"Στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος"

Ο πλασιές μεταξύ Marx και Καβάφη (μεγάλη του τιμή και λοιδορία)

Ένας από τους νόμους της μαρξιστικής θεωρίας λέει ότι η ποσοτική συσσώρευση φέρνει το ποιοτικό άλμα. Δηλαδή μαζεύεται - μαζεύεται το πράμα και ξαφνικά, ενώ συνήθως τίποτε δεν το μαρτυράει, έχουμε αλλαγή κατάστασης, ανατροπή. Κάπως έτσι έγινε και με την αποκαθήλωση της ΝΔ, της πολιτικής της και των ανθρώπων της.
Έπαιζαν πέντε χρόνια χωρίς αντίπαλο και συσσώρευαν σκάνδαλα, αντιλαϊκές πολιτικές, έπαρση, υποκρισία, χυδαιότητα και καρακατσουλιό. Κουμπάροι, Ζαχόπουλοι, ομόλογα, Πακιστανοί, υποκλοπές, Κουκοδήμοι, Δαιλάκηδες, Ψωμιάδηδες και άλλα πολλά-πολλά λουλούδια. Κι ενώ όλα έδειχναν ότι τίποτα δεν μπορούσε να αλλάξει κι ο κόσμος, μην έχοντας εναλλακτική διέξοδο, δεχόταν μοιρολατρικά την κατάσταση, μέσα σε ένα μήνα, ήρθε το Βατοπέδι και έφερε τα πάνω – κάτω.

Έτσι άρχισε η ελεύθερη πτώση. Περάσαμε αλλού και δεν μαζεύεται πια τίποτα. Δεν πάει να τρέχει ο Καραμανλής (το κεφάλαιο της παράταξης, πανάθεμά μας για λαό) στα χωριά και στις πόλεις, δεν πάει να κάνουν την «αυτοκριτική» τους και να «αυτομαστιγώνονται», τελείωσε, ο κύβος ερρίφθη. Γιατί και ειλικρινείς δεν είναι και κανείς δεν τους πιστεύει πλέον. Ο κόσμος πήρε την κρυάδα και διψάει για εκδίκηση, έστω και με το ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη.
Η εικόνα που παρουσιάζουν παραπέμπει μοναδικά στους Τρώες του Καβάφη και τους το αφιερώνουμε.

Τρώες
Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων

είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.

Κομμάτι κατορθώνουμε κομμάτι

παίρνουμ’ επάνω μας κι αρχίζουμε

νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.

Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.

Ο Aχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας

βγαίνει και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει.

Είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.

Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη

θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,

κ’ έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε.

Aλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,

η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται

ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει

κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε

ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.

Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,

στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.

Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ’ αισθήματα.

Πικρά για μας ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κλαίνε.