Honoré Daumier, Διασώζοντας την είσπραξηΠαρακολουθώντας όλες αυτές τις μέρες το θέμα της «υπόθεσης Παυλίδη» στην βουλή και στις τηλεοράσεις, ανάμεσα στις πολλές ζοφερές σκέψεις που έκανα, σκεφτόμουν συνέχεια την ρήση του Μάνου Χατζιδάκη που έλεγε ότι «το πολιτικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι -κατά βάση- πρόβλημα αισθητικής». Πόσο δίκιο είχε ο άνθρωπος.
Βλέποντας την φτηνή θεατρινίστικη παράσταση του Παυλίδη στο κοινοβούλιο, δεν μπορεί παρά να σκεφτείς τι είδους άνθρωποι μας κυβερνούν και αποφασίζουν για την τύχη μας. Κι έρχονται στο μυαλό Τσοχατζόπουλοι, Γιακουμάτοι, Κούβελες, Γιαννόπουλοι, Ψωμιάδηδες, Κουλούρηδες, κι άλλοι πολλοί -αλήστου μνήμης- εθνοπατέρες που ανάγκασαν τον καημένο τον Χατζιδάκη να καταλήξει στην αποκαρδιωτική του διαπίστωση. Η διαχρονικότητα της ευτέλειας και της χυδαιότητας.
Το θρασύ σηκωμένο δάχτυλο του Παυλίδη, δεν άφηνε καμία αμφιβολία για την άλλη γνωστή χειρονομία που ξέρει να κάνει. Κι αυτή την άλλη χειρονομία είναι που εισπράξαμε, όλοι εμείς οι πολίτες, από την διαδικασία της «λεύκανσής» του, για να μην έχουμε αυταπάτες, ότι μπορεί σ’ αυτή τη χώρα να περάσουμε κάποτε σε κάποια ανάταση.
Από την μεταπολίτευση και δω, σε αγαστή συνεργασία των οικογενειών που μας κυβερνούν, έγιναν οι νόμοι και τα συντάγματα, με σπουδή, για την προστασία του πολιτικού τους προσωπικού.
Βλέποντας την φτηνή θεατρινίστικη παράσταση του Παυλίδη στο κοινοβούλιο, δεν μπορεί παρά να σκεφτείς τι είδους άνθρωποι μας κυβερνούν και αποφασίζουν για την τύχη μας. Κι έρχονται στο μυαλό Τσοχατζόπουλοι, Γιακουμάτοι, Κούβελες, Γιαννόπουλοι, Ψωμιάδηδες, Κουλούρηδες, κι άλλοι πολλοί -αλήστου μνήμης- εθνοπατέρες που ανάγκασαν τον καημένο τον Χατζιδάκη να καταλήξει στην αποκαρδιωτική του διαπίστωση. Η διαχρονικότητα της ευτέλειας και της χυδαιότητας.
Το θρασύ σηκωμένο δάχτυλο του Παυλίδη, δεν άφηνε καμία αμφιβολία για την άλλη γνωστή χειρονομία που ξέρει να κάνει. Κι αυτή την άλλη χειρονομία είναι που εισπράξαμε, όλοι εμείς οι πολίτες, από την διαδικασία της «λεύκανσής» του, για να μην έχουμε αυταπάτες, ότι μπορεί σ’ αυτή τη χώρα να περάσουμε κάποτε σε κάποια ανάταση.
Από την μεταπολίτευση και δω, σε αγαστή συνεργασία των οικογενειών που μας κυβερνούν, έγιναν οι νόμοι και τα συντάγματα, με σπουδή, για την προστασία του πολιτικού τους προσωπικού.
Πως γίνεται να έχουν αποκτήσει όλοι αμύθητες περιουσίες από την «χρηστή» διαχείριση και κανένας να μην πιάστηκε;
Ο Α. Αλαβάνος το είπε σωστά: Εβδομήντα επτά σειρές (77) του Ελληνικού Συντάγματος, αφιερωμένες στην προστασία των υπουργών που «πιάστηκαν στα πράσα», και από κανα δυό - τρεις σειρές, μόνο, για τα αναφαίρετα δικαιώματα του πολίτη.
Ο Α. Αλαβάνος το είπε σωστά: Εβδομήντα επτά σειρές (77) του Ελληνικού Συντάγματος, αφιερωμένες στην προστασία των υπουργών που «πιάστηκαν στα πράσα», και από κανα δυό - τρεις σειρές, μόνο, για τα αναφαίρετα δικαιώματα του πολίτη.
Τώρα, μετά τον διασυρμό, βγαίνουν όλοι «σοφότεροι» και κάνουν προτάσεις για τις «ατέλειες» του συντάγματος και του νόμου «περί ευθύνης» υπουργών. Λες και ήταν άλλοι που τους έκαναν, σε άλλες μακρινές εποχές. Το 2001, στην τελευταία συνταγματική μεταρρύθμιση, κοινή δικομματική συναινέσει, κτίστηκαν οι 77 σειρές του υψηλού δείκτη προστασίας. Πως γίνεται τώρα να κάνουν τους ξαφνιασμένους και τους ανυποψίαστους; Παραστάσεις για λαϊκή κατανάλωση, μέχρι που να περάσει η οργή του ευκολόπιστου και λωτοφάγου λαού μας.
Σε δέκα χρόνια, το ίδιο ακριβώς έργο θα ξαναπαιχτεί με άλλους πρωταγωνιστές. Το πολύ-πολύ να αλλάξουν την σκηνοθεσία.
1 σχόλιο:
Σα ντον Αδαμίδη που είχι τα ίδια τραγούδια, τα ίδια ιπίκιρα κι καμιά φουρά κι το ίδιο του έργου. Άσχιτου άμα είχι άλλες φουτουγραφιίς απόξου. Έτσ κι αλλιώς δε ντουν ένοιζι τι θα πει η γιρου Τσακούλjς κι η γριά Μπαρμπούνου, γιατί έμπιναν τζάμπα. Όσου για το Γιάνj τζ Ζαφειρώς, που κάνταν τσ πρώτις θέσεις, άμα δε ντουν αριζι, ντν έβγαζι κι απόξου κι άϊντε ... Πάρι κι του έργου σ, πάρι κι ντ προυκουπή σ.
Του παράχισαν αλλά Μη στιναχουριέσι!
Παπαλίνα Μάη μήνα!!
Δημοσίευση σχολίου