλισμό (ανεξαρτήτως περιεχομένου) είναι λογικό να επιζητούν συνεργασία με το ΚΚΕ και τους άλλους «συνοδοιπόρους».
Αυτοί που –διδαγμένοι κι από την τραυματική εμπειρία του «υπαρκτού»- βλέπουν ως μόνη πραγματιστική πρόταση την σοσιαλδημοκρατία και το μπόλιασμά της με την αριστερά, είναι λογικό να προσανατολίζονται σε συζήτηση με το ΠΑΣΟΚ.
Αυτές οι δύο αντιλήψεις, που υπάρχουν φανερά ή υπόγεια στην συνείδηση των ανθρώπων του ΣΥΝ, βρίσκονται στην μήτρα των διαφορετικών προσεγγίσεων και αντιλήψεων, από δω ξεκινάει το «κακό». Δεν έχουμε αποκρυσταλλωμένη μία αντίληψη για το πώς θέλουμε να είναι το κοινωνικό σύστημα της χώρας μας –έστω και στις βασικές του διαστάσεις. Και δεν είναι μόνον ότι οι συνιστώσες που συναποτελούν τον ΣΥΝ, δεν έχουν μια κοινή θεώρηση για το θέμα. Ούτε στο εσωτερικό των συνιστωσών οι άνθρωποι έχουν την ίδια θεώρηση.
Για να μην πούμε και το άλλο, ότι πολλά πράγματα, από ενοχή, από φόβο, από ιδεοληψία, δεν λέγονται με το όνομά τους. Δηλαδή κανέναν δεν άκουσα να μιλάει καθαρά για σοσιαλδημοκρατία. Περιγράφουν, περιγράφουν, αυτό που περιγράφουν όμως λέγεται σοσιαλδημοκρατία και είναι αξιοπερίεργο γιατί δεν το ονομάζουν έτσι, όπως το ονομάζουν στον υπόλοιπο κόσμο.
Από την άλλη μεριά, όσοι μιλάνε για δημοκρατικό σοσιαλισμό, όταν τους ρωτήσεις για το ποιο θα είναι το ιδιοκτησιακό καθεστώς στα μέσα παραγωγής, αφού κάνουν διάφορες διαδρομές, καταλήγουν –εκόντες, άκοντες- στην μεικτή οικονομία, δηλαδή στην σοσιαλδημοκρατία, γιατί το άλλο που ξέραμε, για τα κρατικά μέσα παραγωγής, απέτυχε.
Και εδώ ανακύπτει το ερώτημα: Θα καταλήξουμε ποτέ κάπου, σ’ αυτό το βασικό θέμα; Θα κάνουμε ένα συνέδριο αποκρυστάλλωσης της φυσιογνωμίας μας, όπου θα προηγηθεί μία μεγάλη κουβέντα ακομπλεξάριστη, με τις λέξεις και τους όρους να επαναπροσδιορίζονται και να ξαναβρίσκουν το αρχικό τους νόημα;
Αν δεν γίνουν αυτά κι αν δεν συμφωνήσουμε βήμα το βήμα, από το γενικότερο στο ειδικότερο, μέχρι σε κάποιο ικανοποιητικό σημείο της διαδρομής που να δικαιολογεί την συνύπαρξη, δεν θα υπάρξει «ειρήνη» μέσα στον ΣΥΝ. Εδώ είναι το προπατορικό μας αμάρτημα το οποίο μας κυνηγάει. Ενώ ο σοσιαλισμός –όπως τον γνωρίσαμε στον «υπαρκτό»- απέτυχε και δεν έχουμε βρει ακόμα την άλλη εκδοχή του, δεν έχουμε την πολιτική λεβεντιά να παραδεχτούμε ότι η σοσιαλδημοκρατία, στην αριστερή, καλή εκδοχή της (γιατί υπήρξε και υπάρχει καλή σοσιαλδημοκρατία) είναι μία λύση που δοκιμάστηκε και πέτυχε αρκετά πράγματα. Μπορεί να γίνει και καλύτερη με την δική μας συμβολή και το μπόλιασμα.
Θα πείτε βέβαια, το ΠΑΣΟΚ που γνωρίσαμε ήταν η καλή σοσιαλδημοκρατία; Όχι, κατηγορηματικά όχι, τουλάχιστον μετά τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησής του, αφού έλυσε κάποια στοιχειώδη προβλήματα δημοκρατίας και αποκλεισμών. Γιατί, αν το ΠΑΣΟΚ ήταν η καλή σοσιαλδημοκρατία, δεν θα υπήρχε χώρος για τον ΣΥΝ. Η πεμπτουσία της ύπαρξης του ΣΥΝ είναι η κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού και της σοσιαλδημοκρατίας από το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ αντίστοιχα.
Ας γίνουμε εμείς η καλή σοσιαλδημοκρατία κι ας σύρουμε και το ΠΑΣΟΚ κατά δω. Αυτό θέλησε να μας εμπιστευθεί η κοινωνία και μείς της είπαμε: «Απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον».
Το δικό μας όνειρο φαίνεται ότι είναι να γίνουμε το καλό ΚΚΕ, ανεξαρτήτως κοινωνίας όμως. Δεν ξέρω αν υπάρχει δρόμος να γίνουμε το καλό ΚΚΕ. Σε κάθε όμως περίπτωση δεν μπορούμε να γίνουμε και τα δυο, και καλή σοσιαλδημοκρατία και καλό ΚΚΕ. Υπάρχει χρόνος (πολιτικός χρόνος) να εξετασθούν όλα αυτά και να απαντηθούν; Μάλλον όχι. «Μακάρι να βγω ψεύτης», αλλά η κοινωνία φαίνεται ότι δεν θα μας περιμένει να ωριμάσουμε.