Μετά τις εκλογές

Michel Folon

Με τον Αργύρη και το Γιώργο

Διήγημα

Η μέρα λαμποκοπάει. Ο μαΐστρος καθάρισε την ατμόσφαιρα, η κορυφή του Άθω είναι φάτσα μπροστά μας, ν’ απλώσεις το χέρι και να την ακουμπήσεις. Ο ψίθυρος της θάλασσας ανάκατος με αγιορείτικες συμβουλές, που φτάνουν από μεσοπέλαγα, για την ταπείνωση του σώματος και τη σωτηρία της ψυχής. Εκεί περί άλλα τυρβάζουν.
Με το καραβάκι των 11 και τριάντα επιστρέφουμε από την Αμμουλιανή για την Τρυπητή. Ο Αργύρης στην πλώρη πασχίζει να πείσει έναν δεξιό πως «την πρώτη Κυριακή πρέπει να τους δώσουμε ένα μάθημα». Ο άλλος τον κοιτάζει μάλλον αδιάφορα. Χάνει τον καιρό του αλλά ο Αργύρης ο αγιογράφος επιμένει με υπομονή καλλιτέχνη να του αραδιάζει επιχειρήματα. Έτσι είναι το παιχνίδι των εκλογών για μας τους «μικρούς». Σημαδεμένο από τα πριν! Συνήθως ρίχνουμε ασσόδυα και ντόρτια, οι εξάρες σπανίζουν.
Εγώ με το Γιώργο είμαστε ακουμπισμένοι στην κουπαστή.
- Πώς τα πήγαμε; τον ρωτάω μιας και ξέρει καλύτερα από μένα τον κόσμο του νησιού.
Ο Γιώργος δεν μου απαντάει. Είναι ευγενικός, πολύ ευγενικός και δε θέλει να με στεναχωρήσει. Αγναντεύει προς τον Ξηροπόταμο απορροφημένος στη μυστηριακή χαύνωση του ιωδίου. Αναπνέει βαθειά. Η καρδιά διαστέλλεται, οι αισθήσεις ανθοβολούν.
- Το μυρίζεις; με ρωτάει χωρίς να περιμένει απάντηση.
Το καραβάκι κατεβάζει στροφές, ενώ εμείς ονειροπολούμε το μάταιο χτες της αριστεράς και το αύριό της, που όλο το αναβάλλει να ‘ρθει. Πλησιάζουμε στο μόλο.
Τους βλέπω με το πρώτο. Ο Γιώργος με τη γυναίκα του, η Κατερίνα με την κόρη της και πέντε έξη ακόμα, τους περισσότερους τους ξέρω μόνο φυσιογνωμικά. Υποψήφιοι για το δήμο Αριστοτέλη. Πάνε για το νησί να ρίξουνε κι αυτοί τα ασσόδυά τους. Σύντροφοι. Μαζί μέχρι τις προάλλες. Τώρα χώρια. Τι κρίμα! Φταίμε εμείς; Μήπως αυτοί; Έχει νόημα ποιος φταίει παραπάνω;... Κι όμως οι παρεξηγήσεις κοφτερές σαν λεπίδες…
Μούδιασμα προσωρινό, μια ανεπαίσθητη δόνηση στο δέρμα, στυφή γεύση στον ουρανίσκο. Αγκαλιαζόμαστε. Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει. Δε διαγράφεται μονοκονδυλιά το χτες. Και δεν πρέπει. Αύριο ίσως να ‘μαστε πάλι μαζί. Μακάρι!...
- Άδικα πηγαίνετε! τους κολλάει καλοσυνάτα ο Γιώργος, τα μάσαμε όλα εμείς!…
Χαμογελούν αμήχανα. Ανεβαίνουν βιαστικά στο καράβι να προλάβουν τους ψηφοφόρους πριν πάνε για μεσημεριανό. Το «Γοργοεπήκοος» λύνει τους κάβους. Ο χωρισμός έχει πάντα γεύση μετάλλου.
Μπαίνουμε στο αμάξι αμίλητοι. Ο Γιώργος οδηγεί, ο Αργύρης διπλώνει ψηφοδέλτια και τα βάζει προσεχτικά σε τετράδες μέσα στους φακέλους. Τι άραγε να σκέφτονται;
Καθώς έχουμε στα δεξιά μας τη διώρυγα του Ξέρξη σκέψεις βαθύτερης μοναχικότητας συνενώνουν το φθινοπωρινό τοπίο με τη γαλήνη τ’ ουρανού. Μασάω την άκρη ενός σπίρτου και παρακολουθώ δίπλα μου να παρελαύνουν οι ιδέες της αριστεράς φορώντας τα καθημερινά τους ρούχα.

Σίμος Οφλίδης

H ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ στον 2ο γύρο

Δελτίο Τύπου

Αγαπητοί φίλοι Χαλκιδικιώτες,
Εκλογές δεν είναι μόνο ο απόλυτος αριθμός σε χάρτινα ψηφοδέλτια. Είναι πάνω απ’ όλα να μιλήσεις με τον τόπο σου και τους ανθρώπους του, να βρίσκεσαι με παλιούς φίλους και συντρόφους σε αγώνες. Είναι το χτύπημα στην πλάτη στην αγορά, το ρακί στην Ιερισσό, το κρασί στην Ορμύλια, η ψαρόσουπα στα Μουδανιά. Είναι η γενικότερη αποδοχή του κόσμου έστω και αμετάφραστη στη γλώσσα της κάλπης.
Ένα μεγάλο, λοιπόν, ευχαριστώ,
Σε όσους μας ψήφισαν,
Σε όσους δεν μας ψήφισαν και το ‘χουν ήδη μετανιώσει,
Και σε όσους δεν μας ψήφισαν και επιμένουν πως πολύ καλά έκαναν.
Στους επιτυχόντες των συνδυασμών εκφράζουμε τα συγχαρητήριά μας και σε όσους ίσως αναρωτηθούν τι πρόκειται να κάνουμε στο δεύτερο γύρο της αναμέτρησης, απαντάμε:
Θα ψηφίσουμε όπως πάντα αυτούς που μας επιβάλλει η αριστερή μας συνείδηση. Τους Καλύτερους.

Για την παράταξη της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ στη Χαλκιδική
ΣΙΜΟΣ ΟΦΛΙΔΗΣ

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΑΣΗΜΙΝΑΣ ΞΗΡΟΤΥΡΗ ΣΤΗΝ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ

Η υποψήφια Περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας Ασημίνα Ξηροτύρη, επικαφαλής του ψηφοδελτίου "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ-ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ", μαζί με τον υποψήφιο αντιπεριφερειάρχη Σίμο Οφλίδη και υποψήφιους περιφερειακούς συμβούλους, επισκέφτηκαν Τον Πολύγυρο και τα Ν. Μουδανιά Χαλκιδικής.

Στον Πολύγυρο επισκέφτηκαν το Γενικό Νοσοκομείο, το ΙΚΑ και τον ΟΑΕΔ, όπου συζήτησαν με τους εργαζόμενους και τους πολίτες για τα προβλήματα των υπηρεσιών.

Στην συνέχεια επισκέφτηκαν το Δημαρχείο Ν. Μουδανιών και είχαν συνάντηση με τον Δήμαρχο Ανδρέα Παπαγιάννη, με τον οποίο συζήτησαν για τα προβλήματα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και γενικότερα του Νομού Χαλκιδικής.

Η επίσκεψη ολοκληρώθηκε με συνέντευξη τύπου στα τοπικά μέσα ενημέρωσης.

Παρουσίαση του Ψηφοδελτίου Χαλκιδικής

Δελτίο Τύπου

Ο υποψήφιος αντιπεριφερειάρχης ΣΙΜΟΣ ΟΦΛΙΔΗΣ και ο υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος ΑΡΓΥΡΗΣ ΚΑΡΛΑΣ επισκέφτηκαν τις κοινότητες Φούρκας, Κασσανδρινού, Νέας Σκιώνης, Αγίας Παρασκευής, Παλιουρίου, Πευκοχωρίου, Χανιώτης, Πολύχρονου και Κρυοπηγής και συζήτησαν με τους κατοίκους τοπικά προβλήματα.

ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Έρευνα του Τμήματος Στατιστικής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, υπό την επίβλεψη του καθηγητή Επαμεινώνδα Πανά για την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, όπως αυτή δημοσιεύεται στη εφημερίδα Free Sunday. Πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο 2010.

ΚΙΝΗΣΗΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ

Τον υποψήφιο δήμαρχο πλαισιώνουν (από αριστερά προς τα δεξιά) ο Κώστας Γκοντίνος, η Θεοδώρα Χρυσούλη, ο Νίκος Σιδέρης και ο Ανδρέας Λαζανάς, υποψήφιοι Δημοτικοί και τοπικοί Σύμβουλοι!

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Δήμος Αριστοτέλη, 12 Οκτωβρίου 2010

Πραγματοποιήθηκε σήμερα στο Κέντρο Πολιτισμού στην Ιερισσό, η αναβληθείσα συνέντευξη τύπου των εκπροσώπων και του υποψηφίου Δημάρχου Κώστα Ευθυμίου της ΚΙΝΗΣΗΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ.
Ο υποψήφιος Δήμαρχος Κώστας Ευθυμίου ανακοίνωσε την κάθοδο της Κίνησης στις εκλογές, ενώ απάντησε σε ερωτήσεις των εκπροσώπων του Τύπου.
Συγκεκριμένα ο Κώστας Ευθυμίου δήλωσε:
«Aπό την ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ που αποτελείται από πολίτες που χρόνια τώρα από κοινού βρίσκονται σε διαρκή ενασχόληση με τα προβλήματα του τόπου μας προσπαθώντας να τα αναδείξουν και διεκδικώντας λύσεις ανακοινώνεται η κάθοδος στις επερχόμενες εκλογές βασισμένοι στις παρακάτω αρχές.
Όλοι που συμμετέχουμε στην κίνηση αυτή (μεγάλο μέρος των οποίων έγινε γνωστό από τις υπογραφές που αναρτήθηκαν στα μπλοκς) πιστεύουμε ότι τα του Δημου αφορούν όλους τους πολίτες που υφίστανται τις συνέπειές τους και όχι τους αυτόκλητους ΓΡΑΒΑΤΟΦΟΡΕΜΕΝΟΥΣ ΣΩΤΗΡΕΣ με τις ποικίλες επιδιώξεις.
Στο πλαίσιο αυτό διαμορφώνουμε άποψη και αναπτύσσουμε δράσεις για τα μικρά και μεγάλα προβλήματα του τόπου μας προσπαθώντας να καταστήσουμε κοινωνούς όσο γίνεται περισσότερους συμπολίτες μας.
Θεωρούμε ότι η Τοπική αυτοδιοίκηση πρέπει να είναι ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΙΚΗ και προσανατολισμένη στο κοινωνικό όφελος την προστασία και αναβάθμιση του δημόσιου λόγου και του δημόσιου συμφέροντος.
Απαιτούμε να νοιάζεται για τον τελευταίο δημότη, αλλά και από τον ίδιο να είναι υπεύθυνος kai ενεργός στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Θέλουμε η Τοπική αυτοδιοίκηση να είναι ικανή να διοικεί και όχι απλά να διαχειρίζεται
Να σχεδιάζει και να υλοποιεί
Να νοιάζεται για το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής
Να υπερασπίζεται τον Δημόσιο πλούτο και τα συλλογικά αγαθά
Να ενισχύει την κοινωνική συνοχή
Ο νέος Δήμος Αριστοτέλη έχει μεγάλες προοπτικές ανάπτυξης και προκοπής.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να διαχειριστούμε σωστά τα μεγάλα πλεονεκτήματα που διαθέτουμε και που είναι η θάλασσα τα δάση και τα νερά μας η ιστορία μας και ο πολιτισμός μας.
Αυτά από μόνα τους αποτελούν πηγή πλούτου οικονομικού αλλά και περιβαλλοντικού.
Η σωστή διαχείρισή τους σημαίνει ζωή και ανάπτυξη.
ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΠΟΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ Μας ΑΠΟ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑ 314.000 ΣΤΡΕΜΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΣΜΕΥΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΟΥ ΑΓΓΙΖΟΥΝ ΣΧΕΔΟΝ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΔΟΘΟΥΝ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΝΕΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ.
ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΘΑ ΣΗΜΑΝΕΙ ΕΝΑΝ ΔΗΜΟ ΧΩΡΙΣ ΑΥΡΙΟ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΟ ΑΓΑΘΟ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΝΕΡΟ ΚΑΙ ΓΕΜΑΤΟ ΜΕ ΧΑΒΟΥΖΕΣ ΑΠΟΒΛΗΤΩΝ ΕΤΟΙΜΑ ΝΑ ΜΑΣ ΠΛΗΞΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΑΣΤΟΧΙΑ.
Θα είμαστε αντίθετοι σε κάθε προσπάθεια ξεπουλήματος Δημόσιας περιουσίας σε κάθε κατεύθυνση στο όνομα θολών επενδυτικών δρασεων.
Ο πολιτισμός σε κάθε του μορφή θα είναι στις πρώτες προτεραιότητές μας.
Στόχος μας θα είναι να ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ και να καταστήσουμε συμμέτοχους τους νέους ανθρώπους που οι πολιτικές των τελευταίων χρόνων τους οδήγησαν στο περιθώριο. Η Δημοτική μας κίνηση δεν έχει Προσωποκεντρική υπόσταση ούτε υπόκειται σε κομματικές δεσμεύσεις αλλά αποτελεί μία ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΥΣΥΛΛΕΚΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗΣ.
Στη βάση αυτή επιδιώκουμε να συναντηθούμε με όλους και όλες που έχουν εναλλακτική πρόταση και στόχευση για την ανάπτυξη και λειτουργία του Δήμου.
Ξεκίνησε με τεράστια προπαγάνδα από τα μέσα για την οικονομία που θα επιφέρει με τους εκατοντάδες αιρετούς να μένουν εκτός μισθοδοσίας. Δεν μίλησε όμως για τις απολύσεις και σε προσωπικό που θα εντείνουν το ήδη οξυμένο πρόβλημα της ανεργίας. Δεν μίλησε για τη μεταφορά αρμοδιοτήτων άλλα και πρόσθετων δαπανών στους Δήμους χωρίς αντίστοιχη μεταφορά πόρων. Δεν μίλησε για τους διπλασιασμούς των τελών που θα πρέπει να γίνουν για να ανταποκριθούν στοιχειωδώς στις υποχρεώσεις τους. Αυτά και όλα πολλά που θα συζητηθούν στις επόμενες ημέρες μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τη δευτέρα των εκλογών θα πρέπει να έτοιμοι για συγκρούσεις με την κεντρική εξουσία για την υπεράσπιση των συμφερόντων αλλά και την επιβίωση θεσμού της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙA ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΕΝΟΣ ΤΟΠΙΚΟΥ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΥ ΜΟΝΤΕΛΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΔΑΝΕΙΣΜΟ ΑΛΛΑ στις ΕΝΔΟΓΕΝΕΙΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΟΧΗΣ.
Μετά από επικοινωνία που είχαμε με συμπολίτες μας από όλο το νέο Δήμο και την αποδοχή που συναντήσαμε για τις θέσεις και τις απόψεις μας θεωρούμε ότι είμαστε έτοιμοι να συμμετέχουμε στις εκλογες και να διεκδικήσουμε τη ψήφο. Παράλληλα να συμβάλλουμε ώστε να μπουν οι βάσεις για μία κοινωνία συμμετοχής και δράσης».

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ – ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Θεσσαλονίκη 05 /10/ 2010
Η Υποψήφια του συνδυασμού «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ – ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ» για την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας Ασημίνα Ξηροτύρη – Αικατερινάρη έδωσε σήμερα στην αίθουσα της ΕΣΗΕΜΘ συνέντευξη τύπου, στην οποία παρουσίασε τους υποψήφιους Αντιπεριφερειάρχες και ένα μεγάλο μέρος των υποψηφίων του ψηφοδελτίου, όπως και τα βασικά στοιχεία της Διακήρυξης και του Προγράμματος του συνδυασμού.
Οι Αντιπεριφερειάρχες για τους πέντε από τους επτά Νομούς είναι :
Αδάμ Δράγας Ν. Θεσσαλονίκης : Ξυλογλύπτης – Γραμματέας επαγγελματικού σωματείου – Επί τέσσερις τετραετίες πρόεδρος της κοιν. Βερτίσκου – Μέλος της ΔΕ ΤΕΔΚ Ν. Θεσσαλονίκης – Μέλος των επιτροπών της Ευρώπης – Μέλος της επιτροπής αντίστασης Θεσσαλονίκης. Επί σειρά ετών νομαρχιακός γραμματέας του ΣΥΝ.
Παύλος Παπαδόπουλος Ν. Σερρών : Καθηγητής στο Τμήμα Διοίκησης Οικονομίας στο ΤΕΙ Σίνδου – Στέλεχος Τουριστικών Επιχειρήσεων – Ενεργό μέλος του Οικονομικού Επιμελητηρίου – Δυο φορές υποψήφιος βουλευτής Σερρών με τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογικές αναμετρήσεις
Σίμος Οφλίδης – Υποψήφιος Ν. Χαλκιδικής: Δημοτικός σύμβουλος Νέων Μουδανιών (1982-86), πρόεδρος του ΠΟΜ - Πολυβραβευμένος συγγραφέας - Εκδότης της εφημερίδας «Αντίλαλοι από τα Μουδανιά - αντιπρόσωπος στην Ένωση Αγροτικών Συνεταιρισμών Χαλκιδικής. Τρεις φορές υποψήφιος βουλευτής Χαλκιδικής με το ΚΚΕ Εσωτερικού και με τον ΣYN .
Αναστασία Κωνσταντινίδου – Υποψήφια Αντιπεριφερειάρχης Ν. Κιλκίς : Δασκάλα – Γραμματέας Συλλόγων δασκάλων Κιλκίς - Ιδρυτικό μέλος της Πολιτιστικής Εταιρείας Εκπαιδευτικών Κιλκίς - μέλος της θεατρικής ομάδας της Τέχνης Κιλκίς ΣΥΡΙΖΑ 2007 - 2009.
Φίλιππος Γιαννούλης – Υποψήφιος Αντιπεφερειάρχης Ν. Ημαθίας: Δικηγόρος – Επί 20ετία εκλέγεται στο ΔΣ του Δικηγορικού Συλλόγου Ημαθίας – Πρόεδρος του ΔΣ του Ομίλου Φίλων Θεάτρου – Επί σειρά ετών νομαρχιακός γραμματέας του ΣΥΝ – Υποψήφιος Νομάρχης και Βουλευτής με το ΣΥΝ.

Δελτίο Τύπου του υποψηφίου Αντιπεριφερειάρχη Σίμου Οφλίδη

Στα πλαίσια της προεκλογικής εκστρατείας ο υποψήφιος αντιπεριφερειάρχης Χαλκιδικής Σίμος Οφλίδης επισκέφτηκε την Ένωση Δασικών Συνεταιρισμών Αρναίας και σε συζήτηση με τα στελέχη της οργάνωσης Γιώργο Ξιούφη και Βασίλη Καραντώνα ιεραρχήθηκαν τα υπάρχοντα προβλήματα. Πέραν της οικονομικής δυσπραγίας που ταλαιπωρεί ούτως ή άλλως όλη τη χώρα και τις απαράδεχτες τιμές των κυριότερων αγροτικών προϊόντων της περιοχής (ελιά, σιτάρι), η συζήτηση επικεντρώθηκε στο τεράστιο πρόβλημα των δασεργατών. Οι δώδεκα δασικοί συνεταιρισμοί της Ένωσης αδυνατούν να πληρώσουν τους περίπου τριακόσιους εργαζόμενους. Παραμένουν απλήρωτοι εδώ και μήνες, κάποιοι από τον περασμένο Μάιο έχουν να δουν ευρώ! Κι αυτό γιατί το Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης κωφεύει στις εκκλήσεις της Ένωσης να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, παρ΄ ότι περιέκοψε τα κονδύλια κατά 15% και παρ΄ ότι από το ποσό των περίπου 800 χιλ. ευρώ που καλείται να καλύψει, τα μισά τα πληρώνεται από τις οικογένειες που προμηθεύονται ξύλα.
Οι καινούργιος υπουργός Κώστας Σκανδαλίδης επιβάλλεται να ασχοληθεί άμεσα με το ζήτημα για να πληρωθούν επιτέλους οι ταλαίπωροι δασεργάτες. Γιατί σε λίγο πολύ φοβόμαστε πως για άλλη μια φορά «θα τρέχουν και δε θα φτάνουν»!

Με τον Σίμο, χαλαρά

ΨΩΜΟΤΥΡΙ

Σε μια εποχή με χαλαρά
τα εκλογικά τα ήθη
ο Σίμος να αγωνιστεί
εξ εφεδρείας εκλήθη.

Τον θέλει η Μίνα δίπλα της
Αντιπεριφερειάρχη
την τρίποδη Χαλκιδική
εξ ευωνύμων να άρχει.

Εμείς τα κολλητάρια του
γι’ αυτό το παλικάρι
για στρατηγείο θα ’χουμε
του Jordan το πατάρι.

Το σύνθημά μας: ¨ΔΑΓΚΩΤΌ
ΣΤΗ ΜΙΝΑ ΞΗΡΟΤΥΡΗ¨
-κι όπως ελιά και Βασιλιά-
¨ΣΙΜΟΣ ΚΑΙ ΨΩΜΟΤΥΡΙ¨.

Άρης Μπιτσώρης

O δικός μας υποψήφιος Αντιπεριφερειάρχης

Σίμος Οφλίδης
Γεωπόνος – Συγγραφέας
Δημότης Μουδανιών
Πρώην Δημοτικός Σύμβουλος
Υποψήφιος Αντιπεριφερειάρχης Χαλκιδικής
Με το ψηφοδέλτιο της Μίνας Ξηροτύρη
«Δημοκρατία – Οικολογία – Συμμετοχή»

Διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος Νέων Μουδανιών (1982-86) επί δημαρχίας Γεράσιμου Ηλιόπουλου, πρόεδρος του ΠΟΜ, μέλος επί πολλά χρόνια των διοικήσεων του Πολιτιστικού Συλλόγου «Φάρος», εκδότης της εφημερίδας «Αντίλαλοι από τα Μουδανιά και τα γύρω», πρόεδρος του 1ου Συνέδριου για την Ανάπτυξη της Χαλκιδικής το 1982, αντιπρόσωπος στην Ένωση Αγροτικών Συνεταιρισμών Χαλκιδικής. Τρεις φορές υποψήφιος βουλευτής Χαλκιδικής με το ΚΚΕ Εσωτερικού το 1981 και το 1985 και με τον ενιαίο Συνασπισμό το 1989.
Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1982 με τα διηγήματα «Με το Θανάση». Έκτοτε συνεργάζεται μόνιμα με τη σύζυγό του Ελένη Καλαϊτζή – Οφλίδη τόσο στην πεζογραφία (τελευταίο τους δουλειά το μυθιστόρημα «Λίαν προσεχώς») όσο και στη συγγραφή θεατρικών έργων, για τα οποία απέσπασαν τρία κρατικά βραβεία του Υπουργείου Πολιτισμού (1989, 93 και 94). Το 2006 το έργο τους «εξ Ανατολών» παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ της Θάλασσας στα Νέα Μουδανιά καθώς και σε παραστάσεις στη Χαλκιδική από τη θεατρική ομάδα του «Φάρου».

Φέρτε πίσω τα κλεμμένα

Ως γνωστό, η αριστερά, πριν απ’ όλα, αποτελεί ένα ηθικό αίτημα. Και η λογική συνέχεια αυτής της αξιωματικής αλήθειας επιβάλει ώστε κάθε ηθικό αίτημα της κοινωνίας και των ατόμων της ξεχωριστά, να υιοθετείται από την αριστερά.
Συμφωνώ ότι ο ορισμός της έννοιας ηθική-ηθικός, αποτελεί κομβικό σημείο της πρότασης, σηκώνει μεγάλη κουβέντα και σίγουρους βυζαντινισμούς –αριστερούς και μη- αλλά έχω και την αίσθηση ότι λίγο-πολύ μέσα μας όλοι ξέρουμε τι είναι ηθικό και δίκαιο. Αυτοί που δυσκολεύονται –κάθε φορά- να το βρουν, ας κάνουν τον κόπο να μπαίνουν στην θέση του αλλουνού για να νιώθουν και να καταλαβαίνουν καλύτερα το αίτημα και το «δίκιο» του.
Εν μέσω λοιπόν της οικονομικής λαίλαπας και των φωνών για το «φέρτε πίσω τα κλεμμένα», πιάνω την σχετική κουβέντα με έναν ταξιτζή στην μεγάλη διαδρομή αεροδρόμιο - κέντρο πόλης. Σκέτος οδηγός ταξί χωρίς ποσοστό ιδιοκτησίας, μεροκάματο. Λέει αυτός, λέω εγώ, (Μαντέλης, Τσουκάτος, Βουλγαράκης, Εφραίμ, Ρουσόπουλος, Καραμανλής, Τσοχατζόπουλος, γάλατα, δομημένα, χρηματιστήριο, Siemens,….) περιληπτικά δηλαδή, γιατί αλλιώς -για να μπούμε σε λεπτομέρειες- έπρεπε να ταξιδέψουμε μέχρι το Πεκίνο (ψάχνει και για καμιά δεύτερη κούρσα) και φτάνουμε. Δεκατρία και εξήντα ευρώ η ταρίφα, του έδωσα δεκαπέντε και αν δεν ζητούσα απόδειξη, που χρειαζόμουνα για την δουλειά μου, δεν είχε σκοπό να μου δώσει.
Ο οδηγός του ταξί, χωρίς ποσοστό συνιδιοκτησίας, εργατική τάξη vera δηλαδή, χωρίς την απόδειξη, μπορεί και να έκλεβε την κούρσα από το αφεντικό, αλλά και ότι άλλο από το κράτος. Σκέφτηκα όμως ότι παλιότερα που είχα ένα μαγαζάκι, «και ‘γώ ακόμα που σας ιστορώ», αποδείξεις έκοβα πού και πού, και όλα τα χρόνια, όταν «μ’ έπαιρνε» έκλεβα και την εφορία. Εδώ είμαστε λοιπόν. Μία άλλη οπτική γωνία για το «φέρτε πίσω τα κλεμμένα», ίσως πιο σημαντική από αυτήν που παραπέμπει στον Τσουκάτο και στον Τσοχατζόπουλο και σ’ όλον αυτόν τον συρφετό. Γιατί όλοι εμείς οι «από κάτω», με τις ελαστικές συνειδήσεις των "μικροκλοπών" μας, θρέψαμε και ανεχτήκαμε τα φαινόμενα των μεγάλων κλοπών των «από πάνω». Κι όταν έτυχε μερικοί από τους «από κάτω» να γίνουν «από πάνω», ήξεραν την τέχνη πώς να «πορευτούν» για να γίνει η «τρίχα τριχιά» και «γόρδιος δεσμός» στον λαιμό μας, τελικά. Συμπέρασμα: Χωρίς τον φόβο της τιμωρίας όλοι –ή σχεδόν όλοι- είμαστε επιρρεπείς στην «αμαρτία».
Η αριστερά όλα τα χρόνια δεν μίλησε γι’ αυτά. Καμία αριστερά, ορθόδοξη, ανανεωτική, δημοκρατική, αλλοίθωρη ή ανοιχτομάτα. Κι αφού η αριστερά, που όπως είπαμε παραπάνω, είναι κατ’ αρχήν ένα ηθικό αίτημα, δεν μίλησε γι’ αυτά, ποιος άλλος θα μπορούσε να μιλήσει; Κανένας.
Είναι καιρός, ανάμεσα σε όλα τα άλλα τα σπουδαία, περί δικαιωμάτων και συντάξεων και νόμων, η δική μας αριστερά, να μιλήσει και γι’ αυτά, κυρίως γι’ αυτά. Από κει ξεκινάει «η μάνα του νερού». Να μιλήσει αυστηρά για κανόνες και για τιμωρίες, για παιδεία, τελικά. Όλα τα άλλα ύστερα θα γίνουν πιο εύκολα και πιο κατανοητά.

Ο Φώτης Κουβέλης στη Θεσσαλονίκη

Η δική μας Αριστερά

Δημοκρατική Αριστερά

Υπό μία έννοια, τα όσα συμβαίνουν στον χώρο της αριστεράς στην Ελλάδα, φαντάζουν σαν έργο το οποίο το έχουμε ξαναδεί πριν σαράντα τόσα χρόνια. Η ουσία δε της υπόθεσής του είναι τόσο ίδια που αν ήταν πρωτοχρονιά θα λέγαμε «ευτυχισμένο το 1968». Φαίνεται ότι ο «Σισύφειος» κύκλος του βράχου κρατάει περί τα σαράντα χρόνια.
Είναι νωρίς ακόμα να πούμε με σιγουριά αν θα τα καταφέρει το νέο κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς που ιδρύθηκε από μέλη και στελέχη του ΣΥΝ της ανανεωτικής πτέρυγας. Κι αυτό γιατί, εδώ που φτάσαμε, χρειάζονται πλέον αποδείξεις τόσο για το αληθές των προθέσεων και διακηρύξεων όσο και για την ικανότητα διαχείρισης της υπόθεσης. Οι οιωνοί είναι καλοί, αλλά και οι προϋποθέσεις είναι προϋποθέσεις.
Ο χώρος υπάρχει και έχει βαθιές ρίζες στο σώμα της αριστεράς. Αυτά που λέει ο Τσίπρας (ότι δηλαδή δεν υπάρχει χώρος) είναι παιδικές ελαφρότητες κουκουέδικης έκδοσης και εδράζονται στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης του κόμματός του και της θεσούλας του.
Ο χώρος υπάρχει και είναι αυτός που καταλαμβάνει –σφετεριζόμενος- αυτός και η παρέα του, νομίζοντας ότι με την χρησικτησία μπορεί να κατοχυρώσει ιδιοκτησία στις ιδέες της ανανεωτικής αριστεράς. Τέλος πάντων όμως, το θέμα μας δεν είναι ο Τσίπρας ή ο Αλαβάνος και οι συν αυτοίς κομουνισμένοι. Στο κάτω – κάτω απεδείχθη η παροιμιώδης ανεπάρκειά τους να αναδείξουν τον ΣΥΝ σε πρωταγωνιστή των εξελίξεων όταν η κοινωνία τους το ζητούσε. Αντ’ αυτού μαλώνουν μεταξύ τους –γελοίως και χωρίς αρχές- για το πάπλωμα.
Η επιτυχία του εγχειρήματος της Δημοκρατικής Αριστεράς θα κριθεί –κατά την άποψή μας- από δύο πράγματα.
Το πρώτο είναι η συνέπεια και η αρμονία μεταξύ διακηρύξεων και αριστερής ουσίας. Εάν το κόμμα γίνει φορέας δήθεν αριστερού εργατισμού, λαϊκισμού, ή συντεχνιασμού, το παιχνίδι είναι χαμένο. Για τα παραπάνω υπάρχουν αυθεντικότεροι εκφραστές. Ή θα πει αλήθειες και θα τις στηρίξει, ματώνοντας αν χρειαστεί, μέσα στην κοινωνία, ή δεν έχει λόγο ύπαρξης. Υπάρχουν πολλά άλλα κόμματα με την γνωστή λογική και φιλοσοφία, για να επιλέξει κανείς, δεν χρειάζεται ακόμα ένα.
Το δεύτερο είναι να αντιληφθούν ότι στην εποχή μας δεν μπορούν να λειτουργήσουν και να προκόψουν κόμματα με τις καθιερωμένες δομές (γραφεία, κομματικές οργανώσεις, κ.λ.π). Κι αυτά πρέπει να υπάρξουν, αλλά το κύριο βάρος είναι να βρεις τρόπο και μέσα να φτάσει ο λόγος σου στον κόσμο.
Ως γνωστόν, τα κόμματα της αριστεράς, πρωτίστως, τα τροφοδοτεί και τα κινεί η νεολαία, η οποία, με την σειρά της, για να στρατευθεί σε μια υπόθεση πρέπει να της δώσεις όραμα, «πιασάρικο» και ολίγον ανεδαφικό, δηλαδή –εν ολίγοις- να την «παραμυθιάσεις». Επειδή όμως οι αλήθειες που πρέπει να αρθρώσει η Δημοκρατική Αριστερά δεν είναι τέτοια παραμύθια, αλλά βασίζονται πρώτα στην λογική και στην σημερινή πραγματικότητα και μετά στο όραμα και στο συναίσθημα, δεν υπάρχει άλλος τρόπος επικοινωνίας με τον κόσμο, παρά η πρόσβαση στα ΜΜΕ και κυρίως στην τηλεόραση. Δηλαδή καλύτερα να μην έχει πουθενά γραφεία σε όλη την Ελλάδα –τρόπος του λέγειν- αλλά να έχει σταθερό βήμα σε μία καλή εφημερίδα και ένα καλό τηλεοπτικό κανάλι, αν δεν μπορεί να έχει δικά του.
Η Δημοκρατική Αριστερά έχει προνομιακό ακροατήριο στους πολίτες που σκέφτονται με το δικό τους μυαλό και δεν ετεροκαθορίζονται από ιδεοληψίες, δόγματα και κόμπλεξ. Θέλουν αλήθειες. Πιστεύουν σε μια καλύτερη κοινωνία, η οποία όμως δεν θα έρθει με νηστεία, προσευχή και εξορκισμούς, ούτε με «επαναστάσεις - εφιάλτες», αλλά με μικρά – μικρά βήματα και πρωτίστως με παιδεία. Αυτός ο κόσμος είναι δύσκολος κόσμος αλλά είναι και σίγουρος, μακράς πνοής. Με αυτόν τον κόσμο πρέπει να ανοίξει διάλογο η Δημοκρατική Αριστερά.
Δύο προϋποθέσεις λοιπόν: Αλήθειες χωρίς κόμπλεξ και τηλεόραση για να ακούσει ο κόσμος αυτές τις αλήθειες.

Κινέζοι ή Ευρωπαίοι;

Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες ζουν, εδώ και λίγα χρόνια, μια μεγάλη επίθεση στα κεκτημένα κοινωνικά και εργασιακά τους δικαιώματα που αποκτήθηκαν με αγώνες, επαναστάσεις -ακόμα και πολέμους- πολλών αιώνων και γενεών.
Πέρα από τις ιδιομορφίες που έχουν κάποιες χώρες (βλέπε Ελλάδα), όπου ορισμένα μέτρα ήταν αναγκαία για την λειτουργία και το συμμάζεμα του διεφθαρμένου κράτους, βλέπουμε μια συνολική επίθεση, άλλοτε καλυμμένη και άλλοτε απροκάλυπτη, για μείωση του εισοδήματος των εργαζομένων, επιμήκυνση του χρόνου εργασίας για την σύνταξη, περικοπή των κοινωνικών παροχών και άλλα πολλά, που δεν είναι σκόπιμο να αναφερθούν λεπτομεριακά. Σημασία έχει ότι η γενική κατεύθυνση όλων των κυβερνήσεων (όλων των αποχρώσεων) είναι οι περικοπές.
Επαναλαμβάνουμε ότι άλλο τα μέτρα που αποδίδουν ισότητα και ισοπολιτεία μεταξύ των εργαζομένων (άλλος να βγαίνει στα 40 του και άλλος στα 65) και άλλο να ζητάς ένας άνθρωπος που δουλεύει σκληρά και ανθυγιεινά να πάει από τα 60 στα 67. Αυτό είναι βαρβαρότητα.
Χοντρικά, όλα αυτά είναι τα αποτελέσματα που επιφέρει η –άνευ όρων- κυριαρχία της αγοράς, πάνω στην κοινωνία. Δηλαδή αδηφάγος καπιταλισμός, όπου όλα καθορίζονται από την μεγιστοποίηση του κέρδους. Αυτά είναι πράγματα γνωστά αλλά τα ξεχάσαμε, γιατί, καθώς κατάπεσε το εξάμβλωμα του «υπαρκτού σοσιαλισμού», πήρε μαζί του συκοφαντημένη και κάθε σοσιαλιστική θεώρηση περί της κοινωνίας και της οικονομίας. «Μαζί με τα ξερά κάηκαν και τα χλωρά».
Υπάρχει όμως και μία άλλη διάσταση που πρέπει να δουν και να συζητήσουν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες και τα οικονομικά τους επιτελεία: η «κινεζοποίηση». Δεν ισχυρίζομαι ότι ο όρος είναι δόκιμος αλλά ας μείνουμε στην ουσία περιγράφοντάς τον. Τι συμβαίνει σήμερα στην αγορά;
Ας υποθέσουμε ότι στην Ευρώπη, ένα προϊόν, για να παραχθεί, κοστίζει π.χ. 10 ευρώ. Μέσα στο κόστος αυτό συμπεριλαμβάνεται ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής. Το κοινωνικό κράτος, το επίπεδο ζωής του ευρωπαίου εργαζόμενου, οι άδειές του, η σύνταξή του και γενικότερα όλες οι κατακτήσεις του.
Έρχεται λοιπόν σήμερα η Κίνα (και προφανώς και οι άλλες παρόμοιες χώρες) και το ίδιο προϊόν (στην ίδια ποιότητα περίπου) το παράγει με 1 ευρώ, γιατί στην Κίνα οι άνθρωποι δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ, χωρίς τίποτα απ’ όλα αυτά που δικαιούνται οι ευρωπαίοι εργαζόμενοι.
Η ελεύθερη αγορά διοχετεύει το κινέζικο προϊόν στην Ευρώπη, το οποίο ως φθηνότερο αγοράζεται από τον ευρωπαίο καταναλωτή (ο οποίος όμως είναι και εργαζόμενος) και από εδώ ξεκινάει το πρόβλημα. Ο ευρωπαίος, αγοράζοντας το κινέζικο προϊόν, συμβάλει στο κλείσιμο της παραγωγικής διαδικασίας που παράγει το ευρωπαϊκό προϊόν και -κατ’ επέκταση- στην δική του ανεργία.
Οπότε δύο τινά μπορούν να γίνουν: ή θα πρέπει, για να γίνουμε ανταγωνιστικοί, να παράγουμε –ως Ευρωπαίοι- το προϊόν στο 1 ευρώ, και άρα να γίνουμε Κινέζοι δουλεύοντας και ζώντας όπως οι Κινέζοι, ή θα πρέπει να επανακαθορίσουμε την ελευθερία της αγοράς μας, για να διατηρήσουμε το ευρωπαϊκό μας κοινωνικό κεκτημένο και τον τρόπο ζωής μας. Διαφορετικά πάμε στην βαρβαρότητα και στο χάος.
Καθώς δεν είμαι οικονομολόγος δεν διεκδικώ την επιστημονική επάρκεια της ανάλυσης, αλλά η απλή λογική (ελπίζω όχι απλουστευτική) αυτό λέει.
Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες και τα κόμματα δεν έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει ότι αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση με την οποία πρέπει να αναμετρηθούμε ως ευρωπαϊκή κοινωνία. Δεν έχουν ακόμα αρχίσει να το συζητούν για αν φωτιστούν όλες οι πλευρές του προβλήματος, να περάσουμε στην συνειδητοποίησή του και εν συνεχεία να προτείνουμε λύσεις και διεξόδους.
Κι αυτό αφορά όλα τα κόμματα γιατί το πρόβλημα είναι ευρωπαϊκό (δηλαδή εθνικό) και έχει να κάνει με την ίδια την ύπαρξη της ευρωπαϊκής κοινωνίας η οποία κινδυνεύει. Υπάρχει χώρος και έδαφος σύγκλισης και από τα αριστερά και από τα δεξιά, χωρίς ιδεοληψίες εκατέρωθεν και αποκομίζοντας τα αναγκαία διδάγματα για το που οδήγησαν οι ακρότητες του παρελθόντος, επίσης εκατέρωθεν.

Να γελάσει το χειλάκι μας

Αν και οι υπότιτλοι είναι στα αγγλικά, αξίζει να προσπαθείστε λίγο να το δείτε, είναι πανέξυπνο και ξεκαρδιστικό. Κάντε κλίκ στην πάνω εικόνα για να το δείτε στο YouTube, ή στην κάτω για να το δείτε εδώ.

Η αλήθεια και ο Μαρξισμός

Τα πρώτα χρόνια μετά την μεταπολίτευση, στην Θεσσαλονίκη, νεαροί, αθώοι και ανυποψίαστοι Κνίτες τότε, πηγαίναμε στο ΚΜΕ (Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών), στο υπόγειο της «Σύγχρονης Εποχής» για να μάθουμε τον Μαρξισμό που οσονούπω θα επικρατούσε στον κόσμο και στην Ελλάδα. Κατεβαίναμε τα σκαλιά με το δέος του πιστού που μπαίνει στο ιερό για να δει και ν’ ακουμπήσει τα άγια των αγίων. Μαρξισμός. Σπουδαίες άγνωστες λέξεις, γεμάτες αυταρέσκεια και επιτήδευση, καθοδηγητές με πιστοποιητικά από τον «υπαρκτό», κυρίως όμως η διάχυτη βεβαιότητα ότι εμείς οι νεότεροι θα ζούσαμε επιτέλους στον σοσιαλισμό. Αυτό το τελευταίο είχε την ισχύ του φυσικού νόμου. Κάτι σαν την βαρύτητα δηλαδή. Πού να ξέραμε τότε;
Στις ατέρμονες συζητήσεις και περισπούδαστες αναλύσεις που ακολουθούσαν τα μαθήματα με τους ινστρούχτορες, θυμάμαι έναν παππού να ξεστομίζει μια κουβέντα που από τότε σφηνώθηκε στο μυαλό μου και δεν την ξέχασα: «ότι είναι αληθινό είναι και μαρξιστικό, κι ότι είναι μαρξιστικό είναι και αληθινό». Δεν ξέρω αν ήταν το δικό του απόσταγμα από την εμπειρία και την διαδρομή του στην ζωή και στον Μαρξισμό, ή αν το είχε δανειστεί από αλλού.
Όλα σχεδόν έχουν καταπλακωθεί και ξεχαστεί από τα μαθήματα εκείνης της εποχής – άλλωστε κι ο μαρξισμός δεν μας χρειάστηκε αφού δεν επικράτησε, ούτε στην Ελλάδα ούτε στον κόσμο. Η αλήθεια όμως αυτή έγινε φάρος σε όλες τις πολιτικές –και όχι μόνον- αναζητήσεις μου και δεν μ’ άφηνε να ξεπέφτω στον παραλογισμό. Έτσι νομίζω. Εξέταζα πάντα πόσο αντέχουν στην βάσανο της αλήθειας οι πολιτικές, οι διακηρύξεις, οι άνθρωποι. Έτσι, σιγά – σιγά και επώδυνα, διαπίστωνα ότι οι πολιτικές και οι κουβέντες του ΚΚΕ, και της αριστεράς μετέπειτα, δεν άντεχαν αρκετά στην αλήθεια. Νεφελώματα, ασάφειες και γενικότητες, υπεκφυγές, σκοπιμότητες και ψευδεπίγραφα, μισές αλήθειες και απλοϊκότητες του άσπρου και του μαύρου, δήθεν και ξανά δήθεν. Μέχρι και η Αλβανία του Χότζα ήταν σοσιαλιστική. Λίγο «ιδιότροπη» μεν, αλλά σοσιαλιστική. Αυτό όμως –όπως κι άλλες πολλές ανοησίες- δεν μπορούσαν να αντέξουν στην αλήθεια.
Τα χρόνια που πέρασαν από τότε είναι πάρα πολλά για να υπάρχει κάποια πιθανότητα να ζει ο μειλίχιος εκείνος παππούς, να τον αναζητήσω για να μου δώσει την δική του εξήγηση για το «τι έφταιξε;». Η κουβέντα εκείνη όμως, εξακολουθεί να έχει την ισχύ φυσικού νόμου και να τυραννάει την αριστερά που έφτασε εδώ γιατί ποτέ πραγματικά δεν την ενστερνίστηκε.

Είμαστε στην αρχή

Αυτή είναι η Αριστερά που μας λείπει στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Λόγος ουσιαστικός, θαρραλέος, αλληλέγγυος, διεισδυτικός και παράλληλα απλός, γιατί λέει τις μεγάλες αλήθειες που είναι σκεπασμένες, δεκαετίες τώρα, από τα σκουπίδια της τρέχουσας πολιτικής. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν έχουμε τέτοια πολιτικά μεγέθη για να ανορθώσουν την χώρα.
Ούτε και στην Ευρώπη αυτές οι ιδέες έχουν σημαντική απήχηση. Είμαστε στην αρχή. Είναι όμως σιγά – σιγά ανιχνεύσιμη η όσμωση που γίνεται στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, κυρίως σ’ αυτές που έχουν παλέψει για την κατάκτηση του κοινωνικού ευρωπαϊκού κράτους, για την προστασία του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής. Απ’ αυτές εδώ τις σελίδες το γράψαμε και το ξαναγράψαμε πως ότι καλύτερο πέτυχε ο άνθρωπος στις χιλιετίες της κοινωνικής του ύπαρξης, αυτό βρίσκεται στην Ευρώπη. Οι Ευρωπαϊκοί λαοί πρέπει να το προστατέψουν και να το επεκτείνουν.
Η θεοποίηση της αγοράς και της παραγωγικότητας δεν έλυσε κανένα πρόβλημα όταν δεν συνοδεύεται από κοινωνικό έλεγχο (βλέπε πολιτική). Μάλλον δημιούργησε περισσότερα από όσα, οι υπερασπιστές του, διατείνονται ότι «έλυσε». Το μόνο που καταφέρνει είναι η αποδόμηση των κοινωνικών κατακτήσεων και η μετατροπή των Ευρωπαίων σε Κινέζους ή Ινδούς, στο όνομα και στο κυνήγι του χαμηλού κόστους. Λίγα μόνο χρόνια μετά την, τέτοιου είδους, απελευθέρωση των αγορών και την παγκοσμιοποίηση, είμαστε μάρτυρες αυτής της καταστροφικής πορείας, καθώς οι αγορές παίζουν μόνες τους χωρίς τον φόβο των λαών και των ανατροπών. Αυτή είναι η πιο σημαντική επίπτωση –για τους εδώ λαούς- της κατάρρευσης του πάλαι ποτέ σοβιετικού μπλοκ ("o φόβος φύλαγε τα έρμα"). Ο καπιταλισμός παίζει μόνος του χωρίς αντίπαλο, ακριβέστερα χωρίς σοβαρό αντίπαλο.
Η ωρίμανση της συλλογικής συνείδησης που θα αμφισβητεί αυτό το μοντέλο, χρειάζεται χρόνο. Είναι όμως παρήγορο ότι άρχισαν και ακούγονται κάποιες φωνές.

Μια αριστερή φωνή σύνεσης χωρίς "εισαγωγικά"

Παρ' όλα αυτά, η Ευρώπη είναι η τελευταία ουτοπία

Οικονομική ή ηθική η κρίση μας;

Στοιχεία - σοκ, για τραπεζικούς λογαριασμούς που ξεπερνούν τα δυο εκατομμύρια ευρώ και ανήκουν σε δυο ανώτατους υπαλλήλους πολεοδομίας νησιωτικής περιοχής έφερε στο φως ο έλεγχος στο "πόθεν έσχες" που έκαναν οι επιθεωρητές δημόσιας διοίκησης του Υπουργείου Εσωτερικών.
Έξι ακίνητα, που αγοράστηκαν τα τελευταία 10 χρόνια, 15 παχυλοί λογαριασμοί σε τράπεζες που ξεπερνούν τα 600.000 ευρώ, μετοχές 370.000 ευρώ, αμοιβαία κεφάλαια, ένα πανάκριβο ΙΧ 41.000 ευρώ και 35 στρέμματα γης σε παραλία νησιού είναι η περιουσιακή κατάσταση του ενός από τους δυο πολεοδόμους, διευθυντή σε πολεοδομία νησιωτικής περιοχής στη δικαιοδοσία της οποίας βρίσκονται φημισμένα νησιά του Αιγαίου με πολλές βίλες αλλά και πολλές καταγγελίες στο παρελθόν για πολεοδομικές αυθαιρεσίες.
Ο διευθυντής μετά την υποβολή του "πόθεν έσχες" κλήθηκε από τους επιθεωρητές δημόσιας διοίκησης του υπουργείου Εσωτερικών να εξηγήσει που τα βρήκε καθώς σε πέντε από τους λογαριασμούς του έμπαιναν εμβάσματα από ιδιώτες και εργολάβους ισχυρίστηκε ότι πληρωνόταν εκτός υπηρεσίας για συμβουλές σε μελέτες οικοδομικών αδειών.
Από τον έλεγχο δεν μπόρεσε να τα δικαιολογήσει όλα και οι επιθεωρητές κατέληξαν με πόρισμα ότι 609.000 ευρώ είναι ακάλυπτα και προϊόντα αδιαφανών συναλλαγών με φυσικά πρόσωπα και επιχειρηματίες. Ήδη ασκήθηκε δίωξη από τον εισαγγελέα και την υπόθεσή ερευνά ανακριτής.
Σε τραπεζικούς λογαριασμούς, υφισταμένου του πολεοδόμου στην ίδια υπηρεσία, βρέθηκαν 1.563.000 ευρώ τα οποία ο ίδιος δεν μπόρεσε να δικαιολογήσει αφού ο μισθός του μόλις ξεπερνά τα 2.000 ευρώ. Και γι' αυτόν ασκήθηκε δίωξη για ψευδή δήλωση περιουσιακής κατάστασης και η υπόθεση του ερευνάται από ανακριτή.
Ακούσαμε την παραπάνω είδηση σε μεγάλο τηλεοπτικό κανάλι, προχθές 8 Απριλίου 2010 και χαμογελάσαμε με θλίψη για την κατάντια της πατρίδας μας. Αν λέγαμε ότι πέσαμε από τα σύννεφα, θα ήταν ψέματα, καθώς όλοι οι συνέλληνες έχουμε γνώση –συχνότατα και ιδία πείρα- του φαινομένου. Είναι δε τόση η μπόχα που υφιστάμεθα, δεκαετίες ολόκληρες τώρα, που πολλοί έχουμε πλέον εθισθεί και δεν αντιδρούμε. Ο αιώνιος Μάνος Χατζιδάκης σε ένα από τα «Σχόλια του Τρίτου» έγραφε για τον φόβο που τον κυρίευε, μήπως και συνηθίσουμε το πρόσωπο του τέρατος. Πολύ φοβάμαι ότι η Ελληνική κοινωνία έχει συνηθίσει. Εδώ και πολύν καιρό, δεν βλέπει καν το τέρας γιατί, πολύ απλά, βλέπει τον εαυτό της στον καθρέφτη.
Και εξηγούμαι. Τέρατα δεν είναι μόνον οι υπάλληλοι με τις καταθέσεις των εκατομμυρίων που αποκτήθηκαν με τον γνωστό τρόπο. Εμείς οι άλλοι τι είμαστε; Σε ποια κοινωνία όλοι αυτοί θα μπορούσαν να σταθούν ως γείτονες, ως φίλοι, ως συνάδελφοι; Μόνο σε μια κοινωνία με ελαστική συνείδηση, για να μην πούμε σε μια κοινωνία που τους έχει αναγορεύσει σε πρότυπα, αρκεί να μην μας παίρνουν χαμπάρι. Βλέπετε, πέραν όλων των άλλων, είμαστε και υποκριτές.

Παλαιότερα, τηρουμένων των αναλογιών, στην κατοχή και στην απελευθέρωση, μπορεί οι συνεργάτες των Γερμανών και οι Μαυραγορίτες να επιβίωσαν στην μεταπολεμική Ελλάδα, έχοντας την στήριξη των όπλων και του ξένου παράγοντα, αλλά είχαν το στίγμα της κοινωνίας. Σήμερα, για αναρωτηθείτε, συμβαίνει το ίδιο;
Η κρίση που περνάμε ως χώρα και ως κοινωνία είναι, πριν απ’ όλα, κρίση ηθικής. Η οικονομική κρίση είναι απότοκο αυτής. Είμαστε ένας λαός νεόπλουτος που αποκτώντας πλούτο σχετικά γρήγορα και χωρίς παιδεία, για να διαχειριστούμε την κατάσταση, απωλέσαμε την όποια λεβεντιά είχαμε και παρουσιάζουμε όλα τα συμπτώματα του νεόπλουτου. Κλασσική περίπτωση κοινωνιολογικής μελέτης.

Αναγορεύσαμε το χρήμα και την καλοπέραση (στην υλική της μόνο διάσταση) σε πρώτη αξία και χάριν αυτής όλες οι άλλες αξίες εξοβελίστηκαν. Χάριν αυτής η εκπόρνευση. Η «δουλειά μας να γίνεται» και το κοινωνικό σύνολο «δεν βαριέσαι». Πλιάτσικο και κοινωνική ανευθυνότητα. Υποκρισία, επίδειξη και δήθεν. Εδώ να δείτε πόσο πήγαν τα spreads.

Μακάρι να τα καταφέρετε

Δεν ξέρουμε πως θα καταλήξει τελικά το φορολογικό νομοσχέδιο, μέσα από τα κόψε ράψε και μέσα από τις δίκαιες και τις «δίκαιες» ενστάσεις των συντεχνιαζόμενων συνελλήνων. Ποιόν να πιστέψεις άλλωστε απ’ αυτούς που τους «βάζει χέρι». Όλοι εξανίστανται και όλοι μιλάνε για την οριστική καταστροφή του κλάδου τους. Τραγουδιστές, μπουζουκτσίδικα, ταξιτζήδες, φορτηγατζήδες, γιατροί, μηχανικοί και όλοι οι «ταπεινοί και καταφρονεμένοι» του Ντοστογιέφσκι. Δυστυχώς η περιούσιος φυλή μας, των Ελλήνων, εθίστηκε και στο ψέμα. Τους βλέπεις να κλαίγονται στις τηλεοράσεις και μερικές φορές είναι τόσο πιστικοί στην κλάψα και στην κακομοιριά που λες: «ρε μπας κι έχουν δίκιο»; Υπάρχει κι ένας υπερβάλλων λαϊκισμός δεκαετιών που τους θέλει βιοπαλαιστές τύπου Νίκου Ξανθόπουλου και Βασιλάκη Καΐλα και έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε με τα «δίκαια αιτήματα», να πληρώνουν φόρους μόνον οι μισθωτοί (δημόσιου και ιδιωτικού τομέα) και γενικώς όσοι δεν μπορούν να κρυφτούν από την εφορία. Ένα μεγάλο μέρος του πλούτου που βλέπουμε γύρω μας είναι φόροι που το σκαπούλαραν και δεν πληρώθηκαν ή φόροι που κλάπηκαν. Η μεγάλη κατηγορία των επαγγελματιών, των αυτοαπασχολούμενων, των επιχειρηματιών (που είναι όλοι μαζί αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες) όσο μπορούν κλέβουν την εφορία. Και για να μην περνιέται κανένας για άγιος και υπεράνω, γενικότερα όποιος μπορεί, το ίδιο κάνει (κι εγώ ακόμα «που σας ιστορώ»). Μόνο αν δεν μπορείς τότε πληρώνεις.
Άρα το ζητούμενο για την πολιτεία, που φαίνεται μέχρι τώρα να προσπαθεί να συλλάβει φορολογητέα ύλη, είναι πέρα από τα νομοσχέδια και τα τεκμήρια (που είναι καλά και χρήσιμα) να μπορέσει, εν τοις πράγμασι, να πιάσει αυτούς που φοροδιαφεύγουν. Μηχανισμοί ελέγχου δηλαδή και αυστηρές ποινές, ώστε να μην το διακινδυνεύει κανείς, αν ξέρει ότι, με το που θα συλληφθεί, θα την πληρώσει ακριβά. Οι ποινές πρέπει να είναι τέτοιες, που όχι να μην το ξανακάνεις, αλλά να μην έχεις κανένα περιθώριο να το ξανακάνεις.
Έχω την αίσθηση ότι ως λαός ξέρουμε πολύ καλά πως δεν πάμε καλά και ξέρουμε και γιατί δεν πάμε καλά. Και οι δημόσιοι υπάλληλοι ξέρουν ότι δεν δουλεύουν όσο πρέπει, και οι επαγγελματίες ξέρουν ότι φοροδιαφεύγουν και δεν πληρώνουν αυτά που πρέπει, και οι πολιτικοί βολεύονται καλύτερα απ’ όλους μέσα σ’ αυτό το ξεχείλωμα. Μόνο που ο καθένας το ξέρει για τους άλλους και δεν θέλει να το βλέπει για τον εαυτό του. Έχει να κάνει βλέπετε, με το επίπεδο ανάπτυξης της κοινωνίας μας.
Το φορολογικό νομοσχέδιο –παρά την τρομερή καθυστέρηση- φαίνεται ότι προσπαθεί να βάλει μια τάξη στα πράγματα. Και βέβαια θα υπάρχουν πάντα περιπτώσεις που δεν θα συλλαμβάνονται και βέβαια θα υπάρξουν και περιπτώσεις που κάποιοι μπορεί να πληρώσουν περισσότερα ενώ βγάζουν λιγότερα από κάποιους άλλους. Γενικά όμως φαίνεται ότι προσπαθεί να αποδώσει περισσότερη φορολογική δικαιοσύνη. Αυτό όμως δεν φτάνει. Πολλά νομοσχέδια έμειναν ευχολόγια και στα χαρτιά. Για το αν και πόσο θα τα καταφέρουν, θα κριθούν όταν θα «κάνουν ταμείο». Μακάρι να τα καταφέρουν κι έχουμε όλη την καλή διάθεση να τους χειροκροτήσουμε.

Tο μέλλον θα έχει πολύ ξηρασία

Rene Magritte

Η αριστερά παγκοσμίως δείχνει να μην έχει συνέλθει ακόμα από το σοκ της ήττας του ’89. Κι αυτό δεν το έχει πάθει μόνο η αριστερά που χρεώθηκε την προσκόλλησή της στο αποτυχημένο και καταρεύσαν σοβιετικό μοντέλο, ούτε μόνο η κινεζόφιλη (στην Κίνα που κάποτε «βρισκόταν η μισή μας καρδιά» και μετά θριάμβευσαν, ο αριστερός φασισμός, ο αριστερός καπιταλισμός και όποιος άλλος αριστερός παραλογισμός λαχταράει η ψυχή σας). Την αποτυχία λοιπόν, έστω κι αυτής της αριστεράς -της κατ’ όνομα μόνον, αν θέλουμε να είμαστε ακριβολόγοι-, την πληρώνει ακόμα σύμπασα κάθε προοδευτική και στοιχειωδώς αριστερόστροφη πολιτική. Ακόμα κι αυτοί που πολέμησαν τον αριστερό φασισμό, που φώναζαν ότι αυτό το πράγμα δεν έχει σχέση με την αριστερά, ακόμα κι αυτοί, στην συνείδηση του κόσμου χρεώνονται στο ίδιο στρατόπεδο. Μέχρι και οι σοσιαλδημοκράτες βρίσκονται σε υποχώρηση για τους ίδιους λόγους.
Είναι τόσο μεγάλη η κατασυκοφάντηση –εκ των ένδον- που έχουν υποστεί οι αριστερές ιδέες, που ο κόσμος, ακόμα και μέσα σ’ αυτήν την παγκόσμια οικονομική κρίση, δεν στρέφεται προς τα κει.
Είκοσι χρόνια μετά την πτώση του τείχους και πολλά περισσότερα μετά τον σταλινισμό και τα παράγωγά του, η αριστερά δεν μπορεί να αρθρώσει παγκοσμίως μια πειστική πρόταση για να δώσει στίγμα και κατεύθυνση στην κοινωνία, να δώσει ξανά όραμα. Δεν πείθει. Κι όχι μόνον δεν πείθει, αλλά κατάφερε, με τον τρόπο που υποστήριζε και υποστηρίζει την έννοια του κοινωνικού κράτους, να έχει κατασυκοφαντήσει και το κοινωνικό κράτος, το οποίο όλο και πιο εύκολα πλέον συρρικνώνεται από τις κυβερνήσεις στην Ευρώπη και στον κόσμο.
Δυστυχώς έτσι, η κοινωνία αφοπλίστηκε και δεν πείθεται να δώσει μάχες υπεράσπισης ακόμα κι αυτών των κεκτημένων που είναι δίκαια και αυτονόητα. Με το να μην μιλάμε τόσα χρόνια γι’ αυτούς που εκμεταλλευόταν το σύστημα και έβγαιναν στην σύνταξη στα 45, σήμερα κινδυνεύουμε να μην μπορούμε να υπερασπιστούμε ούτε το δικαίωμα για σύνταξη στα 65. Κοντά στο ξερό θα καεί και το χλωρό. Ζούμε μία υποχώρηση. Ο αδηφάγος καπιταλισμός και η αγορά, με τους ανεξέλεγκτους νόμους της, είναι σε επίθεση.
Η Ελλάδα είναι μια προχωρημένη περίπτωση, αυτού που προηγουμένως περιγράψαμε ως κατασυκοφάντηση του κοινωνικού κράτους. Ο απλός εργαζόμενος σου λέει: Γιατί να πολεμήσω εγώ, που παίρνω 500, 600, 700, 1000 ευρώ και θα βγω στην σύνταξη στα 65 το λιγότερο; Για να μην χάσει τα επιδόματα, τα προνόμια και τα αφορολόγητα, ο εφοριακός, ο υπάλληλος της βουλής, ο δικηγόρος, ο ταξιτζής, ο μηχανικός και τόσοι άλλοι; Κι έτσι, σ’ ένα διαρρηγμένο μέτωπο, η υποχώρηση θα είναι συνολική.
Υπάρχει καχυποψία μεταξύ των εργαζομένων, η οποία είναι -εν πολλοίς- δικαιολογημένη, καθώς στο παρελθόν -και κατά συρροήν- όσοι από τους εργαζόμενους μπορούσαν –λόγω θέσης, ή συγκυρίας- να παίρνουν παραπάνω κομμάτια από την κοινή πίτα, το έκαναν, σε βάρος των υπολοίπων και μάλιστα με το ιδεολογικό άλλοθι της αριστεράς, η οποία ποτέ δεν μίλησε γι’ αυτήν την αδικία και για την τορπίλη στα θεμέλια –σε τελευταία ανάλυση- της ίδιας της ύπαρξής της. Κοντόφθαλμη, παραμορφωτική, επιφανειακή και -εν τέλει- ψευδεπίγραφη.
Που είναι σήμερα, σ’ αυτήν τη συγκυρία, η αριστερά να σηκώσει την σημαία και να μιλήσει ενωτικά, καθαρά και δίκαια; Αλλά πώς να μιλήσει, ποιος να την ακούσει και ποιος να την πιστέψει, που όλα τα χρόνια δεν τόλμησε να μιλήσει για τα μέλη της που είναι γιατροί και παίρνουν φακελάκια, που είναι καθηγητές και κάνουν ιδιαίτερα, που είναι εφοριακοί και έχουν βίλες και κότερα; Για να μιλήσεις γι’ αυτά και να σ’ ακούσει ο κόσμος, και την έξωθεν καλή μαρτυρία πρέπει να έχεις, και να έχεις ξεκαθαρίσει τι είναι αριστερό και τι είναι δήθεν αριστερό.
Έχουμε ακόμα πολύν δρόμο και «το μέλλον θα έχει πολύ ξηρασία». Ένα ελπιδοφόρο μήνυμα ήρθε από την Γαλλία με τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών. Ίσως εκεί οι παραμορφώσεις να έχουν κάνει τον κύκλο τους –η ευρύτερη αριστερά είναι και πιο παλιά και πιο ώριμη- και η κοινωνία να περνάει σε μία άλλη, ανώτερη φάση, με την συμμαχία σοσιαλιστών, αριστερών και οικολόγων, διδαγμένων από το παρελθόν και τα λάθη τους, σε μια καινούργια βάση και αρχή. Εκεί. Γιατί εδώ οι επίγονοι, πιστοί στις παραδόσεις και κατώτεροι των περιστάσεων, ασχημονούν.

ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

Auguste Renoir, La Grenouillère

Το κείμενο που ακολουθεί είναι αναδημοσίευση από το blog της Πολιτικής Κίνησης του Συνασπισμού στην Φρανκφούρτη της Γερμανίας (http://syn-fra.blogspot.com/) και ως εκ τούτου έχει μία ιδιαίτερη αξία γι' αυτά που λέει.

Μέσα στη θύελλα των αντιδράσεων που προκάλεσαν κάποιες δηλώσεις Γερμανών αξιωματούχων και το εξώφυλλο του περιοδικού Focus, δεν προσέχθηκαν οι αφορισμοί ορισμένων δικών μας πνευματικών ανθρώπων. "Ο γερμανικός πολιτισμός βασίζεται στην γενοκτονία" (Γιάννης Σμαραγδής σκηνοθέτης κινηματογράφου), "οι Γερμανοί έχουν και κάποια χιτλερικά γονίδια" (Παύλος Μάτεση συγγραφέας). Από κοντά και ο σκιτσογράφος Στάθης (Σταυρόπουλος) που εδώ και χρόνια ταυτίζει τη φιγούρα του Γερμανού με τον ένστολο αξιωματικό της Βέρμαχτ και των Ες Ες. Μάλιστα σε σκίτσο της 26ης Φεβρουαρίου (αναδημοσιεύτηκε την επομένη στην "Αυγή") υπαινίσσεται πογκρόμ κατά των Ελλήνων που ζουν στη Γερμανία.Φυσικά όλα αυτά είναι προκαταλήψεις και εμμονές διαδεδόμενες μεν στην ελληνική κοινωνία, αβάσιμες δε. Όσοι ζήσαμε και εργαστήκαμε στη Γερμανία δεν νιώσαμε ποτέ ότι οι Γερμανοί αντιπαθούν τους Έλληνες ή ότι τους θεωρούν υποδεέστερο λαό.Ας δούμε όμως ποια είναι σήμερα η θέση στη γερμανική κοινωνία των ομάδων του πληθυσμού που κατεδίωξε το ναζιστικό καθεστώς.Η χώρα βρίθει μνημείων που μαρτυρούν τα δεινά που υπέστησαν οι εβραϊκής καταγωγής Γερμανοί και πολίτες των κατεχόμενων χωρών της Ευρώπης. Οι χώροι των περισσοτέρων στρατοπέδων συγκεντρώσεως έχουν μετατραπεί σε μουσεία. Η 9η Νοεμβρίου ημέρα της καταστροφής των συναγωγών και των καταστημάτων που ανήκαν σε Γερμανοεβραίους το 1938 εορτάζεται επισήμως. Οι εβραϊκές κοινότητες γνωρίζουν περίοδο άνθισης χάρη και στην εγκατάσταση χιλιάδων ανθρώπων εβραϊκής καταγωγής από την τέως Σοβιετική Ένωση.Οι ανάπηροι που εξοντώθηκαν μαζικά στο πλαίσιο του προγράμματος ευθανασίας απολαμβάνουν σήμερα την φροντίδα του κράτους και τον σεβασμό των συμπολιτών τους. Είναι αδιανόητο στη Γερμανία να παρκάρει όχημα σε σημείο πρόσβασης αναπηρικού αμαξιδίου.Οι ομοφυλόφιλοι που έφεραν τότε το ροζ αστέρι σήμερα καταλαμβάνουν υψηλά αξιώματα (π.χ. υπουργός Εξωτερικών, δήμαρχος Βερολίνου) και φυσικά δεν αντιμετωπίζουν διακρίσεις ή την χλεύη της κοινωνίας.Οι γυναίκες που από την εποχή των Κάιζερ όφειλαν να είναι αφοσιωμένες στα τρία Κ (= Kinder Kirche Kueche δηλ. παιδιά εκκλησία κουζίνα ) έχουν εδώ και δεκαετίες εκπορθήσει τα φρούρια της ανδροκρατίας στην πολιτική, στην κοινωνία στην τέχνη. Η αυταρχική εκπαίδευση- κληρονομιά του πρωσικού κράτους - πάνω στην οποία στηρίχθηκε το ναζιστικό καθεστώς έχει αντικατασταθεί από ένα φιλελεύθερο σύστημα που βρίσκεται σε αντιστοιχία με μια προηγμένη αστική δημοκρατία. Ας θυμίσω ακόμη τη συνταγματικά κατοχυρωμένη παροχή πολιτικού ασύλου που μέχρι τουλάχιστον την τροποποίηση του σχετικού άρθρου ήταν απλόχερη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κρατικός μηχανισμός της Δυτικής και σε πολύ μικρότερο βαθμό της Ανατολικής Γερμανίας στηρίχθηκε και σε ανθρώπους που υπήρξαν μέλη του ναζιστικού κόμματος. Η γενιά αυτή έχει αποδημήσει εις Κύριον και απομένουν οι υπερήλικες που θέλοντας και μη ήσαν μέλη των οργανώσεων νεολαίας (π.χ. ο πάπας Βενέδικτος, ο συγγραφέας Γκύντερ Γκρας κ.ά.).Αλήθεια γιατί δεν ενοχλούν τους υπερευαίσθητους Νεοέλληνες οι περιπτώσεις γνωστών προσωπικοτήτων που διετέλεσαν μέλη της μεταξικής ΕΟΝ (π.χ. Μίκης Θεοδωράκης). Συμπερασματικά η σημερινή Γερμανία δεν έχει καμία ομοιότητα με τη Γερμανία του Χίτλερ. Η ύπαρξη και λειτουργία νεοναζιστικών οργανώσεων δεν αποτελεί δυστυχώς γερμανική αποκλειστικότητα. Ας μας προβληματίσουν τα οικεία κακά: η μη ανεκτική κοινωνία, η υπολογίσιμη εμφάνιση νεοφασιστικών τάσεων με ή χωρίς κοινοβουλευτικό μανδύα.

Δημήτρης Καραμσαλής

Εμείς, οι Γερμανοί και το δάχτυλο της Αφροδίτης

Ελληνικό άλμα μετ' εμποδίων

Το ότι δεν είμαστε σοβαρή χώρα, άμα το πεις, δεν κομίζεις ούτε γλαύκα στην Αθήνα ούτε ορκίνια στην Ιερισσό. Και σε κάθε ευκαιρία αυτό, προσπαθούμε να το κάνουμε σαφές και αδιαπραγμάτευτο. Τηρουμένων των αναλογιών, αυτή η φαιδρότητά, μας διαπερνάει από τον πιο απλό πολίτη μέχρι τον πρωθυπουργό και τους πολιτικούς μας ταγούς. Ο πατριωτισμός μας εξαντλείται σε πανηγυρισμούς της μπάλας και της Γιουροβίζιον για το πόπολο, ή αντίστοιχα στην ακριβοπληρωμένη εθνική υπερηφάνεια των Ολυμπιακών Αγώνων, που μας οδήγησαν οι πολιτικοί μας, μας καταχρέωσαν και είμαστε με το «κεφάλι στον πάγκο του χασάπη».
Και βέβαια δεν αναλογούν ίδιες ευθύνες σε όλους τους Έλληνες, και ως προς την πολιτική ευθύνη και ως προς το μέγεθος του δανείου που φόρτωσε ο καθένας στο κοινό ταμείο. Το ότι όμως, τόσα χρόνια, ζούσαμε με δανεικά και πάνω από τις δυνατότητές μας, όλοι το ξέραμε ή τουλάχιστον το υποψιαζόμασταν. Κανένας δεν έπεσε από τα σύννεφα όταν «αποκαλύφθηκε» το μέγεθος του χρέους.
Λίγη πιο ψύχραιμη σκέψη, και θα αναλογισθούμε πόση ευμάρεια σωρεύτηκε στο μέσο Ελληνικό νοικοκυριό μέσα σε μια γενιά (30 χρόνια πάνω-κάτω). Μπορεί να γκρινιάζουμε μόνιμα, αλλά και το ποσοστό ιδιοκατοίκησης είναι από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη, και πολλά αυτοκίνητα έχουμε και πολύ έξω βγαίνουμε. Όλα αυτά καλά και ανθρώπινα είναι αλλά να ξέρουμε ότι ένα μεγάλο μέρος ήταν με δανεικά και να μην κάνουμε τους κατάπληκτους όταν έρχεται ο λογαριασμός. Κι όλα αυτά χωρίς να μιλήσουμε και για τα άλλα εθνικά μας σπόρ. Για την φοροδιαφυγή μας, για την αποδοτικότητα της δημόσιας διοίκησης και των υπηρεσιών του κράτους, για τις μαϊμούδες συντάξεις, για τις πρόωρες συντάξεις, για τις λαμογιές των επιτήδειων.
Οι πολιτικοί μας, κατά κανόνα, και ψεύτες είναι και ξεδιάντροποι και πολλά πλούτη απόκτησαν από την είσοδό τους στην πολιτική και μετά (χώρια που μερικοί το έχουν και οικογενειακό). Όλα αυτά, εμείς ως κοινωνία, δεν τα ανεχόμαστε, δεν τα επιβραβεύουμε, δεν τα αβαντάρουμε; Και γι’ αυτά οι Γερμανοί και οι Γάλλοι φταίνε; ή ισχύει το «εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω»; Μάλλον το δεύτερο.
Πόσο σοβαροί είναι οι πολιτικοί μας και πόσο μπορούν να εκφράσουν μια Ελλάδα της αξιοπρέπειας; όταν, όπου πάνε στο εξωτερικό συνομιλούν με τους ομολόγους τους στην Αγγλική ή σε άλλη ξένη γλώσσα, λες και πρόκειται να τους προσλάβουν σε δουλειά και δίνουν εξετάσεις στην ξένη γλώσσα; Είδατε ποτέ τον Σαρκοζί, την Μέρκελ, τον Μπράουν, τον Θαπατέρο ή -ακόμα καλύτερα- πιο παλιούς, τον Μιτεράν, τον Βίλυ Μπράντ, τον Κόλ, να μιλάνε στις επίσημες επισκέψεις τους σε άλλες χώρες, άλλη γλώσσα εκτός της δικής τους; Κανένας. Όλοι μιλούν την γλώσσα τους και χρησιμοποιούν μεταφραστή, ακόμα κι’ αν τυχαίνει να μιλούν πολύ καλά την γλώσσα του ομολόγου τους. Έτσι κάνουν οι ηγέτες που σέβονται την χώρα τους, την γλώσσα και την ιστορία της. Άλλο επίσκεψη ιδιωτική κι άλλο επίσκεψη ως αρχηγός κράτους ή ως υπουργός. Θα μου πείτε: εκεί κρίνεται η αξιοπρέπεια και η σοβαρότητα; Σαφώς και εκεί.
Πόσο σοβαροί είναι οι πολιτικοί μας (αλλά και όσοι δημοσιογράφοι έβγαλαν το θέμα στην επικαιρότητα) όταν ψελλίζουν τα περί των Γερμανικών αποζημιώσεων της κατοχής, επειδή ένα περιοδικό στην Γερμανία δημοσίευσε προσβλητικές φωτογραφίες και άρθρα; Αν είσαι σοβαρός, τις αποζημιώσεις τις διεκδικείς ανεξάρτητα από τα συγκυριακά συμβαίνοντα και όχι 55 χρόνια μετά την τέλεση των εγκλημάτων, επειδή «σε νευρίασαν» οι Γερμανοί. Ειδάλλως, δείχνεις και το αλλοπρόσαλλο της πολιτικής σου και την έλλειψη σοβαρότητας. Δηλαδή αν οι Γερμανοί, μας στηρίξουν στα οικονομικά μας προβλήματα, τότε τις κάνουμε γαργάρα τις αποζημιώσεις, όπως τις κάναμε 55 χρόνια τώρα; Τέτοια εθνική υπερηφάνεια και τέτοια σοβαρότητα;
Κι εμείς όμως σαν λαός, πόσο σοβαροί είμαστε όταν τους ίδιους πολιτικούς, που έκαναν όσα έκαναν και μας κατάντησαν όπως μας κατάντησαν, τους εκλέγουμε και τους ξαναεκλέγουμε, κι αυτούς και τα παιδιά τους και τα ανίψια τους και τα εγγόνια τους; Τι έπαθε ο Καραμανλής –ας πούμε- που τον στείλαμε στα πίσω έδρανα της βουλής για να κάνει καζούρα με τους συνεταίρους του; Τι έπαθε ο Τσοχατζόπουλος που έπαψε να είναι στα πράγματα μετά από 30 χρόνια «δόξας και δύναμης και πλούτου»; Θέλετε να μιλήσουμε και για άλλους; Ο κατάλογος θα είναι μεγάλος και το ξέρουμε όλοι. Όχι μόνον δεν έπαθαν τίποτα, αλλά θα τους πληρώνουμε και παχυλές συντάξεις μέχρι που να αποδημήσουν. Τόσο καλά. Κατά τα άλλα, το δάχτυλο της Αφροδίτης μας έβγαλε απ' τα ρούχα μας.

Όταν έπρεπε δεν έβρεχε και τώρα χαλαζώνει

Ιερώνυμος Μπός

Ο παροιμιώδης λόγος, είναι λόγος λυτρωτικός γιατί εμπεριέχει απόσταγμα ζωής ολόκληρων γενεών. Σε δυο σειρές, λες και καθαρίζεις για όσα δεν θα μπορούσες να πεις, με αντίστοιχη ευστοχία, σε βιβλία ολόκληρα. Παρόλο όμως που στην χώρα μας έχουμε πλήθος και πλούτο μεγάλο, παροιμιών, εντούτοις, εξακολουθούμε να μην διδασκόμαστε. Θα το έχει η φύση η ανθρώπινη φαίνεται.
Το blog αυτό, επειδή είχε διαγνώσει τις εξελίξεις στον ΣΥΝ από καιρό πριν, είχε προτείνει, ακόμα από τον Δεκέμβριο του 2008, την διεξαγωγή έκτακτου συνεδρίου με ευρεία αντιπροσώπευση (μιλήσαμε τότε για 5.000 αντιπροσώπους) το οποίο θα τοποθετηθεί και θα οπλίσει τον ΣΥΝ με συγκεκριμένες πολιτικές για τα ζητήματα της αριστεράς και της χώρας. Αυτό το είπαμε όταν οι δημοσκοπήσεις έδιναν 15-18% και προβλέποντας την δυσκολία της ηγεσίας του να διαχειριστεί την δυναμική της κοινωνίας που προσέτρεχε και προσδοκούσε από τον ΣΥΝ να παίξει έναν σοβαρό ρόλο στις εξελίξεις και στην διαμόρφωση εναλλακτικής πρότασης συνεργασίας για την διακυβέρνηση της χώρας. Τότε δεν εισακουστήκαμε –δεν ήμασταν άλλωστε και βαρυσήμαντα πρωτοκλασάτα στελέχη για να μετράει η άποψή μας- ούτε από τις ηγεσίες ούτε από τις τάσεις.
Ακολούθησαν όσα ακολούθησαν, με τα ποσοστά να καταβαραθρώνονται και την φαγωμάρα να ακολουθεί, χωρίς καν για πολιτικές διαφωνίες αλλά για καπρίτσια και καρέκλες και συμπεριφορές αλλόκοτες και ξένες προς την ιστορία και την ηθική της αριστεράς.
Μετά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, ξαναπροτείναμε έκτακτο συνέδριο προχωρώντας μάλιστα και σε πρωτοβουλία συλλογής υπογραφών –μέσω των blogs- από τα απλά μέλη του ΣΥΝ σε όλη την Ελλάδα. Το ίδιο αίτημα υπέβαλλαν και καμιά τριανταριά Γραμματείς Νομαρχιακών Επιτροπών, αλλά και πάλι οι ηγεσίες περί άλλων ετύρβαζαν. Τέλος Αυγούστου 2009 ο ίδιος ο Α. Τσίπρας –με την πλάτη στον τοίχο- ζήτησε την σύγκλιση έκτακτου συνεδρίου, μην έχοντας άλλη διέξοδο για την κατάσταση. Η πρότασή του απορρίφθηκε και ξανασυνεχίστηκε η ντροπή των συμπεριφορών. Από την πρωτοβουλία των blogs, μαζεύτηκαν καμιά διακοσαριά υπογραφές μέχρι σήμερα (έντυπες και ηλεκτρονικές), πράγμα που σημαίνει ότι τα μέλη δεν συγκινήθηκαν. Από το κακό στο χειρότερο, μέχρι που προχθές ξανά ο Τσίπρας, εκβιάζοντας στην κυριολεξία, κατάφερε να αποφασίσουν ότι πάνε σε έκτακτο συνέδριο, ενώ οι στελεχάρες εξακολουθούσαν να μην θέλουν.
Αυτά είναι χοντρά – χοντρά τα γεγονότα και τα αναφέρουμε για να θέσουμε τα ακόλουθα ερωτήματα:
1) Γιατί έπρεπε να περάσουν δύο χρόνια, να υποστεί ο ΣΥΝ δύο εκλογικές ήττες, να γίνει περίγελος εχθρών και φίλων για να οδηγηθεί σε ένα συνέδριο;
2) Μπορούν όλοι αυτοί οι Κεντροεπίτροποι (ανεξαρτήτως τάσεων) να ισχυρίζονται ότι εκφράζουν τον κόσμο του ΣΥΝ όταν όλο το διάστημα αποδείχτηκαν ανεπαρκείς και να προβλέψουν τις εξελίξεις και να διαχειριστούν τις καταστάσεις;
3) Είναι ο ΣΥΝ κόμμα των μελών του ή κόμμα των μηχανισμών και των καρεκλάτων;
4) Μπορεί ο ΣΥΝ (με αυτό το υλικό που έχει) να εκφράσει την ανανεωτική αριστερά;
5) Μπορούν αυτοί που αυτοπροσδιορίζονται ως στελέχη της ανανεωτικής αριστεράς εντός του ΣΥΝ να την εκφράσουν;
Τα περισσότερα ερωτήματα είναι μάλλον ρητορικά γιατί τουλάχιστον εμείς έχουμε κάποιες απαντήσεις οι οποίες συνοψίζονται στα εξής ζοφερά για τον ΣΥΝ:

. Αυτοί που διαχειρίζονται το τιμόνι του αποδείχτηκαν ανεπαρκείς, διαδρομιστές και καρεκλοθήρες. Με θολούρα και χωρίς ιδέες. Λίγοι, εν ολίγοις.

. Υπάρχει μεταξύ των στελεχών τέτοιο πολιτικό και ψυχικό χάσμα που δεν το βρίσκεις σε δηλωμένους αντιπάλους.

. Οι πολιτικές που εκπορεύουν είναι κονσέρβες άλλων εποχών, χωρίς αντίκρισμα στο σήμερα. Σε πολλά ζητήματα δε, όχι μόνον αριστερές δεν είναι, αλλά είναι και ανήθικες.

. Ο κόσμος του είναι γερασμένος, κουρασμένος, απογοητευμένος και απηυδησμένος, χωρίς διάθεση συμμετοχής και αγώνα. Ποιος να τον εμπνεύσει; Δεν έχει άλλωστε και χειροπιαστό όραμα.

. Όλα τα προηγούμενα προδιαγράφουν ένα συνέδριο –από τα ίδια- τύπου ΚΚΕ. Άλλωστε εκεί είναι όλοι σπουδαγμένοι.

. Ο χώρος, μ’ αυτά τα πρόσωπα, θα σιγοβράζει στο ζουμί του, το πολύ μέχρι το πλήρωμα της ηλικίας, ή μέχρι την νέα διάσπαση.

Λίαν προσεχώς

Η Λένα Καλαιτζή και ο Σίμος Οφλίδης, πέρα από καλοί φίλοι, είναι Χαλκιδικιώτες ως προς το φρόνημα, καθώς έζησαν, δούλεψαν, αγάπησαν και αγαπήθηκαν πολύ στην Χαλκιδική. Κάθε τους βιβλίο είναι λοιπόν και δική μας χαρά, είναι και λίγο δική μας κρυφή υπερηφάνια.

Είναι προπαντός δύο τρυφεροί και χορτάτοι -από συναισθήματα- άνθρωποι, που γράφουν για τα ανθρώπινα και την ματαιότητά τους, ξετρυπώνοντας το ερωτικό (πως αλλοιώς να προσδιορίσεις καλύτερα την αγάπη για τον φίλο, για τον συνάνθρωπο) ακόμα κι όταν γράφουν για τον Πολύβιο Αθανασιάδη, του Γραφείου Τελετών. Έχουν περίσευμα ψυχής και το καταθέτουν στα βιβλία τους.

Η ανανεωτική αριστερά τιμά τον Πάνο Δημητρίου

Όμηροι του παραλογισμού

Το βασικό πρόβλημα της χώρας μας, που διατρέχει όλο το δημόσιο βίο μας και όλα μας τα προβλήματα ως συντεταγμένης κοινωνίας, είναι ο παραλογισμός, το συλλογικό μας διαζύγιο με την λογική. Σημειωτέον ότι, ενώ η λέξη λογική σε όλες τις γλώσσες του κόσμου (τουλάχιστον τις γνωστές και διαδεδομένες) είναι ελληνική, εμείς την βιάζουμε συλλήβδην και περισσότερο από τον καθένα. Η έλλειψη του μέτρου, η αυθαιρεσία, η υποκρισία, η χυδαιότητα, ο ωχαδερφισμός, και όποιες άλλες αμαρτίες θεραπεύουμε ως έθνος, είναι απότοκα αυτού του διαζυγίου μας με την λογική.
Χθες ήταν η «υπεράσπιση» του δημόσιου χαρακτήρα του λιμανιού του Πειραιά από τους πατριώτες λιμενεργάτες, προχθές οι καταλήψεις των μειοψηφιών στα ΑΕΙ της χώρας (με αίτημα το αυτόματο πτυχίο) με τους φοιτητές φευγάτους για διακοπές στα σπίτια τους, παραπροχθές η εξέγερση των νέων και το κάψιμο των καταστημάτων με το πλιάτσικο (με αίτημα την ανατροπή του άτιμου του συστήματος).
Οι λιμενεργάτες πήραν τα λεφτά και έπαψαν να θεωρούν εθνική μειοδοσία την εκχώρηση του λιμανιού στους κινέζους. Οι φοιτητές, αφού ξεβαρέθηκαν, θα διαπραγματευτούν την «σωτηρία» του εξαμήνου τους με τις ηγεσίες των ΑΕΙ που αναμένουν την ψήφο τους. Οι εξεγερμένοι νέοι που αμφισβητούν το σύστημα έκαψαν τα περίπτερα και τα μπακάλικα και ξεθύμαναν. Και ούτω κάθε εξής: Η κάθε ομάδα για το συντεχνιακό της συμφέρον, ενάντια σ’ όλες τις άλλες και όλοι μαζί ενάντια στην πατρίδα, που όλοι επικαλούνται και υμνούν, αλλά και όλοι μαζί βουλιάζουν. Πως δηλαδή φτάσαμε να είμαστε ο περίγελος της υπόλοιπης Ευρώπης, έτσι από πλάκα;
Σήμερα, αφορμή του σημειώματος είναι οι αγρότες, στο ετήσιο και εθιμοτυπικό τους –πλέον- κλείσιμο του οδικού δικτύου της χώρας. Οι αγωνιστές αγρότες, που αυτή την εποχή δεν έχουν δουλειές στα χωράφια και σου λέει: ας κλείσουμε τους δρόμους να εκβιάσουμε την πολιτεία και όλο και κάτι θα πάρουμε, ως λύτρα. Εάν δεν αποδώσει η γνωστή τακτική, ίσως το επόμενο στάδιο θα είναι να καταλάβουν και τα νοσοκομεία της χώρας για να είναι μεγαλύτερα τα αδιέξοδα της κοινωνίας μας και αποδοτικότερη η πίεση.
Σε ποια λογική μπορεί να σταθεί μια τέτοια ταχτική των αγροτών; Τι να πρωτοσημειώσει κανείς; Την ακύρωση των συνταγματικών μας δικαιωμάτων; Την ομηρία ημών των υπολοίπων; Το πιστόλι στον κρόταφο που λέει: ή μου δίνεις τα λεφτά που ζητάω ή στέλνω στην καταστροφή άλλες κοινωνικές ομάδες; Ποια διαφορά μπορείτε να δείτε από την λογική του εκβιασμού που χρησιμοποιούν οι κοινοί εγκληματίες;
Το ότι ανοίγουν τα μπλόκα για να περάσουν οι οπαδοί των ποδοσφαιρικών ομάδων, είναι άραγε από «ευαισθησία» για το άθλημα ή από τον φόβο των εξαγριωμένων οπαδών; Είναι και δύσκολο να αποφασίσεις τι από τα δύο είναι πιο κατάπτυστο. Στην κρίση αξιών που διανύουμε, είναι πιθανό να εκλαμβάνουν το ποδόσφαιρο ως μεγαλύτερη αξία από την δουλειά του πλασιέ ή του μεροκαματιάρη που κάνουν χιλιόμετρα για να πάνε στα σπίτια τους.
Κι όλα αυτά γνωρίζοντας ότι, οι αγρότες είναι μια κοινωνική ομάδα που δεν πληρώνει φόρο, γνωρίζοντας ότι πάρα πολλοί εισέπραξαν και εισπράττουν λεφτά από επιδοτήσεις, που είναι λεφτά όλων μας και διαφορετικά θα έπρεπε να πάνε για κοινωνική πολιτική και υποδομές του κράτους (για να μην μιλήσουμε και για τα πλαστά στοιχεία, των δήθεν καλλιεργειών).
Το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση, στο θέμα των αγροτών έχασε την πρώτη μάχη και στο επίπεδο των εντυπώσεων και στο επίπεδο της ουσίας. Η χώρα σε πλήρη οικονομική δυσπραγία και το κράτος, σμπαράλια, στα χέρια εκβιαστών, με όμηρους τους υπολοίπους Έλληνες.

Η Σατραπεία

Είπαμε να μην ξανασχοληθούμε αλλά φαίνεται πως δεν μας αφήνουν οι δαιμόνοι.

Τι τα ήθελες τώρα εσύ αυτά ρε Λεωνίδα; Δεν σου έφτανε η αποδοχή του κόσμου της Ανανεωτικής Αριστεράς που είχες κατακτήσει με τις ιδέες και την στάση σου όλα αυτά τα χρόνια και ζήλεψες κοινωνικά γεύματα;

Δεν λέω, πολλοί απ’ αυτούς που σε κατηγορούν, εντός του ΣΥΡΙΖΑ, είναι άτομα με πολιτική κουλτούρα νηπιαγωγείου, μπροστά στην δική σου, και μπορεί να σε πίκραναν με τις συμπεριφορές και τις αγκυλώσεις τους και τον υφέρποντα Σταλινισμό τους, μπορεί.
Όμως αυτά δεν μπορούν να δικαιολογήσουν την τέτοια απόρριψη των πρώην συντρόφων σου και τον κοσμικό εναγκαλισμό σου με όλους τους άλλους, για να δώσεις πολιτικά μηνύματα και στίγμα (ποια άραγε;). Δηλαδή Λεωνίδα πάμε στο "πλην Λακεδαιμονίων". Τώρα στο ποιοί είναι όλοι οι άλλοι και ποιοί οι Λακεδαιμόνιοι, εκεί ατύχησες.
Τι ανάγκη όμως τα είχες εσύ αυτά;

Κανείς δεν θα σε κατηγορούσε ούτε για την συμφωνία σου με την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, ούτε και για την πολιτική σου εκτίμηση ότι πρέπει η Αριστερά να συζητήσει με την Σοσιαλδημοκρατία και την Οικολογία και να αναζητήσει συμμαχίες για την δημιουργία μιας μεγάλης δημοκρατικής παράταξης. Όλα αυτά τα είπες, τα έγραψες, τα διαβάσαμε, τα ακούσαμε και τα χειροκροτήσαμε. Είχες γράψει υποθήκες. Και όπως η φωνή του μικρού ΚΚΕ Εσωτερικού έγινε μήνυμα για την δημοκρατία στην Αριστερά και στην κοινωνία, έτσι και τώρα όταν θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου, η Ελληνική Ανανεωτική Αριστερά θα συνομιλήσει με την Σοσιαλδημοκρατία και τους Οικολόγους. Άλλο όμως Λεωνίδα είναι η ιδεολογική συζήτηση, η ζύμωση, η αντιπαράθεση, η συμφωνία, η διαφωνία κι άλλο ένα διαζύγιο που γίνεται κοσμικό γεγονός. Αυτό δεν σου άξιζε. Με την κίνησή σου αυτή υπονόμευσες την πολιτική σου υποθήκη. Αφού ήθελες να καταθέσεις, στους πολιτικούς και στους άλλους παράγοντες της χώρας, την εμπειρία της πολιτικής σου ζωής, τις συμβουλές και το απόσταγμά σου, όφειλες να τους καλέσεις όλους, κι ας ερχόταν όσοι ήθελαν.
Συγχώρησέ μας την ακρότητα αλλά, βλέποντάς τα όλα αυτά, μπαίνουμε στον πειρασμό να ανατρέξουμε στον Αλεξανδρινό. Εμείς που σε χειροκροτήσαμε, σε πείσμα όλων αυτών που σε λοιδόρησαν και που τους δίνεις επιχειρήματα.

Η Σατραπεία

Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος

για τα ωραία και μεγάλα έργα

η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα

ενθάρρυνσι κ’ επιτυχία να σε αρνείται·

να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,

και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.

Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις,

(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις),

και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,

και πηαίνεις στον μονάρχην Aρταξέρξη

που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,

και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.

Και συ τα δέχεσαι με απελπισία

αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.

Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·

τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,

τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε·

την Aγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.

Aυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Aρταξέρξης,

αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία·

και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.

Υστερόγραφο

Το κείμενο αυτό γράφτηκε και αναρτήθηκε την Δευτέρα 11-1-2010 (ημέρα του περίφημου γεύματος), στις 12 το βράδυ. Αμέσως μετά, ακούσαμε από την τηλεόραση ότι ο Λ. Κύρκος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Όπως ήταν φυσικό, το κατεβάσαμε αμέσως για ευνόητους λόγους. Αφού όμως η κατάσταση της υγείας του δεν εμπνέει ανησυχία, το ξανακρεμάμε.

Η κυβέρνηση θα μας δώσει απόδειξη;

Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ: Άσχετο με το θέμα μας, αλλά επειδή η σαρακοστή είναι κοντά και μπορεί κάποιοι να πάνε και για εξομολόγηση, ας δούν πρώτα το video για να ξέρουν τι θα πούν.

Εκπνέει οσονούπω η συμβολική προθεσμία των 100 πρώτων ημερών της νέας μας κυβέρνησης και άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτες αποτιμήσεις και εκτιμήσεις για τις επιδόσεις της. Όχι πως έχει εξαντληθεί η υπομονή μας, αναμένοντας τα μέτρα και τις ανατροπές που είχαν εξαγγείλει προεκλογικά, αλλά μια κουβέντα μπορούμε να πούμε για την πρώτη εντύπωση. Άλλωστε έχουμε πια συνηθίσει, τόσα χρόνια Έλληνες, στους ρυθμούς της «καθ’ ημάς Ανατολής» που έλεγε κι ο συχωρεμένος ο Κ. Μοσκώφ.
Το έργο λοιπόν της διακυβέρνησης των 100 πρώτων ημερών κρίνεται ισχνό, αν και έχει καταγραφεί πλήθος καλών προθέσεων, στο επίπεδο των διακηρύξεων κυρίως. Όμως, όπως είπε κι ένας σοφός, «ο δρόμος για την κόλαση, είναι γεμάτος με καλές προθέσεις».
Απ’ ότι φαίνεται, τα παιδιά της ομάδας του Γ. Παπανδρέου, δεν είχαν σχέδιο επεξεργασμένο και σίγουρο για άμεσες παρεμβάσεις στα επείγοντα ζητήματα, παρά τα όσα διατείνονταν. Την πεπατημένη φαίνεται να ακολουθούν. Λίγο κουβέντα, λίγο επικοινωνία, λίγο διαβούλευση, λίγο μπρος – πίσω, λίγο απ’ όλα δηλαδή. Υπάρχουν βέβαια και μερικές εξαιρέσεις που πρέπει να κατονομάζονται. Ο Χρυσοχοίδης, ας πούμε, τα πάει καλά, παρά τα όσα κραυγάζουν μερικοί επαγγελματίες του ασύλου, αριστεροί (κατά δήλωσή τους).
Όχι πως τα προβλήματα της Ελληνικής κοινωνίας είναι τέτοια που θα μπορούσε κανείς να τα βάλει σε στράτα, προς άμεση επίλυση. Όποιος το ισχυρίζεται αυτό και βλάκας είναι και ανιστόρητος και εκτός τόπου και χρόνου. Αυτά είναι πράγματα μεταφυσικά, για μάγους και μυροβλύτες. Και μόνο το ξεχείλωμα που έχουμε –ως κοινωνία- να έχει συνειδητοποιήσει κανείς, φτάνει για να αποκτήσει επίγνωση της δυσκολίας του εγχειρήματος. Όμως και οι κυβερνήσεις για τα δύσκολα είναι. Αν ήταν εύκολα θα τα κατάφερνε κι ο πλασιές, ο Καραμανλής.
Ναι μεν τα προβλήματα είναι δύσκολα, αλλά από την άλλη μεριά υπάρχει μια συναίνεση και μια αναμονή και μια συνείδηση, για τομές και ανατροπές, στην Ελληνική κοινωνία (στους πολίτες δηλαδή) που δεν πρέπει να χαθεί. Ο κόσμος, όπως φαίνεται, λίγο από την δική του επίγνωση για την δυσκολία της κατάστασης, λίγο από την τρομοκρατία των Βρυξελλών και των τηλεοράσεων, μοιάζει σαν απελπισμένος ασθενής στην εντατική, στο χειρουργείο, παραδομένος στα χέρια των γιατρών. Η συγκυρία για το ΠΑΣΟΚ είναι πολύ καλή –έτσι νομίζω εγώ τουλάχιστον- καθώς ούτε σοβαρή αντιπολίτευση υπάρχει (ούτε αξιωματική, ούτε και άλλη) για να αμφισβητήσει τις όποιες κυβερνητικές επιλογές, αρκεί αυτές να είναι καθαρές, τίμιες και δίκαιες. Άλλωστε η ανυπαρξία της αντιπολίτευσης φαίνεται κι από το υψηλό ποσοστό του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Οκτωβρίου. Έχει κανείς αντίρρηση πως, εάν ο Γ. Παπανδρέου έπειθε λίγο – λίγο τον Ελληνικό λαό ότι μπορεί να τα καταφέρει, θα έπαιρνε μόνο 44%; Με βαριά καρδιά τον ψήφισε ο κόσμος, στριμωγμένος στην γωνία και με τον φόβο μήπως αποδειχθεί ανεπαρκής. Αλλά τι να κάνει, μπροστά στην λαμογιά, την ανεπάρκεια και στην έλλειψη σοβαρότητας των άλλων (διαλέγετε και παίρνετε κατά περίπτωση) τον επέλεξε. Αν τον πίστευε κιόλας θα του έδινε 50% (είπαμε, ας όψεται η ανεπάρκεια των άλλων).
Υπάρχει ακόμα καιρός για το ΠΑΣΟΚ να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου. Παρ’ όλους τους ερασιτεχνισμούς και τις καθυστερήσεις στην στελέχωση του κράτους, οι πολίτες περιμένουν τα δείγματα γραφής (ουσιαστικής γραφής) για να κρίνουν. Και η πιο ουσιαστική γραφή, εν προκειμένω, θα είναι το φορολογικό, εκεί θα κριθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών. Ποιοι θα πληρώσουν και πόσο; Εάν εκεί δεν τα καταφέρει να πείσει τον κόσμο, ότι δεν είναι μία από τα ίδια, το παιχνίδι το έχει χαμένο και μάλιστα γρήγορα.
Οι Έλληνες χρειάζονται έναν πατριωτισμό να τους συνεπάρει για να στηρίξουν αλλαγές και ανατροπές που ξέρουν ενδόμυχα, αλλά πολύ καλά, πως χρειάζονται για να μπει η χώρα μας ουσιαστικά στην Ευρώπη και στον 21ο αιώνα. Μπορεί η νέα κυβέρνηση να δημιουργήσει αυτή την αίσθηση στους πολίτες, ότι θα υποστούν τις όποιες θυσίες δίκαια κατανεμημένες; Εάν κερδίσει αυτό το στοίχημα, μπορεί να πετύχει κάτι και στα υπόλοιπα που πρέπει να ακολουθήσουν και –κατά την άποψή μου πάντα- διακρίνονται στα άμεσα και στα πιο μακροπρόθεσμα που θα εκσυγχρονίσουν πραγματικά την χώρα.
Στα άμεσα συγκαταλέγεται το νοικοκύρεμα (απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων, μηχανοργάνωση του κράτους, έλεγχος των δημοσίων υπαλλήλων και απολύσεις στους ασυμμόρφωτους, διοικητική αναδιάρθρωση της χώρας). Στα μακροπρόθεσμα, βασικά εντάσσω το θέμα της παιδείας που αποτελεί το θεμέλιο της κοινωνίας και η καλή της ποιότητα βοηθάει να λύνονται καλύτερα όλα τα άλλα προβλήματά της. Η αναμόρφωση της παιδείας όμως –πέρα από το ότι απαιτεί μια μεγάλη συζήτηση και πολύ μελετημένα και σίγουρα βήματα- θέλει και μια ολόκληρη γενιά για να αποδώσει καρπούς, καθώς η δουλειά –εδώ που φτάσαμε- πρέπει να αρχίσει από το Δημοτικό Σχολείο και το Νηπιαγωγείο και εν πάσει περιπτώσει δεν έχουμε την πρόθεση να πασαλείψουμε σε ένα τέτοιο σημείωμα ένα τόσο μεγάλο θέμα.
Προς το παρόν χρειαζόμαστε δείγματα γραφής και αποδείξεις ειλικρίνειας και καλής πρόθεσης, από την νέα κυβέρνηση. Εκεί θα κριθούν. Άργησαν ήδη και πρέπει να βιαστούν.

Γενικό Νοσοκομείο Πολυγύρου & Ταλαιπωρίας

Νοσοκομείο Πολυγύρου, σωτήριον έτος 2009, Τρίτη, 22 Δεκέμβρη, ώρα 10:15 το πρωί. Με το παραπεμπτικό της Ορθοπεδικής Κλινικής περιμένουμε στην σειρά, έχοντας το Νο 31, να βγάλουμε ακτινογραφία στο δεξί πόδι της ασθενούς μας, 80 χρονών, την οποία έχουμε στο αναπηρικό καροτσάκι. Η οθόνη με τα νούμερα έξω από την πόρτα του ακτινολογικού δείχνει το νούμερο 20. Μετά από αρκετή ώρα, η οθόνη εξακολουθεί να δείχνει 20 ενώ το προσωπικό του ακτινολογικού βγαίνει και φωνάζει ονόματα ασθενών οι οποίοι μπαίνουν για ακτίνες. Αφού έχουν μπει 4-5 ασθενείς, ρωτάμε κάποια στιγμή μία κυρία του ακτινολογικού εργαστηρίου: τι γίνεται, πως δουλεύει το σύστημα; Αντί απάντησης, δεχόμαστε επίπληξη γιατί καθόμαστε μπροστά στην πόρτα τους και τότε βέβαια ανταποδίδουμε το ύφος και την παρατήρηση, ότι δεν κάνουν σωστά την δουλειά τους. Σε λίγο η οθόνη πηδάει και πάει στο 25. Κάποια στιγμή παίρνουν το παραπεμπτικό και το χαρτί με το νούμερό μας και περιμένουμε ξανά στον γεμάτο διάδρομο. Μετά από ώρα, η ίδια κυρία με την οποία διαπληκτιστήκαμε, φώναξε το όνομά μας (ενώ το νούμερο στην οθόνη έδειχνε πάλι 25) και ξαπλώσαμε τον ασθενή μας στο μηχάνημα του ακτινολογικού. Όταν μας έδωσαν την ακτινογραφία, διαπιστώσαμε ότι δεν είχαν κάνει την ακτινογραφία στο σπασμένο πόδι αλλά στο άλλο, στο υγειές. Ξανά από την αρχή. Σύνολο μία ώρα. Ούτε προτεραιότητες ούτε σύστημα. Η κλασσική Ελληνική μας κατάσταση: αυτοσχεδιασμός, αυθαιρεσία, έλλειψη ελέγχου.
Γιατί τα γράφουμε όλα αυτά. Γιατί είναι η πολλοστή φορά που έχουμε υποστεί ανάλογες ταλαιπωρίες στο Νοσοκομείο Πολυγύρου. Γιατί έχουμε την βεβαιότητα ότι ταλαιπωρείται πολύς κόσμος από την ανεπάρκεια του προσωπικού, από την κακή τους οργάνωση και από την αγένειά τους. Εάν δε ο ασθενής είναι μεγάλος άνθρωπος χωρίς γνωστό και συνοδούς να τον πηγαινοφέρνουν μπορεί να μείνει ώρες και μέρες στους διαδρόμους της γραφειοκρατίας και της ανοησίας τους.
Επί τέλους, δεν υπάρχει κάποιος της διοίκησης, σ’ αυτό το νοσοκομείο να «ακολουθήσει» έναν ασθενή από την στιγμή που μπαίνει στα εξωτερικά ιατρεία, για να δει τον Γολγοθά που περνάει μέχρι που να τελειώσει την εξέτασή του για να μπορέσει να φύγει; Από πόσα γκισέ πρέπει να περάσει, πόσες σφραγίδες πρέπει να πάρει, σε πόσες ουρές πρέπει να στηθεί, πόσοι ανάγωγοι υπάλληλοι πρέπει να τον μεταχειριστούν σαν πολίτη Β! Κατηγορίας, για να μπορέσει –αν μπορέσει τελικά- να κάνει στοιχειωδώς την εξέταση που θέλει;
Δεν υπάρχει κάποιος που να κάνει ένα πείραμα και να πει: Έρχεται η μάννα μου από το χωριό της με το ΚΤΕΛ και την ακολουθώ νοερά από πίσω για να δω πως θα τα καταφέρει μέσα στους διαδρόμους, στις ταμπέλες και στην ανόητη γραφειοκρατία του Νοσοκομείου το οποίο διοικώ, για να βγάλει τα συμπεράσματά του και να διορθώσει κάπως την κατάσταση; Δεν μιλάμε για θαύματα, καθώς τα μεγάλα προβλήματα του συστήματος είναι γνωστά και θέλουν πολιτικές τομές και ανατροπές. Αυτά είναι τα ζητούμενα μιας άλλης Ελλάδας. Όμως μέχρι που να γίνουν αυτά, μια στοιχειώδης λογική αν διέπει την ροή του ασθενούς (που να είναι σεβαστή και να ακολουθείται από το προσωπικό), θα βελτίωνε κατά πολύ και την ποιότητα των υπηρεσιών και την παραγωγικότητα του προσωπικού και θα μας έκανε κι εμάς να νιώθουμε πολίτες μιας λιγότερο τριτοκοσμικής χώρας.
Προσοχή! Τα γραφόμενά μας, να μην εκληφθούν ως γενικεύσεις, καθώς και καλούς γιατρούς και καλούς νοσηλευτές συναντήσαμε, με ευγένεια και ανθρωπιά. Είναι έντονα και συχνά όμως και αυτά που καταγγέλλουμε.