O ΣΥΝ, όμηρος των συμμάχων του

Πρόσφατα, στην πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ (10-12 Απρίλη) ο Α. Αλαβάνος στην ομιλία του είπε μεταξύ άλλων:
«Έχουμε μια σαφή άποψη για τη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων στη χώρα μας. Είμαστε ένας πολιτικός χώρος ο οποίος κινείται έξω από τα πλαίσια του δικομματισμού, θέλει να τον ανατρέψει και θέλει να δημιουργήσει συνθήκες για μια νέα πλειοψηφία.
Είμαστε ένα πολιτικός χώρος που με σαφήνεια ξέρει ότι, όπως εμείς συγκεντρωθήκαμε βάσει προγραμματικών συγκλίσεων, με τον ίδιο τρόπο είναι αδύνατον να έχουμε μια ευρύτερη συνεργασία με καμία από τις δύο δυνάμεις που αποτελούν το δικομματισμό.
Όμως δεν πρέπει να φοβόμαστε την πολιτική. Δεν πρέπει να δεχόμαστε να παίζουμε στο δικό τους γήπεδο, που το δικό τους γήπεδο είναι απλώς ένα γήπεδο αριθμητικής, πώς θα βγουν οι 151 που θα παίξουν για τα επόμενα 2,3.. 4 χρόνια τον ρόλο των ισχυρών οικονομικών δυνάμεων. Το δικό μας γήπεδο είναι το γήπεδο της συζήτησης πάνω στα συγκεκριμένα ζητήματα και στις συγκεκριμένες λύσεις που υπάρχουν. Γι’ αυτό πρέπει να πολιορκούμε με προτάσεις όλο το χώρο της δημοκρατικής αντιπολίτευσης. Μην φοβόμαστε. Ούτε τη Λισσαβόνα έχουμε να φοβηθούμε εμείς, ούτε την αναθεώρηση του 2013, ούτε τον Μπαρόζο.
Η πρότασή μας ναι, το γράμμα στέλνεται και στην ηγεσία. Φεύγουν όμως εκατομμύρια γράμματα, τα οποία πηγαίνουν στο καφενείο του χωριού, πηγαίνουν στη βραδινή συνάντηση των συγγενών στο σπίτι κι όπου κανείς δεν μπορεί να πει ότι για λόγους αυθαιρεσίας και μεγαλομανίας αρνείται ο ΣΥΡΙΖΑ τη συνεργασία. Άλλοι αρνούνται τη συνεργασία. Άλλοι αρνούνται τη συνεργασία, γιατί θίγει το σύστημα, ανοίγει άλλους δρόμους για τη χώρα μας.»
Η τοποθέτηση επί του θέματος έγινε δεκτή από πολλούς συμμετέχοντες με αμηχανία και δυσαρέσκεια, και δικαίως, για να λέμε και του στραβού το δίκιο. Και πως αλλιώς θα γινόταν όταν, επί μήνες και χρόνια σε όλους τους τόνους, διαλαλείς ότι με τον χώρο του ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει πεδίο συνεργασίας, ούτε καν συζήτησης. Ούτε «γράμματα» να στέλνουμε, ούτε να μας στέλνουν. Της Παπαρήγα -τα "γράμματα" και οι "έρωτες"- είναι άλλο.
Η αποστροφή στον λόγο του Αλαβάνου δεν σημαίνει βέβαια και αλλαγή πορείας για τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Η δημοσκοπική καθίζηση που καταγράφεται δεν τους αφήνει αδιάφορους κι ας καμώνονται πως είναι. Όλοι το λένε –ειδικοί και ανειδίκευτοι- ότι αιτία της καθίζησης είναι η άρνησή του να συμμετέχει στην διαμόρφωση μιας εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης –με το ΠΑΣΟΚ, υπάρχει άλλος; Αυτός είναι και ο λόγος αυτής της τοποθέτησης του Αλαβάνου, ο οποίος καταλαβαίνει τα αδιέξοδα στα οποία οδήγησε τον ΣΥΝ, αλλά πλέον δεν μπορεί να κάνει ούτε μπρος, ούτε πίσω. Είναι όμηρος των επιλογών του. Άλλωστε έχουμε ακούσει τόσα πολλά που δεν μπορούμε πια να πιστέψουμε τίποτα. Άλλα λένε, άλλα πιστεύουν, άλλα καμώνονται πως πιστεύουν, και άλλα θέλουν να πιστεύουν οι άλλοι πως πιστεύουν.
Όχι πως το πρόβλημα που έχει ο ΣΥΝ, για την δημιουργία πειστικής εναλλακτικής πρότασης για την διακυβέρνηση της χώρας, οφείλεται αποκλειστικά στους συμμάχους που έχει στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν φταίνε μόνο οι «κομμουνισμένοι» της ΚΟΕ της ΑΚΟΑ ή οι άλλες ομαδούλες μαοϊκών και τροτσκιστικών καταβολών. (Και μόνο η προσδιοριστική αναφορά μαοϊκός ή τροτσκιστικός –εν έτει 2009- δημιουργεί μειδίαμα για την σοβαρότητα κι όποιος το κατάλαβε, το κατάλαβε.)
Ούτε είναι ψέματα πως αυτοί οι σύμμαχοι, σε παλαιότερες δύσκολες εποχές, με την βοήθειά τους, προσέφεραν σανίδα σωτηρίας στον ΣΥΝ για την εκλογική του επιβίωση. Αυτά όλα είναι αλήθειες κι όποιος τις υποβαθμίζει και τις υποτιμά δεν είναι τίμιος.
Πρέπει όμως να είμαστε ειλικρινείς, πρώτα προς τους εαυτούς μας: Πόση σχέση και τι δυνατότητες πολιτικής συμφωνίας μπορούν να έχουν οι ανανεωτικοί του ΣΥΝ που προέρχονται από το ΚΚΕ εσωτερικού ή τον σοσιαλδημοκρατικό χώρο, με την ΚΟΕ (Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας); Μικρή έως μηδαμινή. Η πανσπερμία απόψεων και προελεύσεων ενίοτε είναι πλούτος. Στην πολιτική όμως, την εφαρμοσμένη πολιτική με ζητούμενο το αποτέλεσμα, το πιο πιθανό είναι να οδηγεί στην Βαβέλ και στο «ένα βήμα μπρος, δύο πίσω».
Εμείς δεν ισχυριστήκαμε ποτέ ότι μια συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ θα ήταν οπωσδήποτε εφικτή και βιώσιμη. Υπάρχει το παρελθόν, υπάρχουν τα πρόσωπα, υπάρχει και διαφορετική προσέγγιση για πολλά πράγματα. Αυτό που ισχυριστήκαμε -και εξακολουθούμε να ισχυριζόμαστε- είναι ότι μέσα στο ΠΑΣΟΚ υπάρχουν συγγενείς δυνάμεις –κόσμος της εργασίας- που επιθυμεί και επιδιώκει -όπως κι εμείς- μία καλύτερη ποιότητα για την κοινωνία και την δημοκρατία στην χώρα μας, που επιθυμεί την ανατροπή του δικομματισμού και την διαμόρφωση πολυκομματικών κυβερνήσεων συνεργασίας, σε προγραμματική βάση. Μπροστά στα μάτια αυτού του κόσμου έπρεπε να καταθέτουμε, επίμονα και αφοπλιστικά, τις προτάσεις μας για προγραμματική συμφωνία κυβερνητικής συνεργασίας κι ας το αρνιόταν η ηγεσία του. Ποιος θα είχε το κέρδος και ποιος το χάσιμο; Όπως το χειριστήκαμε, εμείς είχαμε το χάσιμο και το ΠΑΣΟΚ το κέρδος.
Ο Αλαβάνος τώρα το ψελλίζει, ενάμιση χρόνο μετά και κάτω από το βάρος των δημοσκοπήσεων:
«Η πρότασή μας ναι, το γράμμα στέλνεται και στην ηγεσία. Φεύγουν όμως εκατομμύρια γράμματα, τα οποία πηγαίνουν στο καφενείο του χωριού, πηγαίνουν στη βραδινή συνάντηση των συγγενών στο σπίτι κι όπου κανείς δεν μπορεί να πει ότι για λόγους αυθαιρεσίας και μεγαλομανίας αρνείται ο ΣΥΡΙΖΑ τη συνεργασία. Άλλοι αρνούνται τη συνεργασία. Άλλοι αρνούνται τη συνεργασία, γιατί θίγει το σύστημα, ανοίγει άλλους δρόμους για τη χώρα μας.»
Άραγε το πιστεύει; Να δούμε, έστω κι έτσι, έστω και τώρα, θα το κάνει; Δεν το πιστεύουμε γιατί είναι όμηρος των συμμάχων του που είναι στην καρότσα.