Άλλοι νιώθουν υπερήφανοι κι άλλοι μαλάκες

Henri Matisse: Οδαλίσκη με μανόλιες

Ευτυχώς η «εθνική» μας συμμετοχή –συνενοχή θα έλεγα εγώ- της Καλομοίρας δεν ευτύχησε να αναδειχθεί 1η νικήτρια στην Eurovision (ήρθε λέει 3η) κι έτσι γλυτώσαμε από το βασανιστήριο να ακούμε –δεν ξέρω- για πόσο καιρό ακόμα την χυδαιότητα και την ανοησία στ’ αυτιά μας νυχθημερόν από τηλεοράσεων και ραδιόφωνων. Την σκαπουλάραμε με μερικές περισπούδαστες –είναι αλήθεια- αναλύσεις ειδημόνων για τις αιτίες της σχετικής αποτυχίας. Τις ίδιες μέρες δύο Έλληνες επιστήμονες, οι καθηγητές Χρήστος Ζερεφός και Αλκιβιάδης Μπάης από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης –έγινε γνωστό ότι τιμήθηκαν με το βραβείο Νόμπελ για την επιστημονική τους εργασία σε θέματα προστασίας του περιβάλλοντος. Το ακούσαμε μια – δυο μέρες στις ειδήσεις και μετά σιωπή. Δηλαδή αν για την Καλομοίρα μιλάμε μήνες τώρα γι’ αυτούς τους Έλληνες πόσο έπρεπε να μιλήσουμε; Βλέπετε η κλίμακα των αξιών της κοινωνίας μας στην Ελλάδα αλλά και παγκόσμια –κυρίως όμως στην Ελλάδα- βάζει σε πιο περίοπτη θέση την Καλομοίρα –ή άλλα αστέρια παλαιότερα- από την επιστήμη και την τέχνη. Τέλος πάντων, πολλοί μίλησαν για την ξεφτίλα της Eurovision, αρμοδιότεροι και με εμπεριστατωμένη άποψη για τις ρίζες της ευτέλειας και την αποχαύνωση του κόσμου. Εμείς, αντί άλλων λόγων και αναλύσεων, θα παραθέσουμε τους στίχους του Γιώργου Θαλασσινού στο ποίημά του:

Αποστολή αυτοκτονίας
Ζωσμένος στην μέση μου τον Καβάφη,
Την Μαρία Νεφέλη και το Άξιον Εστί,
Τα Ανεπίδοτα Γράμματα,
Τα ποιήματα του Μανώλη Αναγνωστάκη,
Τις Ακυβέρνητες Πολιτείες,
Το Κατά Σαδδουκαίων,
Το Χαμόγελο της Τζοκόντας και τον Μεγάλο Ερωτικό,
Τα Θαλασσινά Φεγγάρια και το Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού,
Την Σωτηρία Μπέλλου και τον Καϊκτσή,
Τον Καζαντζίδη και την Μαρία Κάλας,
Τον Ρόκκο και τ’ αδέρφια του.
Μ’ αυτά και μ’ άλλα πολλά εκρηκτικά που έχω συγκεντρώσει,
Θα εισχωρήσω μέσα στις τάξεις του εχθρού, ευθυτενής, σαν άλλος Δον Κιχώτης,
να τους ανατινάξω.