Μακάρι να τα καταφέρετε

Δεν ξέρουμε πως θα καταλήξει τελικά το φορολογικό νομοσχέδιο, μέσα από τα κόψε ράψε και μέσα από τις δίκαιες και τις «δίκαιες» ενστάσεις των συντεχνιαζόμενων συνελλήνων. Ποιόν να πιστέψεις άλλωστε απ’ αυτούς που τους «βάζει χέρι». Όλοι εξανίστανται και όλοι μιλάνε για την οριστική καταστροφή του κλάδου τους. Τραγουδιστές, μπουζουκτσίδικα, ταξιτζήδες, φορτηγατζήδες, γιατροί, μηχανικοί και όλοι οι «ταπεινοί και καταφρονεμένοι» του Ντοστογιέφσκι. Δυστυχώς η περιούσιος φυλή μας, των Ελλήνων, εθίστηκε και στο ψέμα. Τους βλέπεις να κλαίγονται στις τηλεοράσεις και μερικές φορές είναι τόσο πιστικοί στην κλάψα και στην κακομοιριά που λες: «ρε μπας κι έχουν δίκιο»; Υπάρχει κι ένας υπερβάλλων λαϊκισμός δεκαετιών που τους θέλει βιοπαλαιστές τύπου Νίκου Ξανθόπουλου και Βασιλάκη Καΐλα και έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε με τα «δίκαια αιτήματα», να πληρώνουν φόρους μόνον οι μισθωτοί (δημόσιου και ιδιωτικού τομέα) και γενικώς όσοι δεν μπορούν να κρυφτούν από την εφορία. Ένα μεγάλο μέρος του πλούτου που βλέπουμε γύρω μας είναι φόροι που το σκαπούλαραν και δεν πληρώθηκαν ή φόροι που κλάπηκαν. Η μεγάλη κατηγορία των επαγγελματιών, των αυτοαπασχολούμενων, των επιχειρηματιών (που είναι όλοι μαζί αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες) όσο μπορούν κλέβουν την εφορία. Και για να μην περνιέται κανένας για άγιος και υπεράνω, γενικότερα όποιος μπορεί, το ίδιο κάνει (κι εγώ ακόμα «που σας ιστορώ»). Μόνο αν δεν μπορείς τότε πληρώνεις.
Άρα το ζητούμενο για την πολιτεία, που φαίνεται μέχρι τώρα να προσπαθεί να συλλάβει φορολογητέα ύλη, είναι πέρα από τα νομοσχέδια και τα τεκμήρια (που είναι καλά και χρήσιμα) να μπορέσει, εν τοις πράγμασι, να πιάσει αυτούς που φοροδιαφεύγουν. Μηχανισμοί ελέγχου δηλαδή και αυστηρές ποινές, ώστε να μην το διακινδυνεύει κανείς, αν ξέρει ότι, με το που θα συλληφθεί, θα την πληρώσει ακριβά. Οι ποινές πρέπει να είναι τέτοιες, που όχι να μην το ξανακάνεις, αλλά να μην έχεις κανένα περιθώριο να το ξανακάνεις.
Έχω την αίσθηση ότι ως λαός ξέρουμε πολύ καλά πως δεν πάμε καλά και ξέρουμε και γιατί δεν πάμε καλά. Και οι δημόσιοι υπάλληλοι ξέρουν ότι δεν δουλεύουν όσο πρέπει, και οι επαγγελματίες ξέρουν ότι φοροδιαφεύγουν και δεν πληρώνουν αυτά που πρέπει, και οι πολιτικοί βολεύονται καλύτερα απ’ όλους μέσα σ’ αυτό το ξεχείλωμα. Μόνο που ο καθένας το ξέρει για τους άλλους και δεν θέλει να το βλέπει για τον εαυτό του. Έχει να κάνει βλέπετε, με το επίπεδο ανάπτυξης της κοινωνίας μας.
Το φορολογικό νομοσχέδιο –παρά την τρομερή καθυστέρηση- φαίνεται ότι προσπαθεί να βάλει μια τάξη στα πράγματα. Και βέβαια θα υπάρχουν πάντα περιπτώσεις που δεν θα συλλαμβάνονται και βέβαια θα υπάρξουν και περιπτώσεις που κάποιοι μπορεί να πληρώσουν περισσότερα ενώ βγάζουν λιγότερα από κάποιους άλλους. Γενικά όμως φαίνεται ότι προσπαθεί να αποδώσει περισσότερη φορολογική δικαιοσύνη. Αυτό όμως δεν φτάνει. Πολλά νομοσχέδια έμειναν ευχολόγια και στα χαρτιά. Για το αν και πόσο θα τα καταφέρουν, θα κριθούν όταν θα «κάνουν ταμείο». Μακάρι να τα καταφέρουν κι έχουμε όλη την καλή διάθεση να τους χειροκροτήσουμε.