Ως γνωστό, η αριστερά, πριν απ’ όλα, αποτελεί ένα ηθικό αίτημα. Και η λογική συνέχεια αυτής της αξιωματικής αλήθειας επιβάλει ώστε κάθε ηθικό αίτημα της κοινωνίας και των ατόμων της ξεχωριστά, να υιοθετείται από την αριστερά.
Συμφωνώ ότι ο ορισμός της έννοιας ηθική-ηθικός, αποτελεί κομβικό σημείο της πρότασης, σηκώνει μεγάλη κουβέντα και σίγουρους βυζαντινισμούς –αριστερούς και μη- αλλά έχω και την αίσθηση ότι λίγο-πολύ μέσα μας όλοι ξέρουμε τι είναι ηθικό και δίκαιο. Αυτοί που δυσκολεύονται –κάθε φορά- να το βρουν, ας κάνουν τον κόπο να μπαίνουν στην θέση του αλλουνού για να νιώθουν και να καταλαβαίνουν καλύτερα το αίτημα και το «δίκιο» του.
Εν μέσω λοιπόν της οικονομικής λαίλαπας και των φωνών για το «φέρτε πίσω τα κλεμμένα», πιάνω την σχετική κουβέντα με έναν ταξιτζή στην μεγάλη διαδρομή αεροδρόμιο - κέντρο πόλης. Σκέτος οδηγός ταξί χωρίς ποσοστό ιδιοκτησίας, μεροκάματο. Λέει αυτός, λέω εγώ, (Μαντέλης, Τσουκάτος, Βουλγαράκης, Εφραίμ, Ρουσόπουλος, Καραμανλής, Τσοχατζόπουλος, γάλατα, δομημένα, χρηματιστήριο, Siemens,….) περιληπτικά δηλαδή, γιατί αλλιώς -για να μπούμε σε λεπτομέρειες- έπρεπε να ταξιδέψουμε μέχρι το Πεκίνο (ψάχνει και για καμιά δεύτερη κούρσα) και φτάνουμε. Δεκατρία και εξήντα ευρώ η ταρίφα, του έδωσα δεκαπέντε και αν δεν ζητούσα απόδειξη, που χρειαζόμουνα για την δουλειά μου, δεν είχε σκοπό να μου δώσει.
Ο οδηγός του ταξί, χωρίς ποσοστό συνιδιοκτησίας, εργατική τάξη vera δηλαδή, χωρίς την απόδειξη, μπορεί και να έκλεβε την κούρσα από το αφεντικό, αλλά και ότι άλλο από το κράτος. Σκέφτηκα όμως ότι παλιότερα που είχα ένα μαγαζάκι, «και ‘γώ ακόμα που σας ιστορώ», αποδείξεις έκοβα πού και πού, και όλα τα χρόνια, όταν «μ’ έπαιρνε» έκλεβα και την εφορία. Εδώ είμαστε λοιπόν. Μία άλλη οπτική γωνία για το «φέρτε πίσω τα κλεμμένα», ίσως πιο σημαντική από αυτήν που παραπέμπει στον Τσουκάτο και στον Τσοχατζόπουλο και σ’ όλον αυτόν τον συρφετό. Γιατί όλοι εμείς οι «από κάτω», με τις ελαστικές συνειδήσεις των "μικροκλοπών" μας, θρέψαμε και ανεχτήκαμε τα φαινόμενα των μεγάλων κλοπών των «από πάνω». Κι όταν έτυχε μερικοί από τους «από κάτω» να γίνουν «από πάνω», ήξεραν την τέχνη πώς να «πορευτούν» για να γίνει η «τρίχα τριχιά» και «γόρδιος δεσμός» στον λαιμό μας, τελικά. Συμπέρασμα: Χωρίς τον φόβο της τιμωρίας όλοι –ή σχεδόν όλοι- είμαστε επιρρεπείς στην «αμαρτία».
Η αριστερά όλα τα χρόνια δεν μίλησε γι’ αυτά. Καμία αριστερά, ορθόδοξη, ανανεωτική, δημοκρατική, αλλοίθωρη ή ανοιχτομάτα. Κι αφού η αριστερά, που όπως είπαμε παραπάνω, είναι κατ’ αρχήν ένα ηθικό αίτημα, δεν μίλησε γι’ αυτά, ποιος άλλος θα μπορούσε να μιλήσει; Κανένας.
Είναι καιρός, ανάμεσα σε όλα τα άλλα τα σπουδαία, περί δικαιωμάτων και συντάξεων και νόμων, η δική μας αριστερά, να μιλήσει και γι’ αυτά, κυρίως γι’ αυτά. Από κει ξεκινάει «η μάνα του νερού». Να μιλήσει αυστηρά για κανόνες και για τιμωρίες, για παιδεία, τελικά. Όλα τα άλλα ύστερα θα γίνουν πιο εύκολα και πιο κατανοητά.
Συμφωνώ ότι ο ορισμός της έννοιας ηθική-ηθικός, αποτελεί κομβικό σημείο της πρότασης, σηκώνει μεγάλη κουβέντα και σίγουρους βυζαντινισμούς –αριστερούς και μη- αλλά έχω και την αίσθηση ότι λίγο-πολύ μέσα μας όλοι ξέρουμε τι είναι ηθικό και δίκαιο. Αυτοί που δυσκολεύονται –κάθε φορά- να το βρουν, ας κάνουν τον κόπο να μπαίνουν στην θέση του αλλουνού για να νιώθουν και να καταλαβαίνουν καλύτερα το αίτημα και το «δίκιο» του.
Εν μέσω λοιπόν της οικονομικής λαίλαπας και των φωνών για το «φέρτε πίσω τα κλεμμένα», πιάνω την σχετική κουβέντα με έναν ταξιτζή στην μεγάλη διαδρομή αεροδρόμιο - κέντρο πόλης. Σκέτος οδηγός ταξί χωρίς ποσοστό ιδιοκτησίας, μεροκάματο. Λέει αυτός, λέω εγώ, (Μαντέλης, Τσουκάτος, Βουλγαράκης, Εφραίμ, Ρουσόπουλος, Καραμανλής, Τσοχατζόπουλος, γάλατα, δομημένα, χρηματιστήριο, Siemens,….) περιληπτικά δηλαδή, γιατί αλλιώς -για να μπούμε σε λεπτομέρειες- έπρεπε να ταξιδέψουμε μέχρι το Πεκίνο (ψάχνει και για καμιά δεύτερη κούρσα) και φτάνουμε. Δεκατρία και εξήντα ευρώ η ταρίφα, του έδωσα δεκαπέντε και αν δεν ζητούσα απόδειξη, που χρειαζόμουνα για την δουλειά μου, δεν είχε σκοπό να μου δώσει.
Ο οδηγός του ταξί, χωρίς ποσοστό συνιδιοκτησίας, εργατική τάξη vera δηλαδή, χωρίς την απόδειξη, μπορεί και να έκλεβε την κούρσα από το αφεντικό, αλλά και ότι άλλο από το κράτος. Σκέφτηκα όμως ότι παλιότερα που είχα ένα μαγαζάκι, «και ‘γώ ακόμα που σας ιστορώ», αποδείξεις έκοβα πού και πού, και όλα τα χρόνια, όταν «μ’ έπαιρνε» έκλεβα και την εφορία. Εδώ είμαστε λοιπόν. Μία άλλη οπτική γωνία για το «φέρτε πίσω τα κλεμμένα», ίσως πιο σημαντική από αυτήν που παραπέμπει στον Τσουκάτο και στον Τσοχατζόπουλο και σ’ όλον αυτόν τον συρφετό. Γιατί όλοι εμείς οι «από κάτω», με τις ελαστικές συνειδήσεις των "μικροκλοπών" μας, θρέψαμε και ανεχτήκαμε τα φαινόμενα των μεγάλων κλοπών των «από πάνω». Κι όταν έτυχε μερικοί από τους «από κάτω» να γίνουν «από πάνω», ήξεραν την τέχνη πώς να «πορευτούν» για να γίνει η «τρίχα τριχιά» και «γόρδιος δεσμός» στον λαιμό μας, τελικά. Συμπέρασμα: Χωρίς τον φόβο της τιμωρίας όλοι –ή σχεδόν όλοι- είμαστε επιρρεπείς στην «αμαρτία».
Η αριστερά όλα τα χρόνια δεν μίλησε γι’ αυτά. Καμία αριστερά, ορθόδοξη, ανανεωτική, δημοκρατική, αλλοίθωρη ή ανοιχτομάτα. Κι αφού η αριστερά, που όπως είπαμε παραπάνω, είναι κατ’ αρχήν ένα ηθικό αίτημα, δεν μίλησε γι’ αυτά, ποιος άλλος θα μπορούσε να μιλήσει; Κανένας.
Είναι καιρός, ανάμεσα σε όλα τα άλλα τα σπουδαία, περί δικαιωμάτων και συντάξεων και νόμων, η δική μας αριστερά, να μιλήσει και γι’ αυτά, κυρίως γι’ αυτά. Από κει ξεκινάει «η μάνα του νερού». Να μιλήσει αυστηρά για κανόνες και για τιμωρίες, για παιδεία, τελικά. Όλα τα άλλα ύστερα θα γίνουν πιο εύκολα και πιο κατανοητά.
1 σχόλιο:
Αν θέλει ο Κουβέλης να το παίξει "Κος καθαρά χέρια" ας το κάνει. Αλλά ας αφήσει την αριστερά, ως όρο και ουσία, απ' έξω. Γιατί αλλο αριστερά κι άλλο συνετή και δίκαιη διαχείριση του συστήματος. Ας διαφοροποιηθεί και ας αφήσει το πασοκ να κανιβαλίζει έννοιες και λέξεις.
Δημοσίευση σχολίου