Ο χώρος αυτός είναι χώρος διαλόγου και μπορεί να φιλοξενήσει τις απόψεις σας. Στείλτε στο email: synpolitisstagironakanthou@yahoo.gr

Επισκέψεις από 20-11-07

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Γενικό Νοσοκομείο Πολυγύρου & Ταλαιπωρίας

Νοσοκομείο Πολυγύρου, σωτήριον έτος 2009, Τρίτη, 22 Δεκέμβρη, ώρα 10:15 το πρωί. Με το παραπεμπτικό της Ορθοπεδικής Κλινικής περιμένουμε στην σειρά, έχοντας το Νο 31, να βγάλουμε ακτινογραφία στο δεξί πόδι της ασθενούς μας, 80 χρονών, την οποία έχουμε στο αναπηρικό καροτσάκι. Η οθόνη με τα νούμερα έξω από την πόρτα του ακτινολογικού δείχνει το νούμερο 20. Μετά από αρκετή ώρα, η οθόνη εξακολουθεί να δείχνει 20 ενώ το προσωπικό του ακτινολογικού βγαίνει και φωνάζει ονόματα ασθενών οι οποίοι μπαίνουν για ακτίνες. Αφού έχουν μπει 4-5 ασθενείς, ρωτάμε κάποια στιγμή μία κυρία του ακτινολογικού εργαστηρίου: τι γίνεται, πως δουλεύει το σύστημα; Αντί απάντησης, δεχόμαστε επίπληξη γιατί καθόμαστε μπροστά στην πόρτα τους και τότε βέβαια ανταποδίδουμε το ύφος και την παρατήρηση, ότι δεν κάνουν σωστά την δουλειά τους. Σε λίγο η οθόνη πηδάει και πάει στο 25. Κάποια στιγμή παίρνουν το παραπεμπτικό και το χαρτί με το νούμερό μας και περιμένουμε ξανά στον γεμάτο διάδρομο. Μετά από ώρα, η ίδια κυρία με την οποία διαπληκτιστήκαμε, φώναξε το όνομά μας (ενώ το νούμερο στην οθόνη έδειχνε πάλι 25) και ξαπλώσαμε τον ασθενή μας στο μηχάνημα του ακτινολογικού. Όταν μας έδωσαν την ακτινογραφία, διαπιστώσαμε ότι δεν είχαν κάνει την ακτινογραφία στο σπασμένο πόδι αλλά στο άλλο, στο υγειές. Ξανά από την αρχή. Σύνολο μία ώρα. Ούτε προτεραιότητες ούτε σύστημα. Η κλασσική Ελληνική μας κατάσταση: αυτοσχεδιασμός, αυθαιρεσία, έλλειψη ελέγχου.
Γιατί τα γράφουμε όλα αυτά. Γιατί είναι η πολλοστή φορά που έχουμε υποστεί ανάλογες ταλαιπωρίες στο Νοσοκομείο Πολυγύρου. Γιατί έχουμε την βεβαιότητα ότι ταλαιπωρείται πολύς κόσμος από την ανεπάρκεια του προσωπικού, από την κακή τους οργάνωση και από την αγένειά τους. Εάν δε ο ασθενής είναι μεγάλος άνθρωπος χωρίς γνωστό και συνοδούς να τον πηγαινοφέρνουν μπορεί να μείνει ώρες και μέρες στους διαδρόμους της γραφειοκρατίας και της ανοησίας τους.
Επί τέλους, δεν υπάρχει κάποιος της διοίκησης, σ’ αυτό το νοσοκομείο να «ακολουθήσει» έναν ασθενή από την στιγμή που μπαίνει στα εξωτερικά ιατρεία, για να δει τον Γολγοθά που περνάει μέχρι που να τελειώσει την εξέτασή του για να μπορέσει να φύγει; Από πόσα γκισέ πρέπει να περάσει, πόσες σφραγίδες πρέπει να πάρει, σε πόσες ουρές πρέπει να στηθεί, πόσοι ανάγωγοι υπάλληλοι πρέπει να τον μεταχειριστούν σαν πολίτη Β! Κατηγορίας, για να μπορέσει –αν μπορέσει τελικά- να κάνει στοιχειωδώς την εξέταση που θέλει;
Δεν υπάρχει κάποιος που να κάνει ένα πείραμα και να πει: Έρχεται η μάννα μου από το χωριό της με το ΚΤΕΛ και την ακολουθώ νοερά από πίσω για να δω πως θα τα καταφέρει μέσα στους διαδρόμους, στις ταμπέλες και στην ανόητη γραφειοκρατία του Νοσοκομείου το οποίο διοικώ, για να βγάλει τα συμπεράσματά του και να διορθώσει κάπως την κατάσταση; Δεν μιλάμε για θαύματα, καθώς τα μεγάλα προβλήματα του συστήματος είναι γνωστά και θέλουν πολιτικές τομές και ανατροπές. Αυτά είναι τα ζητούμενα μιας άλλης Ελλάδας. Όμως μέχρι που να γίνουν αυτά, μια στοιχειώδης λογική αν διέπει την ροή του ασθενούς (που να είναι σεβαστή και να ακολουθείται από το προσωπικό), θα βελτίωνε κατά πολύ και την ποιότητα των υπηρεσιών και την παραγωγικότητα του προσωπικού και θα μας έκανε κι εμάς να νιώθουμε πολίτες μιας λιγότερο τριτοκοσμικής χώρας.
Προσοχή! Τα γραφόμενά μας, να μην εκληφθούν ως γενικεύσεις, καθώς και καλούς γιατρούς και καλούς νοσηλευτές συναντήσαμε, με ευγένεια και ανθρωπιά. Είναι έντονα και συχνά όμως και αυτά που καταγγέλλουμε.

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

Άϊ σιχτίρ ρε σύντροφοι

Αναγνωρίζω ότι δεν είναι πολιτική τοποθέτηση, ούτε καν κριτική, το άϊ σιχτίρ, αλλά, στο θεό σας, τι άλλο μας έμεινε να πούμε με όλες αυτές τις γελοιότητες που βλέπουμε να γίνονται εδώ και πολύν καιρό στον ΣΥΝ. Μέχρι που πρέπει να φτάσει ο εξευτελισμός τους (και ο δικός μας); που άραγε βρίσκεται ο πάτος;
Δεν σέβονται τον κόσμο που τους τίμησε τόσα χρόνια (δεκαετίες ολόκληρες) και –αφού δεν τα καταφέρνουν- να αποσυρθούν σεμνά στο σπίτι τους; Ας μην ανησυχούν, η κοινωνία –και η αριστερά- θα επιβιώσουν χωρίς την αυθεντία τους. Τι ανικανότητα και τι έπαρση και τι αυταρέσκεια και τι κόμπλεξ έχουν συσσωρευμένα μέσα τους για να εξακολουθούν –μετά από τόσα που έγιναν- να γεννούν τόση ανοησία και μικρότητα, ταλαιπωρώντας τις ψυχούλες μας στην συσσίφεια αυτή πορεία;
Ποιος άραγε είναι ο λόγος που επιμένουν να ρευστοποιήσουν τον ΣΥΝ μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ; Δεν καταλαβαίνουν ότι το σκοινί –που είναι ήδη πολύ φθαρμένο- δεν θ’ αντέξει; Διαλύοντας τον ΣΥΝ, σε ποιόν προσφέρουν υπηρεσίες; Ποιος μπορεί να επιχειρηματολογήσει σοβαρά ότι δεν "δουλεύουν" για το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ αποδομώντας την ανανεωτική αριστερά; Μήπως νομίζουν ότι τους δίνουν άλλοθι και ότι μας πείθουν οι στείρες και ανέξοδες αντιπασοκικές κορώνες που το μόνο που καταφέρνουν είναι η απομόνωσή τους; Το ίδιο δεν κάνει και η Παπαρήγα με την Κανέλη;
Μήπως όμως μπορούν να απαντήσουν και στο ερώτημα:
Γιατί όλοι αυτοί που θέλουν να βρούν ένα κόμμα να διοχετεύονται δεν εντάσσονται στον ΣΥΝ; Ποιος τους το αρνήθηκε; Κι αν αυτό δεν τους αρέσει, γιατί θεωρούν ότι ο ΣΥΝ είναι πολύ light για την επαναστατικότητά τους, γιατί δεν προσπαθούν να κάνουν ένα κόμμα μεταξύ τους –όλες οι συνιστώσες- για να δουν και πόσο εύκολο είναι να συνυπάρξουν με την πανσπερμία αυτή προελεύσεων και των απόψεων; Ας κάνουν ένα κόμμα και ας συνεργαστούν με τον ΣΥΝ σε νέα βάση.
Μάλλον όμως είναι αργά και για τις ερωτήσεις και για τις απαντήσεις: "Les jeux sont faits, rien ne va plus".
Κοιμηθείτε εν ειρήνη σύντροφοι, δεν θα ταράξουμε τον ύπνο με τα επαναστατικά όνειρά σας. Ο κόσμος άλλωστε άρχισε να φεύγει, δεν μας αντέχει άλλο. Μην ανησυχείτε, θα σας απαλλάξουμε κι εμείς από την ενοχλητική παρουσία μας που σας έκανε να απολογείστε στους αντισυστημικούς –τι όρος κι αυτός;- συμμάχους σας, για τις δεξιές μας θέσεις.
Βρείτε άλλους. Άλλωστε για πολλά χρόνια, σας κουβαλήσαμε στις πλάτες μας και σας κάναμε αρχηγούς, βουλευτές, ευρωβουλευτές, επαγγελματικά στελέχη, δημάρχους, συμβούλους. Αρκετά εκμεταλλευτήκατε και την καλή μας πίστη και την καλή μας πρόθεση. Αρκετά υποτιμήσατε και την νοημοσύνη μας, δεν αντέχει άλλη υποτίμηση.
Πόσο αριστεροί και πόσο δημοκράτες είστε, όταν –μετά από όσα έγιναν- δεν νιώσατε την ανάγκη να προχωρήσετε σε ένα δημοκρατικό συνέδριο για να ακούσετε τον κόσμο που πληγώσατε; Αντ’ αυτού, προτιμάτε τις ανταλλαγές και τις συναλλαγές, τις συναγωγές και τις παρασυναγωγές, τις θεσούλες και το μαγαζάκι σας, γνήσιοι συνεχιστές των πιο «ένδοξων» περιόδων του κομμουνιστικού κινήματος.
Τραβήξτε μόνοι, τον "επαναστατικό" σας δρόμο, δεν θα σας ακολουθήσουμε.