Τι να κάνουμε

Οι μέρες μας είναι δύσκολες, ημών των αριστερών, που θυμώσαμε, που απελπιστήκαμε, που δεν βλέπουμε φως. Που δεν καταλάβαμε ακόμα –και πολλοί δεν μπορούμε να το πιστέψουμε- πως έγιναν όλα αυτά.

Ανάμεσα στις σκέψεις για το τι να κάνουμε; ποιο είναι το σωστό; ανάμεσα στον θυμό και στην απόγνωση, ξεπρόβαλε στο μυαλό μου η ποίηση του Μανώλη Αναγνωστάκη, του δικού μας Άγιου, και –ώ του θαύματος- ανακάλυψα πως λειτουργεί σαν ψυχοθεραπεία.

Σας συνιστώ λοιπόν να ανατρέξτε στις πηγές μας, στην μάνα του νερού.

Ίσως δεν είναι τυχαίο που ο Μανώλης Αναγνωστάκης είναι -ο κατ’ εξοχήν- «ποιητής της ήττας» και ανεξάρτητα από το αν η «ορθοδοξία» -και η ανοησία- θεωρεί τον χαρακτηρισμό ως στίγμα. Μία παράδοξη εξήγηση είναι πως, διαβάζοντάς τον, ξεπερνάς την ήττα σου. Σε βοηθάει να πεις τον πόνο σου, δηλαδή να τον διαβάσεις, να τον εξομολογηθείς. Δηλαδή κάτι σαν ψυχοθεραπεία, που αν υποπτεύομαι σωστά, έτσι πρέπει να είναι η λυτρωτική της λειτουργία.

Σας συνιστώ λοιπόν αντί να κρατήσετε «ενός λεπτού σιγή, για τους απελπισμένους», να ανατρέξτε στα Ποιήματα του Αναγνωστάκη για να πάρετε θάρρος και κουράγιο, αλλά και επίγνωση.
Για του λόγου το αληθές σας παραθέτω δύο ποιήματα.

Κι ἤθελε ἀκόμη...
Κι ἤθελε ἀκόμη πολὺ φῶς νὰ ξημερώσει. Ὅμως ἐγὼ

Δὲν παραδέχτηκα τὴν ἧττα. Ἔβλεπα τώρα

Πόσα κρυμμένα τιμαλφῆ ἔπρεπε νὰ σώσω

Πόσες φωλιὲς νεροῦ νὰ συντηρήσω μέσα στὶς φλόγες.

Μιλᾶτε, δείχνετε πληγὲς ἀλλόφρονες στοὺς δρόμους

Τὸν πανικὸ ποὺ στραγγαλίζει τὴν καρδιά σας σὰ σημαία

Καρφώσατε σ᾿ ἐξῶστες, μὲ σπουδὴ φορτώσατε τὸ ἐμπόρευμα

Ἡ πρόγνωσίς σας ἀσφαλής: Θὰ πέσει ἡ πόλις.

Ἐκεῖ, προσεχτικά, σὲ μιὰ γωνιά, μαζεύω μὲ τάξη,

Φράζω μὲ σύνεση τὸ τελευταῖο μου φυλάκιο

Κρεμῶ κομμένα χέρια στοὺς τοίχους, στολίζω

Μὲ τὰ κομμένα κρανία τὰ παράθυρα, πλέκω

Μὲ κομμένα μαλλιὰ τὸ δίχτυ μου καὶ περιμένω.

Ὄρθιος καὶ μόνος σὰν καὶ πρῶτα περιμένω.

Ἐπίλογος
Κι ὄχι αὐταπάτες προπαντός.

Τὸ πολὺ πολὺ νὰ τοὺς ἐκλάβεις σὰ δυὸ θαμποὺς

προβολεῖς μὲς στὴν ὁμίχλη

Σὰν ἕνα δελτάριο σὲ φίλους ποὺ λείπουν

μὲ τὴ μοναδικὴ λέξη: ζῶ.
«Γιατὶ» ὅπως πολὺ σωστὰ εἶπε κάποτε κι ὁ φίλος μου ὁ Τίτος,

«κανένας στίχος σήμερα δὲν κινητοποιεῖ τὶς μᾶζες

κανένας στίχος σήμερα δὲν ἀνατρέπει καθεστῶτα.»
Ἔστω.

Ἀνάπηρος, δεῖξε τὰ χέρια σου. Κρῖνε γιὰ νὰ κριθεῖς.

Και μετά την ψυχοθεραπεία ας πάμε και στο «τι να κάνουμε».

Έστω και τώρα, έστω κι έτσι, πρέπει να πείσουμε το μικρό κομμάτι της κοινωνίας που δεν μας σιχάθηκε ακόμα –με τα καμώματά μας και την εγκληματική μας ανεπάρκεια- ότι αξίζει να υπάρξουμε για να προσπαθήσουμε μια ανατροπή, στον εαυτό μας κατ’ αρχήν. Υπάρχει ένα μικρό κομμάτι της κοινωνίας και της αριστεράς, που είναι διατεθειμένο να εξαντλήσει την επιείκεια και τον –καλώς εννοούμενο- μαζοχισμό του και να ξαναψηφίσει ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Αν δεν υπάρχεις, δεν μπορείς ούτε να κάνεις την αυτοκριτική σου, ούτε αναθεωρήσεις ούτε να ανακάμψεις. Προϋπόθεση λοιπόν μιας άλλης πορείας για την ανανεωτική αριστερά, με άλλες αξίες και άλλες σταθερές, είναι η επιβίωσή της. Κι επειδή τα σφάλματα και οι αμαρτίες είναι –για πολλούς από μας- γνωστά και δεδομένα, η επιβίωση αυτή μοιάζει σαν «αναστολή εκτέλεσης», με άλλα λόγια πιο σκληρά. Έτσι κι αλλιώς, μετά τις εκλογές, -είτε υπάρξει αυτοδυναμία, είτε όχι- η κοινωνία και οι ίδιοι οι αριστεροί, θα επανέλθουν με τα ερωτήματά τους, και τότε –ανάλογα με τις απαντήσεις- η ποινή ή θα χαρισθεί ή θα είναι οριστική και τελεσίδικη.
Πρώτιστη επιλογή, λοιπόν η κοινοβουλευτική επιβίωση της ανανεωτικής αριστεράς –μέσω του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ- και, μέσω του σταυρού, να σταλεί το μήνυμα και το ράπισμα, στα πρόσωπα και στις πολιτικές.
Αυτό καταλήξαμε πως είναι το σωστό. Εάν έχετε κάποια άλλη λύση να προτείνετε, εάν ξέρετε κάποιον καλύτερο να ψηφίσουμε, να σας ακούσουμε.

Και θα τελειώσουμε πάλι με Αναγνωστάκη:

Αναζήτηση
………………….
Θά ‘ρθω μια μέρα, γυμνός απ’ αγάπη και μίσος
Αλύγιστος κι αδυσώπητος, μ’ οδηγό τη σιωπή
μου και σύντροφο.
Φίλε: αν νομίζεις πως δεν ήρθα πάλι αργά, δείξε
μου κάποιο δρόμο
Εσύ που ξέρεις τουλάχιστον πως γυρεύω ένα τίποτα
για να πιστέψω πολύ και να πεθάνω.