Έτσι, σαν αστυνομικό μυθιστόρημα

Όπως ξετυλίγεται το μέγα σκάνδαλο του Βατοπεδίου και αναδύεται η ύπαρξη σχεδίου με βάση το οποίο εξελίσσονταν βήμα το βήμα, διαφαίνονται όλο και περισσότερο οι ρόλοι που κλήθηκαν να παίξουν οι τοπικοί παράγοντες του Δήμου μας.
Ο ρόλος του Δημάρχου κ. Μ. Βλαχόπουλου, στα πλαίσια της αγαστής του συνεργασία με τον Εφραίμ, ήταν ρόλος «αμορντεσέρ» στις ενδεχόμενες αντιδράσεις των κατοίκων του Δήμου μας.
Οι μεσίτες – καλόγεροι και οι συνεργάτες - αποδέκτες των προϊόντων του εγκλήματος, ήθελαν να κυλίσουν όλα χωρίς την παραμικρή δημοσιότητα –αν ήταν δυνατόν.
Γνωρίζοντας, και διδασκόμενοι από την προηγούμενη πράξη του σκανδάλου που παίχτηκε στο Πόρτο Λάγος, όπου ο ξεσηκωμός των κατοίκων και σύσσωμης της τοπικής ηγεσίας με τον Μητροπολίτη και τον Νομάρχη, τους ανάγκασε να αποσυρθούν από κει, ήθελαν πάση θυσία να αποφύγουν κάτι ανάλογο στα σύνορα του Αγίου Όρους, στον Δήμο Σταγείρων - Ακάνθου.
Φοβόντουσαν μήπως και επαναληφθούν τα γεγονότα που είχαν γίνει με την υπόθεση της μεταλλουργίας χρυσού. Τότε είχαν πολιορκηθεί τα χωριά με ΜΑΤ, είχαν κλείσει δρόμοι, είχαν ανάψει φωτιές, έγιναν απεργίες πείνας. Αυτές τις αντιδράσεις ήταν που φοβόντουσαν οι ιθύνοντες του σκανδάλου.
Ο Δήμαρχος ήλεγχε πλήρως την δική του παράταξη, είχε κάθε λόγο να το διαβεβαιώνει. Όποιον ήθελε έβαζε, όπου ήθελε. Η σιωπή των αμνών, επί αμοιβή.

Καλά μέχρι εδώ, έπρεπε όμως να ελεγχθεί και η αντιπολίτευση. Αυτός ήταν και ο λόγος που φρόντισαν να προσεταιρισθούν τον κ. Α. Παπαγεωργίου –Δημοτικό Σύμβουλο της μειοψηφίας- γνωστό για τον «ακτιβισμό» που επέδειξε στην υπόθεση των μεταλλείων και τον μόνο από την μειοψηφία που είχε κάποια ικανότητα για να αποπειραθεί να τους δημιουργήσει προβλήματα. Ίσως βέβαια να γνώριζαν και τους βαθύτερους λόγους του «ακτιβισμού» που «ανέπτυσσε» στα διάφορα θέματα που του γυάλιζαν.
Εκτίμησαν λοιπόν ότι: Βλαχόπουλος και Παπαγεωργίου μπορούσαν συνεργαζόμενοι να φέρουν σε πέρας το έργο της αδρανοποίησης της τοπικής κοινωνίας και της απόσβεσης των όποιων αντιδράσεων –συμπεριλαμβανομένων και των νομικών.
Όπερ και εγένετο. Αυτοί που βριζόντουσαν επί σειράν ετών, έγιναν σύμμαχοι «για το καλό του τόπου». Είπαμε: Στην υπόθεση Βατοπεδίου δεν υπήρξε " ούτε ιερό, ούτε όσιο" από πολλές πλευρές.
Προς τον σκοπό αυτό –και για να ξεγελάσουν του «ιθαγενείς»- εμφάνιζαν στο Δημοτικό Συμβούλιο, αλλά και σε όσους τυχόν ρωτούσαν να μάθουν τι συμβαίνει με την υπόθεση, ότι το Βατοπέδι ενδιαφέρεται να «συνδιαχειρισθεί» με τον Δήμο τις εκτάσεις, να κάνουν δηλαδή «μπίζνες από κοινού με τον Δήμο». Μιλούσαν για Πνευματικά Ιδρύματα, για Πανεπιστήμια, για Συνεδριακά Κέντρα, θρησκευτικό τουρισμό, για οργασμό ανάπτυξης. Έφτασαν να μιλάνε μέχρι και για 50% - 50% συνιδιοκτησία εξ αδιαιρέτου με τον Δήμο, όταν κάποιοι άρχισαν να αντιδρούν για την απραξία του Δήμου. Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι όπου έπαιρναν εκτάσεις και κτίρια, το ίδιο παραμύθι έλεγαν, περί πνευματικού ιδρύματος και πανεπιστημίου, "καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς".

Έλεγαν -άκουσον, άκουσον- και το άλλο "ευρηματικό": "Δεν γίνεται να προσβληθούν τα "Χρυσόβουλα" και τα άλλα κωλόχαρτα -λέμε εμείς-, γιατί λέει, έτσι θα χάσει το Πατριαρχείο την περιουσία που έχει στην Τουρκία. Υπάρχουν "Εθνικοί λόγοι" και δεν πρέπει να προσβληθούν τα Χρυσόβουλα". Δηλαδή επιχειρήματα ανάλογα με αυτά της -αλήστου μνήμης- εθνικοφροσύνης. Και βέβαια η επωδός των επιχειρημάτων ήταν: «Αφού θα τα πάρουν που θα τα πάρουν, γιατί να μην γίνουμε συνέταιροι; Σε διαφορετική περίπτωση οι εκτάσεις θα επιστρέψουν στο Δημόσιο, η αρχαιολογία και το δασαρχείο δεν θα μας αφήνουν να χτίσουμε». Δηλαδή επί το χυδαιότερον: «Αφού θα τα πάρουν που θα τα πάρουν, χαλαρώστε να το ευχαριστηθούμε». Δηλαδή από την μια η ανάπτυξη, τα πανεπιστήμια, τα συνεδριακά κέντρα και τα «χρυσά κουτάλια», από την άλλη ο μπαμπούλας της κακής αρχαιολογίας και το δασαρχείου που θα δεσμεύσουν την περιοχή και δεν θα μας αφήνουν να χτίσουμε.
Πρέπει να μην ξεχνάμε επίσης ότι όλα αυτά τα επιχειρήματα αρθρώνονται όταν, "μήνες πολλούς μετά την αμαρτία", για το σκάνδαλο δεν μιλάει κανείς. Εφημερίδες, κανάλια, πολιτικοί, σιωπούν, ελάχιστοι ψελλίζουν και πολλοί αβαντάρουν κιόλας. Ο κόσμος –που έχει και κακή ιστορική εμπειρία από τους καλόγερους και τις διασυνδέσεις τους- απογοητευμένος σου λέει: «Με ποιους θα τα βάλω; Οι υπουργοί κι ο Πρωθυπουργός είναι μαζί τους, μπαινοβγαίνουν στο μοναστήρι, όλος ο μηχανισμός του κράτους είναι μαζί τους, η αντιπολίτευση δεν μιλάει, οι εφημερίδες δεν γράφουν, οι τηλεοράσεις δεν παίζουν».
Αυτό το κλίμα καλλιεργήθηκε και έτσι ακυρώθηκαν επιτυχώς οι μεγάλες αντιδράσεις του κόσμου της περιοχής.
Αλλά όμως, όπως συμβαίνει και στα πιο τέλεια εγκλήματα του αστυνομικού ρεπορτάζ, που τροφοδοτούν τα αστυνομικά μυθιστορήματα, υπάρχει πάντα μια λεπτομέρεια, μια τυχαία, άσχετη και ασήμαντη λεπτομέρεια, που προδίδει και ξεσκεπάζει τον δολοφόνο, έτσι έγινε και δω. Φαίνεται πως υπάρχει Θεός και αν τελειώσει καλά η ιστορία -για τον τόπο- μάλλον θα πρέπει να αναθεωρήσουμε τις δοξασίες μας περί Θεού -λέμε τώρα-. Τουλάχιστον όμως υπήρξε ο από μηχανής Θεός: Τα χάλασε ο Κοντομηνάς με τον Ρουσσόπουλο και…. «βγήκαν τα μπακίρια στο σιάδι» που λέει κι η παροιμία.

Ας ελπίσουμε πως θα τελειώσει καλά η ιστορία για τον τόπο. Ενδεχομένως να είναι και η ευκαιρία να σταματήσει η όλη κωμωδία με την μοναστηριακή και την εκκλησιαστική περιουσία. Διαφαίνονται κάποιες ελπίδες.

Αυτό που μας στεναχωρεί όμως, είναι μήπως -κατά τα λεγόμενα του Δημάρχου κ. Μιχαήλ Βλαχόπουλου- χάσει τώρα και το Πατριαρχείο την περιουσία του που την έχει με "Χρυσόβουλα".