Ο χώρος αυτός είναι χώρος διαλόγου και μπορεί να φιλοξενήσει τις απόψεις σας. Στείλτε στο email: synpolitisstagironakanthou@yahoo.gr

Επισκέψεις από 20-11-07

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009

Τι να κάνουμε

Οι μέρες μας είναι δύσκολες, ημών των αριστερών, που θυμώσαμε, που απελπιστήκαμε, που δεν βλέπουμε φως. Που δεν καταλάβαμε ακόμα –και πολλοί δεν μπορούμε να το πιστέψουμε- πως έγιναν όλα αυτά.
Ανάμεσα στις σκέψεις για το τι να κάνουμε; ποιο είναι το σωστό; ανάμεσα στον θυμό και στην απόγνωση, ξεπρόβαλε στο μυαλό μου η ποίηση του Μανώλη Αναγνωστάκη, του δικού μας Άγιου, και –ώ του θαύματος- ανακάλυψα πως λειτουργεί σαν ψυχοθεραπεία.
Σας συνιστώ λοιπόν να ανατρέξτε στις πηγές μας, στην μάνα του νερού.
Ίσως δεν είναι τυχαίο που ο Μανώλης Αναγνωστάκης είναι -ο κατ’ εξοχήν- «ποιητής της ήττας» και ανεξάρτητα από το αν η «ορθοδοξία» -και η ανοησία- θεωρεί τον χαρακτηρισμό ως στίγμα. Μία παράδοξη εξήγηση είναι πως, διαβάζοντάς τον, ξεπερνάς την ήττα σου. Σε βοηθάει να πεις τον πόνο σου, δηλαδή να τον διαβάσεις, να τον εξομολογηθείς. Δηλαδή κάτι σαν ψυχοθεραπεία, που αν υποπτεύομαι σωστά, έτσι πρέπει να είναι η λυτρωτική της λειτουργία.
Σας συνιστώ λοιπόν αντί να κρατήσετε «ενός λεπτού σιγή, για τους απελπισμένους», να ανατρέξτε στα Ποιήματα του Αναγνωστάκη για να πάρετε θάρρος και κουράγιο, αλλά και επίγνωση.
Για του λόγου το αληθές σας παραθέτω δύο ποιήματα.

Κι ἤθελε ἀκόμη...
Κι ἤθελε ἀκόμη πολὺ φῶς νὰ ξημερώσει. Ὅμως ἐγὼ
Δὲν παραδέχτηκα τὴν ἧττα. Ἔβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφῆ ἔπρεπε νὰ σώσω
Πόσες φωλιὲς νεροῦ νὰ συντηρήσω μέσα στὶς φλόγες.
Μιλᾶτε, δείχνετε πληγὲς ἀλλόφρονες στοὺς δρόμους
Τὸν πανικὸ ποὺ στραγγαλίζει τὴν καρδιά σας σὰ σημαία
Καρφώσατε σ᾿ ἐξῶστες, μὲ σπουδὴ φορτώσατε τὸ ἐμπόρευμα
Ἡ πρόγνωσίς σας ἀσφαλής: Θὰ πέσει ἡ πόλις.
Ἐκεῖ, προσεχτικά, σὲ μιὰ γωνιά, μαζεύω μὲ τάξη,
Φράζω μὲ σύνεση τὸ τελευταῖο μου φυλάκιο
Κρεμῶ κομμένα χέρια στοὺς τοίχους, στολίζω
Μὲ τὰ κομμένα κρανία τὰ παράθυρα, πλέκω
Μὲ κομμένα μαλλιὰ τὸ δίχτυ μου καὶ περιμένω.
Ὄρθιος καὶ μόνος σὰν καὶ πρῶτα περιμένω.

Ἐπίλογος
Κι ὄχι αὐταπάτες προπαντός.
Τὸ πολὺ πολὺ νὰ τοὺς ἐκλάβεις σὰ δυὸ θαμποὺς
προβολεῖς μὲς στὴν ὁμίχλη
Σὰν ἕνα δελτάριο σὲ φίλους ποὺ λείπουν
μὲ τὴ μοναδικὴ λέξη: ζῶ.
«Γιατὶ» ὅπως πολὺ σωστὰ εἶπε κάποτε κι ὁ φίλος μου ὁ Τίτος,
«κανένας στίχος σήμερα δὲν κινητοποιεῖ τὶς μᾶζες
κανένας στίχος σήμερα δὲν ἀνατρέπει καθεστῶτα.»
Ἔστω.
Ἀνάπηρος, δεῖξε τὰ χέρια σου. Κρῖνε γιὰ νὰ κριθεῖς.

Και μετά την ψυχοθεραπεία ας πάμε και στο «τι να κάνουμε».

Έστω και τώρα, έστω κι έτσι, πρέπει να πείσουμε το μικρό κομμάτι της κοινωνίας που δεν μας σιχάθηκε ακόμα –με τα καμώματά μας και την εγκληματική μας ανεπάρκεια- ότι αξίζει να υπάρξουμε για να προσπαθήσουμε μια ανατροπή, στον εαυτό μας κατ’ αρχήν. Υπάρχει ένα μικρό κομμάτι της κοινωνίας και της αριστεράς, που είναι διατεθειμένο να εξαντλήσει την επιείκεια και τον –καλώς εννοούμενο- μαζοχισμό του και να ξαναψηφίσει ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Αν δεν υπάρχεις, δεν μπορείς ούτε να κάνεις την αυτοκριτική σου, ούτε αναθεωρήσεις ούτε να ανακάμψεις. Προϋπόθεση λοιπόν μιας άλλης πορείας για την ανανεωτική αριστερά, με άλλες αξίες και άλλες σταθερές, είναι η επιβίωσή της. Κι επειδή τα σφάλματα και οι αμαρτίες είναι –για πολλούς από μας- γνωστά και δεδομένα, η επιβίωση αυτή μοιάζει σαν «αναστολή εκτέλεσης», με άλλα λόγια πιο σκληρά. Έτσι κι αλλιώς, μετά τις εκλογές, -είτε υπάρξει αυτοδυναμία, είτε όχι- η κοινωνία και οι ίδιοι οι αριστεροί, θα επανέλθουν με τα ερωτήματά τους, και τότε –ανάλογα με τις απαντήσεις- η ποινή ή θα χαρισθεί ή θα είναι οριστική και τελεσίδικη.
Πρώτιστη επιλογή, λοιπόν η κοινοβουλευτική επιβίωση της ανανεωτικής αριστεράς –μέσω του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ- και, μέσω του σταυρού, να σταλεί το μήνυμα και το ράπισμα, στα πρόσωπα και στις πολιτικές.
Αυτό καταλήξαμε πως είναι το σωστό. Εάν έχετε κάποια άλλη λύση να προτείνετε, εάν ξέρετε κάποιον καλύτερο να ψηφίσουμε, να σας ακούσουμε.

Και θα τελειώσουμε πάλι με Αναγνωστάκη:

Αναζήτηση
………………….
Θά ‘ρθω μια μέρα, γυμνός απ’ αγάπη και μίσος
Αλύγιστος κι αδυσώπητος, μ’ οδηγό τη σιωπή
μου και σύντροφο.
Φίλε: αν νομίζεις πως δεν ήρθα πάλι αργά, δείξε
μου κάποιο δρόμο
Εσύ που ξέρεις τουλάχιστον πως γυρεύω ένα τίποτα
για να πιστέψω πολύ και να πεθάνω.

