Ο χώρος αυτός είναι χώρος διαλόγου και μπορεί να φιλοξενήσει τις απόψεις σας. Στείλτε στο email: synpolitisstagironakanthou@yahoo.gr

Επισκέψεις από 20-11-07

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

Tο μέλλον θα έχει πολύ ξηρασία

Rene Magritte
Η αριστερά παγκοσμίως δείχνει να μην έχει συνέλθει ακόμα από το σοκ της ήττας του ’89. Κι αυτό δεν το έχει πάθει μόνο η αριστερά που χρεώθηκε την προσκόλλησή της στο αποτυχημένο και καταρεύσαν σοβιετικό μοντέλο, ούτε μόνο η κινεζόφιλη (στην Κίνα που κάποτε «βρισκόταν η μισή μας καρδιά» και μετά θριάμβευσαν, ο αριστερός φασισμός, ο αριστερός καπιταλισμός και όποιος άλλος αριστερός παραλογισμός λαχταράει η ψυχή σας). Την αποτυχία λοιπόν, έστω κι αυτής της αριστεράς -της κατ’ όνομα μόνον, αν θέλουμε να είμαστε ακριβολόγοι-, την πληρώνει ακόμα σύμπασα κάθε προοδευτική και στοιχειωδώς αριστερόστροφη πολιτική. Ακόμα κι αυτοί που πολέμησαν τον αριστερό φασισμό, που φώναζαν ότι αυτό το πράγμα δεν έχει σχέση με την αριστερά, ακόμα κι αυτοί, στην συνείδηση του κόσμου χρεώνονται στο ίδιο στρατόπεδο. Μέχρι και οι σοσιαλδημοκράτες βρίσκονται σε υποχώρηση για τους ίδιους λόγους.
Είναι τόσο μεγάλη η κατασυκοφάντηση –εκ των ένδον- που έχουν υποστεί οι αριστερές ιδέες, που ο κόσμος, ακόμα και μέσα σ’ αυτήν την παγκόσμια οικονομική κρίση, δεν στρέφεται προς τα κει.
Είκοσι χρόνια μετά την πτώση του τείχους και πολλά περισσότερα μετά τον σταλινισμό και τα παράγωγά του, η αριστερά δεν μπορεί να αρθρώσει παγκοσμίως μια πειστική πρόταση για να δώσει στίγμα και κατεύθυνση στην κοινωνία, να δώσει ξανά όραμα. Δεν πείθει. Κι όχι μόνον δεν πείθει, αλλά κατάφερε, με τον τρόπο που υποστήριζε και υποστηρίζει την έννοια του κοινωνικού κράτους, να έχει κατασυκοφαντήσει και το κοινωνικό κράτος, το οποίο όλο και πιο εύκολα πλέον συρρικνώνεται από τις κυβερνήσεις στην Ευρώπη και στον κόσμο.
Δυστυχώς έτσι, η κοινωνία αφοπλίστηκε και δεν πείθεται να δώσει μάχες υπεράσπισης ακόμα κι αυτών των κεκτημένων που είναι δίκαια και αυτονόητα. Με το να μην μιλάμε τόσα χρόνια γι’ αυτούς που εκμεταλλευόταν το σύστημα και έβγαιναν στην σύνταξη στα 45, σήμερα κινδυνεύουμε να μην μπορούμε να υπερασπιστούμε ούτε το δικαίωμα για σύνταξη στα 65. Κοντά στο ξερό θα καεί και το χλωρό. Ζούμε μία υποχώρηση. Ο αδηφάγος καπιταλισμός και η αγορά, με τους ανεξέλεγκτους νόμους της, είναι σε επίθεση.
Η Ελλάδα είναι μια προχωρημένη περίπτωση, αυτού που προηγουμένως περιγράψαμε ως κατασυκοφάντηση του κοινωνικού κράτους. Ο απλός εργαζόμενος σου λέει: Γιατί να πολεμήσω εγώ, που παίρνω 500, 600, 700, 1000 ευρώ και θα βγω στην σύνταξη στα 65 το λιγότερο; Για να μην χάσει τα επιδόματα, τα προνόμια και τα αφορολόγητα, ο εφοριακός, ο υπάλληλος της βουλής, ο δικηγόρος, ο ταξιτζής, ο μηχανικός και τόσοι άλλοι; Κι έτσι, σ’ ένα διαρρηγμένο μέτωπο, η υποχώρηση θα είναι συνολική.
Υπάρχει καχυποψία μεταξύ των εργαζομένων, η οποία είναι -εν πολλοίς- δικαιολογημένη, καθώς στο παρελθόν -και κατά συρροήν- όσοι από τους εργαζόμενους μπορούσαν –λόγω θέσης, ή συγκυρίας- να παίρνουν παραπάνω κομμάτια από την κοινή πίτα, το έκαναν, σε βάρος των υπολοίπων και μάλιστα με το ιδεολογικό άλλοθι της αριστεράς, η οποία ποτέ δεν μίλησε γι’ αυτήν την αδικία και για την τορπίλη στα θεμέλια –σε τελευταία ανάλυση- της ίδιας της ύπαρξής της. Κοντόφθαλμη, παραμορφωτική, επιφανειακή και -εν τέλει- ψευδεπίγραφη.
Που είναι σήμερα, σ’ αυτήν τη συγκυρία, η αριστερά να σηκώσει την σημαία και να μιλήσει ενωτικά, καθαρά και δίκαια; Αλλά πώς να μιλήσει, ποιος να την ακούσει και ποιος να την πιστέψει, που όλα τα χρόνια δεν τόλμησε να μιλήσει για τα μέλη της που είναι γιατροί και παίρνουν φακελάκια, που είναι καθηγητές και κάνουν ιδιαίτερα, που είναι εφοριακοί και έχουν βίλες και κότερα; Για να μιλήσεις γι’ αυτά και να σ’ ακούσει ο κόσμος, και την έξωθεν καλή μαρτυρία πρέπει να έχεις, και να έχεις ξεκαθαρίσει τι είναι αριστερό και τι είναι δήθεν αριστερό.
Έχουμε ακόμα πολύν δρόμο και «το μέλλον θα έχει πολύ ξηρασία». Ένα ελπιδοφόρο μήνυμα ήρθε από την Γαλλία με τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών. Ίσως εκεί οι παραμορφώσεις να έχουν κάνει τον κύκλο τους –η ευρύτερη αριστερά είναι και πιο παλιά και πιο ώριμη- και η κοινωνία να περνάει σε μία άλλη, ανώτερη φάση, με την συμμαχία σοσιαλιστών, αριστερών και οικολόγων, διδαγμένων από το παρελθόν και τα λάθη τους, σε μια καινούργια βάση και αρχή. Εκεί. Γιατί εδώ οι επίγονοι, πιστοί στις παραδόσεις και κατώτεροι των περιστάσεων, ασχημονούν.

Δεν υπάρχουν σχόλια: