Κυβερνητικό πρόγραμμα, απλή αναλογική, κι όποιος αντέξει

René Magritte: Golconde

Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή τις πρωτοβουλίες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ για το δημοψήφισμα και την πρόταση μομφής προς την κυβέρνηση, αντίστοιχα, καθώς και τις δηλώσεις Αλαβάνου που έγιναν (τις ατυχείς δηλώσεις είναι αλήθεια), ήρθε πιο ανάγλυφα στην επιφάνεια ο ανταγωνισμός μεταξύ ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ και ΚΚΕ για την διεκδίκηση των ψηφοφόρων και του ειδικού βάρους του κάθε κόμματος στον χώρο της αντιπολίτευσης. Εν πολλοίς θεμιτά πράγματα όλα αυτά. Και η διεκδίκηση των ψηφοφόρων και η διεκδίκηση του ρόλου τους (των κομμάτων) στο πολιτικό σκηνικό και η ανάληψη πρωτοβουλιών, και οι αψιμαχίες, φραστικές και άλλες είναι μέσα στο παιχνίδι.
Το επόμενο βήμα μπορεί να είναι το μεγάλο βήμα, και το πιο καθοριστικό, γι’ αυτόν που θέλει να ορίσει την ατζέντα στην πολιτική σκηνή. Το βήμα αυτό πρέπει να είναι η πρόταση για σύνθεση κοινού κυβερνητικού προγράμματος μεταξύ των κομμάτων της αντιπολίτευσης (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΠΑΣΟΚ) και παράλληλα η καθιέρωση της απλής αναλογικής, η οποία θα είναι και η «Λυδία λίθος» για την ειλικρίνεια των όποιων διακηρύξεων, από τον καθένα. Όποιος αναλάβει αυτήν την πρωτοβουλία θα προσφέρει υπηρεσίες και στον εαυτό του και στην χώρα.
Ο ΣΥΝ έχει κάθε λόγο να αναλάβει αυτήν την πρωτοβουλία. Και στο επίκεντρο των εξελίξεων θα τον φέρει και θα δείξει την ικανότητά του να παίξει σημαντικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας καθορίζοντας τις εξελίξεις. Ο χρόνος είναι καλός και ο κόσμος είναι ώριμος να συνδράμει και να εγγυηθεί την κατεύθυνση των εξελίξεων αριστερότερα. Ας το τολμήσουν κι όποιος αντέξει.

Όταν έχεις ικανή κυβέρνηση και περυσινές καλές επιδόσεις

Του Ανδέα Πετρουλάκη από την Καθημερινή

Όπου κι' αν ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει

Θεόφιλου Χατζημιχαήλ: Διάκος

Αντί πανηγυρικού

Μια απ’ τις ομορφιές της ποίησης είναι ότι σ’ αφήνει ελεύθερο να συλλογιέσαι και να την ερμηνεύεις. Να την ακούς, όπως χτυπάει –όπου χτυπάει- μέσα σου, στον καθένα ίσως και διαφορετικά. Να σ’ αρέσει, να σε συγκινεί, και να μην ξέρεις πάντα το γιατί, ή τουλάχιστον ακριβώς το γιατί. Η λειτουργία της τέχνης γενικώτερα.
Η Ελλάδα λοιπόν του 2008, πιστή στην ιστορία της, εξακολουθεί να μας πληγώνει –ίσως λιγότερο ποιητικά απ’ ότι τον Σεφέρη- κυρίως όταν γυρίζουμε από ταξίδια και την βρίσκουμε στην κατάσταση που είναι, μακριά και πίσω απ’ τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τι να πρωτοσυγκρίνει κανείς; Τα σχολεία, τις συγκοινωνίες, τον θόρυβο, την καθαριότητα, την ευγένεια, τις υποδομές ή την νοοτροπία γενικά; Σε πολλά υστερούμε. Σε άλλα δικαιολογημένα σε άλλα ολωσδιόλου αδικαιολόγητα. Εκεί όμως που η υστέρησή μας είναι θλιβερή, είναι η κοινωνική μας συμπεριφορά, ο σεβασμός σ’ αυτά που μοιραζόμαστε με τους άλλους, ο σεβασμός στον δίπλα μας, στα δικαιώματά του. Λειτουργούμε σαν να είμαστε μόνοι σ’ αυτή τη χώρα και όλα πρέπει να εναρμονίζονται στην ιδιομορφία μας. Για τι να πρωτομιλήσουμε; Για τις ώρες της κοινής ησυχίας; τις ροχάλες στον δρόμο; τα άδεια πακέτα των τσιγάρων στα μούτρα του οδηγού που ακολουθεί; τις κόρνες; τα γκάζια και τις μουσικές από τα «φτιαγμένα» αυτοκίνητα και τις μηχανές;
Όταν επιστρέφεις από την υπόλοιπη Ευρώπη, έχεις εξαιρετικές πιθανότητες να ρθείς σε επαφή με την κατάσταση, κατ’ ευθείαν μόλις μπείς στο ταξί από το αεροδρόμιο και ακούσεις τα χυδαία σκυλοτράγουδα του οδηγού.
Ακόμα κι από τις πιο φτωχές χώρες, που πρόσφατα μπήκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στο θέμα αυτό είμαστε πίσω, πολύ πίσω, παρά την ευμάρειά μας την υλική. Κι εδώ είναι που έρχεται η παιδεία, η παιδεία μας γενικώς. Το απαξιωμένο σχολείο –και από τα έξω και από τα μέσα- η σαχλή τηλεόραση, ο ξεπεσμός της πολιτικής και των πολιτικών, η υποκρισία και η αγοραία αντίληψη της εκκλησίας. Όλοι οι θεσμοί που θα μπορούσαν να παιδέψουν και να ανυψώσουν την κοινωνία μας –της οικογένειας συμπεριλαμβανομένης- βρίσκονται σε κρίση, σε κρίση αλληλοτροφοδοτούμενη.
Την πιο καταλυτική σημασία όμως στην κρίση της κοινωνίας μας την έχει η κρίση στην παιδεία, και αν πάμε στα ενδότερά της, ο ρόλος του δασκάλου και η συνειδητοποίηση του ρόλου αυτού από τους ίδιους τους δασκάλους –γενικώς και σε όλες τις βαθμίδες. Από την απαξίωση της παιδείας ξεκινάει ο ξεπεσμός μιας κοινωνίας. Χωρίς παιδεία δεν υπάρχει καμία αντίσταση στον εκφυλισμό. Με την παιδεία όλοι οι θεσμοί μιας κοινωνίας γίνονται καλύτεροι. Ο δάσκαλος είναι ο πρωταγωνιστής στην διαδικασία αυτή. Αυτός οφείλει, μπορεί και πρέπει να σηκώσει την σημαία αυτής της παλιγγενεσίας. «Ο τρώσας και ιάσεται».

Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος

Η φιμωμένη είδηση του μήνα, που δεν προβλήθηκε από την ελληνική τηλεόραση.

Η δικαστής Γρεβενών κα Μαρία Μαργαρίτη, εκδιώχθηκε κακήν κακώς από το δικαστικό σώμα, όταν έβγαλε στη φόρα παρτίδα Κονδύλια που προορίζονταν ως οικονομική ενίσχυση σε σεισμοπαθείς, τα οποία κατασπαράχθηκαν από κρατικούςκαι παρακρατικούς φορείς. Παράλληλα, ξεμπρόστιασε ολόκληρο το δικαστικό σώμα, αποκαλύπτοντας τον ΟΙΚΟ ΑΝΟΧΗΣ ΠΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ: Εκατοντάδες ανήλικοι έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά (και πολλές φορές έναντι αμοιβής που απολαμβάνουν δικαστικοί και άλλοι 'μεσάζοντες') σε μυστικό χώρο, ειδικά διαμορφωμένο εντός των δικαστηρίων!Η κα Μαρία Μαργαρίτη, προέβη σε απεργία πείνας έξω από το Μέγαρο Μαξίμου, ζητώντας την πλήρη αποκατάστασή της και την ανάδειξη των παραπάνω θεμάτων. Όμως, η προσωπική ασφάλεια του κου Καραμανλή φρόντισε να την απομακρύνει βίαια, όπως θα δείτε και στο παρακάτω βίντεο.

(Δείτε το βίντεο εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=jglCyU8TPJw )

Αξίζει να σημειωθεί ότι το συγκεκριμένο θέμα μέχρι αυτή την στιγμή ΔΕΝ ΠΡΟΒΛΗΘΗΚΕ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑ ΣΧΕΔΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΜΕΣΟ, παρά μόνο από το BBC, ενώ στο YouTube η μαζική διανομή του βίντεο δεν επιτρέπεται (αναγράφεται η ένδειξη 'Embedding disabled by request').

Δυστυχώς η τηλεόραση μόνο ρόλο υπνωτισμού παρέχει στην κοινωνία μας. Το μόνο που δείχνουν και το μόνο που μαθαίνουμε είναι το DVD του Μάκη και ποιος θα γίνει παπάς στη θέση του παπά. Αν μπορούμε να αντιδράσουμε κάπως με τα εφόδια που διαθέτουμε, είναι να ενημερώσουμε όσους περισσότερους μπορούμε μέσω του Internet. Αυτή η είδηση ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΑΦΤΕΙ επειδή το θέλουν τα συμφέροντα τους.

Ο καθρέφτης και τα παλιά μας φορέματα

Όπως φαίνεται από τις απλές αριθμητικές αναλύσεις των εταιρειών δημοσκοπήσεων (βλέπε εικόνα από ΤΑ ΝΕΑ), η συνεργασία των δύο κομμάτων (ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ) δείχνει μια τεράστια δυναμική η οποία μπορεί να επιτύχει ακόμα μεγαλύτερα ποσοστά, από αυτά που σήμερα εμφανίζουν οι δημοσκοπήσεις και ακόμα μεγαλύτερη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ο τρόμος έχει καταλάβει την ΝΔ μπροστά στο ενδεχόμενο μιας εκλογικής συνεργασίας των δύο χώρων.
Ο προοδευτικός κόσμος της χώρας προσβλέπει προς μια τέτοια προοπτική και είναι έτοιμος να επενδύσει τις ελπίδες του. Έχει δε μία θαυμαστή ωριμότητα και αποφασιστικότητα, σε σχέση με το παρελθόν, που θα επιβάλει την θέλησή του. Ο κόσμος δεν θα ανεχθεί ανειλικρίνειες, μικροψυχίες, πείσματα, αλαζονείες, μικρομεγαλισμούς, συμπεριφορές αποκλειστικής αντιπροσωπείας, αυτοδυναμίες, copyright, στασίδια και reserve τραπέζια.
Η προτάσεις συνεργασίας δεν μπορεί παρά να είναι ειλικρινείς και από τους δύο εταίρους. Ο κόσμος –ώριμος πια- παρακολουθεί και κρίνει και δεν θα ανεχθεί ανειλικρίνειες από κανέναν. Όποιος το επιχειρήσει θα εισπράξει την απόρριψη των πολιτών, μέχρι εξαφανίσεως από τον πολιτικό χάρτη. Οι εποχές που ζούμε δεν είναι ούτε 1981 ούτε 1989. Αυτό το έχουν καταλάβει και θα το λάβουν σοβαρά υπόψη άπαντες.
Το κενό που υπάρχει στην σύγκλιση των απόψεων (των δύο χώρων) για τα μεγάλα θέματα της χώρας και της κοινωνίας είναι υπαρκτό και σε πολλά ζητήματα μεγάλο, δεν είναι όμως αγεφύρωτο. Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να στρίψει αριστερά και να μην υιοθετεί άκριτα τον αγοραίο εκσυγχρονισμό, ερήμην της κοινωνίας και των αναγκών της (επί παραδείγματι: τι θα πει ανασφάλιστη εργασία ή μερική απασχόληση;). Ο ΣΥΝ οφείλει να γίνει πραγματιστής, να ξαναπροσεγγίσει τις «αριστερές» τοποθετήσεις του με όπλο την απλή λογική χωρίς ιδεοληψίες και συνταγές, ιστορικά αποτυχημένες (επί παραδείγματι: τι θα πει δεν θέλω αξιολόγηση στην εκπαίδευση;).

Ας μην διαφεύγει από κανέναν ότι η βούληση του κόσμου -όπως αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις- είναι η εξής:

• Θέλει να αποδοκιμάσει τον δικομματισμό.
• Θέλει να ενισχύσει τον ΣΥΝ.
• Θέλει το ΠΑΣΟΚ να στραφεί προς τα αριστερά.
• Θέλει την συνεργασία του ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΝ.
• Θέλει τον ΣΥΝ να εγγυηθεί το περιοχόμενο αυτής της συνεργασίας γι αυτό και τον ενισχύει.

Να υπάρξουν άμεσα επιτροπές, από τα δύο κόμματα, οι οποίες θα συνδιαμορφώσουν κυβερνητικό πρόγραμμα το οποίο θα θέσουν υπό την κρίση του λαού στις επόμενες εκλογές.
Να υπάρξουν πρωτοβουλίες πολιτών που θα συζητήσουν και θα απαιτήσουν αυτή την προοπτική, που θα καθορίσουν τους όρους της.
Ο ΣΥΝ οφείλει να διευκολύνει (και να πιέσει) το ΠΑΣΟΚ, να στρίψει αριστερά. Μπορεί και πρέπει να λειτουργήσει ως ρυμουλκό. Ας αποδείξει ότι μπορεί να γονιμοποιήσει το ΠΑΣΟΚ και την κοινωνία με αριστερές θέσεις χωρίς να αποζητά -σώνει και καλά- να τα κληρονομήσει κιόλα. Το ΚΚΕ εσωτερικού, με πολύ μικρότερες δυνάμεις και σε δυσκολότερες εποχές, το έπραξε και εξακολουθεί να το πράττει μέχρι σήμερα –χρόνια πολλά μετά την διάλυσή του-, γιατί η πρότασή του είχε πολλές αλήθειες και λιγότερα ψέματα. Μ’ αυτήν την κληρονομιά ο ΣΥΝ έχει πρόσωπο στην κοινωνία σήμερα. Είναι η αριστερά που ψάχνεται, που ανατρέπει αγάλματα –και των δικών της συμπεριλαμβανομένων-. Που μπορεί να υπερηφανεύεται για το παρελθόν της –και να το φωνάζει, αλλά και να ντρέπεται –και να το φωνάζει επίσης. Η κοινωνία θα επιβραβεύσει την ουσιαστική αριστερή στάση, την ουσιαστική ανιδιοτέλεια, την εξυπνάδα και την ωριμότητα, όπως φαίνεται να το κάνει μέχρι τώρα, από τότε που άνοιξε το «παιχνίδι» και η συζήτηση.
Το είπαμε και παλιότερα: Η κοινωνία προσδοκά από μας, θέλει να μας δώσει πρωταγωνιστικό ρόλο, σχεδόν μας σπρώχνει να τον αποδεχθούμε. Εμείς ακόμα ψάχνουμε φόρεμα μπροστά στον καθρέφτη, γεμάτοι σκεπτικισμό και απόγνωση, γιατί όλα τα παλιά μας φορέματα, μας έχουν στενέψει.
Χρειάζεται προσοχή μεγάλη. Η στάση πολλών είναι –και φαίνεται- απολογητική προς στο ΚΚΕ και στην -περί αριστεράς και συμμαχιών- φιλοσοφία του. Υπάρχουν τέτοια δείγματα στην συμπεριφορά της ηγεσίας μας, και της παλιάς και της νέας. Τα είδαμε στις τοποθετήσεις τους στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και –κυρίως μετά- στις «δεύτερες προσεγγίσεις». Ας προσέξουμε γιατί ο «γεροντοκορισμός» ως ιδεολογία, δεν είναι συνδεδεμένος μόνο με την ηλικία των αρχηγών και η κοινωνία δεν θα περιμένει επ’ άπειρον να πούμε το ναι.

Ο Λάκης "Επέλεξε να είναι Σουρής, και όχι Ροΐδης"

Το είπαμε και παλαιότερα: Ο Λάκης Λαζόπουλος διεκδικεί -και σε κάποιον σημαντικό βαθμό το πετυχαίνει- ρόλο εθνικού καθοδηγητή. Για τον σκοπό αυτό, καί αλήθειες λέει και γέλοιο βγάζει -αν και για την ποιότητα της σάτυρας υπάρχουν σοβαρές ενστάσεις. Κόσμος πολύς τον βλέπει, πρέπει να είναι πετυχημένος για να τον βλέπει πολύς κόσμος, αυτό είναι απαραίτητο, όπως απαραίτητο είναι να χτίσει και το προφίλ του αντιεξουσιαστή, της έξωθεν καλής μαρτυρίας. Γιατί όμως, παρ' όλα αυτά, μας δίνει την εντύπωση ότι κουβαλάει νερό στον Καραμανλή, αυτό θα το εξηγήσουμε. Αν προσέξτε λίγο όμως την σάτυρά του, την ώρα που ο κόσμος καίγεται και επί τέσσερα συναπτά έτη κυβερνάει η ΝΔ, αυτός εξακολουθεί να γελοιοποιεί τον Γιωργάκη -εύκολος στόχος- σαν να εξακολουθεί να κυβερνάει το ΠΑΣΟΚ. Αν αξιολογήστε τις προτεραιότητές του, θα διαπιστώσετε τις προθέσεις του. Η καθοδήγησή του, η προσπάθειά του, συνοψίζεται στα εξής σημεία:

• Ευλογούμε τα γένεια μας, πρώτα και κύρια


• Χτυπάμε το ΠΑΣΟΚ και κυρίως τον Γιωργάκη


• Αβαντάρουμε το ΚΚΕ


• Άντε και λίγο τον Τσίπρα όταν δεν μας πέρνει αλλοιώς


• Στο απυρόβλητο ο Καραμανλής. Ότι λέμε να είναι για τους υπουργούς και για το κράτος γενικά, λές και η χώρα δεν έχει πρωθυπουργό λές και δεν τους επέλεξε όλους αυτός, λές και δεν έχει αυτός ευθύνη. Όλα κι όλα, πάση θυσία ο Καραμανλής, το κεφάλαιο της παράταξης να μένει ατσαλάκωτος, εξ απαλών ονύχων.
  

Όσο για την ποιότητα του χιούμορ του, τα εξέθεσε καλύτερα από μας ο Νίκος Δήμου παλαιότερα στο περιοδικό LiFO, άποψη την οποία και παραθέτουμε:

Δόξα 65% (13.12.07)
«Α του Ηρώδη του Αττικού, τι δόξα είναι αυτή!
Ποιος άλλος… τα αξιώθηκεν αυτά; - / Κατά που θέλει και κατά που κάμνει /οι Έλληνες (οι Έλληνες!) να τον ακολουθούν, / μήτε να κρίνουν ή να συζητούν / μήτε να εκλέγουν πια, ν’ ακολουθούνε μόνο».
Ναι – και μάλιστα κατά 65%! Ούτε ο Καβάφης, όταν έγραφε για τον Ηρώδη τον Αττικό, δεν είχε προβλέψει τέτοια ποσοστά θεαματικότητας.
Τρίτη βράδυ η πόλη ερημώνει – σαν να παίζεται ντέρμπυ Ολυμπιακού Παναθηναϊκού. Ο Λάκης δίνει ρεσιτάλ στην μικρή οθόνη και οι Έλληνες (οι Έλληνες!) μαγεμένοι τον παρακολουθούν και τον ακολουθούν.
Πού; Όπου τους πάει.
Και πού τους πάει;
Αλίμονο – πουθενά. Αναπαράγει συστηματικά τις αγκυλώσεις τους, τα στερεότυπα, τις φαντασιώσεις τους, τις θεωρίες συνωμοσίας, τις φοβίες τους.
Θα μου πείτε: γι αυτό τον αγαπούν, γιατί δίνει σώμα και υπόσταση σε αυτά που νιώθουν, φοβούνται και ονειρεύονται. Αν τους έλεγε π. χ. δυσάρεστες αλήθειες για μερικά «εθνικά θέματα» θα εξακολουθούσαν να τον ακολουθούν;
Σίγουρα όχι. Και δεν το ρισκάρει. Αλλά είναι να λυπάσαι τόσο ταλέντο, τόση ευφυΐα, τόση ζωντάνια, να αναλίσκονται σε μία (έστω χαρισματική) ανακύκλωση του προφανούς. Να μην βοηθάνε το κοινό να προχωρήσει έστω λίγα βήματα παρακάτω, να αντικρίσει τις άλλες πλευρές των πραγμάτων, να ανοίξει λίγο τα μάτια και το νου του.
Έπειτα, τις διάφορες γελοίες περσόνες της τηλεόρασης, τι τις θέλει; Χρειάζεται ο Λαζόπουλος την Βροχοπούλου; Δεν θα ήταν καλύτερο να σατιρίσει μερικά από τα σκληρά ιερά μας ταμπού;
Κι εγώ παρακολουθώ τον Λάκη και γελάω – πολλές φορές όμως πικρά. Γιατί βλέπω πώς εξαγοράζει την δόξα του. Με ευκολίες. Λαϊκίζοντας. Χάθηκε να ήταν πιο αιρετικός;
Κακώς όμως κατακρίνω. Δεν θέλησε την ρήξη – προτιμάει την φήμη. Επέλεξε να είναι Σουρής, και όχι Ροΐδης.
Πάλι Καβάφης: «Εκεί που έφθασες, λίγο δεν είναι. Τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα».

Υστερόγραφο

Πάνω που γράφονταν αυτές οι γραμμές, είδαμε στην ΕΡΤ3 την συναυλία της ορχήστρας "Μίκης Θεοδωράκης" στο Παλαί ντε σπόρ της Θεσσαλονίκης, όλης της τοπικής ηγεσίας παρευρισκόμενης. Τραγουδιστής, μεταξύ άλλων, ο πολυπράγμων Λάκης Λαζόπουλος, που όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει. Αισθητικό αποτέλεσμα: αποκαρδιωτικό. Αν ακούσει τις φωνητικές του επιδόσεις και είναι αντικειμενικός, την άλλη βδομάδα πρέπει να αυτοσατυρίζεται στο "Αλ τσαντίρ" του, γιατί αυτό που παρουσίασε -καημένα τραγούδια- ήταν για την Ανίτα Πάνια. Άλλωστε μόνο αυτή θα τον τροφοδοτεί;

ΖΗΤΟΥΝ ΑΡΣΗ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΑΣΥΛΙΑΣ

Την άρση της ασυλίας της βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ κ.Ευαγγελίας Αμανατίδου για παραβίαση του άβατου ζητεί η Ιερά Κοινότητα του Αγίου Ορους. Σε επιστολή της προς τον Πρόεδρο της Βουλής κ. Δ.Σιούφα η Ιερά Επιστασία της αγιορείτικης μοναστικής κοινότητας αναφέρει ότι η βουλευτής «μετέβη εις την περιοχήν των συνόρων της ΝΔ πλευράς της Αθωνικής χερσονήσου (περιοχή Φραγκοκάστρου), εν η ωρισμένοι βιαίως κατέστρεψαν την περίφραξιν των αγιορειτικών συνόρων, και εισήλθεν εις το εσωτερικόν του μανδροτοίχου, μετά τινων ανδρών και άλλων γυναικών, παραβιάζουσα ούτω προκλητικώς το άβατον του Αγίου Όρους και το άσυλον της κατοικίας».Την επιστολή αυτή κοινοποίησε ο πρόεδρος της Βουλής στον πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέκο Αλαβάνο. «Η ηγεσία του Όρους επιλέγει να κάνει τον εισαγγελέα, αντί να βλέπει την ουσία του προβλήματος που είναι οι διεκδικήσεις εκτάσεων από Μονές, γεγονός που δε συνάδει με το μοναχικό πνεύμα», δήλωσε στην Τηλεόραση SUPER η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ευαγγελία Αμανατίδου και τόνισε πως η κίνηση των γυναικών ήταν συμβολική.
Υπενθυμίζεται ότι στις 8 Ιανουαρίου 2008 είχε γίνει πορεία από την Ουρανούπολη προς τα όρια του Αγίου Όρους, όπου συμμετείχαν πάνω από 1500 γυναίκες και άνδρες, από την Τορώνη, τον Άγιο Νικόλαο, την Ομρύλια, την Τρίγλια και την Ουρανούπολη για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην πρωτοφανή και συνεχιζόμενη διεκδίκηση δασικών και δημοσίων εκτάσεων καθώς και ιδιωτικών ιδιοκτησιών εντός και εκτός σχεδίου πόλεως από Μονές του Αγίου Όρους. Την εκδήλωση διαμαρτυρίας που διοργάνωσαν μέλη της Διαδημοτικής Κίνησης Πολιτών Χαλκιδικής (Χαλκιδική SOS) στήριξαν η νομαρχία και οι δήμοι Σταγείρων Ακάνθου, Τορώνης, Σιθωνίας, Καλλικράτειας, Τρίγλιας και Ορμύλιας.
Ρεπορτάζ: Θοδωρής Δούκας από τα Νέα της Χαλκιδικής

ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΗΝ ΛΙΤΣΑ ΑΜΑΝΑΤΙΔΟΥ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΤΟΛΜΗΣΑΝ ΝΑ ΠΑΡΑΒΙΑΣΟΥΝ ΤΟ "ΑΒΑΤΟ"

Η «Ιερά Επιστασία» - όπως θα λέγαμε «Ιερά Εξέταση» στον μεσαίωνα – που τόσους μήνες, τόσα χρόνια, τόσους αιώνες, συνθηκολόγησε με σουλτάνους, με κατακτητές, με βασιλιάδες και αυτοκράτορες, με τους ισχυρούς αυτού του κόσμου γενικώς, ζητά την άρση της ασυλίας της βουλευτού Λίτσας Αμανατίδου επειδή «λέει» παραβίασε το «άβατον» του Αγίου Όρους.
Κουβέντα οι «ιερο»μόναχοι για την ταμπακέρα, για την λαιμαργία τους την «χριστιανική» να αρπάξουν τα χωράφια και το βιός των κατοίκων, απανταχού της Ελλάδας. Αμύθητη η περιουσία τους επειδή έγλειψαν, ανά τους αιώνες, όλους τους αυτοκράτορες και τους σουλτάνους και εξεβίαζαν τους φτωχοκολίγους σκλάβους τους που δούλευαν για ένα κομμάτι ξερό ψωμί στα τσιφλίκια τους.
Για να καταλάβετε την «χριστιανική» τους αχορταγία, θα σας διηγηθώ μια ιστορία που συνέβη στην Ιερισσό. Μου την διηγήθηκε ο πατέρας μου, που ήταν τότε μικρό παιδί, στην δεκαετία του ’20, όταν διαδραματίστηκε.
Το χωριό ήταν ακόμα στην παλιά του θέση, πριν το καταστρέψει ο μεταγενέστερος σεισμός του 1932. Το νεκροταφείο του χωριού ήταν στην περιοχή που είναι σήμερα το 1ο Δημοτικό Σχολείο και προς το νέο χωριό. Η εν λόγω περιοχή ήταν παλαιότερα μετόχι Ιβηρίτικο (της Μονής Ιβήρων) όπως και πολλές άλλες εκτάσεις στην Χαλκιδική και αλλού.
Κάποια μέρα, βγήκαν από το «Άγιο Όρος» μερικοί καλόγεροι για να διεκδικήσουν το μέρος. Μπήκαν μέσα στο νεκροταφείο και ξήλωναν αλλόφρονες τους σταυρούς από τα μνήματα. Χτύπησαν οι καμπάνες στο χωριό και κατέβηκαν οι γυναίκες σύσσωμες με τα ξύλα στο νεκροταφείο, καθώς οι άντρες ήταν στις δουλειές, στα χωράφια και στο ψάρεμα. Τους έδειραν και τους έδιωξαν κακήν κακώς από το νεκροταφείο. Αυτό που λέμε «υπέρ βωμών και εστιών».
Ποιος όρισε τα σύνορα του «Αγίου Όρους» εκεί που είναι σήμερα; Εμείς από την Ιερισσό, ακόμα και μέχρι την δεκαετία του 1980, πηγαίναμε με τις βάρκες, με τα καΐκια, με τα πόδια -γυναίκες, άντρες, παιδιά- στην περιοχή του Αράπη και κανένας δεν έλεγε ότι εκεί είναι Άγιο Όρος. Μήπως πρέπει η Νομαρχία, η Πολιτεία να ανακινήσουν το θέμα των ορίων του Αγίου Όρους;
Σήμερα όμως οι κεφαλές της περιοχής μας –βουλευτές, υπουργοί, δήμαρχοι, νομάρχες- τους χαϊδεύουν. Τα Άγιο Όρος και το Άγιο Όρος. Οι Υπουργοί μας τους έχουν λέει πνευματικούς. Οι θεομπαίχτες τους θεομπαίχτες. Ας αναρωτηθούν τι είδε η περιοχή μας από το Άγιο Όρος. Κολιγιά και άγρια εκμετάλλευση.
Μήπως ήρθε καιρός να αναλάβει η πολιτεία και οι τοπικοί φορείς έναν αγώνα για τον φραγμό της επεκτατικότητας και της ασυδοσίας τους; Μήπως τα κόμματα και οι αρχηγοί τους –αυτοί που σφυρίζουν αδιάφορα, ανέχονται και υποθάλπουν την αρπαγή- πρέπει να τεθούν προ των ευθυνών τους για το έγκλημα που συντελείται 180 χρόνια μετά την ανεξαρτησία της Ελλάδας και την απελευθέρωσή της από τους σουλτάνους; Που είναι ο πατριωτισμός τους; Πού είναι η χριστιανική τους πίστη;

Η στάση της βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ, Λίτσας Αμανατίδου, ίσως είναι η απαρχή του ξυπνήματος των πολιτικών δυνάμεων. Για τον ΣΥΝ και τον Αλέξη Τσίπρα είναι ακόμα μία ευκαιρία να δείξουν την συνέπειά τους. Αν το κάνει αυτός, οι άλλοι θα συρθούν, τρομοκρατημένοι, πίσω του.

Μήπως η συνθήκη της Μπολώνια μπορεί να γραφεί και διαφορετικά;

Jean-Michel Folon

1. Που πάει η ανθρωπότητα;
Τους τελευταίους αιώνες η ανθρώπινη τεχνολογία δημιούργησε δυνάμεις που είναι συγκρίσιμες, σε μέγεθος και έκταση, με τις φυσικές δυνάμεις. Στο παρελθόν αλλά και σήμερα, πολλές φορές, η χρήση τους βρέθηκε και βρίσκεται υπό τον έλεγχο επιστημόνων, κυβερνήσεων ή κέντρων που ή είναι κοινωνικά ανεξέλεγκτα ή δρουν επικίνδυνα για τον άνθρωπο, την κοινωνία, την ζωή και τον πλανήτη. Και ενώ η ιστορία αλλά και η σύγχρονη πραγματικότητα έχουν να αναφέρουν πολλά τέτοια παραδείγματα, τίποτα δεν διαφαίνεται που να προδιαγράφει ότι η άλογη αυτή χρήση δεν θα συνεχισθεί στο μέλλον.
Επί πλέον, στις σημερινές συνθήκες της ραγδαίας τεχνολογικής ανάπτυξης και των αλλαγών που επιβάλλονται από τον καταναλωτισμό και την ανταγωνιστικότητα της αγοράς, την παγκοσμιοποίηση και την πολιτική, οι άνθρωποι και οι οργανωμένες κοινωνίες τους καλούνται να αντιμετωπίσουν και να αναμετρηθούν με προβλήματα μεγάλης τάξης, προβλήματα παγκόσμια, κοινωνικά, οικολογικά, διατροφικά, αλλά και κάθε άλλης μορφής, πρωτογενή ή επακόλουθα αυτής της εξέλιξης.
Κατά τον Edgar Moren, η γη παρομοιάζεται με ένα διαστημόπλοιο στο οποίο επιβαίνει η ανθρωπότητα. Την κίνηση σ’ αυτό το διαστημόπλοιο την δίνουν τέσσερις μηχανές: οι επιστήμες, η τεχνική, η οικονομία και το κέρδος, οι οποίες έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο και κατευθύνουν το διαστημόπλοιο στον όλεθρο χωρίς κανείς να μπορεί να το ελέγξει.
Το μέγεθος των προβλημάτων, η έκτασή τους και το ανεξέλεγκτό τους, δημιουργεί πλέον ορατούς κινδύνους απρόβλεπτων και ανεπανόρθωτων εξελίξεων για την ζωή στον πλανήτη.
Η αντιμετώπισή τους προϋποθέτει τάχιστα την φιλοσοφική και κριτική προσέγγιση, τον έλεγχο της οργανωμένης κοινωνίας και τον αυτοέλεγχο του πολίτη.
Η επιστημονική κοινότητα και το πανεπιστήμιο, στην Ευρώπη αλλά και παγκόσμια, ως φορείς της γνώσης αλλά και ως εκ του ρόλου τους στην κοινωνική πυραμίδα, μπορούν και πρέπει να αναλάβουν μία συντονισμένη προσπάθεια συνειδητοποίησης αυτών των προβλημάτων, κατ’ αρχήν από την ίδια την επιστημονική κοινότητα και την κοινωνία ευρύτερα. Τα ανώτατα Ιδρύματα, ως κατ’ εξοχήν φορείς της γνώσης και της πνευματικότητας, πρέπει να αναλάβουν ενεργό ρόλο στην προστασία του πλανήτη και της ζωής πάνω σ’ αυτόν, των κοινωνικών κατακτήσεων, της ποιότητας της ζωής και των αξιών του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

2. Η ιστορική διαδρομή του πανεπιστημίου

Το δημόσιο πανεπιστήμιο είναι ιστορικά μία υπόθεση κυρίως ευρωπαϊκή και αποτέλεσε εδώ και αιώνες, τον σημαντικότερο θεσμό ανάπτυξης και διάδοσης της γνώσης και της κουλτούρας, όχι μόνον στις ευρωπαϊκές αλλά και στις κοινωνίες όλου του κόσμου. Αποτελεί την ανώτερη βαθμίδα κάθε εκπαιδευτικού συστήματος, στην οποία η επιστημονική γνώση αναπτύσσεται στην κορυφαία της μορφή.
Από την εμφάνισή του –τον 11ο αιώνα- στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, ακολούθησε μια πορεία διάχυσης και εκδημοκρατισμού της γνώσης, σε μία απ’ ευθείας σχέση με τις κοινωνικές κατακτήσεις και τις αξίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Παράλληλα απετέλεσε χώρο αμφισβήτησης και κριτικής τόσο των κατεστημένων αντιλήψεων και θεωριών, όσο και της κρατικής εξουσίας.
Στηριζόμενο στο εκπαιδευτικό μοντέλο του Humboldt, που θέλει την ανθρωπιστική διάσταση βασικό στοιχείο των σπουδών, και την μετάδοση της κουλτούρας στους φοιτητές να συναποτελεί, μαζί με την επαγγελματική εκπαίδευση και την επιστημονική έρευνα, το τρίπτυχο της ανώτατης παιδείας, το πανεπιστήμιο κατάφερε να προσφέρει μέγιστες υπηρεσίες στην εξέλιξη και την πρόοδο της ευρωπαϊκής κοινωνίας και της ανθρωπότητας γενικότερα. Το δημόσιο πανεπιστήμιο αποτελεί μέχρι σήμερα έναν πολύ βασικό πυλώνα του ευρωπαϊκού πολιτισμού και των αξιών της ζωής. Στην εποχή μας, κάτω από το βάρος των τεχνολογικών εξελίξεων, της συσσώρευσης των γνώσεων, των νόμων της αγοράς και της πολιτικής, το σύγχρονο πανεπιστήμιο οδηγείται, όλο και περισσότερο, σε ένα διαφορετικό μοντέλο λειτουργίας, το επιχειρησιακό, όπου κυριαρχούν πλέον, σε βάρος της ολοκληρωμένης παιδείας και της πνευματικότητας, η γρήγορη και φτηνή επαγγελματική διέξοδος, οι αξίες της αγοράς, η εξειδίκευση, η επιχειρηματικότητα, η εφαρμοσμένη και κυρίως η οικονομικά αποδοτική έρευνα, ο ανταγωνισμός και η αξιολόγηση με κριτήρια κατ’ εξοχήν οικονομικά και εξωακαδημαϊκά. Το μοντέλο αυτό του πανεπιστημίου, που αναπτύχθηκε πρωτίστως στην Αμερική, τείνει να υιοθετηθεί παγκοσμίως εκτοπίζοντας το ευρωπαϊκό μοντέλο.

3. Ο Ευρωπαϊκός Χώρος Ανώτατης Εκπαίδευσης
Στις διακηρύξεις της Σορβόννης και της Μπολόνια, αποτυπώνεται με σαφή τρόπο η αναγκαιότητα να βασιστεί η μελλοντική ανάπτυξη της Ευρώπης και η θέση της στο διεθνές οικονομικό και κοινωνικό γίγνεσθαι, πάνω στην ανώτατη παιδεία της. Διαπιστώνεται επίσης ότι αυτό, στις σύγχρονες παγκόσμιες πραγματικότητες, αποτελεί και τον μοναδικό τρόπο διαφύλαξης των οικονομικών και κοινωνικών κατακτήσεων της Ευρωπαϊκής κοινωνίας.
Προς τούτο προτείνεται η πραγματοποίηση οικονομικών επενδύσεων και η εφαρμογή πολιτικών για την δημιουργία του Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης (EHEA), για την διεύρυνση της πρόσβασης των Ευρωπαίων πολιτών και των πολιτών όλου του κόσμου σ’ αυτήν, και για την βελτίωση της ποιότητάς της.
Παράλληλα από τότε, σε όλες τις συναντήσεις εργασίας και τις διακηρύξεις που έγιναν και παρακολουθούν εξειδικεύοντας την πρόοδο για την δημιουργία του Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης, γίνεται μνεία για την ανάγκη οικοδόμησης της Ευρώπης πάνω σε μία ανώτατη παιδεία που αποτελεί δημόσιο αγαθό και δημόσια ευθύνη, που θα στηρίζεται και θα προάγει –πέραν της επιστήμης και της τεχνολογίας- την πνευματικότητα, την ειρήνη και την δημοκρατία και εν γένει τις ευρωπαϊκές και πανανθρώπινες αξίες. Υιοθετούνται οι αξίες και οι θέσεις που αποτυπώνονται στην Magna Charta Universitatum, για τον ρόλο και την ευθύνη του πανεπιστημίου στην κοινωνία.
Τέλος εκφράζεται η φιλοδοξία, το ευρωπαϊκό σύστημα ανώτατης εκπαίδευσης – συνυφασμένο με τις ανωτέρω αξίες- να αποτελέσει πρότυπο μοντέλο που θα ασκεί έλξη σε όλο τον κόσμο, ανάλογη με την έλξη που ασκεί παγκόσμια και διαχρονικά ο ευρωπαϊκός πολιτισμός.
Στις διακηρύξεις γίνεται σαφής μνεία για τον δημόσιο χαρακτήρα της ανώτατης εκπαίδευσης, δηλαδή η ευρωπαϊκή ανώτατη εκπαίδευση υπηρετεί την κοινωνία και τα συμφέροντά της, αναφέρεται σ’ αυτήν και ελέγχεται απ’ αυτήν.
Ενώ όμως, στο επίπεδο των διακηρύξεων της πολιτικής διακυβέρνησης, γίνεται σαφής αναφορά, για την βούληση που υπάρχει, να αποτελέσει το πανεπιστήμιο –εκτός από μοχλό ανάπτυξης- και τον θεματοφύλακα της πνευματικότητας και των πανανθρώπινων αξιών, στο επίπεδο της εξειδίκευσης, αυτή η πρόθεση δεν αποτυπώνεται πουθενά. Ενώ στις συναντήσεις των κυβερνητικών αξιωματούχων, για την πρόοδο στην δημιουργία του Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης, γίνεται απολογισμός των βημάτων προόδου και τίθενται μετρίσιμοι στόχοι για την εναρμόνιση των σπουδών, την διασφάλιση της ποιότητας, την ανταποδοτικότητα, την σύντομη διάρκειά τους, κανένα μέτρο δεν λαμβάνεται για την προώθηση δράσεων που θα προσδώσουν και θα διασφαλίσουν στην ανώτατη εκπαίδευση και στους αποφοίτους της τα χαρακτηριστικά της πνευματικότητας και της κουλτούρας.

4. Η αναπηρία στις σπουδές Τεχνολογικής κατεύθυνσης
Η κουλτούρα επιτρέπει στον άνθρωπο την ζωή με νόημα, την ζωή με αξιοπρέπεια. Είναι το ζωτικό σύστημα των ιδεών κάθε περιόδου και αυτές οι ιδέες δεν είναι απαραίτητα επιστημονικές στο σύνολό τους.
Εάν ανατρέξει κανείς στα προγράμματα σπουδών των Σχολών Τεχνολογικής κατεύθυνσης ή γενικότερα στα προγράμματα τα πέραν των ανθρωπιστικών σπουδών, θα βρει ελάχιστα –ή το πιθανότερο- καθόλου μαθήματα, που να προάγουν την κουλτούρα και την πνευματικότητα στους φοιτητές. Ακόμα κι εκεί που υπάρχουν τέτοια μαθήματα, είναι κυρίως μαθήματα κατ’ επιλογήν, με διακοσμητικό χαρακτήρα.
Συγκριτικά, ακόμα και με το μεσαιωνικό πανεπιστήμιο, το σύγχρονο πανεπιστήμιο έχει αναπτύξει υπερβολικά την επαγγελματική διδασκαλία και την έρευνα σε βάρος της διδασκαλίας και της μετάδοσης της κουλτούρας ή ακόμα και της πλήρους εγκατάλειψής της.
Γενικώς στις σπουδές δεν καλλιεργείται η αναγκαιότητα για φιλοσοφική προσέγγιση της επιστήμης και της τεχνολογίας. Απουσιάζει παντελώς -έστω και σαν απόπειρα- η μέριμνα στα προγράμματα σπουδών, για δημιουργία κριτικής σκέψης και πνευματικότητας στον επιστήμονα, ικανότητες που καλλιεργούνται από μαθήματα επιστημολογίας, φιλοσοφίας, τέχνης και οικολογίας. Η ηθική ευθύνη του επιστήμονα, που καλείται να εποπτεύσει και να διαχειριστεί την μηχανή, είναι το μεγάλο ζητούμενο στις σπουδές.
Η κατάσταση αυτή προδιαγράφει αρνητικές συνέπειες, καθώς οι απόφοιτοι των ανωτάτων ιδρυμάτων που προορίζονται και καταλαμβάνουν γενικά καθοδηγητικούς ρόλους στις κοινωνίες μας, έχουν ένα σημαντικότατο έλλειμμα παιδείας που απορρέει από την μονοδιάστατη και στενά επαγγελματική εκπαίδευσή τους, την αποστερημένη από την ουσιαστική παιδεία και την βαθειά γνώση. Η έλλειψη αυτή, καθιστά τους αποφοίτους ανεπαρκείς στην αντιμετώπιση των μεγάλων ιδεών και των μεγάλων ζητημάτων της εποχής μας, επ’ ωφελεία της διαχείρισης της προσωπικής τους ζωής αλλά και της στελέχωσης της κοινωνικής αρχηγεσίας. Με άλλα λόγια η έλλειψη αυτή είναι αναπηρία και στην σύγχρονη εποχή μας ισοδυναμεί με την βαρβαρότητα.
Την ευθύνη γι’ αυτή την βαρβαρότητα την έχουν πρωτίστως τα πανεπιστήμια και δεν αντισταθμίζεται από την θαυμαστή πρόοδο που έχουν επιτελέσει στην πρόοδο της επιστήμης που υπηρετούν, καθ’ εαυτής.

5. Μια πρόταση
Από την προηγούμενη ανάλυση γίνεται φανερό ότι χρειαζόμαστε μία πνευματική δύναμη, ή οποία θα ενσωματωθεί στο σύστημα της επιστημονικής κοινότητας, ικανή να αυτοισορροπήσει την επιστημονική και τεχνολογική γνώση με την ηθική διάσταση, και να την ελέγξει ώστε να διασφαλίσουμε πιο ανθρωπιστικά αποτελέσματα για το μέλλον.
Ο Kurt Godel, στο θεώρημά του της «μη πληρότητας», λέει: “Δεν υπάρχει κανένα σύστημα γνώσης, διατυπωμένο σε ένα ορισμένο επίπεδο ανάλυσης, το οποίο να είναι ικανό να εξηγηθεί ολοκληρωτικά εντός αυτού του επιπέδου ανάλυσης. Πρέπει να έχουμε ένα μεταεπίπεδο γνώσης για να μπορούμε να το εξηγήσουμε ολοκληρωτικά.” Κατ’ αναλογία, μπορούμε να πούμε ότι το μεταεπίπεδο της γνώσης για την εξήγηση της επιστημονικής και της τεχνολογικής γνώσης, είναι η φιλοσοφία.
Το πανεπιστήμιο, όπως ιστορικά διαμορφώθηκε και περιγράφτηκε ανωτέρω, αποτελεί το σοβαρότερο όπλο της κοινωνίας για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της και καλείται να διαφυλάξει την ίδια, τις σταθερές και τις κατακτήσεις της. Για να ανταπεξέλθει σ’ αυτή την αποστολή πρέπει να αναβαθμίσει τον παραμελημένο σκοπό του, δηλαδή την παροχή κουλτούρας στους φοιτητές του, που μαζί με την επαγγελματική κατάρτισή τους και την επιστημονική έρευνα αποτελούν τους τρεις σκοπούς της ύπαρξής του.
Ο περιορισμός στην διάρκεια των σπουδών που επιχειρείται, στο όνομα της οικονομίας, σε συνδυασμό με την τεχνολογική εξέλιξη και την -όλο και μεγαλύτερη- συσσώρευση των γνώσεων που απαιτούνται στην άσκηση του επαγγέλματος, είναι φανερό ότι θα αποβεί σε βάρος –πρώτα και κύρια- της όποιας ανθρωπιστικής διάστασης έχει απομείνει στις σπουδές, με διαφαινόμενες τις συνέπειες που προαναφέρθηκαν.
Προτείνεται η διαφοροποίηση στην ελάχιστη διάρκεια των βασικών σπουδών ανώτατης εκπαίδευσης, σε τέσσερα έτη, με παράλληλη μέριμνα ώστε το 25% του χρόνου των σπουδών να περιέχει υποχρεωτικά μαθήματα κουλτούρας (φιλοσοφίας, τέχνης, ιστορίας, επιστημολογίας, κ.λ.π) ισοδύναμης βαρύτητας με εκείνα της καθαυτό επαγγελματικής εκπαίδευσης του προγράμματος σπουδών. Δηλαδή η δομή των σπουδών να γίνει 4-5-8 αντί του 3-5-8 που προσπαθεί να επιβάλει η συμφωνία της Μπολόνια. Προφανής στόχος αυτής της μεταρρύθμισης και της ανακατανομής στην διάρκεια των σπουδών είναι η ανάπτυξη της πνευματικότητας στον φοιτητή, ισόρροπα με την παροχή επαγγελματικών γνώσεων και δεξιοτήτων.
Παράλληλα η πιστοποίηση και η αξιολόγηση των σπουδών πρέπει να περιλάβει ισότιμα και την διάσταση της κουλτούρας που πρέπει το πανεπιστήμιο να προσδίδει στον φοιτητή – πολίτη – επιστήμονα –επαγγελματία. Όσο μας ενδιαφέρουν οι ερευνητικές επιδόσεις, οι επιστημονικές δημοσιεύσεις, όσο μας ενδιαφέρει η γρήγορη και η καλή επαγγελματική αποκατάσταση των αποφοίτων, άλλο τόσο πρέπει να μας ενδιαφέρει και η κουλτούρα τους. Η γνώση και η αφομοίωση της κουλτούρας πρέπει να αποτελέσει μία μετρίσιμη διάσταση της αξιολόγησης.

6. Συμπερασματικά
Τα Ιδρύματα της ανώτατης εκπαίδευσης, στον κόσμο και στην Ευρώπη ειδικότερα, από την φύση, την ιστορία και τον ρόλο τους, μπορούν και πρέπει να αναλάβουν πρωτοβουλίες για την επίλυση των προβλημάτων της ανθρωπότητας, τα οποία συσωρεύονται και λαμβάνουν τεράστιες διαστάσεις. Οφείλουν να προασπίσουν τα συμφέροντα της κοινωνίας, οπλίζοντας τους αποφοίτους τους με φιλοσοφική γνώση, κουλτούρα και ικανότητες κριτικής θεώρησης για την πορεία της επιστήμης και της τεχνολογίας, καθώς και των επιπτώσεών τους στην ζωή του ανθρώπου και την ποιότητά της, την ζωή πάνω στον πλανήτη και το μέλλον της.
Αυτό μπορεί να πραγματωθεί με την μεταρρύθμιση των προγραμμάτων σπουδών στην ανώτατη εκπαίδευση –ειδικά των σπουδών τεχνολογικών κατευθύνσεων- και τον εμπλουτισμό τους με αντίστοιχα μαθήματα, τα οποία θα έχουν την ίδια σοβαρότητα με τα τεχνολογικά μαθήματα και θα συμμετέχουν ισότιμα στην αξιολόγηση της ποιότητας των προγραμμάτων σπουδών.
Η Ευρώπη, όχι μόνον έχει παγκόσμια και ιστορικά, τις καλύτερες προς τούτο υποδομές, έχει και το πρώτιστο υπαρξιακό συμφέρον να προασπίσει και να αναγάγει, μέσω του εκπαιδευτικού μοντέλου που προτείνεται, τις ευρωπαϊκές αξίες και τα κοινωνικά της κεκτημένα, σε κυρίαρχη ιδεολογία παγκοσμίως, αρκεί να το συνειδητοποιήσει εγκαίρως.
Εν κατακλείδι, η Ευρώπη πρέπει να επινοήσει ξανά τον ανθρωπισμό.

Το ποτάμι αναζητά την κοίτη του

Οι περισσότερες δημοσκοπήσεις πλέον, δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύεται σε ποσοστά 15 με 18%. Παράλληλα το ΚΚΕ και το ΛΑΟΣ παραμένουν σχεδόν στάσιμα ενώ η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ κατρακυλούν στο 30% και 25% αντίστοιχα. Σημειώνεται επίσης ότι οι τάσεις αυτές και ως προς τον ΣΥΡΙΖΑ και ως προς τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν συνέχεια, ο καφές ακόμα δεν έχει φουσκώσει.

Τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων λένε επίσης ότι η αύξηση του ΣΥΡΙΖΑ αποδίδεται, από τους πολίτες, στους εξής λόγους:
. 4 στους 10 πολίτες στην φθορά του δικομματισμού.
· 1 στους 4 πολίτες στην πτώση του ΠΑΣΟΚ.
· 1 στους 4 πολίτες στην εκλογή του Αλέξη Τσίπρα.
Το επί πλέον ποσοστό που συγκεντρώνει ο ΣΥΡΙΖΑ προέρχεται από:
· 6,8% από το ΠΑΣΟΚ.
· 2,3% από την ΝΔ.
· 0,9% από το ΚΚΕ.
· 0,3% από το ΛΑΟΣ.
Οι προδιαγεγραμμένες επιλογές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ως τέτοια κόμματα που είναι από την φύση τους και με αυτούς που τα διαφεντεύουν, φαίνεται ότι δεν μπορούν να αλλάξουν. Ακόμα και οι όποιες αλλαγές επιχειρηθούν θα είναι αλλαγές επιφάνειας χωρίς βάθος και ιδεολογικές ανατροπές. Το είπαμε και άλλοτε ότι το πρόβλημα αυτών των κομμάτων είναι και τα στελέχη τους και η ιδεολογία τους και το παρελθόν τους, το κυβερνητικό. Αυτή η διαπίστωση, τείνει να γίνει συνείδηση σε όλο και περισσότερο κόσμο που γελάστηκε πολλάκις και τώρα τους γυρίζει την πλάτη. Η ΝΔ -εκ των πραγμάτων- ως κυβέρνηση που είναι και ασκεί την εξουσία θα κρατήσει μέχρι τις επόμενες εκλογές –όποτε κι αν γίνουν αυτές. Οι εκλογές θα σημάνουν την κατάρρευσή της. Για το ΠΑΣΟΚ, αν δεν γίνει το θαύμα αλλαγής ηγεσίας, προσώπων και πολιτικής στο επερχόμενο συνέδριο, τότε είναι πιθανόν –το πιο πιθανό- η κατάρρευσή του να έρθει νωρίτερα. Είναι πλέον συνείδηση ότι τα υλικά είναι πολύ παλιά και φθαρμένα.
Όταν λέμε κατάρρευση εννοούμε βέβαια τα ποσοστά του 25% με 30% και σε κάθε περίπτωση την σίγουρη απομάκρυνση από τα ποσοστά της αυτοδυναμίας για το πρώτο κόμμα.
Στην Ελληνική κοινωνία υπάρχει ένα υπόγειο ρεύμα, ανάλογο μ’ αυτό που έφερε το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, το 1981. Η πολιτική εξυπνάδα του ΣΥΡΙΖΑ θα φανεί από το αν κατορθώσει να το διαχειριστεί και να το φέρει στην κοίτη του. Προς το παρόν υπάρχει η διάθεση του κόσμου, υπάρχει το καλό κλίμα στην ατμόσφαιρα και ο Τσίπρας τα πάει καλά. Ο κόσμος όμως δεν άρχισε ακόμα να προσέρχεται στις οργανωτικές δομές του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα που είναι η πρώτη και η απαραίτητη προϋπόθεση για να αποκτήσει πιο σταθερή σχέση μαζί μας. Προς την κατεύθυνση αυτή πρέπει να ενεργοποιηθούν οι ενεργές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί -ας πούμε- δεν μπορεί να εκπέμπει ο σταθμός «105,5 στο κόκκινο» σ’ όλη την Ελλάδα; Γιατί δεν μπορεί η Αυγή να γίνει ευρύτερου ενδιαφέροντος, ώστε να διαβάζεται από περισσότερους αναγνώστες;
Ο κόσμος που περιμένει να μας ακούσει –όχι μόνο ως διαμαρτυρόμενους- είναι πολύς, και η κοίτη μας, που ως γνωστόν είναι στενή, θέλει επειγόντως διάνοιξη.

Πόσο κρατάν οι απόκριες σ' αυτή τη χώρα;

Ο Νομάρχης Θεσσαλονίκης, αριστερά ως ζορό για τα δίκαια της Μακεδονίας και δεξιά ως φίλος του κουμπάρου Πανίκα, της επιτροπής ανταγωνισμού για το καρτέλ της γαλακτοβιομηχανίας, εισπράτων το πρόστιμο, σεμνά και ταπεινά.

Το χιούμορ της κ. Λιάνας Κανέλλη

Διαβάζουμε στον τύπο ότι η βουλευτής του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη σατιρίζει τα σχόλια για αλλαγή επικοινωνιακού μοντέλου στον Περισσό:

«Ενα άριστα επεξεργασμένο επικοινωνιακό σχέδιο, εικονοκλαστικό μάλιστα, το πρότεινα ήδη. Να κάνουμε μια μεταγραφή στην Ελλάδα της πρώτης ξαδέρφης της Κάρλα Μπρούνι κι ένα προξενιό της με τον αδελφό του Τζορτζ Κλούνεϊ. Το κόστος βαρύ αλλά υπάρχουν μη κυβερνητικές οργανώσεις όπως ΄΄οι φίλοι της αριστερής οδήγησης΄΄ που δέχτηκαν να βοηθήσουν. Το εναλλακτικό μου σενάριο είναι ο θεός Μαρτάκης για την ΚΝΕ και η θεά που φορούσε ως διάολος PRADA για τη θέση της Αλέκας. Τα σχέδια απερρίφθησαν παταγωδώς από τον Περισσό. Ευτυχώς!».

Η επιστράτευση του χιούμορ, για να δείξουμε ότι είμαστε άνετοι κι ότι δεν φοβόμαστε, είναι παλιά και δοκιμασμένη ταχτική, με τουλάχιστον όμως μία από τις εξής δύο προϋποθέσεις: Ή όντως να μην φοβάσαι ή όντως να έχεις χιούμορ.
Το χιούμορ της κ. Κανέλλη, πώς να το κάνουμε, είναι δεύτερο. Θυμίζει εκείνους τους ηθοποιούς που παίζουν ρόλους χωριάτη σε κωμωδία και μιλάν χωριάτικα, χωρίς οι ίδιοι να έχουν ζήσει ποτέ σε χωριό και να γνωρίζουν την ντοπιολαλιά του. Έτσι τα χωριάτικά τους φαίνονται από χιλιόμετρα μακριά πόσο ιμιτασιόν είναι και αντί για γέλιο βγάζουν γελοιότητα.
Έτσι φαντάζουν όλες αυτές οι προσπάθειες των αξιωματούχων του ΚΚΕ να μας πείσουν ότι δεν τους φοβίζουν τα τεκταινόμενα στον πολιτικό χάρτη της χώρας. Ξέρουμε ότι στην Μέκκα της Ορθοδοξίας άρχισαν και διαβάζουν ευχέλαια και να ψέλνουν το «Υπερμάχω» για να ξορκίσουν το κακό.
Όσο κι αν προσπαθούν να το παίξουν άνετοι, η τρομοκρατία που τους κατέχει φαίνεται στα μάτια τους.
Μεγάλο ζόρι έχουν στον Περισσό, «το λένε τ’ αηδονάκια στα κλεισορέματα» για να θυμηθούμε και τον Μαλακάση, τώρα που είναι άνοιξη, άντε και οι καρακάξες, λέμε εμείς.