Fernando Botero, Η οικογένειαΜε τις απανωτές συνάξεις, τα κόψε-ράψε και την εκλογή του νέου Γραμματέα, τελείωσε -συμβιβαστικά υποτίθεται- η μετεκλογική πράξη του Συνασπισμικού δράματος. Όλοι ξέρουν όμως πολύ καλά ότι –για μια ακόμα φορά και ανομολόγητα- έβαλαν τα σκουπίδια κάτω από το χαλί. Και οι πλειοψηφίες και οι μειοψηφίες ξέρουν ότι δεν δόθηκαν απαντήσεις ούτε στους αριστερούς ούτε στην κοινωνία που προσδόκησε από τον χώρο. Αν εσείς καταλάβατε τι είναι αυτά που πραγματικά διαφοροποιούν την ομάδα του Αλαβάνου από την ομάδα του Τσίπρα, να μας το πείτε, γιατί εμείς δεν καταλάβαμε τίποτα. Στο «δια ταύτα» συμφωνούν αμφότεροι.
Ο πρόεδρος διαπίστωσε την καταστροφική λειτουργία των τάσεων –τώρα το διαπίστωσε;- αλλά ουδέν πέραν της διαπίστωσης και παρέπεμψε τα «σπουδαία» στο διαρκές συνέδριο του Σεπτεμβρίου.
Το διαρκές συνέδριο –με τα μυαλά που κουβαλάν οι πλειοψηφίες- δυστυχώς δεν θα λύσει τίποτα. Θα επαναβεβαιώσει τις βεβαιότητες, τις στοιχίσεις, το συμπαγές του 70% - 30%, κι από την επαύριο ξανά στο μαγγανοπήγαδο για το 3% πλέον του εκλογικού σώματος, το οποίο εκλογικό σώμα δεν το ακούσαμε και εξακολουθούμε να μην το ακούμε, παρά τα ηχηρά του χαστούκια και παρά τις –περί του αντιθέτου- διαβεβαιώσεις.
Και μόνον αυτός ο απαράδεκτος τρόπος λειτουργίας των τάσεων είναι, από μόνος του, η απόδειξη του ιδεολογικού χάσματος που χωρίζει τον οργανωμένο κόσμο του ΣΥΝ. Έχουμε δύο κόμματα στην συσκευασία του ενός (;) κι αυτό προφανώς επειδή δεν τους «παίρνει να χωρίσουν». Και δεν τους παίρνει να χωρίσουν όχι γιατί τα παιδιά είναι μικρά, αλλά επειδή είναι μεγάλα και ανεξάρτητα και θα τους πάρουν με τις πέτρες.
Το γράψαμε και παλαιότερα ότι αυτό που θα μπορούσε –αν τελικά μπορέσει- να ανατρέψει την πτωτική πορεία του ΣΥΝ, είναι ένα ανοιχτό συνέδριο με μεγάλη αντιπροσώπευση (5000 αντιπρόσωποι), όπου θα συζητηθούν όλα με όλα τα μέλη, αλλά πρωτίστως θα συζητηθούν με την κοινωνία, αν θέλουμε να την ακούσουμε. Και η φωνή της κοινωνίας είναι το κλειδί του δράματος. Το συνέδριο είναι η μόνη λύση που μπορεί να οδηγήσει στην ανάκαμψη, εάν δεν υπάρξουν αγκυλώσεις και κόμπλεξ, αλλά συντροφικότητα και αναβάπτιση στην κοινή λογική και στις πρωτογενείς αξίες της αριστεράς. Άλλωστε, εδώ που φτάσαμε, το ζητούμενο δεν είναι ένα κόμμα ιδεολογικής ενότητας –πού τέτοιες αφέλειες και τέτοιες πολυτέλειες;- το ζητούμενο είναι απλά ένα κόμμα λογικής ενότητας.
Αυτό πρέπει να γίνει το γρηγορότερο κι ας μην το φοβούνται. Η καμαρίλα που επικρατεί τώρα είναι απείρως πιο επικίνδυνη. Ίσως η σοφία του κόσμου του ΣΥΝ αποδειχθεί σωτήρια. Αλλιώς, σε λίγο, τα σκουπίδια που βάλαμε κάτω από το χαλί, θα αρχίσουν να ξαναβρωμούν και δεν θα μπορεί πλέον να μείνει κόσμος στο σπίτι.
Ο πρόεδρος διαπίστωσε την καταστροφική λειτουργία των τάσεων –τώρα το διαπίστωσε;- αλλά ουδέν πέραν της διαπίστωσης και παρέπεμψε τα «σπουδαία» στο διαρκές συνέδριο του Σεπτεμβρίου.
Το διαρκές συνέδριο –με τα μυαλά που κουβαλάν οι πλειοψηφίες- δυστυχώς δεν θα λύσει τίποτα. Θα επαναβεβαιώσει τις βεβαιότητες, τις στοιχίσεις, το συμπαγές του 70% - 30%, κι από την επαύριο ξανά στο μαγγανοπήγαδο για το 3% πλέον του εκλογικού σώματος, το οποίο εκλογικό σώμα δεν το ακούσαμε και εξακολουθούμε να μην το ακούμε, παρά τα ηχηρά του χαστούκια και παρά τις –περί του αντιθέτου- διαβεβαιώσεις.
Και μόνον αυτός ο απαράδεκτος τρόπος λειτουργίας των τάσεων είναι, από μόνος του, η απόδειξη του ιδεολογικού χάσματος που χωρίζει τον οργανωμένο κόσμο του ΣΥΝ. Έχουμε δύο κόμματα στην συσκευασία του ενός (;) κι αυτό προφανώς επειδή δεν τους «παίρνει να χωρίσουν». Και δεν τους παίρνει να χωρίσουν όχι γιατί τα παιδιά είναι μικρά, αλλά επειδή είναι μεγάλα και ανεξάρτητα και θα τους πάρουν με τις πέτρες.
Το γράψαμε και παλαιότερα ότι αυτό που θα μπορούσε –αν τελικά μπορέσει- να ανατρέψει την πτωτική πορεία του ΣΥΝ, είναι ένα ανοιχτό συνέδριο με μεγάλη αντιπροσώπευση (5000 αντιπρόσωποι), όπου θα συζητηθούν όλα με όλα τα μέλη, αλλά πρωτίστως θα συζητηθούν με την κοινωνία, αν θέλουμε να την ακούσουμε. Και η φωνή της κοινωνίας είναι το κλειδί του δράματος. Το συνέδριο είναι η μόνη λύση που μπορεί να οδηγήσει στην ανάκαμψη, εάν δεν υπάρξουν αγκυλώσεις και κόμπλεξ, αλλά συντροφικότητα και αναβάπτιση στην κοινή λογική και στις πρωτογενείς αξίες της αριστεράς. Άλλωστε, εδώ που φτάσαμε, το ζητούμενο δεν είναι ένα κόμμα ιδεολογικής ενότητας –πού τέτοιες αφέλειες και τέτοιες πολυτέλειες;- το ζητούμενο είναι απλά ένα κόμμα λογικής ενότητας.
Αυτό πρέπει να γίνει το γρηγορότερο κι ας μην το φοβούνται. Η καμαρίλα που επικρατεί τώρα είναι απείρως πιο επικίνδυνη. Ίσως η σοφία του κόσμου του ΣΥΝ αποδειχθεί σωτήρια. Αλλιώς, σε λίγο, τα σκουπίδια που βάλαμε κάτω από το χαλί, θα αρχίσουν να ξαναβρωμούν και δεν θα μπορεί πλέον να μείνει κόσμος στο σπίτι.
1 σχόλιο:
Συλλογή Υπογραφών για Έκτακτο Συνέδριο του Συνασπισμού
Το καταστατικό του Συνασπισμού στο κεφ. 8, προβλέπει:
III. Έκτακτο Συνέδριο
α. Ανάμεσα στα τακτικά Συνέδρια του Κόμματος μπορεί να συγκληθεί έκτακτο Συνέδριο με όλες τις αρμοδιότητες του τακτικού.
β. Τη σύγκληση εκτάκτου Συνεδρίου μπορεί να ζητήσει η Κεντρική Πολιτική Επιτροπή ή Πολιτικές Κινήσεις που αντιπροσωπεύουν το 1/4 των μελών του. Ακόμη όταν το ζητήσει το 15% των μελών του.
γ. Η σύγκληση του εκτάκτου Συνεδρίου πραγματοποιείται το πολύ μέσα σε 3 μήνες από τη στιγμή που διατυπώνεται το σχετικό αίτημα.
κλικ επάνω στην εικόνα και εκτύπωση
έτοιμη, έτοιμος για συλλογή υπογραφών
καλή επιτυχία!
Διαδώστε το!
Όσοι, όσες συμφωνούν ότι ήρθε η ώρα να μιλήσει επιτέλους και αυθεντικά η βάση, τα μέλη και οι φίλοι του Συνασπισμού που αγωνιούν αλλά και είναι ενωμένοι/ες, χωρίς τις παθογένειες που μαστίζουν την ηγεσία ας βοηθήσουν αυτήν την προσπάθεια.
Ας πάρουμε τις εξελίξεις στα χέρια μας
Σε αυτό το ιστολόγιο θα ανακοινώνονται ως σχόλια δικά σας και κάθε τόσο θα αθροίζονται, οι υπογραφές που προοδευτικά θα συγκεντρώνονται γραπτά στο παραπάνω υπόδειγμα ή όποια αναπαραγωγή του.
Επίσης θα ανακοινώνονται επώνυμες δηλώσεις υποστήριξης από μέλη, φίλους ή Πολιτικές Κινήσεις του Συνασπισμού.
Δημοσίευση σχολίου