Η κοινωνία χτυπάει την πόρτα μας

Amadeo Modigliani: Κοπέλα με μεταξωτό μαντίλι

Όπως το περιμέναμε όλοι, ο Αλέξης Τσίπρας εξελέγη πρόεδρος του ΣΥΝ με το υψηλότατο ποσοστό του 70%. Ήδη ο πολιτικός χρόνος τρέχει πολύ πιο γρήγορα από τον πραγματικό –γρηγορότερα από όσο περιμέναμε, ακόμα κι οι πιο αισιόδοξοι-, καθώς οι δημοσκοπήσεις δίνουν πλέον στον ΣΥΝ διψήφια ποσοστά πρόθεσης ψήφου και ένας εκνευρισμός κατέλαβε τα «γειτονικά» κόμματα κατ’ αρχήν. Η ΝΔ έχει ακόμα λίγη πίστωση χρόνου αλλά έρχεται κι η σειρά της.
Στην επιτάχυνση του πολιτικού χρόνου, θα ήταν στρουθοκαμηλισμός να μην αναγνωρίσουμε ότι συνεπικουρούν, το κλίμα αυτοαπαξίωσης του δικομματισμού και οι απονενοημένες χυδαιότητες διαφόρων μεγαλοσχήμονων πασόκων που αντί να ενδοσκοπήσουν –να αναρωτηθούν τα γιατί- προσπαθούν να αναπαραγάγουν τον κακό εαυτό τους –καθισμένο παρακαλώ επί δεκαετίες πάντα σε καρέκλα. Στο ΚΚΕ τα πράγματα είναι χειρότερα, έχουν πάθει νευρική κρίση συνολικά. Άρον - άρον θα πάνε σε αλλαγή Γ. Γραμματέα, και να το θυμηθείτε, θα είναι στην λογική αντιΤσίπρα, νέος κι ευειδής. Προς το παρόν υβρίζουν και εγκαλούν τον ΣΥΝ για οπορτουνισμό και για δεκανίκι του συστήματος, αυτοί που κατασυκοφάντησαν την αριστερά παγκοσμίως και κατ’ εξακολούθηση. Η συμπεριφορά τους φέρνει στο μυαλό την «ορθόδοξη» ρήση: «Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων».
Και οι δύο όμως, Πάγκαλος και Παπαρήγα «βοηθούν εξ’ ίσου την υπόθεσή μας» για να παραφράσουμε τον Καβάφη.
Αλλά ας ξαναέρθουμε στην κοινωνία. Είναι πλέον ορατό ότι ο κόσμος έχει πάρα πολύ απογοητευθεί από τα δύο κόμματα που εναλλάσσονται στην κυβέρνηση της χώρας και ψάχνει εναγωνίως για καινούργια πρόσωπα, καινούργιες φωνές, να ξαναπιστέψει. Τον έχουν αγανακτήσει οι υποκριτές, οι ψεύτες, οι υφάρπαγες, οι βολεμένοι. Τα χαρακτηριστικά των πολιτών που φεύγουν από τα κόμματα εξουσίας και προσβλέπουν προς εμάς, δεν έχουν μόνο τα χαρακτηριστικά της διαμαρτυρίας. Όλος αυτός ο κόσμος, ή έχει ήδη μια συγγένεια με την αριστερά, ή είναι νέος κόσμος με προσόντα και απαιτήσεις δίκαιες που συνθλίβεται στην αγορά εργασίας, δεν μπορεί να ζήσει και βλέπει τα όνειρα για την ζωή του να διαψεύδονται. Άλλο στοιχείο είναι ότι στην συντριπτική του πλειοψηφία επιθυμεί την δημιουργία κυβερνήσεων συνεργασίας. Κοντολογίς, όλα αυτά τα χαρακτηριστικά του, δηλώνουν την ύπαρξη των προϋποθέσεων να βρεθεί μονιμότερα στην αριστερά, αρκεί αυτή να σταθεί στο ύψος των προσδοκιών του, πράγμα που δεν το έκανε η σοσιαλδημοκρατία.
Άλλωστε, τηρουμένων των αναλογιών, η σοσιαλδημοκρατία του 20ου αιώνα που γνωρίσαμε στην Ευρώπη και πραγματοποίησε επιτεύγματα, σήμερα δεν υπάρχει. Τι σχέση μπορεί να έχει ο Μπλέρ και ο Σολάνα με τον Μπράντ και τον Μιτεράν, τον Πάλμε ή την Αυστριακή σοσιαλδημοκρατία. Η τότε ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, για τα δεδομένα της Ελλάδας, σήμερα είναι κοντύτερα με τις ιδεολογικές αναφορές του ΣΥΝ. Αυτό δεν είναι κακό. Πρέπει να ειπωθεί όμως, γιατί δυστυχώς η αριστερά που μονοπώλησε την κοινωνική δικαιοσύνη και την αλήθεια και ακόμα δεν έχει διδαχθεί επαρκώς ότι τα πράγματα δεν ήταν έτσι, είχε ενοχοποιήσει και την σοσιαλδημοκρατία και την συζήτηση μαζί της.
Σήμερα η κοινωνία χτυπάει την πόρτα μας δυνατά και ζητάει από μας προτάσεις κι απαντήσεις στα προβλήματά της. Εάν είμαστε έτοιμοι να της ανοίξουμε και να ανταπεξέλθουμε στις προσδοκίες της, καλώς. Είναι όμως πολύ πιθανό πως αν δεν την ικανοποιήσουμε, αν δεν μας βρει έτοιμους και γρηγορούντες, να μην μας ξαναχτυπήσει. Εδώ είναι ο μεγάλος κίνδυνος και η μεγάλη μας ευθύνη, η ιστορική.
Σε μας η συζήτηση έχει μόλις ανοίξει και είναι ουσιαστική. Αυτό είναι ελπιδοφόρο. Το ερώτημα είναι: θα προλάβουμε;