Ο χώρος αυτός είναι χώρος διαλόγου και μπορεί να φιλοξενήσει τις απόψεις σας. Στείλτε στο email: synpolitisstagironakanthou@yahoo.gr

Επισκέψεις από 20-11-07

Δευτέρα 28 Ιουλίου 2008

Ντροπή με τίποτα

Francois Boucher, H οδαλίσκη, 1745

Ρε συ δεν ντρέπονται με τίποτα. Αυτή η κατάντια της πολιτικής που λέγεται κυβερνητική εξουσία, αυτή η επηρμένη χυδαιότητα που καμώνεται και καλά την προστασία του δημόσιου συμφέροντος, την ίδια στιγμή που συμφύρεται πασιφανώς με σκοτεινές επιδιώξεις οικονομικών συμφερόντων -με κραυγαλέα, εγκληματικά κραυγαλέα, ίδια οφέλη προσώπων και κομμάτων εξουσίας- δεν έχει τέλος. Ούτε τσίπα, ούτε ντροπή. Αλλά μ' εκείνη την ποιότητα του άρρωστου που το μόνο που τον νοιάζει είναι να ζήσει. Βασιλεύς ή πένης που λέει και το Ευαγγέλιο. Κι επειδή το πρωτεύον είναι να γλυτώσει τον θάνατο δεν τον νοιάζει που τον ξεβρακώνουν μπροστά σε δεκάδες άτομα, δεν τον νοιάζει που αφοδεύει και τον καθαρίζουν άγνωστοι άνθρωποι. Τίποτα δεν τον νοιάζει μπροστά στο φάσμα του απόλυτου τίποτα. Εκεί δεν ισχύει μήτε αξιοπρέπεια, μήτε περηφάνια, μήτε ο καλώς ή κακώς (ουδεμία σημασία έχει) εγωισμός. Είναι το απόλυτο τίποτα. Κι αν τούτο αφορά την κατάντια του ανθρώπινου σώματος επιβάλλεται από την άλλη μεριά ο εξίσου απόλυτος σεβασμός. Μ' έναν ορισμένο τρόπο το εκπεσόν σώμα προβιβάζεται και περιθάλπεται. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει με την κατάντια του πολιτικού corpus που χάνει κάθε αξιοπρέπεια, κάθε ίχνος ικμάδας της πολιτικής του υπόστασης και προκειμένου να επιβιώσει εκλιπαρεί τη συναίνεση, εκλιπαρεί τη στρεβλή έννοια της ισονομίας, χυδαιοποιεί τη λαϊκότητα σαν να θέλει αίμα κακής ποιότητας, προκειμένου να ζήσει για λίγο κι αργότερα έχει ο θεός της αγοράς. Ο αγοραίος θεός που αγοράζει ψήφους με κλεμμένα λεφτά, ο νόμιμος θεός των οργίων, ο θεός που νοθεύει όλες τις ζωές των ανθρώπων, προκειμένου να ζήσουν οι λίγοι, ο θεός της αισχρής πλειοψηφίας που λέγεται δημοκρατία, για να αισχροκερδούν, να αισχροζούν και να επαίρονται τα πιο αναίσχυντα ανδράρια και γύναια τα οποία καμώνονται πως υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον, έχοντας προηγουμένως καταβαραθρώσει κάθε τι δημόσιο. Σιχαίνεσαι και να μιλάς γι' αυτά. Αλλά πώς να το κάνουμε. Υπάρχουνε και περιπτώσεις που σε κάνουνε έξω φρενών περισσότερο απ' όσο έχεις συνηθίσει. Μιλάω γι' αυτή την πολιτική αλητεία (και είναι τιμή του να την αποκαλώ πολιτική αλητεία) του Αλογοσκούφη να φέρει ως επιχείρημα της εκπαραθύρωσης του Ζορμπά τον αναντίστοιχα υψηλό (προς το παραγόμενο αποτέλεσμα;) μισθό των 11.000 ευρώ. Αει σιχτίρ ρε αλήτες. Που είσαστε υπουργοί, δηλαδή υποχρεωμένοι να παράγεται έργο υπέρ του λαού να φέρεστε σαν τις κυράτσες με τα τσόκαρα. Δεν φτάνει που με την πολιτική σας καταδικάζετε έναν ολόκληρο κόσμο στη φτώχεια, δεν φτάνει που δεν λυπάστε ούτε αυτούς που σας ψηφίσανε και καταδικάσανε κι εμάς, δεν φτάνει που εξοβελίσατε ό,τι απέμεινε από τα ίχνη μιας κάποιας κοινωνικής αξιοπρέπειας, από πάνω σαν το κοινό απατεώνα προσπαθείτε να εκμεταλλευτείτε προς ίδιον όφελος το χάος που δημιουργήσατε. Ωραία, αντίληψη περί οικονομίας κυρ - καθηγητή του LSO. Ου να μου χαθείς. Τον καταδικάζεις τον γέροντα να μη ζει. Τον έχεις στην τσίτα, τόσο ώστε να μην πεθαίνει κι από πάνω του λες, "να ο Ζορμπάς παίρνει 11.00 ευρώ και δεν παράγει έργο. Γι' αυτό τον διώχνω". Ρε Αλογοσκούφη, δεν ντρέπεσαι τη μάνα σου και τον πατέρα σου, γαμώ το φιλότιμό μου που είναι και αμετάφραστη λέξη επειδή εμείς οι Έλληνες έχουμε την καλύτερη γλώσσα του κόσμου; Ρε αίσχιστο υποκείμενο της ροκ κουλτούρας που διατυμπανίζεις, εγώ του τα έδωσα του Ζορμπά; Ρε ανδράριο αντιλαμβάνεσαι το όργιο της κλοπής της οποίας είσαι μέρος και δίνεις ως κουκουλοφόρος -αισχρό υποκείμενο- τον μισθό ενός ανθρώπου απλώς επειδή δεν σου έκατσε η πολιτεία του; Και με τους άλλους τι γίνεται; Αν υποθέσουμε ότι το δομικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι οι μισθοί (άλλο το όργιο των μισθών) και όχι η πολιτική βούληση για την κατεύθυνσή της μέσα στο σύγχρονο πολιτικό και οικονομικό και γεωπολιτικό παγκόσμιο περιβάλλον. Δεν είσαι βλάκας Αλογοσκούφη. Επαίσχυντος είσαι, επειδή θεωρείς τους άλλους βλάκες. Μια κατάντια του συστήματος που την περηφάνια της αιρετής εκπροσώπησης την έκανε σκατά. Και μάλιστα σ' ένα παίγνιο όπου απουσιάζουν οι συμπαίκτες. Ευ ου παικτοίς η δημοκρατία κι όμως. Γιατί βέβαια κανένας Ζορμπάς δεν θα μιλήσει για το τι συνέβαινε με τους εξοπλισμούς. Όλα τα χαρτιά είναι κουκουλωμένα. Γιατί όπως ξέρετε, πάντοτε η δημοκρατία έχει το καλύτερο χαρτί. Φλος ρουαγιάλ. Υπάρχει καλύτερο; Ναι. Φλος με νομοσχέδιο. Άσε τις τροπολογίες. Σ' αυτό το καζίνο (ιδίως τα χαράματα) η δημοκρατία είναι άπαιχτη. Εισπράττει την γκανιότα της πλειοψηφίας.
του Κώστα ΚΑΝΑΒΟΥΡΗ, από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 27-7-08

Για την ανατροπή της δεξιάς

Pablo Picasso, Το παιδί με το περιστέρι
Διάβασα την προηγούμενη εβδομάδα ότι οι τραπεζίτες πιέζουν τον κ. Αλογοσκούφη για μείωση του φόρου επί των κερδών των τραπεζών! Και θυμήθηκα ότι ο κ. Σιράκ στη Γαλλία, όταν άρχιζε η άνοδος των τιμών του πετρελαίου, "έπεισε" τις εταιρείες πετρελαίου να επωμιστούν τμήμα της αύξησης με την απειλή για επιπλέον φορολογία των κερδών τους, που προέρχονταν από την αύξηση των τιμών. Να ένα απτό παράδειγμα της τεράστιας απόστασης που χωρίζει την ντόπια Δεξιά από τους Ευρωπαίους ομολόγους της. Δεύτερο τρανταχτό παράδειγμα η κατάργηση της (υποτυπώδους) αυτοδιοίκησης των δικαστηρίων, που ψηφίστηκε πριν δυο - τρεις μέρες από τη συντηρητική πλειοψηφία στη Βουλή. Η χώρα μας έχει το θλιβερό προνόμιο να διοικείται από μια από τις πιο συντηρητικές και ανίκανες εκφάνσεις της Ευρωπαϊκής Δεξιάς. Έχει όμως και την ατυχία της ύπαρξης μιας αντιπολίτευσης χειρότερης και από την κυβέρνηση. Η Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία περνάει αναμφίβολα μια σημαντική κρίση. Η κρίση αυτή είναι αποτέλεσμα των πολιτικών που άσκησαν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα όταν κατείχαν την εξουσία. Η ιδεολογική ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού επηρέασε τη Σοσιαλδημοκρατία σε τέτοιο βαθμό που την οδήγησε στην εγκατάλειψη των δεσμών της με το εργατικό κίνημα. Οι δεσμοί αυτοί αποτελούσαν την κινητήρια δύναμη της Σοσιαλδημοκρατίας τις δεκαετίες του '60 και του '70. Η κατάρρευση του "υπαρκτού" είχε σαν αποτέλεσμα την εξαφάνιση του "αντίπαλου δέους" και συνέβαλε στην εμφάνιση των προϋποθέσεων για μια πιο επιθετική πολιτική του κεφαλαίου. Η γενικευμένη φιλολογία για τις αρετές της "ελεύθερης αγοράς" κρύβει μια απάτη: η αγορά δεν είναι στην πραγματικότητα ελεύθερη. Δεν υπάρχει ελεύθερος ανταγωνισμός. Υπάρχουν, αντίθετα, μεγάλοι και πανίσχυροι κάτοχοι κεφαλαίου οι οποίοι, εντός ενός πλαισίου αγαστής συνεργασίας, απομυζούν το μεγαλύτερο μέρους του πλούτου που παράγουν οι υπόλοιποι παράγοντες της οικονομικής ζωής. Υπ' αυτό το πρίσμα, η απαίτηση των Ελλήνων τραπεζιτών, δείχνει με θαυμαστή ενάργεια την αχαλίνωτη απληστία αυτής της μερίδας του κεφαλαίου. Ποια θα πρέπει να είναι η απάντηση της Αριστεράς; Πιστεύω ότι η απάντησή μας πρέπει να έχει δύο αιχμές: η πρώτη είναι η ανάπτυξη κινημάτων καταναλωτών που θα αποκαθιστούν κατά μια έννοια την ελεύθερη αγορά. Απέναντι στους ενωμένους κεφαλαιοκράτες θα αντιπαρατάξουμε τους ενωμένους καταναλωτές. Έτσι θα υπάρξουν οι ισοδύναμοι πόλοι οικονομικής εξουσίας που αποτελούν προϋπόθεση για τη λειτουργία της ελεύθερης αγοράς. Τα κινήματα αυτά θα πρέπει να θέτουν στόχους πέρα από τους στενά οικονομικούς, δηλαδή τη συγκράτηση ή μείωση των τιμών. Θα πρέπει να θέτουν ζητήματα προστασίας του περιβάλλοντος και χρήσης ανανεώσιμων πρώτων υλών και μορφών ενέργειας κατά την παραγωγή των προϊόντων. Θα πρέπει επίσης να θέτουν θέματα κοινωνικής αλληλεγγύης στην οργάνωση της παραγωγής, την προστασία και τη διεύρυνση της απασχόλησης, την κατάργηση της υπερεκμετάλλευσης των εργαζομένων. Η δεύτερη αιχμή σχετίζεται με την οργάνωση των πολιτικών συμμαχιών για την ανάκτηση της ηγεμονίας, σε πολιτικό επίπεδο, από τις δυνάμεις που παλεύουν ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό. Και με αυτό εννοώ τη διαμόρφωση συγκεκριμένης και συνεκτικής πολιτικής πρότασης προς τις δυνάμεις της Σοσιαλδημοκρατίας. Έχουμε κουραστεί να διαβάζουμε στο ημερήσιο τύπο για τη συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ "για να φύγει η Δεξιά". Και να έρθει τι; Μια πιο "λάιτ" εκδοχή του ίδιου υποδείγματος διακυβέρνησης; Με λιγότερη διαφθορά και λιγότερο αντιλαϊκά μέτρα, αλλά πάλι διεφθαρμένη και αντιλαϊκή; Τότε θα κάνουνε μια τρύπα στο νερό. Είναι, αντίθετα, αναγκαίο να διατυπώσουμε μια σειρά από συγκεκριμένες προτάσεις για την έξοδο από την παρούσα κρίση και να καλέσουμε όλες τις αντιδεξιές δυνάμεις να τοποθετηθούν δημόσια - και θετικά - επί αυτών. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί η ελληνική εκδοχή της Σοσιαλδημοκρατίας να "βγάλει από πάνω της" το άγος της υπερεικοσαετούς διακυβέρνησης σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση και να δείξει το δρόμο στην Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία για την έξοδο από την κρίση που την ταλανίζει τα τελευταία χρόνια. Η πρώτη και βασική πρόταση είναι η καθιέρωση της απλής αναλογικής σε όλα τα επίπεδα εκλογών (εθνικές και Τοπικής Αυτοδιοίκησης) και η εγκατάλειψη κάθε ιδέας αυτοδύναμης πλειοψηφίας από το ΠΑΣΟΚ. Όσο αυτές οι προϋποθέσεις δεν υιοθετούνται από το ΠΑΣΟΚ, κάθε συζήτηση περί εκλογικής ή κυβερνητικής συνεργασίας είναι άσκοπη και ατελέσφορη.

Του Γιάννη Κ. ΜΠΑΣΙΑΚΟΥ, πανεπιστημιακού, από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 27-7-08

Παρασκευή 18 Ιουλίου 2008

Ο Χριστός τους περιμένει;

Το βρήκαμε σε εκκλησία υπό ανέγερση και θαυμάσαμε την εφευρετικότητα και το θράσος των παπάδων που το σοφίστηκαν. Άλλωστε από τα παλιά τα χρόνια ο κλήρος επιδεικνύει αξιόλογες επιδόσεις σε τέτοιου είδους υλικά θέματα, στα πνευματικά χωλαίνει. Στην μία ή στην άλλη μορφή, ο μόνιμος εκβιασμός: πλήρωσε για να κλήσεις θέση στον παράδεισο, υπάκουσε για σωθείς. Ο ρόλος της θρησκείας και των εκπροσώπων της, από την εφεύρεσή της. Εισπράκτορες και χωροφύλακες ταυτόχρονα. Σκέφτονται όμως άραγε τι θα γίνει αν όντως ο Χριστός τους περιμένει;

Τρίτη 1 Ιουλίου 2008

Πόλη και αισθητική κατήφεια

Auguste Rodin, Το φιλί

Κάθε τόπος διαθέτει και εκπέμπει ένα genius loci, ένα πνεύμα –πνοή αέρα αλλά και νόημα, πνευματική και αισθητική εικόνα.
Ως κάτοικος και περιπατητής της Θεσσαλονίκης θα επιχειρήσω να περιγράψω τι σκέφτομαι, όταν αντικρίζω μιαν όψη του αισθητικού προσώπου της πόλης: Τα δημόσια γλυπτά.
Το παρελθόν της χώρας, και ιδιαίτερα της “ακριτικής” μέχρι πρόσφατα Θεσσαλονίκης, ανακατασκευάστηκε βάσει ιδεολογικών επιλογών. Η Ιστορία έγινε σειριακή αφήγηση ηρωικών προσώπων, γεγονότων και πράξεων. Στόχος η εξύμνηση του διαχρονικού μεγαλείου της φυλής, τουτέστιν ο αναμίξ συγκερασμός των αρχαιοελληνικών αξιών (με ευνουχισμό των βαρβάτων διονυσιακών τους στοιχείων) και των (καλογερίστικων) χριστιανικών διδαχών. Ο ηρωισμός, η πίστη, η θυσία, ο θάνατος και τα συμπαρομαρτούντα συναισθήματα –αυστηρότητα, κατήφεια, πόνος, δυστυχία, πένθος- αποτυπώνονται στις μορφές των γλυπτών της πόλης διδάσκοντας “ιστορία”.
Ηρωικοί στρατηλάτες, φιλόσοφοι μεστοί μεν σοφίας γέλωτος δε ενδεέστεροι, συνοφρυωμένοι μακεδονομάχοι, αυστηροί ιερωμένοι, χαροκαμένες μάνες, γενοκτονίες, θύματα, θνήσκοντες και θανόντες στοιχειώνουν τα πάρκα και τις πλατείες. Μοναδικές ίσως εξαιρέσεις η χαρίεσσα Νύμφη του Λευκού Πύργου και ο αυθαδώς ουρών πιτσιρικάς της πλατείας Ναυαρίνου.
Ο δημόσιος βίος οφείλει να είναι σοβαροφανής, σύννους και κατηφής άχρι καταθλίψεως. Η χαρά της ζωής, η ομορφιά, ο έρωτας, η ανεμελιά, η ελαφράδα εκ-τοπίζονται. Το γέλιο είναι ο άξονας του κακού, ο Εξαποδώ αυτοπροσώπως. Ζούμε ακόμα στον Μεσαίωνα, ούτε καν στην Αναγέννηση. Απαγορεύεται δημοσίως η χαρά, γιατί κινδυνεύουμε να χαλαρώσουμε, να ξεχάσουμε, να αφελληνιστούμε.
Διερωτώμαι ποια χαλασμένα μυαλά φαντάζονται ότι οι Θεσσαλονικείς τη βρίσκουν με τη βαριά κι ασήκωτη κατάθλιψη σε μια πόλη έτσι κι αλλιώς δυσκολοβίωτη; Πάντως όχι το καμάρι μας, ο δήμαρχός μας, που αν γινόταν γλυπτός, θα απαθανατιζόταν με το πλατύ, παντός καιρού και μέχρι παρεξηγήσεως χαρωπό χαμόγελό του, με αναπεπταμένο το φρύδι, τρίβων με δυσερμήνευτη ικανοποίηση τα πάλλευκα χεράκια του και ατενίζων με αδικαιολόγητη αισιοδοξία το μέλλον και το μοναδικό όραμά του, τον κακοήθη όγκο του νέου δημαρχείου Του.
Προτείνω, λοιπόν, άμεση προκήρυξη διαγωνισμού γλυπτικής με θέμα: Η χαρά της ζωής. Τα γλυπτά να τοποθετηθούν στην Αριστοτέλους και σε κάθε κεντρική πλατεία των δημοτικών διαμερισμάτων με την μπάντα του δήμου παιανίζουσα τα πρωινά της Κυριακής ύμνους στη χαρά της ζωής.
Παραλογίζομαι συμπολίτες;

Ν. Φωτίου
φιλόλογος