Κατώτεροι και των προσδοκιών και των περιστάσεων

Συνέδριο Αλαβάνου, βαρύγλυκο

«Ώστε γι’ αυτό έβλεπα τόσο κόσμο μαζεμένο στις πλατείες και στα βενζινάδικα να συζητούν!.. Ξέρετε πόσοι, απλοί άνθρωποι, νέοι και νέες, παππούδες και γιαγιάδες με ρωτούσαν αν θα κάνουμε τελικά έκτακτο ή διαρκές συνέδριο;»
«Την κοινωνία δεν την ενδιαφέρει για το κάθε κόμμα αν θα κάνει τακτικό, αν θα κάνει έκτακτο, αν θα κάνει διαρκές συνέδριο, αν θα κάνει συνέδριο με ολίγη ή συνέδριο γλυκύ βραστό.»
Θαυμάστε το χιούμορ του ανδρός και την προσπάθεια απαξίωσης. Οι ανωτέρω αποστροφές στον λόγο του Αλαβάνου, αν αναλυθούν, αναδεικνύουν πολλά και αποτροπιαστικά.
Ιδιοκτησιακή αντίληψη του κόμματος. Σου λέει: Εικοσιέξι χρόνια πρωτοκλασάτος, βουλευτής, ευρωβουλευτής, πρόεδρος, και να μην μπορώ να κάνω κουμάντο, να με αμφισβητούν τα μειράκια που ανέδειξα, τα απλά μέλη του κόμματος και να θέλουν έκτακτο συνέδριο;
Αντιδημοκρατική αντίληψη. Φτύσιμο κατά πρόσωπο στα απλά μέλη του κόμματος που απαιτούν να αναλάβουν την κατάσταση στα χέρια τους –έτσι όπως την κατάντησαν αυτός, οι επιλογές και οι μεθοδεύσεις του, και η πολιτική «αυθεντία» του.
Κόμπλεξ. Η απαξιωτική και γελοία αντίδραση –εκτός από φτηνό και κρυόκωλο χιούμορ- μόνο κόμπλεξ και τρόμο μπορεί να φανερώνει.

Εκτός όμως του Α. Αλαβάνου και των συν αυτώ, θα πρέπει να αποδώσουμε «τιμές» και στους «ανανεωτικούς» που ούτε κι αυτοί θέλουν το έκτακτο συνέδριο, με διάφορες προφάσεις στην φιλολογία τους. Τους βολεύει φαίνεται περισσότερο η «διαβούλευση» και η «μοιρασιά» μεταξύ των «πεφωτισμένων» στελεχών, η πλέμπα δεν καταλαβαίνει. Η δική μας καμαρίλα δεν βρωμάει, μόνο των άλλων βρωμάει.
Η κρίση του ΣΥΝ είναι βαθειά. Είναι κρίση πολιτικής, είναι κρίση προσώπων και σχέσεων, κρίση ηθικής –εντέλει. Γι’ αυτό και σε κάθε θέμα που προκύπτει, ξαναχαράζονται οι διαχωριστικές γραμμές και οι στοιχίσεις. Αυτό –αν δεν ήταν μόνον θέμα υπολογισμών και τακτικισμών- θα μπορούσε να είναι ελπιδοφόρο, γιατί δείχνει ότι οι άνθρωποι δεν στοιχίζονται πίσω από τα στελέχη των τάσεων -σώνει και καλά- για κάθε θέμα, έχουν δική τους αντίληψη και άποψη.
Δεν ξέρουμε αν η πρόταση του Τσίπρα, για έκτακτο συνέδριο, ήρθε σαν η ύστατη λύση στην απόγνωση που βρίσκεται κι αυτός και ο ΣΥΝ, γιατί –πώς να το κάνουμε;- ήρθε λίγο αργά. Η τοποθέτηση όμως και η επιχειρηματολογία του, ήταν υπεύθυνη και αληθινή και καταδεικνύει ότι καταλαβαίνει και το μέγεθος της κρίσης που βασανίζει τον ΣΥΝ και το μέγεθος των ευθυνών του. Ακόμα και το ίδιο το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας (49 υπέρ, 48 κατά, 6 λευκά), είναι κι αυτό, επιβεβαίωση της κρίσης και του διχασμού. Ο Α. Τσίπρας όμως, αν θέλει να είναι συνεπής, μπορεί, παραιτούμενος, να οδηγήσει σε έκτακτο συνέδριο το κόμμα. Θα φανεί στην συνέχεια.
Ανεξάρτητα όμως από τον Α. Τσίπρα, στον διχασμό της Κεντρικής Επιτροπής ας απαντήσουν τα μέλη του κόμματος με την συγκέντρωση των υπογραφών για έκτακτο συνέδριο.

Υ.Γ.
Θα παρακαλούσαμε πολύ και τον Κοροβέση και τον Γλέζο και τον Μπανιά και τον Ρινάλντι και όλους αυτούς που βρήκαν έναν ρόλο στον ΣΥΡΙΖΑ, να μας αφήσουν ήσυχους να ρυθμίσουμε τα του οίκου μας. Ούτε τις συμβουλές τους θέλουμε, ούτε τις παραινέσεις τους. Ας κάνουν ένα κόμμα μεταξύ τους, αφού νομίζουν ότι έτσι εύκολα είναι τα πράγματα και εύκολα μπορούν να συμβιώσουν κι ας αφήσουν τον ΣΥΝ να «σωθεί» μόνος του, αν μπορεί. Αρκετά μας «βοήθησαν».