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Γιώργο , αν θέλεις πράγματι όπως λές την είσοδο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στην Βουλή, αφιέρωσε και λιγο (?) από τον χώρο σου σε κριτική απέναντι στα δύο κόμματα που μας κυβερνούν τόσες δεκαετίες με τα γνωστά αποτελέσματα και φυσικά απέναντι στο ΛΑΟΣ που είμαστε οι φυσικοί αντίπαλοί του και δεν έχει καμμια σημασία ο τακτικισμός και λαικισμός του αρχηγού του.
Ψάχνω να βρώ κάτι από αυτό και δεν βρίσκω τίποτε. Ξέρεις ότι συμφωνώ σε αρκετά , και σε άλλα βεβαια διαφωνώ, με την κριτική σου απέναντι στην Αριστερά, αν και διαφωνώ με το ύφος σου , κάτι που κατηγορούμε ότι συμβαίνει με τις τάσεις, τις συνιστώσες και τα μεμονωμένα στελέχη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δηλ ότι λείπει η συντροφικότητα , η αλληλεγγύη και η καλή πίστη.
Ξέρεις να γράφεις εμπεριστατωμένα. Χρησιμοποίησε λοιπόν κάτι από αυτή σου την ικανότητα στο να αναδείξεις ποιοί και ποια είναι αυτά στην εφηρμοσμένη πολιτική που μας έχουν καταντήσει έτσι και ότι (κατά την γνώμη μου) δεν πρόκειται κυρίως για ανικανότητα αλλά για μελετημένη και στοχευμένη πολιτική που αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση των Προσωπικών τους συμφερόντων αλλά και των συμφερόν των αυτών που Εκπροσωπούν δηλ των Οικονομικά ισχυρών και Ιδιαίτερα των δικών τους. Ανάδειξε τα προβλήματα των φτωχών, των νέων, και (γιατί όχι) των μεταναστών , όσο και να διαφωνείς με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, γιατι πρώτα απ’όλα οι συνθήκες που ζουν αυτοί οι άνθρωποι είναι ζήτημα ανθρωπιστικό και δεν μπορούμε να τους αφήσουμε , μέχρι να εφαρμοστεί μια συγκροτημένη πολιτική, σε αυτή την άθλια κατάσταση. Η αριστερά , είναι πάνω απ’όλα ευαίσθητη για τα προβλή ματα κάθε κακόμοιρου της γής , χωρις αυτο να σημαίνει ότι δεν ενδιαφέρεται για μια ισοροπημένη ανάπτυξη της οικονομίας κλπ.
ΕΠΙΣΗΣ:

Αφού υπερασπίζεσαι τις δημοκρα τικές διαδικασίες και την διαφά νεια θα έπρεπε να τις εφαρμόσεις πρώτα απ΄ όλους εσύ στα blog σου. Τι εννοώ:
Τα πιο πολλά Blogs της Αριστεράς (και όχι μόνο) βάζουν στην ίδια θέση το αρχικό σχόλιο με τα σχόλια των άλλων που ακολουθούν και δεν τα κρύβουν πίσω από κάποιο link.
Επισης τα εμφανίζουν όλα , όσο επιθετικά και αν είναι απέναντι στον αρθρογράφο , εκτος και αν είναι χυδαία που τότε ή δεν τα αναρτούν με ευθύνη τους ή γράφουν τον αποστολέα χωρίς το κείμενο και δικαιολογούν τη μη ανάρτησή τους. Το ύφος και το κείμενο χαρακτηρίζει τον γράφοντα και αυτοί που θα κρίνουν είναι οι αναγνώστες και όχι ο Ιδιοκτήτης του blog.
Φυσικά αυτά τα γράφω προσπαθώντας να δώ καθαρά από πολιτική γωνία τα
πράγματα επειδή ενδιαφέρομαι πάνω απ'όλα, όπως και εσύ ,για τα παρόντα και τα μελλούμενα.
Ας παλαίψουμε για τι εφικτό αλλά ας μην εγκαταλείψουμε και το όραμα.

Χρήστος Αποστολίδης

ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ είπε...

Φίλε "Χρήστος Αποστολίδης",διάβασα με προσοχή το "αρθρο σου"...και κατάλαβα γιατί γίνεται,...ότι γίνεται στο ΣΥΝ....
Γιατί, ενώ θα μπορούσε να είναι μια Αριστερή Δύναμη, είναι ..."μια ακόμη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ"..
...πολύ συζήτηση για το τίποτα ...
Πολύ " ..θέλω.." αλλά καμιά προσπάθεια για να "..κατορθώσω.."
Όλα αρχίζουν και τελειώνουν στη συζήτηση.
Τίποτα παραπάνω..και ενώ υπάρχουν, οι προϋποθέσεις, οι ευκαιρίες, το στελεχειακό δυναμικό, οι ιδέες, τα πάντα μένουν στα χαρτιά..Όχι γιατί δεν μπορούν να εφαρμοστούν αλλά γιατί δεν υπάρχει κανείς να τις προωθήσει...Γιατί ποτέ κανεις δε πίστεψε στο ότι ο ΣΥΝ μπορεί να κάνει τη διαφορά....Γι αυτό λοιπόν φίλε "Χρήστος Αποστολίδης"..ο ΣΥΝ θα "χαροπαλεύει" πάντα εν όψει εκλογών ..
Και μπορεί αυτό να είναι το ζητούμενο από πολλές από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν πιστεύω ότι οι φίλοι του ΣΥΝ θέλουν κάτι τέτοιο..
...και οπωσδήποτε όχι ο κοσμάκης που απαιτεί λύσεις από τα κόματα που ζητούν τη ψήφο του...

ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ είπε...

Τρίτη, 15 Σεπτέμβριος 2009
Η μικρή με τη σφεντόνα

Του Γ.Παπαδόπουλου-Τετράδη*

Φαντάζομαι ότι αν ρωτήσει κανείς και τους 800.000 πολίτες που ψηφίζουν κόμματα της Αριστεράς «γιατί τα ψηφίζουν», ούτε ένας δεν θα απαντήσει «για να μας κυβερνήσουν».

Η ψήφος στην Αριστερά είναι κατά κανόνα ψήφος απολύτως ιδεολογική, ψήφος αντισυστημική και πολύ συχνά ψήφος διαμαρτυρίας και αντίθεσης.

Σαν τέτοια, έχει την αγνότητα των αφιλοκερδών και την καθαρότητα μιας θέσης που δεν ψηφίζει για να δρέψει καρπούς χρήματος, εξουσίας και ρουσφετιών. Μερικά έδρανα στη Βουλή και ένα ποσοστό μεγαλύτερο από των προηγούμενων εκλογών μοιάζει να αρκεί. Αλλωστε, η ελληνική Αριστερά έχει μάθει να δίνει τις μάχες της κατά κύριο λόγο έξω από το Κοινοβούλιο, στα συνδικάτα, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία και στο πεζοδρόμιο.

Ολα αυτά θα μπορούσαν να μετρηθούν στα θετικά της στοιχεία, αν έφταναν για να πραγματοποιεί τους στόχους της και να ικανοποιεί τον βασικό σκοπό που έχει τάξει στη ζωή της: Να αλλάξει τον κόσμο προς ό,τι η ίδια θεωρεί καλύτερο.

Ενώ, λοιπόν, η αστική δεξιά, είτε με τη μορφή της στεγνής κεφαλαιοκρατίας είτε με τον μανδύα της σοσιαλδημοκρατίας, στρογγυλοκάθεται στην καρέκλα τής εξουσίας και έχει κάνει το σύστημα που πιστεύει, σύστημα με το οποίο ζει όλος σχεδόν ο πλανήτης, η Αριστερά -και όχι μόνο η ελληνική- βρίσκεται μονίμως στη γωνία, στον ρόλο του πιτσιρικά με τη σφεντόνα, που σπάει το τζάμι του κακού σχολείου, και στην καλύτερη περίπτωση, διά στόματος και γραφίδας και μουσικής μιας ελίτ και μιας διανόησης, στον ρόλο μιας φωνής και μιας συνείδησης που δημιουργεί έναν πολιτισμό ή ρίχνει μια ακόμα γροθιά.

Πάντως, τον λαό, στο όνομα του οποίου υπάρχει, δεν τον οδηγεί, δεν τον κυβερνά, ούτε καν τον κάνει εξουσία. Τον αφήνει στα χέρια της εξουσίας του κέρδους, του κερδοσκοπικού ανταγωνισμού και του εκμαυλισμού της συνείδησής του -της δηλητηρίασής του- από την ηθική της ανθρωποφάγου κερδολαγνείας.

Ηελληνική Αριστερά δεν είναι συρρικνωμένη σε μονοψήφια εκλογικά νούμερα μόνο εξ αιτίας μιας πάγιας συντηρητικής νοοτροπίας του μέσου πολίτη οποιασδήποτε χώρας. Είναι συρρικνωμένη και γιατί η ίδια έχει απαρνηθεί την ευθύνη της εξουσίας και δεν διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας. Εχει απαρνηθεί τη θέση του λαϊκού καθοδηγητή. Αυτού που αναλαμβάνει να τοποθετήσει τον λαό στη θέση που του ανήκει. Οχι στη θέση του υπήκοου, που υφίσταται τον διαρκή βιασμό μιας διεφθαρμένης δημόσιας διοίκησης και μιας οικονομικής ολιγαρχίας.

Η ελληνική Αριστερά μοιάζει να βρίσκεται ακόμα σε εφηβικό στάδιο, επί πάρα πολλά χρόνια. Εκεί, δηλαδή, που κάθε 18άρης είναι πρόθυμος να πολεμήσει σ’ ένα οδόφραγμα, αλλά απολύτως απρόθυμος έως και φοβισμένος να αναλάβει την ευθύνη μιας θέσης εξουσίας.

Αυτό που ένα κομμάτι της ελληνικής Αριστεράς ονομάζει -συχνά με έπαρση- αντιεξουσία, είναι στην πραγματικότητα μια άλλη μορφή της επιβολής και του αυταρχισμού. Συχνά πολύ χειρότερη.

Δυστυχώς, η ελληνική Αριστερά θα συνεχίσει να παίζει τον ρόλο του κομπάρσου στην κοινοβουλευτική δημοκρατία όσο δεν θα διεκδικεί για τον εαυτό της τον ρόλο, που η ίδια έχει βάλει από τη γέννησή της: Να οδηγήσει τον λαό στην εξουσία. Με επανάσταση ή όχι.
Και μ’ αυτή την οπτική γωνία είναι συνυπεύθυνη για τα δεινά του λαού από τα δύο πρόσωπα του στυγνού καπιταλισμού, που εκπροσωπούνται από τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Με την ίδια στον ρόλο του ανήλικου ταραξία.

* Ελευθεροτυπία, 14/9/09

Αναρτήθηκε από Αριστερή Στρουθοκάμηλος στις 3:39 μμ
Ετικέτες Γ.Παπαδόπουλος-Τετράδης

....ΑΚΡΙΒΩΣ ...
Φίλε"Χρήστος Αποστολίδης"..
Για να μη ξεχνιώμαστε...

ChristosA είπε...

Συγνώμη για την κριτική μου όσον αφορά την παρουσίαση των σχολίων.
Δεν ήξερα ότι πατώντας πάνω στην επικεφαλίδα βγαίνει το αρχικό κείμενο μαζί με τα σχόλια.Ομως φαντάζομαι ότι και άλλοι δεν θα το ξέρουν αυτό και πατούν στα μικρά γραμματάκια που γράφουν:σχόλια.
Γι'αυτό καλό θα είναι,εκτός από το πρώτο θέμα , στα υπόλοιπα θέματα για λόγους ίσης προβολής να υπάρχει μόνο η επικεφαλίδα και πατώντας πάνω σ' αυτήν να βγαίνει το αρχικό κείμενο μαζί με τα σχόλια.
Θα μου πείς ότι διηλίζω την κάμηλον αλλά καμιά φορά συμβαίνει να σκοντάφτουμε σε λεπτομέρειες.
Το σχόλιο μου αυτό είναι δημόσιο γιατί δημόσιο ήταν και το αρχικό.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ

Unknown είπε...

Γιώργο και λοιποί φίλοι καλησπέρα.
Και άλλη φορά προσπάθησα αλλά μάλλον κάτι δεν έκανα καλά.Ελπίζω αυτή τη φορά να με διαβάσετε. Κατά ένα μυστήριο λόγο (επειδή προηγήθηκαν τα όσα προηγήθηκαν)ο κόσμος του Συνασπισμού(και θα εξηγήσω γιατί γράφω του Συνασπισμού και όχι του Σύριζα)δείχνει να αντέχει στην αυτοχειρία των ηγετικών του ομάδων και στο έλλειμα προγράμματος και οράματος που εκφέρεται τουλάχιστον σε επίπεδο ΣΥΡΙΖΑ.Αν οι μετεκλογικές εξελίξεις το επιτρέψουν ο πολιτικός χώρος (με ότι αυτό σημαίνει)της Ανανεωτικής Αριστεράς είναι ανάγκη εφόσον έχει σύγχρονο πολιτικό λόγο και δεν βασίζεται στα έτοιμα του ΚΚΕ Εσωτερικού της δεκαετίας του 70-80 να έχει έκφραση να προχωρήσει σε καινούργιες προσεγγίσεις. Αυτά σαν ένα πρώτο σχόλιο θα επανέλθω Γιώργος Μπακιρτζής

SYN POLITIS STAGIRON AKANTHOU είπε...

Νομίζω Γιώργο πως αυτή η εξέλιξη θα είναι μονόδρομος, μετά τις εκλογές. Έπρεπε να είχε γίνει από καιρό. Συμφωνώ. Η ενότητα δεν είναι αυτοσκοπός εάν δεν υπάρχουν οι προυποθέσεις. Ένα διαζύγιο -πολιτισμένο, εάν γίνεται- θα είναι λιγότερο επώδυνο από μια τέτοια συμβίωση. Όσο για την Ανανεωτική Αριστερά, υπάρχεις εάν έχεις κάτι να πείς. Εάν δεν έχεις, μοιραία θα σβήσεις.