Κατά Σαδδουκαίων

Ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός

Τα πράγματα θα ήταν ασφαλώς για γέλια, με τις δηλώσεις της κ. Παπαρήγα περί ποντικών που έφυγαν από το ΚΚΕ το 1991, αν δεν υπήρχαν άνθρωποι -ζωντανοί και πεθαμένοι- που πλήρωσαν αδρά –πολλοί και με την ίδια τη ζωή τους- τους διαχρονικούς κομπλεξισμούς και την τύφλωση των ηγεσιών αυτού του κόμματος, τύπου Παπαρήγα. Τι να πρωτοπεί κανείς και τι να πρωτοθυμηθεί από τις εγκληματικές ανοησίες των στερημένων στελεχών τους. Τελευταίο "επίτευγμα" η "αποκατάσταση" του Στάλιν και των εγκλημάτων του.
Δεν θέλουμε να αναλάβουμε την υπεράσπιση της Δαμανάκη και του Ανδρουλάκη, γιατί για τους συγκεκριμένους έχουμε ενστάσεις και για την μετέπειτα στάση τους: Πώς δηλαδή γίνεται να έχεις κάνει τόσες φορές λάθος πολιτικές επιλογές και να εξακολουθείς να θέλεις να είσαι στο προσκήνιο, διεκδικώντας πάντα ρόλο καθοδηγητή, κ. Δαμανάκη; Η συνέπεια και το ήθος θα επέβαλε –μετά από τόσα λάθη- να πας σεμνά στο σπίτι σου. Δεν είναι ότι καλύτερο, για το ήθος της αριστεράς -που διεκδικούν αμφότεροι- να έχεις γίνει βουλευτής σε τρία διαφορετικά κόμματα, ως κοινός επαγγελματίας πολιτικός. Λίγη τσίπα δηλαδή.
Επειδή όμως η κ. Παπαρήγα δεν μίλησε μόνο γι’ αυτούς, μίλησε γενικώς για όλους όσους έφυγαν ή θα φύγουν, και στο παρελθόν και στο παρόν και στο μέλλον, από το αλάνθαστο κόμμα της, διαφωνώντας -έκπληκτοι και τρομοκρατημένοι- με τον «ονειρικό» κόσμο του «Υπαρκτού Σοσιαλισμού» τους και με την εφαρμοσμένη άποψή τους περί «ελευθερίας και δημοκρατίας».
Επειδή υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί, αγνοί και ανώνυμοι αγωνιστές που έφυγαν από το ΚΚΕ χωρίς να γίνουν ποτέ ούτε βουλευτές ούτε κομματικοί υπάλληλοι, πουθενά. Δεν καταδέχτηκαν τίποτα.
Επειδή πολλοί ξόδεψαν πολύ από τον χρόνο τους, την βόλη τους, την ικανότητά τους και την ψυχούλα τους, για να μπορεί σήμερα αυτή, οι όμοιοί της και οι παρόμοιοί της, να είναι βουλευτές και επαγγελματικά στελέχη.
Καλό είναι, για την ηθική τάξη και για την ευγένεια της ψυχής όλων αυτών των ανθρώπων που με αγαθή πρόθεση και αλτρουισμό εντάχθηκαν στο Κόμμα της, ως αιμοδότες, για έναν καλύτερο κόσμο, να της πει κάποιος καμιά κουβέντα, γιατί το κακό με την περίπτωση και το θράσος της, παράγινε.
Δεν διεκδικούμε να καταλάβει ότι, στην ιστορία πάντα, αυτοί που θεωρούσαν την άποψή τους θέσφατη και μόνη αληθινή, οδηγήθηκαν στα μεγαλύτερα εγκλήματα. Η κατανόηση αυτών των πραγμάτων προϋποθέτει μεγαλύτερη διανοητική και συναισθηματική εξυπνάδα που φαίνεται να μην την διαθέτουν εκεί στο Περισσό. Εκεί δεν αναγνωρίζεται το δικαίωμα στην ελεύθερη σκέψη, ούτε στην διαφωνία. Μόνο η τυφλή υπακοή και η μετριότητα, οι αφισοκολλητές. Εκεί αφθονεί ο πρωτογονισμός, το θυμίαμα και τα εικονίσματα. Το ιερατείο και το κοράνι, οι χρησμοί, ο ψευδο-Μάρκελλος.
Το γράψαμε κι άλλη φορά, θα το διατυμπανίσουμε και πάλι, πως το σημερινό ΚΚΕ έχει τόση σχέση με την Αριστερά, όση σχέση έχουν ο -πάλαι ποτέ- Μητροπολίτης Αττικής και ο Εφραίμ, με τον Χριστό. Ενδύματα και σφραγιδοταμπέλες. Το παγκάρι και το μαγαζί.

Γι’ αυτό κ. Παπαρήγα, μην είστε αφελής, να τους ευγνωμονείτε που έφυγαν, γιατί αν ήταν αυτοί εκεί, εσείς τώρα δεν θα ήσασταν ούτε βουλευτής, ούτε Γραμματέας. Και μιλώ για τις ικανότητες αυτονών και τις δικές σας.

Άραγε, εμάς που φύγαμε το ’79, με τι ζωντανά θα μας παρομοιάζουν; Θα έχουμε τουλάχιστον την τύχη ενός θηλαστικού –έστω και μικρού- ή μας κατέταξαν σε άλλη συνομοταξία;

Μια και βρισκόμαστε στον κόσμο των καημένων των ζώων, ο Ρινόκερος του Ιονέσκο τους λέει τίποτα; Ψιλά γράμματα. Το πιθανότερο είναι πως δεν αντιλαμβάνονται το ομοιόμορφο κέρατο που έχουν στην μούρη τους.

Για όλους αυτούς που συγχύζονται με τα καμώματά τους, τους παραθέτουμε το παρακάτω ποίημα του Μιχάλη Κατσαρού:

ΚΑΤΑ ΣΑΔΔΟΥΚΑΙΩΝ

Πλήθος Σαδδουκαίων

Ρωμαίων υπαλλήλων

μάντεις και αστρονόμοι

(κάποιος Βαλβίλος εξ Εφέσου)

περιστοιχίζουν τον Αυτοκράτορα.

Κραυγές απ' τον προνάρθηκα του Ναού.

Απ' τη φατρία των Εβιονιτών κραυγές:

Ο ψευδο-Μάρκελος να παριστάνει το Χριστό.

Διδάσκετε την επανάστασιν Κατά του πρίγκιπος

Οι Χριστιανοί να ’χουνε δούλους Χριστιανούς.

Η αριστοκρατία του Ναού να εκλείψει.

Εγώ απέναντί σας ένας μάρτυρας

η θέλησή μου που καταπατήθηκε

τόσους αιώνες.

Τους ύπατους εγώ ανάδειξα στις συνελεύσεις

κι αυτοί κληρονομήσανε τα δικαιώματα

φορέσαν πορφυρούν ατίθασον ένδυμα

σανδάλια μεταξωτά η πανοπλία-

εξακοντίζουν τα βέλη τους εναντίον μου

­η θέλησή μου που καταπατήθηκε

τόσους αιώνες.

Τους άλλους απ’ την πέτρα και το τείχος μου

καθώς νερό πηγής τους είχα φέρει

η θρησκεία τους μυστηριώδης δεισιδαιμονία

τ' άλογά τους απ' τον κάμπο μου.

δε μου επέτρεψαν να δω τον Αυτοκράτορα

τους ύπατους δεν άφηναν να πλησιάσω

σε μυστικά συμπόσια και ένδοξα

τη θέλησή μου την καταπατήσανε

τόσους αιώνες.

Τώρα κι εγώ υποψιάζομαι

όλο το πλήθος των αυλοκολάκων

όλους τους ταπεινούς γραμματικούς

τους βραβευμένους με χρυσά παράσημα

λεγεωνάριους και στρατηλάτες

υποψιάζομαι τις αυλητρίδες τη γιορτή

όλους τους λόγους και προπόσεις

αυτούς που παριστάνουνε τους εθνικούς

τον πορφυρούν χιτώνα του πρίγκιπος

τους συμβουλάτορες και τους αιρετικούς

υποψιάζομαι συνωμοσία

νύκτα θα ρεύσει πολύ αίμα

νύχτα θα εγκαταστήσουν τη βασιλεία τους

νέοι πρίγκιπες με νέους στεφάνους

οι πονηροί ρωμαίοι υπάλληλοι του

*του αυτοκράτορος

τοιμάζουνε κρυφά να παραδώσουν

να παραδώσουν τα κλειδιά και την

υπόκλισή τους.

Εγώ πάλι μέσα στο πλήθος διακλαδίζομαι

η θέλησή μου διακλαδίζεται μέσα στο πλήθος

μαζεύω τους σκόρπιους σπόρους μου

για την καινούρια μακρινή μου ανάσταση

μαζεύω.