Κατά Σαδδουκαίων

Ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός

Τα πράγματα θα ήταν ασφαλώς για γέλια, με τις δηλώσεις της κ. Παπαρήγα περί ποντικών που έφυγαν από το ΚΚΕ το 1991, αν δεν υπήρχαν άνθρωποι -ζωντανοί και πεθαμένοι- που πλήρωσαν αδρά –πολλοί και με την ίδια τη ζωή τους- τους διαχρονικούς κομπλεξισμούς και την τύφλωση των ηγεσιών αυτού του κόμματος, τύπου Παπαρήγα. Τι να πρωτοπεί κανείς και τι να πρωτοθυμηθεί από τις εγκληματικές ανοησίες των στερημένων στελεχών τους. Τελευταίο "επίτευγμα" η "αποκατάσταση" του Στάλιν και των εγκλημάτων του.
Δεν θέλουμε να αναλάβουμε την υπεράσπιση της Δαμανάκη και του Ανδρουλάκη, γιατί για τους συγκεκριμένους έχουμε ενστάσεις και για την μετέπειτα στάση τους: Πώς δηλαδή γίνεται να έχεις κάνει τόσες φορές λάθος πολιτικές επιλογές και να εξακολουθείς να θέλεις να είσαι στο προσκήνιο, διεκδικώντας πάντα ρόλο καθοδηγητή, κ. Δαμανάκη; Η συνέπεια και το ήθος θα επέβαλε –μετά από τόσα λάθη- να πας σεμνά στο σπίτι σου. Δεν είναι ότι καλύτερο, για το ήθος της αριστεράς -που διεκδικούν αμφότεροι- να έχεις γίνει βουλευτής σε τρία διαφορετικά κόμματα, ως κοινός επαγγελματίας πολιτικός. Λίγη τσίπα δηλαδή.
Επειδή όμως η κ. Παπαρήγα δεν μίλησε μόνο γι’ αυτούς, μίλησε γενικώς για όλους όσους έφυγαν ή θα φύγουν, και στο παρελθόν και στο παρόν και στο μέλλον, από το αλάνθαστο κόμμα της, διαφωνώντας -έκπληκτοι και τρομοκρατημένοι- με τον «ονειρικό» κόσμο του «Υπαρκτού Σοσιαλισμού» τους και με την εφαρμοσμένη άποψή τους περί «ελευθερίας και δημοκρατίας».
Επειδή υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί, αγνοί και ανώνυμοι αγωνιστές που έφυγαν από το ΚΚΕ χωρίς να γίνουν ποτέ ούτε βουλευτές ούτε κομματικοί υπάλληλοι, πουθενά. Δεν καταδέχτηκαν τίποτα.
Επειδή πολλοί ξόδεψαν πολύ από τον χρόνο τους, την βόλη τους, την ικανότητά τους και την ψυχούλα τους, για να μπορεί σήμερα αυτή, οι όμοιοί της και οι παρόμοιοί της, να είναι βουλευτές και επαγγελματικά στελέχη.
Καλό είναι, για την ηθική τάξη και για την ευγένεια της ψυχής όλων αυτών των ανθρώπων που με αγαθή πρόθεση και αλτρουισμό εντάχθηκαν στο Κόμμα της, ως αιμοδότες, για έναν καλύτερο κόσμο, να της πει κάποιος καμιά κουβέντα, γιατί το κακό με την περίπτωση και το θράσος της, παράγινε.
Δεν διεκδικούμε να καταλάβει ότι, στην ιστορία πάντα, αυτοί που θεωρούσαν την άποψή τους θέσφατη και μόνη αληθινή, οδηγήθηκαν στα μεγαλύτερα εγκλήματα. Η κατανόηση αυτών των πραγμάτων προϋποθέτει μεγαλύτερη διανοητική και συναισθηματική εξυπνάδα που φαίνεται να μην την διαθέτουν εκεί στο Περισσό. Εκεί δεν αναγνωρίζεται το δικαίωμα στην ελεύθερη σκέψη, ούτε στην διαφωνία. Μόνο η τυφλή υπακοή και η μετριότητα, οι αφισοκολλητές. Εκεί αφθονεί ο πρωτογονισμός, το θυμίαμα και τα εικονίσματα. Το ιερατείο και το κοράνι, οι χρησμοί, ο ψευδο-Μάρκελλος.
Το γράψαμε κι άλλη φορά, θα το διατυμπανίσουμε και πάλι, πως το σημερινό ΚΚΕ έχει τόση σχέση με την Αριστερά, όση σχέση έχουν ο -πάλαι ποτέ- Μητροπολίτης Αττικής και ο Εφραίμ, με τον Χριστό. Ενδύματα και σφραγιδοταμπέλες. Το παγκάρι και το μαγαζί.

Γι’ αυτό κ. Παπαρήγα, μην είστε αφελής, να τους ευγνωμονείτε που έφυγαν, γιατί αν ήταν αυτοί εκεί, εσείς τώρα δεν θα ήσασταν ούτε βουλευτής, ούτε Γραμματέας. Και μιλώ για τις ικανότητες αυτονών και τις δικές σας.

Άραγε, εμάς που φύγαμε το ’79, με τι ζωντανά θα μας παρομοιάζουν; Θα έχουμε τουλάχιστον την τύχη ενός θηλαστικού –έστω και μικρού- ή μας κατέταξαν σε άλλη συνομοταξία;

Μια και βρισκόμαστε στον κόσμο των καημένων των ζώων, ο Ρινόκερος του Ιονέσκο τους λέει τίποτα; Ψιλά γράμματα. Το πιθανότερο είναι πως δεν αντιλαμβάνονται το ομοιόμορφο κέρατο που έχουν στην μούρη τους.

Για όλους αυτούς που συγχύζονται με τα καμώματά τους, τους παραθέτουμε το παρακάτω ποίημα του Μιχάλη Κατσαρού:

ΚΑΤΑ ΣΑΔΔΟΥΚΑΙΩΝ

Πλήθος Σαδδουκαίων

Ρωμαίων υπαλλήλων

μάντεις και αστρονόμοι

(κάποιος Βαλβίλος εξ Εφέσου)

περιστοιχίζουν τον Αυτοκράτορα.

Κραυγές απ' τον προνάρθηκα του Ναού.

Απ' τη φατρία των Εβιονιτών κραυγές:

Ο ψευδο-Μάρκελος να παριστάνει το Χριστό.

Διδάσκετε την επανάστασιν Κατά του πρίγκιπος

Οι Χριστιανοί να ’χουνε δούλους Χριστιανούς.

Η αριστοκρατία του Ναού να εκλείψει.

Εγώ απέναντί σας ένας μάρτυρας

η θέλησή μου που καταπατήθηκε

τόσους αιώνες.

Τους ύπατους εγώ ανάδειξα στις συνελεύσεις

κι αυτοί κληρονομήσανε τα δικαιώματα

φορέσαν πορφυρούν ατίθασον ένδυμα

σανδάλια μεταξωτά η πανοπλία-

εξακοντίζουν τα βέλη τους εναντίον μου

­η θέλησή μου που καταπατήθηκε

τόσους αιώνες.

Τους άλλους απ’ την πέτρα και το τείχος μου

καθώς νερό πηγής τους είχα φέρει

η θρησκεία τους μυστηριώδης δεισιδαιμονία

τ' άλογά τους απ' τον κάμπο μου.

δε μου επέτρεψαν να δω τον Αυτοκράτορα

τους ύπατους δεν άφηναν να πλησιάσω

σε μυστικά συμπόσια και ένδοξα

τη θέλησή μου την καταπατήσανε

τόσους αιώνες.

Τώρα κι εγώ υποψιάζομαι

όλο το πλήθος των αυλοκολάκων

όλους τους ταπεινούς γραμματικούς

τους βραβευμένους με χρυσά παράσημα

λεγεωνάριους και στρατηλάτες

υποψιάζομαι τις αυλητρίδες τη γιορτή

όλους τους λόγους και προπόσεις

αυτούς που παριστάνουνε τους εθνικούς

τον πορφυρούν χιτώνα του πρίγκιπος

τους συμβουλάτορες και τους αιρετικούς

υποψιάζομαι συνωμοσία

νύκτα θα ρεύσει πολύ αίμα

νύχτα θα εγκαταστήσουν τη βασιλεία τους

νέοι πρίγκιπες με νέους στεφάνους

οι πονηροί ρωμαίοι υπάλληλοι του

*του αυτοκράτορος

τοιμάζουνε κρυφά να παραδώσουν

να παραδώσουν τα κλειδιά και την

υπόκλισή τους.

