Η Ελληνική Δημοκρατία μας είναι τηλεοπτική. Ήταν που ήταν εκ καταβολής της ανάπηρη και προβληματική, τα τελευταία χρόνια –αρκετά χρόνια δηλαδή- της προστέθηκε κι’ άλλο κουσούρι, η τηλεοπτικότης. Λέμε κουσούρι αλλά αν το καλοεξετάσεις, είναι μία εξέλιξη αναπόφευκτη της τεχνολογίας που είχε προαναγγελθεί εδώ και καμιά σαρανταριά χρόνια γι’ αυτούς που μπορούσαν να προεκτείνουν λίγο την σκέψη τους στο μέλλον. Το πρόβλημα με την δημοκρατία μας είναι ότι η τηλεόραση έχει αλώσει τους άλλους θεσμούς της δημοκρατίας: κόμματα, κοινοβούλια, βουλευτές. Όποιος «έχει το μέσον» το τηλεοπτικό, μπορεί να περνάει πολιτική, να καθορίζει ατζέντα, να διαπαιδαγωγεί και να καθοδηγεί την κοινωνία. Έτσι είναι οριστικά και αμετάκλητα κι όποιος το κατάλαβε το κατάλαβε.
Κι αυτό το λέμε γιατί, όσο ευνόητο κι αν είναι, στην αριστερά φαίνεται ότι δεν το κατάλαβαν πολλοί. Αντί να δουν πως θα αποκτήσουν τηλεοπτικό μέσο για να φωνάξουμε τις θέσεις και την πολιτική μας στην κοινωνία, πετροβολούν την εποχή και τις τηλεοράσεις, όπως έκαναν αντίστοιχα τις μηχανές την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης, γιατί λέει έχαναν τις δουλειές οι εργάτες.
Πώς αλλιώς να εξηγήσεις ότι ο ΣΥΝ –το ΚΚΕ δεν μ’ ενδιαφέρει ούτε περιμένω τίποτα απ’ αυτήν την «αριστερά»- βρέθηκε ξεβράκωτος στην εποχή, χωρίς τηλεοπτικό μέσο, με μια «Αυγή» μονάχη που την διαβάζει καμιά δεκαριά χιλιάδες κόσμος, κι αυτό μόνο τις Κυριακές.
Ο –όξω από εδώ- Καρατζαφέρης, ένας άνθρωπος μονάχος, μέσα σε πέντε-έξι χρόνια, με μια τηλεόραση άθλια –λιγότερο ή περισσότερο άθλια από τις άλλες, αλλά τηλεόραση- κατάφερε να κάνει κόμμα, να το βάλει στη βουλή και να γίνει παίχτης. Κι εμείς, με ιστορία, με κόσμο –και καλό κόσμο- σ’ όλη την Ελλάδα, δεν λέμε να ξεκολλήσουμε από τα υπαρξιακά μας και να βάλουμε πλώρη για την κοινωνία.
Αν έπρεπε ο ΣΥΝ να έχει μόνο μία δραστηριότητα, αυτή έπρεπε να ήταν η δημιουργία μιας καλής τηλεόρασης. Τι να τα κάνουμε τα γραφεία ανά την Ελλάδα αφού θα μπορούσαμε να μπαίνουμε στα σπίτια; Πιο χρήσιμη, ακόμα κι από την κοινοβουλευτική μας ομάδα, είναι η τηλεόραση. Αυτή θα μας έδινε και μεγάλη δύναμη εκλογική και μεγάλη κοινοβουλευτική ομάδα και όλα τα επακόλουθα που ένα κόμμα έχει ως στόχους.
Κι αυτό το λέμε γιατί, όσο ευνόητο κι αν είναι, στην αριστερά φαίνεται ότι δεν το κατάλαβαν πολλοί. Αντί να δουν πως θα αποκτήσουν τηλεοπτικό μέσο για να φωνάξουμε τις θέσεις και την πολιτική μας στην κοινωνία, πετροβολούν την εποχή και τις τηλεοράσεις, όπως έκαναν αντίστοιχα τις μηχανές την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης, γιατί λέει έχαναν τις δουλειές οι εργάτες.
Πώς αλλιώς να εξηγήσεις ότι ο ΣΥΝ –το ΚΚΕ δεν μ’ ενδιαφέρει ούτε περιμένω τίποτα απ’ αυτήν την «αριστερά»- βρέθηκε ξεβράκωτος στην εποχή, χωρίς τηλεοπτικό μέσο, με μια «Αυγή» μονάχη που την διαβάζει καμιά δεκαριά χιλιάδες κόσμος, κι αυτό μόνο τις Κυριακές.
Ο –όξω από εδώ- Καρατζαφέρης, ένας άνθρωπος μονάχος, μέσα σε πέντε-έξι χρόνια, με μια τηλεόραση άθλια –λιγότερο ή περισσότερο άθλια από τις άλλες, αλλά τηλεόραση- κατάφερε να κάνει κόμμα, να το βάλει στη βουλή και να γίνει παίχτης. Κι εμείς, με ιστορία, με κόσμο –και καλό κόσμο- σ’ όλη την Ελλάδα, δεν λέμε να ξεκολλήσουμε από τα υπαρξιακά μας και να βάλουμε πλώρη για την κοινωνία.
Αν έπρεπε ο ΣΥΝ να έχει μόνο μία δραστηριότητα, αυτή έπρεπε να ήταν η δημιουργία μιας καλής τηλεόρασης. Τι να τα κάνουμε τα γραφεία ανά την Ελλάδα αφού θα μπορούσαμε να μπαίνουμε στα σπίτια; Πιο χρήσιμη, ακόμα κι από την κοινοβουλευτική μας ομάδα, είναι η τηλεόραση. Αυτή θα μας έδινε και μεγάλη δύναμη εκλογική και μεγάλη κοινοβουλευτική ομάδα και όλα τα επακόλουθα που ένα κόμμα έχει ως στόχους.
Κι όμως παρ' όλα αυτά εμείς ακόμα μαλώνουμε για τα αυτονόητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου