Ο Λάκης "Επέλεξε να είναι Σουρής, και όχι Ροΐδης"

Το είπαμε και παλαιότερα: Ο Λάκης Λαζόπουλος διεκδικεί -και σε κάποιον σημαντικό βαθμό το πετυχαίνει- ρόλο εθνικού καθοδηγητή. Για τον σκοπό αυτό, καί αλήθειες λέει και γέλοιο βγάζει -αν και για την ποιότητα της σάτυρας υπάρχουν σοβαρές ενστάσεις. Κόσμος πολύς τον βλέπει, πρέπει να είναι πετυχημένος για να τον βλέπει πολύς κόσμος, αυτό είναι απαραίτητο, όπως απαραίτητο είναι να χτίσει και το προφίλ του αντιεξουσιαστή, της έξωθεν καλής μαρτυρίας. Γιατί όμως, παρ' όλα αυτά, μας δίνει την εντύπωση ότι κουβαλάει νερό στον Καραμανλή, αυτό θα το εξηγήσουμε. Αν προσέξτε λίγο όμως την σάτυρά του, την ώρα που ο κόσμος καίγεται και επί τέσσερα συναπτά έτη κυβερνάει η ΝΔ, αυτός εξακολουθεί να γελοιοποιεί τον Γιωργάκη -εύκολος στόχος- σαν να εξακολουθεί να κυβερνάει το ΠΑΣΟΚ. Αν αξιολογήστε τις προτεραιότητές του, θα διαπιστώσετε τις προθέσεις του. Η καθοδήγησή του, η προσπάθειά του, συνοψίζεται στα εξής σημεία:

• Ευλογούμε τα γένεια μας, πρώτα και κύρια


• Χτυπάμε το ΠΑΣΟΚ και κυρίως τον Γιωργάκη


• Αβαντάρουμε το ΚΚΕ


• Άντε και λίγο τον Τσίπρα όταν δεν μας πέρνει αλλοιώς


• Στο απυρόβλητο ο Καραμανλής. Ότι λέμε να είναι για τους υπουργούς και για το κράτος γενικά, λές και η χώρα δεν έχει πρωθυπουργό λές και δεν τους επέλεξε όλους αυτός, λές και δεν έχει αυτός ευθύνη. Όλα κι όλα, πάση θυσία ο Καραμανλής, το κεφάλαιο της παράταξης να μένει ατσαλάκωτος, εξ απαλών ονύχων.
  

Όσο για την ποιότητα του χιούμορ του, τα εξέθεσε καλύτερα από μας ο Νίκος Δήμου παλαιότερα στο περιοδικό LiFO, άποψη την οποία και παραθέτουμε:

Δόξα 65% (13.12.07)
«Α του Ηρώδη του Αττικού, τι δόξα είναι αυτή!
Ποιος άλλος… τα αξιώθηκεν αυτά; - / Κατά που θέλει και κατά που κάμνει /οι Έλληνες (οι Έλληνες!) να τον ακολουθούν, / μήτε να κρίνουν ή να συζητούν / μήτε να εκλέγουν πια, ν’ ακολουθούνε μόνο».
Ναι – και μάλιστα κατά 65%! Ούτε ο Καβάφης, όταν έγραφε για τον Ηρώδη τον Αττικό, δεν είχε προβλέψει τέτοια ποσοστά θεαματικότητας.
Τρίτη βράδυ η πόλη ερημώνει – σαν να παίζεται ντέρμπυ Ολυμπιακού Παναθηναϊκού. Ο Λάκης δίνει ρεσιτάλ στην μικρή οθόνη και οι Έλληνες (οι Έλληνες!) μαγεμένοι τον παρακολουθούν και τον ακολουθούν.
Πού; Όπου τους πάει.
Και πού τους πάει;
Αλίμονο – πουθενά. Αναπαράγει συστηματικά τις αγκυλώσεις τους, τα στερεότυπα, τις φαντασιώσεις τους, τις θεωρίες συνωμοσίας, τις φοβίες τους.
Θα μου πείτε: γι αυτό τον αγαπούν, γιατί δίνει σώμα και υπόσταση σε αυτά που νιώθουν, φοβούνται και ονειρεύονται. Αν τους έλεγε π. χ. δυσάρεστες αλήθειες για μερικά «εθνικά θέματα» θα εξακολουθούσαν να τον ακολουθούν;
Σίγουρα όχι. Και δεν το ρισκάρει. Αλλά είναι να λυπάσαι τόσο ταλέντο, τόση ευφυΐα, τόση ζωντάνια, να αναλίσκονται σε μία (έστω χαρισματική) ανακύκλωση του προφανούς. Να μην βοηθάνε το κοινό να προχωρήσει έστω λίγα βήματα παρακάτω, να αντικρίσει τις άλλες πλευρές των πραγμάτων, να ανοίξει λίγο τα μάτια και το νου του.
Έπειτα, τις διάφορες γελοίες περσόνες της τηλεόρασης, τι τις θέλει; Χρειάζεται ο Λαζόπουλος την Βροχοπούλου; Δεν θα ήταν καλύτερο να σατιρίσει μερικά από τα σκληρά ιερά μας ταμπού;
Κι εγώ παρακολουθώ τον Λάκη και γελάω – πολλές φορές όμως πικρά. Γιατί βλέπω πώς εξαγοράζει την δόξα του. Με ευκολίες. Λαϊκίζοντας. Χάθηκε να ήταν πιο αιρετικός;
Κακώς όμως κατακρίνω. Δεν θέλησε την ρήξη – προτιμάει την φήμη. Επέλεξε να είναι Σουρής, και όχι Ροΐδης.
Πάλι Καβάφης: «Εκεί που έφθασες, λίγο δεν είναι. Τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα».

Υστερόγραφο

Πάνω που γράφονταν αυτές οι γραμμές, είδαμε στην ΕΡΤ3 την συναυλία της ορχήστρας "Μίκης Θεοδωράκης" στο Παλαί ντε σπόρ της Θεσσαλονίκης, όλης της τοπικής ηγεσίας παρευρισκόμενης. Τραγουδιστής, μεταξύ άλλων, ο πολυπράγμων Λάκης Λαζόπουλος, που όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει. Αισθητικό αποτέλεσμα: αποκαρδιωτικό. Αν ακούσει τις φωνητικές του επιδόσεις και είναι αντικειμενικός, την άλλη βδομάδα πρέπει να αυτοσατυρίζεται στο "Αλ τσαντίρ" του, γιατί αυτό που παρουσίασε -καημένα τραγούδια- ήταν για την Ανίτα Πάνια. Άλλωστε μόνο αυτή θα τον τροφοδοτεί;