Ο χώρος αυτός είναι χώρος διαλόγου και μπορεί να φιλοξενήσει τις απόψεις σας. Στείλτε στο email: synpolitisstagironakanthou@yahoo.gr

Επισκέψεις από 20-11-07

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

H "Κυβερνώσα Αριστερά"


Διαβάσαμε το βιβλίο του Κώστα Σκανδαλίδη «Κυβερνώσα Αριστερά». Ο Κ. Σκανδαλίδης είναι από τους λίγους συμπαθείς -πρώην υπουργούς- του ΠΑΣΟΚ, κι αυτό γιατί είναι ευγενής και καλλιεργημένος, εκφέρει έναν σοβαρό πολιτικό λόγο, λόγο ειλικρινή, χωρίς ακρότητες και με την μεγαλύτερη δόση αυτοκριτικής που συναντήσαμε από στέλεχος τέτοιου μεγέθους. Οι περισσότεροι πολιτικοί, από τον τρόπο που μιλούν, φαίνεται τι πιστεύουν, πόσο ειλικρινείς είναι και πόσο υποτιμούν το ακροατήριό τους. Δυστυχώς τέτοιας ποιότητας είναι και το είδος ευδοκιμεί σε όλους τους πολιτικούς χώρους, με τις απαραίτητες διαβαθμίσεις. Άλλα τους ρωτάς, άλλα απαντούν. Ελάχιστες εξαιρέσεις έχουμε κι ο Κ. Σκανδαλίδης είναι μία απ’ αυτές. Τέλος πάντων, πράγματα γνωστά και χιλιοειπωμένα. Το θέμα μας είναι το βιβλίο του.
Κατ’ αρχήν πρέπει να πούμε ότι είναι μία πολύ αξιόλογη πολιτική πρόταση, οραματικού χαρακτήρα, για το αύριο της πατρίδας μας. Άλλωστε χωρίς όραμα καμιά κοινωνία δεν μπορεί να πάει μπροστά και το όραμα του Σκανδαλίδη είναι καλό. Έχει μέσα του το αρχέγονο σπέρμα της κοινωνικής αριστεράς και την εμπειρία ενός κυβερνητισμού που βάλτωσε στα πρόσωπα των αξιωματούχων και στο κόμμα. Κι ο Σκανδαλίδης το λέει αυτό και φαίνεται ότι το λέει με ειλικρίνεια. Δεν το λέει πολύ δυνατά.
Η κριτικές μας παρατηρήσεις εστιάζονται σε δύο θέματα:
Θα περιμέναμε μία αναλυτικότερη αποτίμηση των αρνητικών της κυβερνητικής θητείας του ΠΑΣΟΚ. Το πώς φτάσαμε ως εδώ, δεν είναι θέμα με το οποίο μπορείς να ξεμπλέξεις έτσι εύκολα, σε λίγες γραμμές. Χωρίς να θέλουμε να αμφισβητήσουμε τις επιτυχίες και την συνεισφορά του στην μεταπολιτευτική πορεία της χώρας στα θέματα της ανακατανομής του εισοδήματος, της κοινωνικής πρόνοιας, του διαχωρισμού των Ελλήνων (καλό είναι να μην τα προσπερνάμε έτσι εύκολα γιατί υπήρξαν εποχές που δεν ήταν εύκολες), θα θέλαμε να σημειώσουμε ότι το ΠΑΣΟΚ έκανε πολύ λιγότερα απ’ αυτά που μπορούσαν να γίνουν, απ’ αυτά που η Ελληνική κοινωνία ήταν ώριμη να πετύχει. Και δεν είναι μόνον αυτό, το ΠΑΣΟΚ καλλιέργησε και προώθησε πολιτικές και νοοτροπίες που κληρονόμησε από την δεξιά, για να τις ξανακληρονομήσει η δεξιά απ’ αυτό ξανά, και να κρατάει έτσι καλά ο «φαύλος κύκλος» τη λαμογιάς, της ατιμωρησίας, της πολιτικής υποκρισίας, του λαϊκισμού, της ισοπέδωσης και άλλων πολλών. Δεν είναι συνετό να διατείνεσαι ότι η σημερινή ηθική κατάπτωση της χώρας οφείλεται κυρίως στην πεντάχρονη διακυβέρνηση της ΝΔ. Ο κόσμος είχε εκπορνευτεί για πολλά χρόνια από τα πριν. Ο Κ. Σκανδαλίδης δεν βάζει πολύ βαθειά το μαχαίρι στο κόκαλο, πώς να μιλήσεις αφού όλοι οι πρωταγωνιστές εξακολουθούν να έχουν τα πόστα τους; Όπως επίσης αφήνει στο απυρόβλητο και τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ για τον οποίο -όπως και όλοι οι πασόκοι- μιλάει, όπου μιλάει, με δέος για τον σοφό αρχηγό του. Γνωστό φαινόμενο των αρχηγικών κομμάτων (και επί τη ευκαιρία κ. Σκανδαλίδη, το ΠΑΣΟΚ κληρονομείται. Θα δούμε για τα άλλα.)
Η άλλη παρατήρηση -και απορία μαζί- είναι το πώς θα περάσουμε στην «νέα μεταπολίτευση» με τέτοια υλικά -στα κόμματα φορείς- αλλά και στην κοινωνία, έτσι όπως είναι ξεχειλωμένη. Η ανάλυση που κάνει μάλλον προς το ευχολόγιο προσεγγίζει παρά στην πραγματικότητα που είναι πολύ ζοφερή. Παρ’ ότι συμφωνούμε με την βασική πρότασή του για την συγκρότηση της «κυβερνώσας αριστεράς» την οποία και θεωρούμε μονόδρομο, δυσκολευόμαστε να αισιοδοξούμε για το 2020. Οι δυσκολίες και οι αμαρτίες είναι μεγάλες που το χρονικό διάστημα είναι λίγο. Η κουλτούρα της συνεργασίας θέλει χρόνο και συνέπεια για να κατακτηθεί (βλέπεις οι αμαρτίες του παρελθόντος εμποδίζουν ακόμα και τους καλόπιστους). Πρέπει να αλλάξουν συνειδήσεις πολιτών και αυτό είναι δύσκολο και χρονοβόρο. Η προσπάθεια για την ανόρθωση της κοινωνίας πρέπει να αρχίσει από την παιδεία, από το δημοτικό και το νηπιαγωγείο, κι αυτή τη φορά χωρίς λάθη, ιδιοτέλειες, μεθοδεύσεις και εθελοτυφλίες. Να ξαναποκτήσουν οι λέξεις την πρώτη τους σημασία που χάθηκε.
Συμφωνούμε όμως στο ότι η προσπάθεια πρέπει να γίνει, «παρ’ όλα αυτά», και το βιβλίο του Κώστα Σκανδαλίδη κάνει μία σοβαρή προσπάθεια να ανοίξει την συζήτηση και τον διάλογο στην κοινωνία και στην πολιτική.

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

Έκτακτο Συνέδριο

Paul Cezanne: La montagne St. Victoire
Στον κόσμο της επιστήμης και της τεχνολογίας υπάρχουν κάποια συστήματα που λέγονται «προληπτικά» (anticipatory) με την έννοια του προλαμβάνω και όχι βέβαια της μεταφυσικής πρόληψης. Το κύριο χαρακτηριστικό αυτών των συστημάτων είναι η ικανότητά τους να προβλέπουν –σε ένα βάθος χρόνου- την εξέλιξη του εαυτού τους και του περιβάλλοντός τους και με βάση αυτή την πρόβλεψη να προετοιμάζονται και να δρουν αναλόγως, ώστε να είναι σε αρμονία με τις εξελίξεις. Κι επειδή η τεχνολογία πολλές φορές αντιγράφει την φύση και τον άνθρωπο, τα συστήματα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία προσπάθεια αντιγραφής της ικανότητας αυτής (δηλαδή της πρόβλεψης και της ανάλογης προετοιμασίας) που χαρακτηρίζει τους ζωντανούς οργανισμούς και κυρίως βέβαια τον άνθρωπο. Άλλωστε πρώτος εντόπισε αυτή την ιδιότητα ο Αριστοτέλης μιλώντας για «ζωντανούς οργανισμούς που μαθαίνουν από τις εμπειρίες τους».
Αυτά ως εισαγωγή, για να έρθουμε στο προκείμενο που δεν είναι παρά η μελλοντική πορεία του ΣΥΝ στο σύντομο μέλλον, δηλαδή μέχρι τις εκλογές και λίγο μετά, και η προετοιμασία του γι’ αυτό.
Είναι φανερό ότι –από την ίδρυσή του- το blog αυτό ήταν και είναι υπέρ της διαμόρφωσης των όρων της προγραμματικής συνεργασίας του ΣΥΝ με το ΠΑΣΟΚ και όσων άλλων βέβαια το θελήσουν και συμφωνήσουν.
Αυτό μέχρι σήμερα δεν έγινε και όχι μόνον δεν έγινε, αλλά δεν καταβλήθηκε και καμία απολύτως προσπάθεια, εκ μέρους της ηγεσίας του ΣΥΝ, για να διαμορφωθούν οι συνθήκες και ο διάλογος που θα το επέτρεπαν. Απ’ εναντίας έγινε οτιδήποτε άλλο για την αποτροπή αυτής της εξέλιξης. Κι όλα αυτά με αδρά αποτυπωμένη –μέσω των δημοσκοπήσεων- την άποψη των ψηφοφόρων του ΣΥΝ αλλά και του ΠΑΣΟΚ που προσβλέπουν και επιθυμούν μια τέτοια εξέλιξη.
Η άποψή μας είναι ότι εάν ο ΣΥΝ χειριζόταν με διαφορετικό τρόπο την όλη ιστορία –εδώ και ένα χρόνο- μπορούσε να αποκομίσει σοβαρά πολιτικά και εκλογικά κέρδη. Τώρα είναι αργά. Η κυβέρνηση παραπαίει, το ΠΑΣΟΚ επανακάμπτει, ο κόσμος του επανασυσπειρώνεται και προσβλέπει σ’ αυτό, ο δε ΣΥΝ επιστρέφει σιγά – σιγά στα γνώριμα και αγαπημένα του –όπως φαίνεται- ποσοστά.
Η ανεπάρκεια του ΣΥΝ όμως δεν βρίσκεται μόνον στο θέμα των συνεργασιών, όπου επιμένει να συνεργαστεί με το ΚΚΕ για την -ανεκδοτολογικών διαστάσεων- «αριστερή διακυβέρνηση», βρίσκεται και στην διαμόρφωση συγκεκριμένων θέσεων και προτάσεων για μεγάλα και τρέχοντα θέματα της κοινωνίας και της πολιτικής. Πώς να μην επαινέσει κανείς –ας πούμε- τις προτάσεις που έκανε ο ΣΥΝ στο πόρισμά του, της Εξεταστικής Επιτροπής, για τις θεσμικές αλλαγές που προτείνει; Και πώς να μην μειδιάσει για την πρόταση να ψηφίζουν οι νέοι από τα 16 τους χρόνια. Γιατί όχι άραγε από τα 12, μόλις τελειώνουν το Δημοτικό Σχολείο;
Αντιλαμβάνεσθε ότι υπάρχει μια σοβαρή έλλειψη θέσεων και επιπροσθέτως υπάρχει και μια θολούρα σε πολλά ζητήματα τα οποία θέλουν συζήτηση και επαναπροσδιορισμό.
Δηλαδή υπάρχουν όλοι εκείνοι οι σοβαροί λόγοι που πρέπει να μας οδηγήσουν στην πραγματοποίηση ενός Έκτακτου Συνεδρίου το οποίο πρέπει να αποφασίσει για τις συνεργασίες και την προγραμματική μας πρόταση.
Φαντάζεσθε τι θα γίνει εάν πάμε σε εκλογές με το ΠΑΣΟΚ πρώτο κόμμα, χωρίς αυτοδυναμία, σενάριο που διαγράφεται πιθανό, ίσως το πιο πιθανό; Ή θα συρθούμε σε συνεργασία -με τους δικούς του όρους παρακαλώ τότε, αφού δεν φροντίσαμε να διαμορφώσουμε τους δικούς μας πιο πριν-, ή θα οδηγηθούμε σε σοβαρή εκλογική συρρίκνωση στις εκλογές που θα επακολουθήσουν. Και τότε βέβαια θα ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου για τον ΣΥΝ. Όλοι θα ζητάν τον λογαριασμό. Δεν είναι καθόλου παρακινδυνευμένη η πρόβλεψη για επιστροφή στην γνωστή μας «υπαρξιακή αγωνία».
Αυτά όλα είναι ενδεχόμενα που φαίνονται δια γυμνού οφθαλμού και δεν χρειάζονται ιδιαίτερες ικανότητες πολιτικού λαγωνικού για να τα αντιληφθεί κάποιος. Έστω και την ύστατη ώρα, η ηγεσία ας φροντίσει να οργανώσει ένα Έκτακτο Συνέδριο, με την μεγαλύτερη δυνατή αντιπροσώπευση. Γιατί να μην γίνει, ας πούμε, ένα συνέδριο με 5000 αντιπροσώπους με θέματα: συνεργασίες - κυβερνητικό πρόγραμμα, μέσα στην άνοιξη, ώστε να οπλιστούμε εν όψει των εξελίξεων που έρχονται;

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

"Στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος"

Ο πλασιές μεταξύ Marx και Καβάφη (μεγάλη του τιμή και λοιδορία)

Ένας από τους νόμους της μαρξιστικής θεωρίας λέει ότι η ποσοτική συσσώρευση φέρνει το ποιοτικό άλμα. Δηλαδή μαζεύεται - μαζεύεται το πράμα και ξαφνικά, ενώ συνήθως τίποτε δεν το μαρτυράει, έχουμε αλλαγή κατάστασης, ανατροπή. Κάπως έτσι έγινε και με την αποκαθήλωση της ΝΔ, της πολιτικής της και των ανθρώπων της.
Έπαιζαν πέντε χρόνια χωρίς αντίπαλο και συσσώρευαν σκάνδαλα, αντιλαϊκές πολιτικές, έπαρση, υποκρισία, χυδαιότητα και καρακατσουλιό. Κουμπάροι, Ζαχόπουλοι, ομόλογα, Πακιστανοί, υποκλοπές, Κουκοδήμοι, Δαιλάκηδες, Ψωμιάδηδες και άλλα πολλά-πολλά λουλούδια. Κι ενώ όλα έδειχναν ότι τίποτα δεν μπορούσε να αλλάξει κι ο κόσμος, μην έχοντας εναλλακτική διέξοδο, δεχόταν μοιρολατρικά την κατάσταση, μέσα σε ένα μήνα, ήρθε το Βατοπέδι και έφερε τα πάνω – κάτω.

Έτσι άρχισε η ελεύθερη πτώση. Περάσαμε αλλού και δεν μαζεύεται πια τίποτα. Δεν πάει να τρέχει ο Καραμανλής (το κεφάλαιο της παράταξης, πανάθεμά μας για λαό) στα χωριά και στις πόλεις, δεν πάει να κάνουν την «αυτοκριτική» τους και να «αυτομαστιγώνονται», τελείωσε, ο κύβος ερρίφθη. Γιατί και ειλικρινείς δεν είναι και κανείς δεν τους πιστεύει πλέον. Ο κόσμος πήρε την κρυάδα και διψάει για εκδίκηση, έστω και με το ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη.
Η εικόνα που παρουσιάζουν παραπέμπει μοναδικά στους Τρώες του Καβάφη και τους το αφιερώνουμε.


Τρώες
Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων
είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε κομμάτι
παίρνουμ’ επάνω μας κι αρχίζουμε
νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.
Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Aχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει.
Είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κ’ έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε.
Aλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει
κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.
Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ’ αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κλαίνε.

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008

Πολίτης Γ! κατηγορίας. Αριστερός Γ! κατηγορίας

Ο Δημήτρης Ραυτόπουλος είναι ένας από τους αιρετικούς διανοούμενους της αριστεράς, δηλαδή δύο φορές αιρετικός. Είναι συγγραφέας ενός πολύ σπουδαίου πονήματος για τον άλλο αιρετικό συγγραφέα της αριστεράς, τον Άρη Αλεξάνδρου: «Άρης Αλεξάνδρου, ο εξόριστος». Τελευταία κυκλοφόρησε το έργο του: «Αναθεώρηση Τέχνης. Η «Επιθεώρηση Τέχνης» και οι άνθρωποί της» που αναφέρεται στην εποχή του περιοδικού «Επιθεώρηση Τέχνης», του οποίου υπήρξε συνιδρυτής. Στις 15 Οκτωβρίου του 2008 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του ΑΠΘ. Δικαίωση; Μπορεί. Έστω και τώρα έστω και τόσο αργά. Εμείς αντιγράφουμε μερικά αποσπάσματα από την συνέντευξη που έδωσε στον Ηλία Κανέλλη (Ταχυδρόμος 15-11-2008).

Η. Κανέλλης: Θυμάμαι ορισμένες επιφυλλίδες σας στην «Αυγή» των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης, επιθετικά τεκμηριωμένες εναντίον των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού. Που βρίσκεται σήμερα εκείνη η Αριστερά που διεκδίκησε σοσιαλισμό με ελευθερία;
Δ. Ραυτόπουλος: Το αίτημα της ελευθερίας στην Αριστερά δυσκολεύεται πάντα, κάτι το πνίγει, έστω και αν δεν είναι πια ο ζντανοφικός κρετινισμός. Οι επιφυλλίδες μου στην «Αυγή» της δεκαετίας του 1970 ενδιέφεραν τους ανήσυχους αριστερούς διανοούμενους, ακόμα και πολιτικούς, αλλά προκαλούσαν συσπάσεις πίστεως σε κατηχούμενους, δόκιμες μοναχές και βράχους ορθοδοξίας, κάτι σαν τις υστερικές κρίσεις δαιμονισμού σε μοναστήρια παλαιοημερολογιτισσών……..
Ισότητα και ελευθερία έχουν μείνει αιώνιοι αντίπαλοι. Σοσιαλισμός με ελευθερία δεν υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα ως καθεστώς ή, έστω, ως πείραμα. Πρέπει να υποθέσουμε ότι η ανισότητα είναι η πιο φυσική ανθρώπινη κατάσταση. Όλες οι ουτοπίες, από τον Πλάτωνα και τον Τόμας Μούρ (νονό της ουτοπίας) ως τις μέρες μας, βασίζονται στην κατάπνιξη του υποκειμένου, στην εντομοποίηση του ανθρώπου. Ο οποίος αρνείται να γίνει μυρμήγκι……..
Η. Κανέλλης: Υιοθετήσατε ποτέ επιλογές ζωής που, επί της ουσίας, σας δυσκόλεψαν στη συνέχεια;
Δ. Ραυτόπουλος: Μόνο τέτοιες επιλογές ζωής έκανα. Αντίσταση, πολίτης Γ! κατηγορίας. Αριστερός επίσης Γ! κατηγορίας. Σκεφτείτε ότι η «Αυγή» δεν δημοσίευσε ούτε αγγελία για το πρώτο ου βιβλίο, αν και ήμουν συντάκτης –και κριτικός- της εφημερίδας. Να συνεχίσω; Και τώρα, η επιλογή που κάνω, να μιλάω έτσι, τέτοια είναι….
Η. Κανέλλης: Πως αυτοπροσδιορίζεστε πολιτικά και ιδεολογικά;
Δ. Ραυτόπουλος: Είμαι αριστερός, όπως βεβαίως το εννοώ εγώ. Ανθρωπισμός, ελευθερία με δικαιοσύνη, καλύτερη σχέση ηθικής – δικαίου – εξουσίας, αγώνας με μέσα συνεπή και ηθικώς ανάλογα στο σκοπό. Δεν είμαι με μια Αριστερά που επιχαίρει ηλιθίως για την παγκόσμια οικονομική κρίση, που αντιπροτείνει τον κρατισμό (μια οικονομία στο μοντέλο της Ολυμπιακής, του ΟΣΕ ή της ΕΣΣΔ, της Αλβανίας, της Β. Κορέας, της Κίνας…). Δεν είμαι με μια Αριστερά πρόμαχο κεκτημένων των προνομιούχων και κληρονομική διαιώνισή τους σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Δεν είμαι με μια Αριστερά που έχει, δήθεν, λύσεις για όλα, ενώ όπου κυριάρχησε έφερε δυστυχία, βία, απανθρωπιά. Δεν είμαι με μια Αριστερά μειονεκτική, ρεβανσιστική, μισαλλόδοξη, κατέχουσα το Παλλάδιον του αλάθητου και του υπέρτατου κριτή των πάντων……

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008

Η αποκατάσταση του Στάλιν

Οι ορθοδοξίες μας οδηγούν
Διαβάζουμε ότι στο ΚΚΕ, εν όψει του Συνεδρίου τους που γίνεται τον Φεβρουάριο, προτείνουν την επαναθεώρηση της θέσης του Στάλιν στο εικονοστάσιο. Ο σοσιαλισμός, λένε, σταμάτησε με τον θάνατό του.
Όλοι το ξέραμε. Αυτοί που θήτευσαν στις γραμμές του, δεν είχαν ποτέ καμία αμφιβολία ότι ήταν η κρυφή κομματική υπερηφάνεια. Ακόμα κι όταν οι συγκυρίες δεν το επέτρεπαν να λέγεται φωναχτά, ο Στάλιν είχε εικόνισμα αγίου, του πρώτου τη τάξει. Σήμερα, που δεν θέλουν συνεργασίες οι άνθρωποι και δεν έχουν ανάγκη να κρύβονται για να ξεγελάσουν συμμάχους, το λένε φωναχτά.
Το ΚΚΕ δεν έκανε ποτέ αποσταλινοποίηση, γιατί ποτέ δεν πίστεψαν σε κάτι άλλο οι άνθρωποι. Ο Στάλιν ήταν και είναι ο πατερούλης τους. Καθαρός, αταλάντευτος, πούρος κομμουνιστής όπως τον περιέγραφαν με ποδοσφαιρικό φανατισμό. Ποτέ δεν αναρωτήθηκαν για τις δολοφονίες του, για τις ανθρώπινες ζωές που χαλάστηκαν ενώ πίστεψαν στον σοσιαλισμό και στην επανάσταση. Κι αν σκότωνε, αντιπάλους σκότωνε κι αναθεωρητές.
Άλλωστε η ορθοδοξία –ανεξαρτήτως θέματος και εποχής- έχει τα ίδια πάντα χαρακτηριστικά της αγιοποίησης των δικών μας και της διαβολοποίησης των διαφορετικών απόψεων. Μεταφυσική κι «Άγιος ο Θεός». Χοντροκομμένη και καθυστερημένη θεώρηση που χαϊδεύει τα πρωτόγονα και ζωώδη ένστικτα των «αριστερών» του άσπρου – μαύρου, που διευκολύνουν το μυαλουδάκι τους καταφεύγοντας στο δόγμα «πιστεύω εις έναν Θεό, Πατέρα, Παντοκράτορα», «το κόμμα ξέρει, ο αρχηγός ξέρει, εμείς πιστεύουμε και εκτελούμε».
Μ’ αυτούς θέλει ο ΣΥΝ –κατά τα λεγόμενα της ηγεσίας του- να φτιάξει την «Μεγάλη Αριστερά». Το λέει και το ξαναλέει χωρίς να ντρέπεται. Σ’ αυτούς προσπαθεί να δώσει εξετάσεις για να του δώσουν πιστοποιητικό αριστεροφροσύνης;
Τι είδους όμως κοινή αντίληψη μπορεί να έχει ο ΣΥΝ μ’ αυτούς, για την δημοκρατία, την ελευθερία της έκφρασης και της επιλογής, τον σεβασμό και την προστασία της διαφορετικής άποψης;
Τρόμος με πιάνει μην τυχόν και το ΚΚΕ ενδώσει στην πολιορκία μας. Ευτυχώς όμως συνεχίζει να μας φτύνει. Ευτυχώς, αυτό το κατασκεύασμα –της μεγάλης αριστεράς- δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί στην ζωή, κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν, ο Αλέξης, ο Αλέκος και οι άλλοι θιασώτες αυτής της άποψης, τόσο το καλύτερο. Μ’ αυτές τις αντιλήψεις και με τέτοιους συμμάχους, ούτε μεγάλη, ούτε αριστερά μπορεί να υπάρξει. Αν θέλουμε να μην βιάζουμε –στοιχειωδώς- τις λέξεις, την ιστορία και τις μνήμες των ανθρώπων. Ότι σχέση μπορεί να έχει ο Εφραίμ με τον Χριστό, άλλη τόση σχέση έχει και το ΚΚΕ με την Αριστερά.

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008

Μην υποτιμάτε τον κοινό νού. Θα το πληρώσετε.


Όλες οι δημοσκοπήσεις, μέχρι σήμερα, αποτυπώνουν με ευκρίνεια το αυτονόητο, δηλαδή ότι ο κόσμος θέλει την συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ. Απ' αυτές τις σελίδες δε πολλές φορές έχουμε επιχειρηματολογήσει υπέρ της. Περίπου 7 στους 10 ψηφοφόρους των δύο χώρων αυτό επιθυμεί. Κι αυτό βέβαια έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία και αξία, όταν είναι εγνωσμένη η παλινωδία και η άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η παλαιότερη συμπεριφορά του ΠΑΣΟΚ.
Όποιος ακούσει το λαικό αίσθημα και την κοινή λογική, όποιος μιλήσει στον κόσμο με ειλικρίνεια, μόνο να κερδίσει έχει. Τα υπόλοιπα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις και στρουθοκαμηλισμοί. Ο κόσμος βλέπει το κώλο της στρουθοκαμήλου στην πολιτική μας έρημο.

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008

Κουράγιο Μάρα, τέρμα η λάντζα και η σφουγγαρίστα


Τα διλλήματα (εκ) των δυό συγκοινωνούντων δοχείων

Rene Magritte, Οι Σειρήνες

Το ότι η αριστερά και το ΠΑΣΟΚ απευθύνονται ιστορικά στο ίδιο περίπου ακροατήριο, αυτό ισχύει πέραν κάθε αμφισβήτησης. Οι χώροι είναι συγγενείς και κοινωνικά και πολιτικά και ιστορικά.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν επίσης ότι οι ψηφοφόροι του Συνασπισμού και του ΠΑΣΟΚ σε ένα μεγάλο μέρος τους λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία, περισσότερο από ότι συγκοινωνούν άλλοι πολιτικοί χώροι μεταξύ τους. Οι λόγοι είναι προφανείς και δεν είναι του παρόντος να αναλυθούν. Το φαινόμενο –των συγκοινωνούντων δοχείων- αυξάνει την κινητικότητά του όταν ο κόσμος αγανακτεί με τον έναν από τους δύο χώρους, καθώς επίσης κι όταν αγανακτεί από την δεξιά και θέλει να την εκδιώξει από την κυβέρνηση. Αυτά, ως κοινές λογικές διαπιστώσεις που δεν σηκώνουν αμφισβήτηση.
Εάν κάνουμε την παραδοχή –πάλι με βάση τα όσα δείχνουν οι δημοσκοπήσεις εδώ και πολύ καιρό- ότι οι αυτοδυναμίες έχουν τελειώσει, το παρόν εκλογικό σύστημα απαιτεί, για να φύγει η ΝΔ από την κυβέρνηση, να έρθει το ΠΑΣΟΚ πρώτο στις επερχόμενες εκλογές, ώστε να υπάρξει σενάριο συνεργασίας του ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ για την δημιουργία κεντροαριστερής κυβέρνησης. Το δίλλημα του κόσμου είναι πόσο πολύ πρέπει να ενισχύσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε βάρος του ΠΑΣΟΚ ώστε αυτό και πρώτο να είναι και αδύναμο επαρκώς, για να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ηγεμονισμούς, για να στραφεί το σκάφος αριστερότερα.
Τα σημερινά δεδομένα λένε ότι δεν επίκειται μεγάλη ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, πράγμα που δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις. Δηλαδή ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν φαίνεται να πέφτουν κάτω από 30% το καθένα. Λέμε τώρα. Η ΝΔ που ιστορικά δεν υποχώρησε κάτω από το 36% (1981), ποσοστό που είναι και ο σκληρός πυρήνας της δεξιάς στην Ελλάδα, φαίνεται ότι εκεί οδηγείται στην παρούσα πολιτική συγκυρία με την αγανάκτηση του κόσμου από την ακρίβεια, την φτώχεια, την κλεψιά και τα σκάνδαλα.
Το ΠΑΣΟΚ λοιπόν θα πρέπει να ξεπεράσει το 36%, αλλά όχι πολύ. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνουν την πιο έξυπνη δυνατή πολιτική. Γιατί αν την έκαναν, θα μεγάλωνε το ποσοστό τους, αλλά θα έφερνε και το ΠΑΣΟΚ 2ο κόμμα, δυσκολεύοντας έτσι την απομάκρυνση της ΝΔ από την κυβέρνηση. Γιατί βεβαίως, αν η ΝΔ είναι 1ο κόμμα, θα συνεργαστεί με το ΛΑΟΣ, παρά τα περί του αντιθέτου διατυμπανιζόμενα. Γιατί –πώς να το κάνουμε;- και έρωτας υπάρχει και κοινή καταγωγή και κοινό θρήσκευμα. Και αν αυτό συμβεί, τότε: ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ βράσε όρυζα.
Στους παραπάνω συλλογισμούς, ας μην μείνουμε τόσο αυστηρά στα νούμερα των ποσοστών, γιατί βεβαίως η κάλπη θα τα κρίνει όλα. Ας μείνουμε όμως στην λογική που καταθέτουμε, η οποία έχει βάση.
Μακάρι ο κόσμος να ωριμάσει σε τέτοιο σημείο, που να δώσει ένα τέτοιο χτύπημα στα δύο μεγάλα κόμματα και στον δικομματισμό, ώστε να μην ξανασηκωθούν και να περάσουμε εκ των πραγμάτων στην απλή αναλογική και στις κυβερνήσεις συνεργασίας. Δεν το βλέπουμε πολύ πιθανό. Από έναν λαό που γεμίζει το στάδιο με 75.000 για να ακούσει την Μαντόνα ακριβοπληρώνοντάς την, ας μην περιμένουμε τόσο ώριμη σκέψη και τόσο ηρωικά πράματα.

Υστερόγραφο
Οι εξελίξεις είναι τόσο ραγδαίες που δεν προλαβαίνεις να γράψεις κάτι και έρχεται άλλη μέρα να το μπαγιατέψει. Ο λόγος για τις εξαναγκασμένες παραιτήσεις των εισαγγελέων και την παραπομπή –τελικά και επιτέλους- στην βουλή, του σκανδάλου του Βατοπεδίου. Δεν μπόρεσαν να το σκεπάσουν άλλο, μπας και την σκαπουλάρουν.
Ο πλασιές αναγκάστηκε να το πάει στη βουλή. Κι εκεί όμως η στάση της αντιπολίτευσης δεν είναι ενιαία μπας και μπορέσει να αποκαλυφθεί κάτι και κυρίως να μην παραγραφεί. Κομματικές στρατηγικές. Άλλος θέλει «εξεταστική επιτροπή» κι άλλος «προανακριτική επιτροπή». Άραγε, αν δεν μπορούν να γίνουν και τα δύο ώστε να πάει όλη η αντιπολίτευση μαζί, είναι τόσο δύσκολο να συμφωνήσουν στην επιλογή που διασφαλίζει τα περισσότερα;

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008

Έτσι, σαν αστυνομικό μυθιστόρημα


Όπως ξετυλίγεται το μέγα σκάνδαλο του Βατοπεδίου και αναδύεται η ύπαρξη σχεδίου με βάση το οποίο εξελίσσονταν βήμα το βήμα, διαφαίνονται όλο και περισσότερο οι ρόλοι που κλήθηκαν να παίξουν οι τοπικοί παράγοντες του Δήμου μας.
Ο ρόλος του Δημάρχου κ. Μ. Βλαχόπουλου, στα πλαίσια της αγαστής του συνεργασία με τον Εφραίμ, ήταν ρόλος «αμορντεσέρ» στις ενδεχόμενες αντιδράσεις των κατοίκων του Δήμου μας.
Οι μεσίτες – καλόγεροι και οι συνεργάτες - αποδέκτες των προϊόντων του εγκλήματος, ήθελαν να κυλίσουν όλα χωρίς την παραμικρή δημοσιότητα –αν ήταν δυνατόν.
Γνωρίζοντας, και διδασκόμενοι από την προηγούμενη πράξη του σκανδάλου που παίχτηκε στο Πόρτο Λάγος, όπου ο ξεσηκωμός των κατοίκων και σύσσωμης της τοπικής ηγεσίας με τον Μητροπολίτη και τον Νομάρχη, τους ανάγκασε να αποσυρθούν από κει, ήθελαν πάση θυσία να αποφύγουν κάτι ανάλογο στα σύνορα του Αγίου Όρους, στον Δήμο Σταγείρων - Ακάνθου.
Φοβόντουσαν μήπως και επαναληφθούν τα γεγονότα που είχαν γίνει με την υπόθεση της μεταλλουργίας χρυσού. Τότε είχαν πολιορκηθεί τα χωριά με ΜΑΤ, είχαν κλείσει δρόμοι, είχαν ανάψει φωτιές, έγιναν απεργίες πείνας. Αυτές τις αντιδράσεις ήταν που φοβόντουσαν οι ιθύνοντες του σκανδάλου.
Ο Δήμαρχος ήλεγχε πλήρως την δική του παράταξη, είχε κάθε λόγο να το διαβεβαιώνει. Όποιον ήθελε έβαζε, όπου ήθελε. Η σιωπή των αμνών, επί αμοιβή.
Καλά μέχρι εδώ, έπρεπε όμως να ελεγχθεί και η αντιπολίτευση. Αυτός ήταν και ο λόγος που φρόντισαν να προσεταιρισθούν τον κ. Α. Παπαγεωργίου –Δημοτικό Σύμβουλο της μειοψηφίας- γνωστό για τον «ακτιβισμό» που επέδειξε στην υπόθεση των μεταλλείων και τον μόνο από την μειοψηφία που είχε κάποια ικανότητα για να αποπειραθεί να τους δημιουργήσει προβλήματα. Ίσως βέβαια να γνώριζαν και τους βαθύτερους λόγους του «ακτιβισμού» που «ανέπτυσσε» στα διάφορα θέματα που του γυάλιζαν.
Εκτίμησαν λοιπόν ότι: Βλαχόπουλος και Παπαγεωργίου μπορούσαν συνεργαζόμενοι να φέρουν σε πέρας το έργο της αδρανοποίησης της τοπικής κοινωνίας και της απόσβεσης των όποιων αντιδράσεων –συμπεριλαμβανομένων και των νομικών.
Όπερ και εγένετο. Αυτοί που βριζόντουσαν επί σειράν ετών, έγιναν σύμμαχοι «για το καλό του τόπου». Είπαμε: Στην υπόθεση Βατοπεδίου δεν υπήρξε " ούτε ιερό, ούτε όσιο" από πολλές πλευρές.
Προς τον σκοπό αυτό –και για να ξεγελάσουν του «ιθαγενείς»- εμφάνιζαν στο Δημοτικό Συμβούλιο, αλλά και σε όσους τυχόν ρωτούσαν να μάθουν τι συμβαίνει με την υπόθεση, ότι το Βατοπέδι ενδιαφέρεται να «συνδιαχειρισθεί» με τον Δήμο τις εκτάσεις, να κάνουν δηλαδή «μπίζνες από κοινού με τον Δήμο». Μιλούσαν για Πνευματικά Ιδρύματα, για Πανεπιστήμια, για Συνεδριακά Κέντρα, θρησκευτικό τουρισμό, για οργασμό ανάπτυξης. Έφτασαν να μιλάνε μέχρι και για 50% - 50% συνιδιοκτησία εξ αδιαιρέτου με τον Δήμο, όταν κάποιοι άρχισαν να αντιδρούν για την απραξία του Δήμου. Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι όπου έπαιρναν εκτάσεις και κτίρια, το ίδιο παραμύθι έλεγαν, περί πνευματικού ιδρύματος και πανεπιστημίου, "καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς".
Έλεγαν -άκουσον, άκουσον- και το άλλο "ευρηματικό": "Δεν γίνεται να προσβληθούν τα "Χρυσόβουλα" και τα άλλα κωλόχαρτα -λέμε εμείς-, γιατί λέει, έτσι θα χάσει το Πατριαρχείο την περιουσία που έχει στην Τουρκία. Υπάρχουν "Εθνικοί λόγοι" και δεν πρέπει να προσβληθούν τα Χρυσόβουλα". Δηλαδή επιχειρήματα ανάλογα με αυτά της -αλήστου μνήμης- εθνικοφροσύνης. Και βέβαια η επωδός των επιχειρημάτων ήταν: «Αφού θα τα πάρουν που θα τα πάρουν, γιατί να μην γίνουμε συνέταιροι; Σε διαφορετική περίπτωση οι εκτάσεις θα επιστρέψουν στο Δημόσιο, η αρχαιολογία και το δασαρχείο δεν θα μας αφήνουν να χτίσουμε». Δηλαδή επί το χυδαιότερον: «Αφού θα τα πάρουν που θα τα πάρουν, χαλαρώστε να το ευχαριστηθούμε». Δηλαδή από την μια η ανάπτυξη, τα πανεπιστήμια, τα συνεδριακά κέντρα και τα «χρυσά κουτάλια», από την άλλη ο μπαμπούλας της κακής αρχαιολογίας και το δασαρχείου που θα δεσμεύσουν την περιοχή και δεν θα μας αφήνουν να χτίσουμε.
Πρέπει να μην ξεχνάμε επίσης ότι όλα αυτά τα επιχειρήματα αρθρώνονται όταν, "μήνες πολλούς μετά την αμαρτία", για το σκάνδαλο δεν μιλάει κανείς. Εφημερίδες, κανάλια, πολιτικοί, σιωπούν, ελάχιστοι ψελλίζουν και πολλοί αβαντάρουν κιόλας. Ο κόσμος –που έχει και κακή ιστορική εμπειρία από τους καλόγερους και τις διασυνδέσεις τους- απογοητευμένος σου λέει: «Με ποιους θα τα βάλω; Οι υπουργοί κι ο Πρωθυπουργός είναι μαζί τους, μπαινοβγαίνουν στο μοναστήρι, όλος ο μηχανισμός του κράτους είναι μαζί τους, η αντιπολίτευση δεν μιλάει, οι εφημερίδες δεν γράφουν, οι τηλεοράσεις δεν παίζουν».
Αυτό το κλίμα καλλιεργήθηκε και έτσι ακυρώθηκαν επιτυχώς οι μεγάλες αντιδράσεις του κόσμου της περιοχής.
Αλλά όμως, όπως συμβαίνει και στα πιο τέλεια εγκλήματα του αστυνομικού ρεπορτάζ, που τροφοδοτούν τα αστυνομικά μυθιστορήματα, υπάρχει πάντα μια λεπτομέρεια, μια τυχαία, άσχετη και ασήμαντη λεπτομέρεια, που προδίδει και ξεσκεπάζει τον δολοφόνο, έτσι έγινε και δω. Φαίνεται πως υπάρχει Θεός και αν τελειώσει καλά η ιστορία -για τον τόπο- μάλλον θα πρέπει να αναθεωρήσουμε τις δοξασίες μας περί Θεού -λέμε τώρα-. Τουλάχιστον όμως υπήρξε ο από μηχανής Θεός: Τα χάλασε ο Κοντομηνάς με τον Ρουσσόπουλο και…. «βγήκαν τα μπακίρια στο σιάδι» που λέει κι η παροιμία.
Ας ελπίσουμε πως θα τελειώσει καλά η ιστορία για τον τόπο. Ενδεχομένως να είναι και η ευκαιρία να σταματήσει η όλη κωμωδία με την μοναστηριακή και την εκκλησιαστική περιουσία. Διαφαίνονται κάποιες ελπίδες.
Αυτό που μας στεναχωρεί όμως, είναι μήπως -κατά τα λεγόμενα του Δημάρχου κ. Μιχαήλ Βλαχόπουλου- χάσει τώρα και το Πατριαρχείο την περιουσία του που την έχει με "Χρυσόβουλα".

