"Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά είναι πιο ίσα από τα άλλα"

Εάν ρωτήσεις όποιον αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός, να σου απαριθμήσει τις βασικές αξίες της αριστεράς, διαχρονικά, είναι πολύ πιθανό να ακούσεις ανάμεσα στις πρώτες λέξεις που θα ξεστομίσει, τις λέξεις ισότητα, δικαιοσύνη, ισοπολιτεία, ελευθερία, αξιοκρατία.
Οι αξίες αυτές βέβαια δεν είναι προνόμιο της αριστεράς και των αριστερών μόνον, αλλά πρωτίστως εμείς τις διεκδικούμε περισσότερο, και –είναι αλήθεια- ότι πολλοί αριστεροί έδωσαν αγώνες με αυταπάρνηση και αλτρουισμό γι’ αυτές τις αξίες, άσχετα αν εκεί που πήραμε την εξουσία, τις κάναμε κουρέλια, τραγωδίες και τραγέλαφους.
Δικαιοσύνη και ισότητα και αξιοκρατία και ισοπολιτεία λοιπόν. Για να φέρουμε τώρα τις λέξεις αυτές στο σήμερα και ειδικότερα στο θέμα των STAGE που συζητιέται, και βγήκαν μαχαίρια από τους υποστηρικτές των «αδικημένων» παιδιών που απολύονται.
Αλήθεια 1η : Τα Stage από την σύλληψή τους (η ίδια η λέξη σημαίνει: Πρακτική Άσκηση) είναι προγράμματα τα οποία επιδοτούν μικρής διάρκειας απασχόληση (το πολύ εξάμηνη) για νέους που σπούδασαν μια δουλειά και κάνουν πρακτική άσκηση, πριν βγουν για τα καλά στο επάγγελμα, για να πάρουν δηλαδή –κατά κάποιο τρόπο- το «βάπτισμα του πυρός».
Αλήθεια 2η : Η Ν.Δ βρήκε μέσα από αυτό το κανάλι έναν τρόπο να «βολεύει» τα δικά της παιδιά στο Δημόσιο, αφού νομοθέτησε και πριμοδοτούσε «γενναιόδωρα» την εργασία στα Stage, ώστε στο ΑΣΕΠ να διορίζονται στο Δημόσιο κατά προτεραιότητα.
Αλήθεια 3η : Οι δεκάδες χιλιάδες των νέων που «προσελήφθηκαν» στα Stage τα τελευταία χρόνια, «είχαν μπάρμπα» στην Νεοδημοκρατική Κορώνη. Σεβαστή η ανάγκη των νέων ανέργων να βρουν δουλειά, αλλά οι πόρτες δεν άνοιγαν για όλους τους ανέργους.

Από προεκλογικά που βγήκε όλη αυτή η αθλιότητα στην επιφάνεια, όλοι –ανεξαιρέτως- μίλησαν για το εμπόριο της ελπίδας των νέων και ότι αυτή η αθλιότητα πρέπει να σταματήσει. Ακόμα και η ΝΔ που «εκπόρνευε» τους νέους, δια των Stage, βγαίνει τώρα δειλά-δειλά και τα καταδικάζει.
Ήρθε λοιπόν μια Κυβέρνηση, επαγγελλόμενη την αξιοκρατία την ισότητα και την δικαιοσύνη και αποφάσισε να σταματήσει αυτό το νταβατζιλίκι και δήλωσε ευθαρσώς ότι: Με το που λήγουν οι συμβάσεις των σημερινών συμβασιούχων, τέρμα τα Stage.
Θα δούμε, στην διάρκεια του χρόνου, αν αυτή η κυβέρνηση παραμείνει πιστή στις αρχικές της διακηρύξεις, γιατί στο παρελθόν, κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ αναγόρευσαν το ρουσφέτι και το κομματικό κράτος σε πολιτική επιβίωσής τους. Στρατιές πρασινοφρουρών έγιναν δημόσιοι υπάλληλοι προς δόξα της αναξιοκρατίας. Σήμερα όμως αποφάσισε να δώσει τέρμα σ’ αυτή την μορφή ευνοιοκρατίας, ανισότητας και κομματισμού.
Και ιδού τώρα ο παραλογισμός και η υποκρισία στο μεγαλείο τους.
Η Ν.Δ καταγγέλλει πολιτικές διώξεις και ανακαλύπτει την αγωνία του άνεργου. Και άντε η Ν.Δ βγαίνει και οδύρεται για τους νέους (της) που θα μείνουν άνεργοι. Δεν πείθει όμως κανέναν (σαν άλλος Ψεύτης βοσκός), ούτε καν τους βουλευτές της. Το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι: «Ουαί υμίν, Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί».
Εκεί που τρελαίνεσαι, είναι με την στάση της αριστεράς. Ζητάει να γίνουν μόνιμοι υπάλληλοι το ΚΚΕ, να μοριοδοτηθούν για το ΑΣΕΠ, ζητάει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και καλά το ΚΚΕ, πέρα από την γενική σύγχυση, είναι αλήθεια ότι θέλει να γίνουν όλοι δημόσιοι υπάλληλοι και να γίνει στην Ελλάδα «του υπαρκτού»........... «Δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε».
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως; Με ποια λογική, με ποιο πρόσωπο, βγαίνει και διαχωρίζει τους άνεργους σε δυο κατηγορίες; Αυτοί που μοριοδοτούνται –λόγω Stage και «μπάρμπα» στην Ν.Δ- και οι άλλοι, οι «μπάσταρδοι», που δεν είχαν ή που δεν θέλησαν -ή που δεν καταδέχτηκαν ρε αδερφέ-, να μπουν στα Stage; Ωραία αριστερή στάση. Και να διαχωρίζουμε τους ανέργους σε «αμνούς και ερίφια» και να επιβραβεύουμε την λογική του κομματισμού που στο τέλος –όσο κι αν τον καταγγέλλουμε- τον μοριοδοτούμε. Δηλαδή μπαίνουμε στην «Φάρμα των ζώων» του Όργουελ, όπου: «Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά είναι πιο ίσα από τα άλλα». Αν αυτή η στάση δεν είναι ο ορισμός του φτηνού λαϊκισμού και της υποκρισίας, τότε τι είναι; Που είναι όλες εκείνες οι ωραίες λέξεις που περιγράφουν τις αξίες της αριστεράς περί ισοπολιτείας, δικαιοσύνης και «άλλων ηχηρών παρομοίων»; Τι φοβόμαστε να πούμε όλη την αλήθεια, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ ανέδειξε το μέγεθος του προβλήματος; Μη τυχόν και μας υπερφαλαγγίσει το ΚΚΕ σε λαϊκισμό; Πως θα πείσουμε την κοινωνία ότι αυτά που λέμε δεν είναι άδειες λέξεις, αλλά τα εννοούμε; Μήπως μπορεί να φωτίσει κανείς αυτή την ανακολουθία, αυτό το «παράδοξο»;