Λίαν προσεχώς

Η Λένα Καλαιτζή και ο Σίμος Οφλίδης, πέρα από καλοί φίλοι, είναι Χαλκιδικιώτες ως προς το φρόνημα, καθώς έζησαν, δούλεψαν, αγάπησαν και αγαπήθηκαν πολύ στην Χαλκιδική. Κάθε τους βιβλίο είναι λοιπόν και δική μας χαρά, είναι και λίγο δική μας κρυφή υπερηφάνια.

Είναι προπαντός δύο τρυφεροί και χορτάτοι -από συναισθήματα- άνθρωποι, που γράφουν για τα ανθρώπινα και την ματαιότητά τους, ξετρυπώνοντας το ερωτικό (πως αλλοιώς να προσδιορίσεις καλύτερα την αγάπη για τον φίλο, για τον συνάνθρωπο) ακόμα κι όταν γράφουν για τον Πολύβιο Αθανασιάδη, του Γραφείου Τελετών. Έχουν περίσευμα ψυχής και το καταθέτουν στα βιβλία τους.

Η ανανεωτική αριστερά τιμά τον Πάνο Δημητρίου

Όμηροι του παραλογισμού

Το βασικό πρόβλημα της χώρας μας, που διατρέχει όλο το δημόσιο βίο μας και όλα μας τα προβλήματα ως συντεταγμένης κοινωνίας, είναι ο παραλογισμός, το συλλογικό μας διαζύγιο με την λογική. Σημειωτέον ότι, ενώ η λέξη λογική σε όλες τις γλώσσες του κόσμου (τουλάχιστον τις γνωστές και διαδεδομένες) είναι ελληνική, εμείς την βιάζουμε συλλήβδην και περισσότερο από τον καθένα. Η έλλειψη του μέτρου, η αυθαιρεσία, η υποκρισία, η χυδαιότητα, ο ωχαδερφισμός, και όποιες άλλες αμαρτίες θεραπεύουμε ως έθνος, είναι απότοκα αυτού του διαζυγίου μας με την λογική.
Χθες ήταν η «υπεράσπιση» του δημόσιου χαρακτήρα του λιμανιού του Πειραιά από τους πατριώτες λιμενεργάτες, προχθές οι καταλήψεις των μειοψηφιών στα ΑΕΙ της χώρας (με αίτημα το αυτόματο πτυχίο) με τους φοιτητές φευγάτους για διακοπές στα σπίτια τους, παραπροχθές η εξέγερση των νέων και το κάψιμο των καταστημάτων με το πλιάτσικο (με αίτημα την ανατροπή του άτιμου του συστήματος).
Οι λιμενεργάτες πήραν τα λεφτά και έπαψαν να θεωρούν εθνική μειοδοσία την εκχώρηση του λιμανιού στους κινέζους. Οι φοιτητές, αφού ξεβαρέθηκαν, θα διαπραγματευτούν την «σωτηρία» του εξαμήνου τους με τις ηγεσίες των ΑΕΙ που αναμένουν την ψήφο τους. Οι εξεγερμένοι νέοι που αμφισβητούν το σύστημα έκαψαν τα περίπτερα και τα μπακάλικα και ξεθύμαναν. Και ούτω κάθε εξής: Η κάθε ομάδα για το συντεχνιακό της συμφέρον, ενάντια σ’ όλες τις άλλες και όλοι μαζί ενάντια στην πατρίδα, που όλοι επικαλούνται και υμνούν, αλλά και όλοι μαζί βουλιάζουν. Πως δηλαδή φτάσαμε να είμαστε ο περίγελος της υπόλοιπης Ευρώπης, έτσι από πλάκα;
Σήμερα, αφορμή του σημειώματος είναι οι αγρότες, στο ετήσιο και εθιμοτυπικό τους –πλέον- κλείσιμο του οδικού δικτύου της χώρας. Οι αγωνιστές αγρότες, που αυτή την εποχή δεν έχουν δουλειές στα χωράφια και σου λέει: ας κλείσουμε τους δρόμους να εκβιάσουμε την πολιτεία και όλο και κάτι θα πάρουμε, ως λύτρα. Εάν δεν αποδώσει η γνωστή τακτική, ίσως το επόμενο στάδιο θα είναι να καταλάβουν και τα νοσοκομεία της χώρας για να είναι μεγαλύτερα τα αδιέξοδα της κοινωνίας μας και αποδοτικότερη η πίεση.
Σε ποια λογική μπορεί να σταθεί μια τέτοια ταχτική των αγροτών; Τι να πρωτοσημειώσει κανείς; Την ακύρωση των συνταγματικών μας δικαιωμάτων; Την ομηρία ημών των υπολοίπων; Το πιστόλι στον κρόταφο που λέει: ή μου δίνεις τα λεφτά που ζητάω ή στέλνω στην καταστροφή άλλες κοινωνικές ομάδες; Ποια διαφορά μπορείτε να δείτε από την λογική του εκβιασμού που χρησιμοποιούν οι κοινοί εγκληματίες;
Το ότι ανοίγουν τα μπλόκα για να περάσουν οι οπαδοί των ποδοσφαιρικών ομάδων, είναι άραγε από «ευαισθησία» για το άθλημα ή από τον φόβο των εξαγριωμένων οπαδών; Είναι και δύσκολο να αποφασίσεις τι από τα δύο είναι πιο κατάπτυστο. Στην κρίση αξιών που διανύουμε, είναι πιθανό να εκλαμβάνουν το ποδόσφαιρο ως μεγαλύτερη αξία από την δουλειά του πλασιέ ή του μεροκαματιάρη που κάνουν χιλιόμετρα για να πάνε στα σπίτια τους.
Κι όλα αυτά γνωρίζοντας ότι, οι αγρότες είναι μια κοινωνική ομάδα που δεν πληρώνει φόρο, γνωρίζοντας ότι πάρα πολλοί εισέπραξαν και εισπράττουν λεφτά από επιδοτήσεις, που είναι λεφτά όλων μας και διαφορετικά θα έπρεπε να πάνε για κοινωνική πολιτική και υποδομές του κράτους (για να μην μιλήσουμε και για τα πλαστά στοιχεία, των δήθεν καλλιεργειών).
Το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση, στο θέμα των αγροτών έχασε την πρώτη μάχη και στο επίπεδο των εντυπώσεων και στο επίπεδο της ουσίας. Η χώρα σε πλήρη οικονομική δυσπραγία και το κράτος, σμπαράλια, στα χέρια εκβιαστών, με όμηρους τους υπολοίπους Έλληνες.

Η Σατραπεία

Είπαμε να μην ξανασχοληθούμε αλλά φαίνεται πως δεν μας αφήνουν οι δαιμόνοι.

Τι τα ήθελες τώρα εσύ αυτά ρε Λεωνίδα; Δεν σου έφτανε η αποδοχή του κόσμου της Ανανεωτικής Αριστεράς που είχες κατακτήσει με τις ιδέες και την στάση σου όλα αυτά τα χρόνια και ζήλεψες κοινωνικά γεύματα;

Δεν λέω, πολλοί απ’ αυτούς που σε κατηγορούν, εντός του ΣΥΡΙΖΑ, είναι άτομα με πολιτική κουλτούρα νηπιαγωγείου, μπροστά στην δική σου, και μπορεί να σε πίκραναν με τις συμπεριφορές και τις αγκυλώσεις τους και τον υφέρποντα Σταλινισμό τους, μπορεί.
Όμως αυτά δεν μπορούν να δικαιολογήσουν την τέτοια απόρριψη των πρώην συντρόφων σου και τον κοσμικό εναγκαλισμό σου με όλους τους άλλους, για να δώσεις πολιτικά μηνύματα και στίγμα (ποια άραγε;). Δηλαδή Λεωνίδα πάμε στο "πλην Λακεδαιμονίων". Τώρα στο ποιοί είναι όλοι οι άλλοι και ποιοί οι Λακεδαιμόνιοι, εκεί ατύχησες.
Τι ανάγκη όμως τα είχες εσύ αυτά;

Κανείς δεν θα σε κατηγορούσε ούτε για την συμφωνία σου με την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, ούτε και για την πολιτική σου εκτίμηση ότι πρέπει η Αριστερά να συζητήσει με την Σοσιαλδημοκρατία και την Οικολογία και να αναζητήσει συμμαχίες για την δημιουργία μιας μεγάλης δημοκρατικής παράταξης. Όλα αυτά τα είπες, τα έγραψες, τα διαβάσαμε, τα ακούσαμε και τα χειροκροτήσαμε. Είχες γράψει υποθήκες. Και όπως η φωνή του μικρού ΚΚΕ Εσωτερικού έγινε μήνυμα για την δημοκρατία στην Αριστερά και στην κοινωνία, έτσι και τώρα όταν θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου, η Ελληνική Ανανεωτική Αριστερά θα συνομιλήσει με την Σοσιαλδημοκρατία και τους Οικολόγους. Άλλο όμως Λεωνίδα είναι η ιδεολογική συζήτηση, η ζύμωση, η αντιπαράθεση, η συμφωνία, η διαφωνία κι άλλο ένα διαζύγιο που γίνεται κοσμικό γεγονός. Αυτό δεν σου άξιζε. Με την κίνησή σου αυτή υπονόμευσες την πολιτική σου υποθήκη. Αφού ήθελες να καταθέσεις, στους πολιτικούς και στους άλλους παράγοντες της χώρας, την εμπειρία της πολιτικής σου ζωής, τις συμβουλές και το απόσταγμά σου, όφειλες να τους καλέσεις όλους, κι ας ερχόταν όσοι ήθελαν.
Συγχώρησέ μας την ακρότητα αλλά, βλέποντάς τα όλα αυτά, μπαίνουμε στον πειρασμό να ανατρέξουμε στον Αλεξανδρινό. Εμείς που σε χειροκροτήσαμε, σε πείσμα όλων αυτών που σε λοιδόρησαν και που τους δίνεις επιχειρήματα.

Η Σατραπεία

Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος

για τα ωραία και μεγάλα έργα

η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα

ενθάρρυνσι κ’ επιτυχία να σε αρνείται·

να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,

και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.

Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις,

(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις),

και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,

και πηαίνεις στον μονάρχην Aρταξέρξη

που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,

και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.

Και συ τα δέχεσαι με απελπισία

αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.

Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·

τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,

τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε·

την Aγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.

Aυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Aρταξέρξης,

αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία·

και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.

Υστερόγραφο

Το κείμενο αυτό γράφτηκε και αναρτήθηκε την Δευτέρα 11-1-2010 (ημέρα του περίφημου γεύματος), στις 12 το βράδυ. Αμέσως μετά, ακούσαμε από την τηλεόραση ότι ο Λ. Κύρκος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Όπως ήταν φυσικό, το κατεβάσαμε αμέσως για ευνόητους λόγους. Αφού όμως η κατάσταση της υγείας του δεν εμπνέει ανησυχία, το ξανακρεμάμε.

Η κυβέρνηση θα μας δώσει απόδειξη;

Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ: Άσχετο με το θέμα μας, αλλά επειδή η σαρακοστή είναι κοντά και μπορεί κάποιοι να πάνε και για εξομολόγηση, ας δούν πρώτα το video για να ξέρουν τι θα πούν.

Εκπνέει οσονούπω η συμβολική προθεσμία των 100 πρώτων ημερών της νέας μας κυβέρνησης και άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτες αποτιμήσεις και εκτιμήσεις για τις επιδόσεις της. Όχι πως έχει εξαντληθεί η υπομονή μας, αναμένοντας τα μέτρα και τις ανατροπές που είχαν εξαγγείλει προεκλογικά, αλλά μια κουβέντα μπορούμε να πούμε για την πρώτη εντύπωση. Άλλωστε έχουμε πια συνηθίσει, τόσα χρόνια Έλληνες, στους ρυθμούς της «καθ’ ημάς Ανατολής» που έλεγε κι ο συχωρεμένος ο Κ. Μοσκώφ.
Το έργο λοιπόν της διακυβέρνησης των 100 πρώτων ημερών κρίνεται ισχνό, αν και έχει καταγραφεί πλήθος καλών προθέσεων, στο επίπεδο των διακηρύξεων κυρίως. Όμως, όπως είπε κι ένας σοφός, «ο δρόμος για την κόλαση, είναι γεμάτος με καλές προθέσεις».
Απ’ ότι φαίνεται, τα παιδιά της ομάδας του Γ. Παπανδρέου, δεν είχαν σχέδιο επεξεργασμένο και σίγουρο για άμεσες παρεμβάσεις στα επείγοντα ζητήματα, παρά τα όσα διατείνονταν. Την πεπατημένη φαίνεται να ακολουθούν. Λίγο κουβέντα, λίγο επικοινωνία, λίγο διαβούλευση, λίγο μπρος – πίσω, λίγο απ’ όλα δηλαδή. Υπάρχουν βέβαια και μερικές εξαιρέσεις που πρέπει να κατονομάζονται. Ο Χρυσοχοίδης, ας πούμε, τα πάει καλά, παρά τα όσα κραυγάζουν μερικοί επαγγελματίες του ασύλου, αριστεροί (κατά δήλωσή τους).
Όχι πως τα προβλήματα της Ελληνικής κοινωνίας είναι τέτοια που θα μπορούσε κανείς να τα βάλει σε στράτα, προς άμεση επίλυση. Όποιος το ισχυρίζεται αυτό και βλάκας είναι και ανιστόρητος και εκτός τόπου και χρόνου. Αυτά είναι πράγματα μεταφυσικά, για μάγους και μυροβλύτες. Και μόνο το ξεχείλωμα που έχουμε –ως κοινωνία- να έχει συνειδητοποιήσει κανείς, φτάνει για να αποκτήσει επίγνωση της δυσκολίας του εγχειρήματος. Όμως και οι κυβερνήσεις για τα δύσκολα είναι. Αν ήταν εύκολα θα τα κατάφερνε κι ο πλασιές, ο Καραμανλής.
Ναι μεν τα προβλήματα είναι δύσκολα, αλλά από την άλλη μεριά υπάρχει μια συναίνεση και μια αναμονή και μια συνείδηση, για τομές και ανατροπές, στην Ελληνική κοινωνία (στους πολίτες δηλαδή) που δεν πρέπει να χαθεί. Ο κόσμος, όπως φαίνεται, λίγο από την δική του επίγνωση για την δυσκολία της κατάστασης, λίγο από την τρομοκρατία των Βρυξελλών και των τηλεοράσεων, μοιάζει σαν απελπισμένος ασθενής στην εντατική, στο χειρουργείο, παραδομένος στα χέρια των γιατρών. Η συγκυρία για το ΠΑΣΟΚ είναι πολύ καλή –έτσι νομίζω εγώ τουλάχιστον- καθώς ούτε σοβαρή αντιπολίτευση υπάρχει (ούτε αξιωματική, ούτε και άλλη) για να αμφισβητήσει τις όποιες κυβερνητικές επιλογές, αρκεί αυτές να είναι καθαρές, τίμιες και δίκαιες. Άλλωστε η ανυπαρξία της αντιπολίτευσης φαίνεται κι από το υψηλό ποσοστό