Εγώ πάλι μέσα στο πλήθος διακλαδίζομαι

η θέλησή μου διακλαδίζεται μέσα στο πλήθος

μαζεύω τους σκόρπιους σπόρους μου

για την καινούρια μακρινή μου ανάσταση

μαζεύω.

Πολίτευμα: Κληρονομική oλιγαρχία Βαλκανικού τύπου

Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη –ο οποίος, σημειωτέον, δεν είναι όποιος κι όποιος, είναι κατά μία ολόκληρη θέση πιο σπουδαίος Έλλην κι από τον εθνάρχη μας Καραμανλή- όλα τα είδη των πολιτευμάτων μπορούν να είναι και καλά και κακά, ανάλογα με το πώς ασκούνται. Όταν λοιπόν, ο ένας, οι λίγοι, ή το πλήθος ολόκληρο, ασκούν την εξουσία για την εξυπηρέτηση του κοινού συμφέροντος, τα πολιτεύματα είναι ορθά. Όταν αντίθετα, η εξουσία ασκείται για την εξυπηρέτηση του ιδιωτικού συμφέροντος, είτε του ενός είτε των λίγων είτε των πολλών, τότε τα πολιτεύματα είναι παρεκκλίσεις και διαστρεβλώσεις των ορθών.
Έτσι, σύμφωνα με τα παραπάνω, τα είδη των πολιτευμάτων είναι τρία και το καθένα έχει και την δική του παρέκκλιση:
Η βασιλεία (όταν ο μονάρχης αποβλέπει στο κοινό συμφέρον) με παρέκκλιση την τυραννία (όταν υπηρετεί το δικό του συμφέρον).
Η αριστοκρατία (όταν κυβερνούν οι άριστοι για το κοινό συμφέρον) με παρέκκλιση την ολιγαρχία (όταν απλά κυβερνούν οι λίγοι προς το συμφέρον τους).
Η πολιτεία (όταν κυβερνά ο λαός για το κοινό συμφέρον) με παρέκκλιση την δημοκρατία ή την οχλοκρατία, όπως θα λέγαμε σήμερα (όταν κυβερνούν οι πολλοί προς το συμφέρον τους).
Επαφίεται στην θεώρηση του καθενός να ακολουθήσει τον δρόμο, να κάνει τους συλλογισμούς και να βρει τις αναλογίες ανάμεσα στο τότε και στο σήμερα. Δύσκολα όμως θα μπορούσαμε να ισχυρισθούμε ότι τα σημερινά μας πολίτευμα βρίσκονται κοντύτερα στις ορθές τους εκδοχές. Μάλλον έχουμε να κάνουμε με εκδοχές των παρεκκλίσεών τους. Στην περίπτωση δε της χώρας μας, αυτό που ζούμε εδώ και δεκαετίες (από τις τυραννίες των Γλύξμπουργκ ή των συνταγματαρχών και μετά), είναι μία εκδοχή κληρονομικής ολιγαρχίας βαλκανικού-τριτοκοσμικού τύπου.
Από περιέργεια και μόνον κάνετε μια αναζήτηση στα ονόματα των βουλευτών της σημερινής μας βουλής. Θα διαπιστώσετε ότι πολλά από τα ονόματα αυτών που είναι σήμερα βουλευτές, είναι γόνοι οικογενειών που ασκούν την πολιτική για γενιές και γενιές τώρα. Με την επιφύλαξη να μας ξεφεύγει και κανένας, σας παραθέτουμε τον πίνακα της οικογενειοκρατίας και του νεποτισμού της σημερινής Βουλής των Ελλήνων. Ακόμα και οι αναλογίες των αριθμών μεταξύ των κομμάτων είναι ενδεικτικές της πολιτικής τους κουλτούρας.

Αφιερωμένο στον Στέλιο Παπαματθαίου, υπεύθυνο τύπου του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ Χαλκιδικής.

Επιστροφή στο 2004

O ΣΥΝ, όμηρος των συμμάχων του

Πρόσφατα, στην πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ (10-12 Απρίλη) ο Α. Αλαβάνος στην ομιλία του είπε μεταξύ άλλων:
«Έχουμε μια σαφή άποψη για τη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων στη χώρα μας. Είμαστε ένας πολιτικός χώρος ο οποίος κινείται έξω από τα πλαίσια του δικομματισμού, θέλει να τον ανατρέψει και θέλει να δημιουργήσει συνθήκες για μια νέα πλειοψηφία.
Είμαστε ένα πολιτικός χώρος που με σαφήνεια ξέρει ότι, όπως εμείς συγκεντρωθήκαμε βάσει προγραμματικών συγκλίσεων, με τον ίδιο τρόπο είναι αδύνατον να έχουμε μια ευρύτερη συνεργασία με καμία από τις δύο δυνάμεις που αποτελούν το δικομματισμό.
Όμως δεν πρέπει να φοβόμαστε την πολιτική. Δεν πρέπει να δεχόμαστε να παίζουμε στο δικό τους γήπεδο, που το δικό τους γήπεδο είναι απλώς ένα γήπεδο αριθμητικής, πώς θα βγουν οι 151 που θα παίξουν για τα επόμενα 2,3.. 4 χρόνια τον ρόλο των ισχυρών οικονομικών δυνάμεων. Το δικό μας γήπεδο είναι το γήπεδο της συζήτησης πάνω στα συγκεκριμένα ζητήματα και στις συγκεκριμένες λύσεις που υπάρχουν. Γι’ αυτό πρέπει να πολιορκούμε με προτάσεις όλο το χώρο της δημοκρατικής αντιπολίτευσης. Μην φοβόμαστε. Ούτε τη Λισσαβόνα έχουμε να φοβηθούμε εμείς, ούτε την αναθεώρηση του 2013, ούτε τον Μπαρόζο.
Η πρότασή μας ναι, το γράμμα στέλνεται και στην ηγεσία. Φεύγουν όμως εκατομμύρια γράμματα, τα οποία πηγαίνουν στο καφενείο του χωριού, πηγαίνουν στη βραδινή συνάντηση των συγγενών στο σπίτι κι όπου κανείς δεν μπορεί να πει ότι για λόγους αυθαιρεσίας και μεγαλομανίας αρνείται ο ΣΥΡΙΖΑ τη συνεργασία. Άλλοι αρνούνται τη συνεργασία. Άλλοι αρνούνται τη συνεργασία, γιατί θίγει το σύστημα, ανοίγει άλλους δρόμους για τη χώρα μας.»
Η τοποθέτηση επί του θέματος έγινε δεκτή από πολλούς συμμετέχοντες με αμηχανία και δυσαρέσκεια, και δικαίως, για να λέμε και του στραβού το δίκιο. Και πως αλλιώς θα γινόταν όταν, επί μήνες και χρόνια σε όλους τους τόνους, διαλαλείς ότι με τον χώρο του ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει πεδίο συνεργασίας, ούτε καν συζήτησης. Ούτε «γράμματα» να στέλνουμε, ούτε να μας στέλνουν. Της Παπαρήγα -τα "γράμματα" και οι "έρωτες"- είναι άλλο.
Η αποστροφή στον λόγο του Αλαβάνου δεν σημαίνει βέβαια και αλλαγή πορείας για τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Η δημοσκοπική καθίζηση που καταγράφεται δεν τους αφήνει αδιάφορους κι ας καμώνονται πως είναι. Όλοι το λένε –ειδικοί και ανειδίκευτοι- ότι αιτία της καθίζησης είναι η άρνησή του να συμμετέχει στην διαμόρφωση μιας εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης –με το ΠΑΣΟΚ, υπάρχει άλλος; Αυτός είναι και ο λόγος αυτής της τοποθέτησης του Αλαβάνου, ο οποίος καταλαβαίνει τα αδιέξοδα στα οποία οδήγησε τον ΣΥΝ, αλλά πλέον δεν μπορεί να κάνει ούτε μπρος, ούτε πίσω. Είναι όμηρος των επιλογών του. Άλλωστε έχουμε ακούσει τόσα πολλά που δεν μπορούμε πια να πιστέψουμε τίποτα. Άλλα λένε, άλλα πιστεύουν, άλλα καμώνονται πως πιστεύουν, και άλλα θέλουν να πιστεύουν οι άλλοι πως πιστεύουν.
Όχι πως το πρόβλημα που έχει ο ΣΥΝ, για την δημιουργία πειστικής εναλλακτικής πρότασης για την διακυβέρνηση της χώρας, οφείλεται αποκλειστικά στους συμμάχους που έχει στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν φταίνε μόνο οι «κομμουνισμένοι» της ΚΟΕ της ΑΚΟΑ ή οι άλλες ομαδούλες μαοϊκών και τροτσκιστικών καταβολών. (Και μόνο η προσδιοριστική αναφορά μαοϊκός ή τροτσκιστικός –εν έτει 2009- δημιουργεί μειδίαμα για την σοβαρότητα κι όποιος το κατάλαβε, το κατάλαβε.)
Ούτε είναι ψέματα πως αυτοί οι σύμμαχοι, σε παλαιότερες δύσκολες εποχές, με την βοήθειά τους, προσέφεραν σανίδα σωτηρίας στον ΣΥΝ για την εκλογική του επιβίωση. Αυτά όλα είναι αλήθειες κι όποιος τις υποβαθμίζει και τις υποτιμά δεν είναι τίμιος.
Πρέπει όμως να είμαστε ειλικρινείς, πρώτα προς τους εαυτούς μας: Πόση σχέση και τι δυνατότητες πολιτικής συμφωνίας μπορούν να έχουν οι ανανεωτικοί του ΣΥΝ που προέρχονται από το ΚΚΕ εσωτερικού ή τον σοσιαλδημοκρατικό χώρο, με την ΚΟΕ (Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας); Μικρή έως μηδαμινή. Η πανσπερμία απόψεων και προελεύσεων ενίοτε είναι πλούτος. Στην πολιτική όμως, την εφαρμοσμένη πολιτική με ζητούμενο το αποτέλεσμα, το πιο πιθανό είναι να οδηγεί στην Βαβέλ και στο «ένα βήμα μπρος, δύο πίσω».
Εμείς δεν ισχυριστήκαμε ποτέ ότι μια συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ θα ήταν οπωσδήποτε εφικτή και βιώσιμη. Υπάρχει το παρελθόν, υπάρχουν τα πρόσωπα, υπάρχει και διαφορετική προσέγγιση για πολλά πράγματα. Αυτό που ισχυριστήκαμε -και εξακολουθούμε να ισχυριζόμαστε- είναι ότι μέσα στο ΠΑΣΟΚ υπάρχουν συγγενείς δυνάμεις –κόσμος της εργασίας- που επιθυμεί και επιδιώκει -όπως κι εμείς- μία καλύτερη ποιότητα για την κοινωνία και την δημοκρατία στην χώρα μας, που επιθυμεί την ανατροπή του δικομματισμού και την διαμόρφωση πολυκομματικών κυβερνήσεων συνεργασίας, σε προγραμματική βάση. Μπροστά στα μάτια αυτού του κόσμου έπρεπε να καταθέτουμε, επίμονα και αφοπλιστικά, τις προτάσεις μας για προγραμματική συμφωνία κυβερνητικής συνεργασίας κι ας το αρνιόταν η ηγεσία του. Ποιος θα είχε το κέρδος και ποιος το χάσιμο; Όπως το χειριστήκαμε, εμείς είχαμε το χάσιμο και το ΠΑΣΟΚ το κέρδος.
Ο Αλαβάνος τώρα το ψελλίζει, ενάμιση χρόνο μετά και κάτω από το βάρος των δημοσκοπήσεων:
«Η πρότασή μας ναι, το γράμμα στέλνεται και στην ηγεσία. Φεύγουν όμως εκατομμύρια γράμματα, τα οποία πηγαίνουν στο καφενείο του χωριού, πηγαίνουν στη βραδινή συνάντηση των συγγενών στο σπίτι κι όπου κανείς δεν μπορεί να πει ότι για λόγους αυθαιρεσίας και μεγαλομανίας αρνείται ο ΣΥΡΙΖΑ τη συνεργασία. Άλλοι αρνούνται τη συνεργασία. Άλλοι αρνούνται τη συνεργασία, γιατί θίγει το σύστημα, ανοίγει άλλους δρόμους για τη χώρα μας.»
Άραγε το πιστεύει; Να δούμε, έστω κι έτσι, έστω και τώρα, θα το κάνει; Δεν το πιστεύουμε γιατί είναι όμηρος των συμμάχων του που είναι στην καρότσα.

