Ο χώρος αυτός είναι χώρος διαλόγου και μπορεί να φιλοξενήσει τις απόψεις σας. Στείλτε στο email: synpolitisstagironakanthou@yahoo.gr

Επισκέψεις από 20-11-07

Κυριακή 31 Μαΐου 2009

Θα είμαι ο τελευταίος που θα κλείσει την πόρτα*


Ξανά για τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη, με αφορμή ένα όμορφο και ανθρώπινο άρθρο από τον Ιό της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας που το αναδημοσιεύουμε.

«Δεν φαντάζομαι να με βάλατε με μέσο στην εντατική;» ρωτούσε μόλις ξαναβρήκε τις αισθήσεις του.
Ήταν στην αρχή της τελευταίας εξάμηνης διαδρομής του στο Γενικό Κρατικό. Αυτός ήταν ο Μιχάλης. Δεν γούσταρε ρουσφέτια κι ας ήταν βουλευτής. Τον ενοχλούσε πολύ αν βρισκόταν στη δύσκολη θέση να αρνηθεί κάποια «χάρη». Αυτό, όμως, δεν αφορούσε την προθυμία του να βοηθήσει διωκόμενους και πολιτικά κατατρεγμένους. Εντός κι εκτός Ελλάδας. Όπου κι αν τους συναντούσε.
* Στα αεροπλάνα έλυνε ισπανικά σταυρόλεξα, όταν πηγαινοερχόταν κάθε εβδομάδα στις Βρυξέλλες την περίοδο που ήταν ευρωβουλευτής. Χαλάρωνε το μυαλό του έτσι. Τις πίπες που κάπνιζε τις έβαζε στις τσέπες του, με δυσάρεστες συνέπειες για τα σακάκια του. Διάβαζε όλες τις εφημερίδες, ελληνικές και ξένες, και παρακολουθούσε όλα τα δελτία ειδήσεων, όταν είχε χρόνο και ιδιαίτερα τώρα που ήταν άρρωστος. Ήξερε τι ώρα έχει δελτίο το κάθε κανάλι και, φυσικά, παρακολουθούσε όλα τα talk show, ακόμα κι αυτά των «κίτρινων» καναλιών. Εκνευριζόταν, όμως, όταν μέλη του Συνασπισμού πήγαιναν στις εβδομαδιαίες εκπομπές ανυπόληπτων δημοσιογράφων.
* Το βλέμμα του γινόταν κάποιες φορές κάπως απλανές και «έφευγε» από την κουβέντα μετά το θάνατο του ενός από τους δυο του γιους. Το βλέπαμε συχνά αυτό το βλέμμα.
* Του άρεσε πολύ το κόκκινο κρασί και τα ψάρια, μόνο που ήταν αλλεργικός στις γαρίδες. Του άρεσε ο χορός: η ροκ και το τανγκό, η μπόσα νόβα και ο απτάλικος και χόρευε όταν είχε τα κέφια του. Άκουγε έθνικ μουσικές και τρελαινόταν για φλαμένκο. Ψάρευε στη Ναύπακτο και στη Φολέγανδρο, όταν τον έπαιρνε κανένας φίλος στη βάρκα ή στο καΐκι του. Η μανία του όμως ήταν να μαζεύει αχινούς, να τους καθαρίζει και κυρίως είχε επιβάλει σε όλους να κολυμπούν πολύ βαθιά για να πετάξουν τα αγκάθια. Θύμωνε όσο κανείς με τα κουτσομπολιά.
* Ποτέ δεν μίλησε ξύλινα και ήταν επίμονος στις απόψεις του. Όμως άκουγε πάντα τον συνομιλητή και όταν χρειαζόταν άλλαζε γνώμη, αρκεί να είχε πειστεί. Σπάνιος ακροατής, αλλά και τέλειος συζητητής. Είχε χιούμορ και ακόμα και όταν κάτι τον αφορούσε γέλαγε, δεν θύμωνε. Τον θύμωνε, όμως, να μιλούν άλλοι για λογαριασμό του και να κάνουν εκτιμήσεις για την πολιτική του στάση, όταν ο ίδιος είχε ξεκαθαρίσει πλήρως ότι θα ήταν ο τελευταίος που θα έφευγε από αυτόν τον χώρο.
* Δεν είχε απωθημένα ο Παπαγιαννάκης και αυτό έβγαινε αβίαστα στην καθημερινή αλλά και στην πολιτική του ζωή. Μιλούσε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο σε κάποιον επίσημο και στο γκαρσόνι της ταβέρνας που έφερνε το νερό. Δεν προσέβαλλε ποτέ κανέναν, ακόμα κι αν κάποιες συμπεριφορές τον ενοχλούσαν πολύ. Ήταν απολύτως άσχετος με τα αθλητικά, αν και ενδιαφέρθηκε λίγο τότε με το θέμα της ντόπας. Ήταν άθεος, αλλά σεβόταν απόλυτα όποιον είναι θρήσκος. Σιχαινόταν τον εθνικισμό. Η ασχολία και η εμπλοκή του με τα περιβαλλοντικά ήταν παρούσα μέχρι το τέλος, δίπλα σε όλα τα άλλα του πολιτικά ενδιαφέροντα. Το ίδιο και η αγωνία του για την εκπαίδευση. Ήταν κατά τη γνώμη του το κυρίαρχο, το μεγαλύτερο σύγχρονο πρόβλημα και η μόνη ελπίδα για κάτι καλύτερο.
**Δεν έχανε την υπομονή του ο Παπαγιαννάκης ούτε τώρα στο τέλος. Με αφόρητους πόνους συζητούσε για όλα. Του άρεσαν η παρέα και οι φίλοι, ακόμα και όταν τον εγκατέλειπαν πια οι δυνάμεις του. Ήταν άρχοντας μέχρι το τέλος. Όλοι οι δυνατοί χαρακτηρισμοί θα ακουστούν τώρα και οι περισσότεροι θα είναι σωστοί. Γι' αυτό και από μας, «γεια σου πουλί μου», όπως εσύ έλεγες πάντα.
*Η φράση "Θα είμαι ο τελευταίος που θα κλείσει την πόρτα" του ανήκει, γιατί όσο ζούσε, πολλοί σύντροφοί του τον έλεγαν Πασόκο και τον εξωθούσαν στην έξοδο. Έτσι τους βόλευε.

Παρασκευή 29 Μαΐου 2009

Ως φτηνός θεατρίνος επαρχιακού θιάσου

Θα σας εξασφαλίσωμεν
Τα μάθατε; Ο πρωθυπουργός «ανέλαβε» την πολιτική ευθύνη για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου. Έτσι είπε στο debate όταν τον ρώτησαν οι δημοσιογράφοι. Τώρα θα ρωτήσετε; Έ και; Τι έγινε; Αυτομαστιγώθηκε; Ζήτησε συγνώμη; Ούτε καν αυτό. Και θα πείτε: τι να την κάνουμε -ακόμα κι αν την ζητούσε- τέτοια συγνώμη, έτσι υποκριτική που θα ήταν;
Δηλαδή, αν δεν την «αναλάμβανε» την πολιτική ευθύνη τι θα έκανε; Θα παρασημοφορούσε τον Εφραίμ, την οικογένεια Βουλγαράκη και του άλλους Βατοπεδινούς υπουργούς του για τις υπηρεσίες που προσέφεραν στην πατρίδα και στην θρησκεία;
Να τελειώνουμε με αυτή την κακόγουστη πλάκα της πολιτικής ευθύνης. Κάθε φορά που μιλάει ο Καραμανλής για το Βατοπέδι και τα άλλα πολλά σκάνδαλα των ημερών του, φαίνεται και η γύμνια του και η ενοχή του. Κάθε φορά επαληθεύει το ρηθέν: «εδοξάσθη κρυπτόμενος και εγελοιοποιήθη εμφανιζόμενος». Στην συνείδηση του κόσμου έχει καταγραφεί ότι αυτός είναι ο πολιτικός υπεύθυνος, αυτός έδινε τις εντολές στους υπουργούς του και έκαναν τεμενάδες στον Εφραίμ, αυτός κρατούσε την μπαγκέτα της ορχήστρας. Δεν πρόκειται, ότι και να πει, όσο κι αν κουνάει τα χέρια του ως φτηνός θεατρίνος επαρχιακού θιάσου, να πείσει κανέναν Έλληνα με στοιχειώδη νοημοσύνη ότι δεν έγιναν όλα υπό την καθοδήγησή του, όπως δεν πρόκειται να πείσει και κανέναν για την μεθόδευση της παραγραφής. Το στίγμα θα του μείνει.
Το άλλο ελπιδοφόρο που είπε αυτές τις μέρες ο πρωθυπουργός, είναι ότι δεν θα φύγει από την πολιτική ζωή του τόπου και ότι ευχαριστιέται τις εκλογές.
Ευτυχώς ανασάναμε, ο Θεός μας λυπήθηκε και τον κρατάει στην ενεργό πολιτική δράση. Τέτοιο πολιτικό κεφάλαιο με τέτοιο όνομα και τόσο έργο, είναι κρίμα να αποστρατευθεί τόσο νωρίς.
Μόνο τον παρακαλούμε, ας τις ευχαριστηθεί τις εκλογές κατά τι λιγότερο από του 2007, να μην μας ξανάρθουν πάλι κι οι πυρκαγιές.

Τρίτη 26 Μαΐου 2009

Έφυγε από την ζωή ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης


ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ ΤΟΥ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗ

Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, βουλευτής του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν είναι πια μαζί μας.
Ο Μιχάλης, μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ, υπήρξε μια συνεπής και νηφάλια φωνή της Ανανεωτικής Αριστεράς.
Διακρίθηκε για την ανεξαρτησία της γνώμης του, το ανοιχτό μυαλό του, τις ριζοσπαστικές του θέσεις.
Σταθερά προσηλωμένος στις ιδέες της ανανέωσης, της οικολογίας, του ευρωπαϊσμού, υπήρξε πάντα ένας λαμπρός αγωνιστής.
Ηγετικός στέλεχος της ΕΑΡ και μετά του Συνασπισμού, πάλεψε με ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια για μια σύγχρονη φυσιογνωμία της Αριστεράς.
Τα μέλη και τα στελέχη του ΣΥΝ θα θυμούνται πάντα τον ευθύ του λόγο, τις πλούσιες γνώσεις του, τη μαχητική του παρουσία. Θα ξέρουν ότι ο Μιχάλης θα είναι πάντα μαζί μας στους δύσκολους δρόμους για μια Αριστερά που πιστεύει στο σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο.

ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΜΙΧΑΗΛ
Σύντομο βιογραφικό: Γεννήθηκε στις 19.8.1941. Σπούδασε Νομικά και Οικονομικές και Πολιτικές Επιστήμες στην Αθήνα, στο Μονπελλιέ και το Παρίσι. Διδασκαλία και έρευνα στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού 2, στο Ινστιτούτο Διοίκησης Επιχειρήσεων του Ορσαί, στο Μεσογειακό Αγρονομικό Ινστιτούτο του Μονπελλιέ. Έρευνες και μελέτες πάνω στη μεσογειακή οικονομία, την ΕΟΚ, την κινεζική αγροβιομηχανία, την αλιεία στην Ελλάδα κ.λπ., για λογαριασμό ΕΟΚ, ΓΚΑΤΤ, ΟΗΕ (1967-1987). Επιστημονικός συνεργάτης στο Πάντειο. Αρθρογραφία στο Βήμα, τον Οικονομικό Ταχυδρόμο, το Αντί, την Αυγή, τον Πολίτη... Μέλος της Δημοκρατικής 'Aμυνας κατά τη δικτατορία. Ιδρυτικό μέλος της ΕΑΡ και μέλος της ΚΕ και της ΕΓ της. Διετέλεσε μέλος της Π.Γ. της ΚΠΕ και της Π.Γ. του ΣΥΝ. Ήταν υπεύθυνος του Τμήματος Οικολογίας και Ποιότητας της Ζωής, ευρωβουλευτής του ΣΥΝ έως το 2004, μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στη Β΄ Αθηνών στις τελευταίες εκλογές.

Δευτέρα 25 Μαΐου 2009

Καλό ταξίδι Αλέξανδρε

Παρασκευή 22 Μαΐου 2009

Ουδείς άσφαλτος

Ο θόρυβος και η αστεία κουβέντα που σηκώθηκε αυτές τις μέρες περί την φράση «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» μου έφερε στο μυαλό την συμπαθή lady-αοιδό της φωτογραφίας που η καημένη -μη γνωρίζοντας- λαχταράει να πει κι αυτή τα σπουδαία της και γελοιοποιείται. Κι άντε μ’ αυτήν είναι μικρό το κακό και μας διασκεδάζει. Τι γίνεται όμως με τον άλλο που κυβερνάει την χώρα και εισέπραξε την φράση ως μομφή περί της βαρβαρότητας των οπαδών του κόμματός του; Είναι τραγικό ένας πρωθυπουργός να προσπαθεί να κάνει πολιτική με την αμορφωσιά του. Αλλά που να ξέρει το παιδί περί Ρόζας Λούξεμπουργκ και περί Καστοριάδη; Στον κοινωνικό χώρο που μεγάλωσε αυτά ήταν ονόματα απαγορευμένα. Θα νομίζει ότι η Ρόζα είναι ηθοποιός του Χόλυγουντ και ο Κορνήλιος δικηγορικό γραφείο.

Τρίτη 19 Μαΐου 2009

Επιτέλους, ο Εθνάρχης Καραμανλής μεγαλύτερος Έλληνας από τον Αριστοτέλη

Τελείωσε κι αυτό μαζί με την άλλη εθνική μας υπερηφάνεια, την Eurovision, αν κι εκεί δεν τα πήγαμε καλά, γιατί και δεν ήμασταν μόνοι μας και απ’ ότι φαίνεται υπάρχουν κι άλλοι λαοί που μας ξεπερνάνε στην σάχλα. Στα δικά μας όμως τα καταφέραμε μια χαρά. Βγάλαμε τον μεγαλύτερο Έλληνα όλων των εποχών, μετά από προβληματισμούς και αγώνες μηνών.
Και άντε η πλέμπα, πλέμπα είναι, είτε ψηφίζει για τον Ρουβά, είτε για τον Μέγα Αλέξανδρο, είτε για τον Πλάτωνα, είτε για τον Καραμανλή. Οι άλλοι οι μεγαλοσχήμονες, καθηγητάδες και προσωπικότητες που μπήκαν στο γήπεδο αλληλοεπιχειρούντες να πείσουν ότι ο δικός τους μεγάλος Έλληνας είναι μεγαλύτερος από τους άλλους 9 –άσε τους άλλους 90 που δεν κατάφεραν να περάσουν τα προκριματικά, ποιος ασχολείται;
Κρίμα και για τους ακαδημαϊκούς, κρίμα και για τους καθηγητάδες. Μα καλά δεν αντιλαμβάνονται το παράλογο και το γελοίο της όλης υπόθεσης; Θα μπορούσαν, υπό άλλες συνθήκες, σαν πνευματικοί άνθρωποι και γνώστες, να μιλήσουν για το έργο όλων αυτών –και πολλών άλλων μεγάλων Ελλήνων- και να μας φωτίσουν και να κινήσουν το ενδιαφέρον των νεοελλήνων ώστε να ασχοληθεί επί τέλους η «περιούσιος» φυλή μας με την ουσία της κληρονομιάς και της ιστορίας της.
Αντ’ αυτού, προτίμησαν την συμμετοχή, με τηλεοπτικούς όρους, στο παιχνίδι του ΣΚΥ, λες και θα ψήφιζε το πανελλήνιο για τον Ρουβά ή τον Ολυμπιακό.
Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι, έστω κι έτσι, από όλη αυτή την ιστορία, θα υπάρξουν και κάποιοι που έλαβαν ερέθισμα και θα συνεχίσουν να αναζητούν την ουσία της μεγαλοσύνης όλων αυτών των Ελλήνων.

Δευτέρα 18 Μαΐου 2009

Γιατί μας τα κάνεις αυτά ρε Μάνο;


Αγαπημένε μας Μάνο
Δεν μπορούμε να σε κατηγορήσουμε γιατί μας χάρισες και μας χαρίζεις τόσες συγκινήσεις. Θα ήταν αχαριστία από μέρους μας. Θα σου το πούμε όμως με στίχους (δικούς σου και άλλους) ότι μας πληγώνεις.

Μπορείς, αν θέλεις, μ' ένα αηδόνι
να με φαρμακώσεις
μα θα στο πω πως με πληγώνεις
όσο βαθειά κι αν σ' αγαπώ.
Μάνος Ελευθερίου, "Γράμματα στον Μακρυγιάννη"
--------------------------------------------------------
Στρατηγέ
Τι ζητούσες στη Λάρισα
συ
ένας Υδραίος;
Νίκος Εγγονόπουλος, "Μπολιβάρ: Ένα Ελληνικό ποίημα"

Τετάρτη 13 Μαΐου 2009

Στους συντρόφους του ΣΥΝ

Είναι λίγο κακός ο Δημήτρης Χαντζόπουλος με τον Χουντή, αλλά αφ' ενός μεν το χιούμορ, για να τσακίζει κόκκαλα, χωρίς κακία δεν γίνεται, και αφ' εταίρου λέει αλήθειες -πως να το κάνουμε;
Επειδή αυτό το blog από τα γεννοφάσκια του διακύρηξε πως το χιούμορ είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση, την αφιερώνουμε στους συντρόφους μας στον ΣΥΝ και να μην θυμώνουν. Γιατί αν από την αρχή, οι στελεχάρες μας, έδιναν την πρέπουσα βάση στις γελοιογραφίες, θα ήταν σήμερα καλύτερα τα πράγματα.

Σάββατο 9 Μαΐου 2009

Θεσμική εκτροπή

Ιούλιος 1965

Θεσμική εκτροπή αποτελεί η αιφνίδια διακοπή των εργασιών της Βουλής, σύμφωνα με όλους τους μη κυβερνητικοδίαιτους δημοσιογράφους αλλά και τους πολιτικούς όλων των αποχρώσεων –πλην ΝΔ.
Κανένας Έλληνας δεν έμεινε που να μην βλέπει την σπουδή, άρον – άρον, να κουκουλωθούν τα πολλά σκάνδαλα και να τελειώνουν οι έρευνες που βρίσκονται σε εξέλιξη. Από την εποχή της Χούντας είχαμε να δούμε τέτοια κυνικότητα.
Η κατάσταση δεν πάει άλλο με την ηθική κατάπτωση της χώρας και των θεσμών. Ας σηκωθεί επιτέλους μία φωνή. Ας κληθούν οι πνευματικοί της άνθρωποι -αρκετά έκατσαν στα σπίτια τους- να πάρουν θέση, να ορθώσουν φωνή, για τον κατήφορο στον οποίο -όλο και πιο γρήγορα- κατρακυλά η Ελληνική κοινωνία.
Ο ΣΥΝ –μεταξύ όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων- έχει πρωτίστως το ηθικό ανάστημα να καλέσει τον Ελληνικό λαό να βγει στον δρόμο και να απαιτήσει την διενέργεια εκλογών, με σκοπό να φύγει η κυβέρνηση των λαμόγιων και των ανίκανων, της ελαστικής συνείδησης και της ανύπαρκτης πολιτικής ηθικής. Όπως έγινε για το άρθρο 16, όπως έγινε τον περασμένο Δεκέμβρη με την δολοφονία του 16χρονου μαθητή.
Στην χώρα συντελείται κάτι ανάλογο με την συνταγματική εκτροπή του 1965 και όπως και τότε το ακροτελεύτιο 114 άρθρο του Συντάγματος έλεγε ότι «η υπεράσπιση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων», έτσι και σήμερα το ίδιο πράγμα επιτάσσει το άρθρο 120 του σημερινού μας Συντάγματος.
Ο ΣΥΝ έχει το πατριωτικό καθήκον να πρωτοστατήσει στην απομάκρυνση αυτής της κυβέρνησης. Ας βγει να εκφράσει την βουβή οργή του Ελληνικού λαού.

Τετάρτη 6 Μαΐου 2009

Το δάχτυλο του Παυλίδη

Honoré Daumier, Διασώζοντας την είσπραξη

Παρακολουθώντας όλες αυτές τις μέρες το θέμα της «υπόθεσης Παυλίδη» στην βουλή και στις τηλεοράσεις, ανάμεσα στις πολλές ζοφερές σκέψεις που έκανα, σκεφτόμουν συνέχεια την ρήση του Μάνου Χατζιδάκη που έλεγε ότι «το πολιτικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι -κατά βάση- πρόβλημα αισθητικής». Πόσο δίκιο είχε ο άνθρωπος.
Βλέποντας την φτηνή θεατρινίστικη παράσταση του Παυλίδη στο κοινοβούλιο, δεν μπορεί παρά να σκεφτείς τι είδους άνθρωποι μας κυβερνούν και αποφασίζουν για την τύχη μας. Κι έρχονται στο μυαλό Τσοχατζόπουλοι, Γιακουμάτοι, Κούβελες, Γιαννόπουλοι, Ψωμιάδηδες, Κουλούρηδες, κι άλλοι πολλοί -αλήστου μνήμης- εθνοπατέρες που ανάγκασαν τον καημένο τον Χατζιδάκη να καταλήξει στην αποκαρδιωτική του διαπίστωση. Η διαχρονικότητα της ευτέλειας και της χυδαιότητας.
Το θρασύ σηκωμένο δάχτυλο του Παυλίδη, δεν άφηνε καμία αμφιβολία για την άλλη γνωστή χειρονομία που ξέρει να κάνει. Κι αυτή την άλλη χειρονομία είναι που εισπράξαμε, όλοι εμείς οι πολίτες, από την διαδικασία της «λεύκανσής» του, για να μην έχουμε αυταπάτες, ότι μπορεί σ’ αυτή τη χώρα να περάσουμε κάποτε σε κάποια ανάταση.
Από την μεταπολίτευση και δω, σε αγαστή συνεργασία των οικογενειών που μας κυβερνούν, έγιναν οι νόμοι και τα συντάγματα, με σπουδή, για την προστασία του πολιτικού τους προσωπικού.
Πως γίνεται να έχουν αποκτήσει όλοι αμύθητες περιουσίες από την «χρηστή» διαχείριση και κανένας να μην πιάστηκε;
Ο Α. Αλαβάνος το είπε σωστά: Εβδομήντα επτά σειρές (77) του Ελληνικού Συντάγματος, αφιερωμένες στην προστασία των υπουργών που «πιάστηκαν στα πράσα», και από κανα δυό - τρεις σειρές, μόνο, για τα αναφαίρετα δικαιώματα του πολίτη.
Τώρα, μετά τον διασυρμό, βγαίνουν όλοι «σοφότεροι» και κάνουν προτάσεις για τις «ατέλειες» του συντάγματος και του νόμου «περί ευθύνης» υπουργών. Λες και ήταν άλλοι που τους έκαναν, σε άλλες μακρινές εποχές. Το 2001, στην τελευταία συνταγματική μεταρρύθμιση, κοινή δικομματική συναινέσει, κτίστηκαν οι 77 σειρές του υψηλού δείκτη προστασίας. Πως γίνεται τώρα να κάνουν τους ξαφνιασμένους και τους ανυποψίαστους; Παραστάσεις για λαϊκή κατανάλωση, μέχρι που να περάσει η οργή του ευκολόπιστου και λωτοφάγου λαού μας.
Σε δέκα χρόνια, το ίδιο ακριβώς έργο θα ξαναπαιχτεί με άλλους πρωταγωνιστές. Το πολύ-πολύ να αλλάξουν την σκηνοθεσία.