"Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά είναι πιο ίσα από τα άλλα"

Εάν ρωτήσεις όποιον αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός, να σου απαριθμήσει τις βασικές αξίες της αριστεράς, διαχρονικά, είναι πολύ πιθανό να ακούσεις ανάμεσα στις πρώτες λέξεις που θα ξεστομίσει, τις λέξεις ισότητα, δικαιοσύνη, ισοπολιτεία, ελευθερία, αξιοκρατία.
Οι αξίες αυτές βέβαια δεν είναι προνόμιο της αριστεράς και των αριστερών μόνον, αλλά πρωτίστως εμείς τις διεκδικούμε περισσότερο, και –είναι αλήθεια- ότι πολλοί αριστεροί έδωσαν αγώνες με αυταπάρνηση και αλτρουισμό γι’ αυτές τις αξίες, άσχετα αν εκεί που πήραμε την εξουσία, τις κάναμε κουρέλια, τραγωδίες και τραγέλαφους.
Δικαιοσύνη και ισότητα και αξιοκρατία και ισοπολιτεία λοιπόν. Για να φέρουμε τώρα τις λέξεις αυτές στο σήμερα και ειδικότερα στο θέμα των STAGE που συζητιέται, και βγήκαν μαχαίρια από τους υποστηρικτές των «αδικημένων» παιδιών που απολύονται.
Αλήθεια 1η : Τα Stage από την σύλληψή τους (η ίδια η λέξη σημαίνει: Πρακτική Άσκηση) είναι προγράμματα τα οποία επιδοτούν μικρής διάρκειας απασχόληση (το πολύ εξάμηνη) για νέους που σπούδασαν μια δουλειά και κάνουν πρακτική άσκηση, πριν βγουν για τα καλά στο επάγγελμα, για να πάρουν δηλαδή –κατά κάποιο τρόπο- το «βάπτισμα του πυρός».
Αλήθεια 2η : Η Ν.Δ βρήκε μέσα από αυτό το κανάλι έναν τρόπο να «βολεύει» τα δικά της παιδιά στο Δημόσιο, αφού νομοθέτησε και πριμοδοτούσε «γενναιόδωρα» την εργασία στα Stage, ώστε στο ΑΣΕΠ να διορίζονται στο Δημόσιο κατά προτεραιότητα.
Αλήθεια 3η : Οι δεκάδες χιλιάδες των νέων που «προσελήφθηκαν» στα Stage τα τελευταία χρόνια, «είχαν μπάρμπα» στην Νεοδημοκρατική Κορώνη. Σεβαστή η ανάγκη των νέων ανέργων να βρουν δουλειά, αλλά οι πόρτες δεν άνοιγαν για όλους τους ανέργους.