του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Οκτωβρίου. Έχει κανείς αντίρρηση πως, εάν ο Γ. Παπανδρέου έπειθε λίγο – λίγο τον Ελληνικό λαό ότι μπορεί να τα καταφέρει, θα έπαιρνε μόνο 44%; Με βαριά καρδιά τον ψήφισε ο κόσμος, στριμωγμένος στην γωνία και με τον φόβο μήπως αποδειχθεί ανεπαρκής. Αλλά τι να κάνει, μπροστά στην λαμογιά, την ανεπάρκεια και στην έλλειψη σοβαρότητας των άλλων (διαλέγετε και παίρνετε κατά περίπτωση) τον επέλεξε. Αν τον πίστευε κιόλας θα του έδινε 50% (είπαμε, ας όψεται η ανεπάρκεια των άλλων).
Υπάρχει ακόμα καιρός για το ΠΑΣΟΚ να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου. Παρ’ όλους τους ερασιτεχνισμούς και τις καθυστερήσεις στην στελέχωση του κράτους, οι πολίτες περιμένουν τα δείγματα γραφής (ουσιαστικής γραφής) για να κρίνουν. Και η πιο ουσιαστική γραφή, εν προκειμένω, θα είναι το φορολογικό, εκεί θα κριθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών. Ποιοι θα πληρώσουν και πόσο; Εάν εκεί δεν τα καταφέρει να πείσει τον κόσμο, ότι δεν είναι μία από τα ίδια, το παιχνίδι το έχει χαμένο και μάλιστα γρήγορα.
Οι Έλληνες χρειάζονται έναν πατριωτισμό να τους συνεπάρει για να στηρίξουν αλλαγές και ανατροπές που ξέρουν ενδόμυχα, αλλά πολύ καλά, πως χρειάζονται για να μπει η χώρα μας ουσιαστικά στην Ευρώπη και στον 21ο αιώνα. Μπορεί η νέα κυβέρνηση να δημιουργήσει αυτή την αίσθηση στους πολίτες, ότι θα υποστούν τις όποιες θυσίες δίκαια κατανεμημένες; Εάν κερδίσει αυτό το στοίχημα, μπορεί να πετύχει κάτι και στα υπόλοιπα που πρέπει να ακολουθήσουν και –κατά την άποψή μου πάντα- διακρίνονται στα άμεσα και στα πιο μακροπρόθεσμα που θα εκσυγχρονίσουν πραγματικά την χώρα.
Στα άμεσα συγκαταλέγεται το νοικοκύρεμα (απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων, μηχανοργάνωση του κράτους, έλεγχος των δημοσίων υπαλλήλων και απολύσεις στους ασυμμόρφωτους, διοικητική αναδιάρθρωση της χώρας). Στα μακροπρόθεσμα, βασικά εντάσσω το θέμα της παιδείας που αποτελεί το θεμέλιο της κοινωνίας και η καλή της ποιότητα βοηθάει να λύνονται καλύτερα όλα τα άλλα προβλήματά της. Η αναμόρφωση της παιδείας όμως –πέρα από το ότι απαιτεί μια μεγάλη συζήτηση και πολύ μελετημένα και σίγουρα βήματα- θέλει και μια ολόκληρη γενιά για να αποδώσει καρπούς, καθώς η δουλειά –εδώ που φτάσαμε- πρέπει να αρχίσει από το Δημοτικό Σχολείο και το Νηπιαγωγείο και εν πάσει περιπτώσει δεν έχουμε την πρόθεση να πασαλείψουμε σε ένα τέτοιο σημείωμα ένα τόσο μεγάλο θέμα.
Προς το παρόν χρειαζόμαστε δείγματα γραφής και αποδείξεις ειλικρίνειας και καλής πρόθεσης, από την νέα κυβέρνηση. Εκεί θα κριθούν. Άργησαν ήδη και πρέπει να βιαστούν.