Πτωχή, πλην τίμια (;)

Amedeo Modigliani

Η αριστερά είναι, κατ’ αρχήν και πριν απ’ όλα, ένα ηθικό αίτημα. Κι αυτό ισχύει από την πρώτη-πρώτη εμφάνισή της, σ’ αυτό που λέμε πολιτική ζωή, δηλαδή από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης, από όπου έλκει, ως γνωστόν, την καταγωγή του ο τοπογραφικός –κατ’ αρχήν- όρος, με την έννοια που τον χρησιμοποιούμε μέχρι σήμερα. Τα αριστερά έδρανα του κοινοβουλίου κατείχαν οι Ιακωβίνοι και γενικότερα οι ριζοσπάστες, που ήταν υπέρ των πολιτικών αλλαγών και των ανατροπών στην γαλλική κοινωνία.
Κι αφού βέβαια θέλεις να αλλάξεις την κοινωνία και να την κάνεις ηθικότερη, εξυπακούεται ότι εσύ, ο φορέας της αλλαγής, είσαι ένα σκαλοπάτι τουλάχιστον ηθικότερος από την κοινωνία που θέλεις να αλλάξεις. Εξυπακούεται επίσης ότι η χρήση του όρου ηθικός δεν γίνεται με την τρέχουσα, ή –πολύ περισσότερο- με την σεξουαλική του απόχρωση.
Έκτοτε, κύλησε πολύ νερό και γράφτηκαν πολλά κεφάλαια στην ιστορία και της αριστεράς και της ανθρωπότητας. Λέξεις πολλές έχασαν το αρχικό τους νόημα, άλλες απογυμνώθηκαν κι άλλες μπασταρδεύτηκαν, άλλοτε από την πίεση της ίδιας της ζωής και της εξέλιξης κι άλλοτε από το ψευδεπίγραφό τους, ή την κακή τους χρήση και τον βιασμό τους, τον «παρά φύση», πολλές φορές. Όλα αυτά ισχύουν πρωτίστως για τις λέξεις «αριστερά, αριστερός» και τα νοήματα που κουβαλούν.
Ωστόσο, παρ’ όλα αυτά, όλα τα χρόνια υπήρχε διαδεδομένη η αίσθηση ότι η αριστερά, παρά το ανιστόρητό της, παρά την ανοησία της, τις αγκυλώσεις και τις ιδεοληψίες της, διατηρούσε ακόμα το ηθικό της κεφάλαιο. Τουλάχιστον έτσι νομίζαμε. Η ηθική των στελεχών της είχε κάποια ελάχιστα στάνταρ, αδιαπραγμάτευτα, που δεν τα έθεταν εν αμφιβόλω, ακόμα και οι αιώνιοι αντίπαλοί της. Ακόμα και πρόσφατα, ένα από τα προεκλογικά συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ διατυμπάνιζε ότι «δεν είμαστε όλοι ίδιοι» και η ελληνική κοινωνία το πίστευε, ανεξάρτητα αν διαφωνούσε με την πολιτική του.
Στην σύγχρονη, μεταπολιτευτική πολιτική μας ιστορία, δεν είχε ακουστεί –σοβαρή- φωνή που να καταγγέλλει τα κόμματα της αριστεράς για μίζες και κλοπές του δημοσίου χρήματος, ίδιες κι απαράλλαχτες μ’ αυτές που η ίδια κατάγγελλε για τα κυβερνητικά κόμματα, δεξιά κεντρώα ή σοσιαλδημοκρατικά. Κάτι ψιλά με μεμονωμένα στελέχη της –δεν είμαστε δα και στον παράδεισο με τους αγίους- δεν ήταν άξια λόγου και ξεκαθάριζαν πάραυτα.
Και βέβαια ήταν και η προσωπική ζωή των στελεχών που δεν άφηνε περιθώρια για τέτοιου είδους υπόνοιες.
Έτσι πορευόμασταν, συχνά πυκνά διαφωνώντας και μαλώνοντας μέχρι ανοησίας, αλλά η τιμή και η ακεραιότητα, δεδομένα και αναμφισβήτητα.
Κι έρχεται σήμερα, ένας βουλευτής της αριστεράς, με ολίγον διαφορετικές προδιαγραφές από τις κλασσικές των κομματικών στελεχών –είναι αλήθεια- και λέει το πρωτάκουστο: «ότι, αφού βγήκαν έγκριτοι δημοσιογράφοι –εγνωσμένου ήθους- και σας ξεφώνησαν ότι κι εσείς τα πήρατε από την Siemens, επί οικουμενικής που συγκυβερνούσατε με την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, και δεν είπατε τίποτα, δεν το διαψεύσατε με στοιχεία, τότε άρα είναι αλήθεια: και σεις τα πήρατε». Αυτά πάνω – κάτω είπε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Περικλής Κοροβέσης, προσθέτοντας –όταν προκλήθηκε να προσκομίσει στοιχεία- ότι αυτός δεν έχει στοιχεία, απλώς «ανακυκλώνει» ρήσεις άλλων.

Κι εμείς, ήμασταν που ήμασταν πάνω στα σαράντα κύματα, τώρα τα έχουμε και χαμένα.
Θαυμάστε όμως επιχειρήματα και αριστερό ήθος σ’ αυτά που ακούστηκαν, εκατέρωθεν. Ότι και να υποθέσεις, ότι ερμηνείες και να δώσεις, κινδυνεύεις να πέσεις μέσα, εξ’ ίσου με το να γελοιοποιηθείς.
- Μήπως ήταν ποτέ δυνατόν να υπάρξουν στοιχεία για τα χρήματα που πήρε ο τότε ενιαίος ΣΥΝ; Αυτά έτσι γίνονται πάντα, χωρίς αποδείξεις.
- Ο Π. Κοροβέσης είναι γραφικός, είναι μεθύστακας, είναι μέρος ενός σχεδίου διάσπασης του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ.
- Όταν τον έβαζαν στο ψηφοδέλτιο ήταν καλός, τώρα που λέει αυτά που λέει, έγινε γραφικός και μεθύστακας;
- Αφού ο Π. Κοροβέσης λέει και προσάπτει αυτά που προσάπτει, γιατί δέχτηκε να γίνει βουλευτής και μέλος της κοινοβουλευτικής ομάδας μαζί με βουλευτές που τότε ήταν υπουργοί και είναι απίθανο να μην ήξεραν τι έγινε; Η ηθική του είναι αποσπασματική και κατά περίπτωση.
- Να παραιτηθεί, να διαγραφεί.
- Δεν παραιτούμαι ούτε μπορείτε να με διαγράψτε.
- Δεν υπάρχει θέμα διαγραφής.
- Δεν περίμενε ότι κάποιοι θα αντιδράσουν με τον τρόπο που αντέδρασαν (βλέπε Λ. Κύρκος, Φ. Κουβέλης, Γ. Δραγασάκης);
- Και τι ανταπάντησε ο Π. Κοροβέσης στον Λ. Κύρκο; Αφού καταδίκασε κι αυτός με την σειρά του τον Σταλινισμό, είπε ότι τα λέει αυτά ο Κύρκος γιατί είναι Πασόκος. Δηλαδή αν ο Κύρκος δεν ήθελε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, δεν θα υπήρχε θέμα, θα είχε άγιο σκοπό η μίζα;
- Κι ο Κύρκος, αφού καταδίκαζε τον Σταλινισμό, γιατί έπαιρνε λεφτά από τον Τσαουσέσκου και την Βόρεια Κορέα για το ΚΚΕ εσωτερικού;
Κι άλλα πολλά ειπώθηκαν και γράφτηκαν στις εφημερίδες και στα κανάλια, που -σε κάθε περίπτωση- δεν είναι τιμητικά και για τα πρόσωπα και για την αριστερά. Όπως και να το δει κανείς, ότι και όποιον να πιστέψει, κατακλύζεται από την μαύρη σκέψη ότι «υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας».
Διαφωνούμε πολιτικά –θεμιτό; Ή μήπως δεν είναι θεμιτό;- και ακολουθούν οι οχετοί και τα «πούστικα» χτυπήματα, το ξεκατίνιασμα. Η παλιά καλή και γνωστή συνταγή στην ιστορία της αριστεράς, για να μην ξεχνιόμαστε. Λίγο ξύστηκε η πληγή και όρμηξε το πύον και η βρώμα της ιστορίας μας, που θέλουμε να ξεχάσουμε.
Με όσα διαδραματίζονται τελευταία, υπάρχει μια υποδόρια και ανεξήγητη αίσθηση ότι επιστρέψαμε στο 1968, στην παλιά «καλή» διαμάχη μεταξύ «ορθόδοξων» και «αναθεωρητών». Οι παλιοί λογαριασμοί ξανάνοιξαν. Η ιστορία όμως, ως γνωστόν, επαναλαμβάνεται είτε ως τραγωδία είτε ως κωμωδία. Διαλέγετε και παίρνετε.