Από προεκλογικά που βγήκε όλη αυτή η αθλιότητα στην επιφάνεια, όλοι –ανεξαιρέτως- μίλησαν για το εμπόριο της ελπίδας των νέων και ότι αυτή η αθλιότητα πρέπει να σταματήσει. Ακόμα και η ΝΔ που «εκπόρνευε» τους νέους, δια των Stage, βγαίνει τώρα δειλά-δειλά και τα καταδικάζει.
Ήρθε λοιπόν μια Κυβέρνηση, επαγγελλόμενη την αξιοκρατία την ισότητα και την δικαιοσύνη και αποφάσισε να σταματήσει αυτό το νταβατζιλίκι και δήλωσε ευθαρσώς ότι: Με το που λήγουν οι συμβάσεις των σημερινών συμβασιούχων, τέρμα τα Stage.
Θα δούμε, στην διάρκεια του χρόνου, αν αυτή η κυβέρνηση παραμείνει πιστή στις αρχικές της διακηρύξεις, γιατί στο παρελθόν, κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ αναγόρευσαν το ρουσφέτι και το κομματικό κράτος σε πολιτική επιβίωσής τους. Στρατιές πρασινοφρουρών έγιναν δημόσιοι υπάλληλοι προς δόξα της αναξιοκρατίας. Σήμερα όμως αποφάσισε να δώσει τέρμα σ’ αυτή την μορφή ευνοιοκρατίας, ανισότητας και κομματισμού.
Και ιδού τώρα ο παραλογισμός και η υποκρισία στο μεγαλείο τους.
Η Ν.Δ καταγγέλλει πολιτικές διώξεις και ανακαλύπτει την αγωνία του άνεργου. Και άντε η Ν.Δ βγαίνει και οδύρεται για τους νέους (της) που θα μείνουν άνεργοι. Δεν πείθει όμως κανέναν (σαν άλλος Ψεύτης βοσκός), ούτε καν τους βουλευτές της. Το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι: «Ουαί υμίν, Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί».
Εκεί που τρελαίνεσαι, είναι με την στάση της αριστεράς. Ζητάει να γίνουν μόνιμοι υπάλληλοι το ΚΚΕ, να μοριοδοτηθούν για το ΑΣΕΠ, ζητάει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και καλά το ΚΚΕ, πέρα από την γενική σύγχυση, είναι αλήθεια ότι θέλει να γίνουν όλοι δημόσιοι υπάλληλοι και να γίνει στην Ελλάδα «του υπαρκτού»........... «Δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε».
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως; Με ποια λογική, με ποιο πρόσωπο, βγαίνει και διαχωρίζει τους άνεργους σε δυο κατηγορίες; Αυτοί που μοριοδοτούνται –λόγω Stage και «μπάρμπα» στην Ν.Δ- και οι άλλοι, οι «μπάσταρδοι», που δεν είχαν ή που δεν θέλησαν -ή που δεν καταδέχτηκαν ρε αδερφέ-, να μπουν στα Stage; Ωραία αριστερή στάση. Και να διαχωρίζουμε τους ανέργους σε «αμνούς και ερίφια» και να επιβραβεύουμε την λογική του κομματισμού που στο τέλος –όσο κι αν τον καταγγέλλουμε- τον μοριοδοτούμε. Δηλαδή μπαίνουμε στην «Φάρμα των ζώων» του Όργουελ, όπου: «Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά είναι πιο ίσα από τα άλλα». Αν αυτή η στάση δεν είναι ο ορισμός του φτηνού λαϊκισμού και της υποκρισίας, τότε τι είναι; Που είναι όλες εκείνες οι ωραίες λέξεις που περιγράφουν τις αξίες της αριστεράς περί ισοπολιτείας, δικαιοσύνης και «άλλων ηχηρών παρομοίων»; Τι φοβόμαστε να πούμε όλη την αλήθεια, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ ανέδειξε το μέγεθος του προβλήματος; Μη τυχόν και μας υπερφαλαγγίσει το ΚΚΕ σε λαϊκισμό; Πως θα πείσουμε την κοινωνία ότι αυτά που λέμε δεν είναι άδειες λέξεις, αλλά τα εννοούμε; Μήπως μπορεί να φωτίσει κανείς αυτή την ανακολουθία, αυτό το «παράδοξο»;

Προτάσεις και λεβεντιά

Jean-Michel Folon - Τα πουλιά

Τώρα που πέρασε η μάχη των εκλογών και τα πράγματα ήρθαν «αισίως» για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, είναι σιγά – σιγά καιρός να ξαναπιάσουμε την κουβέντα που έμεινε στην μέση πριν τις εκλογές, για το μέλλον του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και για τα ζητήματα της πολιτικής μας φυσιογνωμίας που είναι αδιευκρίνιστα, ή ερμηνεύσιμα κατά το δοκούν από τον καθένα, κατά πως ταιριάζει στις επιδιώξεις και στην ιδεολογία του.
Είναι καιρός να συζητήσουμε –κι εδώ επανέρχεται η αναγκαιότητα του έκτακτου συνεδρίου- καθώς οι πολιτικές εξελίξεις έδειξαν, ότι δεν έρχονται όπως τις θέλουμε, ούτε είναι προκαθορισμένες όπως οι τέσσερις εποχές του χρόνου.
Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να το πούμε καθαρά χωρίς περιστροφές, «πήγε στον Άδη και γύρισε» μετά τα όσα μεσολάβησαν το προηγούμενο διάστημα. Το 4,6% δεν είναι βέβαια ζηλευτό ποσοστό, αλλά αν σκεφτείς από τι καταστροφή γλύτωσε, είναι πολύ μεγάλη επιτυχία, ανέλπιστα μεγάλη. Κι’ αυτό έγινε χάρη στον «πατριωτισμό» και την ωριμότητα των αριστερών, ακόμα και χάρη στο γινάτι τους, να μην χαθεί έτσι άδοξα η προσπάθεια της ανανεωτικής αριστεράς. Δεν είναι όμως μόνον αυτό που προσδοκάμε από την ανανεωτική αριστερά, μόνον την επιβίωσή της. Προσδοκάμε μεγαλύτερο ρόλο στην διακυβέρνηση του τόπου. Προσδοκάμε προτάσεις για την λύση των προβλημάτων, λύσεις ουσιαστικά αριστερές και όχι ψευδεπίγραφα αριστερές.
Υπάρχει χρόνος να γίνουν συζητήσεις για την όλη πορεία μας και να αποτιμηθούν τα γεγονότα, τα πρόσωπα και οι πολιτικές. Να αναγνωσθούν και να ερμηνευθούν τα εκλογικά αποτελέσματα. Μπορούμε να αναζητήσουμε τους λόγους και τις αιτίες της περιπέτειας, σοφότεροι. Κυρίως όμως πρέπει να σχεδιαστούν οι πολιτικές και να επεξεργασθούν τα σενάρια για την αντιμετώπιση του ΠΑΣΟΚ, στην κυβέρνηση πλέον.
Είμαστε ακόμα στην αρχή της διακυβέρνησής του, στον μήνα του μέλιτος, όπου όλα είναι καλά και στο επίπεδο των διακυρήξεων. Μακάρι να καταφέρει να κάνει πράξη τις φιλόδοξες διακηρύξεις του για την διαφάνεια, την αξιοκρατία και την διαφθορά. Η αριστερά δεν είναι μίζερη, δεν πρέπει να είναι μίζερη. Και να στηρίξει τα θετικά μέτρα, και να χειροκροτήσει τα τυχόν θετικά αποτελέσματα, πρέπει. Ο κόσμος στον οποίο απευθυνόμαστε αυτό προσδοκά από μας: προτάσεις, θάρρος και λεβεντιά. Είπαμε, μακάρι να πετύχουν για το καλό της κοινωνίας και το δικό μας, ως πολιτών. Δεν θα είναι η δική μας αριστερά που θα επιχαίρει με τις τυχόν αποτυχίες τις νέας διακυβέρνησης. Ο λόγος του ποιητή που λέει: «όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζέ την για πόρνη» πρέπει να είναι και δικός μας λόγος. Μόνο μια τέτοια στάση θα μας δώσει την έξωθεν καλή μαρτυρία και το «ευήκοον ούς» της κοινωνίας, να μας ακούσει, όταν θα χρειαστεί να «σηκώσουμε φωνή». Κι αυτό γιατί και υπάρχει επίγνωση της δυσκολίας του εγχειρήματος και υπάρχει βάσιμος φόβος ότι πολλές από τις εξαγγελίες μπορεί να μείνουν στα λόγια ή να «βαλτώσουν» στον δρόμο. Καλό είναι η αριστερά να είναι έτοιμη –με επεξεργασμένες πολιτικές και με την εμπιστοσύνη της κοινωνίας- να αναλάβει πρωτοβουλίες που θα την αναδείξουν ως δύναμη εγγύησης και πρωταγωνίστρια προς την κατεύθυνση της εξυγίανσης του δημόσιου βίου και του κράτους.
Εξυγίανση όμως δεν είναι απαραίτητα η κρατικοποίηση, ή τουλάχιστον δεν είναι η κρατικοποίηση της οποίας η υπεράσπιση έπεσε στα χέρια των εργατοπατέρων του λιμανιού με τους μισθούς των 5.000 και 10.000 Ευρώ, ενώ ο συνταξιούχος και ο εργαζόμενος πρέπει να ζήσει με 300 και 700 Ευρώ. Δεν μας πείθουν ότι νοιάζονται για το καλό του τόπου. Τι σχέση μπορεί να έχει η αριστερά με τέτοια φαινόμενα; Το ΚΚΕ μπορεί, η αριστερά όχι.