Οι άρχοντες της παρακμής

Διαβάζοντας το βιβλίο «Οι άρχοντες της παρακμής», του Κωνσταντίνου Ι. Αγγελόπουλου σε πιάνει σιγά-σιγά, σελίδα την σελίδα ένα αίσθημα ανησυχίας το οποίο στην συνέχεια γίνεται φόβος, για να καταλήξει στο τέλος απελπισία.
Κι αυτό γιατί, όχι πως διαβάζουμε πράγματα πρωτάκουστα που δεν τα υποψιαζόμασταν κ’ αν. Απ’ εναντίας, όλοι οι στοιχειωδώς υποψιασμένοι πολίτες αυτής της χώρας, βολεμένοι και ξεβόλευτοι, ξέρουν πολύ καλά, μέσες άκρες, τι γίνεται με την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας μας και πως δουλεύει το πράμα, δεκαετίες τώρα. Κι αυτός ίσως είναι και ο λόγος του τρόμου μας, επειδή ξέρουμε ποιοι είναι αυτοί που μας κυβερνούν, πως αναδεικνύονται, σε ποιους δίνουν αναφορά και τι ποιότητα έχουν.
Η κατάθεση του Κωνσταντίνου Ι. Αγγελόπουλου, ως κατάθεση ενός δημοσιογράφου που όχι απλά «παροικεί την Ιερουσαλήμ», αλλά κατοικεί μέσα στο κέντρο της και έζησε πρόσωπα και πράγματα από τα μέσα, προσδίδει στους φόβους μας την βεβαιότητα της διάγνωσης αξονικού τομογράφου. Και τα λέει πολλές φορές στην διάρκεια του βιβλίου του, τόσο που παρ’ όλη την καλή του γραφή και την καλή του γλώσσα, από ένα σημείο και μετά, έχεις την αίσθηση ότι πολλά τα ξαναδιάβασες λίγες σελίδες πριν. Παρά τις επαναλήψεις όμως η ουσία είναι αυτή: ζοφερή ελληνική πραγματικότητα.
Την ξέρουμε και σιωπούμε. Άλλος από ωχαδερφισμό, άλλος από κούραση και έλλειψη κουράγιου, άλλος επειδή δεν βλέπει φως στον ορίζοντα κι άλλος από ότι άλλο σας αρέσει. Και σοβαρές αιτίες και προφάσεις, υπάρχουν πολλές. Όλα όμως αυτά χτίστηκαν πάνω στην ποιότητα ενός λαού που ήταν και έγινε ακόμα πιο αμόρφωτος (γιατί νομίζει ότι δεν είναι πλέον) και είναι και επιρρεπής στην ποιότητα του πολιτικού προσωπικού των αρχόντων του, γιατί κατά βάθος και η δική του ποιότητα αυτή ήταν και εξακολουθεί να είναι. Από κει και μετά, οι δύο τους, άρχοντες και λαός, αλληλοτροφοδοτούν τις ποιότητές τους σε έναν ατέρμονα φαύλο κύκλο. Αυτό ίσως είναι και το σημείο που δεν τονίζεται στους «Άρχοντες της παρακμής», δηλαδή η ποιότητα του λαού στον οποίο ευδοκιμούν όλοι αυτοί.
Έχουμε και μία ακόμα ένσταση πολύ συγκεκριμένη. Στην σελίδα 216 –κάτω-κάτω- λέει: «Η Νέα Δημοκρατία….., μπορεί να έχει έναν αξιόλογο αρχηγό,….». Που τον είδε ο κ. Κ. Ι. Αγγελόπουλος τον αξιόλογο αρχηγό; Ήμαρτον. Τι το ήθελε αυτό, μέσα σ’ ένα τόσο ωραίο βιβλίο, τέτοια αστοχία; Ούτε σαν υπόθεση εργασίας δεν στέκει μια τέτοια φράση. Ότι πιο αντιπροσωπευτικό και τερατώδες, του συστήματος που περιγράφεται στους «άρχοντες της παρακμής», είναι ο σημερινός πρωθυπουργός μας κι ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, πρωθυπουργός εν αναμονή. Αξιοσύνες ολκής, αμφότεροι.
Διαβάζοντας το βιβλίο περίμενα το τέλος με προσμονή και ελπίδα, μήπως υπάρξει στο τελευταίο κεφάλαιο ένα φως, μία πρόταση λύτρωσης, μία λύση στην χρόνια αρρώστια μας. Περίμενα αλλά δυστυχώς ο συγγραφέας –τι να σου κάνει ο άνθρωπος, θαύματα;- δεν βρήκε κανέναν Αϊ-Γιώργη να σκοτώσει τον δράκο.

Μια δηλητηριώδη απάντηση είχε να μας δώσει –εν πλήρη ειλικρίνεια- και την έδωσε, από την αρχή-αρχή, με τον διάλογο από το θεατρικό του Μαριβώ:

Φρεντερίκ:..Ποιος δεν θα επιθυμούσε να κυβερνήσει;
Λελιό: Αυτός που θα ήταν άξιος να το κάνει.
Φρεντερίκ: Αυτός που θα ήταν άξιος;
Λελιό: Ναι. Είναι ο άνθρωπος, η αρετή του οποίου είναι ισχυρότερη απ’ τη φιλοδοξία και τη φιλοχρηματία. Για έναν τέτοιον άνθρωπο η διακυβέρνηση δεν είναι παρά μόνο μόχθος.
(Μαριβώ, «Ο μεταμφιεσμένος πρίγκιπας», Α΄ Πράξη, 10η Σκηνή).

Αυτός είναι ακριβώς κι ο λόγος που στην σύγχρονη Ελλάδα, αυτοί που έχουν κάτι να πουν, δυστυχώς σιωπούν, αφήνοντας όλο και περισσότερο χώρο στα αλαλάζοντα κύμβαλα.