Θλιβερές επιδόσεις για την Χαλκιδική

Jean Michel Folon

Σε παλιότερη ανάρτησή μας (16-10-08)

http://technologikapanepistimia.blogspot.com/2008/10/15102008-k-28.html) με τίτλο: Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα, η οποία είχε την τιμή να αναδημοσιευθεί και στην Respenza (http://respentza.blogspot.com/2009/03/blog-post_3737.html) τα βάζαμε με την ελληνική ανόητη και ανέξοδη αντίληψη περί πατριωτισμού, με αφορμή τα συχνά τραγελαφικά που εμφανίζονται παραμονές των εθνικών εορτών ανά την επικράτεια, για το ποιος δεν δικαιούται να κρατεί την ελληνική σημαία –αν και 1ος μαθητής- στις παρελάσεις.
Το θυμηθήκαμε ξανά διαβάζοντας τα αποτελέσματα της συγκριτικής έρευνας για το σύστημα πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση σε επίπεδο τοπικής κοινωνίας των ετών 2005, 2006, 2007 και 2008 που έκανε το Κέντρο Ανάπτυξης Εκπαιδευτικής Πολιτικής της ΓΣΕΕ (ΚΑΝΕΠ/ΓΣΕΕ) (http://www.kanep-gsee.gr/index.php?%C1%F1%F7%E9%EA%DE_%D3%E5%EB%DF%E4%E1).

Τι λέει λοιπόν αυτή η έρευνα;
1) Υπάρχουν περιοχές της χώρας με ΧΑΜΗΛΗ επίδοση.
· περιοχές με χαμηλούς δείκτες ανάπτυξης, υψηλή ανεργία, κλιμακούμενη αποβιομηχάνιση, χαμηλό κατά κεφαλήν εισόδημα (κυρίως της Θράκης, αλλά και περιοχές μέσα στο πολεοδομικό συγκρότημα της πρωτεύουσας με έντονα στοιχεία οικονομικής ύφεσης π.χ. Δυτική Αττική, Πειραιάς),
· αλλά και περιοχές (κυρίως νησιωτικές, Αιγαίου και Ιονίου) με υψηλό ποσοστό απασχολουμένων σε τουριστικές επιχειρήσεις, δηλαδή με τουριστική ανάπτυξη και έντονη - αλλά όχι ισο-κατανεμημένη μέσα στο χρόνο - τουριστική κίνηση (εγχώρια και μη), μαζικού κυρίως χαρακτήρα.

2) Υπάρχουν περιοχές της χώρας με ΥΨΗΛΗ επίδοση.
· περιοχές με υψηλούς δείκτες ανάπτυξης και ευημερίας, αυξημένο εισόδημα και μορφωτικό επίπεδο (πρόκειται κυρίως για τις εύπορες περιοχές των μεγαλοαστικών κέντρων Αθήνα-Θεσσαλονίκη και τα μεγάλα αστικά κέντρα Πάτρα –Λάρισα-Ιωάννινα).
· αλλά και καθαρά αγροτικές περιοχές.

Η Χαλκιδική μας με την βαριά βιομηχανία του τουρισμού και το καθόλου ευκαταφρόνητο εισόδημα έχει την θλιβερή επίδοση να έρχεται 53η από 58 συνολικά Διευθύνσεις Εκπαίδευσης σε όλη την Ελλάδα, όπερ μεταφραζόμενον σημαίνει: Τι να τα κάνεις τα γράμματα αφού τα κονομάς με τα νοικιαζόμενα δωμάτια και τα ρεστοράν;
Θα μου πείτε τι περιμένω σε έναν τόπο όπου ο Κ. Καραμανλής (ο εθνάρχης, που ως αποθανών δεδικαίωται) θεωρείται από τον λαό σπουδαιότερη προσωπικότητα από τον Πλάτωνα και τον Περικλή;

150 ηθικοί κι ένας ανήθικος;

Κυβερνητικά στελέχη επί το έργον

Το μαρτύριο της σταγόνας βιώνει η ΝΔ εδώ και πολύ καιρό. Λες και υπάρχει η Θεία Δίκη και τους τιμωρεί για τα ψέματα με τα οποία παραμύθιασαν τον κόσμο για να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους; Αν και το blog αυτό δεν πιστεύει στην μεταφυσική, είναι καμιά φορά που λες: ρε μπας και;
Οι νέοι που τους άκουγαν το 2004 και δεν είχαν μνήμες, απηυδησμένοι από τα λαμόγια και τα σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ, έλεγαν: και γιατί όχι, να τους δοκιμάσουμε. Μίλησαν για την ηθική των πολιτικών (ποιοι; Οι Καραμανλήδες και οι Μητσοτάκηδες), μίλησαν για την επανίδρυση του κράτους (και επανίδρυσαν την αγροφυλακή). Ενεδύθησαν στολήν προβάτου, κατά πως λέει και ο Ματθαίος στο ευαγγέλιό του: «έρχονται προς υμάς εν ενδύμασι προβάτων, έσωθεν δε εισί λύκοι άρπαγες» και ξεγέλασαν τον κόσμο. Κι ο κόσμος είχε τόσο σιχαθεί τους προηγούμενους που δεν ήθελε πολύ να πιστέψει και τους εμπιστεύτηκε.
Και μόλις έπιασαν την κυβέρνηση και τα πόστα, πέταξαν την στολή του προβάτου κι έμειναν, όπως ήταν από την φύση τους, λύκοι άρπαγες κι άρχισαν την παλιά καλή γνωστή τους τέχνη: το πλιάτσικο. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ξεπέρασαν τους Πασόκους σε επιδόσεις διαφθοράς.
Και φτάσαμε, 5 χρόνια τώρα, να μην περνάει μήνας που να μην έρχεται ένα σκάνδαλο στην φόρα. Κι ο κοσμάκης, από την μια κόβει το χέρι του κι από την άλλη αναρωτιέται που τέλος πάντων που σταματάει ο κατήφορος; Πού φτάνει ο πάτος; Οδηγείται απελπισμένος, από τον ένα πυλώνα του δικομματισμού στον άλλο, σαν πρόβατο επί σφαγή, ξέροντας ότι, ότι κι αν επιλέξει, λίγο καιρό μετά θα το μετανιώσει και θα βλαστημάει την ώρα και την στιγμή. Φαίνεται πως στην Ελλάδα οι κυβερνήσεις δεν εκλέγονται, στην Ελλάδα αποπέμπονται κυβερνήσεις και αναγκαστικά έρχεται ο προηγούμενος, του οποίου τα άπλυτα ξεχάστηκαν στα χρόνια που πέρασαν, για να μηδενίσει το κοντέρ και να ξαναρχίσουμε από την αρχή, τα πολιτικά ψέματα, τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις.
Αλήθεια, τι πρέπει να γίνει –πόσα σκάνδαλα ακόμα;- για να αλλάξει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών και να δικάζονται οι κλέφτες και απατεώνες πολιτικοί, όπως οι κοινοί θνητοί; Πέρασαν 20 χρόνια από το σκάνδαλο Κοσκωτά και δόξα τω Θεώ ο νόμος περί κουκουλώματος εξακολουθεί να συντηρείται από τους εκάστοτε κυβερνητικούς, σε αγαστή συνεργασία με τους εν δυνάμει κυβερνητικούς.

Οι δύο όψεις της χυδαιότητας

Ο Θόδωρος Πάγκαλος μπορεί να είναι εμπαθής και χοντρόπετσος και να έχει κι άλλα πολλά τέτοια χαρίσματα, αλλά κανείς δεν μπορεί να μην του αναγνωρίσει ότι είναι έξυπνος άνθρωπος και έχει άποψη για τα πράγματα. Άλλο που, από την αθυροστομία και τον εγωκεντρισμό του, αναγκάστηκε πολλές φορές να γλύψει και να ξαναγλύψει εκεί που έφτυσε. Είπαμε, η εξυπνάδα δεν είναι το μόνο του προσόν, διαθέτει και περισσή ξετσιπωσιά, τόσα κιλά άλλωστε δεν τα αποχτάς έτσι από περισσή ευαισθησία και αξιοπρέπεια. Να θυμίσουμε τι έλεγε για τον αρχηγό του τον σημερινό; Τι έλεγε για τον Σημίτη ή για τον Βενιζέλο;
Και βέβαια τα περισσότερα από αυτά που λέει ο Πάγκαλος για το ΚΚΕ, για την πολιτική την νοοτροπία και την ιστορία του, είναι αλήθεια, αν εξαιρέσεις τις ανοησίες για τα γκαζάκια (είπαμε και η μαλακία έχει όρια). Όσοι πέρασαν από τις γραμμές του –και ο Πάγκαλος είναι ένας απ’ αυτούς- ξέρουν πολύ καλά, ότι κάποιες σκοτεινές εποχές η διαφωνία με την ηγεσία, κόστιζε την απομόνωση, την συκοφαντία, ακόμα και την ζωή. Και σήμερα ακόμα –όσο τους παίρνει- την ίδια ταχτική ακολουθούν με τους διαφωνούντες (συμβιβασμένοι, βολεψάκηδες, μικροαστοί, καριερίστες και άλλα κοσμητικά). Δεν χωράει στο μυαλό τους ότι μπορεί και να μην κατέχουν την μία και μοναδική αλήθεια και ίσως να κάνουν και λάθος. Την ιστορία την διαβάζουν όπως τους την μαθαίνει η ηγεσία κι αν δεν πέσουν σε δυσμένεια ζουν και πεθαίνουν με το «Πιστεύω εις έναν Θεό Πατέρα Παντοκράτορα».
Να θυμίσουμε πως πέθανε ο Κώστας Καραγιώργης (ή Γυφτοδήμος) στις φυλακές της Ρουμανίας; Να θυμίσουμε πως πέθανε ο Ζαχαριάδης; Να θυμίσουμε την υπόθεση Πλουμπίδη; Τι να πρωτοθυμίσουμε; Όλα έχουν καταγραφεί από την ιστορία κι όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να τα διαβάσει.
Ο Πάγκαλος τα βάζει όμως και με τον ΣΥΝ -για τις πολιτικές του θέσεις- χωρίς να παρεκτρέπεται σε χυδαιότητες τέτοιας μορφής. Η κριτική του συνήθως είναι πιο πολιτική και μερικές φορές είναι και εύστοχη.
Τις τελευταίες μέρες έχουμε μια επανάληψη των παραστάσεων σε εφημερίδες, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις. Πέρα από την ιδιορρυθμία του Πάγκαλου, η συμπεριφορά του μοιάζει λίγο μ’ εκείνης της παροιμίας που λέει: «Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και δεν την αφήνει η χαρά της». Βλέπει ότι επανέρχονται στο προσκήνιο και δεν συγκρατιέται ούτε για τα προσχήματα.
Υπάρχει όμως και ακόμα μια εξήγηση: Το ΠΑΣΟΚ προχωράει προς τις εκλογές και πρέπει να προσελκύσει τους συντηρητικούς ψηφοφόρους, τους νοικοκυραίους, αυτούς που φεύγουν από την ΝΔ απογοητευμένοι και μπορεί να τραβήξουν και προς Καρατζαφέρη μεριά –ο οποίος επίσης είναι έξυπνος και το παίζει καλά το παιχνίδι. Σ’ αυτόν τον κόσμο -με τον «αντιΚΚΕ» οίστρο του- απευθύνεται ο Πάγκαλος, για να του θυμίσει ότι και το ΠΑΣΟΚ καθεστωτικό κόμμα είναι και έχει σηκωμένα τείχη με την αριστερά.
Ο Πάγκαλος λοιπόν για το σπίτι του ενδιαφέρεται και κάνει ότι μπορεί για να ξανακερδίσει το κόμμα του την κυβέρνηση και την αυτοδυναμία. Η αριστερά τι κάνει; Και βέβαια δεν μιλάμε για το ΚΚΕ που είναι σταλινικό, αγκυλωμένο και ανιστόρητο.
Ο ΣΥΝ γιατί –με την πολιτική του- στρώνει τον δρόμο της επιστροφής στον Πάγκαλο και στους ομοίους του, οι οποίοι θα επιστρέψουν δαφνοστεφείς, χωρίς να έχουν αλλάξει στο παραμικρό; Γιατί τους χαρίζει κόσμο και μάλιστα στο όνομα μιας πολιτικής αντιΠΑΣΟΚ;
Άραγε εκεί στην Κουμουνδούρου έχουν κάνει καμία μέτρηση για να δουν τους λόγους της πτώσης, ή πιστεύουν αυτά που λένε ότι δεν πέφτουν;