Ώρα να μιλήσουν οι απλοί αριστεροί

Camille Pissarro: Το μάζεμα των μήλων στο Eragny

Είναι να εξακολουθεί να αναρωτιέται κανείς –εν έτει 2009-, κατά πόσο οι διακηρύξεις της αριστεράς για όλες τις αυτονόητες αξίες της, περί δημοκρατίας, ισοπολιτείας, σεβασμού στον πολίτη, έχουν πραγματικό αντίκρισμα στην λειτουργία της. Και άντε με το ΚΚΕ είναι εύκολοι οι λογαριασμοί και τα συμπεράσματα, καθώς υπάρχουν εξόφθαλμα παραδείγματα πολιτικής συμπεριφοράς δεκαετιών, με θαυμαστή συνέπεια στον Σταλινισμό και στις «αξίες» του. Δεν θα επανέλθουμε, το κεφάλαιο έκλεισε.
Ο λόγος είναι για την ανανεωτική αριστερά, για τον ΣΥΝ δηλαδή στα καθ’ ημάς, που άλλα επαγγέλλεται.
Ενώ έχουν μεσολαβήσει τόσα και τόσα, μέσα σε λίγους μήνες, ενώ ήρθαν τα πάνω κάτω με τις εκλογές, με τις ερμηνείες του αποτελέσματος, τις τάσεις και την λειτουργία τους, με την δημόσια εικόνα των στελεχών να διαπληκτίζονται, με άλλους να επισείουν μέχρι και τον κίνδυνο διασπάσεων, και με όλους να διαπιστώνουν ότι πολλά πρέπει ν’ αλλάξουν –και ο κατάλογος των ζοφερών διαπιστώσεων και των συμβάντων δεν έχει τέλος-, ενώ διαδραματίζονται όλα αυτά, βγήκαν μερικοί απλοί αριστεροί, που δεν ανήκουν σε κονκλάβια, και είπαν το αυτονόητο: Η κατάσταση απαιτεί έκτακτο συνέδριο. Ότι είναι να γίνει –μετά τα όσα μεσολάβησαν- να γίνει με την προσφυγή στην βάση, στα απλά μέλη του κόμματος. Να αναλάβουν αυτοί την ευθύνη. Να μιλήσουν. Τι πιο δημοκρατικό απ’ αυτή την πρόταση; Στα υψηλά κλιμάκια του ΣΥΝ δεν την κουβεντιάζουν. Φαίνεται ακόμα μετρούν και ζυγιάζουν.
Πότε δηλαδή γίνονται τα έκτακτα συνέδρια σε ένα κόμμα; Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να διαπιστώσουν οι ηγεσίες ότι δεν πάει άλλο κι ότι εξαντλούνται και τα τελευταία αποθέματα υπομονής και κατανόησης που έχουν απομείνει στον κόσμο της ανανεωτικής αριστεράς; Δεν καταλαβαίνουν ότι τίθεται θέμα επιβίωσης του χώρου –τουλάχιστον με την σημερινή του μορφή, καθώς η ζωή, έτσι κι αλλιώς, προχωράει και ερήμην μας; Δεν καταλαβαίνουν ότι στις επόμενες πράξεις των πολιτικών εξελίξεων, πάμε ξυπόλητοι στ’ αγκάθια και ενδέχεται να βαρέσουμε διάλυση;
Κανένας δεν ισχυρίζεται ότι ένα έκτακτο συνέδριο –από μόνο του- μπορεί να σταματήσει την κατρακύλα και ως από μηχανής Θεός να επαναφέρει την ομόνοια, την συμφωνία των απόψεων και την ανάταση. Μεταφυσικές θεωρήσεις. Εάν υπάρχει όμως ΜΙΑ δυνατότητα να γίνουν βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση, θα γίνουν μέσα από αυτήν την διαδικασία του συνεδρίου. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Η παρούσα κατάσταση οδηγεί σίγουρα στην ανακύκλωση και στον εκφυλισμό και μόνη διέξοδος –όχι σίγουρη, αλλά μόνη- είναι η προσφυγή στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης και στην σοφία των απλών αριστερών, των μελών του ΣΥΝ.
Εάν στην διαδρομή προς το συνέδριο, γίνει σοβαρή και ειλικρινής συζήτηση, χωρίς κόμπλεξ, αγκυλώσεις, προαπαιτούμενα και πρωτοκαθεδρίες –με άλλα λόγια: να συζητηθούν όλα από το μηδέν- τότε, ίσως υπάρξει διέξοδος και ανάκαμψη. Να σκεφτούμε και να μιλήσουμε, να συσκεφτούμε και να συνομιλήσουμε. Πρόκειται για την ύπαρξή μας.
Διαφορετικά, ακόμα και το έκτακτο συνέδριο, θα αποτελέσει ακόμα μία εκδοχή αλληλοσυμβιβασμών και μοιρασιάς, ακόμα μια πράξη της ανεπάρκειάς μας να εκφράσουμε την κοινωνία, ή ακόμα μπορεί και να αποτελέσει την τελευταία πράξη του δράματος.
Να πάμε σ’ ένα έκτακτο συνέδριο με την σκέψη ότι η κοινωνία μας χρειάζεται. Ότι πιο τίμιο και ανιδιοτελές και σκεπτόμενο υπάρχει στην κοινωνία, ή είναι στον χώρο μας, ή μας ακούει και περιμένει από μας, ή μπορεί να συνυπάρξει και να συνεργαστεί μαζί μας. Είναι κρίμα να τελειώσει έτσι -άδικα και άδοξα- αυτό το εγχείρημα.