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2008

Ο Άγιος Εφραίμ σκότωνε τα άλογα όταν γερνούσαν

Ένα καημένο μουλάρι μόνο του

Ο Άγιος Εφραίμ, εν μέσω δύο χερουβείμ

Από όλα όσα ακούστηκαν αυτές τις μέρες για τα έργα και τις ημέρες του μοναχού Εφραίμ, αυτό που ήταν περισσότερο σοκαριστικό για την ποιότητα του ανθρώπου, ήταν η μαρτυρία ενός άλλου γέροντα μοναχού που διηγήθηκε στην τηλεόραση ότι ο Εφραίμ -στις αρχές της καριέρας του στο Άγιο Όρος- έδωσε εντολή να περιμαζέψουν τα γέρικα μουλάρια, που συνήθως τα αφήνουν στα βουνά γύρω απ’ το μοναστήρι για να τελειώσουν την ζωή τους (μετά από χρόνια σκληρής δουλειάς) και τα πούλησε σ’ ένα τσίρκο που τότε ήταν στην Θεσσαλονίκη, για να γίνουν τροφή στα λιοντάρια.
Τέτοια κυνικότητα και σκληρότητα ψυχής δύσκολα συναντά κανείς ακόμα και σε εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου. Τι σχέση μπορεί να έχει ένας τέτοιος άνθρωπος με τον χριστιανισμό και τον μοναχισμό; Το αθώο βλέμα των γέρικων και ταλαίπωρων ζώων δεν τον συγκινούσε. Όλα γι' αυτόν ήταν χρήμα από τότε.
Εντάξει, ξέρουμε ότι πολλοί ιερωμένοι λατρεύουν το χρήμα και είναι βουτηγμένοι στην «αμαρτία», κι ότι οι χριστιανικές διακυρήξεις τους είναι υποκριτικές και κενές περιεχομένου, αλλά τέτοια αιμοβόρα επίδοση δύσκολα μπορείς να συναντήσεις.

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008

Σοβαρευτείτε, κουραστήκαμε

Δεν πρόλαβε ο Αλαβάνος να καταθέσει την πρότασή του με τα 6 σημεία για την συνεργασία του ΣΥΝ με το ΠΑΣΟΚ και βγήκαν εκατέρωθεν οι κομμουνισμένοι και οι υπουργοποιήσιμοι τύπου Λαφαζάνη και Μιλένας αντίστοιχα να πουν «φτού, φτού κακά».
Επειδή η υπόθεση είναι πολύ σοβαρή για να την αφήσουμε στα χέρια του Παναγιώτη Λαφαζάνη και της Μιλένας Αποστολάκη, μήπως να ορίσουν τα δύο κόμματα μία επιτροπή αναζήτησης των σημείων συνεργασίας (υπό τους Κώστα Σκανδαλίδη και Μιχάλη Παπαγιαννάκη) για να δουλέψει με σοβαρότητα και να καταλήξει κάπου; Ο δημόσιος λόγος που αρθρώνουν επί του θέματος της συνεργασίας (εδώ και πολύ καιρό) τα δύο στελέχη των κομμάτων (χωρίς να είναι οι μόνοι), και καθαρός είναι και ειλικρινής κι αυτό η κοινωνία το ανιχνεύει. Μπορεί να ξεχωρίσει την πρόθεση από την μεθόδευση, την ειλικρίνεια από τον καιροσκοπισμό.

Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2008

"Κάλιο αργά παρά ποτέ"

Επί τέλους εκεί στον ΣΥΝ κάτι άρχισε να αλλάζει. Το καμπανάκι των δημοσκοπήσεων βλέπετε ήταν ηχηρό και δεν μπορούσαν πλέον να το αγνοούν. Αυτά που καταθέταμε από την αρχή της λειτουργίας αυτού του ιστοχώρου, ήρθαν να τα επιβεβαιώσουν απανωτές δημοσκοπήσεις. Δηλαδή ότι η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ είναι μονόδρομος και τώρα είναι η ευκαιρία να ορίσει ο ΣΥΝ την ατζέντα της συζήτησης.
Και να, σήμερα κιόλας, ο Αλέκος Αλαβάνος, για πρώτη φορά, στην συνέντευξή του στο «Έθνος» κάνει την πρώτη σωστή «επίθεση» για το περιεχόμενο της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ. Λέει επί λέξη:

«Ορίστε, από την εφημερίδα σας μπορώ να διατυπώσω έξι προτάσεις, με βάση μόνο τη θεματολογία της εβδομάδας που πέρασε, προς όλη την αντιπολίτευση και προς τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ.

  • Πρώτον, κοινή δράση για τον δημόσιο χαρακτήρα μιας ανανεωμένης Ολυμπιακής και απόρριψη κάθε είδους ιδιωτικοποίησης.

  • Δεύτερον, κοινή νομοθετική πρωτοβουλία της αντιπολίτευσης για τον χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους.

  • Τρίτον, Εξεταστική Επιτροπή για το Βατοπέδιο, από την πρώτη στιγμή που ανέκυψε το πρόβλημα, το 1999, με την εγκατάλειψη της δικαστικής διεκδίκησης της δημόσιας κυριότητας, μέχρι σήμερα.

  • Τέταρτον, άμεση δράση για τη συνταγματική υπεράσπιση του δημόσιου πανεπιστημίου με την κατάργηση όλων των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών που συνεργάζονται με ξένα πανεπιστήμια.

  • Πέμπτον, μια που έχει αρχίσει η συζήτηση για τις εκλογές, ενδεχομένως αλλεπάλληλες, κοινή νομοθετική πρωτοβουλία της αντιπολίτευσης για την απλή αναλογική.

  • Έκτον, κοινή δράση για να μην εγκατασταθεί στη Σούδα το Κέντρο Επιχειρησιακής Εκπαίδευσης Ναυτικής Αποτροπής του ΝΑΤΟ, που αποφασίστηκε αυτήν την εβδομάδα στη Βουλή, με κόστος μάλιστα των Ελλήνων φορολογουμένων.

Ας δούμε λοιπόν τι πόρτες, ποιος τις ανοίγει και ποιος τις κλείνει, και ας βγάλουμε τα συμπεράσματά μας καλόπιστα».


Η κοινωνία που δοκιμάζεται, βλέπει, ακούει και κρίνει. Η "μπάλα τώρα είναι στο γήπεδο του ΠΑΣΟΚ" που οφείλει να απαντήσει εξίσου θετικά.
Όλη η συζήτηση να γίνει δημόσια κι όποιος ειλικρινά τοποθετείται θα είναι κερδισμένος.

Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2008

Όποιος έχει το μέσον


Η Ελληνική Δημοκρατία μας είναι τηλεοπτική. Ήταν που ήταν εκ καταβολής της ανάπηρη και προβληματική, τα τελευταία χρόνια –αρκετά χρόνια δηλαδή- της προστέθηκε κι’ άλλο κουσούρι, η τηλεοπτικότης. Λέμε κουσούρι αλλά αν το καλοεξετάσεις, είναι μία εξέλιξη αναπόφευκτη της τεχνολογίας που είχε προαναγγελθεί εδώ και καμιά σαρανταριά χρόνια γι’ αυτούς που μπορούσαν να προεκτείνουν λίγο την σκέψη τους στο μέλλον. Το πρόβλημα με την δημοκρατία μας είναι ότι η τηλεόραση έχει αλώσει τους άλλους θεσμούς της δημοκρατίας: κόμματα, κοινοβούλια, βουλευτές. Όποιος «έχει το μέσον» το τηλεοπτικό, μπορεί να περνάει πολιτική, να καθορίζει ατζέντα, να διαπαιδαγωγεί και να καθοδηγεί την κοινωνία. Έτσι είναι οριστικά και αμετάκλητα κι όποιος το κατάλαβε το κατάλαβε.
Κι αυτό το λέμε γιατί, όσο ευνόητο κι αν είναι, στην αριστερά φαίνεται ότι δεν το κατάλαβαν πολλοί. Αντί να δουν πως θα αποκτήσουν τηλεοπτικό μέσο για να φωνάξουμε τις θέσεις και την πολιτική μας στην κοινωνία, πετροβολούν την εποχή και τις τηλεοράσεις, όπως έκαναν αντίστοιχα τις μηχανές την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης, γιατί λέει έχαναν τις δουλειές οι εργάτες.
Πώς αλλιώς να εξηγήσεις ότι ο ΣΥΝ –το ΚΚΕ δεν μ’ ενδιαφέρει ούτε περιμένω τίποτα απ’ αυτήν την «αριστερά»- βρέθηκε ξεβράκωτος στην εποχή, χωρίς τηλεοπτικό μέσο, με μια «Αυγή» μονάχη που την διαβάζει καμιά δεκαριά χιλιάδες κόσμος, κι αυτό μόνο τις Κυριακές.
Ο –όξω από εδώ- Καρατζαφέρης, ένας άνθρωπος μονάχος, μέσα σε πέντε-έξι χρόνια, με μια τηλεόραση άθλια –λιγότερο ή περισσότερο άθλια από τις άλλες, αλλά τηλεόραση- κατάφερε να κάνει κόμμα, να το βάλει στη βουλή και να γίνει παίχτης. Κι εμείς, με ιστορία, με κόσμο –και καλό κόσμο- σ’ όλη την Ελλάδα, δεν λέμε να ξεκολλήσουμε από τα υπαρξιακά μας και να βάλουμε πλώρη για την κοινωνία.
Αν έπρεπε ο ΣΥΝ να έχει μόνο μία δραστηριότητα, αυτή έπρεπε να ήταν η δημιουργία μιας καλής τηλεόρασης. Τι να τα κάνουμε τα γραφεία ανά την Ελλάδα αφού θα μπορούσαμε να μπαίνουμε στα σπίτια; Πιο χρήσιμη, ακόμα κι από την κοινοβουλευτική μας ομάδα, είναι η τηλεόραση. Αυτή θα μας έδινε και μεγάλη δύναμη εκλογική και μεγάλη κοινοβουλευτική ομάδα και όλα τα επακόλουθα που ένα κόμμα έχει ως στόχους.
Κι όμως παρ' όλα αυτά εμείς ακόμα μαλώνουμε για τα αυτονόητα.

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008

Σύντροφοι, σοβαρευτείτε, δεν θα προκάνουμε

Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν μία σοβαρή κάμψη της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τον Απρίλιο, η οποία φτάνει σχεδόν μέχρι και τις 6 ποσοστιαίες μονάδες (METRON ANALYSIS για την εφημερίδα ΠΟΝΤΙΚΙ).
Στην ίδια δημοσκόπηση υπάρχουν ευρήματα τα οποία αξίζουν προσοχής και εκτίμησης:
· Πώς περιμένουν οι ερωτώμενοι την ομιλία του Καραμανλή στη ΔΕΘ: έξι στους δέκα (58,3%) την αντιμετωπίζουν με αδιαφορία, ενώ πάνω από δύο στους δέκα (23,1%) με επιφυλάξεις. Μόλις το 15,5% περιμένουν με προσδοκίες τις ανακοινώσεις του πρωθυπουργού.
· Η κυβέρνηση εμφανίζει πλέον ηθικό μειονέκτημα στα θέματα διαφάνειας: η άλλοτε ηθικώς κραταιά κυβερνώσα παράταξη μάλλον συγκαλύπτει (54,1%) ή ανέχεται (21,9%) τα σκάνδαλα. Μόλις το 17,5% συνεχίζει να θεωρεί ότι η κυβέρνηση τα... αποκαλύπτει.
· Για το ΠΑΣΟΚ, ένα θετικό στοιχείο είναι ότι χαλαρώνει η δημοσκοπική πίεση του ΣΥΡΙΖΑ: άλλο το 22%-18% που διαμορφωνόταν προ μηνών και άλλο το σημερινό 26%-11%. Κρίνοντας μάλιστα από τη στρατηγική της τελευταίας περιόδου, λογικά θα ποντάρουν στη Χ. Τρικούπη λίγο παραπάνω στην πίεση προς τον ΣΥΡΙΖΑ για το θέμα των συνεργασιών, στο οποίο ευελπιστούν ότι μπορούν να πιέσουν ακόμη περισσότερο την Κουμουνδούρου.
· Το 55% του συνόλου των ερωτηθέντων, (το 62,7% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, το 83,5% όσων ψηφίζουν Λοιπά Κόμματα, συμπεριλαμβανομένου του ΣΥΡΙΖΑ, και το 55,2% όσων βρίσκονται στην γκρίζα ζώνη («Άλλο») βλέπουν πολιτική διέξοδο στις κυβερνήσεις συνεργασίας.
· Στην αυτοδυναμία επιμένουν κυρίως οι ψηφοφόροι της Ν.Δ. (63,3%), ενώ η αντίληψη αυτή είναι μειοψηφική σε όσους ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ (34%), Λοιπά Κόμματα (9,1%) ή «Άλλο» (33,8%).
· Στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, ο δημοφιλέστερος πολιτικός αρχηγός (62,9%) είναι ο Τσίπρας, με δεύτερο τον Παπανδρέου (61,8%), ο οποίος σε απόσταση αναπνοής έχει τον Αλαβάνο (57,6%).
· Η πλειονότητα της κοινωνίας προσβλέπει σε κυβερνήσεις συνεργασίας (55%, έναντι μόνο 39,6%, που επιθυμεί τις μονοκομματικές).

Από τις αποτυπώσεις, αυτής αλλά και άλλων δημοσκοπήσεων, φαίνεται ότι η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών (που είναι ακόμα μεγαλύτερη στον κόσμο της Αριστεράς και του ΠΑΣΟΚ) προσβλέπει στις κυβερνήσεις συνεργασίας την διέξοδο από την κρίση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μονότονα επιμένει ότι δεν συνεργάζεται με το ΠΑΣΟΚ, ενώ το ΠΑΣΟΚ, πιο έξυπνα λειτουργώντας, επιμένει -σε τακτά χρονικά διαστήματα- να δηλώνει δια των πρωτοκλασάτων στελεχών του, την εμμονή του στην συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, επαναπατρίζοντας έτσι ένα μέρος των ψηφοφόρων του που έφευγαν αριστερότερα (προς τον ΣΥΡΙΖΑ εν προκειμένω).
Μ’ αυτές τις διαπιστώσεις να βγάζουν μάτι, αναρωτιέται κανείς αν χρειάζεται τόση μεγάλη εξυπνάδα για να καταλάβουν τα think tank της Κουμουνδούρου ότι η συνεργασία πουλάει και ότι το ΠΑΣΟΚ την παίζει γιατί του βγαίνει σε καλό; Δηλαδή το χαρτί της συνεργασίας που παίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΚΕ και τους βγαίνει, γιατί δεν το παίζουν με το ΠΑΣΟΚ; Μην λερωθούν; Η συνεργασία με το ΚΚΕ δεν λερώνει αλλά με το ΠΑΣΟΚ λερώνει; Δεν καταλαβαίνουν ότι ο κόσμος θέλει ελπίδα απαλλαγής από την δεξιά και δεν είναι διατεθειμένος να δώσει λευκές επιταγές στον καθένα; Γιατί δεν αφουγκράζονται την κοινωνία; Και στο κάτω – κάτω κανείς δεν είπε συνεργασία για την συνεργασία, χωρίς όρους, για να ξαναγίνουν υπουργοί οι Πρωτοπαπάδες, οι Μαντέληδες κι όποιοι άλλοι αποπάτησαν. Ο κόσμος θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ με σημαντική εκλογική δύναμη, στα πλαίσια όμως μιας κεντροαριστερής συνεργασίας (με το ΠΑΣΟΚ, κι όποιον άλλο τον φωτίσει μαζί, τι να κάνουμε αφού αυτός είναι ο πολιτικός χάρτης της χώρας) με πρόγραμμα συμφωνημένο και πρόσωπα φερέγγυα.
Όταν ένας ολόκληρος κόσμος του ΠΑΣΟΚ δηλώνει ότι ο δημοφιλέστερος πολιτικός αρχηγός (62,9%) είναι ο Τσίπρας, με δεύτερο τον Παπανδρέου (61,8%) και τρίτο -σε απόσταση αναπνοής- τον Αλαβάνο (57,6%), και συ του πετάς κατάμουτρα και ξερά-κοφτά ότι δεν συνεργάζεσαι, είναι σαν να τον «φτύνεις» και δεν θα σου βγει σε καλό. Η συμπάθεια αυτή, δεν θέλει και πολύ να γίνει απέχθεια, όταν εισπράττει την απόρριψη.
Εδώ είναι το κρίσιμο σημείο της ανάγνωσης των δημοσκοπήσεων.
Αυτή η ανεπάρκεια του ΣΥΡΙΖΑ να χειρισθεί το θέμα της συνεργασίας, είναι και ο λόγος της πτώσης της δημοσκοπικής εκλογικής του επιρροής. Τα ποικιλόμορφα άλλα, που εφευρίσκουν οι της ηγεσίας του –των Τσίπρα και Αλαβάνου συμπεριλαμβανομένων- για να εξηγήσουν την πτώση, είναι στρουθοκαμηλισμοί και αλχημείες κουκουέδικου τύπου και δεν πείθουν τον κόσμο, εντός και εκτός ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ.

Υστερόγραφο: Στην συνέντευξη τύπου του Αλέξη Τσίπρα στην ΔΕΘ ειπώθηκε και το εξής παλαβό: Όταν γίνουν οι εκλογές και πάρουμε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, θα σχηματίσουμε μία αριστερή κυβέρνηση.
Τώρα ή εμείς είμαστε εκτός πραγματικότητας και δεν βλέπουμε την επερχόμενη βούληση της κοινωνίας να αναδείξει τον ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνητικό κόμμα ή έχουν δίκιο μερικοί που λένε ότι «τα παιδία παίζει».

Υστερόγραφο 2: Πάνω που λέγαμε τα παραπάνω, ήρθε η συνέντευξη του Νίκου Κωνσταντόπουλου στον ΕΤ να συνηγορήσει στις απόψεις μας. Παραθέτουμε τα σημεία της.


Ο ΣΥΝ πρέπει να πείσει ότι εργάζεται ειλικρινά ώστε να προετοιμαστεί για να προκύψει εναλλακτική λύση στην κυβέρνηση της Ν.Δ. Ετσι, τα ποσοστά του θα εκτοξευθούν πολύ ψηλά, λέει σε συνέντευξή του στον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ Νίκος Κωνσταντόπουλος.
Προσθέτοντας πως αν ο ΣΥΝ πείσει ότι ενδιαφέρεται για να μεγαλώσει απλώς «τα ποσοστά του», πιστεύει ότι θα χάσει αυτόν τον κόσμο. Ο κ. Κωνσταντόπουλος τονίζει ότι «στις εκλογές θα κριθεί ο νέος ηγέτης του ΣΥΝ» και πως «πρέπει από τώρα να έχει την αυτόνομη οντότητά του, χωρίς να τον τραβάνε από το μανίκι, χωρίς «εικόνες πατερναλισμών κι εγγυητών της μοναδικής αλήθειας». Επίσης στην εφ όλης συνέντευξη τύπου ο κ. Κωνστατνόπουλος χαρακτηρίζει «τρισάθλια» την κατάσταση στο δημόσιο βίο, ενώ ερωτηθείς για την υπόθεση της μονή Βατοπαιδίου σημειώνει «πως η δεξιά του Κυρίου ολοκλήρωσε ότι άρχισε η κεντροαριστερά του Κυρίου». Εμμέσως πλην σαφώς ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ τάσσεται υπέρ της προεκλογικής συμμαχίας ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ λέγοντας ότι «αναζητούνται πρωτοβουλίες νέου τύπου και νέες εμπνεύσεις στο χώρο του ΠΑΣΟΚ και της αριστεράς».
Ο ΣΥΝ πρέπει να πείσει ότι εργάζεται ειλικρινά ώστε να προετοιμαστεί για να προκύψει εναλλακτική λύση στην κυβέρνηση της Ν.Δ. Ετσι, τα ποσοστά του θα εκτοξευθούν πολύ ψηλά, λέει σε συνέντευξή του στον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ Νίκος Κωνσταντόπουλος.
Προσθέτοντας πως αν ο ΣΥΝ πείσει ότι ενδιαφέρεται για να μεγαλώσει απλώς «τα ποσοστά του», πιστεύει ότι θα χάσει αυτόν τον κόσμο. Ο κ. Κωνσταντόπουλος τονίζει ότι «στις εκλογές θα κριθεί ο νέος ηγέτης του ΣΥΝ» και πως «πρέπει από τώρα να έχει την αυτόνομη οντότητά του, χωρίς να τον τραβάνε από το μανίκι, χωρίς «εικόνες πατερναλισμών κι εγγυητών της μοναδικής αλήθειας». Επίσης στην εφ όλης συνέντευξη τύπου ο κ. Κωνστατνόπουλος χαρακτηρίζει «τρισάθλια» την κατάσταση στο δημόσιο βίο, ενώ ερωτηθείς για την υπόθεση της μονή Βατοπαιδίου σημειώνει «πως η δεξιά του Κυρίου ολοκλήρωσε ότι άρχισε η κεντροαριστερά του Κυρίου». Εμμέσως πλην σαφώς ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ τάσσεται υπέρ της προεκλογικής συμμαχίας ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ λέγοντας ότι «αναζητούνται πρωτοβουλίες νέου τύπου και νέες εμπνεύσεις στο χώρο του ΠΑΣΟΚ και της αριστεράς».

Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2008

Ο πλασιέ στην ΔΕΘ

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, Καθημερινή 6-9-08

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, ΝΕΑ 6-9-08

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, ΝΕΑ 6-9-08
Ο πρωθυπουργός κ. Καραμανλής, ο Κωστάκης, με το γνωστό ύφος του πλασιέ που πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες, και που του το έμαθαν καλά οι πληρωμένοι σύμβουλοι του, ομολογουμένως, εμφανίστηκε στην Έκθεση της Θεσσαλονίκης για να μας πουλήσει τα ίδια πράγματα που πουλάει κάθε χρόνο. Κινέζικης ποιότητας είναι όμως τα πράγματα που πουλάει και χαλάνε την επαύριο κι έρχεται κάθε χρόνο να μας τα ξαναπουλήσει.
Μιλάμε για τις μεγάλες τομές, για την διαφάνεια, την πάταξη της φοροδιαφυγής, την σεμνότητα και την ταπεινότητα που -χάρη σ' αυτούς- έγινε πικρό και αστείο σλόγκαν.
Την ίδια ώρα που ο κ. Καραμανλής μιλάει για την πάταξη της φοροδιαφυγής, ο υπουργός του κ. Βουλγαράκης δηλώνει ότι έκανε την εταιρεία για να γλυτώσει φόρους. Κι ο πλασιέ, ξεδιάντροπα θέλει να μας ξαναπουλήσει το προιόν.
Ευτυχώς που υπάρχουν οι γελοιογράφοι και πέρνουν το αίμα μας πίσω απ' αυτούς που υποτιμούν την νοημοσύνη μας.

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008

Μια πρόταση για τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ

Πολύ καλή η κίνηση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ να δώσουν συνέντευξη τύπου με θέμα το σκάνδαλο του Βατοπεδίου (βλέπε περισσότερα http://ierissos.blogspot.com/). Μήπως θα έπρεπε να αναλάβει και την δικαστική διαδικασία της ακύρωσης, όλων αυτών των παράνομων και ηθικά απαράδεκτων συμβολαίων, ώστε να απαλλάξει την τοπική κοινωνία της Χαλκιδικής αλλά και την Ελληνική κοινωνία ολόκληρη –αφού δεν έμεινε τόπος, ανά την Ελληνική επικράτεια, που να μην υπάρχουν τέτοιες αμαρτωλές παραχωρήσεις.
Κι αυτό γιατί και την απαραίτητη νομική ομάδα μπορεί να διαθέσει (τόσοι βουλευτές του είναι έγκριτοι νομικοί) και οι τοπικές κοινωνίες θα έχουν άλλη σιγουριά όταν την νομική τους υποστήριξη την έχει αναλάβει ένα κόμμα που από την πρώτη στιγμή στάθηκε στο πλευρό τους και μπορεί να εξασφαλίσει φερεγγυότητα για την νομική υποστήριξη της υπόθεσης. Οι καλόγεροι είναι τόσο διαπλεκόμενοι που θα αποπειραθούν να εξαγοράζουν και τον ίδιο τον Χριστό.

Κυριακή 31 Αυγούστου 2008

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Κοντομηνάς και το Βατοπέδι


Τις τελευταίες μέρες σε κάποιο δελτίο ειδήσεων του τηλεοπτικού σταθμού ALPHA, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Δραγασάκης, ευχαρίστησε από καρδιάς τον ALPHA γιατί βοήθησε στην δημοσιοποίηση του σκανδάλου της Μονής Βατοπεδίου.
Τις ίδιες μέρες, ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Χαλκιδικής Γιάννης Δριβελέγκας, διατύπωσε τις ίδιες ευχαριστίες, σημειώνοντας παράλληλα το πέπλο σιωπής που σκέπαζε το σκάνδαλο στα μεγάλα τηλεοπτικά μέσα και στις εφημερίδες εδώ και ένα χρόνο, καθώς και την «αδιαφορία» που συνάντησε από το ίδιο του το κόμμα στην ανάδειξη του σκανδάλου.
Εν τω μεταξύ γράφεται και ξαναγράφεται ότι η τηλεοπτική ανάδειξη του –υπαρκτού κατά τα άλλα- σκανδάλου έγινε από τον ALPHA στα πλαίσια μετωπικής σύγκρουσης του ιδιοκτήτη του με τον Ρουσόπουλο, για αλλότριους λόγους. Λογικές σκέψεις, καθώς όλα αυτά που σήμερα εμφανίζουν στις τηλεοράσεις, ήταν γνωστά: και οι παραχωρήσεις, και οι αποχαρακτηρισμοί των δασών, και η απαξίωση της διαφωνίας των αρχαιολόγων, και η συμβολαιογράφος-γυναίκα του Βουλγαράκη με τον αδερφό της, και ο μοναχός Εφραίμ και οι σχέσεις του με τον Ρουσόπουλο. Και επερωτήσεις βουλευτών έγιναν ποικίλες, και γυναίκες καβάλησαν τα σύρματα και έσπασαν το άβατο –ακριβώς για να προκληθεί θέμα και δημοσιότητα- αλλά τίποτα, σιωπή ιχθύος.
Κι ήρθε μία διαφωνία ενός καναλάρχη με την κυβέρνηση, για άλλα θέματα και συμφέροντα δικά τους, να φέρει το δικό μας σκάνδαλο στην δημοσιότητα, προς εκδίκηση. Μήνες και μήνες, επερωτήσεις και διαδηλώσεις δεν το κατάφεραν. Αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός της αδυναμίας των πολιτικών να αναδείξουν ένα μεγάλο σκάνδαλο –το μεγαλύτερο από καταβολής Ελληνικού κράτους κατά μία δημοσιογραφική εκτίμηση- είναι σκάνδαλο ακόμα μεγαλύτερο και όνειδος για την –ούτως ή άλλως- προβληματική Δημοκρατία μας. Η κατάσταση της αδυναμίας των πολιτικών και της παντοδυναμίας των ιδιοκτητών τηλεοπτικών μέσων, προξενεί λύπη και τρόμο για την ασφάλεια του πολίτη, της κοινωνίας και του κράτους.
Οι ευχαριστίες του Γ. Δραγασάκη και του Γ. Δριβελέγκα προς τον ALPHA αποτυπώνουν ανάγλυφα την κατάσταση.
Από παλιά υπογραμμίσαμε την πλήρη απουσία του ΣΥΝ στην ενημέρωση της κοινωνίας και στην υπεράσπιση του πολίτη μέσω της ανάδειξης των θεμάτων, είτε αυτά είναι σκάνδαλα, είτε αυθαιρεσίες της πολιτείας και των υπαλλήλων της. Η κοινωνία σήμερα ενημερώνεται και καθοδηγείται από την τηλεόραση και αν δεν έχεις δυνατότητα παρέμβασης εκεί, μάχες οπισθοφυλακών μόνο θα δίνεις, χωρίς αποτέλεσμα. Ένας Κοντομηνάς ή ένας Αλαφούζος, θα μπορούν να ενημερώνουν και να καθοδηγούν την κοινωνία. Έτσι είναι η κατάσταση δυστυχώς, αλλά πρέπει να προσαρμοστούμε αν θέλουμε να παίξουμε ρόλο. Ας ελπίσουμε ότι το έχουν συνειδητοποιήσει και θα πράξουν αναλόγως για να προλάβουν την εποχή και τον κόσμο που επενδύει και ελπίζει σ’ αυτούς.

Σάββατο 30 Αυγούστου 2008

Ματζούνια για την χώνεψη


Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα ΝΕΑ 30-8-08

Σάββατο 23 Αυγούστου 2008

Να 'σαι καλά ρε Χαντζόπουλε



Καταφύγετε στην δροσιά του Δημήτρη Χαντζόπουλου και των ομοτέχνων του -ζέστες που είναι- και χρησιμοποιείστε άφοβα το χιούμορ ως αντιβοιωτικό στα λαμόγια και στους ανίκανους, σεμνούς και ταπεινούς, αλλά και κάθε απόχρωσης.

Δευτέρα 18 Αυγούστου 2008

Από τα "ΝΕΑ" 18-8-08

Δευτέρα 28 Ιουλίου 2008

Ντροπή με τίποτα

Francois Boucher, H οδαλίσκη, 1745

Ρε συ δεν ντρέπονται με τίποτα. Αυτή η κατάντια της πολιτικής που λέγεται κυβερνητική εξουσία, αυτή η επηρμένη χυδαιότητα που καμώνεται και καλά την προστασία του δημόσιου συμφέροντος, την ίδια στιγμή που συμφύρεται πασιφανώς με σκοτεινές επιδιώξεις οικονομικών συμφερόντων -με κραυγαλέα, εγκληματικά κραυγαλέα, ίδια οφέλη προσώπων και κομμάτων εξουσίας- δεν έχει τέλος. Ούτε τσίπα, ούτε ντροπή. Αλλά μ' εκείνη την ποιότητα του άρρωστου που το μόνο που τον νοιάζει είναι να ζήσει. Βασιλεύς ή πένης που λέει και το Ευαγγέλιο. Κι επειδή το πρωτεύον είναι να γλυτώσει τον θάνατο δεν τον νοιάζει που τον ξεβρακώνουν μπροστά σε δεκάδες άτομα, δεν τον νοιάζει που αφοδεύει και τον καθαρίζουν άγνωστοι άνθρωποι. Τίποτα δεν τον νοιάζει μπροστά στο φάσμα του απόλυτου τίποτα. Εκεί δεν ισχύει μήτε αξιοπρέπεια, μήτε περηφάνια, μήτε ο καλώς ή κακώς (ουδεμία σημασία έχει) εγωισμός. Είναι το απόλυτο τίποτα. Κι αν τούτο αφορά την κατάντια του ανθρώπινου σώματος επιβάλλεται από την άλλη μεριά ο εξίσου απόλυτος σεβασμός. Μ' έναν ορισμένο τρόπο το εκπεσόν σώμα προβιβάζεται και περιθάλπεται. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει με την κατάντια του πολιτικού corpus που χάνει κάθε αξιοπρέπεια, κάθε ίχνος ικμάδας της πολιτικής του υπόστασης και προκειμένου να επιβιώσει εκλιπαρεί τη συναίνεση, εκλιπαρεί τη στρεβλή έννοια της ισονομίας, χυδαιοποιεί τη λαϊκότητα σαν να θέλει αίμα κακής ποιότητας, προκειμένου να ζήσει για λίγο κι αργότερα έχει ο θεός της αγοράς. Ο αγοραίος θεός που αγοράζει ψήφους με κλεμμένα λεφτά, ο νόμιμος θεός των οργίων, ο θεός που νοθεύει όλες τις ζωές των ανθρώπων, προκειμένου να ζήσουν οι λίγοι, ο θεός της αισχρής πλειοψηφίας που λέγεται δημοκρατία, για να αισχροκερδούν, να αισχροζούν και να επαίρονται τα πιο αναίσχυντα ανδράρια και γύναια τα οποία καμώνονται πως υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον, έχοντας προηγουμένως καταβαραθρώσει κάθε τι δημόσιο. Σιχαίνεσαι και να μιλάς γι' αυτά. Αλλά πώς να το κάνουμε. Υπάρχουνε και περιπτώσεις που σε κάνουνε έξω φρενών περισσότερο απ' όσο έχεις συνηθίσει. Μιλάω γι' αυτή την πολιτική αλητεία (και είναι τιμή του να την αποκαλώ πολιτική αλητεία) του Αλογοσκούφη να φέρει ως επιχείρημα της εκπαραθύρωσης του Ζορμπά τον αναντίστοιχα υψηλό (προς το παραγόμενο αποτέλεσμα;) μισθό των 11.000 ευρώ. Αει σιχτίρ ρε αλήτες. Που είσαστε υπουργοί, δηλαδή υποχρεωμένοι να παράγεται έργο υπέρ του λαού να φέρεστε σαν τις κυράτσες με τα τσόκαρα. Δεν φτάνει που με την πολιτική σας καταδικάζετε έναν ολόκληρο κόσμο στη φτώχεια, δεν φτάνει που δεν λυπάστε ούτε αυτούς που σας ψηφίσανε και καταδικάσανε κι εμάς, δεν φτάνει που εξοβελίσατε ό,τι απέμεινε από τα ίχνη μιας κάποιας κοινωνικής αξιοπρέπειας, από πάνω σαν το κοινό απατεώνα προσπαθείτε να εκμεταλλευτείτε προς ίδιον όφελος το χάος που δημιουργήσατε. Ωραία, αντίληψη περί οικονομίας κυρ - καθηγητή του LSO. Ου να μου χαθείς. Τον καταδικάζεις τον γέροντα να μη ζει. Τον έχεις στην τσίτα, τόσο ώστε να μην πεθαίνει κι από πάνω του λες, "να ο Ζορμπάς παίρνει 11.00 ευρώ και δεν παράγει έργο. Γι' αυτό τον διώχνω". Ρε Αλογοσκούφη, δεν ντρέπεσαι τη μάνα σου και τον πατέρα σου, γαμώ το φιλότιμό μου που είναι και αμετάφραστη λέξη επειδή εμείς οι Έλληνες έχουμε την καλύτερη γλώσσα του κόσμου; Ρε αίσχιστο υποκείμενο της ροκ κουλτούρας που διατυμπανίζεις, εγώ του τα έδωσα του Ζορμπά; Ρε ανδράριο αντιλαμβάνεσαι το όργιο της κλοπής της οποίας είσαι μέρος και δίνεις ως κουκουλοφόρος -αισχρό υποκείμενο- τον μισθό ενός ανθρώπου απλώς επειδή δεν σου έκατσε η πολιτεία του; Και με τους άλλους τι γίνεται; Αν υποθέσουμε ότι το δομικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι οι μισθοί (άλλο το όργιο των μισθών) και όχι η πολιτική βούληση για την κατεύθυνσή της μέσα στο σύγχρονο πολιτικό και οικονομικό και γεωπολιτικό παγκόσμιο περιβάλλον. Δεν είσαι βλάκας Αλογοσκούφη. Επαίσχυντος είσαι, επειδή θεωρείς τους άλλους βλάκες. Μια κατάντια του συστήματος που την περηφάνια της αιρετής εκπροσώπησης την έκανε σκατά. Και μάλιστα σ' ένα παίγνιο όπου απουσιάζουν οι συμπαίκτες. Ευ ου παικτοίς η δημοκρατία κι όμως. Γιατί βέβαια κανένας Ζορμπάς δεν θα μιλήσει για το τι συνέβαινε με τους εξοπλισμούς. Όλα τα χαρτιά είναι κουκουλωμένα. Γιατί όπως ξέρετε, πάντοτε η δημοκρατία έχει το καλύτερο χαρτί. Φλος ρουαγιάλ. Υπάρχει καλύτερο; Ναι. Φλος με νομοσχέδιο. Άσε τις τροπολογίες. Σ' αυτό το καζίνο (ιδίως τα χαράματα) η δημοκρατία είναι άπαιχτη. Εισπράττει την γκανιότα της πλειοψηφίας.
του Κώστα ΚΑΝΑΒΟΥΡΗ, από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 27-7-08

Για την ανατροπή της δεξιάς

Pablo Picasso, Το παιδί με το περιστέρι
Διάβασα την προηγούμενη εβδομάδα ότι οι τραπεζίτες πιέζουν τον κ. Αλογοσκούφη για μείωση του φόρου επί των κερδών των τραπεζών! Και θυμήθηκα ότι ο κ. Σιράκ στη Γαλλία, όταν άρχιζε η άνοδος των τιμών του πετρελαίου, "έπεισε" τις εταιρείες πετρελαίου να επωμιστούν τμήμα της αύξησης με την απειλή για επιπλέον φορολογία των κερδών τους, που προέρχονταν από την αύξηση των τιμών. Να ένα απτό παράδειγμα της τεράστιας απόστασης που χωρίζει την ντόπια Δεξιά από τους Ευρωπαίους ομολόγους της. Δεύτερο τρανταχτό παράδειγμα η κατάργηση της (υποτυπώδους) αυτοδιοίκησης των δικαστηρίων, που ψηφίστηκε πριν δυο - τρεις μέρες από τη συντηρητική πλειοψηφία στη Βουλή. Η χώρα μας έχει το θλιβερό προνόμιο να διοικείται από μια από τις πιο συντηρητικές και ανίκανες εκφάνσεις της Ευρωπαϊκής Δεξιάς. Έχει όμως και την ατυχία της ύπαρξης μιας αντιπολίτευσης χειρότερης και από την κυβέρνηση. Η Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία περνάει αναμφίβολα μια σημαντική κρίση. Η κρίση αυτή είναι αποτέλεσμα των πολιτικών που άσκησαν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα όταν κατείχαν την εξουσία. Η ιδεολογική ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού επηρέασε τη Σοσιαλδημοκρατία σε τέτοιο βαθμό που την οδήγησε στην εγκατάλειψη των δεσμών της με το εργατικό κίνημα. Οι δεσμοί αυτοί αποτελούσαν την κινητήρια δύναμη της Σοσιαλδημοκρατίας τις δεκαετίες του '60 και του '70. Η κατάρρευση του "υπαρκτού" είχε σαν αποτέλεσμα την εξαφάνιση του "αντίπαλου δέους" και συνέβαλε στην εμφάνιση των προϋποθέσεων για μια πιο επιθετική πολιτική του κεφαλαίου. Η γενικευμένη φιλολογία για τις αρετές της "ελεύθερης αγοράς" κρύβει μια απάτη: η αγορά δεν είναι στην πραγματικότητα ελεύθερη. Δεν υπάρχει ελεύθερος ανταγωνισμός. Υπάρχουν, αντίθετα, μεγάλοι και πανίσχυροι κάτοχοι κεφαλαίου οι οποίοι, εντός ενός πλαισίου αγαστής συνεργασίας, απομυζούν το μεγαλύτερο μέρους του πλούτου που παράγουν οι υπόλοιποι παράγοντες της οικονομικής ζωής. Υπ' αυτό το πρίσμα, η απαίτηση των Ελλήνων τραπεζιτών, δείχνει με θαυμαστή ενάργεια την αχαλίνωτη απληστία αυτής της μερίδας του κεφαλαίου. Ποια θα πρέπει να είναι η απάντηση της Αριστεράς; Πιστεύω ότι η απάντησή μας πρέπει να έχει δύο αιχμές: η πρώτη είναι η ανάπτυξη κινημάτων καταναλωτών που θα αποκαθιστούν κατά μια έννοια την ελεύθερη αγορά. Απέναντι στους ενωμένους κεφαλαιοκράτες θα αντιπαρατάξουμε τους ενωμένους καταναλωτές. Έτσι θα υπάρξουν οι ισοδύναμοι πόλοι οικονομικής εξουσίας που αποτελούν προϋπόθεση για τη λειτουργία της ελεύθερης αγοράς. Τα κινήματα αυτά θα πρέπει να θέτουν στόχους πέρα από τους στενά οικονομικούς, δηλαδή τη συγκράτηση ή μείωση των τιμών. Θα πρέπει να θέτουν ζητήματα προστασίας του περιβάλλοντος και χρήσης ανανεώσιμων πρώτων υλών και μορφών ενέργειας κατά την παραγωγή των προϊόντων. Θα πρέπει επίσης να θέτουν θέματα κοινωνικής αλληλεγγύης στην οργάνωση της παραγωγής, την προστασία και τη διεύρυνση της απασχόλησης, την κατάργηση της υπερεκμετάλλευσης των εργαζομένων. Η δεύτερη αιχμή σχετίζεται με την οργάνωση των πολιτικών συμμαχιών για την ανάκτηση της ηγεμονίας, σε πολιτικό επίπεδο, από τις δυνάμεις που παλεύουν ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό. Και με αυτό εννοώ τη διαμόρφωση συγκεκριμένης και συνεκτικής πολιτικής πρότασης προς τις δυνάμεις της Σοσιαλδημοκρατίας. Έχουμε κουραστεί να διαβάζουμε στο ημερήσιο τύπο για τη συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ "για να φύγει η Δεξιά". Και να έρθει τι; Μια πιο "λάιτ" εκδοχή του ίδιου υποδείγματος διακυβέρνησης; Με λιγότερη διαφθορά και λιγότερο αντιλαϊκά μέτρα, αλλά πάλι διεφθαρμένη και αντιλαϊκή; Τότε θα κάνουνε μια τρύπα στο νερό. Είναι, αντίθετα, αναγκαίο να διατυπώσουμε μια σειρά από συγκεκριμένες προτάσεις για την έξοδο από την παρούσα κρίση και να καλέσουμε όλες τις αντιδεξιές δυνάμεις να τοποθετηθούν δημόσια - και θετικά - επί αυτών. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί η ελληνική εκδοχή της Σοσιαλδημοκρατίας να "βγάλει από πάνω της" το άγος της υπερεικοσαετούς διακυβέρνησης σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση και να δείξει το δρόμο στην Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία για την έξοδο από την κρίση που την ταλανίζει τα τελευταία χρόνια. Η πρώτη και βασική πρόταση είναι η καθιέρωση της απλής αναλογικής σε όλα τα επίπεδα εκλογών (εθνικές και Τοπικής Αυτοδιοίκησης) και η εγκατάλειψη κάθε ιδέας αυτοδύναμης πλειοψηφίας από το ΠΑΣΟΚ. Όσο αυτές οι προϋποθέσεις δεν υιοθετούνται από το ΠΑΣΟΚ, κάθε συζήτηση περί εκλογικής ή κυβερνητικής συνεργασίας είναι άσκοπη και ατελέσφορη.

Του Γιάννη Κ. ΜΠΑΣΙΑΚΟΥ, πανεπιστημιακού, από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 27-7-08

Παρασκευή 18 Ιουλίου 2008

Ο Χριστός τους περιμένει;

Το βρήκαμε σε εκκλησία υπό ανέγερση και θαυμάσαμε την εφευρετικότητα και το θράσος των παπάδων που το σοφίστηκαν. Άλλωστε από τα παλιά τα χρόνια ο κλήρος επιδεικνύει αξιόλογες επιδόσεις σε τέτοιου είδους υλικά θέματα, στα πνευματικά χωλαίνει. Στην μία ή στην άλλη μορφή, ο μόνιμος εκβιασμός: πλήρωσε για να κλήσεις θέση στον παράδεισο, υπάκουσε για σωθείς. Ο ρόλος της θρησκείας και των εκπροσώπων της, από την εφεύρεσή της. Εισπράκτορες και χωροφύλακες ταυτόχρονα. Σκέφτονται όμως άραγε τι θα γίνει αν όντως ο Χριστός τους περιμένει;

Τρίτη 1 Ιουλίου 2008

Πόλη και αισθητική κατήφεια

Auguste Rodin, Το φιλί

Κάθε τόπος διαθέτει και εκπέμπει ένα genius loci, ένα πνεύμα –πνοή αέρα αλλά και νόημα, πνευματική και αισθητική εικόνα.
Ως κάτοικος και περιπατητής της Θεσσαλονίκης θα επιχειρήσω να περιγράψω τι σκέφτομαι, όταν αντικρίζω μιαν όψη του αισθητικού προσώπου της πόλης: Τα δημόσια γλυπτά.
Το παρελθόν της χώρας, και ιδιαίτερα της “ακριτικής” μέχρι πρόσφατα Θεσσαλονίκης, ανακατασκευάστηκε βάσει ιδεολογικών επιλογών. Η Ιστορία έγινε σειριακή αφήγηση ηρωικών προσώπων, γεγονότων και πράξεων. Στόχος η εξύμνηση του διαχρονικού μεγαλείου της φυλής, τουτέστιν ο αναμίξ συγκερασμός των αρχαιοελληνικών αξιών (με ευνουχισμό των βαρβάτων διονυσιακών τους στοιχείων) και των (καλογερίστικων) χριστιανικών διδαχών. Ο ηρωισμός, η πίστη, η θυσία, ο θάνατος και τα συμπαρομαρτούντα συναισθήματα –αυστηρότητα, κατήφεια, πόνος, δυστυχία, πένθος- αποτυπώνονται στις μορφές των γλυπτών της πόλης διδάσκοντας “ιστορία”.
Ηρωικοί στρατηλάτες, φιλόσοφοι μεστοί μεν σοφίας γέλωτος δε ενδεέστεροι, συνοφρυωμένοι μακεδονομάχοι, αυστηροί ιερωμένοι, χαροκαμένες μάνες, γενοκτονίες, θύματα, θνήσκοντες και θανόντες στοιχειώνουν τα πάρκα και τις πλατείες. Μοναδικές ίσως εξαιρέσεις η χαρίεσσα Νύμφη του Λευκού Πύργου και ο αυθαδώς ουρών πιτσιρικάς της πλατείας Ναυαρίνου.
Ο δημόσιος βίος οφείλει να είναι σοβαροφανής, σύννους και κατηφής άχρι καταθλίψεως. Η χαρά της ζωής, η ομορφιά, ο έρωτας, η ανεμελιά, η ελαφράδα εκ-τοπίζονται. Το γέλιο είναι ο άξονας του κακού, ο Εξαποδώ αυτοπροσώπως. Ζούμε ακόμα στον Μεσαίωνα, ούτε καν στην Αναγέννηση. Απαγορεύεται δημοσίως η χαρά, γιατί κινδυνεύουμε να χαλαρώσουμε, να ξεχάσουμε, να αφελληνιστούμε.
Διερωτώμαι ποια χαλασμένα μυαλά φαντάζονται ότι οι Θεσσαλονικείς τη βρίσκουν με τη βαριά κι ασήκωτη κατάθλιψη σε μια πόλη έτσι κι αλλιώς δυσκολοβίωτη; Πάντως όχι το καμάρι μας, ο δήμαρχός μας, που αν γινόταν γλυπτός, θα απαθανατιζόταν με το πλατύ, παντός καιρού και μέχρι παρεξηγήσεως χαρωπό χαμόγελό του, με αναπεπταμένο το φρύδι, τρίβων με δυσερμήνευτη ικανοποίηση τα πάλλευκα χεράκια του και ατενίζων με αδικαιολόγητη αισιοδοξία το μέλλον και το μοναδικό όραμά του, τον κακοήθη όγκο του νέου δημαρχείου Του.
Προτείνω, λοιπόν, άμεση προκήρυξη διαγωνισμού γλυπτικής με θέμα: Η χαρά της ζωής. Τα γλυπτά να τοποθετηθούν στην Αριστοτέλους και σε κάθε κεντρική πλατεία των δημοτικών διαμερισμάτων με την μπάντα του δήμου παιανίζουσα τα πρωινά της Κυριακής ύμνους στη χαρά της ζωής.
Παραλογίζομαι συμπολίτες;

Ν. Φωτίου
φιλόλογος

Κυριακή 29 Ιουνίου 2008

"Σας αραδιάζω τα εμπόδια" Μιχάλης Κατσαρός

Vincent Van Gogh, Ψαρόβαρκες
Απ’ αυτές τις σελίδες επανειλημμένα έχουμε καταθέσει την άποψη ότι η Δημοκρατική Αριστερά με την Σοσιαλδημοκρατία, πρέπει να συγκλίνουν προγραμματικά και να συνεργαστούν για να κυβερνήσουν την χώρα. Αυτό ισχύει και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη και για τον κόσμο ολόκληρο, όπου υπάρχει αριστερά και σοσιαλδημοκρατία, κι' αυτό δεν είναι ευκαιριακή πρόταση αλλά είναι θέση αρχής. Όλα αυτά βέβαια, με τις ιδιαιτερότητες κάθε χώρας, και πάνω απ’ όλα με συμφωνημένο πρόγραμμα και φερέγγυα πρόσωπα που θα διαχειριστούν τις κυβερνητικές πολιτικές.
Το παρελθόν διδάσκει ότι τα πρόσωπα, όταν δεν έχουν την σοβαρότητα, την ηθική υπόσταση και την έξωθεν καλή μαρτυρία, με μαθηματική ακρίβεια κατασυκοφαντούν ακόμα και τις πιο ευγενείς ιδέες, απογοητεύουν ακόμα και τους πιο καλόπιστους πολίτες.
Την διαπίστωση αυτή έρχονται να ξαναεπιβεβαιώσουν τα φαινόμενα της διαφθοράς και τα σκάνδαλα που έρχονται στο φως το τελευταίο διάστημα. Στα είκοσι χρόνια που κυβέρνησε το ΠΑΣΟΚ είχαμε πολλά τέτοια, αλλά και άλλα φαινόμενα ανηθικότητας. Αυτά πληρώνει ακόμα και μάλλον θα εξακολουθήσει να πληρώνει.
Το ΠΑΣΟΚ λοιπόν είναι βαριά άρρωστο. Η αρρώστια του αυτή, δεν χτύπησε μόνο τα υψηλόβαθμα στελέχη του που άσκησαν εξουσία ως υπουργοί, υφυπουργοί, γραμματείς κ.λ.π. Αυτοί είναι από χέρι προσβεβλημένοι και από την υπεροψία και από τον κυβερνητισμό και από την ελαστική ηθική. Μερικοί δε απ’ αυτούς είναι συνώνυμοι της λαμογιάς και της συναλλαγής.
Το μεγάλο πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι όμως τα μικρομεσαία του στελέχη. Οι άνθρωποι αυτοί που το εκφράζουν στις τοπικές κοινωνίες. Που είναι ο φράχτης των συνόρων του, τα τσομπανόσκυλα. Οι πάλαι ποτέ «μη προνομιούχοι» που έγιναν «κάποιοι». Που είναι σύμβουλοι, γραμματείς, παρατρεχάμενοι βουλευτών. Αυτοί που είχαν μικρές καρεκλίτσες, που έγιναν δημόσιοι υπάλληλοι ελέω ΠΑΣΟΚ, που έγιναν εργολάβοι ελέω ΠΑΣΟΚ, Κοινοτάρχες και Δήμαρχοι ελέω ΠΑΣΟΚ, που ζουν για την εξουσία (έστω την μικρή) και καλοζούν από την εξουσία. Όλοι αυτοί δεν αλλάζουν. Δεν θέλουν και δεν μπορούν να δουν την αλήθεια στον καθρέφτη. Η αρρώστια έχει ζυμωθεί πλέον στο DNA τους. Την καρεκλίτσα τους να κρατήσουν κι ας βουλιάζει το πλοίο ολόκληρο. Οι κοινές υποθέσεις δεν τους νοιάζουν, μόνο οι προσωπικές τους. Αυτό το σώμα είναι καμιά 20.000 χιλιάδες σ’ όλη την Ελλάδα και αυτό είναι το κυρίως ΠΑΣΟΚ. Αυτοί αλληλοτροφοδοτούνται με τους από πάνω, τους υψηλόβαθμους, σε μια λογική «κράτα με να σε κρατώ», σε μια λογική τυχοδιωκτισμού. Έτσι, και δεν θέλουν και δεν μπορούν να διαπιστώσουν τα αδιέξοδά τους, να τα παραδεχτούν αυτοκριτικά και να αλλάξουν φιλοσοφία και ρότα. Αυτό θέλει λεβεντιά και αλτρουισμό, και φαίνεται δεν υπάρχουν αποθέματα.
Οι απλοί ψηφοφόροι είναι λίγο μακρύτερα, δεν ασχολούνται με τις διαδικασίες, με τους γραμματείς και τους παρατρεχάμενους, παρακολουθούν απογοητευμένοι.
Στα καθ’ ημάς, με τους όρους της πολιτικής γεωγραφίας, η δημοκρατική αριστερά εκφράζεται από τον Συνασπισμό και η σοσιαλδημοκρατία από το ΠΑΣΟΚ. Και το παρελθόν εδώ είναι τέτοιο που δεν μπορεί να διδάξει, μόνο εμποδίζει.

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008

Μαύρο χιούμορ και πικρές αλήθειες

Ο εσωτερικός εχθρός:
του Ανδρέα Πετρουλάκη από την "Καθημερινή"
Και η κυβερνητική πολιτική:

του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα "ΝΕΑ"

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2008

Συσκευές με εγγύηση καλής λειτουργίας

Από την Καθημερινή 22-06-08

Σάββατο 21 Ιουνίου 2008

Οι θεσμοί του γένους


Φτύνω πάνω, φτύνω τα γένεια μου. Φτύνω κάτω, φτύνω Μαντέλλη και Τσουκάτο.

Τετάρτη 11 Ιουνίου 2008


Παρασκευή 6 Ιουνίου 2008

ΜΠΟΙΚΟΤΑΖ ΣΤΟ ΦΡΕΣΚΟ ΓΑΛΑ

Επί τέλους οι πολίτες - καταναλωτές αρχίζουν και πέρνουν στα χέρια τους την υπόθεση της ακρίβειας των βασικών καταναλωτικών αγαθών και της αισχροκέρδειας των εταιρειών.
ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΜΠΟΙΚΟΤΑΖ

Τετάρτη 28 Μαΐου 2008

Τρίτη 27 Μαΐου 2008

Άλλοι νιώθουν υπερήφανοι κι άλλοι μαλάκες

Henri Matisse: Οδαλίσκη με μανόλιες
Ευτυχώς η «εθνική» μας συμμετοχή –συνενοχή θα έλεγα εγώ- της Καλομοίρας δεν ευτύχησε να αναδειχθεί 1η νικήτρια στην Eurovision (ήρθε λέει 3η) κι έτσι γλυτώσαμε από το βασανιστήριο να ακούμε –δεν ξέρω- για πόσο καιρό ακόμα την χυδαιότητα και την ανοησία στ’ αυτιά μας νυχθημερόν από τηλεοράσεων και ραδιόφωνων. Την σκαπουλάραμε με μερικές περισπούδαστες –είναι αλήθεια- αναλύσεις ειδημόνων για τις αιτίες της σχετικής αποτυχίας. Τις ίδιες μέρες δύο Έλληνες επιστήμονες, οι καθηγητές Χρήστος Ζερεφός και Αλκιβιάδης Μπάης από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης –έγινε γνωστό ότι τιμήθηκαν με το βραβείο Νόμπελ για την επιστημονική τους εργασία σε θέματα προστασίας του περιβάλλοντος. Το ακούσαμε μια – δυο μέρες στις ειδήσεις και μετά σιωπή. Δηλαδή αν για την Καλομοίρα μιλάμε μήνες τώρα γι’ αυτούς τους Έλληνες πόσο έπρεπε να μιλήσουμε; Βλέπετε η κλίμακα των αξιών της κοινωνίας μας στην Ελλάδα αλλά και παγκόσμια –κυρίως όμως στην Ελλάδα- βάζει σε πιο περίοπτη θέση την Καλομοίρα –ή άλλα αστέρια παλαιότερα- από την επιστήμη και την τέχνη. Τέλος πάντων, πολλοί μίλησαν για την ξεφτίλα της Eurovision, αρμοδιότεροι και με εμπεριστατωμένη άποψη για τις ρίζες της ευτέλειας και την αποχαύνωση του κόσμου. Εμείς, αντί άλλων λόγων και αναλύσεων, θα παραθέσουμε τους στίχους του Γιώργου Θαλασσινού στο ποίημά του:

Αποστολή αυτοκτονίας
Ζωσμένος στην μέση μου τον Καβάφη,
Την Μαρία Νεφέλη και το Άξιον Εστί,
Τα Ανεπίδοτα Γράμματα,
Τα ποιήματα του Μανώλη Αναγνωστάκη,
Τις Ακυβέρνητες Πολιτείες,
Το Κατά Σαδδουκαίων,
Το Χαμόγελο της Τζοκόντας και τον Μεγάλο Ερωτικό,
Τα Θαλασσινά Φεγγάρια και το Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού,
Την Σωτηρία Μπέλλου και τον Καϊκτσή,
Τον Καζαντζίδη και την Μαρία Κάλας,
Τον Ρόκκο και τ’ αδέρφια του.
Μ’ αυτά και μ’ άλλα πολλά εκρηκτικά που έχω συγκεντρώσει,
Θα εισχωρήσω μέσα στις τάξεις του εχθρού, ευθυτενής, σαν άλλος Δον Κιχώτης,
να τους ανατινάξω.

Παρασκευή 23 Μαΐου 2008

Πέμπτη 22 Μαΐου 2008


Υπάρχουνε προϋποθέσεις για μια καινούργια άνοιξη;

Σπύρου Βασιλείου: Η ραπτομηχανή
Εδώ και μερικές μέρες ξεκίνησαν οι εκλογές για την ανάδειξη των νέων διοικήσεων στα ΑΕΙ (ΤΕΙ και Πανεπιστήμια), με την εφαρμογή των διατάξεων του νέου νόμου «πλαίσιο» που ψηφίστηκε πέρυσι από την κυβερνητική πλειοψηφία της Ν.Δ. Δηλαδή εκλέγονται πρυτάνεις – αντιπρυτάνεις και πρόεδροι – αντιπρόεδροι για τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ αντίστοιχα.
Αν και σε πολλούς είναι γνωστά πράγματα, για την ενημέρωση -των εκτός των τειχών- είναι απαραίτητο να αναφερθούν περιληπτικά οι διαδικασίες. Με βάση τον νόμο αυτό, εισάγεται –για πρώτη φορά- η καθολική ψηφοφορία των φοιτητών, των διοικητικών υπαλλήλων και του τεχνικού προσωπικού, με τον συντελεστή βαρύτητας που αναλογεί σε κάθε κατηγορία. Η καθολική ψηφοφορία για το εκπαιδευτικό προσωπικό των ΑΕΙ ίσχυε ήδη από παλιά.
Η διάταξη αυτή του νέου νόμου έτυχε ευρύτερης αποδοχής από όλες τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας και τις φοιτητικές παρατάξεις, ανεξάρτητα από τις γενικότερες αντιθέσεις στον νόμο ή την συνολική του απόρριψη. Άλλωστε πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού όλοι κόπτονται για περισσότερη και αμεσότερη δημοκρατία.
Η παλαιότερη κατάσταση, με την συμμετοχή των φοιτητών στις εκλογές –μέσω εκλεκτόρων-αντιπροσώπων- είχε δημιουργήσει πολλά προβλήματα, με έντονο κομματισμό, ανίερες συναλλαγές έως «εκπόρνευσης» των φοιτητών από τις εκάστοτε διοικήσεις των ΑΕΙ. Δυστυχώς η ανηθικότητα δεν είναι ξένη στον χώρο της παιδείας μας – «εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω» - όσο τραγικό κι αν είναι αυτό.
Αυτή τουλάχιστον η διάταξη του νέου νόμου ήταν κατά καθολική ομολογία θετική. Μερικοί βέβαια αναγκάστηκαν να το ομολογήσουν μη μπορώντας να κάνουν κι αλλιώς, καθώς η δημοκρατική επίφαση δεν τους άφηνε περιθώρια.
Μόλις όμως ήρθε ο καιρός να εφαρμοστεί ο νέος τρόπος ανάδειξης των διοικήσεων, μερικές φοιτητικές παρατάξεις της αριστεράς, για να αποτρέψουν την εφαρμογή του νόμου –τον οποίο απορρίπτουν συνολικά- προχώρησαν σε καταλήψεις ή και σε επεισόδια, ώστε να μην μπορέσουν να πραγματοποιηθούν οι εκλογές. Κι όλα αυτά στο όνομα της αριστεράς και της δημοκρατίας. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να δούμε πως θα αντιδράσουν όταν εφαρμοστούν οι διατάξεις για το πολλαπλό σύγγραμμα που προβλέπει ο ίδιος νόμος. Θα ξανακάνουν καταλήψεις για να μην μοιράζονται τα βιβλία, στο όνομα της συνολικής αντίθεσης με τον νόμο;
Γνωρίζοντας την κατάσταση που επικρατεί γενικώς στην παιδεία μας και στην ανώτατη παιδεία ειδικότερα, ισχυρίζομαι ότι υπάρχει μία παράκρουση. Οι λέξεις και οι έννοιες έχουν χάσει το νόημά τους. Πολλά είναι ψευδεπίγραφα και αποκτούν διαφορετικές έννοιες και ερμηνείες κατά περίπτωση και όπως βολεύει: Εμποδίζουμε τις εκλογές στο όνομα της αριστεράς και της δημοκρατίας, στο όνομα της υπεράσπισης του δημόσιου πανεπιστημίου.
Δυστυχώς η ιστορία της αριστεράς λέει ότι, ως αντιπολίτευση, λάτρεψε και μάτωσε για την δημοκρατία. Ως δύναμη εξουσίας όμως –έστω και μικρής όπως αυτή που ασκεί στον χώρο της ανώτατης παιδείας- δείχνει ότι δεν της περιποιεί και μεγάλη τιμή.
Επειδή ισχυρίζομαι ότι στρατηγικός στόχος της αριστεράς –ειδικά τώρα που τα σοσιαλιστικά μοντέλα ξέφτισαν- πρέπει να είναι μια καλή παιδεία στην χώρα και σε κάθε χώρα. Γιατί σ’ ότι και να πιστεύει κανείς, η καλή παιδεία είναι –πέραν όλων των άλλων- ένας μηχανισμός κοινωνικής δικαιοσύνης και ανακατανομής του πλούτου. Με αυτή την έννοια, υπάρχουν περισσότερες ευθύνες της αριστεράς για το ξεχαρβάλωμα που υπάρχει σ’ όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Σύμφωνοι, πολλά από τα προβλήματα της παιδείας μας θα μπορούσαν να λυθούν με σοβαρή χρηματοδότηση. Δεν είναι όμως πανάκεια, χρειάζονται πολλά περισσότερα, χρειάζονται προϋποθέσεις.
Βοηθάει άραγε η μόνιμη άρνηση σε κάθε αξιολόγηση; Η μόνιμη υπεράσπιση κάθε περιθωριακού και παραβατικού που χρησιμοποιεί και κατασυκοφαντεί το πανεπιστημιακό άσυλο; Η μόνιμη υπεράσπιση της κάθε ευκολίας προς τον φοιτητή για την απόκτηση του πτυχίου, αξίζει δεν αξίζει; Όχι προαπαιτούμενα μαθήματα, όχι υποχρεωτικές παρακολουθήσεις. Ποιος θα μιλήσει για τον πραγματικό αριθμό των εβδομάδων, των πραγματικών μαθημάτων; Ποιος θα μιλήσει για τον αριθμό των φοιτητών που παρακολουθούν τα μαθήματα; Ποιος θα μιλήσει για την αυταξία της γνώσης; Ποιος θα φωνάξει στα παιδιά και στους νέους ότι η μόρφωση είναι σπουδαίο αλλά δεν είναι εύκολο πράμα; Ποιος θα μιλήσει για την άθλια εικόνα των κτιρίων, την χυδαιότητα των συνθημάτων, το σκουπιδαριό των διαδρόμων, την επιθετικότητα των προσώπων, την ευτέλεια των ενδιαφερόντων; Αν όχι η αριστερά, τότε ποιός; Χρειάζονται μόνο χρήματα για να διορθωθούν αυτά; Αν η αριστερά δεν πρωτοστατήσει στην ανάταση της παιδείας μας και της κοινωνίας –κατ’ επέκταση- τότε ποιός;
Κι αν σκεφτείς ότι οι απόψεις αυτές είναι «αιρετικές», ίσως και «αντιδραστικές» για την επίσημη αριστερά, είναι να μην θυμηθείς τον Μιχάλη Κατσαρό στο «Κατά Σαδδουκαίων» του; Άλλωστε κι αυτός ένας αιρετικός της αριστεράς υπήρξε που θρήνησε για τις βιασμένες λέξεις:


“Στο νεκρό δάσος των λέξεων προχωράω.
Ανάβω τα χλωμά φανάρια στους δρόμους.
Προσπαθώ ν’ αναστήσω
τα ονόματα που πυρπόλησαν τις καρδιές”

ή ακόμα:

«Και τώρα τι πρέπει να γίνει
σ' αυτό το νεκροταφείο των ονομάτων
σ' αυτό το νεκροταφείο των λέξεων;
Πώς θα ξαναβαφτίσουμε τις πυρκαγιές
ελευθερία, ισότητα, Σοβιέτ, εξουσία;»

ή ακόμα το πιο ελπιδοφόρο:

«Υπάρχουνε προϋποθέσεις για μια καινούργια άνοιξη»