Ντροπή με τίποτα

Francois Boucher, H οδαλίσκη, 1745

Ρε συ δεν ντρέπονται με τίποτα. Αυτή η κατάντια της πολιτικής που λέγεται κυβερνητική εξουσία, αυτή η επηρμένη χυδαιότητα που καμώνεται και καλά την προστασία του δημόσιου συμφέροντος, την ίδια στιγμή που συμφύρεται πασιφανώς με σκοτεινές επιδιώξεις οικονομικών συμφερόντων -με κραυγαλέα, εγκληματικά κραυγαλέα, ίδια οφέλη προσώπων και κομμάτων εξουσίας- δεν έχει τέλος. Ούτε τσίπα, ούτε ντροπή. Αλλά μ' εκείνη την ποιότητα του άρρωστου που το μόνο που τον νοιάζει είναι να ζήσει. Βασιλεύς ή πένης που λέει και το Ευαγγέλιο. Κι επειδή το πρωτεύον είναι να γλυτώσει τον θάνατο δεν τον νοιάζει που τον ξεβρακώνουν μπροστά σε δεκάδες άτομα, δεν τον νοιάζει που αφοδεύει και τον καθαρίζουν άγνωστοι άνθρωποι. Τίποτα δεν τον νοιάζει μπροστά στο φάσμα του απόλυτου τίποτα. Εκεί δεν ισχύει μήτε αξιοπρέπεια, μήτε περηφάνια, μήτε ο καλώς ή κακώς (ουδεμία σημασία έχει) εγωισμός. Είναι το απόλυτο τίποτα. Κι αν τούτο αφορά την κατάντια του ανθρώπινου σώματος επιβάλλεται από την άλλη μεριά ο εξίσου απόλυτος σεβασμός. Μ' έναν ορισμένο τρόπο το εκπεσόν σώμα προβιβάζεται και περιθάλπεται. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει με την κατάντια του πολιτικού corpus που χάνει κάθε αξιοπρέπεια, κάθε ίχνος ικμάδας της πολιτικής του υπόστασης και προκειμένου να επιβιώσει εκλιπαρεί τη συναίνεση, εκλιπαρεί τη στρεβλή έννοια της ισονομίας, χυδαιοποιεί τη λαϊκότητα σαν να θέλει αίμα κακής ποιότητας, προκειμένου να ζήσει για λίγο κι αργότερα έχει ο θεός της αγοράς. Ο αγοραίος θεός που αγοράζει ψήφους με κλεμμένα λεφτά, ο νόμιμος θεός των οργίων, ο θεός που νοθεύει όλες τις ζωές των ανθρώπων, προκειμένου να ζήσουν οι λίγοι, ο θεός της αισχρής πλειοψηφίας που λέγεται δημοκρατία, για να αισχροκερδούν, να αισχροζούν και να επαίρονται τα πιο αναίσχυντα ανδράρια και γύναια τα οποία καμώνονται πως υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον, έχοντας προηγουμένως καταβαραθρώσει κάθε τι δημόσιο. Σιχαίνεσαι και να μιλάς γι' αυτά. Αλλά πώς να το κάνουμε. Υπάρχουνε και περιπτώσεις που σε κάνουνε έξω φρενών περισσότερο απ' όσο έχεις συνηθίσει. Μιλάω γι' αυτή την πολιτική αλητεία (και είναι τιμή του να την αποκαλώ πολιτική αλητεία) του Αλογοσκούφη να φέρει ως επιχείρημα της εκπαραθύρωσης του Ζορμπά τον αναντίστοιχα υψηλό (προς το παραγόμενο αποτέλεσμα;) μισθό των 11.000 ευρώ. Αει σιχτίρ ρε αλήτες. Που είσαστε υπουργοί, δηλαδή υποχρεωμένοι να παράγεται έργο υπέρ του λαού να φέρεστε σαν τις κυράτσες με τα τσόκαρα. Δεν φτάνει που με την πολιτική σας καταδικάζετε έναν ολόκληρο κόσμο στη φτώχεια, δεν φτάνει που δεν λυπάστε ούτε αυτούς που σας ψηφίσανε και καταδικάσανε κι εμάς, δεν φτάνει που εξοβελίσατε ό,τι απέμεινε από τα ίχνη μιας κάποιας κοινωνικής αξιοπρέπειας, από πάνω σαν το κοινό απατεώνα προσπαθείτε να εκμεταλλευτείτε προς ίδιον όφελος το χάος που δημιουργήσατε. Ωραία, αντίληψη περί οικονομίας κυρ - καθηγητή του LSO. Ου να μου χαθείς. Τον καταδικάζεις τον γέροντα να μη ζει. Τον έχεις στην τσίτα, τόσο ώστε να μην πεθαίνει κι από πάνω του λες, "να ο Ζορμπάς παίρνει 11.00 ευρώ και δεν παράγει έργο. Γι' αυτό τον διώχνω". Ρε Αλογοσκούφη, δεν ντρέπεσαι τη μάνα σου και τον πατέρα σου, γαμώ το φιλότιμό μου που είναι και αμετάφραστη λέξη επειδή εμείς οι Έλληνες έχουμε την καλύτερη γλώσσα του κόσμου; Ρε αίσχιστο υποκείμενο της ροκ κουλτούρας που διατυμπανίζεις, εγώ του τα έδωσα του Ζορμπά; Ρε ανδράριο αντιλαμβάνεσαι το όργιο της κλοπής της οποίας είσαι μέρος και δίνεις ως κουκουλοφόρος -αισχρό υποκείμενο- τον μισθό ενός ανθρώπου απλώς επειδή δεν σου έκατσε η πολιτεία του; Και με τους άλλους τι γίνεται; Αν υποθέσουμε ότι το δομικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι οι μισθοί (άλλο το όργιο των μισθών) και όχι η πολιτική βούληση για την κατεύθυνσή της μέσα στο σύγχρονο πολιτικό και οικονομικό και γεωπολιτικό παγκόσμιο περιβάλλον. Δεν είσαι βλάκας Αλογοσκούφη. Επαίσχυντος είσαι, επειδή θεωρείς τους άλλους βλάκες. Μια κατάντια του συστήματος που την περηφάνια της αιρετής εκπροσώπησης την έκανε σκατά. Και μάλιστα σ' ένα παίγνιο όπου απουσιάζουν οι συμπαίκτες. Ευ ου παικτοίς η δημοκρατία κι όμως. Γιατί βέβαια κανένας Ζορμπάς δεν θα μιλήσει για το τι συνέβαινε με τους εξοπλισμούς. Όλα τα χαρτιά είναι κουκουλωμένα. Γιατί όπως ξέρετε, πάντοτε η δημοκρατία έχει το καλύτερο χαρτί. Φλος ρουαγιάλ. Υπάρχει καλύτερο; Ναι. Φλος με νομοσχέδιο. Άσε τις τροπολογίες. Σ' αυτό το καζίνο (ιδίως τα χαράματα) η δημοκρατία είναι άπαιχτη. Εισπράττει την γκανιότα της πλειοψηφίας.

του Κώστα ΚΑΝΑΒΟΥΡΗ, από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 27-7-08