Henri Matisse, La musiqueΤις τελευταίες μέρες, με αφορμή τον θάνατο του Χριστόδουλου και την στάση του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη, βλέπουμε κάτι γραφικούς «εθνοθεοσεβούμενους» να του προσάπτουν ότι λέει, δεν πήγε να τον δει όσο ήταν άρρωστος ούτε προσήλθε τεθλιμμένος στην κηδεία του, ούτε βγήκε να κάνει δηλώσεις για το μέγα ανάστημα του εκλιπόντος και την ορφάνια στην οποία περιπίπτει ο τόπος και άλλα τέτοια κολακευτικά για τον θρησκευτικό και εθνικό οίστρο των νεοελλήνων, παρά μόνο σιώπησε, συνεπής και αξιοπρεπής –είδος εν ανεπαρκεία στον δημόσιο τηλεοπτικό μας βίο- για το μέχρι πού πρέπει να φτάνει ο ρόλος των ιερωμένων εν γένει. Για να μην πούμε και το άλλο: γιατί τόσος ντόρος για ένα άνθρωπο που αρρώστησε και πέθανε, τόσες τυμπανοκρουσίες; Η ίδια η ορθόδοξη θρησκεία μας άλλα διδάσκει για τον θάνατο.
Του Σημίτη μπορείς να του προσάψεις πολλά για τα χρόνια της διακυβέρνησής του. Επί των ημερών του το κράτος έγινε πιο διεφθαρμένο και οι μανδαρίνοι του (αυτές οι φάτσες που ακόμα ταλαιπωρούν το ΠΑΣΟΚ γαντζωμένοι στα στασίδια τους) επλούτισαν περεταίρω. Ο κοσμάκης αφέθηκε στην φτώχια του για να ευημερήσουν οι αριθμοί, οι εργασιακές σχέσεις τράβηξαν κατά τον μεσαίωνα και γενικώς κανένας εκσυγχρονισμός που επαγγέλθηκε δεν πραγματοποιήθηκε. Αυτά να λέγονται.
Πρέπει όμως να λέγονται κι άλλα αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι. Πιο σοβαρός πρωθυπουργός από τον Σημίτη δεν πέρασε από την Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Ούτε για τα παιδιά του ξέραμε ούτε για τα ξαδέρφια του. Ούτε για τις βίλες του, ούτε για τις γκόμενές του. Ο άνθρωπος ήταν και είναι σοβαρός, καλλιεργημένος και ευγενής. Την μπάλα την έχασε μέσα στο ΠΑΣΟΚ, αυτό δεν μπόρεσε να ελέγξει, να το βάλει σε τάξη. Μεγάλο το ξεχείλωμα.
Πρέπει επίσης να πούμε ότι όρθωσε ανάστημα απέναντι στον θρησκευτικό φονταμενταλισμό του Χριστόδουλου και των -συν αυτώ- ρασοφόρων που δήλωναν, συγχρόνως με τα συλλαλητήρια, ότι εκείνες τις άλλες εποχές δεν είχαν πάρει χαμπάρι τι γινόταν, «διάβαζαν». Και στην κόντρα του αυτή με τον θρησκευτικό φανατισμό –διάβαζε: «είναι πολλά τα λεφτά παιδί μου»- δεν βρήκε πολλούς συμπαραστάτες και μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Πέραν του ΣΥΝ που με συνέπεια και μιλάει και το εννοεί για τον χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος, όλοι οι άλλοι ή «επενδύουν» ή ταυτίζονται με το ποίμνιο της εκκλησίας και τις μεταφυσικές του υστερίες, καλλιεργημένες ή αυτοφυείς. Τώρα να μην ανοίξουμε την συζήτηση για την σχέση που υπάρχει ανάμεσα στις μαύρες μερσεντές της ιεραρχίας, το ξεκατίνιασμα –και εκ των τηλεοράσεων- των ρασοφόρων, την μεγάλη περιουσία, τις βίλες με άδεια ναοδομίας και τόσα άλλα γαργαλιστικά που ακούγονται για πολλούς παπάδες και ιεράρχες. Ποια σχέση έχουν όλα αυτά με την ουσία του Χριστού και το παράδειγμά του και πόσο πιστός είναι αυτός ο θρησκευόμενος κόσμος που ανέχεται και «τσοντάρει» με τον οβολό και την συμμετοχή του αυτά τα φαινόμενα εκφυλισμού; Μεγάλη κουβέντα περί συλλογικής υποκρισίας και περί «επενδύσεων» για μια «θέση στον παράδεισο». Που ξέρεις; κι αν υπάρχει;
Εν κατακλείδι μπράβο στον Κ. Σημίτη, γιατί η στάση του διδάσκει ήθος και συνέπεια, την στιγμή που εκατοντάδες, χιλιάδες άλλοι, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, άνθρωποι του «πνεύματος», προσήρχοντο γονυπετείς για το ύστατο χαίρε, από τηλεοράσεως, οπωσδήποτε.
Του Σημίτη μπορείς να του προσάψεις πολλά για τα χρόνια της διακυβέρνησής του. Επί των ημερών του το κράτος έγινε πιο διεφθαρμένο και οι μανδαρίνοι του (αυτές οι φάτσες που ακόμα ταλαιπωρούν το ΠΑΣΟΚ γαντζωμένοι στα στασίδια τους) επλούτισαν περεταίρω. Ο κοσμάκης αφέθηκε στην φτώχια του για να ευημερήσουν οι αριθμοί, οι εργασιακές σχέσεις τράβηξαν κατά τον μεσαίωνα και γενικώς κανένας εκσυγχρονισμός που επαγγέλθηκε δεν πραγματοποιήθηκε. Αυτά να λέγονται.
Πρέπει όμως να λέγονται κι άλλα αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι. Πιο σοβαρός πρωθυπουργός από τον Σημίτη δεν πέρασε από την Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Ούτε για τα παιδιά του ξέραμε ούτε για τα ξαδέρφια του. Ούτε για τις βίλες του, ούτε για τις γκόμενές του. Ο άνθρωπος ήταν και είναι σοβαρός, καλλιεργημένος και ευγενής. Την μπάλα την έχασε μέσα στο ΠΑΣΟΚ, αυτό δεν μπόρεσε να ελέγξει, να το βάλει σε τάξη. Μεγάλο το ξεχείλωμα.
Πρέπει επίσης να πούμε ότι όρθωσε ανάστημα απέναντι στον θρησκευτικό φονταμενταλισμό του Χριστόδουλου και των -συν αυτώ- ρασοφόρων που δήλωναν, συγχρόνως με τα συλλαλητήρια, ότι εκείνες τις άλλες εποχές δεν είχαν πάρει χαμπάρι τι γινόταν, «διάβαζαν». Και στην κόντρα του αυτή με τον θρησκευτικό φανατισμό –διάβαζε: «είναι πολλά τα λεφτά παιδί μου»- δεν βρήκε πολλούς συμπαραστάτες και μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Πέραν του ΣΥΝ που με συνέπεια και μιλάει και το εννοεί για τον χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος, όλοι οι άλλοι ή «επενδύουν» ή ταυτίζονται με το ποίμνιο της εκκλησίας και τις μεταφυσικές του υστερίες, καλλιεργημένες ή αυτοφυείς. Τώρα να μην ανοίξουμε την συζήτηση για την σχέση που υπάρχει ανάμεσα στις μαύρες μερσεντές της ιεραρχίας, το ξεκατίνιασμα –και εκ των τηλεοράσεων- των ρασοφόρων, την μεγάλη περιουσία, τις βίλες με άδεια ναοδομίας και τόσα άλλα γαργαλιστικά που ακούγονται για πολλούς παπάδες και ιεράρχες. Ποια σχέση έχουν όλα αυτά με την ουσία του Χριστού και το παράδειγμά του και πόσο πιστός είναι αυτός ο θρησκευόμενος κόσμος που ανέχεται και «τσοντάρει» με τον οβολό και την συμμετοχή του αυτά τα φαινόμενα εκφυλισμού; Μεγάλη κουβέντα περί συλλογικής υποκρισίας και περί «επενδύσεων» για μια «θέση στον παράδεισο». Που ξέρεις; κι αν υπάρχει;
Εν κατακλείδι μπράβο στον Κ. Σημίτη, γιατί η στάση του διδάσκει ήθος και συνέπεια, την στιγμή που εκατοντάδες, χιλιάδες άλλοι, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, άνθρωποι του «πνεύματος», προσήρχοντο γονυπετείς για το ύστατο χαίρε, από τηλεοράσεως, οπωσδήποτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου