Υπάρχει αριστερή σκέψη

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΟ

Το κείμενο που ακολουθεί υπογράφουν τα στελέχη της ανανεωτικής αριστεράς της περιόδου του ΚΚΕ Εσωτ. και του Ρήγα Φεραίου : Αντώνης Μαργαρίτης, Γιάννης Πετρόπουλος, Δημήτρης Μαρκάκης, Θανάσης Αθανασίου, Νικηφόρος Σταματάκης.
Το αναδημοσιεύουμε, όχι μόνο για την αξία και την τόλμη των ξεκάθαρων απόψεων που διατυπώνει αλλά κυρίως σαν απόδειξη της νεότητας στην σκέψη των παλιών αυτών συντρόφων σε αντιπαράθεση με τη ρηχή και γερασμένη αυταρέσκεια και τον ξύλινο λόγο που πολλοί ανυποψίαστοι περί την παραγωγή πολιτικής, νέοι σύντροφοι - προεξάρχοντος του προέδρου του Συνασπισμού Αλέξη Τσίπρα - εκφωνούν το τελευταίο διάστημα, θεωρώντας ότι αυτό που συμβαίνει είναι απλά μια "καταστροφική διαχείριση" ενός "όχι ιδιαίτερα κακού" εκλογικού αποτελέσματος. Διαβάστε το λοιπόν και κάντε τη σύγκριση ..

αριστερή στρουθοκάμηλος

Η ΑΥΓΗ / Διάλογος για ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ, 30/6/09 :
Οι ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου του 2009 διεξήχθησαν σε ένα κλίμα τόσο ευνοϊκό για την αριστερά όσο ποτέ άλλοτε. Η ηθική απαξίωση του αστικού πολιτικού συστήματος, η καταδίκη στη συνείδηση των εργαζομένων του συστήματος διαπλοκής και διαφθοράς που έχει επιβληθεί στον τόπο μας από μια μικρή αλλά πανίσχυρη κρατικοδίαιτη οικονομική ολιγαρχία, η χειραγώγηση όλων των πολιτικών δυνάμεων από οικονομικά συμφέροντα που λυμαίνονται τον μόχθο του λαού μας και η πραγματική περιθωριοποίηση της κοινωνίας, σε συνδυασμό με τη σοβαρότερη οικονομική κρίση που γνώρισε ο καπιταλιστικός κόσμος μετά τη Μεγάλη Κρίση του 1929, δημιουργούσαν συνθήκες ικανές να δώσουν στις δυνάμεις της αριστεράς μεγάλη ώθηση. Όμως, φαίνεται πως μεγάλος αριθμός αριστερών αποφάσισαν να δώσουν στους «καπετάνιους» του σχήματος ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ το ηχηρό προειδοποιητικό μήνυμα ότι στραβά αρμενίζουν και να αλλάξουν ρότα. Φαίνεται όμως ότι το μήνυμα δεν βρήκε παραλήπτη....
Έτσι, περισσότερο αποθαρρυντικό ακόμη και από το αρνητικό αποτέλεσμα των εκλογών για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι η αδυναμία να γίνει αντιληπτό το μήνυμα της έντονης εκλογικής αποδοκιμασίας. Το εκλογικό αυτό αποτέλεσμα θα μπορούσε να μην είναι μοιραίο εάν και εφόσον αποτελούσε την αφετηρία για πολιτικό αναστοχασμό σε βάθος. Αν υπήρχε κριτικός αυτοέλεγχος της πορείας του χώρου και ευρύς εσωτερικός διάλογος με στόχο τον επαναπροσανατολισμό.
Πρώτα-πρώτα, πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι το αριθμητικό αποτέλεσμα καθεαυτό συνιστά εκκωφαντική πολιτική αποδοκιμασία που έχει να κάνει με τις κεντρικές πολιτικές του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία που θα εστιάζει σε «οργανωτικά» ζητήματα, σε «υπονόμευση εκ των έσω», σε επικοινωνιακή αστοχία, στα ΜΜΕ, κ.λπ., είναι υπεκφυγή και αποπροσανατολισμός από το ουσιώδες.
Επίσης, πρέπει να γίνει η παραδοχή ότι, πέρα από ποικίλες άλλες αφετηρίες, η αποχή (όπως και το άκυρο και το λευκό) των ψηφοφόρων συνιστά -στην προκειμένη περίπτωση- επίσης, συνειδητή πολιτική στάση και συμπεριφορά που συμπυκνώνεται στη γενική αποδοκιμασία του πολιτικού συστήματος και των πολιτικών, του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβανομένου. Από την άποψη αυτή, κομματικά στελέχη και δημοσιογράφοι αντί να αποδοκιμάζουν -μερικές φορές υβριστικά- εκείνους που απείχαν από την ψηφοφορία θα προσέφεραν κάποια υπηρεσία στο χώρο που υπηρετούν αν παραδέχονταν ευθέως ότι η στάση των πολιτών αυτών ήταν στάση πολιτικής αποδοκιμασίας που οφείλουν να τη λάβουν σοβαρά υπόψη τους και να την εξηγήσουν.Ειδικότερα, υποστηρίζουμε ότι ορισμένα από τα κεντρικά ζητήματα πολιτικής που οδήγησαν στο γνωστό αποτέλεσμα (και ό,τι αυτό προοιωνίζεται για τις εθνικές εκλογές, αν δεν υπάρξει αναθεώρηση και επαναπροσανατολισμός) συνοψίζονται στα ακόλουθα:
Πρόγραμμα
Απουσία ενός ρεαλιστικού προγράμματος που θα ανατέμνει τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας σήμερα (παθογένειες που δεν έχουν να κάνουν μόνο με τους καπιταλιστές, το επιχειρηματικό περιβάλλον και τη δημόσια διοίκηση, αλλά και το συνδικαλισμό, την αυτοδιοίκηση, το πανεπιστήμιο, τους συνεταιρισμούς, τις νοοτροπίες μεγάλων κατηγοριών εργαζομένων, κ.λπ.), θα αντιμετωπίζει τα ώριμα λαϊκά προβλήματα και θα προωθεί τη συγκρότηση δομών και θεσμών στην κατεύθυνση του δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό.
Απουσία προτάσεων για την τρέχουσα οικονομική κρίση τόσο βραχυπρόθεσμου χαρακτήρα όσο και προτάσεων με ευρύτερο χρονικό ορίζοντα για την εποπτεία και τη λειτουργία των αγορών, τον παρεμβατικό ρόλο του κράτους και των εργαζομένων, τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, την οργάνωση των πολιτών κ.λπ. Η πρόταση για την αντιμετώπιση της τρέχουσας οικονομικής κρίσης εξαντλούνταν στο «να πληρώσουν εκείνοι που δημιούργησαν την κρίση και όχι οι εργαζόμενοι», δηλαδή, μια στάση ηθικά αποδεκτή αλλά πολιτικά μετέωρη.
Πολιτική συμμαχιών
Όσον αφορά την πολιτική των συμμαχιών και την πρόταση για τη διακυβέρνηση της χώρας θεωρήθηκε ότι η συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η συμμαχία για το σήμερα, ενώ η συγκρότηση του "τρίτου πόλου" με το ΚΚΕ είναι η συμμαχία για το αύριο προκειμένου να έχουμε μια "αριστερή" διακυβέρνηση.
Προφανώς, εδώ έχουμε μια αδιανόητη σύγχυση στοιχειωδών όρων, που δεν μπορεί, κατά κανένα τρόπο, να δικαιολογηθεί από το γεγονός ότι σήμερα δεν υπάρχουν οι όροι και οι προϋποθέσεις για οποιαδήποτε γενική πολιτική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Πόσο, δηλαδή, πρέπει να επιχειρηματολογήσει κανείς ότι άλλο πράγμα είναι η συμμαχία ευρύτατων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων και των πολιτικών τους εκπροσωπήσεων και άλλο η υπέρβαση της διάσπασης ή έστω η συνεργασία των ποικιλώνυμων φορέων της αριστεράς; Πρόκειται για απουσία πρότασης, για αναίρεση της λογικής των συμμαχιών, δηλαδή, για αναίρεση θεμελιώδους συστατικού του δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό. Ύστερα, ποια ενότητα και με ποια αριστερά; Η όποια υπέρβαση της διάσπασης της αριστεράς δεν μπορεί παρά να γίνει μόνο με κατάκτηση της ηγεμονίας από την ανανεωτική ριζοσπαστική και οικολογική αριστερά και όχι με συγκόλληση με τη σταλινική αριστερά, δηλαδή, με τον φορέα εκείνο που αναιρεί την έννοια, το νόημα και την απελευθερωτική ουσία της αριστεράς.
"Κινηματική" αριστερά - λαϊκισμός - δημαγωγία
Η διασύνδεση ενός αριστερού πολιτικού φορέα με τις λαϊκές και νεολαιΐστικες οργανώσεις, με τα σύγχρονα μαζικά κινήματα πραγματοποιείται με τη συμμετοχή των στελεχών και των μελών του σε αυτά, και με την αμοιβαία πολιτική όσμωση που, όμως, δεν πρέπει να παραβιάζει την οργανωτική και πολιτική αυτονομία των κινημάτων ούτε και το διακριτό ρόλο του κόμματος που σε συγκεκριμένες περιπτώσεις μπορεί να είναι επικριτικός ακόμη και απορριπτικός θέσεων και πρακτικών τους. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να ταυτίζονται και να συγχέονται κόμμα και μαζικό κίνημα. Όταν το κόμμα γίνεται ουρά του όποιου κινήματος διαλύεται μέσα σ' αυτό. Αυτό, εν πολλοίς, συνέβη στα γεγονότα του Δεκέμβρη, ειδικότερα με τη δράση των κουκουλοφόρων και την ανοχή της αριστεράς στην προβοκατόρικη καταστροφική τους μανία, θυμίζοντας κόμματα λαϊκιστικά και εύκολης δημαγωγικής αντιπολίτευσης. Εκεί παραβιάστηκε η μακρόχρονη πείρα ότι τέτοια φαινόμενα δεν έχουν σχέση με την αριστερά, υπονομεύουν τα κινήματα, συντηρητικοποιούν τον πολίτη. Ακόμη, το πρωτοφανές φαινόμενο, στελέχη της αριστεράς να αντιπαρατίθενται συγκρουσιακά με πολίτες στον δρόμο - π.χ. όταν είχαν ανοίξει κάποια εμπορικά καταστήματα στην Αθήνα για μια Κυριακή ύστερα από τα γνωστά γεγονότα ή με κατοίκους στον Άγιο Παντελεήμονα- δεν ήταν παρά στρέβλωση του νοήματος του ακτιβισμού, θυμίζοντας θλιβερές εικόνες άλλων εποχών.
Μεταναστευτικό
Στην ίδια λογική της "ευκολίας" εντάσσεται και η θέση όσον αφορά το μεταναστευτικό και την εγκληματικότητα. Όσο σωστό είναι ότι οι μετανάστες είναι άνθρωποι που χρειάζονται συμπαράσταση, αλληλεγγύη και υποστήριξη άλλο τόσο σωστό είναι ότι η Ελλάδα, εκ των πραγμάτων, αδυνατεί να επιλύσει το πρόβλημα εκατομμυρίων ανθρώπων του Τρίτου Κόσμου. Η ανεξέλεγκτη είσοδος και συσσώρευσή τους σε απεριόριστους αριθμούς δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στους ίδιους (γίνονται αντικείμενο άγριας εκμετάλλευσης, στοιβάζονται σε άθλιες συνθήκες, μένουν άνεργοι και εκτρέπονται σε πράξεις παραβατικότητας κ.λπ.) και στον ντόπιο πληθυσμό. Επομένως, το να μένει κανείς σε ηθικολογικές παραινέσεις (πάλι) και αβασάνιστα να απορρίπτει τη Frontex και την ενεργοποίηση συμφωνιών επανεισδοχής, κ.λπ., δεν αντιμετωπίζει πολιτικά το πρόβλημα, ξεπερνιέται από τα γεγονότα και ξεπερνιέται και στις συνειδήσεις των πολιτών ως δύναμη που μπορεί να συμβάλει στην επίλυση ή άμβλυνση των καυτών προβλημάτων της καθημερινότητάς του. Η αποδοκιμασία των κυβερνητικών κομμάτων σε ευρωπαϊκό επίπεδο και η ενίσχυση των ακροδεξιών και ρατσιστικών κομμάτων εκφράζει ακριβώς τη χρεοκοπία των κυβερνώντων κομμάτων να αντιμετωπίσουν ρεαλιστικά το πρόβλημα, τροφοδοτώντας έτσι την ξενοφοβία και τον ρατσισμό, δηλαδή, αυτό που θέλουν να αποφύγουν (την ατζέντα δεν την καθορίζει το ΛΑΟΣ αλλά η ίδια η πραγματικότητα).
Συντεχνιακές λογικές - ματαίωση του ριζοσπαστισμού
Σε μια σειρά ζητημάτων για τα οποία όφειλε η αριστερά να συνιστά παράγοντα αλλαγής και ανατροπών παρουσιάστηκε, αντίθετα, να γίνεται υποστηρικτής ενός θλιβερού status quo. Μερικά παραδείγματα χαρακτηριστικά της συντηρητικής αυτής λογικής:
- Η απουσία προτάσεων για ριζικές αλλαγές στα πανεπιστήμια, η υποστήριξη του status quo και της συντεχνιακής λογικής της διακομματικής πανεπιστημιακής νομενκλατούρας, που έχει οδηγήσει το πανεπιστήμιο σε πλήρη ανυποληψία και εκφυλισμό.
- Η υποστήριξη, στην πράξη, της φοροδιαφυγής των επαγγελματιών και μικρομεσαίων, όταν η κυβέρνηση αποτόλμησε να καταργήσει το αφορολόγητό τους (ενόψει του ότι δήλωναν κατά μέσον όρο 7.500 ευρώ ετήσιο εισόδημα) χωρίς να αντιπροτείνεται εναλλακτικός τρόπος φορολόγησής τους.
- Η συλλήβδην υποστήριξη κρατικών επιχειρήσεων που ουδεμία σχέση έχουν με κοινωνική πολιτική και κοινωνικό κράτος, εκτός του να καταβροχθίζουν εκατομμύρια των αγρίως φορολογουμένων υποζυγίων και να αποτελούν θερμοκήπιο ρουσφετιών.
- Η άκριτη υποστήριξη κάθε συντεχνιακού αιτήματος ακόμη και αν αυτό αντιβαίνει στο ευρύτερο κοινωνικό συμφέρον, υποβιβάζοντας το πολιτικό κόμμα σε συντεχνιακό σωματείο.
- Η απουσία κριτικής ανεπίτρεπτων νοοτροπιών εργαζομένων στο δημόσιο, παλαιοκομματικών συμπεριφορών δημάρχων, συνεταιριστών κ.λπ.
Εθνικά θέματα - εξωτερική πολιτική
- Η απόλυτη στήριξη του σχεδίου Ανάν.
- Η υποστήριξη της πρωτοφανούς διαστρέβλωσης της ιστορίας με το γνωστό βιβλίο που συνιστά ακραία μορφή ιδεολογικής χρήσης της ιστορίας.
- Η παραγνώριση των κινδύνων από την επιθετική πολιτική της Τουρκίας που συνεχώς διευρύνει τις διεκδικήσεις της σε βάρος της Ελλάδας και η αναφανδόν υποστήριξη της ένταξής της στην Ε.Ε. (χωρίς τις απαιτούμενες προϋποθέσεις καλής γειτονίας, την αποχώρηση των στρατευμάτων από την κατεχόμενη Κύπρο και την άρση του casus belli κ.λπ.).
- Η στάση ευμένειας απέναντι στο αμερικανικό προτεκτοράτο FYROM που εμφορείται από εθνικισμό του 19ου αιώνα -στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αποκαλούν κατά τρόπο προκλητικό «Μακεδονία» τα Σκόπια νομίζοντας ότι δίνουν εξετάσεις διεθνισμού και επαναστατικότητας(!)- με αποκορύφωμα την καταγγελία του «ελληνικού εθνικισμού» με διαδήλωση στα Σκόπια. Για τη μαφιόζικη, όμως, σύλληψη και τον εγκλεισμό σε ψυχιατρείο του φιλέλληνα Γκλικόριεβιτς, επειδή τόλμησε να υποστηρίζει στον δικτυακό του τόπο ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν Έλληνες, και οι σημερινοί κάτοικοι των Σκοπίων είναι σλαβικής καταγωγής, δεν θεώρησαν σκόπιμο να διαμαρτυρηθούν.
- Ο συνωστισμός άρθρων στον Τύπο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που διακηρυγμένο στόχο έχουν την «εξάλειψη της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων», και γενικά η υποβάθμιση και παραγνώριση ζητημάτων που αφορούν την εθνική ταυτότητα, όλα αυτά συνιστούν ένα πλέγμα που προκαλεί μεγάλο σκεπτικισμό για τη σοβαρότητα και την πολιτική διαύγεια του χώρου.
Ζητήματα πολιτικού πολιτισμού
- Οι ανεπίτρεπτες λεκτικές ακροβασίες στη Βουλή και η κατάχρηση του γυμνού καταγγελτικού λόγου.
- H εκ προοιμίου άρνηση συμμετοχής σε "εθνικό διάλογο" (π.χ. για την παιδεία, ακολουθώντας ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ) ή σε διάλογο με τα άλλα κόμματα (εκλιπαρώντας, ωστόσο, το ΚΚΕ για συμπόρευση).
- H διαιώνιση ενός υβριδικού οργανωτικού σχήματος που έχει οδηγήσει, στην πράξη, σε αναίρεση της δημοκρατικής λειτουργίας του κόμματος, σε αναίρεση του κόμματος των μελών και την υποκατάστασή του στο κόμμα των ομάδων και των αρχηγών τους, δεν συνάδουν με τον πολιτικό πολιτισμό μιας σύγχρονης δημοκρατικής αριστεράς.
Τέλος, τα παραδείγματα αυτά συνιστούν στο σύνολό τους μια πολιτική φυσιογνωμία των φορέων της αριστεράς που δεν είναι καθόλου ελκυστική για πολλούς αριστερούς. Θα μου πείτε, από την άλλη, μια διαφορετική φυσιογνωμία που θα αναδυόταν από τις προσεγγίσεις που προαναφέρθηκαν δεν θα ήταν ελκυστική για πολλές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Τότε, λοιπόν, αν δεν υπάρχει ανάγκη αναστοχασμού, και η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ήταν «βασικά σωστή», δεν έχετε παρά να την συνεχίσετε. Απομένει στον κόσμο της Αριστεράς να κάνει τις επιλογές του.