Vincent Van Gogh, ΨαρόβαρκεςΑπ’ αυτές τις σελίδες επανειλημμένα έχουμε καταθέσει την άποψη ότι η Δημοκρατική Αριστερά με την Σοσιαλδημοκρατία, πρέπει να συγκλίνουν προγραμματικά και να συνεργαστούν για να κυβερνήσουν την χώρα. Αυτό ισχύει και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη και για τον κόσμο ολόκληρο, όπου υπάρχει αριστερά και σοσιαλδημοκρατία, κι' αυτό δεν είναι ευκαιριακή πρόταση αλλά είναι θέση αρχής. Όλα αυτά βέβαια, με τις ιδιαιτερότητες κάθε χώρας, και πάνω απ’ όλα με συμφωνημένο πρόγραμμα και φερέγγυα πρόσωπα που θα διαχειριστούν τις κυβερνητικές πολιτικές.
Το παρελθόν διδάσκει ότι τα πρόσωπα, όταν δεν έχουν την σοβαρότητα, την ηθική υπόσταση και την έξωθεν καλή μαρτυρία, με μαθηματική ακρίβεια κατασυκοφαντούν ακόμα και τις πιο ευγενείς ιδέες, απογοητεύουν ακόμα και τους πιο καλόπιστους πολίτες.
Την διαπίστωση αυτή έρχονται να ξαναεπιβεβαιώσουν τα φαινόμενα της διαφθοράς και τα σκάνδαλα που έρχονται στο φως το τελευταίο διάστημα. Στα είκοσι χρόνια που κυβέρνησε το ΠΑΣΟΚ είχαμε πολλά τέτοια, αλλά και άλλα φαινόμενα ανηθικότητας. Αυτά πληρώνει ακόμα και μάλλον θα εξακολουθήσει να πληρώνει.
Το ΠΑΣΟΚ λοιπόν είναι βαριά άρρωστο. Η αρρώστια του αυτή, δεν χτύπησε μόνο τα υψηλόβαθμα στελέχη του που άσκησαν εξουσία ως υπουργοί, υφυπουργοί, γραμματείς κ.λ.π. Αυτοί είναι από χέρι προσβεβλημένοι και από την υπεροψία και από τον κυβερνητισμό και από την ελαστική ηθική. Μερικοί δε απ’ αυτούς είναι συνώνυμοι της λαμογιάς και της συναλλαγής.
Το μεγάλο πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι όμως τα μικρομεσαία του στελέχη. Οι άνθρωποι αυτοί που το εκφράζουν στις τοπικές κοινωνίες. Που είναι ο φράχτης των συνόρων του, τα τσομπανόσκυλα. Οι πάλαι ποτέ «μη προνομιούχοι» που έγιναν «κάποιοι». Που είναι σύμβουλοι, γραμματείς, παρατρεχάμενοι βουλευτών. Αυτοί που είχαν μικρές καρεκλίτσες, που έγιναν δημόσιοι υπάλληλοι ελέω ΠΑΣΟΚ, που έγιναν εργολάβοι ελέω ΠΑΣΟΚ, Κοινοτάρχες και Δήμαρχοι ελέω ΠΑΣΟΚ, που ζουν για την εξουσία (έστω την μικρή) και καλοζούν από την εξουσία. Όλοι αυτοί δεν αλλάζουν. Δεν θέλουν και δεν μπορούν να δουν την αλήθεια στον καθρέφτη. Η αρρώστια έχει ζυμωθεί πλέον στο DNA τους. Την καρεκλίτσα τους να κρατήσουν κι ας βουλιάζει το πλοίο ολόκληρο. Οι κοινές υποθέσεις δεν τους νοιάζουν, μόνο οι προσωπικές τους. Αυτό το σώμα είναι καμιά 20.000 χιλιάδες σ’ όλη την Ελλάδα και αυτό είναι το κυρίως ΠΑΣΟΚ. Αυτοί αλληλοτροφοδοτούνται με τους από πάνω, τους υψηλόβαθμους, σε μια λογική «κράτα με να σε κρατώ», σε μια λογική τυχοδιωκτισμού. Έτσι, και δεν θέλουν και δεν μπορούν να διαπιστώσουν τα αδιέξοδά τους, να τα παραδεχτούν αυτοκριτικά και να αλλάξουν φιλοσοφία και ρότα. Αυτό θέλει λεβεντιά και αλτρουισμό, και φαίνεται δεν υπάρχουν αποθέματα.
Οι απλοί ψηφοφόροι είναι λίγο μακρύτερα, δεν ασχολούνται με τις διαδικασίες, με τους γραμματείς και τους παρατρεχάμενους, παρακολουθούν απογοητευμένοι.
Στα καθ’ ημάς, με τους όρους της πολιτικής γεωγραφίας, η δημοκρατική αριστερά εκφράζεται από τον Συνασπισμό και η σοσιαλδημοκρατία από το ΠΑΣΟΚ. Και το παρελθόν εδώ είναι τέτοιο που δεν μπορεί να διδάξει, μόνο εμποδίζει.
Το παρελθόν διδάσκει ότι τα πρόσωπα, όταν δεν έχουν την σοβαρότητα, την ηθική υπόσταση και την έξωθεν καλή μαρτυρία, με μαθηματική ακρίβεια κατασυκοφαντούν ακόμα και τις πιο ευγενείς ιδέες, απογοητεύουν ακόμα και τους πιο καλόπιστους πολίτες.
Την διαπίστωση αυτή έρχονται να ξαναεπιβεβαιώσουν τα φαινόμενα της διαφθοράς και τα σκάνδαλα που έρχονται στο φως το τελευταίο διάστημα. Στα είκοσι χρόνια που κυβέρνησε το ΠΑΣΟΚ είχαμε πολλά τέτοια, αλλά και άλλα φαινόμενα ανηθικότητας. Αυτά πληρώνει ακόμα και μάλλον θα εξακολουθήσει να πληρώνει.
Το ΠΑΣΟΚ λοιπόν είναι βαριά άρρωστο. Η αρρώστια του αυτή, δεν χτύπησε μόνο τα υψηλόβαθμα στελέχη του που άσκησαν εξουσία ως υπουργοί, υφυπουργοί, γραμματείς κ.λ.π. Αυτοί είναι από χέρι προσβεβλημένοι και από την υπεροψία και από τον κυβερνητισμό και από την ελαστική ηθική. Μερικοί δε απ’ αυτούς είναι συνώνυμοι της λαμογιάς και της συναλλαγής.
Το μεγάλο πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι όμως τα μικρομεσαία του στελέχη. Οι άνθρωποι αυτοί που το εκφράζουν στις τοπικές κοινωνίες. Που είναι ο φράχτης των συνόρων του, τα τσομπανόσκυλα. Οι πάλαι ποτέ «μη προνομιούχοι» που έγιναν «κάποιοι». Που είναι σύμβουλοι, γραμματείς, παρατρεχάμενοι βουλευτών. Αυτοί που είχαν μικρές καρεκλίτσες, που έγιναν δημόσιοι υπάλληλοι ελέω ΠΑΣΟΚ, που έγιναν εργολάβοι ελέω ΠΑΣΟΚ, Κοινοτάρχες και Δήμαρχοι ελέω ΠΑΣΟΚ, που ζουν για την εξουσία (έστω την μικρή) και καλοζούν από την εξουσία. Όλοι αυτοί δεν αλλάζουν. Δεν θέλουν και δεν μπορούν να δουν την αλήθεια στον καθρέφτη. Η αρρώστια έχει ζυμωθεί πλέον στο DNA τους. Την καρεκλίτσα τους να κρατήσουν κι ας βουλιάζει το πλοίο ολόκληρο. Οι κοινές υποθέσεις δεν τους νοιάζουν, μόνο οι προσωπικές τους. Αυτό το σώμα είναι καμιά 20.000 χιλιάδες σ’ όλη την Ελλάδα και αυτό είναι το κυρίως ΠΑΣΟΚ. Αυτοί αλληλοτροφοδοτούνται με τους από πάνω, τους υψηλόβαθμους, σε μια λογική «κράτα με να σε κρατώ», σε μια λογική τυχοδιωκτισμού. Έτσι, και δεν θέλουν και δεν μπορούν να διαπιστώσουν τα αδιέξοδά τους, να τα παραδεχτούν αυτοκριτικά και να αλλάξουν φιλοσοφία και ρότα. Αυτό θέλει λεβεντιά και αλτρουισμό, και φαίνεται δεν υπάρχουν αποθέματα.
Οι απλοί ψηφοφόροι είναι λίγο μακρύτερα, δεν ασχολούνται με τις διαδικασίες, με τους γραμματείς και τους παρατρεχάμενους, παρακολουθούν απογοητευμένοι.
Στα καθ’ ημάς, με τους όρους της πολιτικής γεωγραφίας, η δημοκρατική αριστερά εκφράζεται από τον Συνασπισμό και η σοσιαλδημοκρατία από το ΠΑΣΟΚ. Και το παρελθόν εδώ είναι τέτοιο που δεν μπορεί να διδάξει, μόνο εμποδίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου