Ο χώρος αυτός είναι χώρος διαλόγου και μπορεί να φιλοξενήσει τις απόψεις σας. Στείλτε στο email: synpolitisstagironakanthou@yahoo.gr

Επισκέψεις από 20-11-07

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

"Στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος"

Ο πλασιές μεταξύ Marx και Καβάφη (μεγάλη του τιμή και λοιδορία)

Ένας από τους νόμους της μαρξιστικής θεωρίας λέει ότι η ποσοτική συσσώρευση φέρνει το ποιοτικό άλμα. Δηλαδή μαζεύεται - μαζεύεται το πράμα και ξαφνικά, ενώ συνήθως τίποτε δεν το μαρτυράει, έχουμε αλλαγή κατάστασης, ανατροπή. Κάπως έτσι έγινε και με την αποκαθήλωση της ΝΔ, της πολιτικής της και των ανθρώπων της.
Έπαιζαν πέντε χρόνια χωρίς αντίπαλο και συσσώρευαν σκάνδαλα, αντιλαϊκές πολιτικές, έπαρση, υποκρισία, χυδαιότητα και καρακατσουλιό. Κουμπάροι, Ζαχόπουλοι, ομόλογα, Πακιστανοί, υποκλοπές, Κουκοδήμοι, Δαιλάκηδες, Ψωμιάδηδες και άλλα πολλά-πολλά λουλούδια. Κι ενώ όλα έδειχναν ότι τίποτα δεν μπορούσε να αλλάξει κι ο κόσμος, μην έχοντας εναλλακτική διέξοδο, δεχόταν μοιρολατρικά την κατάσταση, μέσα σε ένα μήνα, ήρθε το Βατοπέδι και έφερε τα πάνω – κάτω.

Έτσι άρχισε η ελεύθερη πτώση. Περάσαμε αλλού και δεν μαζεύεται πια τίποτα. Δεν πάει να τρέχει ο Καραμανλής (το κεφάλαιο της παράταξης, πανάθεμά μας για λαό) στα χωριά και στις πόλεις, δεν πάει να κάνουν την «αυτοκριτική» τους και να «αυτομαστιγώνονται», τελείωσε, ο κύβος ερρίφθη. Γιατί και ειλικρινείς δεν είναι και κανείς δεν τους πιστεύει πλέον. Ο κόσμος πήρε την κρυάδα και διψάει για εκδίκηση, έστω και με το ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη.
Η εικόνα που παρουσιάζουν παραπέμπει μοναδικά στους Τρώες του Καβάφη και τους το αφιερώνουμε.


Τρώες
Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων
είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε κομμάτι
παίρνουμ’ επάνω μας κι αρχίζουμε
νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.
Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Aχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει.
Είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κ’ έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε.
Aλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει
κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.
Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ’ αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κλαίνε.

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008

Πολίτης Γ! κατηγορίας. Αριστερός Γ! κατηγορίας

Ο Δημήτρης Ραυτόπουλος είναι ένας από τους αιρετικούς διανοούμενους της αριστεράς, δηλαδή δύο φορές αιρετικός. Είναι συγγραφέας ενός πολύ σπουδαίου πονήματος για τον άλλο αιρετικό συγγραφέα της αριστεράς, τον Άρη Αλεξάνδρου: «Άρης Αλεξάνδρου, ο εξόριστος». Τελευταία κυκλοφόρησε το έργο του: «Αναθεώρηση Τέχνης. Η «Επιθεώρηση Τέχνης» και οι άνθρωποί της» που αναφέρεται στην εποχή του περιοδικού «Επιθεώρηση Τέχνης», του οποίου υπήρξε συνιδρυτής. Στις 15 Οκτωβρίου του 2008 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του ΑΠΘ. Δικαίωση; Μπορεί. Έστω και τώρα έστω και τόσο αργά. Εμείς αντιγράφουμε μερικά αποσπάσματα από την συνέντευξη που έδωσε στον Ηλία Κανέλλη (Ταχυδρόμος 15-11-2008).

Η. Κανέλλης: Θυμάμαι ορισμένες επιφυλλίδες σας στην «Αυγή» των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης, επιθετικά τεκμηριωμένες εναντίον των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού. Που βρίσκεται σήμερα εκείνη η Αριστερά που διεκδίκησε σοσιαλισμό με ελευθερία;
Δ. Ραυτόπουλος: Το αίτημα της ελευθερίας στην Αριστερά δυσκολεύεται πάντα, κάτι το πνίγει, έστω και αν δεν είναι πια ο ζντανοφικός κρετινισμός. Οι επιφυλλίδες μου στην «Αυγή» της δεκαετίας του 1970 ενδιέφεραν τους ανήσυχους αριστερούς διανοούμενους, ακόμα και πολιτικούς, αλλά προκαλούσαν συσπάσεις πίστεως σε κατηχούμενους, δόκιμες μοναχές και βράχους ορθοδοξίας, κάτι σαν τις υστερικές κρίσεις δαιμονισμού σε μοναστήρια παλαιοημερολογιτισσών……..
Ισότητα και ελευθερία έχουν μείνει αιώνιοι αντίπαλοι. Σοσιαλισμός με ελευθερία δεν υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα ως καθεστώς ή, έστω, ως πείραμα. Πρέπει να υποθέσουμε ότι η ανισότητα είναι η πιο φυσική ανθρώπινη κατάσταση. Όλες οι ουτοπίες, από τον Πλάτωνα και τον Τόμας Μούρ (νονό της ουτοπίας) ως τις μέρες μας, βασίζονται στην κατάπνιξη του υποκειμένου, στην εντομοποίηση του ανθρώπου. Ο οποίος αρνείται να γίνει μυρμήγκι……..
Η. Κανέλλης: Υιοθετήσατε ποτέ επιλογές ζωής που, επί της ουσίας, σας δυσκόλεψαν στη συνέχεια;
Δ. Ραυτόπουλος: Μόνο τέτοιες επιλογές ζωής έκανα. Αντίσταση, πολίτης Γ! κατηγορίας. Αριστερός επίσης Γ! κατηγορίας. Σκεφτείτε ότι η «Αυγή» δεν δημοσίευσε ούτε αγγελία για το πρώτο ου βιβλίο, αν και ήμουν συντάκτης –και κριτικός- της εφημερίδας. Να συνεχίσω; Και τώρα, η επιλογή που κάνω, να μιλάω έτσι, τέτοια είναι….
Η. Κανέλλης: Πως αυτοπροσδιορίζεστε πολιτικά και ιδεολογικά;
Δ. Ραυτόπουλος: Είμαι αριστερός, όπως βεβαίως το εννοώ εγώ. Ανθρωπισμός, ελευθερία με δικαιοσύνη, καλύτερη σχέση ηθικής – δικαίου – εξουσίας, αγώνας με μέσα συνεπή και ηθικώς ανάλογα στο σκοπό. Δεν είμαι με μια Αριστερά που επιχαίρει ηλιθίως για την παγκόσμια οικονομική κρίση, που αντιπροτείνει τον κρατισμό (μια οικονομία στο μοντέλο της Ολυμπιακής, του ΟΣΕ ή της ΕΣΣΔ, της Αλβανίας, της Β. Κορέας, της Κίνας…). Δεν είμαι με μια Αριστερά πρόμαχο κεκτημένων των προνομιούχων και κληρονομική διαιώνισή τους σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Δεν είμαι με μια Αριστερά που έχει, δήθεν, λύσεις για όλα, ενώ όπου κυριάρχησε έφερε δυστυχία, βία, απανθρωπιά. Δεν είμαι με μια Αριστερά μειονεκτική, ρεβανσιστική, μισαλλόδοξη, κατέχουσα το Παλλάδιον του αλάθητου και του υπέρτατου κριτή των πάντων……

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008

Η αποκατάσταση του Στάλιν

Οι ορθοδοξίες μας οδηγούν
Διαβάζουμε ότι στο ΚΚΕ, εν όψει του Συνεδρίου τους που γίνεται τον Φεβρουάριο, προτείνουν την επαναθεώρηση της θέσης του Στάλιν στο εικονοστάσιο. Ο σοσιαλισμός, λένε, σταμάτησε με τον θάνατό του.
Όλοι το ξέραμε. Αυτοί που θήτευσαν στις γραμμές του, δεν είχαν ποτέ καμία αμφιβολία ότι ήταν η κρυφή κομματική υπερηφάνεια. Ακόμα κι όταν οι συγκυρίες δεν το επέτρεπαν να λέγεται φωναχτά, ο Στάλιν είχε εικόνισμα αγίου, του πρώτου τη τάξει. Σήμερα, που δεν θέλουν συνεργασίες οι άνθρωποι και δεν έχουν ανάγκη να κρύβονται για να ξεγελάσουν συμμάχους, το λένε φωναχτά.
Το ΚΚΕ δεν έκανε ποτέ αποσταλινοποίηση, γιατί ποτέ δεν πίστεψαν σε κάτι άλλο οι άνθρωποι. Ο Στάλιν ήταν και είναι ο πατερούλης τους. Καθαρός, αταλάντευτος, πούρος κομμουνιστής όπως τον περιέγραφαν με ποδοσφαιρικό φανατισμό. Ποτέ δεν αναρωτήθηκαν για τις δολοφονίες του, για τις ανθρώπινες ζωές που χαλάστηκαν ενώ πίστεψαν στον σοσιαλισμό και στην επανάσταση. Κι αν σκότωνε, αντιπάλους σκότωνε κι αναθεωρητές.
Άλλωστε η ορθοδοξία –ανεξαρτήτως θέματος και εποχής- έχει τα ίδια πάντα χαρακτηριστικά της αγιοποίησης των δικών μας και της διαβολοποίησης των διαφορετικών απόψεων. Μεταφυσική κι «Άγιος ο Θεός». Χοντροκομμένη και καθυστερημένη θεώρηση που χαϊδεύει τα πρωτόγονα και ζωώδη ένστικτα των «αριστερών» του άσπρου – μαύρου, που διευκολύνουν το μυαλουδάκι τους καταφεύγοντας στο δόγμα «πιστεύω εις έναν Θεό, Πατέρα, Παντοκράτορα», «το κόμμα ξέρει, ο αρχηγός ξέρει, εμείς πιστεύουμε και εκτελούμε».
Μ’ αυτούς θέλει ο ΣΥΝ –κατά τα λεγόμενα της ηγεσίας του- να φτιάξει την «Μεγάλη Αριστερά». Το λέει και το ξαναλέει χωρίς να ντρέπεται. Σ’ αυτούς προσπαθεί να δώσει εξετάσεις για να του δώσουν πιστοποιητικό αριστεροφροσύνης;
Τι είδους όμως κοινή αντίληψη μπορεί να έχει ο ΣΥΝ μ’ αυτούς, για την δημοκρατία, την ελευθερία της έκφρασης και της επιλογής, τον σεβασμό και την προστασία της διαφορετικής άποψης;
Τρόμος με πιάνει μην τυχόν και το ΚΚΕ ενδώσει στην πολιορκία μας. Ευτυχώς όμως συνεχίζει να μας φτύνει. Ευτυχώς, αυτό το κατασκεύασμα –της μεγάλης αριστεράς- δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί στην ζωή, κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν, ο Αλέξης, ο Αλέκος και οι άλλοι θιασώτες αυτής της άποψης, τόσο το καλύτερο. Μ’ αυτές τις αντιλήψεις και με τέτοιους συμμάχους, ούτε μεγάλη, ούτε αριστερά μπορεί να υπάρξει. Αν θέλουμε να μην βιάζουμε –στοιχειωδώς- τις λέξεις, την ιστορία και τις μνήμες των ανθρώπων. Ότι σχέση μπορεί να έχει ο Εφραίμ με τον Χριστό, άλλη τόση σχέση έχει και το ΚΚΕ με την Αριστερά.