Ο χώρος αυτός είναι χώρος διαλόγου και μπορεί να φιλοξενήσει τις απόψεις σας. Στείλτε στο email: synpolitisstagironakanthou@yahoo.gr

Επισκέψεις από 20-11-07

Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

Φέρτε πίσω τα κλεμμένα


Ως γνωστό, η αριστερά, πριν απ’ όλα, αποτελεί ένα ηθικό αίτημα. Και η λογική συνέχεια αυτής της αξιωματικής αλήθειας επιβάλει ώστε κάθε ηθικό αίτημα της κοινωνίας και των ατόμων της ξεχωριστά, να υιοθετείται από την αριστερά.
Συμφωνώ ότι ο ορισμός της έννοιας ηθική-ηθικός, αποτελεί κομβικό σημείο της πρότασης, σηκώνει μεγάλη κουβέντα και σίγουρους βυζαντινισμούς –αριστερούς και μη- αλλά έχω και την αίσθηση ότι λίγο-πολύ μέσα μας όλοι ξέρουμε τι είναι ηθικό και δίκαιο. Αυτοί που δυσκολεύονται –κάθε φορά- να το βρουν, ας κάνουν τον κόπο να μπαίνουν στην θέση του αλλουνού για να νιώθουν και να καταλαβαίνουν καλύτερα το αίτημα και το «δίκιο» του.
Εν μέσω λοιπόν της οικονομικής λαίλαπας και των φωνών για το «φέρτε πίσω τα κλεμμένα», πιάνω την σχετική κουβέντα με έναν ταξιτζή στην μεγάλη διαδρομή αεροδρόμιο - κέντρο πόλης. Σκέτος οδηγός ταξί χωρίς ποσοστό ιδιοκτησίας, μεροκάματο. Λέει αυτός, λέω εγώ, (Μαντέλης, Τσουκάτος, Βουλγαράκης, Εφραίμ, Ρουσόπουλος, Καραμανλής, Τσοχατζόπουλος, γάλατα, δομημένα, χρηματιστήριο, Siemens,….) περιληπτικά δηλαδή, γιατί αλλιώς -για να μπούμε σε λεπτομέρειες- έπρεπε να ταξιδέψουμε μέχρι το Πεκίνο (ψάχνει και για καμιά δεύτερη κούρσα) και φτάνουμε. Δεκατρία και εξήντα ευρώ η ταρίφα, του έδωσα δεκαπέντε και αν δεν ζητούσα απόδειξη, που χρειαζόμουνα για την δουλειά μου, δεν είχε σκοπό να μου δώσει.
Ο οδηγός του ταξί, χωρίς ποσοστό συνιδιοκτησίας, εργατική τάξη vera δηλαδή, χωρίς την απόδειξη, μπορεί και να έκλεβε την κούρσα από το αφεντικό, αλλά και ότι άλλο από το κράτος. Σκέφτηκα όμως ότι παλιότερα που είχα ένα μαγαζάκι, «και ‘γώ ακόμα που σας ιστορώ», αποδείξεις έκοβα πού και πού, και όλα τα χρόνια, όταν «μ’ έπαιρνε» έκλεβα και την εφορία. Εδώ είμαστε λοιπόν. Μία άλλη οπτική γωνία για το «φέρτε πίσω τα κλεμμένα», ίσως πιο σημαντική από αυτήν που παραπέμπει στον Τσουκάτο και στον Τσοχατζόπουλο και σ’ όλον αυτόν τον συρφετό. Γιατί όλοι εμείς οι «από κάτω», με τις ελαστικές συνειδήσεις των "μικροκλοπών" μας, θρέψαμε και ανεχτήκαμε τα φαινόμενα των μεγάλων κλοπών των «από πάνω». Κι όταν έτυχε μερικοί από τους «από κάτω» να γίνουν «από πάνω», ήξεραν την τέχνη πώς να «πορευτούν» για να γίνει η «τρίχα τριχιά» και «γόρδιος δεσμός» στον λαιμό μας, τελικά. Συμπέρασμα: Χωρίς τον φόβο της τιμωρίας όλοι –ή σχεδόν όλοι- είμαστε επιρρεπείς στην «αμαρτία».
Η αριστερά όλα τα χρόνια δεν μίλησε γι’ αυτά. Καμία αριστερά, ορθόδοξη, ανανεωτική, δημοκρατική, αλλοίθωρη ή ανοιχτομάτα. Κι αφού η αριστερά, που όπως είπαμε παραπάνω, είναι κατ’ αρχήν ένα ηθικό αίτημα, δεν μίλησε γι’ αυτά, ποιος άλλος θα μπορούσε να μιλήσει; Κανένας.
Είναι καιρός, ανάμεσα σε όλα τα άλλα τα σπουδαία, περί δικαιωμάτων και συντάξεων και νόμων, η δική μας αριστερά, να μιλήσει και γι’ αυτά, κυρίως γι’ αυτά. Από κει ξεκινάει «η μάνα του νερού». Να μιλήσει αυστηρά για κανόνες και για τιμωρίες, για παιδεία, τελικά. Όλα τα άλλα ύστερα θα γίνουν πιο εύκολα και πιο κατανοητά.

Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010

Η δική μας Αριστερά

Δημοκρατική Αριστερά
Υπό μία έννοια, τα όσα συμβαίνουν στον χώρο της αριστεράς στην Ελλάδα, φαντάζουν σαν έργο το οποίο το έχουμε ξαναδεί πριν σαράντα τόσα χρόνια. Η ουσία δε της υπόθεσής του είναι τόσο ίδια που αν ήταν πρωτοχρονιά θα λέγαμε «ευτυχισμένο το 1968». Φαίνεται ότι ο «Σισύφειος» κύκλος του βράχου κρατάει περί τα σαράντα χρόνια.
Είναι νωρίς ακόμα να πούμε με σιγουριά αν θα τα καταφέρει το νέο κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς που ιδρύθηκε από μέλη και στελέχη του ΣΥΝ της ανανεωτικής πτέρυγας. Κι αυτό γιατί, εδώ που φτάσαμε, χρειάζονται πλέον αποδείξεις τόσο για το αληθές των προθέσεων και διακηρύξεων όσο και για την ικανότητα διαχείρισης της υπόθεσης. Οι οιωνοί είναι καλοί, αλλά και οι προϋποθέσεις είναι προϋποθέσεις.
Ο χώρος υπάρχει και έχει βαθιές ρίζες στο σώμα της αριστεράς. Αυτά που λέει ο Τσίπρας (ότι δηλαδή δεν υπάρχει χώρος) είναι παιδικές ελαφρότητες κουκουέδικης έκδοσης και εδράζονται στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης του κόμματός του και της θεσούλας του.
Ο χώρος υπάρχει και είναι αυτός που καταλαμβάνει –σφετεριζόμενος- αυτός και η παρέα του, νομίζοντας ότι με την χρησικτησία μπορεί να κατοχυρώσει ιδιοκτησία στις ιδέες της ανανεωτικής αριστεράς. Τέλος πάντων όμως, το θέμα μας δεν είναι ο Τσίπρας ή ο Αλαβάνος και οι συν αυτοίς κομουνισμένοι. Στο κάτω – κάτω απεδείχθη η παροιμιώδης ανεπάρκειά τους να αναδείξουν τον ΣΥΝ σε πρωταγωνιστή των εξελίξεων όταν η κοινωνία τους το ζητούσε. Αντ’ αυτού μαλώνουν μεταξύ τους –γελοίως και χωρίς αρχές- για το πάπλωμα.
Η επιτυχία του εγχειρήματος της Δημοκρατικής Αριστεράς θα κριθεί –κατά την άποψή μας- από δύο πράγματα.
Το πρώτο είναι η συνέπεια και η αρμονία μεταξύ διακηρύξεων και αριστερής ουσίας. Εάν το κόμμα γίνει φορέας δήθεν αριστερού εργατισμού, λαϊκισμού, ή συντεχνιασμού, το παιχνίδι είναι χαμένο. Για τα παραπάνω υπάρχουν αυθεντικότεροι εκφραστές. Ή θα πει αλήθειες και θα τις στηρίξει, ματώνοντας αν χρειαστεί, μέσα στην κοινωνία, ή δεν έχει λόγο ύπαρξης. Υπάρχουν πολλά άλλα κόμματα με την γνωστή λογική και φιλοσοφία, για να επιλέξει κανείς, δεν χρειάζεται ακόμα ένα.
Το δεύτερο είναι να αντιληφθούν ότι στην εποχή μας δεν μπορούν να λειτουργήσουν και να προκόψουν κόμματα με τις καθιερωμένες δομές (γραφεία, κομματικές οργανώσεις, κ.λ.π). Κι αυτά πρέπει να υπάρξουν, αλλά το κύριο βάρος είναι να βρεις τρόπο και μέσα να φτάσει ο λόγος σου στον κόσμο.
Ως γνωστόν, τα κόμματα της αριστεράς, πρωτίστως, τα τροφοδοτεί και τα κινεί η νεολαία, η οποία, με την σειρά της, για να στρατευθεί σε μια υπόθεση πρέπει να της δώσεις όραμα, «πιασάρικο» και ολίγον ανεδαφικό, δηλαδή –εν ολίγοις- να την «παραμυθιάσεις». Επειδή όμως οι αλήθειες που πρέπει να αρθρώσει η Δημοκρατική Αριστερά δεν είναι τέτοια παραμύθια, αλλά βασίζονται πρώτα στην λογική και στην σημερινή πραγματικότητα και μετά στο όραμα και στο συναίσθημα, δεν υπάρχει άλλος τρόπος επικοινωνίας με τον κόσμο, παρά η πρόσβαση στα ΜΜΕ και κυρίως στην τηλεόραση. Δηλαδή καλύτερα να μην έχει πουθενά γραφεία σε όλη την Ελλάδα –τρόπος του λέγειν- αλλά να έχει σταθερό βήμα σε μία καλή εφημερίδα και ένα καλό τηλεοπτικό κανάλι, αν δεν μπορεί να έχει δικά του.
Η Δημοκρατική Αριστερά έχει προνομιακό ακροατήριο στους πολίτες που σκέφτονται με το δικό τους μυαλό και δεν ετεροκαθορίζονται από ιδεοληψίες, δόγματα και κόμπλεξ. Θέλουν αλήθειες. Πιστεύουν σε μια καλύτερη κοινωνία, η οποία όμως δεν θα έρθει με νηστεία, προσευχή και εξορκισμούς, ούτε με «επαναστάσεις - εφιάλτες», αλλά με μικρά – μικρά βήματα και πρωτίστως με παιδεία. Αυτός ο κόσμος είναι δύσκολος κόσμος αλλά είναι και σίγουρος, μακράς πνοής. Με αυτόν τον κόσμο πρέπει να ανοίξει διάλογο η Δημοκρατική Αριστερά.
Δύο προϋποθέσεις λοιπόν: Αλήθειες χωρίς κόμπλεξ και τηλεόραση για να ακούσει ο κόσμος αυτές τις αλήθειες.