Diego RiveraΑπ’ αυτό εδώ το βήμα και από την αρχή της παρουσίας του, τέλος του 2007, σε πολλούς τόνους, επιχειρηματολογήσαμε για την αναγκαιότητα διαμόρφωσης μιας προγραμματικής πρότασης συνεργασίας του ΣΥΝ με τις όμορες πολιτικές δυνάμεις, με σκοπό την διακυβέρνηση της χώρας. Πρόταση που θα απευθυνόταν ανοιχτά, μπροστά στα μάτια της κοινωνίας, προς όλες, τις πέραν της ΝΔ, δυνάμεις, του ΠΑΣΟΚ συμπεριλαμβανομένου βεβαίως.
Δυστυχώς οι πλειοψηφίες που επικρατούν στον ΣΥΝ δεν έχουν την ίδια πολιτική θεώρηση, με αποτέλεσμα να μην έχει αποπειραθεί κανένα βήμα προς την κατεύθυνση αυτή.
Ο δικός τους μόνιμος έρωτας είναι να φτιάξουν την «Μεγάλη Αριστερά» με το ΚΚΕ, το οποίο βαρέθηκε να μας φτύνει και να μας ξαναφτύνει, μέχρι που να καταλάβουμε ότι η αξιοπρέπεια είναι «εκ των ών ούκ άνευ» της αριστεράς. Πέραν του ΚΚΕ, το ΔΗΚΚΙ, η ΚΟΕ, ο Μπανιάς, ο Θεωνάς με τον Κωστόπουλο κι ακόμα κα’ να δυο. Κι αυτά τα λέμε χωρίς καμία διάθεση υποτίμησης ή αποκλεισμού, όχι μόνον των συγκεκριμένων, αλλά και κανενός άλλου. Πρέπει όμως να σημειώσουμε ότι δεν μπορούν όλοι αυτοί να καθορίζουν την πολιτική του ΣΥΝ (μέσω του ΣΥΡΙΖΑ), ούτε η σημερινή συμπόρευση θα μας απαγορεύσει να διαγράψουμε τις ευθύνες και την στάση του Θεωνά και του Κωστόπουλου στην διάσπαση του ΚΚΕ και του ΣΥΝ και στο πισωγύρισμα που ακολούθησε.
Αυτή είναι η πραγματικότητα κι όσες φορές, κάποιοι από την ηγεσία μίλησαν για συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, το έκαναν για τα μάτια και τα προσχήματα, κάτω από το βάρος της κοινωνίας που δεν έκρυψε την θέληση και την προσδοκία της γι’ αυτή την συνεργασία.
Όλα αυτά η κοινωνία τα κατάλαβε. Κατάλαβε ότι εμείς –η ηγεσία μας δηλαδή- δεν έχουμε σκοπό –μήπως δεν έχουμε και τις ικανότητες τελικά;- να διεκδικήσουμε παραπάνω ρόλο για το κόμμα μας, στην κοινωνία και στην πολιτική, και σιγά – σιγά αποσύρει το βλέμμα της από το πρόσωπό μας.
Ισχυρίζομαι ότι ο ΣΥΝ περνάει και θα περάσει πολύ δύσκολες ώρες στο εγγύς μέλλον. Έτσι όμως έστρωσε κι έτσι θα κοιμηθεί. Η διάσπαση και η βαθμιαία αποσύνθεση είναι πράγματα που είναι πιθανά στον ορίζοντα. Δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και της ευκαιρίας που του παρουσιάστηκε να κεφαλοποιήσει τις δημοσκοπικές του επιτυχίες. Η κοινωνία του έδωσε την ευκαιρία να αλλάξει τους συσχετισμούς της δύναμής του με το ΠΑΣΟΚ, προσδοκώντας απ’ αυτόν να επιβάλει όρους σε μια συνεργασία μαζί του. Δεν το έκανε και τώρα θα αντιμετωπίσει τα επίχειρα της ανεπάρκειάς του.
Ποια όμως είναι η εξήγηση γι’ αυτή την ανεπάρκεια; Είναι μόνο θέμα της ηγεσίας του; Όχι. Όχι αποκλειστικά τουλάχιστον.
Το πρόβλημα του ΣΥΝ είναι πρόβλημα φυσιογνωμίας, γιατί είναι πολλά πράγματα μαζί κι από λίγο, και άρα τίποτα σταθερό. Ολίγον σοσιαλισμός (δημοκρατικό τον ονομάζουν) χωρίς όμως συγκεκριμένο περιεχόμενο, για να το καταλάβει κι ο κόσμος, θολούρα δηλαδή. Ολίγον λαϊκισμός, και υπέρ κάθε διεκδίκησης (αυτό έρχεται από την κουκουέδικη καταγωγή). Όχι στους φόρους των μικρομεσαίων και των επαγγελματιών. Ολίγον δημόσια υγεία και παιδεία, ας είναι και στα κακά τους χάλια αρκεί να είναι δημόσια, για τον έρμο τον κοσμάκη που δεν τα έχει για τα φροντιστήρια και τα φακελάκια. Κι άλλα πολλά, από ολίγον και συγκεχυμένα. Αυτό είναι που δημιουργεί και την σύγχυση στις πολιτικές μας.
Αυτοί που θέλουν σοσιαλισμό (ανεξαρτήτως περιεχομένου) είναι λογικό να επιζητούν συνεργασία με το ΚΚΕ και τους άλλους «συνοδοιπόρους».
Αυτοί που –διδαγμένοι κι από την τραυματική εμπειρία του «υπαρκτού»- βλέπουν ως μόνη πραγματιστική πρόταση την σοσιαλδημοκρατία και το μπόλιασμά της με την αριστερά, είναι λογικό να προσανατολίζονται σε συζήτηση με το ΠΑΣΟΚ.
Αυτές οι δύο αντιλήψεις, που υπάρχουν φανερά ή υπόγεια στην συνείδηση των ανθρώπων του ΣΥΝ, βρίσκονται στην μήτρα των διαφορετικών προσεγγίσεων και αντιλήψεων, από δω ξεκινάει το «κακό». Δεν έχουμε αποκρυσταλλωμένη μία αντίληψη για το πώς θέλουμε να είναι το κοινωνικό σύστημα της χώρας μας –έστω και στις βασικές του διαστάσεις. Και δεν είναι μόνον ότι οι συνιστώσες που συναποτελούν τον ΣΥΝ, δεν έχουν μια κοινή θεώρηση για το θέμα. Ούτε στο εσωτερικό των συνιστωσών οι άνθρωποι έχουν την ίδια θεώρηση.
Για να μην πούμε και το άλλο, ότι πολλά πράγματα, από ενοχή, από φόβο, από ιδεοληψία, δεν λέγονται με το όνομά τους. Δηλαδή κανέναν δεν άκουσα να μιλάει καθαρά για σοσιαλδημοκρατία. Περιγράφουν, περιγράφουν, αυτό που περιγράφουν όμως λέγεται σοσιαλδημοκρατία και είναι αξιοπερίεργο γιατί δεν το ονομάζουν έτσι, όπως το ονομάζουν στον υπόλοιπο κόσμο.
Από την άλλη μεριά, όσοι μιλάνε για δημοκρατικό σοσιαλισμό, όταν τους ρωτήσεις για το ποιο θα είναι το ιδιοκτησιακό καθεστώς στα μέσα παραγωγής, αφού κάνουν διάφορες διαδρομές, καταλήγουν –εκόντες, άκοντες- στην μεικτή οικονομία, δηλαδή στην σοσιαλδημοκρατία, γιατί το άλλο που ξέραμε, για τα κρατικά μέσα παραγωγής, απέτυχε.
Και εδώ ανακύπτει το ερώτημα: Θα καταλήξουμε ποτέ κάπου, σ’ αυτό το βασικό θέμα; Θα κάνουμε ένα συνέδριο αποκρυστάλλωσης της φυσιογνωμίας μας, όπου θα προηγηθεί μία μεγάλη κουβέντα ακομπλεξάριστη, με τις λέξεις και τους όρους να επαναπροσδιορίζονται και να ξαναβρίσκουν το αρχικό τους νόημα;
Αν δεν γίνουν αυτά κι αν δεν συμφωνήσουμε βήμα το βήμα, από το γενικότερο στο ειδικότερο, μέχρι σε κάποιο ικανοποιητικό σημείο της διαδρομής που να δικαιολογεί την συνύπαρξη, δεν θα υπάρξει «ειρήνη» μέσα στον ΣΥΝ. Εδώ είναι το προπατορικό μας αμάρτημα το οποίο μας κυνηγάει. Ενώ ο σοσιαλισμός –όπως τον γνωρίσαμε στον «υπαρκτό»- απέτυχε και δεν έχουμε βρει ακόμα την άλλη εκδοχή του, δεν έχουμε την πολιτική λεβεντιά να παραδεχτούμε ότι η σοσιαλδημοκρατία, στην αριστερή, καλή εκδοχή της (γιατί υπήρξε και υπάρχει καλή σοσιαλδημοκρατία) είναι μία λύση που δοκιμάστηκε και πέτυχε αρκετά πράγματα. Μπορεί να γίνει και καλύτερη με την δική μας συμβολή και το μπόλιασμα.
Θα πείτε βέβαια, το ΠΑΣΟΚ που γνωρίσαμε ήταν η καλή σοσιαλδημοκρατία; Όχι, κατηγορηματικά όχι, τουλάχιστον μετά τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησής του, αφού έλυσε κάποια στοιχειώδη προβλήματα δημοκρατίας και αποκλεισμών. Γιατί, αν το ΠΑΣΟΚ ήταν η καλή σοσιαλδημοκρατία, δεν θα υπήρχε χώρος για τον ΣΥΝ. Η πεμπτουσία της ύπαρξης του ΣΥΝ είναι η κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού και της σοσιαλδημοκρατίας από το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ αντίστοιχα.
Ας γίνουμε εμείς η καλή σοσιαλδημοκρατία κι ας σύρουμε και το ΠΑΣΟΚ κατά δω. Αυτό θέλησε να μας εμπιστευθεί η κοινωνία και μείς της είπαμε: «Απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον».
Το δικό μας όνειρο φαίνεται ότι είναι να γίνουμε το καλό ΚΚΕ, ανεξαρτήτως κοινωνίας όμως. Δεν ξέρω αν υπάρχει δρόμος να γίνουμε το καλό ΚΚΕ. Σε κάθε όμως περίπτωση δεν μπορούμε να γίνουμε και τα δυο, και καλή σοσιαλδημοκρατία και καλό ΚΚΕ. Υπάρχει χρόνος (πολιτικός χρόνος) να εξετασθούν όλα αυτά και να απαντηθούν; Μάλλον όχι. «Μακάρι να βγω ψεύτης», αλλά η κοινωνία φαίνεται ότι δεν θα μας περιμένει να ωριμάσουμε.
Δυστυχώς οι πλειοψηφίες που επικρατούν στον ΣΥΝ δεν έχουν την ίδια πολιτική θεώρηση, με αποτέλεσμα να μην έχει αποπειραθεί κανένα βήμα προς την κατεύθυνση αυτή.
Ο δικός τους μόνιμος έρωτας είναι να φτιάξουν την «Μεγάλη Αριστερά» με το ΚΚΕ, το οποίο βαρέθηκε να μας φτύνει και να μας ξαναφτύνει, μέχρι που να καταλάβουμε ότι η αξιοπρέπεια είναι «εκ των ών ούκ άνευ» της αριστεράς. Πέραν του ΚΚΕ, το ΔΗΚΚΙ, η ΚΟΕ, ο Μπανιάς, ο Θεωνάς με τον Κωστόπουλο κι ακόμα κα’ να δυο. Κι αυτά τα λέμε χωρίς καμία διάθεση υποτίμησης ή αποκλεισμού, όχι μόνον των συγκεκριμένων, αλλά και κανενός άλλου. Πρέπει όμως να σημειώσουμε ότι δεν μπορούν όλοι αυτοί να καθορίζουν την πολιτική του ΣΥΝ (μέσω του ΣΥΡΙΖΑ), ούτε η σημερινή συμπόρευση θα μας απαγορεύσει να διαγράψουμε τις ευθύνες και την στάση του Θεωνά και του Κωστόπουλου στην διάσπαση του ΚΚΕ και του ΣΥΝ και στο πισωγύρισμα που ακολούθησε.
Αυτή είναι η πραγματικότητα κι όσες φορές, κάποιοι από την ηγεσία μίλησαν για συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, το έκαναν για τα μάτια και τα προσχήματα, κάτω από το βάρος της κοινωνίας που δεν έκρυψε την θέληση και την προσδοκία της γι’ αυτή την συνεργασία.
Όλα αυτά η κοινωνία τα κατάλαβε. Κατάλαβε ότι εμείς –η ηγεσία μας δηλαδή- δεν έχουμε σκοπό –μήπως δεν έχουμε και τις ικανότητες τελικά;- να διεκδικήσουμε παραπάνω ρόλο για το κόμμα μας, στην κοινωνία και στην πολιτική, και σιγά – σιγά αποσύρει το βλέμμα της από το πρόσωπό μας.
Ισχυρίζομαι ότι ο ΣΥΝ περνάει και θα περάσει πολύ δύσκολες ώρες στο εγγύς μέλλον. Έτσι όμως έστρωσε κι έτσι θα κοιμηθεί. Η διάσπαση και η βαθμιαία αποσύνθεση είναι πράγματα που είναι πιθανά στον ορίζοντα. Δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και της ευκαιρίας που του παρουσιάστηκε να κεφαλοποιήσει τις δημοσκοπικές του επιτυχίες. Η κοινωνία του έδωσε την ευκαιρία να αλλάξει τους συσχετισμούς της δύναμής του με το ΠΑΣΟΚ, προσδοκώντας απ’ αυτόν να επιβάλει όρους σε μια συνεργασία μαζί του. Δεν το έκανε και τώρα θα αντιμετωπίσει τα επίχειρα της ανεπάρκειάς του.
Ποια όμως είναι η εξήγηση γι’ αυτή την ανεπάρκεια; Είναι μόνο θέμα της ηγεσίας του; Όχι. Όχι αποκλειστικά τουλάχιστον.
Το πρόβλημα του ΣΥΝ είναι πρόβλημα φυσιογνωμίας, γιατί είναι πολλά πράγματα μαζί κι από λίγο, και άρα τίποτα σταθερό. Ολίγον σοσιαλισμός (δημοκρατικό τον ονομάζουν) χωρίς όμως συγκεκριμένο περιεχόμενο, για να το καταλάβει κι ο κόσμος, θολούρα δηλαδή. Ολίγον λαϊκισμός, και υπέρ κάθε διεκδίκησης (αυτό έρχεται από την κουκουέδικη καταγωγή). Όχι στους φόρους των μικρομεσαίων και των επαγγελματιών. Ολίγον δημόσια υγεία και παιδεία, ας είναι και στα κακά τους χάλια αρκεί να είναι δημόσια, για τον έρμο τον κοσμάκη που δεν τα έχει για τα φροντιστήρια και τα φακελάκια. Κι άλλα πολλά, από ολίγον και συγκεχυμένα. Αυτό είναι που δημιουργεί και την σύγχυση στις πολιτικές μας.
Αυτοί που θέλουν σοσιαλισμό (ανεξαρτήτως περιεχομένου) είναι λογικό να επιζητούν συνεργασία με το ΚΚΕ και τους άλλους «συνοδοιπόρους».
Αυτοί που –διδαγμένοι κι από την τραυματική εμπειρία του «υπαρκτού»- βλέπουν ως μόνη πραγματιστική πρόταση την σοσιαλδημοκρατία και το μπόλιασμά της με την αριστερά, είναι λογικό να προσανατολίζονται σε συζήτηση με το ΠΑΣΟΚ.
Αυτές οι δύο αντιλήψεις, που υπάρχουν φανερά ή υπόγεια στην συνείδηση των ανθρώπων του ΣΥΝ, βρίσκονται στην μήτρα των διαφορετικών προσεγγίσεων και αντιλήψεων, από δω ξεκινάει το «κακό». Δεν έχουμε αποκρυσταλλωμένη μία αντίληψη για το πώς θέλουμε να είναι το κοινωνικό σύστημα της χώρας μας –έστω και στις βασικές του διαστάσεις. Και δεν είναι μόνον ότι οι συνιστώσες που συναποτελούν τον ΣΥΝ, δεν έχουν μια κοινή θεώρηση για το θέμα. Ούτε στο εσωτερικό των συνιστωσών οι άνθρωποι έχουν την ίδια θεώρηση.
Για να μην πούμε και το άλλο, ότι πολλά πράγματα, από ενοχή, από φόβο, από ιδεοληψία, δεν λέγονται με το όνομά τους. Δηλαδή κανέναν δεν άκουσα να μιλάει καθαρά για σοσιαλδημοκρατία. Περιγράφουν, περιγράφουν, αυτό που περιγράφουν όμως λέγεται σοσιαλδημοκρατία και είναι αξιοπερίεργο γιατί δεν το ονομάζουν έτσι, όπως το ονομάζουν στον υπόλοιπο κόσμο.
Από την άλλη μεριά, όσοι μιλάνε για δημοκρατικό σοσιαλισμό, όταν τους ρωτήσεις για το ποιο θα είναι το ιδιοκτησιακό καθεστώς στα μέσα παραγωγής, αφού κάνουν διάφορες διαδρομές, καταλήγουν –εκόντες, άκοντες- στην μεικτή οικονομία, δηλαδή στην σοσιαλδημοκρατία, γιατί το άλλο που ξέραμε, για τα κρατικά μέσα παραγωγής, απέτυχε.
Και εδώ ανακύπτει το ερώτημα: Θα καταλήξουμε ποτέ κάπου, σ’ αυτό το βασικό θέμα; Θα κάνουμε ένα συνέδριο αποκρυστάλλωσης της φυσιογνωμίας μας, όπου θα προηγηθεί μία μεγάλη κουβέντα ακομπλεξάριστη, με τις λέξεις και τους όρους να επαναπροσδιορίζονται και να ξαναβρίσκουν το αρχικό τους νόημα;
Αν δεν γίνουν αυτά κι αν δεν συμφωνήσουμε βήμα το βήμα, από το γενικότερο στο ειδικότερο, μέχρι σε κάποιο ικανοποιητικό σημείο της διαδρομής που να δικαιολογεί την συνύπαρξη, δεν θα υπάρξει «ειρήνη» μέσα στον ΣΥΝ. Εδώ είναι το προπατορικό μας αμάρτημα το οποίο μας κυνηγάει. Ενώ ο σοσιαλισμός –όπως τον γνωρίσαμε στον «υπαρκτό»- απέτυχε και δεν έχουμε βρει ακόμα την άλλη εκδοχή του, δεν έχουμε την πολιτική λεβεντιά να παραδεχτούμε ότι η σοσιαλδημοκρατία, στην αριστερή, καλή εκδοχή της (γιατί υπήρξε και υπάρχει καλή σοσιαλδημοκρατία) είναι μία λύση που δοκιμάστηκε και πέτυχε αρκετά πράγματα. Μπορεί να γίνει και καλύτερη με την δική μας συμβολή και το μπόλιασμα.
Θα πείτε βέβαια, το ΠΑΣΟΚ που γνωρίσαμε ήταν η καλή σοσιαλδημοκρατία; Όχι, κατηγορηματικά όχι, τουλάχιστον μετά τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησής του, αφού έλυσε κάποια στοιχειώδη προβλήματα δημοκρατίας και αποκλεισμών. Γιατί, αν το ΠΑΣΟΚ ήταν η καλή σοσιαλδημοκρατία, δεν θα υπήρχε χώρος για τον ΣΥΝ. Η πεμπτουσία της ύπαρξης του ΣΥΝ είναι η κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού και της σοσιαλδημοκρατίας από το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ αντίστοιχα.
Ας γίνουμε εμείς η καλή σοσιαλδημοκρατία κι ας σύρουμε και το ΠΑΣΟΚ κατά δω. Αυτό θέλησε να μας εμπιστευθεί η κοινωνία και μείς της είπαμε: «Απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον».
Το δικό μας όνειρο φαίνεται ότι είναι να γίνουμε το καλό ΚΚΕ, ανεξαρτήτως κοινωνίας όμως. Δεν ξέρω αν υπάρχει δρόμος να γίνουμε το καλό ΚΚΕ. Σε κάθε όμως περίπτωση δεν μπορούμε να γίνουμε και τα δυο, και καλή σοσιαλδημοκρατία και καλό ΚΚΕ. Υπάρχει χρόνος (πολιτικός χρόνος) να εξετασθούν όλα αυτά και να απαντηθούν; Μάλλον όχι. «Μακάρι να βγω ψεύτης», αλλά η κοινωνία φαίνεται ότι δεν θα μας περιμένει να ωριμάσουμε.
6 σχόλια:
Νομίζεις ότι μια ΣΥΝκυβέρνηση με την Βάσω, τον Παπαθανασίου, την Διαμαντοπούλου, το Ραγκούση, τον Πάγκαλο, τον ...., την ..... θα διέφερε ουσιαστικά απ' αυτήν που έχουμε τώρα;
Έχεις υπόψη σου για τι είδους πολιτικούς μιλάμε;
Εκτός αν θέλουμε η όποια καλή ή κακή αριστερά διαθέτουμε, να χάσει κάθε ψήγμα αξιοπιστίας και συνεπώς να υπογράψει την καταδίκη της.
Διονύης τσ Χαϊδους
Αγαπητέ Διονύση
Συμφωνώ μαζί σου ως προς την ποιότητα των πολιτικών που αναφέρεις. Η ένστασή μου είναι ότι με την πολιτική του αυτοαποκλεισμού του, που ακολουθεί ο ΣΥΝ, στην ουσία δίνει σανίδα σωτηρίας σ'αυτούς τους πολιτικούς, καθώς τους προσφέρει στο πιάτο τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ και ακόμα όσους θέλουν να φύγει η ΝΔ. Αυτόν τον κόσμο που εάν ερχόταν στον ΣΥΝ -γιατί ξεκίνησε να ρθεί- τότε ο ΣΥΝ θα μπορούσε ισχυροποιημένος να θέσει ζήτημα αποκλεισμού τους από μια ενδεχόμενη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Αναλυτικότερα για τις απόψεις μου, μπορείς να διαβάσεις άρθρα από την αρχή της λειτουργίας αυτού του blog. Ποιά κατά την γνώμη σου είναι η αιτία της δημοσκοπικής ανόδου του ΣΥΝ και της σημερινής καθόδου του;
Η διαφορά μας έγκειται στο γεγονός ότι εσύ πιστεύεις ότι υπάρχουν υγιή πολιτικά στελέχη στο Πασόκ.
Η δύναμη, που απορρέει απ' την κατοχή της εξουσίας, έχει αλώσει όχι μόνο το κόμμα, αλλά και τη νεολαία, ακόμη και σε επίπεδο εφήβων. Είναι πολιτικά αδόκιμο να θεωρούμε εν δυνάμει σύμμαχους, πολιτικούς, που ελλείψει ικανής ιδεολογίας, τροβαδιάζουν τα βλαστάρια τους με κυβερνητικούς παραδείσους, όπου θα ρέουν άφθονα κυβερνητικό μέλι και γάλα μίζας αγνό.
Δ τσ Χ
Σέβομαι την άποψή σου και εν μέρει την συμμερίζομαι -σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ. Αυτό που προσάπτω στην ηγεσία του ΣΥΝ είναι ότι δεν κατάφερε τελικά -λόγω ανεπάρκειας-να πάρει κόσμο από το ΠΑΣΟΚ και να ισχυροποιηθεί. Έχω και μερικές παρατηρήσεις:
Παρατήρηση 1η
Δεν έχεις απάντηση για την δημοσκοπική πορεία του ΣΥΝ.
Παρατήρηση 2η
Υπάρχουν και στην αριστερά λαμόγια και καβαλημένα καλάμια, χωρίς αυτό να απαλλάσει τους Πασόκους.
Παρατήρηση 3η
Το ψευδώνυμο Δ τσ Χ φαντάζομαι ότι ξέρεις που αναφέρεται. Αν δεν ξέρεις πρέπει να μάθεις για να μην το χρησιμοποιείς.
Ο καιρός θα δείξει ποιός έχει δίκιο.
Αρχικά δε θα διέκρινα και μεγάλη πολιτική οξυδέρκεια σε όσους πιστεύουν στις δημοσκοπήσεις. Αλλά αν θέλεις να το συζητήσουμε χρησιμοποιώντας τες ως βάση διαλόγου, γιατί να μην πάρουμε π.χ ως δεδομένο το ό,τι ο Συριζα εμφανίζεται με σχεδόν διπλά ποσοστά σε σχέση με το παρελθόν; ή ας πούμε το ότι για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά το σύνολο της αριστεράς (αν θεωρήσουμε και το κκε μέρος της) πιάνει το όριο - θαύμα του 17% ( ή ....; ή ...;
Ούτε πίστεψα, ούτε πρόκειται ποτέ να πιστέψω πως θρησκόληπτοι και επιθετικά καιροσκοπικοί λαοί ( πλειοψηφικά πάντα) όπως ο Ελληνικός, θα άφηναν τους πατροπαράδοτους ιεροκομματάρχες, για να στηρίξουν κάποιους που όχι μόνο αμφισβητούν, αλλά θεωρούν ασθενή την προσωπικότητα του Ελληναρά.
Για τα αριστερά λαμόγια, συμφωνώ και επαυξάνω. Αρκεί να δεις, ένα μικρό, αλλά δυναμικό κομμάτι του Σύριζα Χαλκιδικής. Αλήθεια, καμιά αυτοκριτική στη νομαρχιακή δε γίνεται;
Όσο για τον Διονύση. Είναι πολλοί οι λόγοι για τους οποίους θεωρώ σκόπιμο να μνημονεύονται οι χαρακτηριστικές φιγούρες του παρελθόντος μας. Πως θα σου φαινόταν, για παράδειγμα, η ιδέα να τον συγκρίναμε με τους Δημάρχους της Ιερισσού στην εποχή του; Σκέψου ονόματα: Βεργίνης, Πολίτης, Ψιλιάγκας, Νανουδάκης, ... Θωμάς !!! .... για να μη μιλήσω για τα μεγάλα ονόματα - σόγια που βγάζουν Δημάρχους, ούτε φυσικά για φαιούς και ποταπούς, ΜπρικοΚαρλοΒλαχοΒαγγελάκηδες.
ΥΓ: Η Ιερισσός ανήκει στα λάθη της
Αγαπητέ Δ τσ Χ
Αυτά όλα που αναφέρεις για τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων δεν με βρίσκουν σύμφωνο, άσε που και πάλι δεν βγαίνουν τα νούμερα που επικαλείσαι. Ούτε θέσφατο είναι οι δημοσκοπήσεις αλλά ούτε και για πέταμα –ειδικά αν πολλές δείχνουν το ίδιο πράγμα. Το θέμα είναι ότι πολλές φορές δεν «βολεύουν» στους συλλογισμούς και στα επιχειρήματά μας.
Επιμένω όμως να καταθέσεις την άποψή σου για το πολιτικό πρόβλημα της χώρας.
Δηλαδή η αριστερά –και δεν εννοώ το ΚΚΕ του οποίου η άποψη και η πρόταση δεν μ’ενδιαφέρει- δεν πρέπει να έχει πρόταση για το ποιος και πως θα κυβερνάει τη χώρα; Ή περιμένει να πάρει μόνη της το 50% για να κυβερνήσει;
Σε ότι αφορά τους λαούς, τι να κάνουμε η πραγματικότητα αυτή είναι και μ’ αυτήν πρέπει να πορευτούμε. Ούτε εγώ πιστεύω στις επαναστάσεις και στις ανατροπές. Τα βαθύτερα πράγματα στις κοινωνίες πηγαίνουν σιγά – σιγά και λίγο – λίγο, σε απ’ ευθείας συνάρτηση με την ουσιαστική παιδεία που καταχτάει ο κόσμος.
Τώρα στην Χαλκιδική, όντως υπάρχει πρόβλημα με τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Προσωπικές φιλοδοξίες; Λαμογιές; Συμφωνώ. Το χειρότερο όμως είναι η ανοησία και το κόμπλεξ που σε μερικούς είναι δεύτερη φύση.
Μου άρεσε πολύ το απόφθεγμά σου «Η Ιερισσός ανήκει στα λάθη της». Αλλοίμονο σ’ αυτόν που διατείνεται ότι δεν κάνει λάθη, να τον φοβάσαι.
Επειδή όμως με τις λίγες λέξεις των σχολίων δεν μπορείς να πεις πολλά, θα χαιρόμουν πολύ να καταθέσεις πιο αναλυτικά τις απόψεις σου για τα θέματα –με την μορφή άρθρου- είτε επώνυμα είτε με ψευδώνυμο. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις για την επικοινωνία το email: synpolitisstagironakanthou@yahoo.gr
ΥΓ.
Ξέρεις ότι ο πραγματικός Δ τς Χ είχε έναν αδερφό που τον σκότωσαν οι Γερμανοί στην κατοχή και μετά απ’ αυτό αποτρελάθηκε; Αυτός ήταν και ο λόγος της ένστασής μου, επειδή το όνομα το χρησιμοποιούσαν –και το χρησιμοποιούν- περιπαικτικά για έναν ταλαιπωρημένο άνθρωπο.
Δημοσίευση σχολίου