Τώρα που πέρασε η μάχη των εκλογών και τα πράγματα ήρθαν «αισίως» για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, είναι σιγά – σιγά καιρός να ξαναπιάσουμε την κουβέντα που έμεινε στην μέση πριν τις εκλογές, για το μέλλον του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και για τα ζητήματα της πολιτικής μας φυσιογνωμίας που είναι αδιευκρίνιστα, ή ερμηνεύσιμα κατά το δοκούν από τον καθένα, κατά πως ταιριάζει στις επιδιώξεις και στην ιδεολογία του.
Είναι καιρός να συζητήσουμε –κι εδώ επανέρχεται η αναγκαιότητα του έκτακτου συνεδρίου- καθώς οι πολιτικές εξελίξεις έδειξαν, ότι δεν έρχονται όπως τις θέλουμε, ούτε είναι προκαθορισμένες όπως οι τέσσερις εποχές του χρόνου.
Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να το πούμε καθαρά χωρίς περιστροφές, «πήγε στον Άδη και γύρισε» μετά τα όσα μεσολάβησαν το προηγούμενο διάστημα. Το 4,6% δεν είναι βέβαια ζηλευτό ποσοστό, αλλά αν σκεφτείς από τι καταστροφή γλύτωσε, είναι πολύ μεγάλη επιτυχία, ανέλπιστα μεγάλη. Κι’ αυτό έγινε χάρη στον «πατριωτισμό» και την ωριμότητα των αριστερών, ακόμα και χάρη στο γινάτι τους, να μην χαθεί έτσι άδοξα η προσπάθεια της ανανεωτικής αριστεράς. Δεν είναι όμως μόνον αυτό που προσδοκάμε από την ανανεωτική αριστερά, μόνον την επιβίωσή της. Προσδοκάμε μεγαλύτερο ρόλο στην διακυβέρνηση του τόπου. Προσδοκάμε προτάσεις για την λύση των προβλημάτων, λύσεις ουσιαστικά αριστερές και όχι ψευδεπίγραφα αριστερές.
Υπάρχει χρόνος να γίνουν συζητήσεις για την όλη πορεία μας και να αποτιμηθούν τα γεγονότα, τα πρόσωπα και οι πολιτικές. Να αναγνωσθούν και να ερμηνευθούν τα εκλογικά αποτελέσματα. Μπορούμε να αναζητήσουμε τους λόγους και τις αιτίες της περιπέτειας, σοφότεροι. Κυρίως όμως πρέπει να σχεδιαστούν οι πολιτικές και να επεξεργασθούν τα σενάρια για την αντιμετώπιση του ΠΑΣΟΚ, στην κυβέρνηση πλέον.
Είμαστε ακόμα στην αρχή της διακυβέρνησής του, στον μήνα του μέλιτος, όπου όλα είναι καλά και στο επίπεδο των διακυρήξεων. Μακάρι να καταφέρει να κάνει πράξη τις φιλόδοξες διακηρύξεις του για την διαφάνεια, την αξιοκρατία και την διαφθορά. Η αριστερά δεν είναι μίζερη, δεν πρέπει να είναι μίζερη. Και να στηρίξει τα θετικά μέτρα, και να χειροκροτήσει τα τυχόν θετικά αποτελέσματα, πρέπει. Ο κόσμος στον οποίο απευθυνόμαστε αυτό προσδοκά από μας: προτάσεις, θάρρος και λεβεντιά. Είπαμε, μακάρι να πετύχουν για το καλό της κοινωνίας και το δικό μας, ως πολιτών. Δεν θα είναι η δική μας αριστερά που θα επιχαίρει με τις τυχόν αποτυχίες τις νέας διακυβέρνησης. Ο λόγος του ποιητή που λέει: «όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζέ την για πόρνη» πρέπει να είναι και δικός μας λόγος. Μόνο μια τέτοια στάση θα μας δώσει την έξωθεν καλή μαρτυρία και το «ευήκοον ούς» της κοινωνίας, να μας ακούσει, όταν θα χρειαστεί να «σηκώσουμε φωνή». Κι αυτό γιατί και υπάρχει επίγνωση της δυσκολίας του εγχειρήματος και υπάρχει βάσιμος φόβος ότι πολλές από τις εξαγγελίες μπορεί να μείνουν στα λόγια ή να «βαλτώσουν» στον δρόμο. Καλό είναι η αριστερά να είναι έτοιμη –με επεξεργασμένες πολιτικές και με την εμπιστοσύνη της κοινωνίας- να αναλάβει πρωτοβουλίες που θα την αναδείξουν ως δύναμη εγγύησης και πρωταγωνίστρια προς την κατεύθυνση της εξυγίανσης του δημόσιου βίου και του κράτους.
Εξυγίανση όμως δεν είναι απαραίτητα η κρατικοποίηση, ή τουλάχιστον δεν είναι η κρατικοποίηση της οποίας η υπεράσπιση έπεσε στα χέρια των εργατοπατέρων του λιμανιού με τους μισθούς των 5.000 και 10.000 Ευρώ, ενώ ο συνταξιούχος και ο εργαζόμενος πρέπει να ζήσει με 300 και 700 Ευρώ. Δεν μας πείθουν ότι νοιάζονται για το καλό του τόπου. Τι σχέση μπορεί να έχει η αριστερά με τέτοια φαινόμενα; Το ΚΚΕ μπορεί, η αριστερά όχι.
Είναι καιρός να συζητήσουμε –κι εδώ επανέρχεται η αναγκαιότητα του έκτακτου συνεδρίου- καθώς οι πολιτικές εξελίξεις έδειξαν, ότι δεν έρχονται όπως τις θέλουμε, ούτε είναι προκαθορισμένες όπως οι τέσσερις εποχές του χρόνου.
Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να το πούμε καθαρά χωρίς περιστροφές, «πήγε στον Άδη και γύρισε» μετά τα όσα μεσολάβησαν το προηγούμενο διάστημα. Το 4,6% δεν είναι βέβαια ζηλευτό ποσοστό, αλλά αν σκεφτείς από τι καταστροφή γλύτωσε, είναι πολύ μεγάλη επιτυχία, ανέλπιστα μεγάλη. Κι’ αυτό έγινε χάρη στον «πατριωτισμό» και την ωριμότητα των αριστερών, ακόμα και χάρη στο γινάτι τους, να μην χαθεί έτσι άδοξα η προσπάθεια της ανανεωτικής αριστεράς. Δεν είναι όμως μόνον αυτό που προσδοκάμε από την ανανεωτική αριστερά, μόνον την επιβίωσή της. Προσδοκάμε μεγαλύτερο ρόλο στην διακυβέρνηση του τόπου. Προσδοκάμε προτάσεις για την λύση των προβλημάτων, λύσεις ουσιαστικά αριστερές και όχι ψευδεπίγραφα αριστερές.
Υπάρχει χρόνος να γίνουν συζητήσεις για την όλη πορεία μας και να αποτιμηθούν τα γεγονότα, τα πρόσωπα και οι πολιτικές. Να αναγνωσθούν και να ερμηνευθούν τα εκλογικά αποτελέσματα. Μπορούμε να αναζητήσουμε τους λόγους και τις αιτίες της περιπέτειας, σοφότεροι. Κυρίως όμως πρέπει να σχεδιαστούν οι πολιτικές και να επεξεργασθούν τα σενάρια για την αντιμετώπιση του ΠΑΣΟΚ, στην κυβέρνηση πλέον.
Είμαστε ακόμα στην αρχή της διακυβέρνησής του, στον μήνα του μέλιτος, όπου όλα είναι καλά και στο επίπεδο των διακυρήξεων. Μακάρι να καταφέρει να κάνει πράξη τις φιλόδοξες διακηρύξεις του για την διαφάνεια, την αξιοκρατία και την διαφθορά. Η αριστερά δεν είναι μίζερη, δεν πρέπει να είναι μίζερη. Και να στηρίξει τα θετικά μέτρα, και να χειροκροτήσει τα τυχόν θετικά αποτελέσματα, πρέπει. Ο κόσμος στον οποίο απευθυνόμαστε αυτό προσδοκά από μας: προτάσεις, θάρρος και λεβεντιά. Είπαμε, μακάρι να πετύχουν για το καλό της κοινωνίας και το δικό μας, ως πολιτών. Δεν θα είναι η δική μας αριστερά που θα επιχαίρει με τις τυχόν αποτυχίες τις νέας διακυβέρνησης. Ο λόγος του ποιητή που λέει: «όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζέ την για πόρνη» πρέπει να είναι και δικός μας λόγος. Μόνο μια τέτοια στάση θα μας δώσει την έξωθεν καλή μαρτυρία και το «ευήκοον ούς» της κοινωνίας, να μας ακούσει, όταν θα χρειαστεί να «σηκώσουμε φωνή». Κι αυτό γιατί και υπάρχει επίγνωση της δυσκολίας του εγχειρήματος και υπάρχει βάσιμος φόβος ότι πολλές από τις εξαγγελίες μπορεί να μείνουν στα λόγια ή να «βαλτώσουν» στον δρόμο. Καλό είναι η αριστερά να είναι έτοιμη –με επεξεργασμένες πολιτικές και με την εμπιστοσύνη της κοινωνίας- να αναλάβει πρωτοβουλίες που θα την αναδείξουν ως δύναμη εγγύησης και πρωταγωνίστρια προς την κατεύθυνση της εξυγίανσης του δημόσιου βίου και του κράτους.
Εξυγίανση όμως δεν είναι απαραίτητα η κρατικοποίηση, ή τουλάχιστον δεν είναι η κρατικοποίηση της οποίας η υπεράσπιση έπεσε στα χέρια των εργατοπατέρων του λιμανιού με τους μισθούς των 5.000 και 10.000 Ευρώ, ενώ ο συνταξιούχος και ο εργαζόμενος πρέπει να ζήσει με 300 και 700 Ευρώ. Δεν μας πείθουν ότι νοιάζονται για το καλό του τόπου. Τι σχέση μπορεί να έχει η αριστερά με τέτοια φαινόμενα; Το ΚΚΕ μπορεί, η αριστερά όχι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου