Ο χώρος αυτός είναι χώρος διαλόγου και μπορεί να φιλοξενήσει τις απόψεις σας. Στείλτε στο email: synpolitisstagironakanthou@yahoo.gr

Επισκέψεις από 20-11-07

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

Κινέζοι ή Ευρωπαίοι;

Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες ζουν, εδώ και λίγα χρόνια, μια μεγάλη επίθεση στα κεκτημένα κοινωνικά και εργασιακά τους δικαιώματα που αποκτήθηκαν με αγώνες, επαναστάσεις -ακόμα και πολέμους- πολλών αιώνων και γενεών.
Πέρα από τις ιδιομορφίες που έχουν κάποιες χώρες (βλέπε Ελλάδα), όπου ορισμένα μέτρα ήταν αναγκαία για την λειτουργία και το συμμάζεμα του διεφθαρμένου κράτους, βλέπουμε μια συνολική επίθεση, άλλοτε καλυμμένη και άλλοτε απροκάλυπτη, για μείωση του εισοδήματος των εργαζομένων, επιμήκυνση του χρόνου εργασίας για την σύνταξη, περικοπή των κοινωνικών παροχών και άλλα πολλά, που δεν είναι σκόπιμο να αναφερθούν λεπτομεριακά. Σημασία έχει ότι η γενική κατεύθυνση όλων των κυβερνήσεων (όλων των αποχρώσεων) είναι οι περικοπές.
Επαναλαμβάνουμε ότι άλλο τα μέτρα που αποδίδουν ισότητα και ισοπολιτεία μεταξύ των εργαζομένων (άλλος να βγαίνει στα 40 του και άλλος στα 65) και άλλο να ζητάς ένας άνθρωπος που δουλεύει σκληρά και ανθυγιεινά να πάει από τα 60 στα 67. Αυτό είναι βαρβαρότητα.
Χοντρικά, όλα αυτά είναι τα αποτελέσματα που επιφέρει η –άνευ όρων- κυριαρχία της αγοράς, πάνω στην κοινωνία. Δηλαδή αδηφάγος καπιταλισμός, όπου όλα καθορίζονται από την μεγιστοποίηση του κέρδους. Αυτά είναι πράγματα γνωστά αλλά τα ξεχάσαμε, γιατί, καθώς κατάπεσε το εξάμβλωμα του «υπαρκτού σοσιαλισμού», πήρε μαζί του συκοφαντημένη και κάθε σοσιαλιστική θεώρηση περί της κοινωνίας και της οικονομίας. «Μαζί με τα ξερά κάηκαν και τα χλωρά».
Υπάρχει όμως και μία άλλη διάσταση που πρέπει να δουν και να συζητήσουν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες και τα οικονομικά τους επιτελεία: η «κινεζοποίηση». Δεν ισχυρίζομαι ότι ο όρος είναι δόκιμος αλλά ας μείνουμε στην ουσία περιγράφοντάς τον. Τι συμβαίνει σήμερα στην αγορά;
Ας υποθέσουμε ότι στην Ευρώπη, ένα προϊόν, για να παραχθεί, κοστίζει π.χ. 10 ευρώ. Μέσα στο κόστος αυτό συμπεριλαμβάνεται ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής. Το κοινωνικό κράτος, το επίπεδο ζωής του ευρωπαίου εργαζόμενου, οι άδειές του, η σύνταξή του και γενικότερα όλες οι κατακτήσεις του.
Έρχεται λοιπόν σήμερα η Κίνα (και προφανώς και οι άλλες παρόμοιες χώρες) και το ίδιο προϊόν (στην ίδια ποιότητα περίπου) το παράγει με 1 ευρώ, γιατί στην Κίνα οι άνθρωποι δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ, χωρίς τίποτα απ’ όλα αυτά που δικαιούνται οι ευρωπαίοι εργαζόμενοι.
Η ελεύθερη αγορά διοχετεύει το κινέζικο προϊόν στην Ευρώπη, το οποίο ως φθηνότερο αγοράζεται από τον ευρωπαίο καταναλωτή (ο οποίος όμως είναι και εργαζόμενος) και από εδώ ξεκινάει το πρόβλημα. Ο ευρωπαίος, αγοράζοντας το κινέζικο προϊόν, συμβάλει στο κλείσιμο της παραγωγικής διαδικασίας που παράγει το ευρωπαϊκό προϊόν και -κατ’ επέκταση- στην δική του ανεργία.
Οπότε δύο τινά μπορούν να γίνουν: ή θα πρέπει, για να γίνουμε ανταγωνιστικοί, να παράγουμε –ως Ευρωπαίοι- το προϊόν στο 1 ευρώ, και άρα να γίνουμε Κινέζοι δουλεύοντας και ζώντας όπως οι Κινέζοι, ή θα πρέπει να επανακαθορίσουμε την ελευθερία της αγοράς μας, για να διατηρήσουμε το ευρωπαϊκό μας κοινωνικό κεκτημένο και τον τρόπο ζωής μας. Διαφορετικά πάμε στην βαρβαρότητα και στο χάος.
Καθώς δεν είμαι οικονομολόγος δεν διεκδικώ την επιστημονική επάρκεια της ανάλυσης, αλλά η απλή λογική (ελπίζω όχι απλουστευτική) αυτό λέει.
Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες και τα κόμματα δεν έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει ότι αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση με την οποία πρέπει να αναμετρηθούμε ως ευρωπαϊκή κοινωνία. Δεν έχουν ακόμα αρχίσει να το συζητούν για αν φωτιστούν όλες οι πλευρές του προβλήματος, να περάσουμε στην συνειδητοποίησή του και εν συνεχεία να προτείνουμε λύσεις και διεξόδους.
Κι αυτό αφορά όλα τα κόμματα γιατί το πρόβλημα είναι ευρωπαϊκό (δηλαδή εθνικό) και έχει να κάνει με την ίδια την ύπαρξη της ευρωπαϊκής κοινωνίας η οποία κινδυνεύει. Υπάρχει χώρος και έδαφος σύγκλισης και από τα αριστερά και από τα δεξιά, χωρίς ιδεοληψίες εκατέρωθεν και αποκομίζοντας τα αναγκαία διδάγματα για το που οδήγησαν οι ακρότητες του παρελθόντος, επίσης εκατέρωθεν.

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Να γελάσει το χειλάκι μας





Αν και οι υπότιτλοι είναι στα αγγλικά, αξίζει να προσπαθείστε λίγο να το δείτε, είναι πανέξυπνο και ξεκαρδιστικό. Κάντε κλίκ στην πάνω εικόνα για να το δείτε στο YouTube, ή στην κάτω για να το δείτε εδώ.

Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

Η αλήθεια και ο Μαρξισμός

Τα πρώτα χρόνια μετά την μεταπολίτευση, στην Θεσσαλονίκη, νεαροί, αθώοι και ανυποψίαστοι Κνίτες τότε, πηγαίναμε στο ΚΜΕ (Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών), στο υπόγειο της «Σύγχρονης Εποχής» για να μάθουμε τον Μαρξισμό που οσονούπω θα επικρατούσε στον κόσμο και στην Ελλάδα. Κατεβαίναμε τα σκαλιά με το δέος του πιστού που μπαίνει στο ιερό για να δει και ν’ ακουμπήσει τα άγια των αγίων. Μαρξισμός. Σπουδαίες άγνωστες λέξεις, γεμάτες αυταρέσκεια και επιτήδευση, καθοδηγητές με πιστοποιητικά από τον «υπαρκτό», κυρίως όμως η διάχυτη βεβαιότητα ότι εμείς οι νεότεροι θα ζούσαμε επιτέλους στον σοσιαλισμό. Αυτό το τελευταίο είχε την ισχύ του φυσικού νόμου. Κάτι σαν την βαρύτητα δηλαδή. Πού να ξέραμε τότε;
Στις ατέρμονες συζητήσεις και περισπούδαστες αναλύσεις που ακολουθούσαν τα μαθήματα με τους ινστρούχτορες, θυμάμαι έναν παππού να ξεστομίζει μια κουβέντα που από τότε σφηνώθηκε στο μυαλό μου και δεν την ξέχασα: «ότι είναι αληθινό είναι και μαρξιστικό, κι ότι είναι μαρξιστικό είναι και αληθινό». Δεν ξέρω αν ήταν το δικό του απόσταγμα από την εμπειρία και την διαδρομή του στην ζωή και στον Μαρξισμό, ή αν το είχε δανειστεί από αλλού.
Όλα σχεδόν έχουν καταπλακωθεί και ξεχαστεί από τα μαθήματα εκείνης της εποχής – άλλωστε κι ο μαρξισμός δεν μας χρειάστηκε αφού δεν επικράτησε, ούτε στην Ελλάδα ούτε στον κόσμο. Η αλήθεια όμως αυτή έγινε φάρος σε όλες τις πολιτικές –και όχι μόνον- αναζητήσεις μου και δεν μ’ άφηνε να ξεπέφτω στον παραλογισμό. Έτσι νομίζω. Εξέταζα πάντα πόσο αντέχουν στην βάσανο της αλήθειας οι πολιτικές, οι διακηρύξεις, οι άνθρωποι. Έτσι, σιγά – σιγά και επώδυνα, διαπίστωνα ότι οι πολιτικές και οι κουβέντες του ΚΚΕ, και της αριστεράς μετέπειτα, δεν άντεχαν αρκετά στην αλήθεια. Νεφελώματα, ασάφειες και γενικότητες, υπεκφυγές, σκοπιμότητες και ψευδεπίγραφα, μισές αλήθειες και απλοϊκότητες του άσπρου και του μαύρου, δήθεν και ξανά δήθεν. Μέχρι και η Αλβανία του Χότζα ήταν σοσιαλιστική. Λίγο «ιδιότροπη» μεν, αλλά σοσιαλιστική. Αυτό όμως –όπως κι άλλες πολλές ανοησίες- δεν μπορούσαν να αντέξουν στην αλήθεια.
Τα χρόνια που πέρασαν από τότε είναι πάρα πολλά για να υπάρχει κάποια πιθανότητα να ζει ο μειλίχιος εκείνος παππούς, να τον αναζητήσω για να μου δώσει την δική του εξήγηση για το «τι έφταιξε;». Η κουβέντα εκείνη όμως, εξακολουθεί να έχει την ισχύ φυσικού νόμου και να τυραννάει την αριστερά που έφτασε εδώ γιατί ποτέ πραγματικά δεν την ενστερνίστηκε.

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Είμαστε στην αρχή

Αυτή είναι η Αριστερά που μας λείπει στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Λόγος ουσιαστικός, θαρραλέος, αλληλέγγυος, διεισδυτικός και παράλληλα απλός, γιατί λέει τις μεγάλες αλήθειες που είναι σκεπασμένες, δεκαετίες τώρα, από τα σκουπίδια της τρέχουσας πολιτικής. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν έχουμε τέτοια πολιτικά μεγέθη για να ανορθώσουν την χώρα.
Ούτε και στην Ευρώπη αυτές οι ιδέες έχουν σημαντική απήχηση. Είμαστε στην αρχή. Είναι όμως σιγά – σιγά ανιχνεύσιμη η όσμωση που γίνεται στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, κυρίως σ’ αυτές που έχουν παλέψει για την κατάκτηση του κοινωνικού ευρωπαϊκού κράτους, για την προστασία του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής. Απ’ αυτές εδώ τις σελίδες το γράψαμε και το ξαναγράψαμε πως ότι καλύτερο πέτυχε ο άνθρωπος στις χιλιετίες της κοινωνικής του ύπαρξης, αυτό βρίσκεται στην Ευρώπη. Οι Ευρωπαϊκοί λαοί πρέπει να το προστατέψουν και να το επεκτείνουν.
Η θεοποίηση της αγοράς και της παραγωγικότητας δεν έλυσε κανένα πρόβλημα όταν δεν συνοδεύεται από κοινωνικό έλεγχο (βλέπε πολιτική). Μάλλον δημιούργησε περισσότερα από όσα, οι υπερασπιστές του, διατείνονται ότι «έλυσε». Το μόνο που καταφέρνει είναι η αποδόμηση των κοινωνικών κατακτήσεων και η μετατροπή των Ευρωπαίων σε Κινέζους ή Ινδούς, στο όνομα και στο κυνήγι του χαμηλού κόστους. Λίγα μόνο χρόνια μετά την, τέτοιου είδους, απελευθέρωση των αγορών και την παγκοσμιοποίηση, είμαστε μάρτυρες αυτής της καταστροφικής πορείας, καθώς οι αγορές παίζουν μόνες τους χωρίς τον φόβο των λαών και των ανατροπών. Αυτή είναι η πιο σημαντική επίπτωση –για τους εδώ λαούς- της κατάρρευσης του πάλαι ποτέ σοβιετικού μπλοκ ("o φόβος φύλαγε τα έρμα"). Ο καπιταλισμός παίζει μόνος του χωρίς αντίπαλο, ακριβέστερα χωρίς σοβαρό αντίπαλο.
Η ωρίμανση της συλλογικής συνείδησης που θα αμφισβητεί αυτό το μοντέλο, χρειάζεται χρόνο. Είναι όμως παρήγορο ότι άρχισαν και ακούγονται κάποιες φωνές.

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010