Ελληνικό άλμα μετ' εμποδίων
Το ότι δεν είμαστε σοβαρή χώρα, άμα το πεις, δεν κομίζεις ούτε γλαύκα στην Αθήνα ούτε ορκίνια στην Ιερισσό. Και σε κάθε ευκαιρία αυτό, προσπαθούμε να το κάνουμε σαφές και αδιαπραγμάτευτο. Τηρουμένων των αναλογιών, αυτή η φαιδρότητά, μας διαπερνάει από τον πιο απλό πολίτη μέχρι τον πρωθυπουργό και τους πολιτικούς μας ταγούς. Ο πατριωτισμός μας εξαντλείται σε πανηγυρισμούς της μπάλας και της Γιουροβίζιον για το πόπολο, ή αντίστοιχα στην ακριβοπληρωμένη εθνική υπερηφάνεια των Ολυμπιακών Αγώνων, που μας οδήγησαν οι πολιτικοί μας, μας καταχρέωσαν και είμαστε με το «κεφάλι στον πάγκο του χασάπη».
Και βέβαια δεν αναλογούν ίδιες ευθύνες σε όλους τους Έλληνες, και ως προς την πολιτική ευθύνη και ως προς το μέγεθος του δανείου που φόρτωσε ο καθένας στο κοινό ταμείο. Το ότι όμως, τόσα χρόνια, ζούσαμε με δανεικά και πάνω από τις δυνατότητές μας, όλοι το ξέραμε ή τουλάχιστον το υποψιαζόμασταν. Κανένας δεν έπεσε από τα σύννεφα όταν «αποκαλύφθηκε» το μέγεθος του χρέους.
Λίγη πιο ψύχραιμη σκέψη, και θα αναλογισθούμε πόση ευμάρεια σωρεύτηκε στο μέσο Ελληνικό νοικοκυριό μέσα σε μια γενιά (30 χρόνια πάνω-κάτω). Μπορεί να γκρινιάζουμε μόνιμα, αλλά και το ποσοστό ιδιοκατοίκησης είναι από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη, και πολλά αυτοκίνητα έχουμε και πολύ έξω βγαίνουμε. Όλα αυτά καλά και ανθρώπινα είναι αλλά να ξέρουμε ότι ένα μεγάλο μέρος ήταν με δανεικά και να μην κάνουμε τους κατάπληκτους όταν έρχεται ο λογαριασμός. Κι όλα αυτά χωρίς να μιλήσουμε και για τα άλλα εθνικά μας σπόρ. Για την φοροδιαφυγή μας, για την αποδοτικότητα της δημόσιας διοίκησης και των υπηρεσιών του κράτους, για τις μαϊμούδες συντάξεις, για τις πρόωρες συντάξεις, για τις λαμογιές των επιτήδειων.
Οι πολιτικοί μας, κατά κανόνα, και ψεύτες είναι και ξεδιάντροποι και πολλά πλούτη απόκτησαν από την είσοδό τους στην πολιτική και μετά (χώρια που μερικοί το έχουν και οικογενειακό). Όλα αυτά, εμείς ως κοινωνία, δεν τα ανεχόμαστε, δεν τα επιβραβεύουμε, δεν τα αβαντάρουμε; Και γι’ αυτά οι Γερμανοί και οι Γάλλοι φταίνε; ή ισχύει το «εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω»; Μάλλον το δεύτερο.
Πόσο σοβαροί είναι οι πολιτικοί μας και πόσο μπορούν να εκφράσουν μια Ελλάδα της αξιοπρέπειας; όταν, όπου πάνε στο εξωτερικό συνομιλούν με τους ομολόγους τους στην Αγγλική ή σε άλλη ξένη γλώσσα, λες και πρόκειται να τους προσλάβουν σε δουλειά και δίνουν εξετάσεις στην ξένη γλώσσα; Είδατε ποτέ τον Σαρκοζί, την Μέρκελ, τον Μπράουν, τον Θαπατέρο ή -ακόμα καλύτερα- πιο παλιούς, τον Μιτεράν, τον Βίλυ Μπράντ, τον Κόλ, να μιλάνε στις επίσημες επισκέψεις τους σε άλλες χώρες, άλλη γλώσσα εκτός της δικής τους; Κανένας. Όλοι μιλούν την γλώσσα τους και χρησιμοποιούν μεταφραστή, ακόμα κι’ αν τυχαίνει να μιλούν πολύ καλά την γλώσσα του ομολόγου τους. Έτσι κάνουν οι ηγέτες που σέβονται την χώρα τους, την γλώσσα και την ιστορία της. Άλλο επίσκεψη ιδιωτική κι άλλο επίσκεψη ως αρχηγός κράτους ή ως υπουργός. Θα μου πείτε: εκεί κρίνεται η αξιοπρέπεια και η σοβαρότητα; Σαφώς και εκεί.
Πόσο σοβαροί είναι οι πολιτικοί μας (αλλά και όσοι δημοσιογράφοι έβγαλαν το θέμα στην επικαιρότητα) όταν ψελλίζουν τα περί των Γερμανικών αποζημιώσεων της κατοχής, επειδή ένα περιοδικό στην Γερμανία δημοσίευσε προσβλητικές φωτογραφίες και άρθρα; Αν είσαι σοβαρός, τις αποζημιώσεις τις διεκδικείς ανεξάρτητα από τα συγκυριακά συμβαίνοντα και όχι 55 χρόνια μετά την τέλεση των εγκλημάτων, επειδή «σε νευρίασαν» οι Γερμανοί. Ειδάλλως, δείχνεις και το αλλοπρόσαλλο της πολιτικής σου και την έλλειψη σοβαρότητας. Δηλαδή αν οι Γερμανοί, μας στηρίξουν στα οικονομικά μας προβλήματα, τότε τις κάνουμε γαργάρα τις αποζημιώσεις, όπως τις κάναμε 55 χρόνια τώρα; Τέτοια εθνική υπερηφάνεια και τέτοια σοβαρότητα;
Κι εμείς όμως σαν λαός, πόσο σοβαροί είμαστε όταν τους ίδιους πολιτικούς, που έκαναν όσα έκαναν και μας κατάντησαν όπως μας κατάντησαν, τους εκλέγουμε και τους ξαναεκλέγουμε, κι αυτούς και τα παιδιά τους και τα ανίψια τους και τα εγγόνια τους; Τι έπαθε ο Καραμανλής –ας πούμε- που τον στείλαμε στα πίσω έδρανα της βουλής για να κάνει καζούρα με τους συνεταίρους του; Τι έπαθε ο Τσοχατζόπουλος που έπαψε να είναι στα πράγματα μετά από 30 χρόνια «δόξας και δύναμης και πλούτου»; Θέλετε να μιλήσουμε και για άλλους; Ο κατάλογος θα είναι μεγάλος και το ξέρουμε όλοι. Όχι μόνον δεν έπαθαν τίποτα, αλλά θα τους πληρώνουμε και παχυλές συντάξεις μέχρι που να αποδημήσουν. Τόσο καλά. Κατά τα άλλα, το δάχτυλο της Αφροδίτης μας έβγαλε απ' τα ρούχα μας.
Και βέβαια δεν αναλογούν ίδιες ευθύνες σε όλους τους Έλληνες, και ως προς την πολιτική ευθύνη και ως προς το μέγεθος του δανείου που φόρτωσε ο καθένας στο κοινό ταμείο. Το ότι όμως, τόσα χρόνια, ζούσαμε με δανεικά και πάνω από τις δυνατότητές μας, όλοι το ξέραμε ή τουλάχιστον το υποψιαζόμασταν. Κανένας δεν έπεσε από τα σύννεφα όταν «αποκαλύφθηκε» το μέγεθος του χρέους.
Λίγη πιο ψύχραιμη σκέψη, και θα αναλογισθούμε πόση ευμάρεια σωρεύτηκε στο μέσο Ελληνικό νοικοκυριό μέσα σε μια γενιά (30 χρόνια πάνω-κάτω). Μπορεί να γκρινιάζουμε μόνιμα, αλλά και το ποσοστό ιδιοκατοίκησης είναι από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη, και πολλά αυτοκίνητα έχουμε και πολύ έξω βγαίνουμε. Όλα αυτά καλά και ανθρώπινα είναι αλλά να ξέρουμε ότι ένα μεγάλο μέρος ήταν με δανεικά και να μην κάνουμε τους κατάπληκτους όταν έρχεται ο λογαριασμός. Κι όλα αυτά χωρίς να μιλήσουμε και για τα άλλα εθνικά μας σπόρ. Για την φοροδιαφυγή μας, για την αποδοτικότητα της δημόσιας διοίκησης και των υπηρεσιών του κράτους, για τις μαϊμούδες συντάξεις, για τις πρόωρες συντάξεις, για τις λαμογιές των επιτήδειων.
Οι πολιτικοί μας, κατά κανόνα, και ψεύτες είναι και ξεδιάντροποι και πολλά πλούτη απόκτησαν από την είσοδό τους στην πολιτική και μετά (χώρια που μερικοί το έχουν και οικογενειακό). Όλα αυτά, εμείς ως κοινωνία, δεν τα ανεχόμαστε, δεν τα επιβραβεύουμε, δεν τα αβαντάρουμε; Και γι’ αυτά οι Γερμανοί και οι Γάλλοι φταίνε; ή ισχύει το «εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω»; Μάλλον το δεύτερο.
Πόσο σοβαροί είναι οι πολιτικοί μας και πόσο μπορούν να εκφράσουν μια Ελλάδα της αξιοπρέπειας; όταν, όπου πάνε στο εξωτερικό συνομιλούν με τους ομολόγους τους στην Αγγλική ή σε άλλη ξένη γλώσσα, λες και πρόκειται να τους προσλάβουν σε δουλειά και δίνουν εξετάσεις στην ξένη γλώσσα; Είδατε ποτέ τον Σαρκοζί, την Μέρκελ, τον Μπράουν, τον Θαπατέρο ή -ακόμα καλύτερα- πιο παλιούς, τον Μιτεράν, τον Βίλυ Μπράντ, τον Κόλ, να μιλάνε στις επίσημες επισκέψεις τους σε άλλες χώρες, άλλη γλώσσα εκτός της δικής τους; Κανένας. Όλοι μιλούν την γλώσσα τους και χρησιμοποιούν μεταφραστή, ακόμα κι’ αν τυχαίνει να μιλούν πολύ καλά την γλώσσα του ομολόγου τους. Έτσι κάνουν οι ηγέτες που σέβονται την χώρα τους, την γλώσσα και την ιστορία της. Άλλο επίσκεψη ιδιωτική κι άλλο επίσκεψη ως αρχηγός κράτους ή ως υπουργός. Θα μου πείτε: εκεί κρίνεται η αξιοπρέπεια και η σοβαρότητα; Σαφώς και εκεί.
Πόσο σοβαροί είναι οι πολιτικοί μας (αλλά και όσοι δημοσιογράφοι έβγαλαν το θέμα στην επικαιρότητα) όταν ψελλίζουν τα περί των Γερμανικών αποζημιώσεων της κατοχής, επειδή ένα περιοδικό στην Γερμανία δημοσίευσε προσβλητικές φωτογραφίες και άρθρα; Αν είσαι σοβαρός, τις αποζημιώσεις τις διεκδικείς ανεξάρτητα από τα συγκυριακά συμβαίνοντα και όχι 55 χρόνια μετά την τέλεση των εγκλημάτων, επειδή «σε νευρίασαν» οι Γερμανοί. Ειδάλλως, δείχνεις και το αλλοπρόσαλλο της πολιτικής σου και την έλλειψη σοβαρότητας. Δηλαδή αν οι Γερμανοί, μας στηρίξουν στα οικονομικά μας προβλήματα, τότε τις κάνουμε γαργάρα τις αποζημιώσεις, όπως τις κάναμε 55 χρόνια τώρα; Τέτοια εθνική υπερηφάνεια και τέτοια σοβαρότητα;
Κι εμείς όμως σαν λαός, πόσο σοβαροί είμαστε όταν τους ίδιους πολιτικούς, που έκαναν όσα έκαναν και μας κατάντησαν όπως μας κατάντησαν, τους εκλέγουμε και τους ξαναεκλέγουμε, κι αυτούς και τα παιδιά τους και τα ανίψια τους και τα εγγόνια τους; Τι έπαθε ο Καραμανλής –ας πούμε- που τον στείλαμε στα πίσω έδρανα της βουλής για να κάνει καζούρα με τους συνεταίρους του; Τι έπαθε ο Τσοχατζόπουλος που έπαψε να είναι στα πράγματα μετά από 30 χρόνια «δόξας και δύναμης και πλούτου»; Θέλετε να μιλήσουμε και για άλλους; Ο κατάλογος θα είναι μεγάλος και το ξέρουμε όλοι. Όχι μόνον δεν έπαθαν τίποτα, αλλά θα τους πληρώνουμε και παχυλές συντάξεις μέχρι που να αποδημήσουν. Τόσο καλά. Κατά τα άλλα, το δάχτυλο της Αφροδίτης μας έβγαλε απ' τα ρούχα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου