Ο χώρος αυτός είναι χώρος διαλόγου και μπορεί να φιλοξενήσει τις απόψεις σας. Στείλτε στο email: synpolitisstagironakanthou@yahoo.gr

Επισκέψεις από 20-11-07

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Εμείς, οι Γερμανοί και το δάχτυλο της Αφροδίτης

Ελληνικό άλμα μετ' εμποδίων
Το ότι δεν είμαστε σοβαρή χώρα, άμα το πεις, δεν κομίζεις ούτε γλαύκα στην Αθήνα ούτε ορκίνια στην Ιερισσό. Και σε κάθε ευκαιρία αυτό, προσπαθούμε να το κάνουμε σαφές και αδιαπραγμάτευτο. Τηρουμένων των αναλογιών, αυτή η φαιδρότητά, μας διαπερνάει από τον πιο απλό πολίτη μέχρι τον πρωθυπουργό και τους πολιτικούς μας ταγούς. Ο πατριωτισμός μας εξαντλείται σε πανηγυρισμούς της μπάλας και της Γιουροβίζιον για το πόπολο, ή αντίστοιχα στην ακριβοπληρωμένη εθνική υπερηφάνεια των Ολυμπιακών Αγώνων, που μας οδήγησαν οι πολιτικοί μας, μας καταχρέωσαν και είμαστε με το «κεφάλι στον πάγκο του χασάπη».
Και βέβαια δεν αναλογούν ίδιες ευθύνες σε όλους τους Έλληνες, και ως προς την πολιτική ευθύνη και ως προς το μέγεθος του δανείου που φόρτωσε ο καθένας στο κοινό ταμείο. Το ότι όμως, τόσα χρόνια, ζούσαμε με δανεικά και πάνω από τις δυνατότητές μας, όλοι το ξέραμε ή τουλάχιστον το υποψιαζόμασταν. Κανένας δεν έπεσε από τα σύννεφα όταν «αποκαλύφθηκε» το μέγεθος του χρέους.
Λίγη πιο ψύχραιμη σκέψη, και θα αναλογισθούμε πόση ευμάρεια σωρεύτηκε στο μέσο Ελληνικό νοικοκυριό μέσα σε μια γενιά (30 χρόνια πάνω-κάτω). Μπορεί να γκρινιάζουμε μόνιμα, αλλά και το ποσοστό ιδιοκατοίκησης είναι από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη, και πολλά αυτοκίνητα έχουμε και πολύ έξω βγαίνουμε. Όλα αυτά καλά και ανθρώπινα είναι αλλά να ξέρουμε ότι ένα μεγάλο μέρος ήταν με δανεικά και να μην κάνουμε τους κατάπληκτους όταν έρχεται ο λογαριασμός. Κι όλα αυτά χωρίς να μιλήσουμε και για τα άλλα εθνικά μας σπόρ. Για την φοροδιαφυγή μας, για την αποδοτικότητα της δημόσιας διοίκησης και των υπηρεσιών του κράτους, για τις μαϊμούδες συντάξεις, για τις πρόωρες συντάξεις, για τις λαμογιές των επιτήδειων.
Οι πολιτικοί μας, κατά κανόνα, και ψεύτες είναι και ξεδιάντροποι και πολλά πλούτη απόκτησαν από την είσοδό τους στην πολιτική και μετά (χώρια που μερικοί το έχουν και οικογενειακό). Όλα αυτά, εμείς ως κοινωνία, δεν τα ανεχόμαστε, δεν τα επιβραβεύουμε, δεν τα αβαντάρουμε; Και γι’ αυτά οι Γερμανοί και οι Γάλλοι φταίνε; ή ισχύει το «εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω»; Μάλλον το δεύτερο.
Πόσο σοβαροί είναι οι πολιτικοί μας και πόσο μπορούν να εκφράσουν μια Ελλάδα της αξιοπρέπειας; όταν, όπου πάνε στο εξωτερικό συνομιλούν με τους ομολόγους τους στην Αγγλική ή σε άλλη ξένη γλώσσα, λες και πρόκειται να τους προσλάβουν σε δουλειά και δίνουν εξετάσεις στην ξένη γλώσσα; Είδατε ποτέ τον Σαρκοζί, την Μέρκελ, τον Μπράουν, τον Θαπατέρο ή -ακόμα καλύτερα- πιο παλιούς, τον Μιτεράν, τον Βίλυ Μπράντ, τον Κόλ, να μιλάνε στις επίσημες επισκέψεις τους σε άλλες χώρες, άλλη γλώσσα εκτός της δικής τους; Κανένας. Όλοι μιλούν την γλώσσα τους και χρησιμοποιούν μεταφραστή, ακόμα κι’ αν τυχαίνει να μιλούν πολύ καλά την γλώσσα του ομολόγου τους. Έτσι κάνουν οι ηγέτες που σέβονται την χώρα τους, την γλώσσα και την ιστορία της. Άλλο επίσκεψη ιδιωτική κι άλλο επίσκεψη ως αρχηγός κράτους ή ως υπουργός. Θα μου πείτε: εκεί κρίνεται η αξιοπρέπεια και η σοβαρότητα; Σαφώς και εκεί.
Πόσο σοβαροί είναι οι πολιτικοί μας (αλλά και όσοι δημοσιογράφοι έβγαλαν το θέμα στην επικαιρότητα) όταν ψελλίζουν τα περί των Γερμανικών αποζημιώσεων της κατοχής, επειδή ένα περιοδικό στην Γερμανία δημοσίευσε προσβλητικές φωτογραφίες και άρθρα; Αν είσαι σοβαρός, τις αποζημιώσεις τις διεκδικείς ανεξάρτητα από τα συγκυριακά συμβαίνοντα και όχι 55 χρόνια μετά την τέλεση των εγκλημάτων, επειδή «σε νευρίασαν» οι Γερμανοί. Ειδάλλως, δείχνεις και το αλλοπρόσαλλο της πολιτικής σου και την έλλειψη σοβαρότητας. Δηλαδή αν οι Γερμανοί, μας στηρίξουν στα οικονομικά μας προβλήματα, τότε τις κάνουμε γαργάρα τις αποζημιώσεις, όπως τις κάναμε 55 χρόνια τώρα; Τέτοια εθνική υπερηφάνεια και τέτοια σοβαρότητα;
Κι εμείς όμως σαν λαός, πόσο σοβαροί είμαστε όταν τους ίδιους πολιτικούς, που έκαναν όσα έκαναν και μας κατάντησαν όπως μας κατάντησαν, τους εκλέγουμε και τους ξαναεκλέγουμε, κι αυτούς και τα παιδιά τους και τα ανίψια τους και τα εγγόνια τους; Τι έπαθε ο Καραμανλής –ας πούμε- που τον στείλαμε στα πίσω έδρανα της βουλής για να κάνει καζούρα με τους συνεταίρους του; Τι έπαθε ο Τσοχατζόπουλος που έπαψε να είναι στα πράγματα μετά από 30 χρόνια «δόξας και δύναμης και πλούτου»; Θέλετε να μιλήσουμε και για άλλους; Ο κατάλογος θα είναι μεγάλος και το ξέρουμε όλοι. Όχι μόνον δεν έπαθαν τίποτα, αλλά θα τους πληρώνουμε και παχυλές συντάξεις μέχρι που να αποδημήσουν. Τόσο καλά. Κατά τα άλλα, το δάχτυλο της Αφροδίτης μας έβγαλε απ' τα ρούχα μας.

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

Όταν έπρεπε δεν έβρεχε και τώρα χαλαζώνει

Ιερώνυμος Μπός

Ο παροιμιώδης λόγος, είναι λόγος λυτρωτικός γιατί εμπεριέχει απόσταγμα ζωής ολόκληρων γενεών. Σε δυο σειρές, λες και καθαρίζεις για όσα δεν θα μπορούσες να πεις, με αντίστοιχη ευστοχία, σε βιβλία ολόκληρα. Παρόλο όμως που στην χώρα μας έχουμε πλήθος και πλούτο μεγάλο, παροιμιών, εντούτοις, εξακολουθούμε να μην διδασκόμαστε. Θα το έχει η φύση η ανθρώπινη φαίνεται.
Το blog αυτό, επειδή είχε διαγνώσει τις εξελίξεις στον ΣΥΝ από καιρό πριν, είχε προτείνει, ακόμα από τον Δεκέμβριο του 2008, την διεξαγωγή έκτακτου συνεδρίου με ευρεία αντιπροσώπευση (μιλήσαμε τότε για 5.000 αντιπροσώπους) το οποίο θα τοποθετηθεί και θα οπλίσει τον ΣΥΝ με συγκεκριμένες πολιτικές για τα ζητήματα της αριστεράς και της χώρας. Αυτό το είπαμε όταν οι δημοσκοπήσεις έδιναν 15-18% και προβλέποντας την δυσκολία της ηγεσίας του να διαχειριστεί την δυναμική της κοινωνίας που προσέτρεχε και προσδοκούσε από τον ΣΥΝ να παίξει έναν σοβαρό ρόλο στις εξελίξεις και στην διαμόρφωση εναλλακτικής πρότασης συνεργασίας για την διακυβέρνηση της χώρας. Τότε δεν εισακουστήκαμε –δεν ήμασταν άλλωστε και βαρυσήμαντα πρωτοκλασάτα στελέχη για να μετράει η άποψή μας- ούτε από τις ηγεσίες ούτε από τις τάσεις.
Ακολούθησαν όσα ακολούθησαν, με τα ποσοστά να καταβαραθρώνονται και την φαγωμάρα να ακολουθεί, χωρίς καν για πολιτικές διαφωνίες αλλά για καπρίτσια και καρέκλες και συμπεριφορές αλλόκοτες και ξένες προς την ιστορία και την ηθική της αριστεράς.
Μετά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, ξαναπροτείναμε έκτακτο συνέδριο προχωρώντας μάλιστα και σε πρωτοβουλία συλλογής υπογραφών –μέσω των blogs- από τα απλά μέλη του ΣΥΝ σε όλη την Ελλάδα. Το ίδιο αίτημα υπέβαλλαν και καμιά τριανταριά Γραμματείς Νομαρχιακών Επιτροπών, αλλά και πάλι οι ηγεσίες περί άλλων ετύρβαζαν. Τέλος Αυγούστου 2009 ο ίδιος ο Α. Τσίπρας –με την πλάτη στον τοίχο- ζήτησε την σύγκλιση έκτακτου συνεδρίου, μην έχοντας άλλη διέξοδο για την κατάσταση. Η πρότασή του απορρίφθηκε και ξανασυνεχίστηκε η ντροπή των συμπεριφορών. Από την πρωτοβουλία των blogs, μαζεύτηκαν καμιά διακοσαριά υπογραφές μέχρι σήμερα (έντυπες και ηλεκτρονικές), πράγμα που σημαίνει ότι τα μέλη δεν συγκινήθηκαν. Από το κακό στο χειρότερο, μέχρι που προχθές ξανά ο Τσίπρας, εκβιάζοντας στην κυριολεξία, κατάφερε να αποφασίσουν ότι πάνε σε έκτακτο συνέδριο, ενώ οι στελεχάρες εξακολουθούσαν να μην θέλουν.
Αυτά είναι χοντρά – χοντρά τα γεγονότα και τα αναφέρουμε για να θέσουμε τα ακόλουθα ερωτήματα:
1) Γιατί έπρεπε να περάσουν δύο χρόνια, να υποστεί ο ΣΥΝ δύο εκλογικές ήττες, να γίνει περίγελος εχθρών και φίλων για να οδηγηθεί σε ένα συνέδριο;
2) Μπορούν όλοι αυτοί οι Κεντροεπίτροποι (ανεξαρτήτως τάσεων) να ισχυρίζονται ότι εκφράζουν τον κόσμο του ΣΥΝ όταν όλο το διάστημα αποδείχτηκαν ανεπαρκείς και να προβλέψουν τις εξελίξεις και να διαχειριστούν τις καταστάσεις;
3) Είναι ο ΣΥΝ κόμμα των μελών του ή κόμμα των μηχανισμών και των καρεκλάτων;
4) Μπορεί ο ΣΥΝ (με αυτό το υλικό που έχει) να εκφράσει την ανανεωτική αριστερά;
5) Μπορούν αυτοί που αυτοπροσδιορίζονται ως στελέχη της ανανεωτικής αριστεράς εντός του ΣΥΝ να την εκφράσουν;
Τα περισσότερα ερωτήματα είναι μάλλον ρητορικά γιατί τουλάχιστον εμείς έχουμε κάποιες απαντήσεις οι οποίες συνοψίζονται στα εξής ζοφερά για τον ΣΥΝ:

. Αυτοί που διαχειρίζονται το τιμόνι του αποδείχτηκαν ανεπαρκείς, διαδρομιστές και καρεκλοθήρες. Με θολούρα και χωρίς ιδέες. Λίγοι, εν ολίγοις.

. Υπάρχει μεταξύ των στελεχών τέτοιο πολιτικό και ψυχικό χάσμα που δεν το βρίσκεις σε δηλωμένους αντιπάλους.

. Οι πολιτικές που εκπορεύουν είναι κονσέρβες άλλων εποχών, χωρίς αντίκρισμα στο σήμερα. Σε πολλά ζητήματα δε, όχι μόνον αριστερές δεν είναι, αλλά είναι και ανήθικες.

. Ο κόσμος του είναι γερασμένος, κουρασμένος, απογοητευμένος και απηυδησμένος, χωρίς διάθεση συμμετοχής και αγώνα. Ποιος να τον εμπνεύσει; Δεν έχει άλλωστε και χειροπιαστό όραμα.

. Όλα τα προηγούμενα προδιαγράφουν ένα συνέδριο –από τα ίδια- τύπου ΚΚΕ. Άλλωστε εκεί είναι όλοι σπουδαγμένοι.

. Ο χώρος, μ’ αυτά τα πρόσωπα, θα σιγοβράζει στο ζουμί του, το πολύ μέχρι το πλήρωμα της ηλικίας, ή μέχρι την νέα διάσπαση.